Ποιοι δεν έκαναν επεισόδια τις τελευταίες μέρες??

[fuxia]

λιγάκι είναι αλλά σήμερα 6η μέρα! (πάντα στην 3η κάνω)

[maria_p_40]

Καλημέρα. Είμαστε στη 2η μέρα άνευ βουλιμικού. Βάρος 60.5. Νιώθω καλά. Και το παιδί είναι καλά. Ελπίζω να μη χαλάσει κάτι την "ισορροπία" που επικρατεί στο σπίτι μας...

[alexandrita]

Μπράβο Μαράκι!!!!!!!!!!!!:roll:
Εύχομαι και εγώ να μη διαταράξει τίποτα την ισορροπία σας... μπορείς να τα καταφέρεις,πίστεψέ το...

[lessing_ed]

Μαρια καλη συνεχεια.Ολα θα πανε καλα!

[maria_p_40]

Καλημέρα. Καμιά συνέχεια δεν υπάρχει... Λύγισα και πάλι...Τελικά, υπάρχει διέξοδος σ'αυτό το τούνελ?

[bouliana]

μη σταματάς την προσπάθεια.όσο πιο πολύ αραιώνουν τα επεισόδια τόσο καλύτερα.μέχρι που μια μέρα θα δεις φως στο τούνελ.

[maria_p_40]

νάσαι καλά bouliana... ώρες-ώρες νιώθω σαν τη γελάδα που γεμίζει την καρδάρα με γάλα και μετά την κλωτσάει με δύναμη...

[bouliana]

χαχα!έλα ρε μη το βλέπεις έτσι.μην περιμένεις μια συνήθεια χρόνων να σταματήσει από τη μια στιγμή στην άλλη.κ μη μαλώνεις κ κατακρίνεις τόσο τον εαυτό σου.δεν είναι γκρέμισμα .δες την γενικότερη εικόνα ,τις μέρες που αντισκτέκεσαι. .απλά κάθε φορά χρειάζεται μεγαλύτερο πείσμα.κ όσο αποκτάς αυτοπεποίθηση θα γίνεται κ πιο εύκολο.ακόμα κ εδώ δεν πρέπει να τα βλέπουμε όλα άσπρα η μαύρα.

[reddy_ed]

ημουνα 3 μερες καλα και ξανακυλησα οσο δεν παει....επιασα πατο παιδια κυριολεκτικα..κενο,τιποτα..+ αφου επανηλθα +απο αυτο οσο κι αν με λυγισε νιωθω πιο δυνατη..με καθε κατασταση νιωθω και γινομαι πιο δυνατη και ανθεκτικη στη καθημερινοτητα και δεν φοβαμαι.σημερα ειναι η 6η μερα που ειμαι ξανα καλα..και η πρωτη φορα στα 4 χρονια που ειμαι τοσες μερες χωρις εμετο,πρηξιμο,πονους κ οτι ακολουθει..δε φοβαμαι μη σκασει το στομαχι μου,ουτε οτι δεν θα μπορω να αναπνευσω οπως τη τελευταια φορα..μονο καλυτερα μπορουν να ειναι τα πραγματα σε πολλους τομεις..αλλαζω σαν ανθρωπος με το καιρο,για καθε τι που μου συμβαινει,πιο καλη σαν ανθρωπος,ισως και πιο σκληρη ομως,ετσι ειναι αυτα,οταν ταλαιπωρησαι+παλευεις συνεχως,δεν εισαι μονο πεταλουδες+λουλουδια..6η μερα λοιπον,και θα γινει βδομαδες,μηνες....αργα και σταθερα...θα προσπαθω... :)

[loustam]

Κι εμείς όλοι μαζί σου!!!

[georginula]

στο ευχομαι !!:D
εγω εχω απο το σαββατο να παθω κριση ...και ελπιζω,ευχομαι,παρακαλαω τον θεο να συνεχισωω ετσι!!
αλλα καλυτερα να μην το μελεταω για να μν το γρουσουζεψω...:(
αλλα το γεγονος οτι το σκεφτομαι 24 ωρες το 24ωρο δεν βοηθαει καθολου!!!

[reddy_ed]

πφφφ,εγω να δεις..συνεχεια το σκεφτομαι..πως να φαω,τι να κανω,τι να φαω και ο,τι μπορεις να φανταστεις...και κατι λιγουρες βραδυνες ακομα δεν μπορω να τις αντιμετωπισω..εχω κι ενα βιβλιο με καποια βηματα που οσο να ναι βοηθαει...αλλα προσπαθουμε ολοι...απ το μυαλο δε βγαινει ευκολα.κι αυτο πρεπει να το αντιμετωπισουμε.να μη φρικαρουμε μη τυχον και κυλησουμε παλι..
απλα να βαλουμε κατω τι κερδισαμε αυτες τις μερες που ημασταν καλυτερα..και τι χαναμε καιρο τωρα...αξιζει η προσπαθεια...
αυτες τις μερες αρχιζω να ξεχναω τους πονους και τη κουραση.το πρηξιμο απ το προσωπο φευγει,+η δυσπεψια+το φουσκωμα,το αγχος,η εμμονη,τα νευρα...διασκεδαζω καλυτερα οταν βγαινω και πολλα ακομα.κι ειναι μονο λιγες μερες...και το καλυτερο...??οταν ακουω μουσικη χοροπηδαω και χορευω σαν τρελη.δεν ειμαι ξαπλωμενη πιανωντας τη κοιλια μου..καλη συνεχεια σε ολους μας..και δυναμη.. ;)

[lessing_ed]

Originally posted by maria_p_40
Καλημέρα. Καμιά συνέχεια δεν υπάρχει... Λύγισα και πάλι...Τελικά, υπάρχει διέξοδος σ'αυτό το τούνελ?

Nαι υπαρχει.Ειναι οπως οταν κανεις ποδηλατο και πεφτεις αλλα σηκωνεσαι και συνεχιζεις.Και ξανα πεφτεις και σηκωνεσαι και συνεχιζεις

[alexandrita]

Από 1 Σεπτεμβρίου έχω να κάνω επιδρομή σε περίπτερα,φούρνους,μινι μαρκετ κατεβάζοντας ο,τι βρω μπροστά μου....

Φοβάμαι και εγώ πολύ γιατί καμιά φορά με ξαναπιάνει κρίση,με την πρωτη απογοητευση τρεμω μην ξανακυλησω...
Και δεν θα ελεγα οτι πανε και καλα τα πραγματα,το αντιθετο...

τουλαχιστον ειναι τα ποδια μου σε καλη κατασταση,οποτε με τη γυμναστικη αποφευγονται τα βουλιμικα.ειναι μια απασχοληση,κραταει το πνευμα σε εγρηγορση......
αλλα κουραστηκα πια,να αντιμετωπιζω το φαγητο με τοσο τρομο...

[reddy_ed]

ειναι ψυχοφθορο...αλλα τι να κανεις,να παραιτηθεις..?απλα χρειαζεται παραπανω χρονο,το φαγητο ειναι κατι που μας κραταει ζωντανους κι εμεις το καναμε εχθρο μας...θελει χρονο,κουραγιο,υπομονη και να σκαμε και κανα χαμογελο στις στραβες...να το μετατρεψουμε σε φιλο μας,να ετοιμασουμε ξανα το σωμα και το μυαλο μας...να εμπιστευτουμε τον εαυτο μας,οτι μπορουμε.κι ας φαινεται παλουκι.