Ξανα

[weird]

Originally posted by maria...
οκ εσυ ξερεις καλυτερα :)

Σ ευχαριστω παντως.

[deleted-member141015]

Ξέρεις τι μου θυμίζει όλο αυτό; Τα παπούτσια που μας χτυπούν σε ένα συγκεκριμένο σημείο κι όμως επιμένουμε να τα φοράμε με την ελπίδα ότι θα ανοίξουν, ενώ απλά χειροτερεύουν την πληγή. Ακόμα κι όταν αποφασίσουμε ότι πάλιωσαν αρκετά, δεν τα πετάμε, τα φυλάμε σ\' ένα ντουλάπι και πού και πού τα ξαναφοράμε, για να κάνουμε άλλη μια φορά τη διαπίστωση πως ανοίγουν την παλιά πληγή. Γιατί;...γιατί ποτέ δεν έκλεισε αρκετά επειδή πάντα φοράμε παπούτσια, συχνά μάλιστα ακόμα και τα καινούργια που αγοράζουμε είναι στο ίδιο σχέδιο που μας βασανίζει!... :)

Μία είναι η λύση: πέταμα! Και περπάτημα για κάποιον καιρό ξυπόλυτοι (ναι, στ\' αγκαθάκια, αλλά δεν πειράζουν την παλιά πληγή...) μέχρι να κλείσει οριστικά και κάποια στιγμή να διαλέξουμε ένα ζευγάρι που ταιριάζει στο δικό μας, υγιές πόδι.

Ο φίλος και η φίλη είναι ακόμα στο ντουλαπάκι, μήπως ήρθε καιρός για μια καλή εκκαθάριση;

[Θεοφανία]

weird......μη \"μένεις\" σε αυτή την αρρωστημένη κατάσταση.....ακόμη βέβαια δεν έχω καταλάβει τι γίνεται στο τρίο και θα σου πω τι εννοώ. Η φίλη και ο πρώην σύντροφος σου έχουν μόνο φιλικές σχέσεις? Αν είσαι 100% σίγουρη γι αυτό, τότε ποιο είναι το πρόβλημα? Νιώθεις προδωμένη γιατί κάνουν παρέα? Ε, και? Προχώρα παρακάτω, δεν έχεις ούτε να δώσεις ούτε να πάρεις από κει....μόνο συναισθηματική ταλαιπωρία βλέπω.......

[weird]

Το σκεφτηκα κι εγω.
Οτι εγω φταιω που καθομαι κι ασχολουμαι.
Θεοφανια, με πειραξε η αντιμετωπιση που εξελαβα και απο τους δυο.
Οτι τοσα χρονια και καλα μισιοντουσαν, και μολις χωρισαμε εγιναν κολλητοι. Λες και τους εφραζα τον δρομο!!! Κι ολα εκεινα τα φαγωματα τι ηταν? Απο που πηγαζαν αφου τελικα τα εκαναν πλακακια?
Με πειραξε που ειχαν το θρασσος να ριξουν μετα ολη την ευθυνη πανω μου! Αντι να κατσουν και να δουν οτι τοσα χρονια καροιδευαν και τους εαυτους τους κι εμενα. Σαν γκομενα ο ενας σαν φιλη η αλλη.
Απλα νιωθω οτι τελικα ενα ωραιο τριο ειμασταν και θελω να κατσω να τους το πω στα ισια.
Και φυσικα να σηκωσω λιγο το αναστημα μου και να πω οσα δεν βρηκα το κουραγιο.
Να το προσπερασω?
Το να φυγω μακρια δεν νομιζω να με ωφεκλησει τοσο οσο το να το αντιμετωπισω...

[weird]

Originally posted by marina38
Ξέρεις τι μου θυμίζει όλο αυτό; Τα παπούτσια που μας χτυπούν σε ένα συγκεκριμένο σημείο κι όμως επιμένουμε να τα φοράμε με την ελπίδα ότι θα ανοίξουν, ενώ απλά χειροτερεύουν την πληγή. Ακόμα κι όταν αποφασίσουμε ότι πάλιωσαν αρκετά, δεν τα πετάμε, τα φυλάμε σ\' ένα ντουλάπι και πού και πού τα ξαναφοράμε, για να κάνουμε άλλη μια φορά τη διαπίστωση πως ανοίγουν την παλιά πληγή. Γιατί;...γιατί ποτέ δεν έκλεισε αρκετά επειδή πάντα φοράμε παπούτσια, συχνά μάλιστα ακόμα και τα καινούργια που αγοράζουμε είναι στο ίδιο σχέδιο που μας βασανίζει!... :)

Μία είναι η λύση: πέταμα! Και περπάτημα για κάποιον καιρό ξυπόλυτοι (ναι, στ\' αγκαθάκια, αλλά δεν πειράζουν την παλιά πληγή...) μέχρι να κλείσει οριστικά και κάποια στιγμή να διαλέξουμε ένα ζευγάρι που ταιριάζει στο δικό μας, υγιές πόδι.

Ο φίλος και η φίλη είναι ακόμα στο ντουλαπάκι, μήπως ήρθε καιρός για μια καλή εκκαθάριση;

ΜΑρινα μου.... μηπως μπορεις να μου το κανεις πιο λιανο?
Βλεπεις αυτα που αφορουν εμενα, δεν τα πιανω ευκολα...
Συγκεκριμενα το ξυπολυτο σημειο δεν επιασα.

[weird]

Originally posted by MANTHES

Originally posted by weird
Μα οι σχεσεις εξαρτησης δεν κραταν για παντα. Αργα η γρηγορα καποιος θα διψασει για την ελευθερια του.

Oι σχεσεις εξαρτησης δεν κρατανε για παντα επειδη καποιος θελει την ελευθερια του; Εισαι σιγουρη για αυτο; Σε μια τετοια σχεση δεν ειναι και οι 2 εξαρτημενοι, αλλα ο ενας απο τους δυο. Ο αλλος παιρνει και οταν βαρεθει να παιρνει και καλυφθει συναισθηματικα ψαχνει για νεο θυμα

Μανθες!!! ΓΡαφεις με μικρα:)))) Τωρα το προσεξα.

[mstrouf]

weird κι αλλα θαυματα σημερα..
χι, χι..

[OneiroPauL]

Originally posted by Thessalo

Λες και ξαναλές του χάρισες την ψύχη σου, και ακριβός από κάτω εξάγεις ότι είχε λάκκο η φάβα, τον χρησιμοποίησες ήθελες να ξεφύγεις από καταστάσεις και πράγματα και γαντζώθηκες πάνω του. Αρά όχι μόνο δεν του χάρισες την ψύχει τον χρησιμοποίησες κιόλας.

Μου ειπε λογια βαρια, οτι δεν αντεχει, οτι κουραστηκε. Οτι πρεπει \"να μαθουμε να ζουμε ο καθενας μονος του\".

Όντος \'\'πολύ βαριά λόγια\'\' πως άντεξες καημένο \'\'λουλουδάκι\'\' :P

Φιλενάδα όλα καλά τα προηγούμενα αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να έχεις πληγωθεί εσύ ,όταν πήγες για να πάρεις , πείρες όσο τον γονάτισες , και μετά έφυγες για να μην τον ρημάξεις , και νιώθεις εσύ πληγωμένη …; ( έχεις δικαίωμα να νιώθεις όπως θέλεις, άλλα αυτό δεν συνεπάγεται ότι οι καταστάσεις συνηγορούν μια τέτοια αντίδραση )
[/quote]

σε αυτά!

Άσχετα από τον τρόπο που διατυπώνονται, το περιεχόμενο θα μπορούσε να ισχύει...αλλά όταν αντικρίζουμε μια όψη της αλήθειας,στην προκειμένη περίπτωση ότι δεν με εκμεταλεύτηκαν μόνο-εκμεταλέυτηκα κι εγώ, αντιδρούμε!

Θέλω να πω: Είναι εύκολο να τα ρίχνουμε όλα στον άλλο και να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας ως αδικημένο, πληγωμένο και προδωμένο. Αλλά τι γίνεται πό την άλλη μεριά? Αν ρωτήσουμε τον άλλον μπορει να μας πει την ιστορία σου με τελείως διαφορετικό τρόπο και να φανεί αυτός ο ηττημένος...

Γενικά αυτό που καυτηριάζει ίσως ο συμπατριώτης είναι ο ρόλος του θύματος που βάζεις τον εαυτό σου να παίζει.

Και τέλος, φοβάμαι ότι μπορει να νιώσεις χειρότερα αν μιλήσεις στα ίσια και στους δύο μετά από τόσο καιρό...καλύτερα υπερπήδησε το και συνέχισε τη ζωή σου έχοντας όλη αυτή την ιστορία ως μια ανάμικτη ανάμνηση που σε βοήθησε να αντιληφθείς κάποια πράγματα.

peace

[deleted-member141015]

Originally posted by weird

Originally posted by marina38
Ξέρεις τι μου θυμίζει όλο αυτό; Τα παπούτσια που μας χτυπούν σε ένα συγκεκριμένο σημείο κι όμως επιμένουμε να τα φοράμε με την ελπίδα ότι θα ανοίξουν, ενώ απλά χειροτερεύουν την πληγή. Ακόμα κι όταν αποφασίσουμε ότι πάλιωσαν αρκετά, δεν τα πετάμε, τα φυλάμε σ\' ένα ντουλάπι και πού και πού τα ξαναφοράμε, για να κάνουμε άλλη μια φορά τη διαπίστωση πως ανοίγουν την παλιά πληγή. Γιατί;...γιατί ποτέ δεν έκλεισε αρκετά επειδή πάντα φοράμε παπούτσια, συχνά μάλιστα ακόμα και τα καινούργια που αγοράζουμε είναι στο ίδιο σχέδιο που μας βασανίζει!... :)

Μία είναι η λύση: πέταμα! Και περπάτημα για κάποιον καιρό ξυπόλυτοι (ναι, στ\' αγκαθάκια, αλλά δεν πειράζουν την παλιά πληγή...) μέχρι να κλείσει οριστικά και κάποια στιγμή να διαλέξουμε ένα ζευγάρι που ταιριάζει στο δικό μας, υγιές πόδι.

Ο φίλος και η φίλη είναι ακόμα στο ντουλαπάκι, μήπως ήρθε καιρός για μια καλή εκκαθάριση;

ΜΑρινα μου.... μηπως μπορεις να μου το κανεις πιο λιανο?
Βλεπεις αυτα που αφορουν εμενα, δεν τα πιανω ευκολα...
Συγκεκριμενα το ξυπολυτο σημειο δεν επιασα.

Έχει σχέση με αυτό που είπες από την αρχή: είναι άραγε καλύτερα να αποφεύγεις από το να αντιμετωπίζεις; Μερικές φορές ναι.

Γιατί συντηρώντας την επαφή με το φίλο (και τη φίλη) είναι σαν να φοράς τα παλιά παπούτσια που σε έχουν χτυπήσει και επειδή η πληγή δεν έχει κλείσει, θα την ενοχλήσουν και πάλι. Εσύ ίσως νομίζεις ότι αν το αντιμετωπίσεις (αν καταφέρεις να τους πεις κατάμουτρα αυτά που σκέφτεσαι) θα κλείσεις οριστικά την πληγή (κάνοντας το καλό \'καθάρισμα\' που είπες). Αλλά είναι προτιμότερο να τους απομακρύνεις εντελώς και να αφήσεις την πληγή να επουλωθεί.

Γιατί αυτό θα σου δώσει και την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται να τους αντιμετωπίσεις, αν ποτέ τους ξαναβρείς στο δρόμο σου κι αν και τότε νιώσεις ότι το θέλεις.

[Ολα_ειναι_δανεικα]

Απλα θεωρησα πως ειναι ενα θεμα που με αφορα παρα πολυ και σεβαστηκα οτι εισαι αληθινη. Για αυτο το κανω. Μη φοβασαι, δεν εχω αρρωστησει

[deleted-member141015]

Δεν μπορω να το χωνεψω και καθε φορα με πιανει αυτη η αισθηση ανημποριας και αδυναμιας οταν τον συναντω. Ενα φρικτο τρααυμα.
..................
Αν τα τραυματα κλεινουν γενικα.
Μηπως πρεπει να ασχοληθω με το θεμα της απωλειας ωστε να κλεισει μετα κι αυτο το τραυμα?

Γιατί λοιπόν να τον συναντάς αφού σου ξύνει την πληγή;
Πρώτα απομακρύνουμε αυτό που εμποδίζει την πληγή να κλείσει. Και μετά απομακρύνουμε την αιτία της πληγής.
Η απάντηση στο ερώτημα της τελευταίας σου πρότασης: ναι.

[anwnimi]

Από δικά μου βιώματα να καταθέσω κι εγώ μια άποψη...
Κι εγώ για κάποιους λόγους (φόβο; αμβιβολία για μένα την ίδια;) όταν πρέπει να αντιδράσω σε κάποια δύσκολη κατάσταση που με μειώνει έχω πιάσει τον εαυτό μου να μην αντιδρά... Και να μου λέω \"ίσως καλά έκανες...δεν αξίζει τον κόπο\"
Το θέμα είναι ότι όλο αυτό συσσωρεύεται μέσα μου...Και μετά φτάνω στο σημείο όταν αποφασίσω να αντιδράσω, να διεκδικήσω, να πνίγομαι και να μην μπορώ να λειτουργήσω ψύχραιμα...Ή να μην μπορώ να διακρίνω πού τελικά αξίζει τον κόπο να ασχοληθώ και πού πρέπει να σταματήσω.
Θέλω να πω ότι την καταλαβαίνω την weird. Επειδή εγώ δεν το έχω λύσει μέσα μου δεν μπορώ να καταθέσω μια πιθανή λύση...Μόνο απλά ότι την καταλαβαίνω

[weird]

Originally posted by OneiroPauL

Originally posted by Thessalo

Λες και ξαναλές του χάρισες την ψύχη σου, και ακριβός από κάτω εξάγεις ότι είχε λάκκο η φάβα, τον χρησιμοποίησες ήθελες να ξεφύγεις από καταστάσεις και πράγματα και γαντζώθηκες πάνω του. Αρά όχι μόνο δεν του χάρισες την ψύχει τον χρησιμοποίησες κιόλας.

Μου ειπε λογια βαρια, οτι δεν αντεχει, οτι κουραστηκε. Οτι πρεπει \"να μαθουμε να ζουμε ο καθενας μονος του\".

Όντος \'\'πολύ βαριά λόγια\'\' πως άντεξες καημένο \'\'λουλουδάκι\'\' :P

Φιλενάδα όλα καλά τα προηγούμενα αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να έχεις πληγωθεί εσύ ,όταν πήγες για να πάρεις , πείρες όσο τον γονάτισες , και μετά έφυγες για να μην τον ρημάξεις , και νιώθεις εσύ πληγωμένη …; ( έχεις δικαίωμα να νιώθεις όπως θέλεις, άλλα αυτό δεν συνεπάγεται ότι οι καταστάσεις συνηγορούν μια τέτοια αντίδραση )

σε αυτά!

Άσχετα από τον τρόπο που διατυπώνονται, το περιεχόμενο θα μπορούσε να ισχύει...αλλά όταν αντικρίζουμε μια όψη της αλήθειας,στην προκειμένη περίπτωση ότι δεν με εκμεταλεύτηκαν μόνο-εκμεταλέυτηκα κι εγώ, αντιδρούμε!Δεν διαφωνω οτι υπηρχε συνεκμεταλευση! Εγω η ιδια το παραδεχομαι με το να λεω οτι τον χρησιμοποιησα κυριως για την καλυψη συναισθηματικων αναγκων. Ειχε δεχτει αυτον τον ρολο προφανως γιατι κατι επαιρνε κι εκεινος με το να με φροντιζει. Καποτε κουραστηκε και θελησε να βγει απο την εξαρτητικη αυτη σχεση. Ουτε αυτοθυματοποιηθηκα ουτε στελνω ενα κατηγορω σ εκεινον. Αυτο που κανω ειναι να καταθετω ΑΥΤΟΥΣΙΑ και ΠΗΓΑΙΑ το συναισθημα μου. Ειναι ατυχες να επεξεργαζομαστε λογικα ενα κειμενο συναισθηματικα γραμμενο. Αλλιως θα εκφραστω οταν τα κρινω λογικα κι αλλιως θα βγαλω το συναισθημα και τον πονο με ενα γραπτο. Σ ευχαριστω με την αποψη σου, ημουν οντως πολυ περιεργη να την ξερω γιατι καποιο μηνυμα σου με ειχε αγγιξει καποτε πολυ:)

Θέλω να πω: Είναι εύκολο να τα ρίχνουμε όλα στον άλλο και να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας ως αδικημένο, πληγωμένο και προδωμένο. Αλλά τι γίνεται πό την άλλη μεριά? Αν ρωτήσουμε τον άλλον μπορει να μας πει την ιστορία σου με τελείως διαφορετικό τρόπο και να φανεί αυτός ο ηττημένος...

Γενικά αυτό που καυτηριάζει ίσως ο συμπατριώτης είναι ο ρόλος του θύματος που βάζεις τον εαυτό σου να παίζει.

Και τέλος, φοβάμαι ότι μπορει να νιώσεις χειρότερα αν μιλήσεις στα ίσια και στους δύο μετά από τόσο καιρό...καλύτερα υπερπήδησε το και συνέχισε τη ζωή σου έχοντας όλη αυτή την ιστορία ως μια ανάμικτη ανάμνηση που σε βοήθησε να αντιληφθείς κάποια πράγματα.

peace [/quote]

[weird]

Originally posted by marina38

Δεν μπορω να το χωνεψω και καθε φορα με πιανει αυτη η αισθηση ανημποριας και αδυναμιας οταν τον συναντω. Ενα φρικτο τρααυμα.
..................
Αν τα τραυματα κλεινουν γενικα.
Μηπως πρεπει να ασχοληθω με το θεμα της απωλειας ωστε να κλεισει μετα κι αυτο το τραυμα?

Γιατί λοιπόν να τον συναντάς αφού σου ξύνει την πληγή;
Πρώτα απομακρύνουμε αυτό που εμποδίζει την πληγή να κλείσει. Και μετά απομακρύνουμε την αιτία της πληγής.
Η απάντηση στο ερώτημα της τελευταίας σου πρότασης: ναι.

Σ ευχαριστω. Μου εδωσες ακριβως τη βοηθεια που χρειαζομουν. Θα τα λαβω ολα πολυ σοβαρα υποψη. Να σαι καλα.

[Thessalo]

Originally posted by weird - Ειναι ατυχες να επεξεργαζομαστε λογικα ενα κειμενο συναισθηματικα γραμμενο. Αλλιως θα εκφραστω οταν τα κρινω λογικα κι αλλιως θα βγαλω το συναισθημα και τον πονο με ενα γραπτο.

Αυτά να μας τα διευκρινήσεις εξ αρχής για να ξέρουμε/ ξέρω και εγώ πως να σου απαντήσω :)

Εαν μου επιτρέπεις και συ και οι φιλές σου μπορώ να κάνω ένα αστείο ;