βοηθεια!

[alice_ed]

ειμαι 1,5 χρονο βουλιμικη με μικρα διαλειματα και τους τελευταιους 7 μηνες κανω καθε μερα εμετους(με ενα διαστημα πολυ χωμενη στη βουλιμια).......

πλεον μπορω και κανω εμετο οτι ωρα θελω...χωρις δαχτυλα χωρις τιποτα....σκυβω στη λεκανη φερνω το φαγητο με κινησεις του στομαχου οσο πιο εξω μπορω και βγαινουν ολα...

ας μου πει καποιος τι μπορει να σημαινει αυτο....καποιος που να ξερει ή ισως να εχει παθει το ιδιο....διορθωνεται??τι συνεπειες μπορει να εχει αυτο μακροπροθεσμα......
εχω τρομοκρατηθει...

[Kleanthis_ed]

Για τις συνέπειες:

http://www.eatingdisorders.gr/forum/...page=1#pid3869

[alice_ed]

Originally posted by Kleanthis
Για τις συνέπειες:

http://www.eatingdisorders.gr/forum/...page=1#pid3869

mh me parapempeis ekei...ta xw diavasei ametrhtes fores kai pou8ena den anaferetai auto pou lew...ase pou uparxoun kai polla alla pou mporeis na pa8eis..isws k pio shmantika.apo auta pou anaferei h selida

[alice_ed]

Originally posted by GeorgiaCK
Καλημέρα alice.
Αυτό είναι απόρροια της συχνότητας των εμετών που κάνεις, καθώς έχουν χαλαρώσει μύες που συνδέουν τον οισοφάγο με το στομάχι, ώστε το φαγητό ανεβαίνει πιο εύκολα.
Αυτό που πάθαινα μερικές φορές ήταν αναρρόφηση.
Όμως, δεν είναι κάτι που δεν διορθώνεται και δεν χρειάζεται να τρομάζεις.

το ξερω..εχει χαλαρωσει υπερβολικα ο σφιγκτηρας....μπορει αυτο να οδηγησει σε γαστροοισοφαγικη παλινδρομηση??και πως μπορει λες να διορθωθει?
τι ακριβως ειναι η αναρροφηση

[smoke08]

Alice κ GeorgiaCK αυτό που περιγράφετε είναι αρκετά ανησυχητικό και πιστεύω ότι πρέπει να επισκεφτείτε άμεσα γιατρό. Όπως λες, alice, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να πάθεις από τη βουλιμία. Με το που παρατηρήσεις κάτι που σε προβληματίζει, πρέπει να επισκεφτείς όσο το δυνατό γρηγορότερα κάποιον ειδικό.

[alice_ed]

Originally posted by smoke08
Alice κ GeorgiaCK αυτό που περιγράφετε είναι αρκετά ανησυχητικό και πιστεύω ότι πρέπει να επισκεφτείτε άμεσα γιατρό. Όπως λες, alice, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να πάθεις από τη βουλιμία. Με το που παρατηρήσεις κάτι που σε προβληματίζει, πρέπει να επισκεφτείς όσο το δυνατό γρηγορότερα κάποιον ειδικό.

κοιτα να δεις...νομιζω ειναι ενα απο τα λογικα επακολουθα των συχνων εμετων...χαλαρωση του σφιγκτηρα....τωρα ειμαι στη φαση που προσπαθω να τους κοψω...οταν επιτελους τους κοψω οριστικα θα δω αν θα επανελθει ο μυς στην αρχικη του κατασταση....αν κ υποθετω ειναι μη αναστρεψιμο αυτο που εγινε.......σε γιατρο πως να παω...τι θα πω στους γονεις μου που δν εχουν ιδεα τι συμβαινει...εγω αναρωτιεμαι πως γινεται να μην το εχουν παθει οι περισσοτεροι βουλιμικοι που κανουν συχνους εμετους...

