Νιώθω ανάπηρη...

**voitheia** · 20-09-2005, 12:13

Καλή σας ημέρα κι απο μένα! Είμαι καινούρια στο site και ελπίζω να μπορέσετε να μου πείτε έστω και μερικά παρηγορητικά λόγια γιατί ειλικρινά, έχω χάσει το κουράγιο μου...

Πάσχω απο κήλη μεσοσπονδήλιου δίσκου. Εδώ και ένα χρόνο πόναγα στη μέση, είχα πάει σε 2 γιατρούς και είχαν κάνει λάθος διάγνωση. \'Ωσπου φέτος το καλοκαίρι, στην διάρκεια των διακοπών, έμεινα στο κρεβάτι. Αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω σηκωτή σχεδόν, και αμέσως επισκέφτηκα κάποιον γιατρό που μου σύστησαν. Η διάγνωση ήταν κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου η οποία όπως μου είπε ο γιατρός δεν είναι σοβαρής μορφής, τουτέστιν, δεν χρειάζεται εγχείρηση. Πέρασα όμως φοβερούς πόνους, είχα 1,5 μήνα κλεισμένη μέσα στο σπίτι και μόνο με ενέσεις μπόρεσα και σήκώθηκα. Τρομερή ταλαιπωρία... Δεν μπορούσα να ξαπλώσω, δεν μπορούσα να σηκωθώ, πόναγε όλο το κορμί μου, έκλαιγα εν συνεχεία απο τους πόνους, χώρια που είχα πρηστεί απο τις ενέσεις και πόναγα ΚΑΙ εκεί... Τώρα μπορώ και περπατάω, όχι καλά όμως, μόνο σε ίσιο δρόμο και το νεύρο του ποδιού δεν λειτουργεί καλά. Η ανάρρωση είναι πολύ αργή κι εγώ είμαι άτομο που δεν μπορεί να μην κάνει τίποτε. Μου αρέσει πολύ ο χορός, στο σπίτι έβαζα συνέχεια μουσική και χόρευα, τώρα αυτό το έχω στερηθεί και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το ξανακάνω. Όσο για καμιά βόλτα, αυτό είναι ακόμα δύσκολο καθώς ούτε στο αυτοκίνητο μπορώ πολύ ώρα, ούτε και να κάτσω σε οποιαδήποτε καρέκλα... Έχω να βγώ έστω για έναν καφέ έξω πολύ καιρό και η κλεισούρα δεν βοηθάει στην ψυχολογία μου. Καθώς δεν κάνει να σηκώσω καθόλου βάρη, δεν μπορώ να ασχοληθώ σχεδόν με τίποτα. Τό χω ρίξει στο διάβασμα αλλά πόσο να διαβάσεις πια;

Το βασικό είναι που στερούμαι βασικών κινήσεων και αυτό με κάνει και εκρήγνυμαι πολλές φορές. Με πιάνουν τα κλάματα, νομίζω ότι δεν θα μπορέσω να κινηθώ φυσιολογικά ποτέ πια. Και η φωτογραφία σε συνδυασμό με τα ταξίδια που τα λατρεύω φαίνονται πια να είναι ένα μακρυνό όνειρο, δεν ξέρω αν θα ξαναμπορέσω να ασχοληθώ πια με αυτές τις αγαπημένες μου ασχολίες που έδιναν νόημα στη ζωή μου. Δεν είμαι τόσο αχάριστη, έχω δύο γονείς που με αγαπάνε, ένα αγόρι που έχει σταθεί δίπλα μου όλον αυτό τον καιρό, ίσως δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο απογοητευμένη, αλλά νιώθω πως απο δω και πέρα θα είμαι ένα άτομο με ειδικές ανάγκες και δεν θα μπορώ να κάνω τα πράγματα που αγαπώ και που με ορίζουν σαν άνθρωπο. Ήμουνα πολύ δυναμική και τώρα νιώθω καθηλωμένη. Δεν μπορώ να βλέπω στα μάτια των άλλων την λύπηση. Έχω γίνει πολύ κλειστή και δεν αντέχω την πολυκοσμία, τώρα που κατάφερα με το ζόρι να έρθω στη δουλειά, αναγκάζομαι να σηκώνομαι και να περπατάω κάθε 20λεπτο και εδώ μέσα δεν είναι εύκολο, χώρια τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσω και πιστέψτε με, δεν έχω καθόλου όρεξη για δουλειά μιας που πονάω ακόμα και παλέυω να ανταπεξέλθω όπως-όπως στο 8ωρο...

Αυτά... Να μη σας κουράζω άλλο... Κάθε καλή κουβέντα καλοδεχούμενη...

