δυο χρόνια μετά....
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 4 123 ... LastLast
Results 1 to 15 of 53
  1. #1
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2006
    Location
    Θεσσαλονίκη
    Posts
    114

    δυο χρόνια μετά....

    Καλημέρα
    Αν θυμάμαι καλά, τελευταία φορά είχα γράψει αυτό: http://www.eatingdisorders.gr/forum/...ad.php?tid=566

    πού να φανταζόμουν τότε, πόσο πιο δύσκολα θα ήταν τα επόμενα χρόνια!
    Σήμερα, έχοντας χάσει πάλι τον έλεγχο, φορτωμένη όχι με 62 (όπως τότε) αλλά με 75 kg κρέατος, πασχίζω να πείσω τον εαυτό μου ότι θα ξαναγράψω (κάποτε) στη στήλη της Ανορεξίας και όχι της Βουλιμίας, όπως τώρα...

    Τους τελευταίους μήνες ξανάρχισαν οι εμετοί. Ξαναήρθαν τα σημάδια της πίεσης στα δάκτυλά μου. Τα καθαρτικά δεν σταμάτησαν ποτέ. Ένα χάλι μαύρο.

    Κι ένα 10χρονο κοριτσάκι να αναρωτιέται (αλοίμονό μου!) τι κάνει τόση ώρα η μαμά στην τουαλέτα και γιατί ανοίγει τον απορροφητήρα πριν πάει εκεί (μπας και καλυφθεί ο θόρυβος του εμετού)....

    Πιστεύω ότι δεν υπάρχει γιατρειά. Δεν υπάρχει πια δρόμος επιστροφής. Τα ladose και τα Geodon δεν κάνουν τίποτα. Τα παίρνω, απλά για να μην κατρακυλήσω στην κατάθλιψη απότομα.

    Νιώθω απελπισμένη, μόνη, αβοήθητη, άσχημη, χοντρή και πολύ γριά πλέον στα 44 μου χρόνια. Δεν ντύνομαι, δεν βάφομαι, δεν φροντίζω τον εαυτό μου γιατί δεν έχω ΚΑΝΕΝΑ λόγω να τα κάνω όλα αυτά πια. Εδώ και 7 χρόνια περίπου είμαι ολοκληρωτικά ανενεργή ως γυναίκα...

    Συγνώμη. Επρεπε κάπου να μιλήσω....

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2009
    Posts
    1,346
    καλος ηθρες ξανα στην παρεα μας Μαρια.....!
    και το που τα εβγαλες ολα αυτα απο μεσα σου, ειναι ενα βημα πιστευω.... Μπορει να πιστευεις πως δεν υπαρχει εισητηριο επιστροφης.... αλλα εχεις το σημαντικοτερο : το παιδι σου. Σε αυτο πρεπει να γινει το καλο παραδειγμα, να κανεις κουραγιο, υπομονη και τη μεγαλητερη προσπαθεια για να γινεις σωστη για αυτο..... Θεωρω πως αν πας και μιλησεις σε καποιον ειδικο, θα βρεθει μια λυση....

    Κρατησε πως αυτο που κανεις σιγουρα δε θα θες αυριο-μεθαυριο να το παθει και το μικρο που.. απομακρυνε το για να σωθεις αλλα και να σωσεις τους γυρω σου.. Βρες τον τροπο να το αντιμετωπισεις και γιατι οχι να βοηθησεις

