ΝΙΩΘΕΤΕ ΜΟΝΟΙ.....?

[mtsek85]

έχετε νιώσει, να δεχεστε αγαπη απο τους γυρω σας, αλλα να μην αρκει...?

να υπάρχει ένα κενό, που δε συμπληρώνεται....?

γιατί νιώθω τόσο μόνη..? :(

[stellou1989_ed]

τελευταια το νιωθω συνεχεια αυτο που λες ... χεσε μεσα (σορι κιολας) ... δεν μου αρκει τιποτα ουτε οι φιλοι μου ουτε το αγορι μου (με τον οποιο τσακωνομαι και αρκετα τελευταια και μαλιστα για μαλακιες) ουτε , πολυ περισσοτερο , οι δικοι μου που μου σπανε τα νευρα καθημερινα ,.... χαλιαααα ευτυχως κραταω τη διαιτα αλλα ισως και λογω αυτου να βγαζω νευρα ....

[mtsek85]

Mπορεί η πορεία της διατροφής, να μας κάνει πιο ευαίσθητους? Να μας παίρνει ευκολα από κάτω? Να θέλουμε ηρεμία και να μη μπορούμε να τη βρούμε?

[stellou1989_ed]

ωω ναι .... θυμαμαι την αδερφη μου πριν καποια χρονια που εκανε τη "μεγαλη" της διαιτα και εχασε ολα της τα περιττα κιλα (20) , τα νευρα της ειχαν γινει κουρελια , γιατι εκτος του οτι φυσικα δεν μπορουσε να φαει και αυτο ειναι απο μονο του εκνευριστικο , κανοντας συνεχεια διαιτες απο μονη της εκανε το κλασσικο "κοβω τα παντα" με αποτελεσμα ο μεταβολισμος της να γινει χαλια και να χανει ... μεχρι ενα κιλο το μηνα ... το πολυ ... εκει να δεις νευρα και κακη διαθεση .....

[dolphin_ed]

Εμένα προσωπικά η διάθεσή μου εξαρτάται κυρίως από την ένδειξη της ζυγαριάς μου. Έχω ξανακακούσει ότι αδυνατίζοντας, ''αδυνατίζουν'' και τα νεύρα σου.
Πολλές φορές νιώθω μόνη και απογοητευμένη και κανένας δε μπορεί να μου φτιάξει το κέφι. Τα περισσότερα βράδια πέφτω νωρίς για ύπνο για να μη σκέφτομαι. Τα πρωινά ό,τι ώρα κι αν έχω κοιμηθεί το βράδυ ξυπνάω πολύ νωρίς συνήθως. Οι δικοί μου μου σπάνε συχνά τα ήδη πειραγμένα νεύρα μου.
Με βοηθάει πολύ το να ακούω μουσική, να χορεύω μόνη μου καμιά φορά, να οδηγώ, να παίζω τέννις που μου αρέσει πολύ. Ακόμα και το να βρίσκομαι στη δουλειά μοιάζει ώρες-ώρες σωτήριο.
Δε μας φταίνε οι άλλοι. Εμείς έχουμε κάτι το οποίο μας φέρνει σε αυτή την περίεργη κατάσταση. Πρέπει να ψαχτούμε μέσα μας και να το βρούμε. Εγώ ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχίατρο-ψυχολόγο. Μόνη μου δεν τα κατάφερα τελικά...

[ginger_ed]

Aπό τότε που μπήκε η μαμά μου στο νοσοκομείο, και ειδικά από τότε που την έχασα πριν από δυο εβδομάδες, αισθάνομαι την απόλυτη μοναξιά. Ό,τι κόντρες κι αν είχαμε όσο ήμουν κι εγώ μικρότερη, είχαν ξεπεραστεί από χρόνια και πλέον είχαμε φτάσει στη συμφιλίωση και σε καλή επικοινωνία. Έφευγε ο άντρας μου επαγγελματικό ταξίδι κι εγώ έπαιρνα τη μαμά μου και πηγαίναμε στην μπυραρία της γειτονιάς και τα λέγαμε. Τώρα...

... τώρα συνειδητοποιώ ότι οι προηγούμενες μοναξιές και "καταθλίψεις" μου ήταν ελεγχόμενες, ήταν απλοί εγωκεντρισμοί. ʼλλοτε δικαιολογημένοι και άλλοτε αδικαιολόγητοι. Τώρα που έχασα τη "ρίζα" μου και είμαι μόνη μου πραγματικά, το κενό για πρώτη φορά δεν συμπληρώνεται με τίποτα.

[XENIA!]

ginger..
συλληπητηρια για το χαμο της μαμας σου..σε καταλαβαινω απολυτα..μονο που εγω αυτη την ''ριζα'' την εχασα οταν ημουν 8 ετων..απιστευτο κενο..ποναει ακομα..μετα απο 25 χρονια..
συμφωνω μαζι σου...σκεψου ολα αυτα που ζησατε μαζι ,να παιρνεις κουραγιο...
φιλια.....

