Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου

[Nefeli-]

Φερνάντο Αντόνιο Νογκέιρα Πεσσόα

Ανοίξτε όλες τις πόρτες!
Σπάστε τα τζάμια στα παράθυρα!
Βγάλτε τους σύρτες από την κλειδωμένη ζωή!
Το κλείσιμο σημαίνει ανοιχτός να είσαι,
χωρίς πόρτες που θυμούνται.
Το σταμάτημα σημαίνει το λευκό της συνέχειας όνομα,
Το τέλος πάντα σημαίνει αυτό το αφηρημένο και εφήμερο κάτι,
που χαίρεται όλες τις ώρες που περνάς μαζί του!
Εγώ θέλω να αναπνέω!
Χωρίστε το βάρος απ? το σώμα μου!
Αλλάξτε την ψυχή με αφηρημένα φτερά δεμένα στο τίποτα!
Όχι φτερά, το τεράστιο μοναδικό φτερό της πτήσης!
Όταν πετάω σημαίνει πετάω.
Και σώμα δεν υπάρχει την ψυχή να σταματήσει στη φυγή της!
Το εγώ είναι η ζεστασιά των ζωντανών πραγμάτων,
ο πυρετός του χυμού των δένδρων, των κυμάτων ο ρυθμός?
Το δίλημμά του είναι ν? αφήσει το Είναι να είναι!
Σύνορα στο τίποτα!
Στο τίποτα διαιρέσεις!
Είναι εγώ!




Michael Parkes
Eternity

[NADINE_ed]

--->Θέλω ακόμα μια βόλτα να κάνουμε μαζί...

[NADINE_ed]

Εγώ μεγάλωνα για σένα, μικρή μου καρδιά...

[NADINE_ed]

--->ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ : ΚΟΜΜΕΝΑ ΦΤΕΡΑ

Μικρό παιδί στην πρώτη τάξη
και το θυμάμαι σαν και τώρα
μου είπε η μαμά μου «θα 'σαι εντάξει
κάποτε φτάνει αυτή η ώρα
άσε το χέρι μου και μόνη σου προχώρα
ήρθε η στιγμή κάποιο σπουργίτι να πετάξει».

[NADINE_ed]

Καλή αρχή στη Λούλου μου!
Άντε και στα δικά μας,Ελπιλουλού!

[NADINE_ed]

--->ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ : ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Όρκους και ευχές που έκανες,θυμήσου!
Μέσα στα χέρια σου τα θαύματα παγώνουν...

[Nefeli-]

Τα τρύπια χέρια - Νικηφόρου Βρεττάκου

«Εγώ δε έχω να σου δώσω τίποτα» είπες. «Τίποτα, είναι τρύπια τα χέρια μου»
Ενώ
τον ουρανό που ήταν πάνω μου εσύ μου τον έφερνες.
Κʼ η πολιτεία ήταν όμορφη εκείνο το βράδυ.
Κι όλα είχαν όψη τρυφερή και ήρεμη. Κʼ η βροχή σαν ένα διάφανο έπεφτε φωςʼ αραιή, απαλή,
σα καλωσύνη σε λουλούδια. Βαθιά στην καρδιά μου σιγοψιχάλιζε ένα φως σαν στριμμένο μετάξι.
Μα περπατούσαμε σιγά στο δρόμο, γιατί εσύ, κρατούσες κάτι σαν γρανίτη ή βαρύ φως. Γιατʼ είχες εσύ τα χέρια σου γιομάτα. Τόσο, που
μόλις εσήκωνες το βάρος. Μόλις που μπορούσες να ορίζεις το βήμα σου.
Γιατʼ είχες τα χέρια σου φορτωμένα με πέτρες κομμένες απʼ το
λατομείο του ήλιου.
Άπʼ αύριο
θʼ αρχίζω να χτίζω.

[Mak]

Μεταρσίωση-Νικηφόρου Βρεττάκου

Το πνεύμα μου,
σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,
λύνεται απόψε στο άπειρο
χωρίς να βρίσκει αναπαμό.
Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό
το πνεύμα μου
σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.
Σαν γαλαξίας απέραντος
το σύμπαν σέρνω στο χορό.
Ήλιο τον ήλιο γκρέμισα,
θόλο το θόλο χάλασα,
κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.


Όλα τα χρόνια που έλειπα
ξέρεις για σένα γύριζα
έψαχνα να βρω το τριαντάφυλλο
που άλλος κανένας
δεν θα μπορούσε να σου δώσει
τι βουνά τι ερήμους
και τι θάλασσες επέρασα
τι βροχές μου αυλάκωσαν το μέτωπο
τι αρμύρες με παιδέψαν
πότε κανείς δεν θα το μάθει..