**kitty** · 20-09-2005, 12:38

Σου εύχομαι καλή ανάρρωση και καλό κουράγιο!Αφού έχεις θέληση όλα θα πάνε καλά θα δεις!Καλή δύναμη και υπομονή!Ο Θεός θα σου δώσει σίγουρα ότι ποθείς μην στεναχωριέσαι για αυτό! φιλικά kitty

**Black Rose** · 20-09-2005, 12:42

Αχ βρε κορίτσι μου θα σε μαλώσω.

Μα τα έβαλες κάτω με μια μέση?

Σχεδον ολος ο κοσμος με τον εναν ή τον άλλον τρόπο έχει προβλημα με τη μέση του. θες ο τροπος ζωής μας, θες λαθος κινησεις, λίγο βάρος παραπάνω?

Τώρα που σου γράφω ειμαι στο γραφείο με την ειδική ζώνη στη μέση. Ουτε καθιστη μπορώ ούτε όρθια. Μου κοβεται η ανάσα. Να πάρει! ειχε να με πιάσει δυο χρόνια. .Και εχω και την ομοιοπαθητικο να μου λεει \"υπομονη, όχι ακόμα φάρμακο\"...

Χρειάζεσαι έναν πολύ καλό φυσικοθεραπευτή. ΑΝ εισαι στην Αθήνα υπαρχει μια ειδικότητα γιατρών που ασχολούνται με τον σκελετό. Και απο δω και περα θα πρέπει να προσέχεις τις κινήσεις που κάνεις, να προστατεύεις τη μέση σου από κρύα και ότι συμβουλές σου δώσει ο γιατρος σου.

Δεν κινδυνεύεις ούτε να παραλύσεις, ούτε να μείνεις ανάπηρη. Μια ενόχληση ειναι και αυτή , μια ευαισθησία. Μπορεις να ζήσεις απόλυτως φυσιολογικά, να αθλεισαι, να χορεύεις.

Αντε βρε, περαστικά μας !

**voitheia** · 20-09-2005, 13:47

Πω πωω δεν περίμενα τόσο γρήγορη ανταπόκριση, σας ευχαριστώ πολύ!!

Αχ βρε Black Rose μου, δεν τα έβαλα κάτω με μια μέση, η μέση ήταν το κερασάκι στην τούρτα που λένε. Τα χριστούγεννα ήμουνα πάλι στο κρεβάτι απο χτύπημα, πρόπερσυ πάλι στο κρεβάτι, απο άλλο χτύπημα κατά τη διάρκεια των διακοπών, με τρομερούς πόνους και φυσιοθεραπείες, ανάμεσα σ\' αυτά, διάφορα δερματικά προβλήματα απο το άγχος, στη δουλειά μου άλλο φοβερό άγχος με προθεσμίες να τρέχουν, με μια μετακόμιση που μου έβγαλε το λάδι στο τρέξιμο, ταυτόχρονα να προσπαθώ να αντιμετωπίσω και τους γονείς μου που δεν άντεχαν στο γεγονός ότι έφευγα απο το πατρικό και πήγαινα να συζήσω με το αγόρι μου, το οποίο δεν τον συμπαθούσαν πριν καν τον γνωρίσουν(να σημειώσω ότι δεν είμαι και καμία πιτσιρίκα, 30 χρονών είμαι), να προσπαθώ να συνηθίσω και στη συμβίωση που τον πρώτο καιρό έφερε και τους συνηθισμένους καυγάδες στην σχέση μου(ευτυχώς τώρα τα ξεπεράσαμε όλα αυτά)... Τί άλλο?... Α ναι!Τώρα βασικά δεν ξέρω αν θα με πιστέψετε, μοιάζει με σενάριο Φώσκολος, αλλά είχα να αντιμετωπίσω κι άλλα... όπως το ότι ο πρώτος μου ξάδερφος ήταν ερωτευμένος μαζί μου και προσπάθησε έμεσα να με πείσει ότι το αγόρι μου δεν είναι κατάλληλος για μένα και τέτοια χαριτώμένα!

Όπως καταλαβαίνεις δεν είναι μόνο η μέση που με έχει καταβάλει ψυχολογικά, είναι συσσωρευμένα προβλήματα που τώρα βγήκαν στη φόρα.. Κι εγώ είμαι άτομο που στενοχωριέται όταν οι κοντινοί του άνθρωποι δεν εγκρίνουν τις ενέργειές μου, όσο λάθος και να κάνουν, οπότε καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά με είχαν πικράνει και με άγχωναν φοβερά. Να φανταστείς ότι τα βράδυα ξύπναγα με την σκέψη ότι οι γονείς μου είναι - έστω και άδικα - στενοχωρημένοι και με έπιαναν τα κλάματα... Μάλλον είμαι υπερβολικά ευαίσθητη..

Αυτά εν συντομία (που λέει ο λόγος χαχαχα), δεν θέλω να σας κουράσω υπερβολικά, αν μπορείς πες μου σε παρακαλώ περισσότερα για αυτούς τους γιατρούς που ασχολούνται με το σκελετό, με ενδιαφέρει πολύ!

Περαστικά και σε σένα Black Rose!

Και πάλι σας ευχαριστώ, νά\' στε καλά με κάνατε και ένιωσα καλύτερα!

**aggeliki** · 20-09-2005, 17:43

Αγαπητή voitheia,

γία ένα δραστηριο ατομο σαν κι εσενα σιγουρα δεν θα ειναι καθολου ευκολο αυτο που περνας τωρα. Η εμπειρια του πονου ειναι κατι πολυ υποκειμενικο και καμια φορα δυσνοητο για τους τριτους (μπορει πχ να το αντιμετωπιζουν ως υπερβολη). Και ολα τα αλλα που περασες τον τελευταιο καιρο σιγουρα εχουν συσσωρευτει και με αυτο το τελευταιο αθροιστηκαν ολα και χανεις ο,τι πιο πολυτιμο χρειαζεσαι τωρα: υπομονη, δυστυχως.
Δεν ανεφερες -ή δεν το προσεξα εγω- ποια ειναι η προγνωση της καταστασης σου. Αυτος ο πονος ειναι παροδικος; Ειναι συνεχομενος η διακοπτομενος; Πως τον αντιμετωπιζεις; Παιρνεις καποια αγωγη;

**paramythi** · 20-09-2005, 21:46

voitheia γειάσου,

ακριβώς αυτό το πρόβλημα συν τη στένωση σπονδύλου έχει και ο άντρας μου. Η τελευταία φορά που τον έπιασε ήταν η χειρότερη και υπέφερε πάρα πολύ, δεν κράτησε όμως τόσο πολύ όσο στη δική σου περίπτωση. Ο γιατρός του συνέστησε χάπια, φυσιοθεραπεία και γυμναστική και έκτοτε έχει δει μεγάλη βελτίωση. Πολύ καλή δουλειά έκανε πάντως ο φυσιοθεραπευτής του, ο οποίος ασχολείται με το χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού. Του είπε μάλιστα να πάρει και μια τεράστια λαστιχένια μπάλα με την οποία θα κάνει ειδικές ασκήσεις στο σπίτι. Η κατάσταση αυτή θέλει υπομονή και τήρηση κατά γράμμα των υποδείξεων του γιατρού ή του φυσιοθεραπευτή. Θα σου περάσει σύντομα και αυτά που λες περί αναπηρίας είναι αστειάκια φαντάζομαι.
Πέρα από αυτά, ίσως θα ήταν καλό να ξανασκεφτείς και να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με τους άλλους μιας και λες ότι αισθάνεσαι στην ουσία άγχος και ενοχές ακόμη και για τυχόν άδικη συμπεριφορά των άλλων απέναντί σου. Πλήρη αποδοχή των ενεργειών μας αλλά και της προσωπικότητάς μας δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε. Και για ποιο λόγο άραγε θα πρέπει να είμαστε σε όλους αρεστοί; Μήπως επειδή φοβόμαστε την αποτυχία και την επακόλουθη τιμωρία-συνέπεια;
Όπως καταλαβαίνεις στα λέω αυτά για να τ\' ακούω και εγώ. Ξέρεις τι ωραία είναι να λύνεσαι από αυτά τα δεσμά και να κάνεις μια βουτιά στην ελευθερία;
Ίσως πάλι αυτή η δοκιμασία και ο χρόνος που έχεις για να σκεφτείς, αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία να ψάξεις πράγματα που πονάνε πολύ περισσότερο από ότι ο σωματικός πόνος; Ίσως λέω....

Σου εύχομαι καλή και ταχεία ανάρρωση

**voitheia** · 21-09-2005, 13:26

Καλημέρα σας!

aggeliki μου, ο πόνος είναι συνεχής δυστυχώς. Όπως περιγράφω και στο πρώτο μήνυμα, η πρόγνωση είναι ότι δεν είμαι πολύ σοβαρά αλλά μένει ακόμα μία εξέταση, το ηλεκτρομυογράφημα για να δει ο γιατρός αν έχει πειραχτεί το νεύρο. Τον πρώτο καιρό έπαιρνα χάπια τα οποία όμως δεν έκαναν τίποτα και μετά έκανα μια σειρά απο ενέσεις. Αυτές με έκαναν και συνήρθα λίγο, πέρασε δηλαδή ο μεγάλος πόνος, μπόρεσα και σηκώθηκα απο το κρεβάτι. Τώρα πονάω κυρίως όταν κάθομαι. Και έχω και μια δυσκολία στο περπάτημα και άλλες βασικές κινήσεις του ποδιού όπως π.χ. να σηκώσω το πόδι αρκετά ψηλά ώστε να φορέσω μια κάλτσα. Η ας πούμε, δεν μπορώ να κάτσω σε οποιαδήποτε καρέκλα. Η εμπειρία του πόνου είναι σίγουρα κάτι υποκειμενικό και έτσι αντιμετωπίστηκα απο κάποιους κοντινούς μου φίλους ως υπερβολική, μέχρι και ότι όλα αυτά είναι της φαντασίας μου άκουσα.. Μέχρι και όταν δεν μπορούσα να τους δω γιατί ήμουνα εξαντλημένη απο τους πόνους δεν βρήκα κατανόηση. Τέλος πάντων, αυτό είναι κάτι που μπορώ να το ξεπεράσω..

paramythi, έτσι το βλέπω κι εγώ, εκτός απο την ταλαιπωρία, σαν μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίσω κυρίως πως λειτουργεί ο εαυτός μου απέναντι στους άλλους, μια δοκιμασία που ίσως να με βοηθήσει στο να κάνω μια καινούρια αρχή. Να μάθω να μην είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου και να πετάξω αυτά τα δεσμά που όντως με πονάγανε πιο πολύ απο τον σωματικό πόνο. Αυτά ήταν που με οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση και δεν σκοπεύω να ξαναχάσω έτσι το κουράγιο μου. Δεν μπορούμε να είμαστε αποδεκτοί απ\' όλους και καλά θα κάνουμε να βάζουμε όρια όσον αφορά το πόσο και το πως θα εμπλέκονται οι άλλοι στη ζωή μας.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας παιδιά, με βοηθάτε πάρα πολύ!

**voitheia** · 29-09-2005, 16:36

Καλησπέρα!

paramythi, αν θέλεις σε παρακαλώ μπορείς να μου συστήσεις τον φυσιοθεραπευτή του άντρα σου; Πρέπει να κάνω κάποιες έξτρα φυσιοθεραπείες, έχω μεν φυσιθεραπευτή δικό μου, αλλά μου φαίνεται ότι δεν έκανε καλή δουλειά... Θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα...!

Πες μου αν μπορείς να σου πω ένα e-mail για επικοινωνία.

Ευχαριστώ

**paramythi** · 29-09-2005, 21:49

voitheia θα σου στείλω u2u

**paramythi** · 29-09-2005, 22:09

voitheia σου έστειλα το u2u. Το έλαβες;

**voitheia** · 30-09-2005, 11:05

Paramythi το έλαβα, σου έχω στείλει απάντηση!

Thaaaaaaaaanxxxxxxx!!!

**voitheia** · 03-10-2005, 12:59

Alex σ\' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και την ενθάρυνση. Είναι κάτι που το χρειαζόμουνα πάρα πολύ αυτόν τον καιρό γιατί είχα χάσει το θάρρος μου. Ποιός; Εγώ, που δεν το έχανα με τίποτα... Αλλά είμαι άνθρωπος κι εγώ, κάποια στιγμή φαντάζομαι ότι θα μου συνέβαινε κι αυτό... Είμαι αρκετά καλύτερα τώρα, κυρίως γιατί αποφάσισα να μην αφήσω κανέναν και τίποτα να με ξαναγχώσει τόσο πολύ, επλίζω να καταφέρω να το διατηρήσω. Το σημαντικότερο είναι να είμαι ήρεμη και γαλήνια και είναι κάτι που νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι το έχουν ξεχάσει. Κάτι ο τρόπος ζωής μας που είναι αγχωτικός, λίγο ο εαυτός μας που προσπαθεί να είναι αρεστός σε όλους και αποζητάει την αποδοχή απο όλους, και ερχόμαστε και ξεχνάμε το σπουδαιότερο: την υπεράσπιση αυτού που λέγεται προσωπικότητα, την ψυχική ηρεμία μας και τις βαθύτερες ανάγκες μας.

Πιστεύω βαθύτατα ότι αυτό που έπαθα ήταν μια αντίδραση του οργανισμού μου, ένας τρόπος για να με κάνει να ξυπνήσω, να σκεφτώ κάποια πράγματα και να τα αλλάξω. Ελπίζω να μην ξεχάσω αυτό το μάθημα. Μακάρι να μη με συνεπάρει πάλι η καθημερινότητα τόσο ώστε να βυθιστώ πάλι σε ένα άσκοπο άγχος. Ελπίζω να κρατήσω αυτή τη δύναμη που μου έδωσε ο πόνος και να θυμάμαι για πάντα ότι το σημαντικότερο σ\' αυτή τη ζωή είναι η αρμονία με ότι βαθύτερο υπάρχει μέσα μας.

Ότι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατή. Και το εννοώ.