Προς ολους τους βουλιμικούς (και πρωην..)

Γεια σας. Είμαι καινούρια στο site και έχω το ίδιο πρόβλημα με πολλούς απο εσάς. Είμαι 30 χρονων και τα τελευταια 8 χρόνια περίπου είμαι βουλιμική. Ξεκίνησε από μια προσπάθεια να χάσω κιλά και με τον καιρό έγινε εμμονή και αντί να φύγει με τα χρόνια, γινόταν όλο και χειρότερο. τουλάχιστον 3 με 4 εμμετούς σε καθημερινή βάση. Το περισσότερο που μπόρεσα ποτέ να απέχω από βουλιμικά επεισόδια ήταν μόλις 2 μέρες..το θέμα είναι ότι πλέον, όχι μόνο έχω συνηδητοποιήσει πόσο κακό κάνω στον εαυτό μου, το βλέπω πια και στο σώμα μου...προσπαθώ μόνη μου, αλλά ειδικά η πολύ άσχημη ψυχολογία που έγω τους τελευταίους μήνες, λόγω μιας δυσλειτουργικης σχέσης, δεν με βοηθάει καθόλου...μπορώ να πω ότι αναρωτιέμαι πια αν έχω κατάθλιψη...τίποτα δεν με συγκινεί, ολή μέρα κλαίω και εύχομαι να μην ξυπνήσω ποτέ...Χρήματα για να πάω σε ψυχολόγο δεν έχω...Ηθελα να ρωτήσω όλους όσους είχατε το ίδιο πρόβλημα, αν μπορέσατε να σωθείτε είτε μόνοι σας, είτε έστω με την βοήθεια ενός μη κερδοσκοπικού φορέα στη Θεσσαλονίκη που να λειτουργεί και απόγευμα για άτομα που εργάζονται...για παράδειγμα αν βρήκε κάποιος έναν καλό και εξειδικευμένο ψυχίατρο στο συγκεκριμένο πρόβλημα κυρίως που να τον βοήθησε...ειλικρινα νιώθω απελπισμένη...

Καλησπέρα συμπορευόμενη.
Θα ήθελα να σου πω αρχικά να μη στεναχωριέσαι, κι εγώ ειμαι 29, ξεκίνησα με μία δίαιτα για 1 μήνα, κατέληξα ανορεξική για 1μισυ χρόνο και εδώ και 3 χρόνια είμαι βουλιμική με καθημερινά επεισόδια άλλοτε το μεσημέρι και άλλοτε το βράδυ (ανάλογα πότε θα φάω). Νιώθω κι εγώ ακριβώς όπως εσύ και σκέπτομαι κι εγώ μήπως έχω κατάθλιψη, αλλά το έψαξα και δεν είμαι καταθλιπτική. Εργάζομαι πολλές ώρες, μένω με το αγόρι μου, έχω μια υγιή σχέση μαζί του, έχω χειμερινά χόμπυ, αλλά και γενικά χόμπυ, οπότε ενας άνθρωπος που έχει ασχολίες και χόμπυ δεν πάσχει από κατάθλιψη. Επίσης ένας άνθρωπος που αγαπάει και σκέπτεται τον εαυτό του (γιατί και μόνο που γράφεις εδώ για το πρόβλημά σου, ενδιαφέρεσαι για σένα) δεν είναι καταθλιπτικός.
Δυστυχώς μένω Αθήνα και δεν ξέρω στην Θεσσαλονίκη κάτι σχετικό.
Όμως...
Μπορώ να σου πω, πως κι εγώ δεν έχω χρήματα να πάω σε γιατρό, ίσως σε βοηθήσει αυτό που έκανα κι εγώ κι έκοψα τους εμετούς σχεδόν 4-5 μήνες (μετά με κάτι αναποδιές ξανάρχισα). Πήγα σε έναν γαστρεντερολόγο πολύ καλό, ο οποίος μου εξήγησε ακριβώς πώς λειτουργεί η διαδικασία του εμετού (με διαγράμματα και σκίτσα!) και μου έδωσε ποσοστά διαβίωσης σε μία συνεχόμενη βουλιμική κατάσταση (1%). Και όμως μου είπε πως όσοι άνθρωποι κάνουν εμετό, υπάρχει περίπτωση κατά 99% να πεθάνουν από εσωτερική αιμμορραγία. Περιττό να σου πω πως δεν μπορούσα να κάνω πια εμετό (γιατί ήταν και οι πρώτες φορές τότε και δυσκολευόμουν κιόλας).
Κρατώ τις κουβέντες του ακόμα σαν φυλαχτό και κάθε φορά που κάνω αυτό το πράγμα τον σκέφτομαι και τρομοκρατούμαι.
Βέβαια, κάτι οι εξωτερικοί παράγοντες, κάτι η εμφάνισή μας που δεν μας αρέσει... μας καταστρέφουν. Κι αυτό είναι λάθος!
Δυστυχώς επειδή είμαι στην ίδια κατάσταση νιώθω πως δεν μπορώ να βοηθήσω παρά να συμπάσχω βρε κουκλί.
Να σκέφτεσαι απλά ότι κι εγώ: Υπάρχουν άνθρωποι που θα πέθαιναν αν παθαίναμε κάτι! Μπορεί να μη το ξέρουμε και ποτέ να μη μας το έχουν πει.. Αλλά υπάρχουν.. Κι εγώ αυτό το κακό δεν θέλω να το κάνω σε κανέναν!!!
Γι'αυτό και γράφτηκα πρόσφατα εδώ... Μπας και βρώ μια άκρη, μια υποστήριξη. Μπαίνω εδώ μέσα και νιώθω πως δε θα με κρίνει κανείς, για μένα αυτό είναι πραγματική βοήθεια!
Εύχομαι για αρχή να είναι και για σένα βοήθεια αυτό.
Σκέψου και κάτι άλλο: Ο γυναικολόγος μου μου είπε να ξεχάσω τα παιδιά! (αν συνεχίσω έτσι). Δεν γεννηθηκαμε για να σκοτώνουμε καθετι όμορφο, αλλά για να δημιουργούμε αγάπη. Και σίγουρα η αγάπη είναι η αρχή για κάθε καλό!

Ελπίζω να νιώθεις σύντομα καλά!
Κι εγώ εδώ είμαι... όπως και όλο το φόρουμ!!
Φιλιά!