[dolphin_ed]

Αlice,

προγραμμάτισε μετά το Πάσχα να πας να δεις κάποιον παθολόγο κι ίσως και ψυχολόγο. Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα στους γονείς σου αν δε νιώθεις έτοιμη. Νομ'ιζω πως η βουλιμία είναι ένα τέρας το οποίο δε μπορούμε να νικήσουμε μόνοι μας. Χρειαζόμαστε και τη συμβολή ειδικών. Γιατί να ταλαιπωρείσαι και να κάνεις κι άλλο κακό στην υγεία σου? Μην αφήνεις άλλο το χρόνο να περνάει και μην τρέφεις ελπίδες να το ξεπεράσεις τελείως από μόνη σου. Είναι μάταιο νομίζω. Εγώ πάντως μετά το Πάσχα θα πάω σε ψυχίατρο.

[alice_ed]

Originally posted by dolphin
Αlice,

προγραμμάτισε μετά το Πάσχα να πας να δεις κάποιον παθολόγο κι ίσως και ψυχολόγο. Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα στους γονείς σου αν δε νιώθεις έτοιμη. Νομ'ιζω πως η βουλιμία είναι ένα τέρας το οποίο δε μπορούμε να νικήσουμε μόνοι μας. Χρειαζόμαστε και τη συμβολή ειδικών. Γιατί να ταλαιπωρείσαι και να κάνεις κι άλλο κακό στην υγεία σου? Μην αφήνεις άλλο το χρόνο να περνάει και μην τρέφεις ελπίδες να το ξεπεράσεις τελείως από μόνη σου. Είναι μάταιο νομίζω. Εγώ πάντως μετά το Πάσχα θα πάω σε ψυχίατρο.

δεν ειναι ματαιο...ξερω πολυ καλα τον εαυτο μου κ ξερω να με ψυχολογω..ξερω και τους λογους που κανω αυτες τις μαλακιες...μπορω να το ξεπερασω μονη μου αρκει να το παρω οριστικα αποφαση...δν πληρωνω ψυχιατρους να μου πουν πραγματα που ηδη ξερω...και ακομα χειροτερα να με στουμπωσουν ψυχοφαρμακα.....οταν ξεμπερδεψω με ολα αυτα θα παω να δω εναν γιατρο να μου πει τι ζημια εχω κανει στο σωμα μου...

[alice_ed]

Originally posted by dolphin
Αlice,

προγραμμάτισε μετά το Πάσχα να πας να δεις κάποιον παθολόγο κι ίσως και ψυχολόγο. Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα στους γονείς σου αν δε νιώθεις έτοιμη. Νομ'ιζω πως η βουλιμία είναι ένα τέρας το οποίο δε μπορούμε να νικήσουμε μόνοι μας. Χρειαζόμαστε και τη συμβολή ειδικών. Γιατί να ταλαιπωρείσαι και να κάνεις κι άλλο κακό στην υγεία σου? Μην αφήνεις άλλο το χρόνο να περνάει και μην τρέφεις ελπίδες να το ξεπεράσεις τελείως από μόνη σου. Είναι μάταιο νομίζω. Εγώ πάντως μετά το Πάσχα θα πάω σε ψυχίατρο.

δεν ειναι ματαιο...ξερω πολυ καλα τον εαυτο μου κ ξερω να με ψυχολογω..ξερω και τους λογους που κανω αυτες τις μαλακιες...μπορω να το ξεπερασω μονη μου αρκει να το παρω οριστικα αποφαση...δν πληρωνω ψυχιατρους να μου πουν πραγματα που ηδη ξερω...και ακομα χειροτερα να με στουμπωσουν ψυχοφαρμακα.....οταν ξεμπερδεψω με ολα αυτα θα παω να δω εναν γιατρο να μου πει τι ζημια εχω κανει στο σωμα μου...

[natasha_ed]

Μπαίνω στην κουβέντα γιατί νιώθω πραγματικά την ανάγκη να πω πως αυτό που λέει η dolphin είναι απόλυτα σωστό.
Ήμουν βουλιμική για 7 χρόνια και δεν το παραδεχόμουν.
Εκανα ψυχοθεραπεία για 2 χρόνια κι επιπλέον συμμετέχω από τότε σε ομάδες αυτογνωσίας.
Εχουν περάσει 12 χρόνια και δεν γύρισα πίσω ούτε μια φορά. Η βουλιμία βέβαια μου άφησε μια ευαισθησία στο στομάχι, στο έντερο, το σύνδρομο της παλινδρόμησης, σε σημείο που ελέγχονται.
Αισθάνομαι τόση ευγνωμοσύνη προς την ψυχολόγο μου, τη νιώθω σαν τη δεύτερη μαμά μου, γιατί κατά κάποιον τρόπο ήταν σαν να πήρα από την αρχή τη ζωή στα χέρια μου.
Πιστεύω λοιπόν απόλυτα ότι ο μόνος δρόμος είναι η ψυχολογική υποστήριξη από έναν ειδικό που νιώθεις ότι μπορείς να δουλέψεις μαζί του. Επειτα παίρνεις εσύ το μπαλάκι και ξέρεις πια πως να χειριστείς το παιχνίδι.

[alice_ed]

Originally posted by natasha
Μπαίνω στην κουβέντα γιατί νιώθω πραγματικά την ανάγκη να πω πως αυτό που λέει η dolphin είναι απόλυτα σωστό.
Ήμουν βουλιμική για 7 χρόνια και δεν το παραδεχόμουν.
Εκανα ψυχοθεραπεία για 2 χρόνια κι επιπλέον συμμετέχω από τότε σε ομάδες αυτογνωσίας.
Εχουν περάσει 12 χρόνια και δεν γύρισα πίσω ούτε μια φορά. Η βουλιμία βέβαια μου άφησε μια ευαισθησία στο στομάχι, στο έντερο, το σύνδρομο της παλινδρόμησης, σε σημείο που ελέγχονται.
Αισθάνομαι τόση ευγνωμοσύνη προς την ψυχολόγο μου, τη νιώθω σαν τη δεύτερη μαμά μου, γιατί κατά κάποιον τρόπο ήταν σαν να πήρα από την αρχή τη ζωή στα χέρια μου.
Πιστεύω λοιπόν απόλυτα ότι ο μόνος δρόμος είναι η ψυχολογική υποστήριξη από έναν ειδικό που νιώθεις ότι μπορείς να δουλέψεις μαζί του. Επειτα παίρνεις εσύ το μπαλάκι και ξέρεις πια πως να χειριστείς το παιχνίδι.

βασικα ενας απο τους λογους που συνεχιζω να κανω εμετους ειναι οτι μου ειναι παρα πολυ ευκολο...ουτε ζορι ουτε τιποτα...οποτε καθε φορα που τρωω εχω την ευκολη εναλλακτικη να αποβαλω κατι που υπεκυψα στον πειρασμο κ εφαγα...οταν εκανα ακομα εμετο με δαχτυλα κλπ (που η διαδικασια με εξουθενωνε) το σκεφτομουν πολυ για να φαω και να κανω εμετο

εχω παραδεχτει το προβλημα,το εχω συνειδητοποιησει και κανω προσπαθειες..που εχουν αποδωσει μαλιστα..το ξερω οτι θα το σταματησω οριστικα...μονη μου μπηκα στο λουκι,μονη μου αρχισα τους εμετους και μονη μου θα τους σταματησω..

απλα ακομα καπου μεσα μου υπαρχει η δικαιολογια "αφου δν εχεις παθει τιποτα μεχρι τωρα εχεις ακομα καιρο μπροστα σου"

τραγικο οταν το συνειδοτποιω αλλα ακομα δν το εχω αποβαλει εντελως...