Αν είναι όλα στο μυαλό...
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 3 of 3
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Mar 2009
    Posts
    4

    Αν είναι όλα στο μυαλό...

    Γεια σας,
    Έχω ξαναγράψει στους πριν κανα δυο εβδομάδες, όταν άρχιζα ακόμα μια φορά δίαιτα!
    Δεν είμαι μεγάλη, είμαι μάλλον μικρή σε ηλικία, αλλά οι δίαιτες που έχω αρχίσει ανά τα 20 μου χρόνια είναι πολλές. Κι όμως, παραμένω πολλά κιλά παραπάνω από ότι θα έπρεπε.
    Πάντα οι πρώτες μέρες μιας δίαιτας είναι εύκολες, το ηθικό είναι ψιλά και πιστεύεις πως αυτή την φορά θα τα καταφέρεις. Κι όμως, την τέταρτη μέρα θα βγεις με παρέα, θα φας ή θα πιείς. Την Πέμπτη μέρα, θα μαλώσεις με μια φίλη και θα το ρίξεις στο φαγητό. Την επομένη, μόλις φύγουν οι φίλοι που έχεις καλέσει στο σπίτι, θα πας κατευθείαν στο ψυγείο, χωρίς να πεινάς κι όλας, χωρίς λόγο.
    Είναι μέρες που τρώω τόσο πολύ που μετά κάνω εμετούς, χωρίς πάντα να τους προκαλώ (όχι συχνά) Αυτό όμως στην δική μου περίπτωση δεν με οδηγεί στο να χάσω κιλά. Ίσα-ίσα όταν συμβαίνει πρήζομαι.
    Βλέπω το σώμα μου να αλλάζει, να παχαίνω, πράγμα που με θλίβει. Κι όμως, η πρώτη μου αντίδραση σε κάθε τι δυσάρεστο είναι το φαγητό. Ντρέπομαι με την ιδέα πως θα πάω διακοπές με φίλους το καλοκαίρι, κι όμως συνεχίζω να τρώω. Ο άντρας κολλητός μου, που διαλέγει πάντα κορίτσια 45 κιλών, μου λέει πως πρέπει να προσέξω τον τρόπο που τρώω, κι όμως, όσο να με πληγώνει κι αυτό, συνεχίζω να γυρίζω σπίτι το βράδυ και να ανοίγω το ψυγείο.
    Κι αναρωτιέμαι, αν είναι όλα στο μυαλό μας, μήπως δεν θέλω να αδυνατίσω? Γιατί σαμποτάρουμε έτσι τον εαυτό μας, και τι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουμε αυτήν μας την θέση.
    Όλες τις δίαιτες τις ξέρω, ιδανικές, ανθυγιεινές, υγιεινές, γρήγορες, μεθοδικές, στερητικές κλπ. Τι είναι όμως αυτό που σε κάνει να έχεις γραφτεί γυμναστήριο και να μην πηγαίνεις, ή να τρως πρώτα την σαλάτα που έχεις ορκιστεί πως θα φας για βραδινό και μετά να παραγγείλεις σουβλάκια, ή στην πιο ακραία περίπτωση, να περιμένεις να κοιμηθεί η συγκάτοικος σου στο διπλανό δωμάτιο, ώστε να σηκωθείς και να τσιμπήσεις κάτι από το ψυγείο; Είναι απλή λαιμαργία;
    Νομίζω πως όχι.
    Η αλήθεια είναι πως θέλω βοήθεια, οι περισσότερη άνθρωποι, που δεν έχουν ανάλογά προβλήματα με το φαγητό δεν καταλαβαίνουν πως μπορεί μια κοπέλα 20+ χρονών να τρώει περισσότερο κι από τον μπαμπά της, να που όμως συμβαίνει. Και το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω τι να απαντήσω ούτε σε αυτούς που με κοιτούν και σκέφτονται πως πέρυσι ήμουν 15 κιλά λιγότερη, ούτε στον εαυτό μου που απελπίζεται και λέει πως η κατάσταση αυτή δεν έχει κάποιο τέλος.

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2008
    Posts
    9,648
    Αν όλα είναι στο μυαλό...αλλάζουμε μυαλό!Κατά το "πονάει χέρι-κόβει χέρι",κατάσκοπε μου...Λες;Είναι κι αυτό κάποια λύση...
    Σίγουρα η προβληματική σχέση με το φαγητό στηρίζεται σ'ένα ψυχολογικό υπόβαθρο,το οποίο είναι καθαρά προσωπικό
    και μόνο εσύ-με τη βοήθεια ίσως κάποιου ειδικού-μπορείς να διαγνώσεις.Αυτό ισχύει βέβαια σε κάθε πτυχή της ζωής μας...
    Ακόμα και στις ερωτικές μας σχέσεις πολλές φορές...Εκφράσεις τύπου"έχω τον μ@λ@κ#μαγνήτη"και τι άτυχη που είμαι
    να μου πέφτουν όλοι οι ... έχει-θεωρώ-το ίδιο υπόβαθρο.Για κάποιους δικούς μας λόγους,που στην αρχή αρνούμαστε καν
    να διανοηθούμε,καθότι τους θεωρούμε παράλογους,κάνουμε επιλογές,πράξεις και παραλείψεις,που ωστόσο συνάδουν
    με τα θέματα μας κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε άμεσα.Αν είναι δυνατόν η απάντηση στο ερώτημα"Μήπως δε θέλω
    ν'αδυνατίσω" να είναι "Ναι"!Κι όμως αν δεν έχουμε κάποια ασθένεια που να το δικαιολογεί(που μεταξύ μας,πόσους ξέρουμε
    να έχουνε;)και παραμένουμε στα παραπάνω μας κιλά,ενώ είναι στο χέρι μας,δεν μπορεί η απάντηση να είναι "είμαι τεμπέλης"
    ή "μαζόχας"και μάλιστα τόσα χρόνια,ενώ ταλαιπωρούμαι πολύ περισσότερο από το βάσανο μιας δίαιτας...Μου έλεγαν παλιά
    πως "ο καθένας έχει αυτό που του αξίζει"και θύμωνα!Δεν μπορούσα να δεχτώ πως μου αξίζει τόσος πόνος,τόση ταλαιπωρία...
    Εφόσον όμως συνειδητοποίησα πως εγώ και μόνο μου τα επιφύλασσα για τους λόγους,που στην πορεία συνειδητοποίησα,
    θεωρώ πλέον πως το "αξίζει" έχει να κάνει με την προσωπική μου απαξίωση κι όχι την αξία μου ως άνθρωπο.Λόγοι βαθιά
    ριζωμένοι από την παιδική μας ηλικία,σχέσεις και συναισθήματα,που έχουμε σχετίσει με το φαγητό,μεταγενέστεροι φόβοι
    κι ανασφάλειες,σημαντικότατο� � πάντα λόγοι,που μας βολεύουν κι είναι τελικά αρκετά σημαντικότεροι τελικά για μας,ώστε
    να τους ενισχύουμε,άμα τελικά διαγνωστούν,όχι πως λύνεται αυτόματα το πρόβλημα,άλλά πέφτει ένα βοηθητικό φως
    για να κατανοήσουμε τα "πώς" και τα "γιατί"μας,ν'αυτοπαρατηρηθο ύμε,να κάνουμε τους απαραίτητους συσχετισμούς και ίσως,
    άμα το θέλουμε αρκετά κι έχουμε πια τακτοποιήσει τ' άλλα μας θέματα να μπούμε στη διαδικασία να παλέψουμε τη δύναμη
    της συνήθειας,που πλέον θα έχει ίσως μόνη απομείνει...Χρονοβόρες κι επίπονες διαδικασίες,που ωστόσο θεωρώ
    μονόδρομο για τη λύτρωση,για την πολυπόθητη αλλαγή...Πιστεύω κι εγώ πως θα σε βοηθήσει σημαντικά η συνεργασία
    με κάποιον ψυχολόγο,θα επιταχύνει ίσως τη διαδικασία,θα σε κατευθύνει σε δρόμους που ίσως δεν είχες υπόψιν σου...
    Τα 15 επιπλέον κιλά σου δεν είναι για μένα τόσο το πρόβλημα,όσο η εξωτερίκευση του κι εφόσον τόσο σε ταλαιπωρεί
    θεωρώ πως σου το χρωστάς ν'ασχοληθείς ενδελεχώς και εις βάθος με το θέμα.Σου το εύχομαι όσο το δυνατόν συντομότερα!

