Μια ζωή, δυο ζωές

[katarina]

Σε έμαθαν να <<υστερείς>>..........αισθ άσεσαι αυτό που αισθανεσαι. Τέλος. Μπορείς όμως με λίγη ηρεμία να αισθανθείς λίγο καλύτερα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συμαντικό από το αισθάνεσαι όσο καλύτερα μπορείς.

[giorgos7]

ορεα αφου λες οτι δεν εξεφρασες τα συναισθηματα σου σε καποιον ανθρωπο γιατι δεν το κανεις? θα ειναι μια αρχη για να αρχισεις να αντιμετοπιζεις τη ζωη σου διαφορετικα... καντο εστω και τηλεφωνικως

[giorgos7]

και μην ανισυχεις αν θα ριξεις τον εγωισμο σου η θα χαλασεις την εικονα που μεχρι τωρα ολοι ειχανε για σενα.. δεν αξιζουν παραπανω απο την εσωτερικη ισσοροπια σου και την ευτυχια σου...... παρε τηλεφωνο γρηγορα!!!

[anwnimi]

Γιώργο σ\'ευχαριστώ για τα λόγια σου...
Μήπως όμως πρέπει πρώτα να πάρω τηλέφωνο...τον εαυτό μου;
Και όχι μόνο...να τον στήσω στην γωνία! Όχι να τον λογοκρίνω...αλλά να τον καταλάβω, να τον ρωτήσω τι ακριβώς θέλει από τη ζωή του!

Δε μου φταίει κανένας άλλος να βασανίζω... Κανένας από τους 2.
Και ομολογώ ότι έτσι όπως έγιναν τα πράγματα είναι απίστευτα πιο εύκολο για μένα να σκεφτώ για μένα και μόνο εμένα.
Δε θέλω πια να κάνω κινήσεις για να μη μείνω μόνη.
Θέλω να αγαπήσω τη μοναξιά μου, να μη φοβάμαι πια...
Και κάθε μέρα είμαι πιστεύω όλο και πιο κοντά σε αυτό.
Όπως λέει και το τραγούδι...

Φεύγω...φεύγω...κάθε μέρα φεύγω...
μετρώ...μετρώ...όλο πιο μακριά...
φεύγω...φεύγω...τόσα χρόνια φεύγω...
στην καρδιά μου όλο πιο κοντά

Ο χωρισμένος μου εαυτός είναι που χώρισε τον κόσμο από λάθος

[weird]

Anwnimi....
εχεις μπει στα βαθια αυλακια της συναντησης με εσενα!
Ποσο πολυπλοκα ομορφο αν και στιγμες επωδυνο ειναι αυτο....
Το εχω ξαναπει, πως ηταν τα δικα μου πραγματα στην αρχη της θεραπειας... Λιγο διαφορετικα απο τα δικα σου. Δεν ειχα διακρινει τοσο καθαρα τον διχασμο ακομα, αλλα ενιωθα οτι οι φοβιες ειχαν σκοτωσει μια και καλη τον παλιο μου εαυτο! ... Δυσκολες εποχες... ποιος θα μου το λεγε οτι τελικα, ουτε εκεινος ο παλιος εαυτος ηταν το όλο μου? Ωστοσο κομματια μας ειναι αυτα, βγαινουν σε διαφορετικες φασεις αναλογα με το ποσο δυσκολευονται ή οχι.. Παντως η ψυχοθεραπεια στοχευει στον βαθυ πυρηνα.. σ εκεινη την σαγηνευτικη επαφη που οταν την αισθανεσαι δεν χωρα η αμφιβολια! Η αληθινοτητα σε ολο της το μεγαλειο... σε στιγμες. Κι εγω νιωθω να προσπαθω να κραταω τις στιγμες, να τις επεκτεινω..
Ειναι δυσκολο να σκεφτεσαι διαρκως ποσο κακο κανεις στον αλλο.
Ο αλλος τι ειναι σε ολο αυτο? Δεν εχει την ευθυνη που το δεχεται?
Αλαφρυνε τη σκεψη σου, δεν ειναι ο αμοιρος, αβοηθητος, το θυμα σου. Το μυαλουδακι σου τον επλασε ετσι. Κι αυτος παιρνει πολλα απο την κατασταση, κι αυτον σε κατι τον βολευει. Δεν κατηγορω, απλα σου δειχνω οτι ισως ειναι καλο να απενοχοποιησεις τον εαυτο σου για καποια θεματα. Δειξε κατανοηση...
Σε ψαχνεις! Ευκολο ειναι?
Συχνα, στον αγωνα τουτο, ο \"αλλος\" μπορει να ειναι ενας μεγαλος σκοπελος....

[anwnimi]

Originally posted by weird
ποιος θα μου το λεγε οτι τελικα, ουτε εκεινος ο παλιος εαυτος ηταν το όλο μου?

Πραγματικά εκφράζεις τις σκέψεις μου weird μου...Όταν άρχισαν οι φοβίες έλεγα πως θα γίνω ξανά ο παλιός καλός και χαρούμενός μου εαυτός; Κι έκλαιγα...έκλαιγα...Πόσα χρόνια πέρασαν για να καταλάβω ότι ακόμα και μέσα απο τις φοβίες εξελίχθηκα...Ότι ούτε εκείνος ο παλιός εαυτός πια μου ταιριάζει απόλυτα... Υπάρχει αλλά διαφορετικός πια...

Ξέρω ότι κάθε ένας που μένει σε μια σχέση, ακόμα κι αν υπάρχουν προβλήματα, σίγουρα κάτι παίρνει απο αυτό και δεν το κάνει κανένας για μεγαλοψυχία...
Αλλά είναι πολύ δύσκολο να απενοχοποιήσεις εντελώς τον εαυτό σου...Ειδικά αν υπάρχουν πολλά συναισθήματα στη μέση για τον άλλο άνθρωπο...Και ο διχασμός ανάμεσα σε σένα και στη σχέση αβάσταχτος. Ναι, ακριβώς, ο άλλος μπορεί να είναι μεγάλος σκόπελος για να βρεις τον εαυτό σου. Είναι νομίζω το μεγαλύτερο δίλλημα στη ζωή μου.

[weird]

Originally posted by anwnimi

Ξέρω ότι κάθε ένας που μένει σε μια σχέση, ακόμα κι αν υπάρχουν προβλήματα, σίγουρα κάτι παίρνει απο αυτό και δεν το κάνει κανένας για μεγαλοψυχία...
Αλλά είναι πολύ δύσκολο να απενοχοποιήσεις εντελώς τον εαυτό σου...
Οχι να τον απενοχοποιησεις τελειως, αυτο ειναι το αλλο ακρο απο την πληρη επιρριψη της ευθυνης σ εσενα.. Απλα να εντοπισεις ποιο ακριβως μεριδιο ευθυνης σου αναλογει.

[anwnimi]

Σωστά weird μου.

Δυστυχώς όταν μας αφορά κάτι αποκλειστικά εμάς γινόμαστε οι χειρότεροι κριτές, εθελοτυφλούμε, φοβόμαστε, κουκουλώνουμε...
Όταν αφορά ένα δικό μας, φίλο μας, άνθρωπό μας μπορούμε και τα βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά...
Γι\'αυτό μια δεύτερη ματιά (&τρίτη&τέταρτη... :) ) πιο αποστασιοποιημένη, πιο αντικειμενική μας βοηθά πάντα...Γι\'αυτό και γράφουμε εδώ...Γι\'αυτό τα μοιραζόμαστε με τους φίλους μας στην καθημερινή μας ζωή...Γι\'αυτό και σας ευχαριστώ.

Αλλά πάλι εμείς είναι που πρέπει να αποφασίσουμε. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δυσκολεύονται τόσο να αποφασίσουν; Μια επιλογή πάντα περικλείει ένα ΝΑΙ σε κάτι και ένα ΟΧΙ σε κάτι άλλο-σε αυτό που δεν επιλέγουμε. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να περικλείσουμε και το ΟΧΙ;

[weird]

Originally posted by anwnimi
Σωστά weird μου.

Δυστυχώς όταν μας αφορά κάτι αποκλειστικά εμάς γινόμαστε οι χειρότεροι κριτές, εθελοτυφλούμε, φοβόμαστε, κουκουλώνουμε...
Όταν αφορά ένα δικό μας, φίλο μας, άνθρωπό μας μπορούμε και τα βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά...
Γι\'αυτό μια δεύτερη ματιά (&τρίτη&τέταρτη... :) ) πιο αποστασιοποιημένη, πιο αντικειμενική μας βοηθά πάντα...Γι\'αυτό και γράφουμε εδώ...Γι\'αυτό τα μοιραζόμαστε με τους φίλους μας στην καθημερινή μας ζωή...Γι\'αυτό και σας ευχαριστώ.

Αλλά πάλι εμείς είναι που πρέπει να αποφασίσουμε. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δυσκολεύονται τόσο να αποφασίσουν; Μια επιλογή πάντα περικλείει ένα ΝΑΙ σε κάτι και ένα ΟΧΙ σε κάτι άλλο-σε αυτό που δεν επιλέγουμε. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να περικλείσουμε και το ΟΧΙ;

Κι εμενα με απασχολει το θεμα αυτο.
Ισως το οχι με τρομαζει.
Κρυβει μεσα του μια απωλεια.
Ειδικα αν εχεις στερηθει και παλευεις με το ανικανοποιητο μεσα σου, το οχι μπορει να ειναι πολυ τρομακτικο.
Απο το να το πεις σε αλλους μεχρι και στον ιδιο σου τον εαυτο.