Οταν οι αλλοι τρωνε κι εμεις ΟΧΙ

[badgirl]

Δεν ξερω πως κυλαει η δικη σας εορταστικη περιοδος...εδω βλεπω διαρκως ανθρωπους κ γλυκα...ανθρωπους κ τσιγαρα...ανθρωπους κ ποτα...
Ισως παντοτε τετοιες περιοδους ολοι να ετρωγαν το ιδιο, να επιναν κ να καπνιζαν...κ εγω να μη το παρατηρουσα αφου τα εκανα κ η ιδια...
Τωρα που ειμαι εξω απο τον κυκλο αυτο κ παρακολουθω τους αλλους...πολλες φορες με τα σαλια να τρεχουν...νιωθω αναμεικτα συναισθηματα...
Απτη μια αν ειναι δικοι μου ανθρωποι στεναχωριεμαι γιατι νιωθω οτι δε φροντιζουν τον εαυτο τους, οτι δοκιμαζουν απο ολους τους κουραμπιεδες ξεχνοντας το σακχαρο τους, οτι καπνιζουν υπερβολικα σε σημειο να ασφυκτυω παροτι καπνιζα πολυ παλια!
Απτην αλλη τα ριχνω σε μενα, οτι δε πρεπει να μιλησω γιατι κι γω τα ιδια εκανα, οτι αν μιλησω τωρα θα λενε ξαφνικα εμαθε 5 πραγματα κ μας τι λεει κι αποπανω...
Ομως εγω παντα μιλουσα αλλα η φωνη μου δεν ειχε την ιδια δυναμη με τωρα...τοτε μου ελεγαν "κ τι ξερεις μια χαρα εισαι...δεν εχεις αναγκη εσυ". τωρα ομως ξερω! Ξερω?
Ακομη τα ριχνω σε μενα γιατι...ισως λογω του οτι δε κανει να φαω οσα τρωνε ή να καπνισω, βλεπω καθε μπουκια τους με φθονο κ καθε τζουρα σαν δηλητηριο...
Ομως πηρα την αποφαση να μη χαλασω τη διατροφη μου κ να μην καπνισω κ θελω κ εκεινους να επηρεασω,
γιατι οταν αγαπας πονας να βλεπεις τον ανθρωπο σου, ακομη κ ισως ποτε, να μη κανει τιποτε για τον εαυτο του, πονας οταν ο αλλος ειναι στη φαση που εσυ ησουν καποτε, ομως δεν ξερεις αν θα ξεφυγει ποτε απο αυτη...
Εγω ξεφυγα, ισως ξαναγυρισω στο φαι κ τα τσιγαρα, ισως ομως βλεποντας στους δικους μου οσα θελω να αποφυγω να μη ξαναγυρισω ποτε κ επιτελους να ζησω ελευθερη...πολυ θαθελα να παρω κ τους αλλους μαζι μου...αλλα δεν εχω τη δυναμη για 2. Μπορω να αγωνιστω για καποιον αλλο οταν ο ιδιος δεν το εχει παρει αποφαση?
Μπορω να σηκωσω το βαρος 2 ή 3 ανθρωπων ενω ξερω οτι δεν ειναι ετοιμοι να αλλαξουν?
Και ποια ειμαι εγω να αλλαξει εκεινους? Ομως τους αγαπω...

[esceden]

Μεγάλο θέμα θίγεις καλή μου.. Μολις κυνηγουσα τον πατερα μου να σταματησει να τριγυρναει την πιατελα με τα μελομακαρονα που με τοσο κοπο εφτιαξα.. Διπλο εγκεφαλικο και διαβητης και τρωει αδιανοητες ποσοτητες, περα απο το καπνισμα.. Και στις γιορτες θα συγχιστω παλι να τον βλεπω ετσι.. Σε καθε τραπεζωμα τα ιδια..

Τι να πεις? Οι ανθρωποι δεν θα αλλαξουν αν δεν θελουν. Ισως καποιοι εχουν απλα αυτοκαταστροφικες τασεις που τις εκδηλωνουν με τετοιους τροπους.. Το θεμα ειναι πως ισως αργα η γρηγορα διωξουν ακομα κ οσους τους αγαπουν απο κοντα τους.. Οσο ζεν κ αν ειμαι, οσο ηρεμη, οσο "ψυχολογος", η συμπεριφορα του πατερα μου μ εχει απογοητευσει πολυ και εχει φθειρει και την μεταξυ μας σχεση. Ειναι βασανο να προσπαθεις να μην επηρεαζεσαι βλεποντας τετοια, το ξερω και απο μενα. Αν καταφερω να κανω ανακωχη, θα ειναι ενα μικρο θαυμα Χριστουγεννων.