[mtsek85]

Originally posted by dolphin
Εμένα προσωπικά η διάθεσή μου εξαρτάται κυρίως από την ένδειξη της ζυγαριάς μου. Έχω ξανακακούσει ότι αδυνατίζοντας, ''αδυνατίζουν'' και τα νεύρα σου.
Πολλές φορές νιώθω μόνη και απογοητευμένη και κανένας δε μπορεί να μου φτιάξει το κέφι. Τα περισσότερα βράδια πέφτω νωρίς για ύπνο για να μη σκέφτομαι. Τα πρωινά ό,τι ώρα κι αν έχω κοιμηθεί το βράδυ ξυπνάω πολύ νωρίς συνήθως. Οι δικοί μου μου σπάνε συχνά τα ήδη πειραγμένα νεύρα μου.
Με βοηθάει πολύ το να ακούω μουσική, να χορεύω μόνη μου καμιά φορά, να οδηγώ, να παίζω τέννις που μου αρέσει πολύ. Ακόμα και το να βρίσκομαι στη δουλειά μοιάζει ώρες-ώρες σωτήριο.
Δε μας φταίνε οι άλλοι. Εμείς έχουμε κάτι το οποίο μας φέρνει σε αυτή την περίεργη κατάσταση. Πρέπει να ψαχτούμε μέσα μας και να το βρούμε. Εγώ ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχίατρο-ψυχολόγο. Μόνη μου δεν τα κατάφερα τελικά...

και εγω μπορώ να πω πως είμαι σε μια ανάλογη φάση.... αλλά ούτε η δουλειά με βοηθάει, ο άντρας μου δε με υποστηρίζει καθόλου, προτιμά να με βλέπει αγκαλιά με μια παστα, παρά να προσέχω για να φτάσω σε σημείο να νιώθω καλά με τον εαυτό μου ξανά.....

πολλές φορές σκεφτομαι πως αν χάσω τους δικους ανθρώπους τι θα κάνω τι θα γίνω μετά...

τελευταία με πιάνουν πάρα πολύ έυκολα τα κλάματα, δε μπορώ να κρατήσω τον εαυτό μου και δε χέρω το λόγο...

έχω νευρα που δε περιγράφονται...

και πραγματικά νιώθω πολύ μόνη...

δε θέλω να μεταφέρω τις σκέψεις μου αυτές στη μανούλα μου, είναι κ εκείνη σε περίεργη φάση με την υγεία της και θα την επιρεάσει αρνητικά.... ο αρραβωνιαστικός μου, όσες φορές πάω να του μιλήσω νευριάζει με τα όσα αναφέρω, δε με βοηθά, ίσα ίσα προκαλεί καυγάδες, μουτρώνει και φτάνουμε σε σημείο να μη μιλάμε για κάμποση ώρα ή να μου μιλά κοφτά...

δε μπορεί να νιώσει τη θλήψη μου, την αναγκη μου να νιώσω λιγη τρυφερότητα...
ακόμα και τώρα βουρκώνω που απλά γράφω στον υπολογιστή.....

μάλλον δεν είμαι κ τόσο καλα τελευταία...

[samantha_ed]

Πραγματικα δεν το καταλαβαινω...νεες γυναικες με μια χαρα οικογενειες,παιδια κ τοσους ανθρωπους να σας αγαπανε κ νοιωθετε μονες??

Παντα πιστευα οτι με το γαμο η τη συμβιωση(το ιδιο ειναι) ολοκληρωνεσαι κ με το/τα παιδια η ζωη σου ειναι τελεια...

Με βαζετε σε σκεψεις..ειμαι μονη μου αλλα δε νοιωθω μονη...
Που οφειλονται τετοιες καταθλιπτικες καταστασεις κ τοσα νευρα βρε κοπελιτσες...μηπως δεν μπορειτε να δειτε ποσο ευτυχισμενες κ γεματες ειναι οι ζωες σας κ στεναχωριεστε για χαζα πραγματα??? δεν ξερω τι ζειτε αλλα για μενα αυτο ηταν παντα το ιδανικο κ αρχιζω να'χω δευτερες σκεψεις...

[mtsek85]

κ για μενα αυτα ειναι τα ιδανικα για να προχωρησεις στη ζωή σου
οι επιλογές μας, κάνουν τη διαφορα σίγουρα..
αλλα γενικά, πέρα απο το γαμο παιδιά, βγαίνουν άλλες ευθύνες στην επιφάνεια, νέα πρόσωπα, νέες καταστασεις, αλλαγή στον τρόπο ζωής, αλλαγή συμπεριφοράς, που σίγουρα σε κάνει να νιώθεις διαφορετικά...

αλλα άτομα το βλέπουν χαλαρά, αλλα πελαγώνουν...

στην περίπτωση μου, δε ξέρω ακόμα τί είναι αυτό που με μαραζώνει....
και το κάνει πολύ έντονα τελευταία...

[joy__]

Originally posted by dolphin
Δε μας φταίνε οι άλλοι. Εμείς έχουμε κάτι το οποίο μας φέρνει σε αυτή την περίεργη κατάσταση. Πρέπει να ψαχτούμε μέσα μας και να το βρούμε. Εγώ ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχίατρο-ψυχολόγο. Μόνη μου δεν τα κατάφερα τελικά...

Σίγουρα όλοι μας έχουμε περάσει από περιόδους που δεν είμαστε καλά ψυχολογικά. Όταν αυτό όμως συνεχίζεται ανεξέλεγκτο, καλό είναι να ζητάμε βοήθεια από ειδικούς για να μη ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας.
dolphin, εσένα σε βοήθησε ο ψυχολόγος σου;

[XENIA!]

και εγω νιωθω μονη..ειμαι σε μια νεα πολη,,με ΄΄γνωστες'' και οχι φιλες..
οι προσπαθειες να γνωρισω νεα ατομα δεν ειναι πολυ επιτυχημενες..δυο εμπιστες φιλες εφυγαν για αλλες πολεις...
νιωθω πολυ μονη μου..δεν ξερω πια ποιον να εμπιστευτω..
μου την εχει βαρεσει..

[mtsek85]

Originally posted by XENIA!
και εγω νιωθω μονη..ειμαι σε μια νεα πολη,,με ΄΄γνωστες'' και οχι φιλες..
οι προσπαθειες να γνωρισω νεα ατομα δεν ειναι πολυ επιτυχημενες..δυο εμπιστες φιλες εφυγαν για αλλες πολεις...
νιωθω πολυ μονη μου..δεν ξερω πια ποιον να εμπιστευτω..
μου την εχει βαρεσει..

σε ποια πολη βρίσκεσαι ΧΕΝΙΑ?
είναι δύσκολο να προσαρμοστείς γενικά σε νέες καταστασεις, νέους τόπους, νέους ανθρώπους...

[mtsek85]

οντως οι ανθρωπινες σχεσεις ειναι κατι παρα πολύ δυσκολο....
εγω πλεον εφτασα σε σημειο να διωχνω απο κοντα μου κοσμο, δε χρειαζονται πολλοι... απλα λιγοι και καλοι..

γενικα η κατασταση ειναι μπερδεμενη....

εχω απογοητευθει με τον εαυτο μου.... δε μου αρεσει ετσι οπως ειναι πλεον....
η πεθερα μου, μου δημιουργει συνεχως προβληματα, μου κανει ψυχολογικο εκβιασμο για να αφησω το γιο της....
η δουλεια εχει γινει πιεστικη πλεον και αρχιζω να ξενερωνω....
ο αρραβωνιαστικος μου είναι επισης πιεσμενος απο τη μανα του και αυτο μας εχει απομακρινει παρα πολυ...
η μητερα μου εχει προβληματα υγειας και με στεναχωρει πολυ και τρεμω στην ιδεα μη μου παθει κατι...

δε ξερω αν ειναι τα προβληματα μου αυτα, ισως να κρυβεται κατι πιο βαθυ μεσα μου που να με τυραννα...

αυτο που ξερω είναι, πως τον τελευταιο καιρο, απλά κανω αρνητικές σκεψεις.... νιωθω χάλια... συνεχως θέλω να βάζω τα κλάματα.... και νιώθω πως δεν έχω κανεναν διπλα μου....

[XENIA!]

δυσκολα τα πραγματα και για σενα οντως...
αμαν αυτες οι πεθερες!!!!!!!!
μιλα με τον αρραβωνιαστικο σου και αν αυτος ο ανθρωπος ειναι αυτο που θες πραγματικα ,να μην δινεις καθολου σημασια στην πεθερα..αν την αφηνεις να σε στεναχωρ ει τοτε αυξανεις την επιρ ροη της πανω σας,γιατι κατ επεκταση επηρεαζει και την σχεση με τον αρραβωνιαστικο..
οσο για την δουλεια...εγω προσπαθω να μην δινω σημασια..οταν σχολαω δεν σκεφτομαι ποτε σχεδον την δουλεια...
για τη μαμα σου εχεις δικιο να ανησυχεις..ειναι και αυτο μεσα στα αρνητικα...οταν μεγαλωνουμε εμεις ,μεγαλωνουν και γερνανε οι δικοι μας...δεν ειναι αυτοι που μας στηριχουν και μας βοηθουν..εμειες πρεπει να τους φροντιζουμε τωρα..
ποσο θα θελα να γυρναγα στα φοιτητικα μου χρονια!!!
εσυ ποσο χρονων εισαι?