ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

[NADINE_ed]

Ορμώμενη από μια κουβέντα με τον διαστημάνθρωπο στις συν-τροφικές σχέσεις
κι ένα παλιρροιομοίρασμα,που ξεσκόνισε στη μνήμη μου το ντιβάνι αυτό,είπα να έρθω λίγο να βουλιάξω.

H TEXΝΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Προς Κορινθίους Α 13:4-8α

"Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί,
δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν λογίζεται το κακό· δεν χαίρει στην αδικία, συγχαίρει δε εις την αλήθεια.
Πάντα ανέχεται, Πάντα πιστεύει, Πάντα ελπίζει, Πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.."


Κι εγώ βλέπω την αγάπη ως τέχνη.
Τη διδασκόμαστε από παιδιά,από την πρώτη κιόλας σταγόνα γάλα,που μας δίνεται,την εξελίσσουμε στην πορεία της ζωης μας.
Θέλει πολλή δουλειά,θέλει φροντίδα,επιμονή,προστασία ,καθαρή καρδιά και νου...Και τι δε θέλει για ν'ανθίσει!
Αγαπώ όχι για να αγαπηθώ,όχι με αντάλλαγμα ή έστω προσδοκία αυτού.Το χάσαμε το παιχνίδι αν την δούμε ως αλησβερίσι...

Η καλύτερη μου φίλη μου λέει για την παρακαταθήκη αγάπης,που έχω δώσει στο Σύμπαν.
Πως μου χρωστά να μου τη γυρίσει πίσω(αναφερόμενη στις ερωτικές μου σχέσεις)
Δεν ξέρω...Πέφτω ορισμένες φορές κι εγώ στην παγίδα να την περιμένω να μου δοθεί.
Εκφράσεις όπως "μισό πορτοκάλι" ή "αδελφή ψυχή",όλα αυτά τα ανεξήγητα μυστήρια δεσμά
με έχουν κατά καιρούς εγκλωβίσει σε μη θετικές επιλογές,επειδή είχα πειστεί πως είναι το τίμημα της αγάπης.
Από την εφηβεία μου κιόλας,από την πρώτη μου σχέση,είχα την οπτική πως όσο πιο πολύ ταλαιπωρείσαι,
όσο πιο πολύ βιώνεις μια δύσκολη σχέση,τόσο πιο πολύ αποδεικνύεις την αγάπη σου για τον άλλον.
Κάποιος που έχει όλα τα καλά του Θεού και σου φέρεται όμορφα όλοι και καλά τον αγαπούν.
Είναι όμως αγάπη ή ιδιοτέλεια,καλοπέραση;Πώς αποδεικνύεται το μεγαλείο της τέλος πάντων;
Κι όσο αυτό πίστευα κι όσο είχα και τη μανία να σώσω τον κόσμο(λες και είχα σώσει ήδη εμένα κι ήξερα τη συνταγή)
τόσο μαζοχιζόμουν σε επιλογές,που με έφερναν όλο και πιο κοντά σε σχέσεις τρέλας,που μόνο αγάπη δε θύμιζαν.
Μετά από πολλή φθορά παύεις να πιστεύεις με τον ίδιο ζήλο.Εκεί που ζητούσες τον ουρανό με τ'άστρα
αρκείσαι απλά στην ησυχία σου.Κινδυνεύεις να γίνεις κυνικός,να τα ισοπεδώσεις όλα,ν'αλλοτριωθείς...
Δε θέλω να με βλέπω μίζερα,ως θύμα,ως άτυχη ούτε να παρασύρομαι στα αν δεν είχε γίνει εκείνο,τότε δε θα...κλπ.
Δική μου επιλογή,δική μου ευθύνη!Βγήκα από μια σχέση κακοποιητική δέκα χρόνων,επούλωσα όσα μπορούσα
μέσα σε δύο χρόνια κι έχει ένα χρόνο,που βγήκα από την "κλινική" και καλούμαι να συμφιλιωθώ με όσα έχασα,
με όσα επέτρεψα να μου συμβούν,με όσα θυσίασα...Να τακτοποιήσω το θυμό μου μ'εμένα και με την άλλη πλευρά,
να με ξαναβρώ,να μ'ενδυναμώσω,να βγω και πάλι στη ζωή,να ονειρευτώ,να ελπίσω,να διεκδικήσω κι όλα αυτά σε μια ηλικία
με αναβλητικές προθεσμίες να πιέζουν...Νιώθω σα να κοιμόμουν και ξύπνησα ξαφνικά,η μητέρα στην ταινία "Good Bye, Lenin!"
Το γκρέμισα επιτέλους το τείχος του Βερολίνου μου και καλούμαι να ξαναχτίσω με όραμα κι ενέργεια,
που φαίνεται να λείπουν στην ένταση που κάποτε με χαρακτήριζαν.Είναι η απογοήτευση,είναι η κούραση...δεν ξέρω...
Κύκλοι κλείνουν,κύκλοι ανοίγουν!Αρκεί να βρισκόμαστε σε κίνηση!Ανοιχτοί κι ευέλικτοι στα ερεθίσματα.Καλά πάμε! :)

[smart]

να πω εν ταχει οτι ενιωσα μια ευχαριστη εκπληξη διοτι το αποσμασμα που παρεθεσες το ειδα προχθες τυχαια σ ενα γυραδικο (!!!!) κ η θελα να το παραθεσω!
τα υπολοιπα θα τα απολαυσω αργοτερα :)

[smart]

διαβασα κ το ποστ, διαβασα εν ταχει κ ολο το τοπικ κ συνειδητοποιησα οτι
α) ειχα καταλαβει λαθος το ολο θεμα κ
β) οτι δεν ειναι το καταλληλο τοπικ για σχολιασμο.

[Γλαύκη]

Ναταλακι μου να παρω θεση στο ντιβανι?Εχω σειρα?Γλυκια μου,που ετσι που σε βλεπω να βοηθας ολους μας σε νιωθω τοσο δυνατη κ ξεχναω οτι κ εσυ για καποιο λογο εισαι εδω....Δεν ξερω αν μπορω καπου να βοηθησω,παντως να ξερεις οτι εκει κατω απο το αυλακι εχεις ακομη μια φιλη.Εναν ανθρωπο που σε νοιαζεται.....Που σε εχει αναγκη.....που ισως κ να σ'αγαπαει....

[psaraki22]

Μόλις διάβασα το ποστ σου Sabe.
Φαίνεται πως και αυτό μπορεί να περάσει....

NADINE, πολλή θετική ενέργεια από όλους μας κοπέλα μου, πάντα να είσαι έτσι αισιόδοξη και δυνατή!
Με χαμόγελο! :)

[NADINE_ed]

Γλαύκη και ψαράκι,σας ευχαριστώ πολύ για την ενθάρρυνση και τη γλυκειά σας σκέψη!

Είχα μήνες να μπω εδώ...νοστάλγησα το ντιβάνι και διαπιστώνω πως έχω έναν χρόνο σχεδόν
να κουρνιάσω στην αγκαλιά του...Εντωμεταξύ "Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν..."
Ας είμαστε τουλάχιστον-ως επί το πλείστον-ενεργοί κι όχι παθητικοί παρατηρητές της ζωής μας...
Κι εκείνη με τη σειρά της ας μας αντιμετωπίσει με συμπάθεια,που τόσα περάσαμε κι ωστόσο συνεχίζουμε
ν'αγωνιζόμαστε για την ισορροπία στο σχοινί της ακροβασίας της..."κι απ'του ονείρου να λυγώ το πουπουλένιο βάρος..."

--->ΛΙΖΕΤΑ ΚΑΛΗΜΕΡΗ : ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

[Ava_ed]

Αυτό το ντιβάνι, πόσο χρήσιμο είναι..
Έχω δύο μέρες που ξανακύλησα ψυχολογικά. Η αιτία είναι μία πολύ αγαπημένη φίλη μου και το κόμπλεξ της απέναντι στο νέο μου, αδυνατισμένο σώμα. Ξεκινώ, λέγοντας ότι ποτέ δεν είχα πρόβλημα να συναναστρέφομαι αδύνατες κοπέλες, ακόμη και όταν ήμουν στο αποκορύφωμα των κιλών μου. Έχω δύο τρεις φιλενάδες, που θα μπορούσαν άνετα να δηλώσουν συμμετοχή στα καλλιστεία. Δεν με ένοιαξε ποτέ, γιατί αγαπώ ψυχές, όχι κορμιά. Κάθε φορά που καλούμουν να εμφανιστώ δίπλα τους, έβαζα μπροστά τη λογική και έλεγα μέσα μου ότι "καθείς και τα έργα του". Σκεφτόμουν πως όταν εγώ έτρωγα ασύστολα και καθόμουν με τις ώρες στον καναπέ, αυτές έκαναν διατροφή και περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους στα γυμναστήρια.
Αυτή τη στιγμή έχω ένα κορμί με χαλάρωση και κυτταρίτιδα. Τα είδα χθες στο μπάνιο και παραλίγο να χαρώ. Κι αυτό γιατί η φίλη μου πλέον μου έκοψε και την καλημέρα. Σκέφτηκα, για ένα δευτερόλεπτο ευτυχώς, ότι όσο πιο άσχημη είμαι, τόσο πιο προσιτή θα είμαι στη φίλη μου. Της τηλεφώνησα χθες και δεν εμφανίστηκε καν να μου πει μια καλησπέρα, τη στιγμή που την άκουγα καθαρά στο βάθος. Πόνεσα. Είναι διαπιστωμένο ότι ζηλεύει και με λυπεί αφάνταστα το γεγονός, γιατί δεν το προκάλεσα. Ό,τι απέκτησα το κέρδισα, με κόπο και θυσίες, δεν μου χαρίστηκε. Είμαι εργένισσα, τη στιγμή που αυτή έχει δύο παιδιά. Πήρε διαζύγιο και είναι λογικό να θέλει να βγει ξανά στην αρένα ανεύρεσης συντρόφου, χωρίς "επικίνδυνες" αντιπάλους στο πλευρό της. Ποτέ δεν υπήρξα ψευτομετριόφρων και παραδέχομαι ότι είμαι νεότερη και ομορφότερη από αυτή. Και λοιπόν? Η παρουσία μου στο πλευρό της στα δύσκολα, η προσφορά μου, προφανώς δεν μέτρησαν καθόλου. Φυσικά διατηρεί τα προσχήματα. Εκεί που σχεδόν ζούσαμε μαζί, τώρα πια βλεπόμαστε μια φορά στο δίμηνο, όπου κάθε φορά προσπαθώ να της τραβήξω την προσοχή στο πρόσωπό μου. Θέλω να με κοιτάει στα μάτια, όπως παλιά, όχι στο σώμα. Κάθε φορά που συναντιόμαστε με "μετράει" και δυστυχώς το καταλαβαίνω.
Όλα αυτά τα λέω για να εκτονωθώ. Δεν περιμένω απαντήσεις, με την έννοια ότι είναι δύσκολο να της μιλήσω. Τι μπορείς να πεις άραγε σε μία τέτοια περίπτωση? Ότι κατάλαβα ότι ζηλεύεις, ότι το θεωρώ ανθρώπινο και σε συγχωρώ? Ποτέ δεν πρόκειται να παραδεχτεί κάτι τέτοιο. Ούτε κι εγώ θα το έκανα, προκειμένου να διατηρήσω την αξιοπρέπειά μου. Αυτό που κάνω είναι να ελπίζω ότι θα αδυνατίσει, μήπως και μπορέσει να με δει ξανά στα μάτια. Έχει κάνει πολλές προσπάθειες, με σύμμαχο εμένα. Μέχρι και τη λαχανόσουπα έφαγα για χάρη της. Τώρα πηγαίνει σε διαιτολόγο και βαδίζει και αυτό δυστυχώς δεν το έμαθα από την ίδια, αλλά από το περιβάλλον της.
Υπάρχει και ένα ακόμη "τσιμπηματάκι" στην καρδιά μου. Τη θεωρούσα άνθρωπο με αξίες, με βάθος και ποτέ δε φαντάστηκα ότι θα πέσει στην παγίδα της χαζογκομενοσύνης. Δεν θέλω να αναθεωρήσω, θέλω να την έχω στο μυαλό μου ψηλά, όπως την είχα πάντα. Διατηρώ ακόμη στη ντουλάπα μου το μοναδικό ρούχο από το παχουλό μου παρελθόν. Συνηθίζω να πετάω όσα ρούχα φαρδαίνουν. Κράτησα, όμως, ένα για αυτή, για να αισθάνεται άνετα κάθε φορά που μένει σε μένα το βράδυ. Ποιο βράδυ, εδώ καλημέρα δε λέμε πια... Δεν προβαίνω σε σπασμωδικές κινήσεις, ας μείνει το ρούχο εκεί που είναι.
Νόμιζα ότι αυτά είναι παιχνιδάκια για δεκαπεντάχρονα. Δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα με απασχολήσει κάτι τέτοιο. Κι όμως με απασχολεί. Από χθες τη σκέφτομαι συνέχεια, γιατί την αγαπώ και θλίβομαι που μία τόσο βλακώδης αφορμή στέκεται εμπόδιο στη φιλία μας.
Και, επειδή είμαι αισιόδοξος άνθρωπος από τη φύση μου, δε μπορώ να μη χαμογελάσω, έστω και πικρά.. Ποιος να μου το' λεγε ότι θα προκαλούσα τέτοιο ζήτημα με το σώμα μου... Αν είναι δυνατόν!

[elafaki20_ed]

Αχ Ava μου..
Δεν υπάρχουν λόγια να σου απαλύνουν τον πόνο γιατί όταν χάνεις μία φίλη πόνος είναι!
Πιστέυω πως όλες μας την έχουμε πατήσει απο τέτοια άτομα..
Κάτι μπορεί να αλλάξει ή ίσως καλύτερα είναι να μην αλλάξει κάτι αλλά και πάλι το γεγονός οτι δεν χάνεις την αισιοδοξία σου(που το έχω παρατηρήσει σε οτι και αν γράφεις εδώ) είναι πολύ μεγάλο όφελος!
Είσαι μεγάλη καρδιά!

[NADINE_ed]

Ζέστανε τ'Αβοκορμάκι το ντιβάνι μας;

Κατάλαβα για ποιά μιλάς και θα το συζητήσουμε κατ'ιδίαν αν θέλεις...
Περιορίζομαι μόνο εδώ να πω πως είναι δυνατόν να αγαπάμε κάποιον κι ας έπεσε στην εκτίμηση μας.
Όσο και να θέλεις να την κρατάς εκεί που την ήθελες να βρίσκεται,ξέρεις καλά μέσα σου πως χρόνια τώρα
δεν ανήκει εκεί.Πολύ πριν αδυνατίσεις,καθώς ανέκαθεν ετίθετο θέμα σύγκρισης(άλλοτε ίσως εις βάρος σου,
πλέον εις βάρος της).Αυτήν τη στιγμή βιώνεις μια σεβαστή απώλεια.Όταν κάπως κοπάσει ο απόηχος θα δεις
πως ουσιαστικά δε χάνεις κάτι που είχες,αλλά κάτι που κρατούσες εσύ μονομερώς διακαώς ζωντανό.Αν ήμουν στη θέση σου
θα της το έλεγα,όπως άλλωστε κι έχω κάνει στη μοναδική μου -αδερφική μου μάλιστα-φίλη που ένιωθα πως με ζήλευε
(για την αγάπη της οικογένειας μου και δη για τη μητέρα μου),την οποία συνεχίζω ν'αγαπώ κι ας μην κρατώ μαζί της επαφή.
Δε φταίει που αδυνάτισες,δε φταίει τίποτα που έκανες ή είσαι.Ολόδικο της είναι το ζήτημα και τα χαδάκια δεν τη βοηθάνε.
Αν πραγματικά τη νοιάζεσαι και θέλεις να της σταθείς ως φίλη,μίλησε μαζί της και προσπαθήστε να διαλευκάνετε τι πραγματικά
τη ζορίζει και πού συτό ανάγεται.Ακόμα κι αν σου θυμώσει και δεν παραδεχτεί μπροστά σου αλήθειες,που την κάνουν να νιώσει ενδεχομένως
εκτεθειμένη,μέσα της ίσως προβληματιστεί και στραφεί στη βοηθητική για κείνη κατεύθυνση.Ας ελπίζουμε πως σ'αγαπά εξίσου,ώστε
να το ξεπεράσετε όλο αυτό και να εδραιώσετε τη σχέση σας σε νέα βάση.Πάντως με το κρυφτό μόνο οι σκιές σας θα είναι φιλενάδες!

[NADINE_ed]

Ψαλμὸς ΚΒ´ (22)

Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει· εἰς τόπον χλόης, ἐκεῖ με κατεσκήνωσεν. Ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψέ με· τὴν ψυχήν μου ἐπέστρεψεν. Ὡδήγησέ με ἐπὶ τρίβους δικαιοσύνης ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ´ ἐμοῦ εἶ. Ἡ ῥάβδος σου καὶ ἡ βακτηρία σου, αὗταί με παρεκάλεσαν. Ἡτοίμασας ἐνώπιόν μου τράπεζαν, ἐξ ἐναντίας τῶν θλιβόντων με. Ἐλίπανας ἐν ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου, καὶ τὸ ποτήριόν σου μεθύσκον με ὡσεὶ κράτιστον. Καὶ τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου. Καὶ τὸ κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν.


Πώς αποχαιρετάς τον πιο λατρεμένο σου άνθρωπο στον κόσμο;
Παίρνεις δύναμη από την αγάπη σου για κείνον,την αγάπη που σου δίδαξε
και βάζεις την ανάπαυση του πάνω από την ανάγκη σου να τον κρατάς κοντά σου.
Σκέφτεσαι όλες τις ομορφιές,που ακτινοβόλησε,όλα εκείνα τα μοναδικά που τον έκαναν αυτόν που είναι.

Ντουλάκι μου,λατρεμένο μου Ντουλάκι,αγάπη μου,φως της ζωής μου,καρδιά μου και ψυχή μου,
ό,τι όμορφο τυχόν έχω και είμαι είναι από σένα και για όλα σε ευχαριστώ.Ό,τι βλέπουν τα μάτια μου
το βλέπουν μέσα από τα δικά σου,ό,τι μου μέλλεται να ζήσω,θα το ζούμε μαζί,πάντα και παντού,μέσα μου,εσύ,μαζί μου.
Πάντα ένιωθα ξεχωριστή μόνο και μόνο που αξιώθηκα εσένα να με γεννήσεις.Ο άνθρωπος που εκτιμώ όσο κανέναν άλλον,
που είμαι τόσο περήφανη που είσαι μαμά μου!Η σπουδαιότερη προίκα της ζωής μου είσαι εσύ!Ντρεπόμουν να σου το πω...

Κρατώ όλες σου τις ευχές,όσα με ευλόγησες,την απύθμενη αγάπη που μου έδινες,όλες σου τις διδαχές,
ακόμη κι αν η μνήμη σβήνει τις λέξεις,η ουσία,η αίσθηση είναι αιώνιες και με συντροφεύουν.
Όσες κάρτες μου'γραψες,όσα ραβασάκια στο θολωμένο καθρέφτη του μπάνιου,το παραμύθι της Νεραϊδένιας,
τα ημερολόγια και τα σημειώματα σου,τα πλαγιαστά καλλιγραφικά σου μικρά γράμματα,τα γαλλικά μας,
όλες σου οι λέξεις μ'αγκαλιάζουν και πάντα σ'αυτές θ'ανατρέχω όποτε σε χρειάζομαι να πάρω από τη δύναμη σου.

Μ'εμαθες να αισθάνομαι,ν'αγαπώ,να σέβομαι τη ζωή,να μην κόβω λουλούδια,να προσέχω τη ζωή στο xώμα,που πατώ,
να ζω με αλήθεια,προσπάθησες να μου εμφυσήσεις την αγάπη σου για τον Πατέρα μας,Αυτόν,που τώρα σε φροντίζει,
που χαίρεσαι που πας στην αγκαλιά του χωρίς να φοβάσαι το θάνατο,μου'μαθες ό,τι πιο όμορφο και πολύτιμο
και τώρα με διδάσκεις τον μεγαλύτερο πόνο όλων,αυτόν που με χωρίζει από το σώμα που κατοικεί η ψυχή σου.
Και σε χρειάζομαι όσο τίποτα αυτές τις μέρες που γδέρνουν τα σωθικά,που πληγιάζουν τα μάτια δάκρυα
και δεν μπορώ να ξαναέχω την αγκαλιά σου,τα υποστηρικτικά γεμάτα σοφία λόγια σου,το βίωμα πως ό,τι και να γίνει,
ο κόσμος να γκρεμιστεί,εσύ είσαι δίπλα μου και μαζί θα το περάσουμε ό,τι καλούμαστε να διαχειριστούμε.

Τώρα εγώ ξαπλώνω στη μεριά σου στο κρεβάτι μου,εδώ που άφησες τα τελευταία σου όνειρα όσο σου κρατούσα το χέρι,
που έλεγες πως παίρνει τα 3/4 του πόνου σου κι εσύ είσαι λίγο πιο μακριά,εκεί όπου μου δίνουν μόνο ένα λεπτό τη μέρα να σου το ξανακρατώ.

Προσπαθώ να φυλακίσω στη μνήμη μου στιγμές κι αισθήσεις και μου γλυστρούν.Ακόμα κι αυτός ο ήχος της φωνής σου...
Είναι πολύ βαριά η σιωπή χωρίς εσένα.ʼδεια τα δωμάτια.Το βογγητό σου έσβησε,ο αγώνας για ανάσα κόπασε και είμαι ευγνώμων
που το μαρτύριο σου τελείωσε.Αν δε γίνεται ένα θαύμα να γυρίσεις όπως ήσουν παλιά,γελαστή,γεμάτη θετική ενέργεια και ζωή,
να μη μείνεις για πολύ ακόμα καιρό σ'αυτό το κρεβάτι που ξαπλώνεις.Να πάμε στην Πέλλα,στην αγκαλιά της μαμάς σου
και της αγαπημένης σου γιαγιάς,κάτω από τα ψηλά τα κυπαρίσια,τον απέραντο κάμπο,την ησυχία που τελευταία αναζητούσες.
Εκεί που φυλάς παιδικές αναμνήσεις και ζεστά καλοκαίρια,εκεί που όλα είναι αγνά κι απλά.Ένα βιβλίο κι η απομόνωση σου από τα εγκόσμια.
Να γυρίσεις στην αγκαλιά της οικογένειας σου,να γίνεις ο φύλακας άγγελος μου,να με περιμένεις κι εμένα να με πάρεις κοντά.

Μαμά,δεν το πιστεύω αυτό που μας συμβαίνει!Ενώ τόσους μήνες το ζω,σε έχω ουσιαστικά χάσει,τώρα που χάνω
και ό,τι απόμεινε από το σώμα σου,είμαι σε σοκ,δε θέλω να το πιστεψω πως μας αφήνεις.Εσύ που έλεγες πως θα ζήσεις 121 χρόνια
και σε πιστεύαμε!Πώς γίνεται να επισκέφτηκε ο καρκίνος τον πιο θετικό,φωτεινό,αισιόδοξο άνθρωπο που υπήρξε ποτέ;
Τι σκοτεινό βρήκε να φωλιάσει και να σε δηλητηριάσει;"Η μεγαλύτερη Ευλογία ο καρκίνος."Αυτό τόλμησες να ξεστομίσεις.Πως τον παράγγειλες
και από αυτόν ζήτησες να φύγεις.Για να ταπεινωθείς,να νιώσεις τον πόνο των ανθρώπων,το Σταυρό του Χριστού,που ήσουν τυχερή κι αγνοούσες,
να φτάσεις πιο κοντά στο Θεό και τη συνειδητότητα του εαυτού σου,να βιώσεις πόσο πολύ σ'αγαπάμε τα παιδιά σου κι ο μπαμπάς.
Λες και δεν το ήξερες...Όλα γίνονται όπως τα θέλεις.Είμαστε όλοι εδώ μαζεμένοι και πάλι,αλλάξαμε χρονιά μαζί,στο δωμάτιο 324,το τελευταίο
που μας φιλοξένησε όλους,φιληθήκαμε,μου έδωσες το τελευταίο σου χαμόγελο κι ευχές για τη χρονιά που έμπαινε που ξέχασα,
γλυτώνεις τον πόνο για την αδερφή σου που φεύγει,τα δύσκολα του μπαμπά με τη δική του υγεία,τον πόνο που εμείς τώρα ζούμε.

Κι ενώ ευλογήθηκα να σε ζω 40 χρόνια,νιώθω πως είναι πολύ λίγα,πως μας μέλλονταν κι άλλα,όπως είχαμε τη γιαγιά μέχρι τα 97.
Κρατώ το ταξίδι μας στη Ρωσία,κυρίως τις στιγμές στην Κόκκινη Πλατεία,ακούγοντας το τραγούδι της ονοματοδοσίας μου,
εκεί όπου διαδραματίζεται,Νathalie,που το διάλεξες για μένα κι αγωνίστηκες να μου το δώσουν.Ήταν το πρώτο μας απ'όσα σχεδιάζαμε...
Αν ποτέ αξιωθώ να πάω στους προορισμούς που έλεγες θα σε πάρω μαζί,όπως τότε που σου έδειχνα το Παρίσι που άφησες...

Δεν έχω τύψεις για τις χαρές που δε σου έδωσα.Παρόλο που πάντα ένιωθα άχρηστη,πως τίποτα δεν κατάφερα στη ζωή μου,
μόνο στεναχώριες σας έδινα με τα κιλά,τη σχολή,τα μη αναμενόμενα βήματα της ενηλικότητας,πάντα με έπειθες
πως ήμουν το σπουδαιότερο δώρο για σας όπως κι αν ήμουν και δε θα με άλλαζες με καμία άλλη κόρη στον κόσμο!
Μόλις πριν λίγο μου έλεγαν τ'αγόρια χθες που έλεγες για μένα,για το μπάνιο που σου έκανα προχθές πόσο το απόλαυσες
κι έλεγαν πως είμαι καλή να φροντίζω κι εσύ τους διόρθωνες πως έχω ταλέντο,πως ό,τι πιάνουν τα χέρια μου είναι μοναδικό.
Πώς γίνεται να έχω πάρει τόση αγάπη,τόσες τρυφερές κλητικές προσωνήσεις,τόση επιβράβευση και να μη νιώθω να αξίζω
είναι άξιο απορίας!"Ναταλία μου,θησαυρέ μου,αγάπη μου,ευλογημένο μου παιδί..."Και τι δε μου έχεις απευθύνει!
Πραγματικά!Από τα μυστήρια του εαυτού μου,κουκουβάγια μου!Τουλάχιστον εσύ ένιωσες να σου έδωσα χαρά
κι ας το υποτιμώ εγώ.Το μόνο που λυπάμαι είναι που δεν έζησε το παιδί μου την πιο υπέροχη γιαγιά του κόσμου.
Και για μένα που δεν έζησα το θαύμα της μητρότητας και για σένα που τόσο το λαχταρούσες και που ξέρω
πως το πλάσμα αυτό θα ήταν πολύ τυχερό.Βάζω ένα "ακόμα" σ'ό,τι αφορά εμένα.Δυσκολεύομαι να το εγκαταλείψω.
Εσένα όμως σε έχασε από γιαγιά του.Δε θα ζήσει την αγκαλιά σου,δε θ'ακούσει τα παραμύθια σου,δε θα παίξετε ποτέ.

Σκέφτομαι πως θέλω πολύ η χρονιά αυτή που προχωρά και σε παίρνει μαζί της να μετενσαρκωθεί σε μιά νέα ζωή
η οποία να πάρει πρώτη ανάσα εκεί όπου εσύ αγκομαχούσες για μια δική σου κι όπως δείχνει θα αφήσεις και την τελευταία σου.
Στο Διαβαλκανικό.Στο ισόγειο,που σε πήγα βόλτα με το καρότσι να δεις τα νεογέννητα και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο,
κάτω από τον τρίτο όροφο,που πολύ σε ταλαιπώρησε και πάνω
από το μείον ένα,στην εντατική,όπου αγωνίζονται για τη ζωή σου
παρά τη θέληση σου.Χθες την είδες την απόλυτη ηρεμία,την αλήθεια-μας το είπες δείχνοντας στο διάδρομο-όλα αυτά είναι ένα ψέμμα!
Να πας,μανούλα μου,να πας γρήγορα,δε θέλω η λύπη μας να σε κρατά εδώ μακριά από εκεί που θέλεις να πας.Εμείς σήμερα σε χαιρετήσαμε.
Σου ψιθυρίσαμε λόγια,σου χαϊδέψαμε το σώμα κι ήρθαμε σπίτι μου χωρίς εσένα κι ανοίξαμε το κρασί σου,τη "μικρή Κωνσταντία"
από την άκρη της Αφρικής που έπινε κι ο Ναπολέοντας,το κρασί που λένε πως γιατρεύει τις πληγωμένες καρδιές,σαν τις δικές μας τώρα.
Ως κι εγώ ήπια λίγες γουλιές!Κόψαμε τη βασιλόπιττα.Κέρδισε το μικρό σου το φλουρί.Δε θα είναι φαίνεται η τυχερή σου χρονιά...
Ήταν κι η Χριστίνα,το πνευματικό σου παιδί.Μοιραστήκαμε πράγματα για σένα,λόγια σου,βιώματα και προσπαθούμε
να φανούμε δυνατοί ο ένας για τον άλλον και κυρίως για τον μπαμπά,που είναι καταρακωμένος που αναγκάζεται να σ'αφήσει.
Αφού κοιμήθηκε,ήρθαμε στο κρεβάτι,εδώ γύρω σου τα παιδιά σου και λέγαμε για σένα κι είμαστε τα μόνα που δεν προσευχόμαστε
για θαύμα επαναφοράς αλλά για την ελευθερία σου.Ήμασταν τα μόνα προετοιμασμένα πως έχεις λίγο χρόνο και μάλιστα όλο
και πιο επώδυνο.Όλοι οι άλλοι δυσκολεύονται καθώς τα νέα που ήξεραν είναι πως πας καλύτερα...Τι σημασία τώρα έχει αυτό;
Κι ύστερα που έφυγαν έπιασα το ημερολόγιο σου και τη μηχανή μου,που τα είχα βάλει κάτω από το πάπλωμα,σε κοιτούσα και διάβασα
τις τελευταίες σου λέξεις.Δεν κατάλαβα πολλά καθώς τα γράμματα σου αλλοιωμένα κι αυτή η μανία σου να γράφεις στα γαλλικά εκνευριστική!
Κι ύστερα το φυλλομέτρησα κάπως,άφησα τη ματιά μου να ταξιδέψει στα σκιτσάκια σου κι έφτασα στην πρώτη σελίδα,
όπου είχες τον παραπάνω ψαλμό,απ'την ακολουθεία της Θείας Μετάληψης,χωρίς όμως τις τελευταίες δύο προτάσεις.
Και την πρώτη δική σου σελίδα,όσα παράγγελνες από το 2011,που τόσο σου άρεσε σαν αριθμός και βλέπω
πως σου τα έδωσε όλα όσα ζήτησες!Για μένα ήταν η μαύρη χρονιά που έφερε καρκίνο στους γονείς μου,όμως για σένα
ήταν όλο φως,συνειδητότητα,εξιλέωση και καθαρότερη αλήθεια.Πρόσεχε τι εύχεσαι,λένε,γιατί μπορεί να σου συμβεί!
Είδα μερικές ακόμα φωογραφίες σου,ένα βίντεο που ελευθερώνεις ένα χελιδόνι από το σπίτι μας στην Πλάκα,το γέλιο σου...

Κουράστηκα να κλαίω,η καρδιά μου πονά,τα μάτια και τα μάγουλα μου είναι πληγές κι έχω να κοιμηθώ τρεις μέρες.
Σε λίγο θα πάω να κάνω τα χαρτιά της εισαγωγής σου στον ΟΠΑΔ(τελευταία φορά λογικά)και δε θα σε δω σήμερα
για να δώσω τη θέση μου στην Τίτη,να σου πει κι εκείνη αντίο.Η δεύτερη μαμά μου,"η σιγουράντζα μου",που σου έλεγα...
Δεν ξέρω πώς θα αντέξω να ζήσω την κηδεία σου.Προσπαθώ να με προετοιμάσω,δημιουργώ εικόνες του τι θα συμβεί
αλλά ξέρω πως δε θα τα πάω καλά και θα τους στεναχωρήσω πολύ όλους!Θέλω να έρθω τώρα μαζί σου να το γλυτώσω αυτό!
Ο μεγαλύτερος εφιάλτης της ζωής μου από παιδί κιόλας,ο μόνος μου φόβος,πραγματοποιείται και δεν είναι ούτε η Τίτη ούτε ο μπαμπάς!
Είσαι εσύ κι αυτό είναι το χειρότερο όλων!Δε γίνεται να γίνεται κι όμως γίνεται και πρέπει να το περάσουμε κι αυτό όπως όλα.
Σου τραγουδάω όλη μέρα τη νυφούλα τη χρυσή,που φεύγει από το σπίτι της στην εκκλησιά να πάει...αυτό που τραγουδούσες
η ίδια όταν ντυνόσουν νύφη κι έκανες τους άλλους να κλαίνε που δεν έφευγες από το σπίτι σου και δεν έζησες πατέρα να σε συνοδεύσει.
Από το ματωμένο γάμο του Λόρκα,που με νανούριζες μωρό,θα σου τραγουδώ κι εγώ τώρα που αποκοιμιέσαι και ξαναντύνεσαι
νυφούλα για τον Κύριο σου.Δεν ξέρω τι ρούχα θέλεις να σου φορέσω.Δε μιλήσαμε για τίποτα από αυτά.Δεν ήμασταν έτοιμοι.

Νιώθω πως σε ταλαιπωρώ με αυτά που σου λέω και δε σου αξίζει,ειδικά τώρα.Είχα ανάγκη όμως να τα ελευθερώσω
κι αφού εσύ δεν είσαι εδώ,σου τα στέλνω εγώ με όποιον τρόπο νιώθω να μπορώ.Όσα δε σου είπα ποτέ,τα εισέπραττες αλλιώς,το ξέρω!
Όσα δε θα είσαι δίπλα μου να ζεις στο εξής,θα τα ζεις από μέσα μου,από παντού μου!Θέλω μόνο το καλύτερο για σένα
όπως άλλωστε κι εσύ για όλους μας!Εμείς κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας.Ας σε φροντίζει ο Πατέρας σου τώρα.

27 σ'αγαπώ και 72 σε λατρεύω!Μαμά,μανούλα μου,Ντούλα,Ντινά,Κόνι,Ντουλ ί,Μητέρα+πληθυντικός,
όλα τα παρατσούκλια που κατά καιρούς έβρισκα για να σ'εκνευρίζω.

Η Ναταλία ΣΟΥ!

[Eli_ed]

Δεν έχω λόγια Ναταλία μου, ότι και να γράψω μου φαίνεται τόσο φτωχό, τόσο λίγο, γράφω - σβήνω εδώ και ώρα... δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου και θολώνει η όραση μου.
Εύχομαι ο Θεός να σου δώσει δύναμη να αντέξεις, δύσκολες ώρες.... κουράγιο γλυκιά μου.
Εμείς είμαστε εδώ, άγρυπνοι φρουροί, σε μελετάμε, σε σκεφτόμαστε και περιμένουμε να σε αγκαλιάσουμε και να σε στηρίξουμε όποτε νιώσεις την ανάγκη.
Σε φιλώ γλυκά και σου στέλνω μία ζεστή αγκαλιά...

[Ava_ed]

Αυτά τα χέρια είναι κυρίως που μου μάτωσαν την ψυχή. Το χέρι της ηλικιωμένης, με το παλαιακό δαχτυλίδι και την επίσης παλαιάς κοπής βέρα, σύμβολο αιώνιας αφωσίωσης, να αγκαλιάζει τρυφερά και με όλη τη δύναμη της αγάπης ένα χέρι νεανικό, ένα χέρι γλυκό, ένα χέρι που λαχταρά να αγκαλιάσει, που θέλει να σφίξει, αλλά φοβάται, μην πληγώσει, μην τρομάξει...
Αγάπη μου...

[ton76]

θερμα συλληπητηρια.......

ο,τι και να πω ειναι λιγο, κανεις που δεν το εχει περασει δεν μπορει να το καταλαβει.

σου στελνω την αγαπη μου .

[Ava_ed]

ton76, ζει η μανούλα, αλλά είναι πολύ άρρωστη. Γι' αυτό το κορίτσι μας είναι θλιμμένο. Χαίρομαι που είχα κάποτε την τύχη να της μιλήσω. Μου είχε τηλεφωνήσει η Ναταλία και στη συνέχεια η μαμά χρησιμοποίησε το redial, αλλά δεν μίλησε με τη φίλη της, όπως ήλπιζε, αλλά με μένα. Χάρηκα που άκουσα μια τόσο γλυκειά φωνή, που κατάλαβα, με την ικανότητα που έχω στον τομέα αυτόν, μία τόσο τρυφερή ψυχή. Είναι υπέροχη γυναίκα και η Ναταλία μας πρέπει να νιώθει τυχερή που την έχει μητέρα.

[ton76]

Αva, ευχαριστω για την διευκρινηση. ενιωσα τοσο σκατα που εκανα το πρωτο μου υπερφαγικο μετα απο παρα πολυ καιρο.
συγκινηθηκα παρα πολυ. δυστυχως ειμαι πολυ ευαισθητη και με αγγιξε βαθια η Ναταλια.

Natalia, σου ζητω ταπεινα συγνωμη.