Οταν θυμωνω με αυτα, τα χρησιμοποιω σαν δικο μου κινητρο. Αρνουμαι να γινω ετσι. Αρνουμαι να φτασω στα 50-60 μου και να εχω παραιτηθει πληρως. Φροντιζω τον δικο μου εαυτο και την δική μου ψυχουλα.. Για καποιους απλα δεν μπορεις να κανεις τιποτε παραπανω απο το να εισαι εκει. Και τις περισσοτερες φορες, θα ειναι αρκετο

[Lily_ed]

Κορίτσια, μήπως θα έπρεπε να το δείτε λίγο διαφορετικά το θέμα?

Θέλω να πώ , οτι καταλαβαίνω την ανησυχία σας για τους δικούς σας ανθρώπους
και τα λάθη ή τις απερισκεψιες που κάνουν, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους,
όμως , πιστεύω οτι υπάρχει ένα είδος εξάρτησης με το φαγητό, το κάπνισμα κ.λ.π.
που όλες μας το γνωρίζουμε πολύ καλά, και έχουμε βρεθεί μπλεγμένες σε αυτό.

Το ίδιο ισχύει και για εκείνους. Γιατί όχι? Εμείς γιατί ζητούσαμε δικαιολογία την εποχή
που πέφταμε με τα μούτρα σε υπερφαγικά ? Θυμάμαι οτι όσο μου έλεγαν
"μα μη τρώς σοκολάτες, κι ενα σωρό σκατολοίδια," τόσο περισσότερο τα έτρωγα....

Ναι το ξεπέρασα, όπως και εσείς νομίζω, όμως εκείνοι το ξεπέρασαν? Έχουν τη δύναμη?
Μπορούν να βρούν το σωστό τρόπο να το κάνουν? Στη τελική έχουν τη διάθεση να το στερηθούν?

Θα έλεγα οτι πρέπει να το χειριστείτε λίγο διαφορετικά, με πολύ συζήτηση και καταννόηση

[alexandra79]

θα συμφωνησω με τη λιλικα..κ θα συμπληρωσω πως το οτι πηραμε εμεις την αποφαση να κανουμε καποια πραγματα δεν σημαινει πως πρεπει ολοι να ακολουθησουν...στα σοβαρα θεματα υγειας που θιγει η εσκεντεν ναι να πω την αποψη μου...αλλα σε ολους τους υπολοιπους δεν εχω δικαιωμα ουτε να πω ουτε να επιβαλω κατι...κ αν εγω εχω προβλημα με μενα δεν σημαινει πως πρεπει να χουν κ οι γυρω μου με τους εαυτους τους....κ αν εγω αποφασισα να κανω υγιεινη διατροφη δεν σημαινει πως πρεπει κ οι γυρω μου να κανουν....κ αν εγω αποφασισα να κοψω τα τσιγαρα τα ποτα (κ τα ξενυχτια) σημαινει πως πρεπει κ οι γυρω μου να κανουν το ιδιο??? Οχι δεν το νομιζω...οι πειρασμοι θα ναι παντα τριγυρω...κ σε κανεναν δεν μπορουμε να επιβαλουμε τπτ...
Εγω πιστευω πως οι ανθρωποι μου ειναι ελευθεροι να κανουν οτι θελουν γυρω μου..κ οταν με ρωτανε αν με πειραζει ...απανταω φυσικα κ οχι..γιατι ειλικρινα δεν με πειραζει...σημερα ημουν σε ενα σπιτι που ολοι ετρωγαν τα παντα....κ δεν με πειραξε καν εφαγα οτι επρεπε να φαω κ περασα καλα......

[irenevaladia]

Εμένα αυτό που με εκνευρίζει είναι το «μα φάε και εσύ!»
Δε θέλω βρε παιδί μου να φάω ? με το ζόρι?!
Στην ίδια δύσκολη θέση βέβαια βρίσκομαι και σε σπίτια στα οποία σιχαίνομαι ? άλλο βασανιστήριο ?

[Ava_ed]

Κι εγώ πιστεύω πως μετά το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή έρχεται το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Μάχομαι τόσο έντονα υπέρ αυτού, ίσως γιατί ακόμη το στερούμαι. Όλα αυτά τα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου στα γιορτινά τραπέζια να αγωνίζομαι να παραστήσω την κομψή και πάντα να υπάρχει κάποιος να μου λέει, σιγά - σιγά κορίτσι μου, δικό σου είναι ή να μου απομακρύνει το πιάτο λέγοντας ακρετά δεν έφαγες? Οι δικοί μου ισχυρίζονται πως τρόμαζαν όταν έτρωγα και σκεφτείτε ότι ποτέ δεν με είδαν σε πλήρη "έκφραση". Πάντα φοβόμουν ακόμη και να επαινέσω τη μαγειρική της μητέρας μου, γιατί τα σχόλια ήταν σαρκαστικά, του τύπου, μα καλά εσύ και πέτρες θα έτρωγες, μήπως είσαι σε θέση να εκτιμήσεις το καλό φαγητό? ʼσε να πει και κανένας που ξέρει...
Αυτή η συμπεριφορά σε μένα τουλάχιστον είχε αντίστροφα αποτελέσματα. Περίμενα πώς και πώς να φύγω από το πατρικό μου για να φάω μέχρι σκασμού. Μερικοί άνθρωποι θέλουν ενθάρρυνση, όχι μαστίγιο για να απεξαρτηθούν από τα πάθη τους. Δεν έχουμε όλοι τη δύναμη. Το μόνο που κάνω πια όταν πρόκειται να βοηθήσω κάποιον είναι να του ψιθυρίσω στ' αυτί πως καταλαβαίνω... Ω, ναι, καταλαβαίνω απόλυτα τι περνάει και πως είμαι δίπλα του στον αγώνα του και όχι απέναντί του. Και μετά του δίνω ένα φιλάκι που κλείνει μέσα του όλη μου την αγάπη....

[Danai20]

Ava
έχεις πολύ πολύ δίκιο. Και φαίνεσαι και καλός άνθρωπος

[Ava_ed]

Σ' ευχαριστώ Δανάη μου, δεν είμαι απαραίτητα καλή, πληγωμένη είμαι...

[Danai20]

Οι καλοί συνήθως πληγώνονται, οι άλλοι είναι χοντρόπετσοι και ανάισθητοι.
Ματς

[alexandra79]

Δαναη μου τωρα ειδα το τικερακι σου....εχεις χασει 25???? συγχαρητηρια καλη μου κ καλη συνεχεια...
Αβα μου μια μεγαλη αγκαλιτσα...κ ενα ζευγαρι οτωασπιδες.....ας τους να λενε αγαπη μου...σε λιγο καιρο θα μας βλεπουν κ θα μας ζηλευουν....απ το να πληγωνομαστε καλυτερα να αδιαφορουμαι....

[Danai20]

Αυτά τα 25 κιλά τα έχασα όπως τα πήρα, χωρίς να το καταλάβω. Έκανα το μόνο που πετυχαίνει σε μενα, αντί για βραδινό, τρώω μια σαλάτα.
Να δούμε και τα υπόλοιπα πως θα φύγουν

[katsikaki_ed]

Εγώ αυτο που έχω κάνει είναι να καθυστερώ τις μπουκιές μου (να αποφεύγω δηλαδή να πέφτω με τα μούτρα στο φαγητό). Αυτο με έχει βοηθήσει να αποφύγω κάποιες μπουκιές παραπάνω.

Για να το καταφέρω πολλές φορές συνδυάζω το φαγητό με άλλες δουλειές ή συζητήσεις με άλλους στην παρέα.

[badgirl]

Originally posted by alexandra79 Οχι δεν το νομιζω...οι πειρασμοι θα ναι παντα τριγυρω...κ σε κανεναν δεν μπορουμε να επιβαλουμε τπτ...
Εγω πιστευω πως οι ανθρωποι μου ειναι ελευθεροι να κανουν οτι θελουν γυρω μου..κ οταν με ρωτανε αν με πειραζει ...απανταω φυσικα κ οχι..γιατι ειλικρινα δεν με πειραζει...σημερα ημουν σε ενα σπιτι που ολοι ετρωγαν τα παντα....κ δεν με πειραξε καν εφαγα οτι επρεπε να φαω κ περασα καλα......

οταν ομως πασχουν απο ασθενειες εξαιτιας του φαγητου, του τσιγαρου ή του ποτου τοτε τι? σκεψου να προσπαθεις για σενα, για τον εαυτο σου, να προνοεις ωστε να μην παθεις μετα, κ οι δικοι σου να ε χουν προβλημα κ να μη κανουν τιποτ γιαυτο! εκει σου τη βαραει... σουρχεται ναρχισεις να τους ταρακουνας αλλα δε ξερεις πως...γιατι τους αγαπας κ οφειλεις να το κανεις...

[badgirl]

Originally posted by Danai20
Αυτά τα 25 κιλά τα έχασα όπως τα πήρα, χωρίς να το καταλάβω. Έκανα το μόνο που πετυχαίνει σε μενα, αντί για βραδινό, τρώω μια σαλάτα.
Να δούμε και τα υπόλοιπα πως θα φύγουν

σοφο! αλλα θελει πολυ πεισμα οπως σοφο και το οτι οι καλοι ειναι ευαισθητοι κ πληγωνονται...δυστηχως!

[badgirl]

Originally posted by Lily
Ναι το ξεπέρασα, όπως και εσείς νομίζω, όμως εκείνοι το ξεπέρασαν? Έχουν τη δύναμη?
Μπορούν να βρούν το σωστό τρόπο να το κάνουν? Στη τελική έχουν τη διάθεση να το στερηθούν?

Θα έλεγα οτι πρέπει να το χειριστείτε λίγο διαφορετικά, με πολύ συζήτηση και καταννόηση

τι να συζητησω? το πρωι μου λεει εχω σακχαρο κ εχω τρομοκρατηθει κ το μεσημερι τρωει μακαροναδα κ μετα 1 κουραμπιε. κι επειδη λεει δεν ηταν καλος εφαγε κ απο τον αλλο να δει μηπως ειναι καλυτερος. δηλαδη ΕΛΕΟΣ. εκει ενιωσα αηδια κ απογοητευση.
Γιατι εγω εφαγα σκετα τα μακαρονια ολικης αλεσης χωρις να εχω προβλημα υγειας ενω ο αλλος δικαιουται να φαει λευκα μακαρονια κ 2 κουραμπιεδες στο καπακι κ μετα να κλαιγεται οτι εχει σακχαρο? Κ αν δε κλαιγεται παλι θα ενοχληθω, γιατι τοτε θα πει πως δε δινει δεκαρα για την οικογενεια του που θα τον χασει...
Κ ωραια εστω οτι ειμαι σκληρη κ δικαιουται ο αλλος περισσοτερο χρονο, εμεις τι σταση υποτιθεται πρεπει να τηρησουμε οταν κανει κουταμαρες? κ σκεφτειτε οτι αν ο καθενας πασχει απο κατι σε μια οικογενεια κ φερεται σαν 8χρονο τοτε ποιον να πρωτοκυνηγησουμε?

Στον αντρα μου που εχει τεραστιο προβλημα με το φαγητο κ τρωει μονο κρεας, κι επειδη στην οικογενεια μου εχω πολλα ατομα που συμπεριφερονται σαν οκταχρονα με σοβαρα προβληματα υγειας (μπαι -πας κτλ), του ξεκαθαρισα εξαρχης οτι δεν εχω σκοπο να αφιερωσω τη ζωη μου στο να τον κυνηγαω τι θα φαει διοτι δεν εχω σκοπο να γινω μαμα του, που στην τελικη ουτε αυτη καταφερε τιποτα με το κυνηγι...Σας πληροφορω οτι μονος του αρχισε κ βελτιωνεται, παραδειγματιζεται απομενα κ προσπαθει κι εκεινος...Η οικογενεια μου δηλαδη τι εχει κ δε μπορει να ξυπνησει επιτελους? μηπως ειναι πιο χαζοι απτους αλλους? παντου ακουμε για την υγεια, το φαγητο, το τσιγαρο, τι αλλο πια?

Ακομα κ αν δε μου προτεινετε λυση σας ευχαριστω που τα ειπα κ ξαλαφρωσα απλα στεναχωριεμαι παρα πολυ κ αυτο δε βοηθαει...επισης στεναχωριεμαι ευκολα κ για αγνωστους...ουττε αυτο βοηθαει. Ελεγα μηπως αν γινω σκληρη πετυχω καατι αλλα ουτε αυτο βοηθαει!