    φιλικα, Ρια

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2009
    Posts
    4,829
    Καλή μου Μαρία,
    όπως είπε και η Ρία, ο βασικότερος στόχος σου αυτή τη στιγμή είναι η ισορροπία του παιδιού σου. Έχεις σπουδαία αποστολή και γνωρίζεις καλύτερα από τον καθένα πως τα παιδιά έχουν πολύ ευαίσθητες "κεραίες" και οξύτατη αντίληψη. Ούτε οι απορροφητήρες, ούτε τίποτα δεν θα εμποδίσουν τη μικρή σου να καταλάβει πως η μαμά της δεν είναι καλά.
    Στα 44 σου χρόνια, όχι μόνο δεν είσαι γριά, αλλά έχεις πολλά να δώσεις και ανθρώπους που σε χρειάζονται. Μην παραιτείσαι. Απευθύνσου σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας. Τα φάρμακα δεν θα κάνουν θαύματα, σε στηρίζουν βέβαια να μη χειροτερεύσεις, αλλά από μόνα τους είναι ανεπαρκή. Χρειάζεσαι κουβέτα και στήριξη. Επαγγελματική.
    Σου εύχομαι από καρδιάς καλό κουράγιο. Όταν θελήσεις πες μας νεότερα.
    Να είσαι καλά!

  4. #4
    Member
    Join Date
    Mar 2010
    Location
    Χαλκίδα
    Posts
    26
    πασχίζω να πείσω τον εαυτό μου ότι θα ξαναγράψω (κάποτε) στη στήλη της Ανορεξίας και όχι της Βουλιμίας, όπως τώρα...

    Δες τι γράφεις.Ο στόχος μας είναι η στήλη της υγείας Μαρία.
    Όλα αυτά που μας συμβαίνουν δεν μας δίνουν αβαντάζ,δεν μας δίνουν την εικόνα του υπερευαίσθητου.Όλα αυτά απλά μας κατατάσσουν στους νευρωτικούς.Και στους εγωκεντρικούς.
    Πήγαινε σ'ένα γιατρό άμεσα.Προσπάθησε να σαι καλά.Είναι καλύτερο απ'το να σαι χάλια.

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2010
    Posts
    769
    Τα έχω χαμένα... Η απόλυτη αυτοκαταστροφή.
    Διάβασα το προηγούμενό σου post... Σκέφτομαι ακριβώς όπως εσυ.Και απογοητεύτηκα.
    Ώστε δεν υπάρχει γυρισμός,δεν υπάρχει σωτηρία...
    Και είμαι μόλις 27,με περιμένει μια ολόκληρη ζωή με μοναδικό σκοπό BMI<18 με οποιοδήποτε κόστος???Ας τελειώσουν όλα αυτά, ας τα κάνει κάποιος να τελειώσουν,σας εκλιπαρώ.Ας μου πεί κάποιος οτι θα σταματήσουν να με απασχολούν οι θερμίδες και τα κιλά και θα είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος.Οτι η ψυχολογία μου δεν θα εξαρτάται από το φαγητό...
    Αν Μαρία δεν παίρνεις δύναμη ούτε από την κόρη σου,τότε εμείς που είμαστε αφόρητα μόνες δεν έχουμε καμία ελπίδα...

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2009
    Posts
    104
    Καλή μου Μαρία διαβασα τα λόγια σου και συγκλονίστηκα!Καρδούλα μου γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;Γιατί τον μισείς;Γιατί τον κάνεις να υποφέρει;Αναζήτησε μέσα σου το γιατί;Μήπως γιατί έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση;Μήπως γιατί σου λείπει κάτι(αγάπη ίσως,ίσως συντροφος ,ίσως κάτι που σε οδηγεί στη τουαλέτα).Στα λόγια σου βλέπω μια δυστυχισμένη γυναίκα;αυτό θες;Αυτο το θέαμα θες να βλέπει το παιδί σου;Νομίζω πως αξίζει να πιστεψεις στον εαυτό σου,να τον υποστηρίξεις ,να τον περιποιηθείς...Μην αφήνεσαι έρμαιο ,είσαι ΜΟΝΟ 44 ετών ,μπορεί να έχεις αλλα 40 χρόνια ζωής,δε μπορείς να σκέφτεσαι έτσι και στη τελική τι έγινε κι αμα είσαι τοσα κιλά,κανένας δε θα σε αγαπήσει περισσότερο ή θα σε μισήσει ή θα σε δει διαφορετικά επειδή είσαι πιο πολλά κιλά.Το έχω ζήσει και εγώ αυτό...είναι αδικο να νομίζουμε οτι τα λιγότερα κιλα φέρνουν την ευτυχία και να ανχωνόμαστε χωρίς ουσιαστικό λόγο...Σήμερα έμαθα για μια θεία μου 46 χρόνων οτι έχει μόνο 3 μήνες ζωής απο καρκ.....στο συκώτι.Αυτή τι να πει;Το παιδί της 7 χρονών τι πρέπει να κάνει;Δε πρέπει να το βάζεις κάτω χαρά μου,άνοιξε νέα σελίδα στη ζωή σου,Βρες καινούργια ενδιαφέροντα,ξεκίνα γυμναστική και θα νιώσεις αλλος ανθρωπος ,θα φτιάξει η διαθεσή σου,εγω τουλάχιστον έτσι τα κατάφερα.Δε λέω οτι δε σκέφτομαι πια το φαγητό αλλα οχι στο βαθμό που το σκεφτόμουν πριν και πλεον δε κάνω βουλιμικά.Ξεκίνα γυμναστική και θα με θυμηθείς.Κάνε πράγματα για τον εαυτό σου.Ευχομαι καλή Δύναμη και Ο Θεός να σου δίνει φωτιση και κουράγιο να καταφέρεις να ξεφύγεις.ΣΙΓΟΥΡΑ ΜΠΟΡΕΙΣ!!!Αφου τα έχουν καταφέρει τόσοι ανθρωποι μπορείς και εσύ.Ολοι παλευουν!!!

  7. #7
    Junior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Posts
    27
    Μαρακι αν εσυ εισαι 44 και γρια τοτε τι να πει η Γιαγια μου που εγινε 89 χρονων φετος. Ηθελα να σε ρωτησω κατι? Εχεις καθολου ελευθερο χρονο για τον εαυτο σου?
    Η μητερα μου παντα μου ελεγε οτι ειχε πεσει σε μια μινι καταθλιψη οταν μας ειχε κανει και τα τρια μας, γιατι δεν ειχε καθολου χρονο να αφιερωσει στον εαυτο της. Ηταν ειτε μητερα, ειτε εργαζομενη ειτε συζηγος. Σαν Γεωργια δεν ειχε καθολου χρονο να κανει κατι για τον εαυτο της. Τελικα την ξεπερασε αφου μιλησε στον πατερα μου και μια φορα την εβδομαδα που περιμενε πως και πως πηγαινε σε μαθημα ελληνικων χορων. Κοιτα στην περιοχη σου αν ο δημος προσφερει τιποτα μαθηματα κοσμηματος, γλυπτικης, ζωγραφικης χορου. κατι που να σε βγαζει απο το σπιτι τελος παντων και να ξεχνας για μερικες ωριτσες οτι εισαι μητερα και εργαζομενη.

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2008
    Posts
    9,648
    Γειά σου,Μαράκι!
    Τι πραγματικά θέλεις;
    Να πάψεις να έχεις ανάγκες;
    Αυτή είναι η αίσθηση της δύναμης για σένα;

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2006
    Location
    Θεσσαλονίκη
    Posts
    114
    Κατ'αρχάς, σας ευχαριστώ όλους που ασχοληθήκατε μαζί μου.


    Τι πραγματικά θέλω λοιπόν? Να ξαναγίνω αυτό που ήμουν. Ένα καχεκτικό πλάσμα που όλοι νοιάζονταν, ανησυχούσαν και προέτρεπαν να φάει για να μην καταρρεύσει. Τότε, όλοι νοιάζονταν για μένα. Τώρα, όλοι νομίζουν πως είμαι καλά πια και κανένας δεν δίνει δεκάρα για μένα. Είναι πολύ τραγικό να νιώθεις τόσο γερασμένος, τόσο απομονωμένος. Δεν έχω προσωπική ζωή, η μόνη μου διασκέδαση είναι οι στιγμές με την κόρη μου.

    Εχω επιλέξει τη μοναξιά, γιατί αφενός μέσα από αυτή "γλυτώνω" πολλές φασαρίες (βλέπε ντύσιμο, χτένισμα, βάψιμο, αποτρίχωση κι όλα τα βαρετά γυναικεία τερτίπια) και αφετέρου ξέρω ότι δεν υπάρχει πρόθυμος άνθρωπος σ'αυτό τον πλανήτη για να την σπάσει (τη μοναξιά μου).

    Αρκετά ασχολήθηκα μαζί μου, όπως κι εσείς. Νάστε καλά.-

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2009
    Posts
    1,620
    βρε μαρακι ειναι δυνατον να τα βλεπεις ολα ετσι? το παιδι σου δεν σε φταιει τιποτε κοπελα μου. δεν ειναι κριμα? η μονη σου διασκεδαση ειναι? αυτο θα μαραζωσει μαζι σου. αν ακομη δεν εχει καταλαβει τιποτε, μεγαλωνοντας θα καταλαβει και θα ζει μεσα στη μιζερια του. εχω κι εγω μια κορη 10 ετων. σε πληροφορω οτι ολα τα καταλαβαινει. ποιος θελει το παιδι του να δυστυχησει?
    οσο για εσενα, δικο σου θεμα ειναι. αλλά αν ψαχνεις καποιον να σε προσεξει, με λαθος τροπο το κανεις. υπαρχουν ανθρωποι γυρω μας που αν μιλησουμε θα μας καταλαβουν..... παρε μια αποφαση, κανε μια καινουρια αρχη. κατα βαθως ολοι μας μπορουμε.....

  11. #11
    Member
    Join Date
    Mar 2010
    Location
    Χαλκίδα
    Posts
    26
    Μαρία σου χα γράψει ολόκληρο σεντόνι..αλλά το σβησα.Δεν υπάρχει λόγος να ακούς εμάς.Αφουγκράσου τον εαυτό σουΕσύ ξέρεις πολύ καλύτερα τι χρειάζεσαι.Τα είπες και μόνη σου.Χρειάζεσαι πρώτον να το πεις στους δικούς σου. Να ασχοληθείς με την εξωτερική σου εμφάνιση.
    Πήγαινε σ'ένα γιατρό.Το λες πως δεν είσαι καλά.Συνέχισε να γράφεις εδώ.Ότι κι αν πεις δεν μπορείς να μας σοκάρεις.Είμαστε ατσοκάριστοι
    και όλοι,με τον τρόπο του ο καθένας, νοιαζόμαστε.

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2010
    Posts
    974
    Originally posted by maria_p_40
    Κατ'αρχάς, σας ευχαριστώ όλους που ασχοληθήκατε μαζί μου.


    Τι πραγματικά θέλω λοιπόν? Να ξαναγίνω αυτό που ήμουν. Ένα καχεκτικό πλάσμα που όλοι νοιάζονταν, ανησυχούσαν και προέτρεπαν να φάει για να μην καταρρεύσει. Τότε, όλοι νοιάζονταν για μένα. Τώρα, όλοι νομίζουν πως είμαι καλά πια και κανένας δεν δίνει δεκάρα για μένα. Είναι πολύ τραγικό να νιώθεις τόσο γερασμένος, τόσο απομονωμένος. Δεν έχω προσωπική ζωή, η μόνη μου διασκέδαση είναι οι στιγμές με την κόρη μου.

    Εχω επιλέξει τη μοναξιά, γιατί αφενός μέσα από αυτή "γλυτώνω" πολλές φασαρίες (βλέπε ντύσιμο, χτένισμα, βάψιμο, αποτρίχωση κι όλα τα βαρετά γυναικεία τερτίπια) και αφετέρου ξέρω ότι δεν υπάρχει πρόθυμος άνθρωπος σ'αυτό τον πλανήτη για να την σπάσει (τη μοναξιά μου).

    Αρκετά ασχολήθηκα μαζί μου, όπως κι εσείς. Νάστε καλά.-
    Βρε Μαράκι, εδώ δεν ασχολείσαι εσύ με τον εαυτό σου, δεν κάνεις κάτι γι αυτόν, δε τον φροντίζεις, πως θέλεις να το κάνουν οι άλλοι? Και να ήθελαν , τους αφήνεις?

    Μίλα με τους δικούς σου καλό μου κορίτσι , δες κάποιον ειδικό, κάνε κάτι που θα σε τραβήξει από αυτόν το φαύλο κύκλο που ζείς.
    Σε παρακαλώ, κάντο για το παιδάκι σου...

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2008
    Posts
    9,648
    Μαράκι,υπάρχουν πολλοί τρόποι να τραβήξουμε την προσοχή των άλλων.
    Κι όλοι αποσκοπούν στην ανάγκη μας για αγάπη.Είναι αλήθεια πως συνήθως
    παραμελούμε να την εξωτερικεύουμε στους σημαντικούς μας ανθρώπους
    κι όσοι τη χρειαζόμαστε απεγνωσμένα,καταφεύγουμε σε διάφορους τρόπους
    (ανάλογα τι είναι πιο κοντά σ'εμάς)για να την προκαλέσουμε,να την εκβιάσουμε.

    Όταν ήσουν σε χαμηλό βάρος,η ανησυχία των δικών σου για την υγεία σου,
    η παράκληση τους να φας κάτι ήταν ίσως ο μόνος τρόπος,που διέκρινες το ενδιαφέρον
    τους για σένα.Είμαι σίγουρη πως θα υπήρχε και σε άλλες εκφάνσεις της σχέσης σας,
    αλλά αναφορικά με το φαγητό ήταν πιθανώς η πιο έντονη εκδήλωση του και είναι
    πολύ λογικό να σου έμεινε αυτός ο συνειρμός μέσα σου.Κι ύστερα έγινες μανούλα
    (κι είμαι σίγουρη πως έχεις ένα υπέροχο πλάσμα για κορούλα,που λατρεύεις όσο τίποτα)
    κι όλη η προσοχή τους πήγε επάνω της,στα καμώματα και την ομορφιά της κι όσο
    κι αν κι εσύ συμμερίζεσαι αυτήν την οπτική,αναφορικά με τα δικά σου,ένιωσες πιθανόν
    ακόμα πιο παραμελημένη και μόνη.Το να μεγαλώνεις μάλιστα μόνη σου ένα παιδί
    (αν κατάλαβα καλά)είναι πολύ απαιτητικό σε χρόνο,ενέργεια...σε περιθωριοποιείς
    σε μια προσπάθεια να ανταπεξέλθεις στις καθημερινές της ανάγκες,παραμελώντας τις δικές σου.
    Νιώθεις αδύναμη και μόνη κι έχεις ίσως την αίσθηση πως αν έβρισκες και πάλι τη δύναμη
    να ελέγξεις τις ανάγκες σου(ήδη κατάφερες να κόψεις τις σεξουαλικές),αν κατάφερνες
    να στερηθείς και πάλι το φαγητό,θα ένιωθες πως επαναποκτάς τον έλεγχο στη ζωή σου,
    στρέφονται τα φώτα των δικών σου και πάλι σ'εσένα,θα ένιωθες αυτάρκης,δυνατή,περήφανη.

    Όσο για τον έρωτα...κι εγώ ήθελα να έρθει παρά τα γυναικεία φτιασίδια.Να έρθει και να με πείσει
    για την αλήθεια του όσο εγώ είμαι στα χειρότερα μου,να έρθει και να με σώσει,να με φροντίσει,
    να με αγαπήσει,ν'αναλάβει όλο το φορτίο του εαυτού μου,που αρνιόμουν ν'αναλάβω.
    Να μείνω κοριτσάκι,που το αγκαλιάζουν κι αυτή η αγκαλιά είναι όλος ο κόσμος,που χρειάζεται!
    Αυτό όμως είναι σχέση εξάρτησης κι όχι αγάπης ισότιμης και φέρνει μαζί και την άλλη όψη του νομίσματος.

    Κι εμένα ζητούμενο της ζωής μου ήταν και θα είναι η αγάπη,η χωρίς όρους και προϋποθέσεις!
    Και κατέφυγα σε πολλά τερτίπια,που λες κι εσύ για να την αντιλαμβάνομαι(γιατί δεν είναι μόνο το μακιγιάζ τερτίπι).
    Δεν έχει όμως μεγαλύτερη αξία και δυναμική να τραβάμε το βλέμμα της χωρίς να χρειάζεται
    να γεμίσουμε τον ουρανό μας με πυροτεχνήματα προσοχής;Να είναι αγάπη,που δεν μπορούν
    ν'αντισταθούν να μας γεμίσουν,επειδή η προσωπικότητας μας θετικά την ελκύει κι όχι επειδή
    αισθάνονται χρέος να φροντίσουν ένα αδύναμο τραυματισμένο πουλάκι να επιβιώσει;

    Για ν'απολαύσουμε όλα τα υπέροχα,που υπόσχεται η ζωή,είναι απαραίτητο να βρούμε πρώτα
    την ισορροπία μας,μέσα μας και μόνοι μας κι αυτό κανείς δεν το κάνει για λογαριασμό μας.
    Μόνο ένας ικανός ψυχολόγος θα μπορούσε να μας συντροφεύσει στην πορεία,αλλά πάλι
    η δουλειά η σκληρή γίνεται από μας.Δε θα σου πω να το κάνεις για το παιδί σου,δε νομίζω
    πως κάποιος από μας αγαπά αυτό το παιδί περισσότερο από σένα ούτε χρειάζεσαι να επιφορτιστείς
    με επιπρόσθετες τύψεις!Είμαι σίγουρη πως βασανίζεσαι αρκετά από αυτές κι αυτοτιμωρείσαι...
    Αντιλαμβάνεσαι πως καταλαβαίνει και διδάσκεται από το παράδειγμα της μαμάς της.Και τρέμεις!
    Έχεις ευθύνη όμως και απέναντι στο μικρό Μαράκι να το φροντίσεις όπως κάνεις και για την κόρη σου.
    Κι έχεις και δικαίωμα να το κάνεις!Δε σταματά η ζωή και οι προσωπικές ανάγκες επειδή γίνατε μητέρες.
    Σκέψου στο αεροπλάνο τις οδηγίες του πιλότου απέναντι στους γονείς.Πρώτα να φορέσουν
    τη δική τους μάσκα οξυγόνου(σε περίπτωση ανάγκης)και μετά του παιδιού τους.Γιατί άραγε;

    Πρέπει εσύ να είσαι πρώτα καλά για να μπορέσεις να προσφέρεις τα καλύτερα και στο παιδί σου.
    Κι εσύ δεν είσαι καλά,αισθάνομαι την κούραση και την απόγνωση σου και ακούω αμυδρά την έκκληση για βοήθεια.
    ʼκουσε την προσεκτικότερα κι εσύ και απευθύνσου σε κάποιον ψυχολόγο.Δεν είναι πολυτέλεια
    για την οποία δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να σου επιτρέψεις!Είναι βιωτική ανάγκη!
    Κι ούτε ο ψυχολόγος είναι κάποιος εχθρός,που θα σε απομακρύνει από τις σκέψεις σου για ανορεξία.
    Μαζί θα βρείτε υγιέστερους δρόμους για να πετύχεις τους στόχους σου!Θέλει χρόνο και δουλειά,αλλά είναι εφικτό!

