Γεια σας και από εμένα!

[millou]

Είμαι 25 χρονών ύψος 1,63 και κιλά 73. Από μικρή που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μια μόνιμη πάλη με τα κιλά μου και πέρα από κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις πάντα ήμουν περίπου στα ίδια κιλά!

Το θέμα μου είναι ότι όποτε δεν είμαι καλά ψυχολογικά βρίσκω καταφύγιο στο "φαγητό" κι όταν λέω φαγητό εννοώ ότι με πιάνουν βουλιμικές κρίσεις του τύπου να φάω μέσα σε ένα τέταρτο μισή τούρτα, 5 κουτιά πατατάκια πρινγκλς και διάφορα τέτοια. Κι αυτό μου συμβαίνει μόνο όταν είμαι άσχημα ψυχολογικά.

Το κακό ξεκίνησε από μικρή ηλικία λόγω των άσχημων ενδοοικογενειακών καταστάσεων. Βλέπετε ο πατέρας μου είχε πρόβλημα με τον αλκοολισμό, η μητέρα μου νευρίαζε μαζί του, τσίριζαν, φώναζαν, χτυπιούνταν και ο αδερφός μου κι εγώ γινόμασταν πιόνια στους μεταξύ τους καυγάδες για να πονέσουν ο ένας τον άλλον χωρίς να καταλαβαίνουν τι ζημιά έκαναν σε εμάς.

Ευτυχως τώρα παντρεύτηκα και είμαι πολύ ευτυχισμένη με τον άντρα μου. Αλλά και πάλι ενώ είχα πάει σε διαιτολόγο πέρυσι κι είχα χάσει αρκετά κιλά, σε σημείο που είχα φτάσει στα 68, βρέθηκα σε μια δουλειά που οι εργοδότες μου μου φέρονταν απαίσια, δε με πλήρωναν σωστά κι εγώ πίεζα τον εαυτό μου για να μην τα παρατήσω "εύκολα". Έτσι, κάθε φορά που γυρνούσα σπίτι και κρυφά από τον άντρα μου έπεφτα με τα μούτρα σε γλυκά και αλμυρά ταυτόχρονα, τα οποία έκρυβα στην τσάντα μου. Έφτανα σε σημείο που μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ένιωθα απίστευτες τύψεις και δεν είχα όρεξη για τίποτα. Σταμάτησα ακόμα και το γυμναστήριο.Μέσα σε 3 μήνες "στρογγύλεψα" απότομα και ο άντρας μου το παρατήρησε. Του έκανε εντύπωση γιατί μπροστά του ήμουν επιμελής στις διατροφικές μας συνήθειες και φοβήθηκε ότι έφταιγε το πρόβλημα με το θυροειδή μου.

Εκεί ήταν που κατάλαβα ότι κάτι τρέχει με εμένα. Κατάλαβα ότι η συμπεριφορά μου είναι αρρωστημένη και μια μέρα τον έπιασα και του μίλησα για το τι μου συμβαίνει. Έπεσε από τα σύννεφα ο κακόμοιρος αλλά μου στάθηκε πολύ. Τώρα είμαι σε στάδιο "απεξάρτησης". Παραιτήθηκα από τη δουλειά γιατί με έπνιγε και δεν πληρωνόμουν κιόλας και τώρα έχω πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα για να δώσω εξετάσεις για μια σχολή. Είμαι "καθαρή" εδώ και 2 μήνες και άρχισα να επιστρέφω αργά αλλά σταθερά στα κιλά μου. Αυτό που με φοβίζει είναι να μην ξαναπάθω κρίση στην πρώτη απογοήτευση ή στενοχώρια....

Η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι έχω βουλιμία ήταν φέτος. Έχω όλα τα συμπτώματα που περιγράφονται σε άρθρα σχετικά με το θέμα, μόνο που σταμάτησα λίγο πριν ξεκινήσω να κάνω και εμετό. Ελπίζω να καταφέρω να συνεχίσω έτσι και να μην ξαναέχω επεισόδιο!!

Το κακό είναι ότι συνήθως καταφέρνω για 3 μήνες να "απεξαρτητοποιηθώ" και μετά ξαφνικά....σαν να κουράζομαι, σαν ο οργανισμός μου να το ζητά...ξαναυποκύπτω....

[τζενη_ed]

οπως καταλαβαινεις δεν εισαι η μονη που τα κανεις αυτα
εδω ειμαστε πολλοιιιιιιιιι
τα βουλιμικα ξεσπασματα ειναι το καταφυγιο μας
ειναι κατι που αισθανομαστε ασφαλεια
θα μας δωσει σιγουρη ικανοποιηση οταν οι ανθρωποι μας απογοητευουν
θα καλυψουν το κενο μας οταν αισθανομαστε ανεπαρκεις
θα μας ηρεμησουν οταν εχουμε νευρα
θα μας δωσουν την ψευδαισθηση της ασφαλειας οταν αισθανομαστε ανασφαλεις
ειναι τοσα πολλα
γι αυτο ειναι δυσκολο να ξεκολησουμε
τι αλλο μπορει να μας δωσει τοσα?
ισως μια αλιθηνη σχεση με τον συντροφο
ισως μια πραγματικη φιλια
ισως το να μην επιτρεψουμε στον εαυτο μας να μιζεριαζει
ισως ολα μαζι
καλη αρχη