ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

[welldah]

Αν και δεν είμαι το κατάλληλο άτομο για υποστηρικτικό λόγο (δεν είμαι και τόσο καλή στις συβουλές) απλά θέλω να σου πω Φίλιππε πως σε καταλαβαίνω. Η καλύτερή μου φίλη και κουμπάρα μου (την έχω παντρέψει και θα βαφτίσω το παιδάκι της), ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στον κόσμο, πάσχει από σκλήρυνση και είναι μόλις 30 χρονών. Όταν το μάθαμε περάσαμε νύχτες ατελείωτες κλαίγοντας, γελώντας, ξορκίζοντάς το. Πρόσφατα γέννησε έναν υπέροχο μπεμπάκο και μάλιστα μετά από κρίση και μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι το σημαντικότερο ήταν η ψυχραιμία και η αισιοδοξία που δείξαμε οι γύρω της. Αν θες μπορείς να παίρνεις τηλέφωνο τον αδερφό σου αλλά αν θες τη γνώμη μου καλά κάνεις που δεν αφήνεις τη μαμά σου να δει την ανησυχία σου. Όσο για τα υπόλοιπα οι άνθρωποι πάντα έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Η συγκεκριμένη συγκυρία σε βρίσκει στα κάτω σου αλλά θα ξαναέρθει και η άλλη πλευρά. Ρόδα είναι και γυρίζει. Μέχρι τότε υπομονή και ψυχραιμία (αν και κανένα ξέσπασμα που και που δεν κάνει κακό ;) )

[NADINE_ed]

Πολύ χαίρομαι,Φιλ,που κάπως ένιωσες καλύτερα,αν και απ' ό,τι είδα πάλι δεν πρέπει να κοιμήθηκες πολύ...

Μου σκάλωσε στο μυαλό κάτι που είπες χθες.Για το υποστηρικτικό περιβάλλον,που δεν εκτιμούσες όσο έπρεπε όσο το είχες...
Σκέφτομαι και για μένα,για τη μαμά μου,πόσα πράγματα έκανα λάθος,τις έντονες αντιδράσεις μου,το ότι θεωρούσα δεδομένο
πως δε χρειάζεται να ζητήσω συγνώμη,όσα δεν της έλεγα και έδειχνα συχνά,όλα όσα ονειρευόμουν να κάναμε μαζί και ποτέ δεν κάναμε...
Παραδόξως όμως δε με βαραίνουν τύψεις.Ξέρω πως τα εισέπραττε με άλλους τρόπους,πως τα ήξερε μέσα της καλά,πως καταλάβαινε...
Πως είναι απόλυτα φυσιολογικό μια σχέση-ειδικά τόσο στενή με πολλές αφορμές τριβών-να έχει τα σκαμπανεβάσματα της.
Πως ο χρόνος κι η υγεία παρασύρουν να τα θεωρούμε δεδομένα,οι ευκαιρίες για κοινές όμορφες στιγμές να επαναλαμβάνονται,
η ρουτίνα να παρασύρει,όλα εκείνα τα τρομερά που απασχολούν έντονα τη σκέψη μας μέχρι να καταφέρουμε επιτέλους να τα δούμε
στην αληθινή τους μικρή διάσταση,ακόμα κι αυτή μας η δυσκολία να εκφράζουμε αυτούσια κι όχι πλαγίως τα συναισθήματα μας,
όλα είναι ανθρώπινα κι ως τέτοια αφορούν κι εμάς.Μα κι εμείς οι ίδιοι θυμόμαστε τι καλά που ήμασταν υγιείς μόλις αρρωστήσουμε,
αναβάλουμε απολαύσεις και σχέδια για αργότερα,για επόμενες χρονιές που θα έχουν πληρωθεί ενδεχομένως προϋποθέσεις
λες κι έχουμε υπογράψει συμβόλαιο πως το καλοκαίρι πχ.που διανύουμε δε θα είναι το τελευταίο της ζωής μας ή οι ερχόμενες γιορτές
δε θα είναι οι τελευταίες με όλη μας την οικογένεια σε απαρτία!Στο τέλος ο χρόνος είναι τόσο πολύτιμος!Παρακαλούμε για παρατάσεις,
όντας μάλιστα διατεθειμένοι να κάνουμε σημαντικές εκπτώσεις στην ποιότητα του,αρκεί να είμαστε μαζί!Κι είναι ο ίδιος χρόνος,που όσο
δε γνωρίζαμε την αντίστροφη του μέτρηση σπαταλούσαμε ανόητα,μερικές μάλιστα φορές σπρώχναμε τις μέρες απλά να τις βγάλουμε,να φύγουν...
Δε θέλω να μας βλέπω όμως ως αχάριστους,που δεν κατέχουν να εκτιμούν,που προσπερνούν,που ισοπεδώνουν...Το να εισπράττεις αγάπη,
να τη μοιράζεσαι,να την επιστρέφεις πίσω είναι μορφή σιωπηρής εκτίμησης κι αυτή.Δε χρειάζονται οι βαρύγδουπες δηλώσεις.Το να ζητάς βοήθεια
από τον άλλον εμπεριέχει την πρότερη αναγνώριση εκ μέρους σου της σοφίας εκείνου,τη σημαντικότητα για σένα της άποψης και της συμβουλής του.
Ένα βλέμμα,ένα άγγιγμα,η αίσθηση πως ό,τι κι αν γίνει είμαστε για τον άλλον εδώ,περνάνε τα μηνύματα της αγάπης και της εκτίμησης μας.
Κι είμαι σίγουρη πως όπως κι εγώ έτσι κι εσύ έτσι και όλοι μας τα μοιραζόμαστε αυτά τα σημάδια με τους σημαντικούς μας!Δε χρειάζεται
να γυρίσει ο χρόνος πίσω για να αναπληρώσουμε.Μακάρι να είχαμε κι άλλον,δε λέω,ειδικά τώρα που γίναμε σοφότεροι ως προς τη διαχείρηση του.
Αν φέρεις και τέτοιο βάρος αναφορικά με τον μπαμπά σου,προσπάθησε να το εκλογικεύσεις και να εστιάσεις στα θετικά σας μοιράσματα.
Αν πάλι νιώθεις έτσι για την υπόλοιπη σου οικογένεια,τους φίλους,όποιον τέλος πάντων είναι για σένα σημαντικός,φρόντισε ν'αξιοποιήσεις
το χρόνο που σας δίνεται στο μέγιστο βαθμό.Όχι αγχωτικά,αλλά δημιουργικά!Κι αν κάπου ντρέπεσαι ή διστάζεις,κάνε τη μικρή σου υπέρβαση
να λυθείς κι αυτό,θα δεις,θα σε ανακουφίσει και θα σας χαρίσει έντονες στιγμές για σήμερα και όμορφες αναμνήσεις για αργότερα...Όλοι μας φυσικά!

[filipparas]

Το προηγούμενο ΣΚ το πέρασα στην Αθήνα και η αλήθεια είναι οτι ησύχασα. Το "καλό" με αυτή την αρρώστια είναι οτι σε μεγάλες ηλικίες κάνει μικρότερη ζημιά... ο αδερφός μου μες στο πανικό του κι αυτός μάλλον υπερέβαλε. Πήγα σινεμά και σουπερμάρκετ με τη μαμά μου(για να περπατήσουμε αρκετά για τα δεδομένα της) και η αλήθεια είναι οτι δεν είδα να έχει χειροτερεύσει. Μιλήσαμε αρκετά(συνήθως δε πολυμιλάμε οι δυό μας), φάγαμε έξω, επισκεφτήκαμε την αδερφή της και νονά μου ... και γενικά αφιέρωσα σε αυτή σχεδόν όλο το διήμερο και περάσαμε όμορφα.

Τις επόμενες μέρες και αφού γύρισα στη Πάτρα το χρόνο μου τον μοίρασα κυρίως μεταξύ δουλειάς και ύπνου, πολύ λιγότερο από το συνηθισμένο στο γυμναστήριο και λίγο με τη κοπελιά στην οποία δεν έχω εξηγήσει κάτι και δείχνει να στραβώνει που δε περνάμε χρόνο μαζί. Τώρα το τριήμερο θα προσπαθήσω να επανορθώσω αν και θα έρθει παρέα από Αθήνα για το καρναβάλι. Δε καίγομαι πάντως και μου αρέσει(είναι η αλήθεια κλικ, κι εμένα μου κάνει εντύπωση), αν δε με παρατήσει άμεσα θα έχω το πάνω χέρι... :P

Τα μηνύματα σας με βοήθησαν αρκετά, αυτό που με έβαλε περισσότερο σε σκέψεις ήταν το δεύτερο σου μήνυμα Nadine. Ξέρω πως ο μπαμπάς μου είχε πολύ μεγάλες προσδοκίες από μένα, ίσως μη ρεαλιστικές κιόλας, πράγματα που σίγουρα μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει και δεν είμαι σίγουρος αν θα τα καταφέρω και στο μέλλον. Ξέρω οτι ως ένα βαθμό "έφυγε" απογοητευμένος από μένα και αυτό με βαραίνει. Ξέρω όμως οτι ήταν και περήφανος για μένα και με αγαπούσε no matter what οπότε αυτό με παρηγορεί... συν οτι τους τελευταίους μήνες που ήταν άρρωστος νομίζω οτι είδε κι αυτός μια αλλαγή και μια αλλαγή της πορείας της ζωής μου προς το καλύτερο και χαιρόταν αρκετά. Το έδειξε μάλιστα πολύ περισσότερο απ'ότι θα το έδειχνε αν συνέβαιναν τα ίδια πράγματα ενώ η ζωή κυλούσε κανονικά, μερικές στιγμές έδειχνε ενθουσιασμένος. Σε μερικές μέρες έρχονται τα γενέθλια μας, έχουμε μόλις μια μέρα διαφορά... πάντα γιορτάζαμε μαζί, ακόμα και ώς ενήλικας πάντα έτρωγα με το μπαμπά μου και μετά γιόρταζα με φίλους ή την εκάστοτε κοπέλα. Ηδη νιώθω αρκετά περίεργα και είμαι σίγουρος οτι συναισθηματικά θα είναι μια φορτισμένη ημέρα...

Προς το παρόν... PARTY TIME!!!

[lessing_ed]

Φιλιππε χαιρομαι που ολα πανε καλα!
Πως περασες το 3ημερο;:starhit:

[Eli_ed]

Φίλλιπε χαίρομαι που η επίσκεψη στην οικογένεια σου σε ηρέμησε τόσο πολύ, τόσο που επιτέλους κατάφερες να κοιμηθείς! Εύχομαι να περνάς όμορφα με την καινούρια σου κοπέλα :)
Χρόνια πολλά για τα επερχόμενα γενέθλια σου ευτυχισμένα και χαρούμενα με υγεία για εσένα και τους αγαπημένους σου, πολλή αγάπη και ευημερία! :D

[NADINE_ed]

Έχω καιρό να γράψω εδώ αλλά τώρα νιώθω για μια στιγμή την ανάγκη να το κάνω...
Ίσως φταίει που δεν κρατώ ημερολόγιο...προτιμώ να ελευθερώνω τις σκέψεις μου στον κυβερνοχώρο
παρά να στριμώχνονται σε καλά στοιβαγμένα κομμάτια χαρτί,που κάποτε ανέπνεαν οξυγόνο στο δάσος...