Καλημέρα takize μου και σ? ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου. Όσον αφορά την κατάθλιψη, η διαφορά είναι ότι εγώ δεν έχω διάθεση να κάνω απολύτως τίποτα, ούτε και να μιλήσω πολλές φορές, ενώ στο παρελθόν έκανα κι εγώ διάφορα πράγματα. Τώρα τα βλέπω όλα μαύρα..
Τις συνέπειες των εμετών τις ξέρω δυστυχώς πολύ καλά..ούτε γιατρός να ήμουνα τόσα που έχω μάθει γύρω από αυτό?πέρα από τις εξωτερικές (μου έπεσαν και πέφτουν πολύ τα μαλλιά μου ,έχω ξηρό και αφυδατωμένο δέρμα, χνούδι στο πρόσωπο και στο σώμα, διαβρωμένα νύχια, χαλάρωση σε στήθος και σώμα),γνωρίζω και τις εσωτερικές που είναι χειρότερες?είμαι υποτασική, έχω υποθερμία, κατά καιρούς έχω τάση λιποθυμίας και αδυναμία ακόμα και να σπρώξω την πόρτα του ασανσέρ?ξέρω πως μπορεί να δημιουργηθεί γαστροραγία στον οισοφάγο, να αιμορραγεί εσωτερικά, να έχεις αρρυθμίες στην καρδιά λόγω έλλειψης καλίου και νατρίου, προβλήματα στο συκώτι, πρόωρη οστεοπόρωση ,πεπτικό έλκος και ένα σωρό άλλα (για τα γυναικολογικά η αλήθεια είναι δεν γνώριζα)..όλα αυτά με τρόμαξαν μεν στην αρχή, αλλά δεν έχω καταφέρει να κάνω καμία πρόοδο με τον εαυτό μου?ένας λόγος είναι ότι όσο περισσότερο κρατάει αυτό, τόσο πιο δύσκολο είναι να το ξεπεράσεις?και 8 χρόνια είναι πολλά..πλέον έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας μου?άσε που δεν έχω καμία δυσκολία να το κάνω πια,δεν χρειάζεται καν να βάλω το δάχτυλο μου?δεν το κάνω πια μόνο στο σπίτι μου, αλλά και έξω, ακόμα και στη δουλεια μου πολλές φορές?και δεν είναι ποτέ 1-2 φορές την ημέρα, αλλά πολύ παραπάνω..
Ο λόγος που γράφω σήμερα είναι γιατί νιώθω λίγο καλύτερα λόγω του ότι χτες το βράδυ έκανα την υπέρβαση για μένα?αποκάλυψα στη μαμά μου, αυτό που τόσα χρόνια είχα επτασφράγιστο μυστικό?.μέσα σε ένα τρελό παραλήρημα, όπου κλαίγοντας για 2 ώρες απαντούσα σε ερωτήσεις που μου έκανε σαστισμένη?μου είπε ότι είμαι όμορφη και με ρώτησε τι βλέπω εγώ όταν με κοιτάω στον καθρέφτη και της απάντησα ότι βλέπω σκατά?με ρώτησε τι θέλω να κάνω και της είπα να ψοφήσω?ότι έχω πρόβλημα με το μυαλό μου, με όλα?.όταν μετά από ώρες ηρέμησα προσπάθησα να της εξηγήσω (χωρίς να της πω αναλυτικά τις συνέπειες στην υγεία για να μην τρομάξει περισσότερο) και της είπα πως αν δεν καταφέρω να απέχω ολόκληρη αυτή την εβδομάδα από βουλιμικά επεισόδια (κάτι που δεν έχω καταφέρει ποτέ, το μέγιστο ήταν 2 μέρες), θα πάω σε γιατρό, έστω σε ένα νοσοκομείο?έπειτα, η στάση της μαμάς μου με βοήθησε πολύ?είδα ότι η αγάπη της μάνας μπορεί να την κάνει να λειτουργεί σαν τον καλύτερο ψυχολόγο, έστω κι αν έχει τελειώσει μόνο το Δημοτικό?..αρχικά τρόμαξε και απέδωσε το γεγονός ότι όλα έγιναν χειρότερα στο ότι η σχέση που έχω τώρα με κάνει να νιώθω έτσι και μου ζητούσε να γυρίσω σπίτι (δεν μένω πια μαζί τους, εδώ και 6 μήνες συζώ)?της εξήγησα πως μπορεί αυτό να πυροδοτεί κάποιες σκέψεις που όμως ήδη υπάρχουν και το θέμα είναι να μην εξαρτάσαι από τη γνώμη κανενός για το αν είσαι καλά η χάλια?το ζήτημα είναι να το δουλέψεις και να έχεις αυτοπεποίθηση, πράγμα πολύ δύσκολο για ένα άτομο που 30 χρόνια σκέφτεται ότι είναι ένα μάτσο χάλια?.πάντως με αγκάλιασε, μου είπε να μην ντρέπομαι και πως κανείς δεν μπορεί να με φτάσει (λόγια μάνας, αλλά δείχνουν πραγματική αγάπη), και να πάμε σε ψυχολόγο?μου είπε ότι είναι πού σημαντικό το ότι το είπα, έστω και αργά και ότι αυτό δείχνει ότι το θεωρώ σοβαρό και θέλω να το λύσω?.έχει και ένα δίκιο ότι αυτή μου η σχέση και το ότι είναι δυσλειτουργική με έφτασε σ? αυτό το σημείο?και ένα πράγμα περίεργο, όταν γύρισα χτες στο σπίτι μου, αυτός , λες και άρχισε να νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά (με βλέπει και κάποιες μέρες που κλαίω συνέχεια) , δεν με άφησε από την αγκαλιά του?με έσφιγγε και με φιλούσε λες και θα χανόμουν?με έκανε να νιώσω ότι δεν είμαι μόνη, αλλά δεν μπορώ να βασιστώ γιατί αυτό συνέβη χτες, αύριο μπορεί να είναι ξανά αδιάφορος?.απλά και τα δύο, σχέση και βουλιμία μου πέφτουν πολύ μάλλον και με πνίγουν?εχτές πάντως δεν έκανα καθόλου εμετό και προχτές μόνο μια φορά?άρα ίσως να είμαι σε καλό δρόμο?και το σκέφτομαι και πολύ σοβαρά να πάω σε ψυχολόγο/ ψυχίατρο, αν μάθω για κάποιον καλό που να είναι σε κάποια δημόσια υπηρεσία?.βοηθάει λοιπόν πράγματι να ξέρεις ότι κάποιος σε ακούει. Και εδώ μέσα, ιδίως αν ξέρεις ότι ο άλλος έχει το ίδιο πρόβλημα, αλλά κυρίως να το μοιραστείς με κάποιον δικό σου άνθρωπο που πιστεύεις ότι θα σε καταλάβει..εγώ ήμουν πολύ αρνητική σ αυτό, δεν μπορούσα με τίποτα, έλεγα πως δεν θα καταλάβει και το μόνο που θα βγει θα είναι να την τρομάξω?αλλά τελικά δεν είναι καθόλου έτσι?οι άνθρωποι που μας αγαπάνε πραγματικά, παίρνουν δύναμη από την αγάπη τους και βοηθάνε όσο μπορούνε?και ναι, για να είμαι ειλικρινής, ο λόγος που υπάρχω ακόμα είναι αυτός που είπες?ότι ξέρω πως αν δε ζούσα, θα σκότωνα και αυτούς τους ανθρώπους, κάτι που και σαν σκέψη μόνο, μου μαυρίζει την ψυχή?αλλιώς δεν με ένοιαζε για μένα?όπως και να χει, σήμερα ελπίζω να είναι η 2η μέρα αποχής και να γίνει μια καλή αρχή?.καλή δύναμη σε όλους?όλα γίνονται και μπορούμε?μπορούμε, αλλά όχι μόνοι μας?φιλιά σε όλους και ευχές για μια καλύτερη μέρα?

Αγαπημένη καλημέρα,

Δε μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι για σένα. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο καλό έκανες που το είπες στη μαμά σου. Εγώ έχασα τον μπαμπά μου προ 2 ετών και δεν θέλω να την καταρακώσω άλλο, γιατί είναι ήδη πολύ χάλια. Το είπα όμως στον αδερφό μου και με αγκάλιασε κι αυτός όπως η μαμά σου εσένα, με κρατούσε σφιχτά κι έκλαιγε μαζί μου και έλεγε ότι δε θέλει να με χάσει, ότι δεν μπορεί τόσο όμορφη κοπέλα να δρά έτσι. Οτι μαζί μπορούμε να το ξεπεράσουμε (μόνο που μένει μακριά!). Μου είπε κάτι όμως που με βοηθά καθημερινα: "Οταν σκύβεις εκεί... σκέψου εμένα τον αδερφό σου! Αν παρόλα αυτά μπορέσεις και το κάνεις, παει να πει πως δεν είμαι τιποτα για σενα". Και όμως... αυτα τα λόγια μου τρυπάν τη ψυχή, έρχονται σαν φαντάσματα κάθε φορά!
Οσον αφορά αυτο που εγραψες:
"έχει και ένα δίκιο ότι αυτή μου η σχέση και το ότι είναι δυσλειτουργική με έφτασε σ? αυτό το σημείο",
ΕΧΩ ΝΑ ΔΗΛΩΣΩ: πως μπορεί να έχει δίκιο. Κι εγώ 4 χρόνια έχω δεσμό και τον 1 χρόνο μένουμε μαζί. 4 χρόνια είναι που υποφέρω από ανορεξία και μετά βουλιμία. Και όλα αυτά επειδή με γνώρισε αδύνατη! Επειδή τον εναν μηνα πριν τον γνωρίσω έχασα 13 κιλά και μετά φοβόμουν να τα ξαναπάρω μηπως και χωρίσουμε. Ακόμα έτσι νιώθω...παρόλο που η σχέση μας έχει δοκιμαστεί πολύ και πλέον ξέρω πως με αγαπά, ακόμα νιώθω ότι φοβάμαι να σταματήσω όλη αυτη την αηδία. Ο ίδιος μπορεί να μη φταιει, αλλά μέσα μου επειδη έχω ανασφάλειες σίγουρα επιδεινώνω τη ψυχολογική μου ανισορροπία.
Θα σταματησω όμως. ηδη χθες δεν εκανα εμετό. και σήμερα ελπίζω να μην κάνω.
Μη σταματάς!!! Και τώρα που τοείπες στη μαμάκα σου (τι καλή αντιμετώπιση που είχε! Μπράβο της!), τώρα έχεις απίστευτο στήριγμα. Ισως το μόνο που μπορεί να σου δώσει πραγματική δύναμη! Και ουσιαστική δύναμη! Τωρα μπορείς να της λες κάθε μέρα πως αισθάνεσαι ώστε να κάνετε μαζί βήματα απεξάρτησης.

Είμαι δίπλα σου όσο και αν σου φαινεται αστείο! Μη σταματάς!
Να... μαζί σήμερα θα στηρίξουμε η μια την άλλη να μη κάνουμε εμετό!
Τι λές??
Ας πιω ένα καφεδάκι (στη δουλειά) και θα τα πούμε αργότερα.
Πολλά φιλιά δυνατή μου φίλη.
Εχει ήλιο σήμερα δε νομίζεις?? :)

Ε, να που πάλι έβαλα τα κλάματα?τι απίστευτη κοπέλα είσαι εσύ?χωρίς να με ξέρεις καν, με κάνεις να σε νιώθω σαν την καλύτερη μου φίλη..σ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου..
Αυτό που έχω να πω είναι ότι πάντα οι σχέσεις μας με το φύλο επιδεινώνουν την κατάσταση, λόγω της ανασφάλειας και της χαμηλής αυτοπεποίθησης μας?γι αυτό και εκεί θέλουμε πολύ δουλειά?τώρα είσαι καλά με το φίλο σου και πάλι φοβάσαι ότι αν πάρεις κιλά θα σε αφήσει, σκέψου (χτύπα ξύλο) να μην είστε καλά και να νιώθεις απόρριψη όπως εγώ?τότε θα πάρεις την κάτω βόλτα?γι αυτό πρέπει να βάλουμε πολύ καλά στο κεφάλι μας πως τα κιλά μας δεν είναι αυτά που θα κάνουν κάποιον να μας αγαπήσει πραγματικά?το λέω για να μην έρθουν τα χειρότερα?εγώ αυτόν τον άνθρωπο όταν τον γνώρισα, ερωτευτήκαμε σχεδόν αμέσως και περνούσαμε πάρα πολύ καλά μαζί?την πρώτη κιόλας εβδομάδα ανακάλυψα πως είχε μια σχέση με μια άλλη που δεν είχε ακόμα τελειώσει (το πώς το ανακάλυψα είναι τελείως κινηματογραφικό)..τον άκουσα μάλιστα με τα ίδια μου τα αυτιά να λέει σε ένα φίλο του πως την αγαπάει?και κόλλησα?στην πορεία έμαθα πως δουλεύανε στην ίδια δουλειά και μάλιστα πως αυτή στο παρελθόν (και κάποιοι λένε και στο παρόν) ήταν κατ? επάγγελμα πουτ?να. Και παντρεμένη με παιδιά. Εγώ έφυγα αμέσως μόλις άκουσα αυτά, αλλά αυτός δεν με άφησε ούτε λεπτό?με διεκδίκησε όσο τίποτα άλλο?μου έλεγε πως δεν μου το χε πει από ντροπή επειδή ήταν παντρεμένη και πως ήθελε να το τελειώσει αλλά αυτή δεν τον άφηνε?.πράγμα που αποδείχτηκε και στην πορεία, δεν τον άφηνε σε ησυχία?μέσα σε όλη αυτή την ιστορία όλο έβγαιναν και ψεματάκια και όλο εγώ ήθελα να μάθω το γιατί?.και άκουσα πολλά απ αυτόν...ότι αυτή έχει πολύ ταλέντο (στο σεξ) και άλλα πολλά που ενίσχυαν όλο περισσότερο την χαμηλή αυτοπεποίθηση μου, γιατί πάντα ήμουν πιο εσωστρεφής και σίγουρα δεν είχα κάνει ούτε τα μισά απ ότι κάποια που αυτό ήταν το επάγγελμα της?.αυτός όμως έδειξε τόσο έντονα ότι με ήθελε που άλλαξε δουλειά και θέλησε να μετακομίσουμε μαζί?μέχρι τότε όλα ήταν πολύ καλά, ενδιαφέρον και όλα?από τη στιγμή που μπήκαμε στο σπίτι, έβγαλε έναν άλλο εαυτό?αδιαφορία γενικά, στην αρχή και απότομος και γενικά άλλος άνθρωπος?ήτανε μόνο φαΐ και τηλεόραση?δεν ήθελε να κάνουμε σχεδόν τίποτα μαζί, κοιμότανε απ τις 10 η ώρα?.και εγώ ένιωθα τόσο μόνη?τσακωνόμασταν κιόλας γιατί όλο έλεγε πως δεν καταλαβαίνω πως ήτανε κουρασμένος (αλλά πάντα ήτανε έτσι, και τα σαβ/κα) και γενικά δεν βγάζαμε άκρη?και ερωτική επιθυμία όλο και λιγότερη έως καθόλου?μέχρι που έκανα εγώ κινήσεις (κάτι που σε προηγούμενες σχέσεις δεν είχα κάνει ποτέ) και μου λεγε ότι έχει φάει, δεν μπορεί, θέλει να δει tv και διάφορα άλλα, και τελικά είχαμε επαφή μια με δυο φορές την εβδομάδα?σημειωτέον ότι αυτός ο άνθρωπος όπως τον γνώρισα και όπως τον ξέρει όλο το περιβάλλων του ήταν ένας πολύ ερωτικός άνθρωπος με πολύ ενεργή ερωτική ζωή?οπότε βλέποντας εγώ όλο αυτό , το γύρισα πάνω μου?που δεν είμαι όπως θα πρεπε να είμαι?.προσπαθούσα να μάθω τι φταίει, να κάνω κουβέντα και μου λέγε «δεν ξέρω, ίσως να βαρέθηκα, πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι 1 χρόνο συνέχεια με την ίδια γυναίκα..» (εκτός του ότι δεν είχε μεγάλες σχέσεις, ήταν και άπιστος)?τώρα ορκίζεται ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο στη ζωή του και προσπαθεί να το αποδεικνύει όσο μπορεί (παίρνει τηλέφωνα απ τη δουλειά όταν αργεί, δεν βγαίνει συχνά μόνος και να αργεί κτλ)?.εμένα όμως όλη η αδιάφορη στάση προς εμένα και στο ερωτικό κομμάτι με έκανε να πιάσω πάτο?μου χει πει κατά καιρούς και κάτι «αστεία» όπως «ας ήτανε καμια 18χρονη και θα σου λεγα αν θα την ήθελα ερωτικά» και «το όνειρο μου είναι να πάω με μια βραζιλιάνα», που μόνο αστεία δεν μου φαίνονταν?τα γυρνάω μέσα στο μυαλο μου και λέω εμένα το σώμα μου δεν θα γίνει ποτέ σαν τη βραζιλιάνας, ούτε σαν 18 χρονών, ούτε σαν πουτ..ας?.και δως του να ξεσπάω στο φαγητό, τόσες ώρες μοναξιάς, και δως του από φόβο μη χοντρύνω να αγκαλιάζω τη λεκάνη τόσες φορές κάθε μέρα?ήρθε και με αποτελείωσε όταν αυτό άρχισε να επηρεάζει πολύ την ψυχολογία μου και να φαίνεται?και ξέρεις ποια είναι η ειρωνεία? Ότι από τότε που τον γνώρισα έχει βάλει τουλάχιστον 15 κιλά και δεν τον έχω κάνει να νιώθει άσχημα?ενώ αυτός αν έτρωγα κάτι παραπάνω μου λεγε να προσέχω να μην παχύνω.?.τελοσπαντων, σε κούρασα?.
Πάντως να προσέχεις, μην αφήσεις τον εαυτό σου να καταστραφεί έτσι?στην τελική, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν αξίζει τον κόπο?.και να σου πω και κάτι? Τόσα χρόνια που σε ξέρει ο σύντροφος σου , είναι σίγουρο πως είδε αυτό που είδα κι εγώ που δεν σε ξέρω καν?ότι πέρα από πολύ ευαίσθητη, είσαι και πολύ καλή ψυχή?και όσα κιλά και να βάλεις αυτή η ψυχή δεν θα αλλάξει ποτέ?και είναι πολύ λίγοι άνθρωποι έτσι, να το ξέρεις?αυτό είναι το πραγματικό χάρισμα και γι αυτό σ αγαπάνε πραγματικά οι άνθρωποι που είναι γύρω σου, όχι για την εικόνα σου?
ʼντε να δούμε καλή μου?ζόρικα είναι (έφαγα ένα κουλούρι και ένα σαντουιτσάκι και βλέπω την κοιλιά μου και νομίζω ότι είμαι γουρούνι), έρχεται και σαβ/κο, ακόμα χειρότερα, αλλά θα προσπαθήσουμε, ναι? Σκέψου τη Δευτέρα θα είναι η 5η μέρα σαν φυσιολογική άνθρωποι?κι ας βάλουμε και κανένα κιλό?.
Φιλιά πολλά καλή μου

Αll Hidden Inside,έκανες ήδη το πιο σημαντικό βήμα,να έρθεις εδώ,να μιλήσεις για αυτό που σε βασανίζει,να ψάξεις λύση.Όλα θα γίνουν,μην αγχώνεσαι.Σιγά σιγά,θα αλλάξεις ό,τι σε προβληματίζει,με υπομονή και επιμονή,με τα μάτια σου στο στόχο,χωρίς ενοχές.Τα προβλήματα για τους ανθρώπους είναι,κι εσύ θα μάθεις πως να προστατεύεις τον εαυτό σου και θα ξαλαφρώσεις από το φορτίο.Baby steps,αργά και σταθερά!
Καλώς όρισες από εμένα,φιλιά!:)

Και από μένα καλώς όρισες All_Hidden_Inside !!!
Καλή δύναμη.

Αll Hidden Inside καλημέρα!!!
Πω πω κουκλιτσα μου διάβασα ολα οσα έγραψες ξανά και ξανά. Το σίγουρο είναι πως ο φίλος σου εχει κάνει ένα μεγάλο βήμα (που ειστε μαζί τόσο καιρό, ενώ με καμμία δεν ήταν!), και ότι προσπαθεί να σου δείξει πως άλλαξε. Ολοι αξίζουν μία ευκαιρία, δεν είναι κακό να προσπαθείς για κάποιον που πιστεύεις, κι ας βγει και λάθος, από τα λάθη μας μαθαίνουμε, με αυτά πορευόμαστε και αυτά είναι που πλάθουν τον χαρακτήρα μας και μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε, σε άλλη τροχιά μετά. Μη στέκεσαι σε γεγονότα των πρώην, μην αγχώνεσαι και μην στεναχωριέσαι για το ποια είναι καλύτερη στο σεξ! δεν υπαρχει λογος να μπαίνεις σε τετοιες διαδικασιες. Εμείς πολλές φορές τα συζητάμε και φτάνουμε σε σημείο να γελάμε με αυτά (εχει πλάκα κάποιες φορές), αρκεί να το δεις τελείως χαλαρά! ολοι οι άντρες θα ήθελαν να πάνε με Βραζιλιάνα!! Αλήθεια... απλά πολλοί δε τολμούν να το πουν. Εμένα όλοι μου οι φίλοι και τα αδέρφια μου πάντως θέλουν. Και έχω πολύ καλή σχέση μαζί τους, πάντα είχα, και μπορώ με τους άντρες να συζητήσω τα πάντα, ίσως γιατί ποτέ δεν τους είδα ανταγωνιστικά, και φυσικά ούτε κι αυτοί. Οι άντρες θα μείνουν πάντα παιδιά (και δεν είναι άσχημο αυτό, ίσα ίσα που στην πορεία θα μας βγάζουν κι εμάς την παιδικότητά μας), εγώ το εκμεταλλεύομαι (με την καλή έννοια). Ενα παράδειγμα..
Κάθε πρωι του φτιάχνω γάλα με κορνφλέικς (οπως του έφτιαχνε η μαμά του!) ξέρεις τι σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές... ετσι θα κάνω και στα παιδιά μου(θα φωνάζω να μη πετουν τα παπούτσια εδώ κι εκεί, τα ρούχα να τα βάζουν στα άπλυτα, και εκείνα θα γελούν όπως κάνει και αυτός τώρα) και επικρατεί στο σπίτι μία κατάσταση σα να είσαι σε παιδικό σταθμό! Χάος! Και νιώθω κι εγώ παιδί πολλές φορές. ωραία δηλαδή!
Η συμβίωση σε προετοιμάζει για μια διαδικασία χρόνια που θα ζεις με τα παιδιά σου. για όσο καιρό κρατήσει (κι σου εύχομαι για πάντα), προσπάθησε να πάρεις όσα περισσότερα μπορείς (γνώσεις που τώρα δε φαίνονται)!!!
Οσο για το φαγητό, να... σήμερα ελπίζω να είναι η 3η μέρα αποχής από τη λεκάνη! χθες τα κατάφερα κι εσύ ελπίζω!
Και να ξέρεις πως όταν δεν κάνουμε εμετό, πιο εύκολα μπορούμε να χάσουμε κιλά! Γιατί παίρνει μπρος ο μεταβολισμός μας. Αξίζει να το παλέψουμε. Για μας! Για κανέναν Γιάννη και κανέναν Κώστα! Για μας! Γιατί είμαστε γυναίκες μα πάνω από όλα άνθρωποι! ας τους το δώσουμε να το καταλάβουν! Και τότε θα εκτιμήσουν την κάθε μας ενέργεια και την κάθε μας προσπάθεια. Το πιστεύω αυτό!
Αρκεί να υπάρξει ενέργεια και προσπάθεια.
Για σένα! για μας! Για την ζωή! γιατι η ζωή είναι ωραία ρε γαμώτο χωρίς τουαλέτα! κλαψ κλαψ!
Με αγάπη όλα ξεπερνιούνται! ας γίνει αυτό το μήνυμα της ημέρας! αγάπηηηηηηηηηη!!!
Φιλιά πολλά!!! καλή δύναμη και σήμερα! Δώσε κι ένα φιλάκι στη μαμά (μη ξεχνάμε πως θα υπάρχει για πάντα για μας!!!)

Καλημέρα, καλή εβδομάδα και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες.
Τakize μου, δεν σου έδωσα πλήρη εικόνα της σχέση μου, μένοντας κυρίως στο θέμα της πρώην του και όσες ανασφάλειες προήλθαν από εκεί?.το θέμα είναι ότι η στάση του είναι που τις τροφοδοτεί και με κάνει να νιώθω γενικά όπως νιώθω?το αστείο και σίγουρα δύσκολο να πιστέψεις είναι ότι δεν του κάνω σκηνές ζηλοτυπίας, απλά τα σκέφτομαι?.σε αντίθεση μ αυτόν που είναι και κτητικός?να μη βγαίνω συχνά με φίλες ή αν βγω να είναι για κανένα καφέ και σπίτι?τις προάλλες πήγα με τα αδέρφια μου κι ένα φίλο σε μια ταβέρνα, μετά από πολύ καιρό που είχα να κάνω οτιδήποτε και ήταν η μόνη φορά που πέρασα καλά εδώ και πάρα πολύ καιρό?κιθάρες, τραγούδια, κουβέντες, ξεχάστηκα, ήταν πολύ καλά?και πήγαμε το απόγευμα (ενώ η σχέση μου ήταν στη δουλειά, δεν τον άφησα και να φύγω) και φύγαμε στις 10?αυτός μετά δεν με πίστευε ότι ήμουνα εκεί, επέμενε ότι πήγα και αλλού?όταν γύρισα σπίτι για να είμαι μαζί του, αυτός είχε βγει μόνος του και ήρθε αργά το βράδυ, ενώ ήξερε ότι γύρισα μόνο και μόνο για να είμαστε μαζί (σαββατόβραδο ήτανε)..πέρα από την αμφισβήτηση που με ενοχλεί γιατί δεν έχω δώσει ποτέ δικαίωμα, μου έκανε σκηνικό από το τηλ και όλη την Κυριακή δεν μου μιλούσε καθόλου, σαν να μην υπήρχα?το κάνει αυτό, θυμώνει για μια βλακεία και 2-3 μέρες δεν μου λέει ούτε καλημέρα, σαν να μην υπάρχω..
Εγώ, όντας μαθημένη σε ένα περιβάλλον με 2 αδέρφια και 2 γονείς κοινωνικούς, που μιλάνε, γελάνε και δεν είναι βουβοί και αποβλακωμένοι μέσα στο σπίτι, το να μετακομίσω με έναν άνθρωπο που το μόνο που κάνει είναι να βλέπει τηλεόραση και να κοιμάται από τις 10 στον καναπέ, με έκανε να νιώθω πολύ μόνη, από τις αρχές κιόλας, σχεδόν κάθε βράδυ με έπαιρνε ο ύπνος κλαίγοντας?σε όποια συζήτηση και αν είχα κάνει μαζί του, όχι απλά δεν εννοούσε να καταλάβει αλλά με θεωρούσε και υπερβολική όταν του έλεγα ότι δεν είναι έτσι οι σχέσεις, τουλάχιστον όχι στο πρώτο 6μηνο της συμβίωσης που υποτίθεται ότι είσαι ερωτευμένος και περνάς καλά?εδώ μιλάμε για το απόλυτο τίποτα?και δεν είμαι και ο άνθρωπος που θέλει να είναι συνέχεια έξω, μια χαρά ξέρω να περνάω και μέσα στο σπίτι, αρκεί να υπάρχει συμμετοχή?όταν ο άλλος κολλάει σε ένα χαζοκούτι, το οποίο εγώ παρεπιπτόντως σιχαίνομαι, μόνο καλά δεν με κάνει να περνάω?τόσα πράγματα υπάρχουν για να κάνεις, πόσο μάλλον με τον άνθρωπο σου?αυτός μου λεγε ότι έχω πρόβλημα και υπερβολικές απαιτήσεις (!!) και κανένας άνθρωπος δεν θα με ανεχτεί..?.αυτά για να καταλάβεις ποιο περιβάλλον με βλάπτει ψυχολογικά?.όσο για το ότι συνέβαλε στο πρόβλημα της βουλιμίας, το έκανε με το να μη με πλησιάζει ερωτικά και όχι μόνο..ευκαιρίες του έχω δώσει από την αρχή της σχέσης άπειρες..και μετά από ψέματα και από πράγματα που χε πει χοντρά?αυτό ήταν και το λάθος μου μάλλον, ότι παραέδωσα ευκαιρίες και τον παραείχα στα ώπα ώπα?.μέχρι που θεώρησε ότι έδεσε το γάιδαρο του και δεν χρειάζεται να κάνει απολύτως τίποτα?και να γινότανε αυτό μετά από χρόνια συμβίωσης να το καταλάβαινα, αλλά στο πρώτο 6μηνο δεν δικαιολογείται?ναι οκ πήρε την απόφαση να κάνει μια μεγάλη σχέση αλλά το θέμα είναι αν μπορεί και να το κάνει?.γιατί γενικά είναι παρορμητικός...οκ την πήρε, αλλά πως το διαχειρίζεται? Με το να φέρεται σαν να μην υπάρχω? Το θέμα είναι να κάνεις τον άνθρωπο σου ευτυχισμένο?να τον βλέπεις να χαμογελάει?.και εγω πίστεψε με δεν έχω απαιτήσεις?όσο γι αυτά που λες για το πρωί, και κορν φλεικς του έκανα και τοστ και τσαντούλα για τη δουλειά, μέχρι που τα θεωρούσε όλα δεδομένα?και οτιδήποτε σχόλιο κι αν έκανα για το πιο ασήμαντο πχ γιατί δεν έβαλε το βρακί του στο καλάθι (χαριτολογώτνας για να γελάσουμε), το λεγε γκρίνια?μλεχρι που στο τέλος και εγώ μόνο ευχάριστη δεν μπο΄ρούσα να είμαι και γλυκιά.. Χώρια που για μένα το χειρότερο είναι να μην νοιάζεσαι για το αν ο άλλος στεναχωριέται?.εγώ όποιον άνθρωπο δω να κλαίει, στεναχωριέμαι και προσπαθώ να τον κάνω να νιώσει καλά?.πόσο μάλλον έναν άνθρωπο που αγαπάω?εγώ αυτές τις μέρες είμαι χάλια?όλη την ώρα κλαίω...προσπαθώ να μη με βλέπει συνήθως, αλλά για παράδειγμα προχτές που ήρθε στην κρεβατοκάμαρα (αυτός βλέπει μπάλα και αθλητικά σχεδόν κάθε μέρα, στο σαλόνι και εγώ κάθομαι στη μικρή τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρα, όπου μόνο tv δεν βλέπω?τελοσπάντων, απομόνωση..), δε λέω ήτανε κίνηση από μέρους του να έρθει να μ αγκαλιάσει, όταν άλλοτε δεν ερχότανε καθόλου, έβλεπε τηλεόραση στο σαλόνι μόνος μέχρι που τον έπαιρνε ο ύπνος?.ήρθε που λες προχτές και εγώ έκλαιγα?τι έπαθες μου λέει, τίποτα λέω?με το 2ο νευριασμένο τι έπαθες, έφυγε κιόλας μουτρωμένος και δεν ξαναήρθε?δηλαδή έτσι βοηθάς κάποιον? Έτσι τον κάνεις να ανοιχτεί και να νιώσει καλύτερα? Βέβαια το ότι ρωτάει έστω είναι μια πρόοδος αν σκεφτείς πως την άλλη φορά μου λέει «τι κλαψουρίζεις μωρέ»?τον ενοχλούσα κιόλας?..τελοσπάντων, δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας άνθρωπος τόσο ερωτευμένος φτάνει να μην τον αγγίζει καθόλου το ότι είναι χάλια το ταίρι του και όχι απλά δεν βοηθάει αλλά θυμώνει κιόλας?αυτά για τις ευκαιρίες, τη σχέση και το πώς έφτασα να είμαι όπως είμαι?μέσες άκρες?
Τώρα για τη βουλιμία?την Παρασκευή το ξαναέκανα?μία φορά βέβαια, κάτι είναι κι αυτό?.και το Σαβ/κο καθόλου?δηλαδή σήμερα είναι η 3η μέρα?είναι μια πρόοδος?το κακό είναι ότι εξακολουθώ να είμαι χάλια ψυχολογικά, αλλά θα τη βρω την άκρη μάλλον?.βοηθάει και η μαμά μου?.με ρωτάει και συζητάει γι αυτό, τόσο όσο να δείχνει ότι ενδιαφέρεται χωρίς να γίνει κουραστική και πιεστική?.η καημένη ούτε τη λέξη εμετός δεν μπορεί να πει?λέει «αυτό»?ελπίζω να τα πήγες καλύτερα εσύ?.άλλωστε εσύ έχεις και τον άνθρωπο σου και το να νιώθεις ευχάριστα βοηθάει πολύ?εγώ πρέπει και αυτό να διαχειριστώ και το μυαλό μου να μαζέψω?
Sabe, LIDA σας ευχαριστώ πάρα πολύ?.σας σκέφτομαι όλους και παίρνω κουράγιο?να είστε καλά..

Δεν μπορώ να αντιδράσω ψύχραιμα All_Hidden_Inside μ'αυτά που διάβασα....και θα στο πω όπως μου έρχεται, ωμά!
Δεν τον αφήνεις αυτόν τον ........... κοπέλα μου, να βρεις την υγειά σου?
Είναι δυνατόν να σε αγαπάει ένας άνθρωπος, να σε βλέπει να κλαις και να μην γίνεται κι αυτός κομμάτια? Εϊναι δυνατόν?
Και αν από τώρα έχεις τέτοια προβλήματα μαζί του, τότε όταν θα κάνεις και κανένα παιδάκι, που θα ζορίσουν τα πράγματα, τότε τι θα γίνει, τότε πως θα σου φέρεται, τότε πως θα μπορέσεις να ξεφύγεις?
Κατά την γνώμη μου όλα από κει ξεκινάνε.
Σήκωσε το ανάστημά σου, πες "δεν μου αξίζει αυτό" και φύγε.
Πίστεψέ με, είναι εύκολο.
Και από κει και μετά, θα δεις πως όλα θα αλλάξουν, γιατί εσύ θα αλλάξεις....

all hidden inside
θα συμφωνησω με τη λιντα. να τον αφησεις οσο πιο γρηγορα γινεται και να πας πισω στους δικους σου που θα ειναι εκει για παντα και θα σε περιμενουν
μη καθεσαι μαζι του. δεν σε βοηθαει, δεν σε αγαπαει, δεν σε στηριζει. τι καθεσαι? φυγε κοπελα μου οσο ειναι καιρος. δεν αξιζει να εισαι μαζι του. υπηρετρια ηθελε, οχι εσενα. οσο ειναι καιρος, φυγε να ζησεις τη ζωη που σου αξιζει. σε κανεναν και σε καμια δεν αξιζει να κλαιει καθε μερα, να εχει μια μαυρη ζωη, να τυραννιεται.
αν θελεις ακουσε με. το προβλημα σου δεν ειναι η βουλιμια. το προβλημα ειναι οτι εισαι με εναν αθρωπο που δεν σε εκτιμαει. φυγε μακρυα και θα την βρεις την χαρα που σου εχει στερησει ολο αυτο το καιρο, θα ξαναβρεις την υγεια σου, και θα τη σταματησεις τη βουλιμια.
και να θυμασαι οτι δεν εχεις κανει εσυ τιποτε για να σου φερεται ετσι. το προβλημα ειναι δικο του και ας το λυσει μονος του.
παρε την αποφαση και μιλησε με τους δικους σου, εναν φιλο, ενα ατομο που νιωθεις κοντα σου για να σε βοηθησει να φυγεις μακρυα του. δεν αξιζει να σε εχει σκλαβωμενη και δεν του αξιζει να του φερεσαι ετσι.
φυγε οσο πιο γρηγορα γινεται

Καλή μου LIDA...έτσι είναι όπως τα λες...να φανταστείς ότι και στον ύπνο μου μόνη είμαι...ροχαλίζει πολύ δυνατά και κοιμόμαστε χώρια...ο γιατρός του είπε ότι έχει και άπνοιες γι αυτό και το ροχαλητό και να χάσει κιλά, να κόψει το κάπνισμα και να φοράει ένα μασελάκι που του έφτιαξε..ένας χρόνος πέρασε και τίποτα δεν έκανε..κι ας μην κοιμόμαστε μαζί και ας μην μπορούμε να πάμε πουθενά (2 μέρες διακοπές κόντεψα να τρελαθώ)...μόνο εδώ και 2-3 μέρες τον βλέπω λίγο να προσπαθεί, κι αυτό με δικά μου παρακαλετά να φοράει το μασελάκι, όχι πια για το ροχαλητό, αλλά για να αναπνέει καλύτερα στον ύπνο του...
Κάθε φορά όμως που έλεγα να το τελειώσουμε αυτός έλεγε πως θα κάνει προσπάθεια, άλλαζε για λίγες μέρες και μετά ξανά τα ίδια...μέχρι που πριν κανα 2 βδομάδες, μετά από κάτι που με στεναχώρησε πολύ και με έκανε να "αδειάσω", του είπα να χωρίσουμε και τον παρακάλεσα να φύγει απ το σπίτι...αυτός είναι από νησί και τα Χριστούγεννα θα έρθουν οι γονείς του (γνωρίζουν και εμένα και δυστυχώς και τους γονείς μου)...και είπε αν μέχρι τα χριστούγεννα δεν φτιάξουν τα πράγματα θα φύγει μαζί τους για το νησί μια και καλή...το θέμα είναι ότι προσπαθεί κάπως με το να έρχεται κοντά μου, αλλά εγώ δεν μπορώ να ανταποκριθώ, όχι γιατί δεν έχω συναισθήματα αλλά γιατί μάλλον τα χω θάψει κάπου βαθιά και με έχει πάρει τόσο από κάτω που δεν μπορώ να χαρώ τίποτα...κι απ την άλλη πάλι στον κόσμο του...χτες όλο το απόγευμα τηλεόραση μόνος του και στήριξη καμία...δηλαδή αν εμένα μπλόκαρε το μυαλό μου (εδώ άλλοι τρελαίνονται ξαφνικά), τι περιμένει, να το λύσω μόνη μου και αυτός να είναι απών? επειδή έρχεται στο ημίχρονο και μ αγκαλιάζει μέχρι να ξαναξεκινήσει το παιχνίδι? ξέρω πως αν φύγει πάλι χάλια θα είμαι, αλλά όπως λες κάποια στιγμή θα αλλάξω και θα ξαναβρώ τον εαυτό μου...γιατί ακόμα και να μ αγαπάει αυτός όπως λέει, αν δεν μπορεί να το δείξει, να με κάνει να το νιώσω και το χειρότερο δεν με βοηθάει, τι να το κάνω...τα σκέφτομαι κι εγώ αυτά για το μέλλον και για παιδιά...αν πάθω επιλόχειο κατάθλιψη, κάτι που δεν είναι σπάνιο, ποιος θα με βοηθήσει? το να θυμώνει και να απομακρύνεται? όλα τα σκέφτομαι...απλά δεν είμαι σίγουρη για το τι τελικά μου αξίζει...πιστεύω πως θα φύγει έτσι κι αλλιώς τα Χριστούγεννα για το νησί του...πριν απο τότε και να θέλει δεν μπορεί, έχει μια άλλη δέσμευση προσωπική του...μέχρι τότε δεν ξέρω πως θα είμαι...πάντως τώρα νιώθω λες και είμαι σε κανένα πηγάδι και δεν μπορώ ούτε να βγω, ούτε να ακούσω, ούτε να δω τίποτα που να με κάνει χαρούμενη...μόνο μαυρίλα..
Πάντως ρε συ LIDA, μου δίνει πολύ δύναμη να σας ακούω...πολλές φορές όσο και να καταλαβαίνεις κάτι, είναι αλλιώς να στο λέει και κάποιος άλλος...και νιώθω ότι κάνω καινούριους φίλους...εύχομαι εσύ να είσαι καλά και στην προσωπική σου ζωή και παντού..φιλιά πολλά πολλά

BARB3 σ ευχαριστώ κι εσένα πάρα πολύ....βέβαια πιστεύω ότι φταίω κι εγώ...που δεν είμαι γλυκιά εδώ και καιρό, είμαι απότομη και όλο του κάνω παράπονα...φταίω που δεν είμαι όπως θα πρεπε να είμαι για να είναι κι αυτός χαρούμενος...μου το χει πει κι αυτός πολλές φορές, ότι απο μένα ξεκινάει, εγώ όλο γκρινιάζω λέει και θέλω να ασχολείται μαζί μου...μπορεί ΄να θέλω υπερβολικό ενδιαφέρον και κανένας ποτέ να μη μου το δώσει...δεν ξέρω, τα χω κάνει ένα κουβάρι μέσα στο μυαλό μου...πάντως η βουλιμία επηρεάζει και την ψυχολογία...κανουνε φαύλο κύκλο με την κατάθλιψη...ίσως να φταίει κι αυτό που δεν είμαι αυτή που ήμουνα και λιγότερο η συμπεριφορά του....
Πάντως με κάνετε να νίωθω καλά με το ενδιαφέρον σας..ότι ακόμα και άνθρωπο που δεν με ξέρουν καν, ενδιαφέρονται...εύχομαι ειλικρινα τα καλύτερα για όλους σας..να περιτρυγιρίζεστε πάντα από ανθρώπους που έχουν ψυχούλα σαν τη δική σας...

Καλημέρα σε όλους μας. Καλή εβδομάδα σας εύχομαι.
All hiden inside, τι μου κάνεις?? Από που να αρχίσω?? Από που κουκίτσα μου??
Εγώ, ενώ συμφωνώ με τα κορίτσια, δε μπορώ να σου πω να χωρίσεις (είμαι σε αυτό λίγο επιφυλακτική, και δεν έχω το δικαίωμα να εισχωρήσω με τέτοιο τρόπο στην ψυχολογία σου), μπορώ όμως να σου πω να μην αμφιβάλλεις για αυτά που αξίζεις, γιατί δεν είναι το σώμα αυτό που αξίζει, αλλά η ψυχή μας. Για τον καθένα μας πιστεύω υπάρχει το άλλο του μισό, και αξίζει να περιμένεις μια ολόκληρη ζωή για να το βρείς, παρά να μείνεις με έναν άνθρωπο για πάντα φοβούμενη τη μοναξιά. Εχω μείνει μόνη μου (και θέλοντας και μη), και η μοναξιά με δίδαξε πολλά! Μου έδωσε μια δύναμη που τη φυλάω σαν επτασφράγιστο μυστικό, σαν το τελευταίο μου χαρτί! Μου δίδαξε τί να θεωρώ ποιο σημαντικο, που να δίνω προτεραιότητες και πως να αγωνίζομαι μόνη μου. Τέλεια! Το να μείνεις με έναν άνθρωπο θα σου διδάξει άλλα πράγματα, αλλά εκεί τίθεται το θέμα.. ο άλλος θα διδαχθεί? Γιατί εάν δεν διδαχθεί ο απέναντί σου.. τότε δεν είναι ΑΥΤΟΣ! Και βέβαια αυτό έσα από την συμβίωση θα το καταλάβεις.
Το ότι έχει ζωώδη συμπεριφορά (γιατί μόνο έτσι μπορώ να την χαρακτηρίσω συγνώμη!), βρίσκει και τα κάνει κουκλιτσα μου. Τρίξε του λίγο τα δόντια, βγες, ανεξαρτητοποίησου, πάρε τα πάνω σου, μην ασχοληθείς λίγο με το σπίτι, μην του μαγειρέψεις... (τα έκανα κι εγώ όλα αυτα -7 μήνες είχα να του σιδερώσω επειδή είχε κολλήσει με το PC!). Αυτό δε θα το κάνεις για να σου μυξοκλαίει, δεν είναι αυτό το ζητούμενο, ο άνθρωπος έτσι είναι, γιατί εσύ είσαι καλή!!! Γίνε λίγο ο αφανής ήρωας να δεις πως θα τα κάνει όλα μόνος του (κάπως πρέπει να επιβιώσει! Το πολύ πολύ να καλέσει γυναίκα για τις δουλειές του σπιτιού! Μια χαρά θα ήταν! χαχα). Για να μη σου πω να τον καλέσεις μια μέρα στην τουαλέτα να δει τα χειρότερα και να πάθει! (γιατί αυτό τους χρειάζεται! αυτοί δεν το προκαλούν??) Αλλά αυτό το κάνεις όταν είσαι αποφασισμένη να χωρίσεις , και επιτέλους του λες τα πάντα για να ξαλαφρώσεις, να πάρει και τα βάρη που του αξίζουν και να πάει στο νησάκι του να γίνει ψαράς!
Κουκλίτσα μου, σήμερα εδώ στον Πειραιά βρέχει, φαντάζομαι κι εκεί κάπως έτσι βροχερός θα είναι ο καιρός, που σημαίνει κατάλληλες συνθήκες για καφεδάκι με τους φίλους ή τα αδέρφια. Κάνε το! Πήγαινε σε κανένα καφέ και άραξε (και μόνη σου ακόμα, εγώ το κάνω και μου αρέσει), πιες το καφεδάκι σου και κοίτα μακρυά! Μόνο όταν κοιτάς μακρυά μπορείς να πάρεις αποφάσεις για το τώρα!
Εγώ δεν τα καταφερα το ΣΚ. Σήμερα είναι άλλη μέρα όμως ε?
Χαμογελάμε γιατί το αύριο φαντάζει ομορφότερο από το χθες... στο χέρι μας είναι η φαντασία να γίνει πραγματικότητα!
Εμείς ορίζουμε τα όρια μεταξύ πραγματικού και πλασματικού.
Τα όρια ξεκινούν από την προσωπική μας ευτυχία! Από το εγώ!!! Και καταλήγουν όπου θέλει ο καθένας, ίσως σε κάποιον άλλον, στο άλλο μας μισό! Πού είναι?? Να έχεις ανοικτά τα μάτια να το δεις και την αγκαλιά , να το αγκαλιάσεις.

Πολλά πολλά φιλιάααα.

Takize μου,κι εγώ άφησα κάποια πράγματα στο σπίτι..και δεν μαγειρεύω κάθε μέρα, αλλά και τις λίγες φορές που δεν έχει φαγητό θα φάει απ έξω?δεν του βάζω να φάει, βάζει μόνος του, δε λέει κάτι?για τα ρούχα δεν τον πολυνοιάζει γιατί και πριν συζήσουμε δεν σιδέρωνε, έτσι τα φορούσε..τσάντα για τη δουλειά δεν κάνω, αλλά δεν κάνει κι αυτός, σχεδόν ένα μήνα τώρα?μόνο τις προάλλες σχολίασε ότι τρώει όλο βλακείες στη δουλειά και ξοδεύει και τα λεφτά του, αλλά δεν έκανε και κάτι γι αυτό, μόνο μια φορά ετοίμασε?το σπίτι δεν μπορώ να το αφήνω γιατί δεν κάνει τίποτα και δεν μπορώ να ζω στη βρώμα μέχρι να θυμηθεί ότι έχει όρεξη να βοηθήσει?και δεν τον δραστηριοποιούν αυτά, ίσα ίσα που μουτρώνει και απομακρύνεται κι άλλο...όσο για το έξω, σίγουρα θα πρέπει να κάνω περισσότερα πράγματα για μένα, αλλά από τα σκηνικά ή τα μούτρα που είχα σχεδόν κάθε φορά που έβγαινα, έφτασα να μην θέλω να το κάνω καν?και η ψυχολογία μου τελευταία δεν μου αφήνει περιθώρια για άλλες δραστηριότητες?αυτό το εγώ...μακάρι να γινότανε να το μεγάλωνα και να το έβαζα πάνω από όλους και όλα...όλο δεύτερο έρχεται....δεν μ αρέσει να κλαίγομαι και έτσι ακούγομαι δυστυχώς?.θα κάνω προσπάθεια να βγω από όλο αυτό, όσο και αν δυσκολεύομαι?τη σχέση έτσι κι αλλιώς την έχω ξεγραμμένη, πιστεύω πως αυτός θα φύγει έτσι κι αλλιώς?.θα βγω σήμερα, γιορτάζει μια καλή μου φίλη?όσο να?ναι, όλο και θα χαμογελάσω λίγο, και σιγά σιγά θα τη βρω την άκρη μου?.σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλες?φιλάκια πολλά