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2009
    Posts
    58
    Mataxari εννοειται ολα ειναι στο μυαλο...............Τα παντα.............Αυτος ο ανθρωπινος εγκεφαλος,ο πολυπλοκος,ο ανεξερευνητος και ο αινιγματικος........Τι να "πιασει" μπροστα του η φτωχουλα "κοινη λογικη"?Την εχει παρει σβαρνα και την ισοπεδωσε...Και ειναι τοσο μα τοσο δυσκολο να τα βαλεις μαζι του...Μπορει εσενα η μικρη σου λογικη να σου λεει πως θελεις να σταματησει ολο αυτο και επιτελους να αδυνατισεις και να ζησεις χωρις προβλημα με το φαγητο...και τι να λεει?Αν δε δωσει την αδεια ο big brain,που να χτυπιεσαι δεν προκειται να δεις το φως σου...Και το περιεχομενο του εγκεφαλου του καθενος μας ειναι η κληρονομια μας...η γενετικη και η επικτητη....ο,τι μας δωσανε καλο και κακο οι καλοι μας οι γονεις εν αγνοια τους φυσικα(εδω κολλαει το "γα@# το σοι μου")και ο,τι αλληλεπιδρασε με αυτο απο τη στιγμη που ειδαμε τουτον εδω τον κοσμο,απο τη γιαγια που μας μπουκωνε στο φαγητο και εμεις ουρλιαζαμε μεχρι τους γονεις να μαλωνουν μπροστα μας,το ποσο μας κακομαθανε,το ποσο ανασφαλεις νιωσαμε ακομα σαν παιδακια,τις αναγκες που καλυφθηκανε η οχι,ο φοβος να μεγαλωσουμε και να νιωσουμε γυναικες...ολα αυτα και αλλα τοσα...Τα περισσοτερα απο αυτα θα τα υποψιαζεσαι η δεν προκειται να τα βρεις και ποτε γιατι ξερουν και κρυβονται πολυ καλα στα σπηλαια του ασυνειδητου.Και εσυ τωρα τι κανεις?Πως πορευεσαι στον ματαιο τουτο κοσμο,νεα και ωραια με ενα φαντασμα,ενα θεριο να σε καταδιωκει μερα και νυχτα και να σου κατασπαραζει τα νιατα,την ομορφια,την ανεμελια,το χαμογελο και την υγεια σου?Δυσκολη ερωτηση.Καποιος θα πει ψυχοθεραπεια και θα χει δικιο.Καποιος θα πει κατσε και σκεψου και βγαλε μονος σου μια ακρη.Κι αν δεν υπαρχει η δυνατοτητα για ψυχοθεραπεια τι κανουμε?Ζουμε μ αυτον τον αργο θανατο της ψυχης μας?Εξαλλου "η πολις θα σ ακολουθει παντα...και εσυ παντα στην πολη αυτη θα μενεις..".Πως να πας κοντρα σ αυτην την τοσο υπερτατη,αλλα δυστυχως και ακρως απαισιοδοξη διαπιστωση του ποιητη?Θα το δεχτεις και θα κατσεις να χαραμισεις ετσι την ψυχη σου?Δεν ξερω...κοιτα...μπορει η "πολις" να σ ακολουθει,αλλα αυτο δε σημαινει πως δεν μπορεις να χτισεις και μια νεα,δικια σου...με αγαπη και κοπο και τα υλικα που θα χρησιμοποιησεις θα ειναι η λαχταρα σου για ζωη,η διψα σου για ανασα,η αναγκη σου για απελευθερωση....Ο κυριος χτιστης θα εισαι εσυ,ομως ασε να σε βοηθησουν νεοι συνοδοιποροι,παρε υλικα απο την αγαπη τους και το αλλιωτικο απο το δικο σου βλεμμα,εμπνευσου νεα πραγματα απο αυτα που ηξερες μεχρι τωρα,βαλε γερα θεμελια..Βασισου στις δυναμεις σου τις ΚΑΛΕΣ,που ολοι μας εχουμε και χτισε εναν "νεο κοσμο" δικο σου,με νεα ομορφα δεδομενα,ενδιαφεροντα,πολλ α χαμογελα,απενοχοποιηση,χιο υμορ,γελιο,ρεαλισμο...Μεχρι τωρα αυτα που σου "τυχανε" λιγο εως πολυ δεν τα επελεξες εσυ...τωρα,που δεν εισαι ευχαριστημενη απο τη ζωη σου μην πολεμας την παλια,απλα χτισε μια νεα..και συμφιλιωσε τες....παρε την παλια "πολη" που παντα θα σ ακολουθει και κανε τη συμμαχο με τη νεα που εχτισες εσυ...Ετσι καπως ισως μπορεσεις να βρεις τη γιατρεια...Δεν ξερω αν βγαζει καποιος νοημα σ αυτα που λεω,καπως ετσι τα εχω στο δικο μου το μυαλο.....αυτη η συμμαχια τως 2 πολεων μεσα μου με κρατα ζωντανη και μου επιτρεπει να πορευομαι ομορφα,γιατι εχω αισθανθει την ιδια ακριβως απειλη....καπως ετσι καταφερα εγω να επιβιωσω.....Σου ευχομαι να σου πανε ολα καλα...

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •