ερωτεύονται οι ψυχολόγοι ?

[liberchild]

Originally posted by marina38


Το θέμα εξάλλου είναι πώς διαχειρίζεται κανείς συναισθήματα που τον κάνουν περισσότερο να υποφέρει παρά τον ωφελούν. Ο έρωτας άραγε ανήκει σε αυτή την κατηγορία;

εσύ τί πιστεύεις μαρίνα ?

[deleted-member141015]

Γενικά, προφανώς όχι. Ο έρωτας είναι πολύ θετικό συναίσθημα. \'Ανεβάζει\', ανανεώνει, κινητοποιεί, επιβεβαιώνει και πολλά άλλα. Όμως δεν είναι πάντα έτσι, π.χ. τι γίνεται όταν υπάρχει έρωτας χωρίς ανταπόκριση, έρωτας \'ανεκπλήρωτος\', έρωτας για άτομα που μας βασανίζουν ποικιλοτρόπως κλπ?

[Andy]

Eγώ πιστεύω ότι ο έρωτας δεν είναι συναίσθημα αλλά περιέχει συναισθήματα, θετικά-αρνητικά... όπως το βλέπει κανείς.

Αλλά επαναλαμβάνω αν ένας ψυχολόγος, ψυχοθεραπευτής κ.τ.λ. δεν έχει προχωρήσει με τον εαυτό του το πιθανότερο είναι να μην μπορεί να βοηθήσει ικανοποιητικά το άτομο που θα έρθει σε αυτόν.

Άρα προυπόθεση για μια καλή έκβαση της ψυχοθεραπείας και καλλιέργεια κλίματος εμπιστοσύνης είναι η ωριμότητα(συναισθηματική, νοητική, γενικά ψυχολογική) του θεραπευτή.

[Paprika]

Οι τεχνικές στην ψυχοθεραπεία, που έχουν συγκεκριμένους στόχους δεν πρέπει να μπλέκονται με τη \"διαχείρηση των συναισθημάτων\", άλλωστε το αίτημα της θεραπείας άρα και οι τεχνικές μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με διαχείρηση συναισθημάτων.

Πέρα απ αυτό, ο κάθε άνθρωπος ερωτεύεται και διαφορετικά. Άλλες προσδοκίες, άλλα συναισθήματα, άλλες σκέψεις, άλλα κίνητρα επομένως κι άλλος τρόπος έκφρασης του έρωτά.

Για μένα ο έρωτας δεν είναι θέμα διαχείρησης συναισθημάτων. Βιώνει κανείς συναισθήματα και τα αξιολογεί ως ευχάριστα, δυσάρεστα, ανάλογα τις καταστάσεις.

Δε βλέπω ακόμα, πώς θα μπορούσε να επηρεαστεί ο τρόπος που κάποιος βιώνει τον έρωτα επειδή έχει εκπαιδευτεί σε κάποιο μοντέλο ψυχοθεραπείας.

Είναι καθαρά θέμα επιλογής το πώς βλέπεις τα πράγματα. Και τα μοντέλα ψυχοθεραπείας βοηθούν σε κάποιες περιπτώσεις, υπάρχουν όρια, και πιστεύω ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με την ψυχική υγεία, προκειμένου να αντέξουν το βάρος όταν δεν είναι στη δουλειά, σταματούν να είναι επαγγελματίες, κι έτσι η προσωπική ζωή δε μπλέκεται με την επαγγελματική.

Επιλέγεις απλά να το ζήσεις χωρίς να το επεξεργαστείς ή όχι.

επαναλαμβάνομαι....:)

[Sofia]

ως θεραπευόμενη κ οχι ως θεραπεύτρια δεν αισθάνθηκα ποτέ οτι πηγε η θεραπεύτρια μου να μου \"πλασάρει\" ενα μοντέλο ελεγχου των συναισθηματων, ενος κρατήματος...αλλα του να παρατηρώ το συναισθημα, να το ζω...καπως έτσι.

απο την άλλη ο έρωτας για μενα ΔΕΝ ειναι μονο ευχάριστες στιγμες...δεν ειναι μονο ροζ.....κ αλοιμονο δλδ αν ηταν...εχει κ πολλά άλλα χρώματα...σκοτεινα. Εχει γοητεία, εχει πάθος, εχει το αβέβαιο...Αλλωστε οτι εχει δύναμη να ανεβάζει, πώς δεν έχει κ τη δύναμη να \"ριχνει\"......?

[deleted-member141015]

Δε βλέπω ακόμα, πώς θα μπορούσε να επηρεαστεί ο τρόπος που κάποιος βιώνει τον έρωτα επειδή έχει εκπαιδευτεί σε κάποιο μοντέλο ψυχοθεραπείας.

πιστεύω ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με την ψυχική υγεία, προκειμένου να αντέξουν το βάρος όταν δεν είναι στη δουλειά, σταματούν να είναι επαγγελματίες, κι έτσι η προσωπική ζωή δε μπλέκεται με την επαγγελματική.

Η εκπαίδευση όμως σε τέτοιους τομείς είναι συνυφασμένη με και εμπεριέχει την ενίσχυση της αυτογνωσίας. Καθώς γνωρίζω τον εαυτό μου (και όχι μόνο μέσω της ενασχόλησης με την ψυχολογία-ψυχοθεραπεία) μπορεί να αλλάξουν πολλά στον τρόπο που σκέφτομαι, νιώθω, συμπεριφέρομαι.

