ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

[BARB3]

Originally posted by NADINE
....κλπ,κλπ....αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει!Είμαι ηλίθια!Πάει και τελείωσε!Και δεν αξίζω όσα από το Θεό μου δόθηκαν!

καλα, ρε κοπελια, μη το χοντραινεις τοσο πολυ. σιγα μη δεν αξιζεις. ασε να το κρινουν οι αλλοι αυτο

[NADINE_ed]

Εδώ δεν αξίζω(κατ'εσέ) απάντηση σε μήνυμα κινητού! Πού να πάω ο δόλιος Καραμήτρος;

[BARB3]

απο εδω οι καραμητροι, απο εκει οι αλλοι......
τι να σου πω τωρα? οτι εχω ενα κινητο που για να γραψω μια λεξη μου βγαινει η ψυχη? ασε που ηταν και δυσκολη ωρα...θελεις κι αλλες δικαιολογιες?

[NADINE_ed]

Νιώθω πολύ άσχημα που σου προκάλεσα τόση αναστάτωση!Μόνο να ενοχλήσω δεν ήθελα!Ειλικρινά!
Σε παρακαλώ να με συγχωρέσεις και σου υπόσχομαι πως δε θα επαναληφθεί!Έχεις το λόγο της ανδρικής μου τιμής!

[BARB3]

ετσι μπραβο. στηριζομαι στην ΑΝΤΡΙΚΗ σου τιμη να μην με ξαναενοχλησεις. προς το παρων, θα μπω σε κανενα δεκαπενταλεπτο για chat. περιμενω μια γρηγορη επισκεψη και επισης δεν μπορω να τηλ γιατι με ακουνε

[NADINE_ed]

--->Έλα,θα το κάνουμε στο βουβό αυτή τη φορά

[BARB3]

now

[BARB3]

ξαναμπες τωρα

[NADINE_ed]

Πολύ με διατάζεις,μικρό και δεν είμαι και μαθημένη να υπακούω...

[Euxi]

[/quote]

:) Λες δηλαδή να το κάνουμε το ψυχικό στον συμπαθητικό καημένο άνθρωπο,που χρήζει βοήθειας...
Και να μας αγαπήσουμε με το ζόρι κι από πάνω(δεν τον θέλω!-θα τον πάρεις!)...Με το ζόρι παντρειά!
Και μετά θα μείνουμε εκεί από συνήθεια...Πωπω...Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...Ευχή,με τρομάζεις![/quote]

Εγω να δεις ποσο με τρομαζω κατα καιρους! Αλλα ειμαι καθετη σ'αυτο κ.Χαραλαμπη ,ελα να σε παντρεψουμε με το ζορι,γιατι απο κουβεντες δεεεεε χαμπαριαζουμε... Θα μας φροντισουμε με το ζορι,εκειιιι με το στανιο,για να μας δωσουμε την ευκαιρια να φυγει η σταχτη απο τα ματια και να δουμε τα πραγματα αλλιως. Γιατι οσα σκεφτεται ενα ατομο οταν ειναι ακομα κολλημενο στο προβλημα ειναι αρκετα πλασματικα. Μετα ανοιγουν τα στραβα του... Και ολο και κατι θα γινει υστερα,η αρχη ειναι η πιο δυσκολη. Και οταν λεω αρχη μπορει να παρει και ενα και δυο και τρεις μηνες... Εξις δευτερα φυσις... Μετα βλεπεις τα πραγματα αλλιως... Τερμα. :)

[NADINE_ed]

Τέρμα λες,ε;Είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον!Τέλος!Ε;
Μουρουνέλαιο ο Χαραλάμπης δηλαδή! Απ'τα σαλόνια(Bruce)στ'αλώνια...Τι να κάνω η έρμη...
Κομμάτια να γίνει!Ένας άντρας μου αναλογεί κι εμένα στη ζωή αυτή...Θα τον πάρω!Και μάλιστα τώρα!
Μια ψυχή που'ναι να βγει ας βγει!Βαράτε νταούλια!Τον παίρνω!Τον Χαραλάμπη,ε;

--->Έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε....

ʼσε που τώρα που τον προσέχω καλύτερα κι από αυτήν την οπτική γωνιά,δεν είναι και τόσο χάλια...
Σε δυό τρεις μήνες θα σας πω τα χαμπάρια από το προξενιό!Κι αν δεν είναι ευχάριστα,ξέρουμε όλοι
ποιός θα πληρώσει,Ευχή,τη νύφη!ʼντε,βρε!Βίον ανθόσπαρτον!Και στα δικά σας οι ελεύθερες!

[Euxi]

Διαβαζω πως ετοιμαζομαστε για νεα ξεκινηματα...

Λοιπον,παρε και τον Χαραλαμπη να σε προσεχει,παρε και δυο γερες δοσεις δυναμης,αποφασιστηκοτητας και θαρρους και "ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ στα χρυσα σου παραμυθια"!!! Τωρα αρχιζουν τα ωραια!!!

[NADINE_ed]

Να τον τυλίξω για το σπίτι λες ή να τον πάρω στο χέρι;
Ευχαριστώ,Εύχή μου,για την ευχή σου!Τρελά τα γλέντια!
Καλή συνέχεια και σ'εσένα κι ας μην έχεις τον Χαραλαμπάσσο στο μανίκι σου...

[NADINE_ed]

Originally posted by vivid

Είναι κάτι στιγμές που δε θες να αρχίσεις τπτ... θες όλα να τελειώσουν τώρα... και τρομάζεις.. χάνεσαι.. Αγαπάς τον εαυτό σου... τον άντρα σου .... την οικογένειά σου.. αλλά σε βαραίνουν τα "πρέπει" τους. Αντλείς ευτυχία απ' αυτούς... απ'τις ζωές τους που κάποτε ήταν ζωές σας και πολύ παλία ήταν ζωή σου.... Που πήγε η ζωή σου;

Τρέχεις, τρέχεις να προλάβεις τη ζωή σου που φεύγει , τις στιγμές που φεύγουν... που τις έζησες και δεν τις κατάλαβες... Δεν ξέρεις γιατι λυπάσαι αλλά λυπάσαι.... Αναλώνεσαι πάνω σε μία ζυγαριά, σ'ενα καθρέφτη μπροστά ... και λές "θα γίνω καλύτερη ... για μένα ... για κείνον.. για κείνους....." Μακάρι να μπορούσαν να δουν την ψυχή σου που προσπαθεί να χαμογελάσει στο μέλλον.... τη ψυχή σου που πονάει... γιατί το σώμα σου μεγαλώνει και σε προδίδει..

Το αύριο δεν το ξέρεις γιατί δεν το καθορίζεις εσύ πλέον... και αναρωτιέσαι γιατί να γίνω καλύτερη;

Δεν ξέρω αλλά σήμερα νοιώθω τόσο κουρασμένη..... ίσως αύριο βρω το λόγο να προσπαθώ..

Είναι η κούραση που μιλάει κι είναι απολύτως φυσιολογικό....Τρέχουμε να προλάβουμε και ξεχνάμε γιατί ξεκινήσαμε να τρέχουμε...
Η αγάπη,που ανέφερες,η αγάπη για σένα και τους ανθρώπους σου είναι ο λόγος που προσπαθείς.Αυτή είναι η ζωή μας,
συνέχεια εκείνης που έμοιαζε κάποτε διαφορετική,ωστόσο η ίδια,η δική μας!Οι κρίκοι που ακολουθήσαμε μας οδήγησαν εδώ.
Όσο ελεύθεροι ήμασταν να χαράξουμε πορεία παλιότερα είμαστε και τώρα.Κι αν κάποια "πρέπει" μας τα έβαζαν κάποτε οι γονείς μας,
σήμερα μας τα βάζουμε εμείς ως υποχρέωση μας απέναντι σε όσους αγαπάμε να φροντίζουμε...Η ψυχή δε φυλακίζεται ωστόσο ποτέ!
Και καμία ζυγαριά δεν επαναφέρει τον ποθούμενο έλεγχο.Ίσα ίσα εκείνη μας ελέγχει,μας τρελαίνει,μας αποπροσανατολίζει από τα αληθινά σημαντικά.
Ένα χαμόγελο του παιδιού,που σε κοιτάζει στα μάτια σαν κόσμο και θεό του,μια ζεστή αγκαλιά του συντρόφου σου κι υγεία για τους αγαπημένους
είναι η ζωή εκείνη για χάρη της οποίας βρίσκεις τη δύναμη να κινήσεις γη και ουρανό να την προστατεύσεις απ'την παραμικρή σκια.
Είναι κουραστικό ορισμένες φορές,ίσως νιώθεις το ατέρμονο του αγώνα,ίσως παρασύρεσαι ν'αναλώνεσαι και σε ματαιότητες,
αλλά ποιά θα έλεγες ζωή χωρίς αυτά;Και ποιά θα ήσουν εσύ χωρίς τους πολύτιμους θησαυρούς σου;Είσαι τυχερή και άξια!
Είσαι όμως και άνθρωπος!Γονατίζεις!Βάζεις τα δυό σου χέρια και σηκώνεσαι!Τινάζεις τη σκόνη και συνεχίζεις!
Κι άμα σου κρατούν το χέρι,τρυφερές και δυνατές παλάμες,ακόμα καλύτερα!

[vivid]

[quote]Originally posted by NADINE

Originally posted by vivid


Είναι η κούραση που μιλάει κι είναι απολύτως φυσιολογικό....Τρέχουμε να προλάβουμε και ξεχνάμε γιατί ξεκινήσαμε να τρέχουμε...
Η αγάπη,που ανέφερες,η αγάπη για σένα και τους ανθρώπους σου είναι ο λόγος που προσπαθείς.Αυτή είναι η ζωή μας,
συνέχεια εκείνης που έμοιαζε κάποτε διαφορετική,ωστόσο η ίδια,η δική μας!Οι κρίκοι που ακολουθήσαμε μας οδήγησαν εδώ.
Όσο ελεύθεροι ήμασταν να χαράξουμε πορεία παλιότερα είμαστε και τώρα.Κι αν κάποια "πρέπει" μας τα έβαζαν κάποτε οι γονείς μας,
σήμερα μας τα βάζουμε εμείς ως υποχρέωση μας απέναντι σε όσους αγαπάμε να φροντίζουμε...Η ψυχή δε φυλακίζεται ωστόσο ποτέ!
Και καμία ζυγαριά δεν επαναφέρει τον ποθούμενο έλεγχο.Ίσα ίσα εκείνη μας ελέγχει,μας τρελαίνει,μας αποπροσανατολίζει από τα αληθινά σημαντικά.
Ένα χαμόγελο του παιδιού,που σε κοιτάζει στα μάτια σαν κόσμο και θεό του,μια ζεστή αγκαλιά του συντρόφου σου κι υγεία για τους αγαπημένους
είναι η ζωή εκείνη για χάρη της οποίας βρίσκεις τη δύναμη να κινήσεις γη και ουρανό να την προστατεύσεις απ'την παραμικρή σκια.
Είναι κουραστικό ορισμένες φορές,ίσως νιώθεις το ατέρμονο του αγώνα,ίσως παρασύρεσαι ν'αναλώνεσαι και σε ματαιότητες,
αλλά ποιά θα έλεγες ζωή χωρίς αυτά;Και ποιά θα ήσουν εσύ χωρίς τους πολύτιμους θησαυρούς σου;Είσαι τυχερή και άξια!
Είσαι όμως και άνθρωπος!Γονατίζεις!Βάζεις τα δυό σου χέρια και σηκώνεσαι!Τινάζεις τη σκόνη και συνεχίζεις!
Κι άμα σου κρατούν το χέρι,τρυφερές και δυνατές παλάμες,ακόμα καλύτερα!

Τα δύο χέρια μάτωσαν.... και η σκόνη έγινε λάσπη και σε βαραίνει... πως να τινάξεις τόσο βάρος...;

Δε λέω τη δύναμη θα τη βρείς.... γιατί δεν έχεις μάθει να λυγίζεις
γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή... παρα να προσπαθείς... και γιατί αν βουλιάξεις θα βουλιάξουν κι άλλοι μαζί σου..

Η ζυγαριά της ζωή και της συνείδησης είναι αυτή που μας φράζει το δρόμο προς την ελευθερία της ψυχής μας....

Ευχαριστώ