    Με συγχωρείς,αν σε κούρασα,αν παρεκτράπηκα σε εικασίες...Την αίσθηση που μου δίνεις μόνο κατέθεσα,
    χωρίς φυσικά να είμαι ειδικός ή να ξέρω καλύτερα από σένα.Ελπίζω μόνο να έχει έρθει και για σένα
    το πλήρωμα του χρόνου(που δυστυχώς κάπου όταν πιάνουμε πάτο συνήθως έρχεται)
    για να παραδεχτείς πως ο δρόμος που διάλεξες δε σε βγάζει εκεί που ονειρεύεσαι και ν'αναζητήσεις άλλον.
    Εκείνον που ξεκινά από την περιβόητη και για κάποιους από μας δυσεύρετη αγάπη για τον εαυτό μας
    και συνεχίζει ανάλογα με τον ζητούμενο προορισμό του καθενός!Σου τον εύχομαι ολόψυχα!
    Είμαστε πάντα εδώ,στο μέτρο που οι δυνατότητες μας αγγίζουν.Για όσο θέλεις και μας επιτρέπεις.
    Ευχή μου να βγάλεις την τελεία και παύλα που έβαλες κι όχι μόνο ν'ασχοληθείς μ'εσένα,αλλά και να σε προσέχεις!
    Φιλάκια πολλά πολλά!

  14. #14
    Junior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Posts
    1
    Γεια σε όλες και όλους και καλή δύναμη. Παρακολουθώ πάρα πολύ καιρό το φόρουμ αλλά ποτέ δεν έγραψα κάτι εδώ. (αντιμετωπίζω κι εγώ πρόβλημα με το βάρος μου αρκετά χρόνια.. Είμαι 32 χρονών, 1,58 ύψος και 90 κιλά).

    Διαβάζοντας το post της Μαρίας όμως, ένιωσα την ανάγκη να κάνω αμέσως εγγραφή και να γράψω δυο λόγια.
    Μαρία , όπως διάβασα να μιλάς και να νιώθεις για τον εαυτό σου, έχω μιλήσει κι έχω νιώσει κι εγώ για μένα.

    Νιώθω την οργή σου, αλλά πίστεψε με Μαράκι, όσο και να θυμώνεις με σένα δεν θα καταφέρεις τίποτα.

    Όσο θυμώνεις τόσο θα διχάζεσαι, και είναι άσχημο να ζούμε με τον ίδιο τον εαυτό μας σε διαφορετικά στρατόπεδα.
    Για σκέψου λίγο, πόσο διαφορετικά θα αντιμετώπιζες εσένα αν δεν σε επέπληττες τόσο ?

    Ξέρω? τα λες για να σε ξυπνήσεις ίσως , αλλά δυστυχώς το σύστημα δεν λειτουργεί έτσι αλλά αντίθετα.
    Επίσης ξέρω ότι ωραία τα λέμε όλοι μας εδώ αλλά η θεωρία απ την πράξη απέχει πάρα πολύ, οφείλουμε όμως όταν είμαστε πεσμένοι κάτω, να μας δίνουμε ένα χέρι για να σηκωθούμε.
    Από τα γραφόμενα σου κατάλαβα ότι έχεις απίστευτη δύναμη μέσα σου, κι ας λες το αντίθετο, και κάτι μου λέει πως θα τα καταφέρεις.

    Συγνώμη αν ξεπέρασα τα όρια, δεν κάνω την έξυπνη, αυτά που λέω σε σένα τα λέω και σε εμένα... Και ακόμα προσπαθώ.
    Εύχομαι και είμαι σίγουρη ότι αυτή η φορά είναι διαφορετική, αρκεί να το πιστέψεις λίγο παραπάνω κι εσύ και όλοι εμείς που προσπαθούμε μαζί σου.

  15. #15
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2006
    Location
    Distant skies...
    Posts
    1,226
    Maria_p_40 - έστω και αν είναι οι περιγραφές σου δεν είναι τόσο ευνοικές για σένα - θα τολμούσα να πω πως πάντα τις διάβαζα μ'ενδιαφέρον.Έχεις πολύ γλαφυρό τρόπο να περιγράφεις καταστάσεις και να σου πω την αλήθεια,αναμένω μ'ενδιαφέρον ( εφόσον το κρίνεις εσύ ) νέα σου δημοσίευση.Μέχρι τότε,καλή δύναμη και αγάπη...:)

Page 1 of 4 123 ... LastLast

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •