Και ξανά...βουλιμία
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 3 123 LastLast
Results 1 to 15 of 41
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Location
    Θεσσαλονίκη
    Posts
    13

    Και ξανά...βουλιμία

    Καλημέρα…πήρα το θάρρος να γράψω για πρώτη φορά, μιας και βλέπω ότι υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον από όλους σας…το θέμα ίσως σας κουράσει γιατί είναι χιλιοειπωμένο, αλλά χρόνια τώρα, δεν έχω μιλήσει ποτέ σε κανέναν…αρχικά γιατί δεν το θεωρούσα πρόβλημα και αργότερα γιατι με έκανε και με κάνει να ντρέπομαι πραγματικά, γιατί δεν μπορώ να ελέγξω μια κατάσταση που πλέον ξέρω πόσο κακό μου κάνει…Είμαι 30 χρονών, χωρίς να έχω ουσιαστικά συνηδητοποιήσει πότε έγινα τόσο, όταν τα τελευταία 8-9 χρόνια τα πέρασα όντας βουλιμική…γενικά, από παιδί ήμουν πολύ κλειστή, πολύ ντροπαλή και υπερβολικά ευαίσθητη σε οτιδήποτε συνέβαινε…έπαιρνα «βαριά» πράγματα που άλλα παιδιά στην ηλικία μου δεν θα σκέφτονταν καν..δύσκολα ανοιγόμουν σε οποιοδήποτε νέο άτομο γνώριζα, παρά το ότι είχα κάποιες καλές φιλίες και όλοι με συμπαθούσαν…πάντα πρόθυμη να βοηθήσω, αλλά ποτέ να ζητήσω βοήθεια ή να εκδηλώσω προβληματισμό..τις περισσότερες φορές μάλιστα έκρυβα τα συναισθήματα μου και απέφευγα ακόμα και να δακρύσω μπροστά σε κάποιον, γιατι αυτό θα έδειχνε αδυναμία…αντίθετα μπορεί να έκλαιγα επί ώρες όταν ήμουνα μόνη…τελειώνοντας το λύκειο-άριστη μαθήτρια και συμμετέχοντας και στα κοινά κτλ- είχα πάρει αρκετά κιλά, περίπου 15 πάνω από το κανονικό….λίγο αυτό, λίγο το ότι ήμουνα πολύ κλειστό παιδί, με εμπόδισε να κάνω σχέσεις, τη στιγμή που οι φίλες μου πάντα κάτι είχαν…αργότερα ξεκίνησα το ψιλοφλερτ, με χαμηλή πάντα αυτοπεποίθηση, για να κάνω στα 19 μου την μεγαλύτερη και σπουδαιότερη μου σχέση…επένδυσα συναισθηματικά, ανοιχτηκα, όπως και αυτός το ίδιο και άρχισα να χάνω τα πρώτα κιλά….κάπου εκεί, γύρω στα 21 μου, χωρίς να το πολυκαταλάβω, άρχισε ο γολγοθάς με τη βουλιμία, που τότε φυσικά δεν μου περνούσε καν από το μυαλό τι θα ακολουθούσε..γιατί δεν ήταν ότι έτρωγα υπερβολικά, απλά κάποιες φορές έκανα εμετό, θέλοντας να αδυνατίσω…δεν ήταν πάρα πολύ συχνό το φαινόμενο, αλλά άρχισε να κάνει τη «δουλειά» του…τελικά, για διάφορους λόγους, εκείνη η σχέση τελείωσε..όχι γιατί με απέρριψε εκείνος, απλά δεν πήγαινε άλλο..στο μεταξύ, αυτός ο τρόπος να χάνω βάρος με είχε γλυκάνει και συνέχισα να το κάνω με μεγαλύτερη συχνότητα και σε συνδιασμό με άλλα πράγματα κατά καιρούς, όπως γυμναστήρια, διουρητικά και κάθε τι που δεν θα με άφηνε να ξαναπαχύνω…και το αποτέλεσμα ήρθε, 54-55kg, με 1,69 ύψος ήμουνα μια χαρά…φτάνοντας σε ένα μόνο σημείο στα 50, όπου άρχισα να προκαλώ ανησυχίες και μετά σταθερή στα 55 με αυξομειώσεις 1-2 κιλά…ανορεκτική δεν έγινα ποτέ, απλά έκανα όλο και περισσότερους εμετούς, χωρίς ποτέ κανείς να υποψιαστεί το παραμικρό, καθώς το βάρος μου είναι φυσιολογικό…μέσα σ ‘αυτά τα χρόνια, το πάλευα που και που ,όταν ήμουνα καλά, και το καλύτερο που πέτυχα ήταν 2 μέρες αποχή από εμετούς….σε συνδιασμό φυσικά πάντα με γυμναστήριο και με λίγο φαγητό..τα τελευταία 2 χρόνια περίπου, όταν άρχισα να διαβάζω και να ψάχνω περισσότερα γι αυτό, τρόμαξα λίγο, αλλά είδα ότι δεν μπορώ να κάνω πια τίποτα…δεν χρειάζεται καν να βάζω το δάχτυλο μου πια, κάνω εμετό έτσι απλά (παλιά είχα κάνει πληγή στο πανω μέρος του χεριού μου)…
    Μέχρι πρίν ένα χρόνο ζούσα με τους γονείς μου, οι οποίοι έφευγαν τα σαβ/κα και τότε τα επεισόδια ήταν πιο έντονα…πλέον έτρωγα πραγματικά πολύ, οτιδήποτε υπήρχε..κάποιες φορές και «οργανωμένα»,αγόραζα από έξω σάντουιτς, πάστες, σιροπιαστά και ό,τι άλλη βλακεία υπήρχε και περνόυσα έτσι το Σάββατο μου….από τους άντρες δεν βίωσα απόρριψη, αντίθετα εγώ έφευγα συνήθως από τις σχέσεις μου, ίσως από φόβο, δεν ξέρω..ένα χρόνο πριν περίπου γνώρισα κάποιον που με έκανε να ερωτευτώ όπως όταν ήμουν 20 χρονών…το ίδιο και περισσότερο έδειχνε κι αυτός για μένα, με διεκδίκησε όσο τίποτα άλλο και μέσα σε 7-8 μήνες πήρα την απόφαση να μέινω μαζί του, ερχόμενη σε ρίξη με τον πατέρα μου, ο οποίος δεν ήθελε ούτε να το συζητήσει….βρήκαμε σπίτι, αγοράσαμε έπιπλα, όλα…και η σχέση άλλαξε τελείως…μέσα σε άλλο ένα εξάμηνο πέρασε στην αδιαφορία…και σεξουαλική απ την πλευρά του, κάτι που έκανε την χαμηλή αυτοπεποίθηση μου να πιάσει πάτο….άρχισα να σκέφτομαι τι έχω, γιατί τον πλησιάζω και με απορρίπτει, να βλέπω ότι είμαι ανεπιθύμητη και να τα γυρνάω όλα πάνω μου…σε συζητήσεις μαζί μου, μου λεγε ότι δεν ξέρει τι φταίει, ότι δεν υπάρχει άλλη γυναίκα και ότι μ αγαπάει, αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καμία σχέση με τον άνθρωπο που εγώ γνώρισα…ακόμα και «αστεία» του τύπου «ας ήταν καμιά 18χρονη και θα σου λεγα εγώ αν ήθελα», εμένα μου φερναν στο μυαλό πόσο χάλια είμαι….στο μεταξύ η κατάσταση με τα βουλιμικά επεισόδια έχει φτάσει στο αποκορύφωμα…προκαλώ εμετό ακόμα και όταν είμαι στη δουλειά, και συχνά 2 φορές μέχρι να σχολάσω και σίγουρα άλλες 2-3 μετά στο σπίτι….έχω διαβάσει πλέον πολλά πράγματα και τα βλέπω και στο σώμα μου…τα μαλλια μου έχουν αραιώσει και είναι πολύ πολύ λεπτά, τα νύχια μου σπανε και διαβρώνονται, το δέρμα μου ξηρό και πονάνε τα κόκκαλα μου…υπάρχουν δε στιγμές που από την αδυναμία δεν μπορώ να ανοίξω ούτε την πόρτα του ασανσερ..βλέπω και το ΄σώμα μου άσχημο, χαλαρό σαν γριάς..και τα πόδια και ειδικά το στήθος…παρόλα αυτά δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου…το μόνο σημαντικό που βρήκα τη δύναμη να κάνω είναι ότι του ζήτησα να χωρίσουμε και να βρει άλλο σπίτι….παρόλο που εκτός από τα ήδη χρωστούμενα πράγματα, πρέπει να αγοράσω και ηλεκτρικές συσκευές και να πληρώνω και ενοίκια κτλ, που σημαίνει ότι θα πρέπει να βρω 2η δουλειά…αλλά βρήκα τη δύναμη να το κάνω, παρόλο που αυτός δηλώνει ότι μ΄αγαπάει…και από όλα αυτά περισσότερο με τρομάζει το τι θα γίνει με το πρόβλημα της βουλιμίας όταν θα μείνω μόνη,….και το ότι δεν θα υπάρχει κανείς να με «καταλάβει» οπότε θα δρω ανεξέλεγκτα, αλλά και η μοναξιά που πάντα με πνίγει, πιστεύω ότι δεν θα μου βγουν σε καλό…
    Είχα ζητήσει βοήθεια το καλοκαίρι…απευθύνθηκα στο κέντρο ψυχικής υγείας…τα ραντεβού ήταν 2 μήνες μετά τουλάχιστον και πρωινές ώρες μόνο, πράγμα που δεν μπορώ να κάνω γιατί δεν μπορώ να φύγω απ τη δουλειά…χρήματα δεν μου περισσεύουν όχι για ψυχολόγο, αλλά ούτε για να βάλω πετρέλαιο, οπότε δεν γίνεται να πάρω επαγγελματική βοήθεια που ίσως ήταν το μόνο που θα βοηθούσε…σε συγγενείς ούτε συζήτηση να το αναφέρω…άλλωστε μόνο φόβο και ανησυχία θα τους γέμιζα και ξέρω πως δεν μπορούν να με βοηθήσουν…
    Χίλια συγνώμη που σας κούρασα…όσους τουλάχιστον άντεξαν να διαβάσουν ως εδώ, αλλά η σκέψη και μόνο ότι με άκουσε κάποιος που μπορεί να καταλαβαίνει με κάνει να νιώθω καλύτερα…

  2. #2
    Καταρχήν καλως ήρθες All...:)

    Ξέρεις τι με προβληματίζει στην ιστορία σου? Βλέπεις και καταλαβαίνεις πως η βουλιμία έχει γίνει πραγματικό πρόβλημα, αλλά δεν ζητάς ιατρική βοήθεια με τη δικαιολογία του οικονομικού προβλήματος. Μόνη σου λες πως θα βρεις ακόμη και δεύτερη δουλειά για να πληρώσεις τα ηλεκτρικά σου, αλλά δεν το κάνεις για τον γιατρό.
    Πάνω απ όλα είναι η υγεία σου και τίποτε άλλο. Μόνο ένας καλός ειδικός θα σε βοηθήσει να απαλλαγείς απ αυτόν τον εφιάλτη.
    Βάλε τον εαυτό σου προτεραιότητα, είναι μια καλή αρχή. Η βουλιμία δεν είναι αστείο πράγμα και συ η ίδια λες πως έχεις αρχίσει ήδη να βλέπεις άσχημες αλλαγές στον εαυτό σου. Είσαι μόλις 30 χρονών και έχεις κάθε δικαίωμα να ζήσεις μια όμορφη ζωή, απαλαγμένη από κάθε είδους βάρη.
    Αγάπησε εσένα και προσπάθησε να σε βοηθήσεις.
    Καλή δύναμη σου εύχομαι....

  3. #3
    φιλεναδα , οπως εχεις καταλαβει απο μονη σου , εχεις προβλημα αυτοελεγχου .
    το να ντερλικωνεις ασταματητα και μετα να προκαλεις μονη σου τον εμετο , ηταν απλα μια ενδειξη που δυστυχως ξεφυγε φαινεται της προσοχης των γονιων σου και σιγα -σιγα εδραιωθηκε σαν \"λυση \" χωρις ωστοσω να μην υπαρχει απο πισω η αιτια που την επελεξες και που ειναι μια συναισθηματικη ανωριμοτητα , αφου οπως λες δεν καταλαβες πως περασαν τα χρονια , αλλα κυριως η αδυναμια επικοινωνιας με τους δικους σου στους οποιους προφανως δεν βρηκες μεχρι σημερα το κουραγιο να μοιραστεις μαζι τους το προβλημα σου και να δρομολογησετε μαζι καποια επισκεψη σε ενα ψυχολογο για μαι πρωτη εκτιμηση της σοβαροτητας την οποια εχει προσλαβει σημερα .
    Φοβαμαι οτι θα πρεπει να παρεις αδεια απο την δουλεια σου και να πας να δεις τους ειδικους στο ΚΨΥ οσες φορες το κρινου σκοπιμο γιατι ηδη η ζωη σου εχει παψει να ειναι ηδονικη , κατασρεφεις μονη σου σχεσεις με ανθρωπους που σε αγαπουνε και ισως σε λιγο
    αν δεν λαβεις τα μετρα σου , η πιθανη αδυναμια διαχειρησης κρισεων , θα εμφανιστει και στον επαγγελματικο τομεα της ζωης σου , οποτε οι επιπτωσεις θα ειναι ακομα πιο επιβαρυντικες αφου θα απειλουν ακομα και την οικονομικη σου αυτονομια ....
    Δεν μπορω να ξερω αν αρκει μια υποστηριχτικη θεραπεια η καποια φαρμακα θα ειχαν ρολο στην επανακτησει ενος αυτοελεγχου απαραιτητου για τον καθε ενα μας ...
    Αυτο που ξερω ειναι οτι αν αντεξε το στομαχι σου ολη αυτη την βια , τοσα χρονια , σημαινει οτι εισαι γερος οργανισμος και θα βρεις συντομα την δυναμη να αποβαλεις ολα οσα σε κρατανε μακρυα απο την ισορροπια και την ευτυχια σου

