ανια-υπερφαγια

[Ava_ed]

Τα ίδια προσπαθώ κι εγώ, της ζήτησα να με αγαπάει λιγότερο, δε μπορεί, θεωρεί ότι είναι τέλεια μητέρα με τόσες προσπάθειες που κάνει να τελειοποιήσει την κόρη της, τα κατάφερε αρκετά θα έλεγα, έλα όμως που έχει τη χοντρή για κόρη? Αυτό δε μπορεί να το καταπιεί με τίποτα! Με πρήζει με το μπίρι μπίρι καθημερινώς και ανυπερθέτως, με κατηγορεί που δεν παντρεύτηκα λόγω των κιλών μου, που δεν την έκανα γιαγιά. Ώρες ώρες νιώθω ότι τρελλαίνομαι, αλλά το ξεπερνώ... μέχρι να ξανασυμβεί. Η σοφή φίλη που έχω και σου έλεγα πριν με συμβούλευσε να την αγνοώ, να μην είμαι απολογητική και συναισθηματικά εξαρτημένη και προσπαθώ να το εφαρμόσω, όχι με ιδιαίτερη επιτυχία, γιατί οι άνθρωποι που αγαπάμε περισσότερο είναι και αυτοί που τους δίνουμε τη δύναμη να μας καταρρακώνουν.

[irenevaladia]

Λοιπόν να σας πω κάποιο κόλπο ας πούμε «για μεγαλύτερη απόλαυση και διάρκεια».
Όταν τρώω π.χ. το κουλούρι θεσσαλονίκης το συνοδεύω με ένα καφεδάκι.
Εγώ το ζεσταίνω κιόλας στη τοστιέρα μου!
Τρώω μικρές μπουκιές και τις μασάω αργά αργά?
Μετά από κάθε μπουκιά πίνω μια γουλιά καφέ!
Και αφού νιώσω το στόμα μου τελείως άδειο, τότε προχωρώ στην επόμενη μπουκιά.
Είναι κάτι σαν ιεροτελεστία.
Δε ξέρω αν το κάνετε και εσείς, δε ξέρω αν είναι χαζό, πάντως εμένα με κάνει να απολαμβάνω το κολατσιό μου!
Είναι η αγαπημένη στιγμή της ημέρας!

[athens246]

Εγώ ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχίατρο από τα 19 μου. Από μόνη μου. Δε με έστειλε κανείς. Στα 21 μου έπαθα ελαφρύ εγκεφαλικό και μπήκα στο νοσοκομείο. Πλακώθηκα στις κορτιζόνες και πριν βγω παρακάλεσα τον νευρολόγο που με παρακολουθούσε να πει στους δικούς μου ότι καλό θα ήταν να πάω σε ένα ψυχίατρο γιατί θα χρειαζόμουν υποστήριξη μετά από αυτό που πέρασα. Αυτό το έκανα για να μην είμαι τουλάχιστον υποχρεωμένη να κάνω κοπάνες από το πανεπιστήμιο (όπως καταλαβαίνεις δεν είχα πει στους δικούς μου για τον ψυχίατρο). Και πάλι όμως boomerang μου γύρισε γιατί κάθε μέρα με ρωτούσαν πώς είμαι και τι προβλήματα μπορεί να έχω κλπ. κλπ. Έτσι σταμάτησα και τον ψυχίατρο και κατέληξα στα 31 μου να κάνω την πρώτη μου απόπειρα.. Και πάλι νοσοκομεία κ.ο.κ. Στα 32 μου δεύτερη απόπειρα και ακόμη και τότε εγώ τα έριχνα στον εαυτό μου και την αποτυχία της απόπειρας την καταλόγισα στον εαυτό μου ως προσωπική αποτυχία (ούτε αυτό δεν είμαι ικανή να κάνω;;. Και αυτό boomerang γιατί η μητέρα μου γύρισε και μου είπε "Εντάξει, τόσα κορίτσια κάνουν απόπειρα, δεν έγινε και τίποτα"!!!!!!!!!!!!! Το φαντάζεστε;;;;;

[athens246]

Ava δεν αξίζει τελικά για κανέναν. Και που δεν παντρεύτηκες, καλά έκανες! Πιστεύεις ΕΣΥ στ' αλήθεια ότι δεν παντρεύτηκες εξαιτίας των κιλών σου;

[Ava_ed]

Όταν λες για απόπειρα και νοσοκομείο, μιλάς για αυτοκτονία?

[Ava_ed]

Δεν το πιστεύω αυτό, πιστεύω όμως ότι οι καλοί (ευκατάστατοι, μορφωμένοι, κοσμοπολίτες) γαμπροί που θα ήθελε η μητέρα μου δεν θα γύριζαν να κοιτάξουν ποτέ μία στα κιλά μου. Το αποδεικνύουν όλες οι μοντέλες, τραγουδίστριες, λέμε τώρα, και οι συναφείς που παντρεύονται την αφρόκρεμα. Ρίξε μια ματιά γύρω σου και πες μου αν έστω και ένας τέτοιος παντρεύτηκε μία αξιόλογη γυναίκα και όχι μία γλάστρα.

[athens246]

Για το θέμα της απόπειρας ναι, μιλάω για αυτοκτονία. Και δε σκέφτηκα ποτέ από τότε αυτό που μου έλεγαν όλοι, ότι δηλαδή θα περάσει ο καιρός και θα το σκέφτομαι και θα λέω "τι βλακείες σκεφτόμουν!!". Απλά άρχισα να σκέφτομαι ότι κάποιος λόγος θα υπήρχε που δεν πέτυχε (έκανα και δεύτερη ένα χρόνο μετά) και προσπάθησα να πιστεύω ότι κάτι καλό θα μου επιφυλάσσει η ζωή για να με κρατήσει κοντά της.
Για τους γαμπρούς, έθιξες μεγάλο θέμα τώρα!! Εγώ δε θα μπορούσα πλέον να είμαι με κανέναν επίσημα δεσμευμένη! Δεν μπορώ να αντέξω ούτε καν στην ιδέα ότι ο άλλος κοιτάει κάποια άλλη και του αρέσει πιο πολύ, ακόμη κι αν ξέρω ότι θα είναι για πάντα μαζί μου!

[Ava_ed]

Αν κατάλαβα καλά μιλάς για σοβαρό πρόβλημα και προβληματίζομαι με τη σειρά μου. Τον ψυχίατρο γιατί τον σταμάτησες? Αγνόησε τη μανούλα, σταμάτα να της δίνεις πατήματα να σε πληγώνει και σύστησέ την με τη δική μου. Πιστεύω πως θα κάνανε τέλεια παρέα οι δυό τους! Τώρα θα σε κάνω να γελάσεις: Εγώ έστειλα τη δική μου σε ψυχίατρο και εκεί που είχα ελπίδες, βγήκε περιχαρής και μου είπε ότι της είπε ο γιατρός ότι είναι τέλεια και αφοσιωμένη μητέρα και ότι η κατάντια μου οφείλεται ότι ξέφυγα από την επιρροή της λόγω σπουδών. Τι να πει κανείς για τον ψυχίατρο της αλληνής.. Χαμογέλασες έστω και λιγάκι??

[athens246]

Κατ' αρχάς γέλασα (όχι απλώς χαμογέλασα) με το "θα κάνανε τέλεια παρέα οι δυο τους"!! Να 'σαι καλά Ava μου! Τώρα το δεύτερο είναι λίγο κωμικοτραγικό! Κι εγώ έχω σκεφτεί άπειρες φορές ότι η μητέρα μου είναι αυτή που θα έπρεπε να τρέχει σε ψυχιάτρους κι όχι εγώ αλλά τι να κάνεις.. Τον ψυχίατρο τον σταμάτησα γιατί δεν έβλεπα αποτέλεσμα αλλά ξαναπήγα (σε άλλον αυτή τη φορά) αμέσως μετά την απόπειρα. Με έστειλαν από το νοσοκομείο για να είμαι ειλικρινής. Κι εκεί όμως δεν έβλεπα βελτίωση (πήγαινα για κανένα χρόνο και μου έδωσε και κάποια ηρεμιστικά - ποτέ πριν δεν είχα πάρει τέτοιου είδους φάρμακα). Τελικά βρήκα κάποιον πριν 4 χρόνια και βρήκα την υγειά μου!! Είναι πραγματικά εκπληκτικός! Πήρα κάποια φάρμακα αλλά ήταν για λίγους μήνες και όχι εθιστικά. Τα έχω σταματήσει εδώ και ένα χρόνο και είμαι ακόμη μια χαρά. Και πλέον πηγαίνω και τον βλέπω μια φορά το τρίμηνο αλλά νιώθω σα να πηγαίνω σε ένα φίλο να πίνω καφέ (καμία σχέση με επίσκεψη σε γιατρό).

[Ava_ed]

Το παν είναι να αγαπήσεις τον εαυτό σου από την αρχή, με ότι συνεπάγεται αυτό. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι και οφείλω να πω πως δε γνωρίζω από αυτά τα μονοπάτια της ψυχής. Ποτέ σε σκέφτηκα να φύγω από τη ζωή, όταν συγχύζομαι υπερβολικά πίνω λίγο ουισκάκι και αυτό είναι όλο. Ο ψυχίατρος είναι ο αρμόδιος και σε παρακαλώ βάλε τον πάλι στη ζωή σου, εγώ νιώθω ανίσχυρη να προσφέρω επιστημονική στήριξη και όλες εδώ δεν έχουμε νομίζω τόσο εξειδικευμένες γνώσεις.
Όσο για τους γαμπρούς, γιατί παρακαλώ το αποκλείεις? Ας μην είναι και επίσημο, ένας γκόμενος λειτουργεί πάντα ανανεωτικά... Προσωπικά δε ζηλεύω το εκάστοτε ταίρι μου, δεν ξέρω πως το καταφέρνω, αλλά δε ζηλεύω καθόλου και ίσως αυτό είναι και κακό. Στην τελευταία μου σχέση προσποιήθηκα ζήλια, γιατί κατάλαβα ότι αυτό ήθελε. Και το έλαβε, δεν το αισθανόμουν όμως και γι' αυτό δεν θα το επαναλάβω.

[Ava_ed]

Μάλλον δε συγχρονιζόμαστε στο γράψιμο... Τεχνολογία, τι να πεις.. Έτσι μπράβο, ανακουφίστηκα τώρα. Χαίρομαι για το γιατρό - φίλο και όσο για τα φάρμακα μην τα φοβάσαι αν σου τα δινει κάποιος που εμπιστεύεσαι και αν σε κάνουν να νιώθεις καλά. Όσο για το περιστατικό της μητέρας μου, δεν είναι κωμικοτραγικό, είναι γελοίο και έχω μία τάση να ελκύω γελοίες καταστάσεις.. Όλα τα χαζά σε μένα συμβαίνουν.

[athens246]

Ούτε εγώ ζηλεύω το εκάστοτε ταίρι μου και πρέπει να σου πω ότι έχω πάντα ταίρι (έστω και της μιας βδομάδας). Δεν είναι ζήλια αυτό που νιώθω, είναι ένας κόμπος στο στομάχι γιατί βλέπω κάτι που μου αρέσει εμένα, όχι γιατί βλέπει ο άλλος κάτι που αρέσει σε εκείνον. Για να σου δώσω να καταλάβεις, αν η άλλη δεν είναι του δικού μου γούστου, δεν πα να δω τον άλλον να της δίνει μέχρι και το τηλέφωνό του, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Αν όμως είναι του δικού μου γούστου (και εδώ μπαίνει η ζήλια) τότε δε χρειάζεται να κάνει τίποτα ο άλλος - παίρνω την αφορμή από μόνη μου. Και δεν κάνω σκηνές ή κάτι τέτοιο. Απλά μου χαλάει η διάθεση και τον παρατάω και κλείνομαι στον εαυτό μου. Όλο το θέμα ξεκινάει από το ότι δεν μου αρέσει ο εαυτός μου. Και για να είμαι ειλικρινής, μάλλον δεν έχω εικόνα του εαυτού μου γιατί όλοι λένε ότι είμαι όμορφη κι εγώ νιώθω άσχημη και επίσης ένα διάστημα που ήμουν 15 κιλά κάτω από το ύψος μου εγώ πάλι ένιωθα χοντρή!

[Ava_ed]

Κι εγώ ένιωθα χοντρή στα 60 κιλά μου και κοίτα το τικεράκι μου να δεις πως τιμωρήθηκα! Έφτασα στα 99 κιλά και έβαλα δακτύλιο πριν από ένα μήνα. Όταν πήγα στο γιατρό παχυσαρκίας να με δει, έδιωξα τη μητέρα μου την ώρα του ζυγίσματος. Δεν ήθελε, αλλά βγήκε. Δεν θα το πιστέψεις.. Είδε μετά τα κιλά μου στην καρτέλα του γιατρού ανάποδα, μιας και ο γιατρός καθόταν στο γραφείο του κι εμείς στις καρέκλες συνεργασίας!!! Ο Σέρλοκ Χόλμς σε νέες περιπέτειες!! Έπαθε την πλάκα της! Ακόμη γελάω..

[athens246]

Χα-Χα!! Πολύ καλό! Είδα σε κάποιο άλλο topic για το δακτύλιο. Σου εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία!! Πώς νιώθεις;

[Ava_ed]

Σε ευχαριστώ πολύ! Νιώθω σαν να μην το έκανα από άποψη υγείας. Από άποψη ψυχολογίας νιώθω πολύ αισιόδοξη, γιατί έχασα 9 κιλά σε έναν μήνα. Η ιδέα να χειρουργηθώ δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά έγινε πλέον μονόδρομος για μένα και σε 1 με 2 χρόνια θα έχω χάσει όλα τα κιλά μου, αν βέβαια όλα πάνε καλά. Την ώρα που με κατέβαζαν στο χειρουργείο αυτός που οδηγούσε το φορείο προσπαθούσε να μου φτιάξει τη διάθεση και με ρώτησε γιατί έχω τόσα μούτρα. Του είπα ότι δεν το πιστεύω ότι έφτασα σε αυτό το σημείο για το ρημαδοφαί. Είπε πως αυτά ανήκουν στο παρελθόν, πάμε για νέα αρχή και πως είμαι ωραίο κορίτσι, αλλά πάμε να με κάνουν γκομενάρα! Να ναι καλά ο άνθρωπος!