'Eστυψα την καρδιά μου
σε άγιο δισκοπότηρο
και μέσα εκεί φύτρωσε
ωραίο τριαντάφυλλο το καθαρό
σαν της Λαμπρής το λυκαυγές
βάλτο στη ζώνη στο στήθος σου
ή στα μαλλιά σου θα σου παγαίνει
όπως πηγαίνει κάθε πρωί
στον κόσμο ο ήλιος θα σου πηγαίνει.

[Nefeli-]

---> Χορός Ωκεανίδων

Χορός Ωκεανίδων (Κώστας Βάρναλης)

Αν ταράζουνε γης, ουρανό και πελάη
και με πάνε μακριά, με τινάζουνε πλάι
των αβύσσων πλουτώνειοι θυμοί
κι αν τον δρόμο μου χάνω σε τόση μαυρίλα,
αντηχάνε βαθιά στης καρδιάς μου τα φύλλα
της οργής οι μεγάλες βροντές.
Δε σε χάνω ποτές.

Στην κορφή του νερού, στον αγέρʼ ανεβαίνω
να κορμί στον αφρό και στην άρμη δεμένο,
να κορμί σαν λαμπάδα χυτό,
σαν τριαντάφυλλο νέο, της αυγής πρώτη γνώρα.
Να κι αστήθι σαν ρόδι σφιχτό,
που μʼ αγάπη και πόνο για σε
το φροντίζω, χρυσέ!

Τα βαριά σου βλέφαρα, Αγνέ, σήκωσέ τα,
τα ρουθούνια, που πάγοι τα κλείουν, άνοιξε τα,
μες στα σπλάχνα σου να μπει φως,
του κορμιού μου το φως, η ευωδιά του συνάμα,
του κορμιού, που λυγάει σαν νερόφιδο, θάμα
κι ένας κόσμος ωραίος, μυστικός
στην ψυχή σου γλυκά να χυθεί,
τη βαριά και παθή.

Πλούσια δώρα σου φέρνω, ό,τι μπόρεσα νάχω
κουβαλήσει μʼ αγάπη στον άξενο βράχο.
Ω! καθώς σε νερά γαληνά
τα ψηλά και σπιθιροβόλα πέφτουν ουράνια,
την αυγή ρουμπίνια και το δείλι γεράνια,
και τα πράσινα γύρα βουνά,
κι ο κατάφορτος ήλιος ορτός
πά στη γή καρφωτός,
σε ψυχή μου και σάρκα, τα δύο πελαγίσια,
οι ομορφάδες της πλάσης, του ονείρου τα ηλύσια
καθρεπτίζονται, σβήουν ως αφρός
και με πιότερο λάμπος ξανά μεταδένουν
μιας στιγμής φαντασίες, που για πάντοτε μένουν,
δέξου τα μου κι ως πρίν αλαφρός
από πάνω σου διώξε τη μοίρα
τη κακιά και τη στείρα.

Τα λουλούδια από χώρες, που ο ήλιος τες πνίγει
σε γαλάζια, χρυσά, κατακόκκινα ρίγη,
των πουλιών τα τραγούδια, που αχούν
σε νερά, σε κλαριά, με φεγγάρι και μʼ ήλιο,
της ζωής τη χαρά, της χαράς το βασίλειο,
όπου πάω και σταθώ μʼ ακολουθούν,
όλο ζέστα, ευφροσύνη και φως
το τραγούδι κι ο ανθός.

Τα χρυσά μου μαλλιά στα νερά τα ξαπλώνω,
τα μαλλιά μου στα χέρια ψηλά τα σηκώνω
δίχως βάρος μετάξι λεπτό,
την πληγή σου αν μπορούσαν να φτάνανε λίγο,
θα δενόμουνα γύρα, ποτές να μη φύγω,
τον καημό της εγώ να βαστώ
κι όταν σκόζουν βοριάδες αγρίμια,
να σου σκέπω τη γύμνια.

[Nefeli-]

Το κοχύλι (Οδυσσέα Ελύτη 1979)

Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω

Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες την άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να ν αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο

---》Το κοχύλι - Μαρία Βουμβάκη

---》Το κοχύλι - Αφροδίτη Μάνου - μουσική Μ.Τρανουδάκης

---》Το κοχύλι - Άλκιστη Πρωτοψάλτη σε διασκευή από Μ.Τρανουδάκη

[NADINE_ed]

[NADINE_ed]

"Δυο ψυχές...
Στην πόλη ναυαγοί
Ο καθένας θα 'χει τα προσωπικά του
Δυο ψυχές...
Κι αν βρισκόμαστε τυχαία κάπου-κάπου
Θα ξεχνάμε πως μας δένει μια πληγή"

---> ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ : ΔΥΟ ΨΥΧΕΣ