Ως προς τη σχέση με τον πελάτη, είναι σωστό αυτό που αναφέρει παραπάνω ο Andy, ότι \"δεν θα φτάσω ποτέ μακρύτερα με τον πελάτη απ\'όσο έχω φτάσει με τον εαυτό μου\".

Ως προς την προσωπική ζωή, βρίσκω καταστροφικό να προσπαθήσεις να είσαι ΜΟΝΟ επαγγελματίας ΚΑΙ στην προσωπική σου ζωή. Αλλά ο εαυτός σου σαν σύνολο (που σαν σύνολο συμμετέχει στις πιο οικείες και αμοιβαίες σχέσεις μας), εμπεριέχει ΚΑΙ την ιδιότητα του ψυχολόγου μαζί με όλα τα άλλα στοιχεία που τον απαρτίζουν.

[NikosD.]

Τα εργαλεία των διαφόρων ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων, συντελούν στο θεραπευτικό αποτέλεσμα κατά 15% μόνο. Αυτό που κυρίως καθορίζει την έκβαση μιας θεραπείας είναι η θεραπευτική σχέση.
Ένας ψυχολόγος λοιπόν, οφείλει καταρχάς να μάθει να σχετίζεται και αυτή η διαδικασία, δε σημαίνει διόλου έλεγχο των συναισθημάτων. Απεναντίας, σημαίνει γνήσια έκφραση των συναισθημάτων, στο βαθμό βέβαια που ο προβολέας της θεραπείας δε φεύγει από τον θεραπευόμενο για να στραφεί στον θεραπευτή. Η ποιότητα παρουσίας του θεραπευτή (quality of presence) εξαρτάται από το πόσο ο ίδιος μπορεί να εμπλακεί στη θεραπευτική διαδικασία, με γνησιότητα, αποδοχή, ενσυναίσθηση. Για να μπορέσει να τα πετύχει αυτά, χρειάζεται να έχει περάσει από προσωπική θεραπεία, χρειάζεται να έχει έρθει σε βαθιά επικοινωνία με τον εαυτό του και τα σκοτεινά του κομμάτια, χρειάζεται να έχει δουλέψει πολύ την προσωπική του ανάπτυξη. Κάποιος/α το ανέφερε παραπάνω, θα το πω και γω με δικά μου λόγια: ο εαυτός είναι σαν ένα κρεμύδι. Έχει πολλές στοιβάδες. Οι περισσότεροι ξεφλουδίζουν τις πρώτες εξωτερικές στοιβάδες, αλλά μέχρι εκεί. Αυτό, επηρρεάζει σημαντικά τη δουλειά του θεραπευτή. Οι εσώτερες στοιβάδες, τα σκοτεινά κομμάτια, έρχονται και ξαναέρχονται στη θεραπευτική διαδικασία και λειτουργούν ως αγκάθια.

Εάν λοιπόν κάποιος δεν έχει κάνει τα παραπάνω, τα οποία και αποτελούν μια συνεχή ατέρμονη διαδικασία, μιας και διαρκώς προστίθενται νέες εμπειρίες στο αντιληπτικο μας πεδίο, τότε καταντά να φορά κατά τη διαδικασία ένα προσωπείο, μια ξύλινη όψη, έναν γύψο και αυτό λειτουργεί ανάποδα στη θεραπευτική σχέση και άρα στο θεραπευτικό αποτέλεσμα.

Κι όσο περνούν τα χρόνια, κι όσο πιο εμπειρος γίνεται ένας θεραπευτής, τόσο περισσότερο εμπλέκεται στη διαδικασία. Και εδώ, δημιουργείται το οξύμωρο, έναντι των περισσότερων άλλων επαγγελμάτων. Για τον έμπειρο θεραπευτή, η διαδικασία γίνεται με το πέρασμα των χρόνων πιο επίπονη, πιο έντονη, πιο κουραστική.

Ολα αυτά που αναφέρω, μοιάζει να είναι άσχετα με το θεμα, κατά τη γνώμη μου όμως, δεν είναι, μιας και όλα αυτά, με κάποιο τρόπο, θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε μία λέξη: ΠΑΘΟΣ. Ο άνθρωπος που δε φορά ξύλινο προσωπείο, που σχετίζεται, που εμπλέκεται σε μια σχέση, που είναι γνήσιος, που θα επιτρέψει στον εαυτό του να γρατσουνιστεί μέσα στη σχέση, δεν μπορεί παρά να ζει το εδώ και τώρα με όλη του την ψυχή. Επομένως, ερωτεύεται, αγαπά, παθιάζεται, ζει.

ΥΓ. Σε ότι αφορά μια θεραπευτική σχέση που μετατρέπεται σε ερωτική, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, η οποία κάπως καλύφθηκε και παραπάνω.

[Sofia]

Νίκο πολυ όμορφα τα οσα έγραψες....σ ευχαριστω....

Υ.Γ. οχι μονο άσχετα δεν φαινονται-τουλάχιστον στα μάτια μου, άλλα...... to the point.........

[Θεοφανία]

Νίκο......................μακάρι να έγραφες περισσότερο εδώ.................αλήθεια............. ............

[Φοίβη]

Νίκο με συγκίνησες ...

[Andy]

Και όπως προχωρούσα στους διαδρόμους του φόρουμ κάπου γλίστρισα...

[anwnimi]

Νίκο κι εμένα μου φάνηκε τόσο ανθρώπινο και όμορφο...

[Paprika]

:D

[Paprika]

:D

αντυ :)

[liberchild]

Ευαισθησία Κε Δωδώνη, είσαι άξιος εκπρόσωπος της ενσυναίσθησης. Και χωρίς την κουραστική ξύλινη γλώσσα.