Αυτές τις μέρες ξεκαθαρίζω περιοδικά που δε θα διαβαστούν ποτέ,αναμνηστικά που έπαψαν να έχουν σημασία
κι ένα σωρό άλλο προς τακτοποίηση,στριμωγμένα σε πολύχρωμα καλάθια.Τινάζω τη σκόνη του χρόνου τους
και προσπαθώ να κρατήσω μόνο τα πραγματικά σημαντικά.Ανάμεσα τους γράμματα,κάρτες αγάπης,εισιτήρια
σπουδαίων προορισμών,συναυλίες,ενημε ρωτικά φυλλάδια υγείας,συμβουλές,που δεν έχουν καμία ελπίδα εφαρμογής,
περιοδικά διακόσμησης,σινεφίλ,αμέτρη τα άρθρα για καλλιτεχνικά γίγνεσθαι που έγιναν χωρίς εμένα...χρόνια και χρόνια
προσδοκιών...Είναι λυτρωτικό να πετάς τα περιττά,να ελαφρώνεις τους ώμους σου από τη σκιά τους,ακόμα και να χαζέυεις
το κενό καλάθι,που λαχταρά να γεμίσει νέες πληροφορίες,που προορίζονται για τις αισθήσεις σου.Κι ένας απολογισμός...
Για όσα δεν έγιναν,για όσα βαρέθηκαν να περιμένουν,για όσα πλέον δεν έχουν την ίδια σημασία...Για τον χρόνο που σκόρπισε,
εκείνον που πάγωσε σε μια τσαλακωμένη ημερομηνία,τότε που όλα ήταν αλλιώς κι έμοιαζε αυτό να φαντάζει αιώνιο...

Κι άντε και κράτησα τα ενθύμια της έκθεσης βιβλίου με τη μαμά,του φεστιβάλ κινηματογράφου,το Χ μουσείο,το Ψ ταξίδι με τη μαμά,
τι πραγματικά είμαι σε θέση να κρατήσω από κείνη;Μου γλυστράνε όλα της...η φωνή,το γέλιο,οι ρυτίδες όταν προσπαθούσε να δει χωρίς γυαλιά,
το άγγιγμα,η μυρωδιά,τα τηλεφωνήματα,τα λόγια της,οι καυγάδες μας για το χάος βιβλίων,που καλούμουν κάθε φορά να συμμαζέψω...
Τριγύρω μου έχω κάρτες της γεμάτες όνειρα για τη ζωή μου,ευχές με κόκκινες καρδούλες,μπλε καραβάκια κι ανθισμένες μαργαρίτες...
Κι αντί να πάιρνω δύναμη κι έμπνευση από τη λαχτάρα και το φως τους,αντί ν'αρμενίσω στο πέλαγος μιας πολλά υποσχόμενης υπέροχης ζωής,
πνίγομαι στα δάκρυα της φουρτούνας της,χάνω την πυξίδα μου και βουλιάζω...Τα χρώματα στο βυθό είναι σκοτεινά κι ομοιόμορφα.Δεν προκαλούν
ερεθίσματα κι αντιδράσεις.Κλείνω τα μάτια,ανοίγω τα χέρια κι ακουμπώ το σώμα μου στη βαρύτητα του.Ο ήχος βουβαίνεται,οι αισθήσεις μουδιάζουν.
Ένα μου μέρος θέλει να κουρνιάσει εκεί,να παγώσει το χρόνο,τη σκέψη,τις ανάγκες,τα όνειρα,τις θύμισες,όλα!Κι ένα άλλο νοσταλγεί τις αχτίδες του ήλιου
επάνω,το χορό της πεταλούδας,το λίκνισμα του γλάρου,τον ψίθυρο του φεγγαριού,τη λαχτάρα της κάθε καλημέρας για χαμόγελα,της καληνύχτας για φιλιά...

Ξέρω πως μπορώ να πάω όπου θέλω,αρκεί να δώσει ο εγκέφαλος την εντολή της κίνησης.Μερικές φορές η ελευθερία είναι βαριά στο βημα κι οι πολυπληθείς
επιλογές σαστίζουν το χέρι,που απλώνεται να τις αδράξει.Τα μεγάλα "Θέλω" μπερδεύτηκαν στο λαβύρινθο του εγκεφάλου μου και χάθηκαν στην άρνηση του Δεν.
Πιο εύκολα αρθρώνω την άρνηση παρά την κατάφαση.Μιζέρια ακόμα και στη λαχτάρα μου ή έστω ό,τι απόμεινε από δάυτην.Γύρω μου χυμένες φάτσες,αργόσυρτα
βήματα κι ανάσες μικρές με κόπο βγαλμένες.Ανάσες επιβίωσης,να βγει η μέρα,να βγει ο μήνας,να βγει η ζωή.Δε ρουφούν εισπνοή από τον πνεύμονα μέσα μας.
Διοξείδιο εκπνοής για εισπνοή κι ο πνεύμονας συρρικνώνεται στη γωνιά της αχρησίας του,αποκόπτεται όλο το σύστημα μ'εγκέφαλο και καρδιά...και χωρίς καρδιά τι;
Ελάχιστες φορές πια θυμάμαι τον κτύπο της.Ελάχιστες αναπνέω μέσα από κάθε μου κύτταρο.Ελάχιστες σκαλίζω τα σημαντικά Θέλω του εγκεφάλου μου.Φυτοζώ.

Η τεμπελιά μου περιμένει τον από μηχανής Θεό να έρθει να με σώσει.Τον έρωτα,ένα ταξίδι,τον φίλο,τον κάποιον άλλον έξω από μένα.Μερικές φορές έχω το θράσσος
να θυμώνω κιόλας για την "ατυχία" μου λες και δεν είναι προϊόν δικών μου πράξεων και παραλείψεων και αυτή.Περνώ από το Θέλω τη μύτη της βελόνας μου και κεντώ
από το Θ του "θα θα θα θα θα..."αμέτρητες βελονιές θα,που όσο δε σταυρώνονται με το ρούχο της πράξης μου,ξηλώνονται και μένει η κλωστή της αφέλειας τους...
Μάζεψα και για φέτος λίγη μαύρη κλωστή νομικής,άσπρη ψυχολογίας,κόκκινη αγγλικών και μια πολύχρωμη φωτογραφίας με την ελπίδα κάπου εκεί ανάμεσα να με βρω.
Έχω και πάλι απλωμένα γύρω μου τα "θα" του χρέους μου (διατροφή,άσκηση,φροντίδα σώματος) ενώ τον υπολογιστή και κάποιες τηλεφωνικές συσκευές λίγο σε τιμωρία.

Η αλήθεια είναι πως διστάζω να ξεβολευτώ,αλλά ξέρω καλά πως όσο δεν το κάνω μόνο βαθύτερα στον καναπέ βουλιάζω.Νοσταλγώ τον νεανικό γεμάτο ενέργεια και όνειρα
εαυτό μου.Εκείνος θα με έβλεπε τώρα πολύ υποτιμητικά και δε θα δεχόταν καμία από τις αιτιολογίες μου.Θα μου πέταγε ένα "δικαιολογίες" κατάμουτρα με απαξίωση
και θα ευχόταν όταν μεγαλώσει να μην ξεχάσει κι αυτός και καταντήσει σαν κι εμένα.Ακόμα κι αν δεν αλλάξει τον κόσμο όλο,θ'αλλάξει έστω τον δικό του!Δεν του θυμώνω.
Έχει δίκιο όσο κι αν δείχνουν τα νιάτα απόλυτα και σκληρά.Παίρνω θάρρος από μεσήλικες που έκαναν στροφή στη ζωή τους.Τους θαυμάζω διπλά γιατί ξέρω πως διπλά
τους ήρθαν τα εμπόδια,διπλή κι η δύναμη να τα ποσπελάσουν.Άνθρωποι που έκαναν οικογένεια και μετά ξεκίνησαν σπουδές,που είχαν πάρει αλλότριους δρόμους
κι επιτέλους βρήκαν και βαδίζουν τους ολόδικους τους,άνθρωποι που κοντοστάθηκαν μια στιγμή και συνειδητοποίησαν πως δεν είναι ευτυχισμένοι στη ρουτίνα τους
και αγωνίστηκαν να δημιουργήσουν μιαν άλλη.Ακόμα δεν είμαι σίγουρη για το πού θέλω να πάω,ώστε εκεί να κοιτάξω.Ξέρω όμως πως δε μου αρέσει εδώ που κοιτώ.
Άρνηση και πάλι το ξέρω χωρίς θέση.Με ψάχνω όμως στις αναμνήσεις των Θέλω μου κι αν έφυγα από κει,ελπίζω στην πορεία να με βρω κάπου αλλού.Όποιος ψάχνει,βρίσκει,
δε λένε;Τελειώνω με τη σκόνη στα πράγματα μου και κινώ να τινάξω τη δική μου κι ας έγινε τσιμέντο απ'τον ιδρώτα της οκνηρίας μου...Θέλει απλά μεγαλύτερη προσπάθεια
να καθαριστεί.Χτυπά η κλακέτα με το νούμερο 27272727.Για να δούμε πόσο καλά θα πάει η σκηνή αυτή.Τι θα γράψει στο έργο της ζωής μου...Εύχομαι να χειροκροτήσω στο τέλος.

[ton76]

"Αν μπορούσα τη ζωή μου να ζήσω εξ’ αρχής, στην επόμενη θα προσπαθούσα να κάνω λάθη πιο πολλά.

Τέλειος τόσο να ‘μαι δεν θα προσπαθούσα

και πιότερη ξεκούραση θ’ αποζητούσα.

Ανόητος θα ήμουν πιο πολύ απ’ ό,τι υπήρξα και λίγα πράγματα στα σοβαρά θα έπαιρνα.

Πιο λίγο την υγεία μου θα πρόσεχα,

περισσότερο τον κίνδυνο θ’ αποζητούσα,

ταξίδια πιο πολλά θα έκανα.

Πιότερα δειλινά θ’ ατένιζα,

σε περισσότερα βουνά θ’ ανέβαινα,

σε περισσότερα ποτάμια θα βουτούσα.

Σε τόπους νέους πιο πολλούς θα πήγαινα,

θα ‘τρωγα παγωτά περισσότερα, λιγότερα κουκιά.

Προβλήματα θα είχα πιο πολλά πραγματικά

από εκείνα που στη φαντασία μόνο υπάρχουν.



Ήμουν απ’ τους ανθρώπους που έζησαν λογικά και γόνιμα της ζωής κάθε στιγμή.

Είχα, βεβαίως, και στιγμές ευτυχισμένες.

Αν όμως ξαναγύριζα θα προσπαθούσα

μονάχα τις καλές στιγμές να έχω.



Γιατί, αν δεν το ξέρετε, μόνο από τούτες είν’ η ζωή φτιαγμένη:

από στιγμές. Το τώρα μην το χάνετε λοιπόν.



Ήμουνα ένας απ’ αυτούς που ποτέ τους,

πουθενά χωρίς θερμόμετρο δεν πάνε,

χωρίς τη θερμοφόρα,

χωρίς ομπρέλα κι αλεξίπτωτο.

Αν ζούσα τη ζωή ξανά, μ’ αποσκευές πιο λίγες θα ταξίδευα.



Αν ζούσα τη ζωή ξανά,

ξυπόλυτος θ’ άρχιζα να βαδίζω απ’ την αρχή της Άνοιξης και θα συνέχιζα ξυπόλυτος ώς του φθινόπωρου το τέλος.

Πιότερες ώρες με τα περιστρεφόμενα αλογάκια θα βολτάριζα, θ’ ατένιζα περισσότερες αυγές, με περισσότερα παιδιά θα έπαιζα, μια δεύτερη ζωή μπροστά μου αν είχα.



Μα είμαι, βλέπετε, ετών ........
και ξέρω πως πεθαίνω."




.

[nantioula]

Ολα αυτά που λέτε είναι τόσο όμορφα, ειλικρινή και ουσιώδη!
Θα ήθελα κι εγώ να μιλήσω για την άσχημη ψυχολογία που δημιουργούν τα παραπανίσια κιλά. Θα προσπαθήσω όμως όσο μπορώ να αποφύγω τα κλισέ, μήπως μρ τη βοήθεια της παρέας εστιάσω στη λύση του προβλήματος επιτέλους...

Είμαι 27 ετών. Εχω περάσει διάφορα στάδια. Πριν απο κάποια χρόνια ήμουν έως και 90 κιλά (και μιλάμε για ύψος 1.55), ενώ τελευταία έχω σταθεροποιηθεί στα 59, κάνω ένα διάλλειμμα για να χάσω άλλα 10. Εκεί στοχεύω.
Κατα τη γνώμη μου, όσοι απο αυτούς που θέλουν να χάσουν κιλά έχουν στήριξη από το περιβάλλον τους, είναι πραγματικά τυχεροί. Δυστυχώς, μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό των ανθρώπων που κρίνουν ένα άτομο με παραπανίσια κιλά το κάνουν καλοπροαίρετα.

Απο μικρή ήμουν χοντρούλα, και υπάρχαν και άτομα ακόμα και του στενού μου περιβάλλοντος που δεν μπορούσαν να καταλάβουν το πώς σκεπτόμουν. Ακόμη και η μητέρα μου η οι αδερφές μου! Αλήθεια ρε κορίτσια, τί κακό είναι αυτό με τη μητέρα; Το ακούω συχνά! Οταν δεν είναι υποστηρικτική, είναι μεγάλο πρόβλημα.... Φανταστείτε αυτό, και ένα σπίτι με άλλες 4 αδερφές. Τσιλιβίθρες όλες. Κορμάρες. Ε, όχι και τόσο ευχάριστο ....
Μου πήρε αρκετό καιρό για να καταλάβω πως υπάρχουν άνθρωποι που με αποδέχονται όπως είμαι. Που δε με κρίνουν. Που με καταλαβαίνουν..

Τέλος πάντων και για να μη χάνω το στόχο: Το θέμα είναι πως μετά από τόσα χρόνια, νιώθω πλέον κουρασμένη με το σώμα μου. Οκ, τώρα πια ομολογώ πως έχει αρχίσει να μου αρέσει, όμως θέλω κάποια στιγμή να ξεμπερδεύω με την υπόθεση <<δίαιτα>>.

Επίσης, είναι βέβαιο πως όλη αυτή η κατάσταση μου έχε προκαλέσει κάποια θέματα στην ψυχολογία : Αυτοεκτίμησης κτλ. Για παράδειγμα, όταν μου αρέσει κάποιος, κι αυτός με απορρίπτει, η άμεση σκέψη που κάνω :<<Είναι λογικό, θα βρεί κάποια ιο αδύνατη / ψηλή / όμορφη από σένα>>. Αυτό δε μπορεί να είναι καλό. Αντικειμενικά το γνωρίζω πως είμαι όμορφη (κάποια κιλά γύρω από την περιφέρειά σου δεν είναι σε θέση να σε ασχημήνουν) όμως η κυκλοθυμία αυτή είναι κάτι που μπορεί να με τσακίσει!


Σημασία έχει, νομίζω να αγαπάμε τον εαυτό μας, και να μην του φερόμαστε καταστροφικά (ηλίθιες δίαιτες κτλ). Μόνο έτσι θα βελτιώσουμε κάποια πράγματα. Κι αυτό ισχύει για όλους τους τομείς.
Τα λέω, για να τα ακούσω πρώτα εγώ.
Θα ήθελα πάρα πολύ να διαβάσω το θέμα από τη δική σας οπτική γωνία!

[NADINE_ed]

Απάντηση ένα χρόνο μετά...νόημα δεν έχει...λογικά δε θα μπεις για να τη δεις...
Εύχομαι πάντως ο χρόνος που πέρασε να σε βοήθησε να σε αγαπήσεις περισσότερο
γιατί,όπως πολύ σωστά κατέληξες,εκεί είναι όλη η ουσία του παιχνιδιού!Για όλους μας!
Συγχαρητήρια για όσα μέχρι τώρα κατάφερες!Εύχομαι να τ'απολαμβάνεις στο έπακρο!

[NADINE_ed]

Μόλις ξαναδιάβασα τις σκέψεις και τα συναισθήματα της τελευταίας φοράς που κούρνιασα στο ντιβάνι,σχεδόν δύο χρόνια πριν.
Με ανακούφιση διαπιστώνω πως τα πράγματα είναι πλέον πολύ πιο φωτεινά για μένα και όσα ανέκαθεν ονειρευόμουν...
Τέλος ο βραχνάς της Νομικής,άνοιξαν οι γεμάτες ενδιαφέροντες γνώσεις Πύλες της Ψυχολογίας,μόλις έγινε με αίσια έκβαση
το χειρουργείο που πάνω από δέκα χρόνια μου αρνιόμουν και αισιοδοξώ πως αυτό θα με οδηγήσει επιτέλους σε ένα
ελαφρύτερο σώμα,συνεχίζω να βιώνω απέραντη αγάπη από οικογένεια,φίλους και σύντροφο,άλλον αγαπημένο ευτυχώς
δε χάσαμε,απέκτησα και τρίτη ανηψούλα...όσο για το Doulie...όλο και το ξεχνώ πως κάποτε ζούσαμε μαζί,αλλά το κουβαλώ
μέσα μου κι εκείνο κάνει τα θαύματά του για μένα...Ο κόσμος είναι ένας άλλος κόσμος κι αυτό δε θ'αποκατασταθεί ποτέ ξανά...
Δακρύζω και προχωρώ.Κι όχι γιατί όπως λένε οι Αμερικάνοι αυτό θα ήθελε για μένα,αλλά γιατί έτσι πάει η ζωή κι η επιβίωση της.
Κι ό,τι μένει είναι ό,τι χαρήκαμε, ό,τι μας έκανε να νιώσουμε γεμάτοι και ζωντανοί!Ας φροντίσουμε να τις αυξήσουμε τις στιγμές αυτές!

[Μαντζουράνα_ed]

Καλησπέρα αγαπημένοι συνοδοιπόροι!

Σήμερα στο μετρό, ένα 15χρονο τσογλανάκι μου είπε κοροιδευτικά "γεια σου χοντρούλα" και γέλασε με τους φίλους του με κακία.
Του απάντησα "είμαι χοντρή και μ' αρέσει", και προχώρησα τον δρόμο μου.

Ενώ πίστευα ότι πλέον δεν θα μ' ενοχλούσαν αυτές οι κακίες,
μ' ενόχλησε πολύ αυτό και μου χάλασε τη διάθεση για πολλή ώρα. Θυμήθηκα τα παλαιότερα χρόνια που μου συνέβαιναν συχνά τέτοια και θυμήθηκα τα χρόνια του σχολείου όπου με φώναζαν "χοντρή". Στεναχωρέθηκα.
Και στεναχωρέθηκα όχι για το τί μου είπαν ή πώς το είπαν, αλλά για το πώς όλο αυτό με επηρέασε τελικά. Θα ήθελα ν' αποκτήσω την δυνατότητα να μην μ' ακουμπούν τέτοια ανούσια γεγονότα.

[Besbab]

Ματζουράνα μου είσαι ευαίσθητο παιδί γι αυτό κι επηρεάζεσαι! Δεν έχεις καταλάβει όμως ότι οι άνθρωποι σ' αυτή την ηλικία ιδιαίτερα που ήταν ο νεαρός δεν σκέφτονται σχεδόν ποτέ τον αντίκτυπο που έχουν τα λόγια τους ή οι πράξεις τους. Και τα κιλά να μην ήταν στην μέση μπορεί να έβρισκε κάτι άλλο για να σε πειράξει! Εδώ δεν καταλαβαίνουν άλλοι σε μεγαλύτερες ηλικίες! Ποιός ξέρει πόσο "λίγος" ένιωθε μέσα του ο πιτσιρικάς ώστε βρήκε αυτό τον τρόπο για να " μεγαλώσει" στα μάτια της παρέας του! Αν το σκεφτείς έτσι νομίζω θα στενοχωρηθείς λιγότερο!

[Μαντζουράνα_ed]

Besbab, δεν φαντάζεσαι πόσο με βοήθησαν αυτά που μου έγραψες!
Και ψυχολόγο να ρωτούσα, τόσο βοηθητική απάντηση δεν νομίζω να μου έλεγε...
Ήδη νιώθω καλύτερα...
Ειλικρινά σ' ευχαριστώ!

[Besbab]

Χαίρομαι που θα κοιμηθείς πιο ανάλαφρη!! Σε φιλώ!

[NADINE_ed]

"Ό,τι μπορεί ο καθένας",που λέει κι ένας φίλος μου...
Είναι αυτό ακριβώς που σου είπε το σοφό κορίτσι μας.
Έλλειψη παιδείας και παίδευσης εαυτού προς αυτογνωσία κι αυτοπραγμάτωση.
Μη μασάς! Εσύ τη δουλειά σου! Και την κάνεις κι υπέροχα!