Μόλις χώρισα...

[GM9]

Καλησπέρα σας,

Ονομάζομαι Γιάννης και η αλήθεια είναι ότι δεν αντιμετωπίζω eating disorder. Χώρισα πρόσφατα με τη σύντροφο μου Ελένη η οποία είναι σε διαδικασία θεραπείας από τη βουλιμία.

Είχα επισκεφτεί το φόρουμ σας πριν από αρκετό καιρό όταν ήθελα να καταλάβω πως νιώθει, πως λειτουργεί, τι την ενοχλεί. Μάλιστα διαβάζοντας τα κείμενα σας αντιλήφθηκα πολλά για τη σύντροφο μου και σας ευχαριστώ σήμερα για την βοήθεια που τότε μου είχατε δώσει.

Η σχέση μας είχε διάρκεια ενός χρόνου και ξεκίνησε σχεδόν παράλληλα με την θεραπεία της. Από την πρώτη στιγμή που μου εκμυστηρεύτηκε το πρόβλημα της προσπάθησα να την κάνω να νιώθει άνετα. Της αναγνώρισα τη δύναμη και το κουράγιο που χρειαζόταν για να παραδεχτεί το πρόβλημα της και να προσπαθήσει να το λύσει μέσα από θεραπείες και διαιτολόγο. Εγώ προσπάθησα να της σταθώ όσο ήξερα-μπορούσα-καταλάβαινα.

Όταν μου ζήτησε να χωρίσουμε μου είπε ότι σημαντικός μερίδιο για την απόφαση της αυτή είναι η μάχη που δίνει με την βουλιμία. Αλήθεια είναι ότι άλλαζε στο πέρασμα του χρόνου αλλά εμένα δεν με πείραζε, σας είπα ότι είχα αναγνωρίσει τη προσπάθεια της και ήμουν αποφασισμένος να σταθώ δίπλα της ότι κι αν χρειαζόταν.

Μου είχε πει επίσης ότι με εμένα είχε κάνει ένα «βουλιμικό» και δεν μπορούσε να το αλλάξει, τέλος μου είπε ότι πέθανε ένα κομμάτι μέσα της και πέθανε μαζί κι ένα κομμάτι από τη σχέση μας.

Πραγματικά δεν μπήκα στη λογική να της ζητήσω εξηγήσεις και να της το κάνω πιο δύσκολο. Σεβάστηκα την απόφασή της και με γνώμονα ότι προσπαθεί και πολεμάει να νικήσει τη βουλιμία, της ευχήθηκα να καταφέρει να είναι ευτυχισμένη με ότι μέσα διαθέτει, όπως μπορεί να το καταφέρει.

Δεν αμφισβητώ την ορθότητα της απόφασής της και δεν τρέφω ελπίδες ότι μπορεί να είμαστε ξανά μαζί. Δεν μου έχει αφήσει περιθώρια να τη διεκδικήσω και εφόσον αυτό θέλει, δεν θα το κάνω. Μπορεί σήμερα να μην είμαι δίπλα της αλλά το ότι την αγαπάω και τη νοιάζομαι και τη σκέφτομαι δεν αλλάζει. Θέλω αλήθεια να είναι ευτυχισμένη και να κερδίσει τη μάχη που δίνει, όσο μακριά μου κι αν είναι. Αν πίστευα ότι μακριά μου θα είναι καλύτερα θα είχα φύγει πρώτος εγώ. Στέλνοντας σας σήμερα αυτό το μήνυμα θα ήθελα να με βοηθήσετε (αν μπορείτε) να καταλάβω πως νιώθει.

Σας ευχαριστώ για τη βοήθεια σας και σας εύχομαι καλή δύναμη στη δύσκολη προσπάθεια που κάνετε όλοι.

Γιάννης

[Solitude_ed]

Δεν εχω ιδεα πως μπορει να νιωθει.
Απλα -> :(
Υπομονη.

[Toniats]

εξαιρετικη η προσεγγιση σου.

....παρεπιπτοντως ομως δεν ξερουμε τι οδηγησε την συντροφό σου σε αυτη την αποφαση.

....πριν αρκετα χρονια στα 23 μου αρκετο καιρο μετα το θάνατο της μητερας μου ειχα μια ας πουμε αργοπορημενη αντιδραση, ενα αποτομο ψυχολογικό πεσιμο... Έτυχε τοτε να γνωρισω εναν αρκετα μεγαλυτερο μου άντρα. Μου συμπαρασταθηκε παρα πολύ, χωρις να έχουμε ερωτικη σχεση επέμενε να ειναι μαζι μου ....κι όταν επρεπε να φυγει, για την δουλεια του εκτος ελλαδας με εβαζε να γραφω καθε μερα, οχι υποχρεωτικα ενα γραμμα.....εγραψα ιστοριες, ποιηματα, γραμματα....και μεσα απο το γραψιμο σιγα σιγα επανήλθα
....του χρωστουσα παρα πολλα αυτού του ανθρωπου. Για φαντασου πόσο παραξενο, όταν συνήλθα δεν ήθελα να τον βλέπω....μου θυμιζε το προβλημα μου, τον γολγοθα που πέρασα, δεν ηθελα ουτε να με χαρακτηρισω για αυτη μου την αντιδραση...

ο καθε ανθρωπος ειναι μοναδικος....
αυτο που σου γραφω ειναι κατι που μου θυμίζει η περιπτωση σου....

αυτο που μας ενδιαφερει ειναι πως νοιωθεις εσυ τωρα.... αν θελεις γραψε μας

[dolphin_ed]

Γιάννη,



πολύ γενναίο εκ μέρους σου που αποφάσισες να γράψεις εδώ με σκοπό να βοηθήσεις αυτή την κοπέλα και πολύ γλυκό το ότι στάθηκες δίπλα της.
Σε αυτές τις περιπτώσεις (των διατροφικών διαταραχών) καμιά φορά δεν ξέρουμε τι μας φταίει. Καμιά φορά μας φταίνε όλα. Δεν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας άρα ούτε και με τους άλλους. Η συμπεριφορά μας, η διάθεσή μας αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη και εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από το φαγητό.
Κι εγώ χώρισα πριν από 1 χρόνο περίπου και ένας από τους κύριους λόγους ήταν η βουλιμία μου. Ο κάθενας μας είναι ξεχωριστός, διαφορετικός και το αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο. ʼλλος επιζητά τη βοήθεια του συντρόφου του και άλλος προτιμά να το αντιμετωπίσει μόνος του.