  4. #4
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Location
    Θεσσαλονίκη
    Posts
    13
    Σας ευχαριστώ ειλικρινά πολύ, και δεν διαφωνώ σε κάτι από αυτά, απλά δεν είναι τόσο εύκολο...τη 2η δουλειά θα τη βρω για να πληρώνω τα βασικά, που σημαίνει ΄τι δεν μπορώ να παω σε ψυχολόγο και να αφήσω πίσω το ενοίκιο, το ρευμα κτλ..όσο για το κέντρο ψυχικής υγείας, μακάρι να μπορούσα, αλλά στη δουλειά που είμαι, δεν μπορούν να μου δίνουν άδεια...το πολύ μια φορά...δεν υπαρχει κανείς να με αντικαταστήσει...άσε που ακόμα και να κατάφερνα με κάποιον τρόπο να την πάρω, φαντάζομαι ότι θα πρεπε να φευγω συστηματικά και για αρκετο καιρό, και καπως θα πρεπε να το αιτιολογήσω...σημειωτεόβ δουλεύουν και οι γονείς μου στην ίδια δουλειά...
    πάντως να ξέρετε ότι είναι πολύ δύσκολο για τους γονείς να καταλάβουν, τη στιγμή που δεν βλέπουν καμία αλλαγή είτε στο σώμα είτε στη συμπεριφορά του παιδιού τους..
    Οπότε το θέμα της εξωτερικής βοήθειας είναι λίγο απόμακρο, για την ώρα τουλάχιστον...δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι μόνη μου...κάποιο βιβλίο, δεν ξέρω, οτιδήποτε...ίσως να ακούσω και κάποιον που έχει βγει από μια τέτοια κατάσταση..
    Να στε καλά όπως και να χει..

  5. #5
    All....θα σου πω κάτι που έχω γράψει άπειρες φορές εδώ μέσα. Αν είχες σπάσει το πόδι σου, θα πήγαινες στο γιατρό?
    Η βουλιμία είναι αρρώστια. Το οικονομικό είναι απλά δικαιολογία να τηνς αντιμετωπίσεις. Δεν ξέρω αν ακούγομαι, ή μάλλον διαβάζομαι σκληρή, αλλά πρέπει να δεις κατάματα και σοβαρά το πρόβλημα που πραγματικά δεν λύνεται ούτε με βιβλίο ούτε με κουβέντα. Όσο πιο γρήγορα το αποφασίσεις, τόσο το καλύτερο για σένα.
    Σκέψου το και βάλε προτεραιότητες....

  6. #6
    Originally posted by All_Hidden_Inside
    Σας ευχαριστώ ειλικρινά πολύ, και δεν διαφωνώ σε κάτι από αυτά, απλά δεν είναι τόσο εύκολο...τη 2η δουλειά θα τη βρω για να πληρώνω τα βασικά, που σημαίνει ΄τι δεν μπορώ να παω σε ψυχολόγο και να αφήσω πίσω το ενοίκιο, το ρευμα κτλ..όσο για το κέντρο ψυχικής υγείας, μακάρι να μπορούσα, αλλά στη δουλειά που είμαι, δεν μπορούν να μου δίνουν άδεια...το πολύ μια φορά...δεν υπαρχει κανείς να με αντικαταστήσει...άσε που ακόμα και να κατάφερνα με κάποιον τρόπο να την πάρω, φαντάζομαι ότι θα πρεπε να φευγω συστηματικά και για αρκετο καιρό, και καπως θα πρεπε να το αιτιολογήσω...σημειωτεόβ δουλεύουν και οι γονείς μου στην ίδια δουλειά...
    πάντως να ξέρετε ότι είναι πολύ δύσκολο για τους γονείς να καταλάβουν, τη στιγμή που δεν βλέπουν καμία αλλαγή είτε στο σώμα είτε στη συμπεριφορά του παιδιού τους..
    Οπότε το θέμα της εξωτερικής βοήθειας είναι λίγο απόμακρο, για την ώρα τουλάχιστον...δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι μόνη μου...κάποιο βιβλίο, δεν ξέρω, οτιδήποτε...ίσως να ακούσω και κάποιον που έχει βγει από μια τέτοια κατάσταση..
    Να στε καλά όπως και να χει..
    Αν οπως γραφεις δουλευουν και οι γονεις σου στην ιδια δουλεια
    αυτο με κανει να φοβαμαι οτι αθελα σου , προτιμας να παραμενεις σε αυτη την κατασταση παρα να τους αποκαλυψεις
    ενα σοβαρο προβλημα υγειας που εχεις γιατι ισως να φοβασαι την αντιδραση τους ....Ισως να μπορουσες να βρεις σε συνενοηση με τον γιατρο σου μια αλλη αιτιολογια πχ ενα γυναικολογικο προβλημα για να αποφυγεις την πιθανη αποκαλυψη της αρρωστειας σου στους γονεις σου....
    γνωμη μου ειναι παντως οτι δεν πρεπει να το αφησεις γιατι και ο οισοφαγος σου μετα απο 8 χρονια βιας με τους εμετους ,ισως αρχισει να βγαζει προβλημα και αυτος ....

  7. #7
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Location
    Θεσσαλονίκη
    Posts
    13
    Δεν μπορώ να πιστέψω πως δύο άνθρωποι που δεν με ξέρουν καν, εκδηλώνουν τέτοιο ενδιαφέρον...σε σημείο να προτενετε λύσεις για το τι να κάνω με τη δουλεια και τι να πω...με συγκινήσατε πραγματικά...να ΄στε πραγματικά καλά...και θα είστε, γιατί όλα δανεικά είναι σ΄αυτή τη ζωή..

  8. #8
    Member
    Join Date
    Mar 2009
    Posts
    91
    All_Hidden_Inside, εγώ έχω \"πείρα\" από ανορεξία, που είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος. Και στις δυο περιπτώσεις, νομίζω, προσπαθεί κανείς με νύχια και με δόντια να κρύψει την κατάστασή του, με ό,τι κόστος έχει αυτό στην κοινωνική ζωή. Βέβαια, απ\' ό,τι κατάλαβα εκ των υστέρων, οι γύρω συνήθως ξέρουν πολύ καλά ότι κάτι συμβαίνει -ακόμα κι αν δεν έχουν εντοπίσει τι ακριβώς- αλλά φοβούνται να το χειριστούν και να το αντιμετωπίσουν (για γονείς μιλάω τώρα). Σου λένε, αν δεν πούμε κάτι, μπορεί και να περάσει από μόνο του...
    Όμως αυτές οι καταστάσεις τροφοδοτούνται από τη μυστικότητα. Όταν βγουν προς τα έξω, όταν τις εκφράσεις με λόγια, απομυθοποιούνται και χάνουν τη δύναμή τους. Είναι πολύ σημαντικό το βήμα που θέλεις να κάνεις: να πας σε ένα Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής. Δεν είμαι καθόλου της γνώμης να πεις ψέματα στους γονείς σου. Αντίθετα, ψύχραιμα και νηφάλια πες τους ότι αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα και θέλω να το λύσω. Από κει και ύστερα όμως, μην περιμένεις να καταλάβουν ακριβώς τι σου συμβαίνει και μην περιμένεις να σε στηρίξουν (αν το κάνουν, καλώς, αλλά εσύ δεν θα εξαρτάσαι από αυτό). Εσύ τράβα το δρόμο σου και κάνε τις κινήσεις που πρέπει για να αλλάξεις αυτό που μόνη σου καταλαβαίνεις ότι είναι στραβό.
    Δεν θα έλεγα ότι χρειάζεσαι περισσότερο αυτοέλεγχο (συνήθως τα άτομα με βουλιμία/ανορεξία θέλουν να τα ελέγχουν όλα μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια, σε σημείο αυτοβασανισμού). Νομίζω ότι το αντίθετο χρειάζεσαι: να μην είσαι πάντα το ευγενικό παιδί που εξυπηρετεί τους άλλους, να μη σε νοιάζει αν ακολουθώντας αυτό που θες δυσαρεστείς τους άλλους, να υψώσεις το παράστημά σου και να πεις \"επ, κι εγώ εδώ είμαι!\" Θα τα καταφέρεις, πίστεψέ με, και θα νιώσεις πολύ καλύτερα. Αλλά παίξε με ανοιχτά χαρτιά.

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Posts
    4,495
    Nat,πάρα πολύ εύστοχα τα σημεία του post σου!
    "Δε με νοιάζει να έρθουν όλοι οι ξένοι στην Ελλάδα και οι Έλληνες να πάνε αλλού. Θεωρώ ότι πατρίδα μας είναι η γη. Από μικρό παιδί απέρριπτα τα σύνορα."
    Σπύρος Μπιμπίλας

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2006
    Posts
    5,668
    All_Hidden_Inside,

    καλως ήρθες:)

    απο οσο περιγραφεις τον εαυτο σου, και το πώς αισθανεσαι, φαινεται να εκανες σωστη επιλογη νικ...

    Σκεφτομαι, διαβαζοντας τα οσα γραφεις κ απο προσωπικη εμπειρια κ παρατηρηση, πώς αδυνατώντας να αλλαξουμε το πώς αισθανομαστε για τον εαυτο μας, ή ακομα και τη ζωη μας, αλλαζουμε το σωμα μας.

    Συμφωνω πολυ με οσα λεει η Νατ και νομιζω πώς κρατώντας ολο αυτο το προβλημα για σενα, δεν βοηθας κανεναν. Δεν εξαφανιζεις το προβλημα κ δεν το μειωνεις. Μια πρωτη κουβεντα με ενα ατομο που εμπιστευεσαι, μπορει να ειναι ενα πρωτο βημα για να κανεις μια αρχη για την επιλυση του. Οχι γιατι θα σου δωσει καποια/ος μια μυστικη συνταγη, μα γιατι η αποδοχη του προβληματος, ειναι και μια καλη γνωριμια με το προβλημα. Ειναι η αποδοχη στον εαυτο μας, οτι χρειαζομαστε φροντιδα, βοηθεια, αληθεια.

    Πιστεύω πώς αν αξιζουν μια φορα τα ηλεκτρικα κ ολος ο οικιακος εξοπλισμος, η υγεια σου σωματικη κ ψυχικη, εχουν αξια ανεκτιμητη. Οποτε αξιζεις, να βρεις τροπο κ χρονο να αφιερωσεις σε οτι πιο πολυτιμο εχεις: εσενα:)

    Σου ευχομαι καλη δυναμη στις δυσκολες στιγμες!
    πάρα πολλή ευφυϊα μπορεί να επενδυθεί στην άγνοια, οταν η αναγκη για ψευδαίσθηση ειναι βαθιά...

  11. #11
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2006
    Posts
    5,668
    Και κατι ακομα, για βοηθεια σε πιο πρακτικο επιπεδο δεν γνωριζω κατι πέρα απο τα Κ.Ψ. Υ. που ομως εχω ακουσει απο αλλα μελη, πώς καποια απο αυτα κανουν καλη δουλεια.

    Ισως ομως να μπορουσες να πληροφορηθεις απο τον Μ.Κ.Ο. ΑΝΑΣΑ-Εταιρεία Καταπολέμησης Διατροφικών Διαταραχών με τηλ & fax: 210.92 34904/ 6947.946100 (Λ.Συγγρού 36-38)

    Ελπίζω να ειναι βοηθητικα. Συμπληρωματικα, ισως γραμμες ψυχολογικης υποστηριξης να παρεχουν σχετικες πληροφοριες με υπηρεσιες χαμηλοτερου κοστους.
    πάρα πολλή ευφυϊα μπορεί να επενδυθεί στην άγνοια, οταν η αναγκη για ψευδαίσθηση ειναι βαθιά...

  12. #12
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Location
    Θεσσαλονίκη
    Posts
    13
    Originally posted by Nat
    Δεν θα έλεγα ότι χρειάζεσαι περισσότερο αυτοέλεγχο (συνήθως τα άτομα με βουλιμία/ανορεξία θέλουν να τα ελέγχουν όλα μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια, σε σημείο αυτοβασανισμού). Νομίζω ότι το αντίθετο χρειάζεσαι: να μην είσαι πάντα το ευγενικό παιδί που εξυπηρετεί τους άλλους, να μη σε νοιάζει αν ακολουθώντας αυτό που θες δυσαρεστείς τους άλλους, να υψώσεις το παράστημά σου και να πεις \"επ, κι εγώ εδώ είμαι!\" Θα τα καταφέρεις, πίστεψέ με, και θα νιώσεις πολύ καλύτερα. Αλλά παίξε με ανοιχτά χαρτιά.
    Nat,Είναι ακριβώς έτσι…από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να έχω, και είχα, τον απόλυτο έλεγχο και σε συνδιασμό με την τελειομανία μου, αυτό πολλές φορές καταντούσε εξαντλητικό…και ένας λόγος, πέρα από όλα τα άλλα σοβαρά, που με ενοχλεί αυτή η κατάσταση είναι ότι αυτή τη φορά δεν μπορώ να έχω τον έλεγχο..έτσι φυσικά ξέφυγε κιόλας το όλο θέμα…γιατί αρχικά πίστευα ότι θα μπορούσα να το ελέγξω και αυτό όπως όλα τα άλλα…
    Όσο για το χαρακτήρα μου, πολλές φορές σκέφτηκα ότι πρέπει να σκέφτομαι πρώτα τον εαυτό μου και μετά τους άλλους, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να το κάνω πράξη…δίνομαι στους ανθρώπους που αγαπάω (και σε φιλίες και σε σχέσεις) και όταν συμβαίνει να βλέπω πως δεν άξιζε τον κόπο, πληγώνομαι…αλλά δεν μπόρεσα να αλλάξω τον εαυτό μου…και όπως εύστοχα είπε η Sofia, ίσως να είναι και ο λόγος που άλλαξα το σώμα μου…κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ μου…πάντως η αλήθεια είναι πως όσο ωραία και να γίνει η εικόνα, η αυτοπεποίθηση εξακολουθεί να είναι χαμηλή…φαντάζομαι ότι είναι κάτι παρόμοιο με τα άτομα που πάσχουν από ανορεξία, που βλέπουν στον καθρέφτη ένα χοντρό άτομο, ακόμα κι αν έχουν αποσκελετωθεί…τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση βλέπουν ένα άτομο άσχημο, ό,τι κι αν τους λένε οι άλλοι…και αν δεν βοηθάει και η σχέση σ αυτό, τα πράγματα χειροτερεύουν…
    Το κακό με εμένα είναι πως έχω μάθει πολύ καλά να κρύβομαι…αν με γνωρίζατε, δεν θα σας περνούσαν με τίποτα όλα αυτά από το μυαλό…λόγω του ότι πάντα θεωρούσα την εικόνα μου άσχημη (άσχετα από τις αντιδράσεις των άλλων), καλλιέργησα πολύ άλλα στοιχεία του εαυτού μου…διάβασα, ψάχτηκα, έκανα πράγμτα..είμαι πολύ κοινωνική, έχω χιούμορ και γενικά έχω να πω κάτι σε μια παρέα και για να περάσει καλά και ακόμα παραπέρα…μέσα μου όμως και όταν είμαι μόνη, αγγίζω τα όρια της κατάθλιψης…κλαίω κάθε μέρα και ειδικά το βράδυ στο κρεβάτι, όπου σχεδόν καθημερινά με παίρνει ο ύπνος κλαίγοντας…άλλοτε σκέφτομαι πως δεν υπάρχει λόγος να προσπαθώ για να ζήσω σαν άνθρωπος, αφού και αύριο να μην ξυπνούσα δεν θα με ένοιαζε καν…ίσα ίσα που θα με ανακούφιζε (και εκεί σκέφτομαι την οικογένεια μου και την πίκρα που θα τους έδινα και προσπαθώ να βάλω φρένο)…ξυπνάω τη νύχτα και δεν μπορώ να κοιμηθώ, άλλοτε βλέπω αγχωτικά όνειρα….αλλά στον κόσμο, η μάσκα είναι μάσκα…δεν μπορώ καν να φανταστώ ότι θα εκδηλωνόμουν έτσι και στην έξω ζωή μου..πάντως έχω γερό στομάχι, γιατί αν ήταν κάποια άλλη στη θέση μου ίσως και να μην υπήρχε…αν και πολλές φορές χάνω κάθε διάθεση να κάνω οτιδήποτε και πνίγομαι, προσπαθώ να τη βρώ την άκρη μου…κι αυτό ακόμα δεν το κάνω για’ μένα, όσο άσχημο κι αν ακούγεται, για τους λίγους ανθρώπους που μ αγαπάνε το κάνω, που δεν φταίνε σε τίποτα…για να μην στεναχωρηθούν..
    Σας ευχαριστώ ειλικρινά όλους..Sofaki, η ΑΝΑΣΑ, όπως και τα περισσότερα κέντρα είναι στην Αθήνα, αλλά ίσως μπορώ να βοηθηθώ τηλεφωνικά…θα προσπαθήσω να βρω κάποιο τρόπο να πάω σε ένα κέντρο ψυχικής υγείας εδώ στη Θεσσαλονίκη, αλλιώς ίσως στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο…Νατ, το πιστεύω ότι θα έπρεπε να το πω και στους γονείς μου, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το κάνω, τουλάχιστον όχι σ αυτή τη φάση…να είστε όλοι καλά..

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Posts
    4,495
    Αll Hidden Inside,οι ψυχογενείς διατροφικές διαταραχές αποτελούν ένα πεδίο έρευνας σχετικά σύγχρονο και συνεπώς υπάρχουν αρκετές παρανοήσεις που πλέκονται ολόγυρά τους.Είναι εκτός από προσωπικό,και ένα κοινωνικό φαινόμενο,το οποίο τείνει να αυξάνεται με σταθερό ρυθμό.

    Πολλοί και διάφοροι οι παράγοντες συνήθως συνυπάρχουν στο υπόστρωμά τους.Ακόμη και η στάση των μελών του οικογενειακού μας περιβάλλοντος παίζει σημαντικό ρόλο,τα διατροφικά μοντέλα της οικογένειας,οι ιδιομορφίες της ψυχοσύνθεσης του κάθε ατόμου,τα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλονται ως ιδανικά στην εκάστοτε κοινωνία,κλπ που στρέφουν στην \"επιλογή\"της προβληματικής στάσης προς το φαγητό.

    Το κοινό σε όλες είναι ο ψυχικός πόνος,οι ενοχές,η χαμηλή αυτοεκτίμηση,η υποβάθμιση της υγείας και της ποιότητας ζωής και ο επηρεασμός των διαπροσωπικών σχέσεων.Κάτι που σε βασανίζει τόσο πολύ στην καθημερινότητά σου,χρειάζεται όμως να το αντιμετωπίσεις.
    Και χρειάζεται επίσης στήριξη από την οικογένεια,ενημέρωση και των γονέων ή συντρόφων,ώστε να αναγνώσουν το πρόβλημα και να σε βοηθήσουν ουσιαστικά.Αν αισθάνεσαι πως τώρα δε μπορείς,έχε στο πίσω μέρος του μυαλού σου πως κάποια στιγμή θα πρέπει να το κάνεις.Θέλει θάρρος,γιατί έμαθες να καταπιέζεις όλα αυτά που σε ταλανίζουν,αλλά δεν είναι κακό να παραδεχόμαστε τις αδυναμίες μας,άνθρωποι είμαστε,με τα τρωτά μας σημεία.

    Μην χρονοτριβείς καλή μου να βρεις τη βοήθεια που τόσο έχεις ανάγκη!Θα ανακαλύψεις πως να αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου,να σταματήσεις να ενοχοποιείς και να τιμωρείς τον εαυτό σου,να διαχειριστείς την καθημερινότητά σου με έναν τρόπο πιο υγιή και ισορροπημένο,να μάθεις πως θα αποσυνδέσεις το φαγητό από την ανάγκη για έλεγχο.

    Θα σου προτείνω ένα διαδυκτιακό site,εξειδικευμένο πάνω στις διατροφικές διαταραχές.Με μέλη που μέσα από τη δική τους κοινή πορεία και τις ξεχωριστές τους εμπειρίες,θα σε στηρίξουν,κατανοήσουν και θα βρεις μια μεγάλη αγκαλιά να σε περιμένει καθημερινά να μοιραστείς τις αγωνίες και τα ερωτήματά σου.www.eatingdisorders.gr
    Έχει διάφορα sections για τις διατροφικές διαταραχές,καθώς και άρθρα σημαντικά και έγκυρα,ώστε να πληροφορηθείς άμεσα.

    Σε κάθε περίπτωση,είμαστε εδώ για να σε ακούμε και να σε στηρίζουμε όπως μπορεί ο καθένας μας στην απόφασή σου να αλλάξεις ό,τι σε προβληματίζει.Καλή σου μέρα!:)
    "Δε με νοιάζει να έρθουν όλοι οι ξένοι στην Ελλάδα και οι Έλληνες να πάνε αλλού. Θεωρώ ότι πατρίδα μας είναι η γη. Από μικρό παιδί απέρριπτα τα σύνορα."
    Σπύρος Μπιμπίλας

  14. #14
    Originally posted by All_Hidden_Inside
    Δεν μπορώ να πιστέψω πως δύο άνθρωποι που δεν με ξέρουν καν, εκδηλώνουν τέτοιο ενδιαφέρον...σε σημείο να προτενετε λύσεις για το τι να κάνω με τη δουλεια και τι να πω...με συγκινήσατε πραγματικά...να ΄στε πραγματικά καλά...και θα είστε, γιατί όλα δανεικά είναι σ΄αυτή τη ζωή..
    φιλεναδα ,
    το προβλημα σου γινεται δικο μας προβλημα σε αυτο το φορουμ! αυτος ειναι ο βασικος σκοπος της λειτουργιας του!
    οταν πονας , ποναμε και εμεις ...
    οταν χαιρεσαι , μοιρομαστε την χαρα μαζι σου!
    ειμαστε η γειτονια που χαθηκε στην εξελιξη του τροπου ζωης μας ...
    δεν μπρουμε να σου προτεινουμε ουτε διαγνωσεις , ουτε θεραπειες γιατι δεν γνωριζομαστε μεταξυ μας ....
    ιδεες ομως αφθονες , καλες και κακες που πρεπει μονη σου να μπορεις να αξιολογησεις τι κρατας και τι πετας !

  15. #15
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2009
    Location
    Θεσσαλονίκη
    Posts
    13
    Πραγματικά με συγκινήσατε..και ταυτόχρονα με κάνατε να νιώθω καλύτερα και μου δώσατε δύναμη...με δυο γλυκές κουβέντες, έστω απρόσωπα...ευχαριστώ..Σοφάκ� �, θα το δω το site και θα προσπαθήσω να κινητοποιηθώ το συντομότερο με οποιοδήποτε τρόπο...Πάνο, πολύ σημαντικά τα λόγια σου, πολύ σπουδαίο, όχι απλά να μοιράζεσαι συναισθήματα, αλλά και να συμπάσχεις με έναν άγνωστο...είναι σαν να του παίρνεις ένα μικρό βάρος από το φορτίο του..να είστε όλοι καλά...ελπίζω όταν τα ξαναπούμε να έχω κάτι καλό να πω..φιλιά

Page 1 of 3 123 LastLast

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •