Ξανα

[weird]

Θεοφανια
το ιδανικο, το οποιο προυποθετει και την ικανοτητα του να θεσει τα ορια που θα τον καλυπτουν και θα του επιτρεπουν να εχει σχεσεις μεσα στις οποιες θα εξελισσεται, ειναι να εξαρταται το οριο που θετει απο τις αντοχες που εχει ο ιδιος, ενοψει και του ανθρωπου με τον οποιο σχετιζεται.
Ελπιζω να εκφραζομαι κατανοητα.

[weird]

Υπαρχουν πολλες παρεκλισεις στο θεμα των οριων.
Υπερεκτιμω τις αντοχες μου και πιστευω οτι μπορω να χειριστω τον χειρισμο του αλλου. Γινομαι χαλι να με πατησει γιατι ειμαι εξαρτημενος ή για να τον κερδισω- σκλαβωσω. Εχω χαμηλη αυτο εικονα και πεποιθηση και θεωρω οτι αξιζω να δεχομαι παραπανω απο οσα αντεχω.Δεν διαθετω καποια σχετικη αυτογνωσια ωστε αφηνομαι ερμαιο διχως ορια, εκθετος στην καθε ειδους ανθρωπινη αδυναμια του αλλου. Το περιβλημα που εχω χτισει για να με χωριζει εμενα απο τους αλλους δεν ειναι αρκετα ισχυρο ωστε να αποτρεπω επιρροες που δεν επιθυμα. Ανοιγομαι και ριχνω τα ορια μου καταναγκαστικα για να καλυψω αλλες αναγκες ίσως και μη συνειδητες.
Η αιτιολογια των παρεκλισεων οπως καταλαβες, ποικιλλει αναλογα με την περιπτωση:)

[weird]

Συνεχιζω:P
Εχω μαθει απο μικρη (οικογενεια) να με ποδοπαταν, και να ζω διχως ορια, μεσω της ταυτισης με τον αλλο.
Ετσι στην μη υπευθυνη θεση των οριων υποβοσκει ολοκληρη ψυχοπαθολογια.
Τα ιδανικα ορια εξασξαλιζουν ιδανικες σχεσεις.
Ειναι κομβικο σημειο για την ποιοτητα της ζωης του καθενος αλλα οχι απο τα ευκολα να τα χειριστει κανεις.

[Θεοφανία]

Originally posted by weird
...............................το οριο που θετει απο τις αντοχες που εχει ο ιδιος, ενοψει και του ανθρωπου με τον οποιο σχετιζεται.
.......................

Εδώ είναι όλο το κλειδί.....να ορίζουμε τις αντοχές μας, γιατί μερικές φορές πιστεύουμε πως αντέχουμε αλλά υπερτιμούμε τις δυνάμεις μας με αποτελεσμα να εξαντλούμαστε και να σπαταλάμε ΄χρόνο και ψυχική δύναμη για να επουλώσουμε τα τραύματα μας.

[krino]

Originally posted by weird
Πιστευω οτι η κακια ειναι μια μορφη εκδηλωσης της ανθρωπινης αδυναμιας Κρινε.


οντως, οπως και αρκετες αλλες εκφανσεις της ζωης μας.



Απο την αλλη, ο καθενας εχει απο πισω του και μια θλιβερη ιστορια.
Τι θα γινοταν αν ολα τα δικαιολογουσαμε?



δεν δικαιολογω τιποτα, ακομα και αν πρεπει.
Μπορω ομως να κατανοω.



Το τι θα ανεχεται ο καθενας ειναι προσωπικη επιλογη, το που θα θεσει τα ορια.



σωστο.



Επιλογη που εχει να κανει και με το ποιον θα ανεχτει και με τις εσωτερικες του αντοχες...
Το ιδεατο θα ηταν κανενας να μην χρειαζοντα να δικαιολογησει κανεναν εφοσον ολοι αναλαμβαναν συνολικα την ευθυνη του εαυτου τους...
Αλλα, δεν ζουμε στον παραδεισο, σωστα?



μωρε και η κολαση μην σου πω οτι εχει γινει τουριστικος προορισμος....


Με επιασε η ορεξη για κουβεντα.
οσο για το οτι θα βολεψουν οι συνθηκες και οι περιστασεις, ειναι φυσικο! Ροδα ειναι και γυριζει:P



το μονο που χρειαζεται ειναι καλο γρασαρισμα...



Γι αυτο ειναι κριμα να αφηνεις να σε οριζουν και στιγματιζουν ατυχεις περιστασεις και ανθρωπινες συμπεριφορες που πηγαζαν απο αδυναμια.



οντως καποιες στιγμες πρεπει να πετρωνεις και ενω αντιλαμβανεσαι την αδυναμια του αλλου, εν τουτοις να μην την αφηνεις να σε ακουμπαει.

Ειμαι πολυ προσεκτικος στην κακια γυρω μου, προσπαθω να την χωνεψω αλλα οχι να την αφησω να επηρεασει την ζωη μου.
Αν θες μπορεις να τα εκλαβεις ολα αυτα σαν μια αμυνα του εαυτου μου...

[weird]

Originally posted by Θεοφανία

Originally posted by weird
...............................το οριο που θετει απο τις αντοχες που εχει ο ιδιος, ενοψει και του ανθρωπου με τον οποιο σχετιζεται.
.......................

Εδώ είναι όλο το κλειδί.....να ορίζουμε τις αντοχές μας, γιατί μερικές φορές πιστεύουμε πως αντέχουμε αλλά υπερτιμούμε τις δυνάμεις μας με αποτελεσμα να εξαντλούμαστε και να σπαταλάμε ΄χρόνο και ψυχική δύναμη για να επουλώσουμε τα τραύματα μας.

Συμφωνω,
θελει πολλη δουλεια, και σιγουρα σταδιακα μαθαινουμε να εκτιμουμε σωστα το ποσο αντεχουμε σε ορισμενη κατασταση αλλα και να λειτουργουμε σε συμφωνια με την αντοχη μας αυτη...αρκει να υπαρχει η θεληση.
Ε την μια φορα θα το πετυχεις, την αλλη οχι.
Βοηθανε οι μακροχρονιες σχεσεις στο θεμα των οριων, πολυ. Προσφερονται για παρατηρηση και βελτιωση.

[weird]

Originally posted by krino

Originally posted by weird
Πιστευω οτι η κακια ειναι μια μορφη εκδηλωσης της ανθρωπινης αδυναμιας Κρινε.


οντως, οπως και αρκετες αλλες εκφανσεις της ζωης μας.



Απο την αλλη, ο καθενας εχει απο πισω του και μια θλιβερη ιστορια.
Τι θα γινοταν αν ολα τα δικαιολογουσαμε?



δεν δικαιολογω τιποτα, ακομα και αν πρεπει.
Μπορω ομως να κατανοω.



Το τι θα ανεχεται ο καθενας ειναι προσωπικη επιλογη, το που θα θεσει τα ορια.



σωστο.



Επιλογη που εχει να κανει και με το ποιον θα ανεχτει και με τις εσωτερικες του αντοχες...
Το ιδεατο θα ηταν κανενας να μην χρειαζοντα να δικαιολογησει κανεναν εφοσον ολοι αναλαμβαναν συνολικα την ευθυνη του εαυτου τους...
Αλλα, δεν ζουμε στον παραδεισο, σωστα?



μωρε και η κολαση μην σου πω οτι εχει γινει τουριστικος προορισμος....


Με επιασε η ορεξη για κουβεντα.
οσο για το οτι θα βολεψουν οι συνθηκες και οι περιστασεις, ειναι φυσικο! Ροδα ειναι και γυριζει:P



το μονο που χρειαζεται ειναι καλο γρασαρισμα...



Γι αυτο ειναι κριμα να αφηνεις να σε οριζουν και στιγματιζουν ατυχεις περιστασεις και ανθρωπινες συμπεριφορες που πηγαζαν απο αδυναμια.



οντως καποιες στιγμες πρεπει να πετρωνεις και ενω αντιλαμβανεσαι την αδυναμια του αλλου, εν τουτοις να μην την αφηνεις να σε ακουμπαει.

Ειμαι πολυ προσεκτικος στην κακια γυρω μου, προσπαθω να την χωνεψω αλλα οχι να την αφησω να επηρεασει την ζωη μου.
Αν θες μπορεις να τα εκλαβεις ολα αυτα σαν μια αμυνα του εαυτου μου...

Αμυνες εχουμε ολοι:))
Το δυσκολο ειναι και να τις χειριζομαστε σωστα, να τις χρησιμοποιουμε κι οχι εκεινες εμας.
Προτιμω στη θεση της αμυνας να βαλω τα ορια, την αποσταση, την μεριμνα για τον εαυτο μου..

[Θεοφανία]

Το θέμα είναι να πατάς κάπου φρένο στη ζωή σου και να δίνεις χώρο στον εαυτό σου να την παρατηρήσει. Οι περισσότεροι, (και γω μέσα), δεν το κάνουμε. Μας παρασύρουν οι καθημερινοί στόχοι και αφηνόμαστε να μαζεύουμε μικρούς κόκκους άμμου που στο τέλος γίνονται βουνό και δεν μπορούμε να τους κουνήσουμε από κει. Κάπως έτσι ξεκινά το αναγκαστικό σκάψιμο του καθένα, που τις περισσότερες φορές είναι εξαιρετικά οδυνηρό.....

[weird]

Originally posted by Θεοφανία
Το θέμα είναι να πατάς κάπου φρένο στη ζωή σου και να δίνεις χώρο στον εαυτό σου να την παρατηρήσει. Οι περισσότεροι, (και γω μέσα), δεν το κάνουμε. Μας παρασύρουν οι καθημερινοί στόχοι και αφηνόμαστε να μαζεύουμε μικρούς κόκκους άμμου που στο τέλος γίνονται βουνό και δεν μπορούμε να τους κουνήσουμε από κει. Κάπως έτσι ξεκινά το αναγκαστικό σκάψιμο του καθένα, που τις περισσότερες φορές είναι εξαιρετικά οδυνηρό.....

Εχεις τεραστιο δικιο Θεοφανια, και χαιρομαι γιατι αυτο δειχνει οτι μεσα σου τα πραγματα κινουνται.
Η αυτοπαρατηρηση, ο απολογισμος της στασης μου, το να αφουγκραζομαι το μεσα μου.
Ποσος χωρος και χρονος υπαρχει στις ζωες μας για να κατσουμε σιωπηλα και να συνατηθουμε με τον εαυτο μας? να επεξεργαστουμε σκεψεις και συναισθηματα, να τα βαλουμε σε μια σειρα και να πουμε, αυτος ειμαι, αυτο μου συμβαινει, αυτο εχω αναγκη.
Πολλες φορες αγνοουμε τα καλεσματα τουτα, θαβουμε τα αγχη μεχρι που αναγκαζονται να σωματοποιηθουν μπας και μπορεσουν και τραβηξουν την προσοχη μας.
Οδυνηρη διαδικασια.

[weird]

Ποσες φορες παταμε φρενο?
οταν ομως με καθηλωνει ο πανικος,
καθομαι ακινητη και ψαχνω να βρω ολα τα στραβα.
Ας μαθουμε να ζουμε πιο πολυ σε επαφη αληθινη με εμας και τους αλλους, και τοτε ολοι οι πανικοι, θα ειναι περιττοι:))

[krino]

δεν θελω να βαλω κανενα προτυπο ζωης και να το αναδειξω ως πρεπον....
Μακρια απο μενα αυτες οι εξιδανικεύσεις.

Απλα για μενα πλεον εχει καταντησει σαν τροπος επι-βιωσης και οχι μονο σαν τροπο ζωης.
Δεχομαι και κανω αρκετα σκληρη κριτικη (αρχιζωντας απο τον εαυτο μου και τελειωνωντας οπου αναπτυσεται ενας διαλογος) και καποιες στιγμες εισαι αναγκασμενος να προστατευσεις τον εαυτο σου.
Οφειλω να θετω ορια (ηθικα η οχι) και αν εχει νοημα να τα κανω γνωστα, αλλιως οτι βρισκεται πισω μου, θα περασει απο πανω μου.
Το τελευταιο σημερα στις κοινωνικες σχεσεις, εχει γινει απο τα πιο κλασικα ζητουμενα της εποχης μας.

[krino]

Originally posted by weird

Ας μαθουμε να ζουμε πιο πολυ σε επαφη αληθινη με εμας και τους αλλους, και τοτε ολοι οι πανικοι, θα ειναι περιττοι:))

κατ εμε,
δεν υπαρχει κανενας λογος να ζω διαφορετικα.
Σε παραπέμπω στην υπογραφη μου, η οποια συνοψιζει το πως κινουμε στην ζωη μου.


ΥΓ.... καλα εξυπναδα ειπα και τωρα το ειδα,
μιας και δεν ειχα ποτε πανικους αλλα ο συσχετισμος που ηθελα να κανω ηταν το αλλο κομματι.

[weird]

Originally posted by krino
δεν θελω να βαλω κανενα προτυπο ζωης και να το αναδειξω ως πρεπον....
Παρερμηνευσες τον εσφαλμενο μου πληθυντικο. Δεν θελω να κανω τον κυρηκα σε κανεναν ουτε να του δωσω συνταγη. Τα οσα εκφραζω ειναι τα οσα εχω μαθει απο την προσωπικη μου εμπειρια και με βοηθουν εμενα στο να ζω τη ζωη μου οπως την θελω. Ο καθενας δινει το δικο του σχημα στην υπαρξη, τη δικη του φιλοσοφια. Σαν γενικη αποψη πιο αφαιρετικα θα καταθεσω οτι πιστευω πως θα ηταν ωφελιμο να ειχαμε/αφιερωναμε περισσοτερο χρονο στις ζωες μας να επενδυσουμε στην ανθρωπινη επαφη.
Μακρια απο μενα αυτες οι εξιδανικεύσεις.

Απλα για μενα πλεον εχει καταντησει σαν τροπος επι-βιωσης και οχι μονο σαν τροπο ζωης.
Το να θετεις τα ορια?
Δεχομαι και κανω αρκετα σκληρη κριτικη (αρχιζωντας απο τον εαυτο μου και τελειωνωντας οπου αναπτυσεται ενας διαλογος) και καποιες στιγμες εισαι αναγκασμενος να προστευσεις τον εαυτο σου.
Αρκετες πιστευω...Οφειλω να θετω ορια (ηθικα η οχι) και αν εχει νοημα να τα κανω γνωστα, αλλιως οτι βρισκεται πισω μου, θα περασει απο πανω μου.
Το τελευταιο σημερα στις κοινωνικες σχεσεις, εχει γινει απο τα πιο κλασικα ζητουμενα της εποχης μας.

[weird]

Originally posted by weird
Ποσες φορες παταμε φρενο?
οταν ομως με καθηλωνει ο πανικος,
καθομαι ακινητη και ψαχνω να βρω ολα τα στραβα.
Ας μαθουμε να ζουμε πιο πολυ σε επαφη αληθινη με εμας και τους αλλους, και τοτε ολοι οι πανικοι, θα ειναι περιττοι:))

Διορθωση:
Οταν όμως ζω πιο πολυ σε επαφη με εμενα και τους αλλους, τοτε ολοι οι πανικοι μου αρχιζουν να γινονται περιττοι.

[weird]

Originally posted by krino

Originally posted by weird

Ας μαθουμε να ζουμε πιο πολυ σε επαφη αληθινη με εμας και τους αλλους, και τοτε ολοι οι πανικοι, θα ειναι περιττοι:))

κατ εμε,
δεν υπαρχει κανενας λογος να ζω διαφορετικα.
Σε παραπέμπω στην υπογραφη μου, η οποια συνοψιζει το πως κινουμε στην ζωη μου.


ΥΓ.... καλα εξυπναδα ειπα και τωρα το ειδα,
μιας και δεν ειχα ποτε πανικους αλλα ο συσχετισμος που ηθελα να κανω ηταν το αλλο κομματι.

Ενταξει, εχω συνηθισει στις εξυπναδες σου, τις βρισκω χαριτωμενες:PP
Και συμπληρωματικα, αναφερομουν καθαρα στην αποψη μου για τον τροπο αντιμετωπισης των πανικων, ενα θεμα που οντως φαινεται να μην σε αφορα.
Να προσεχεις με το υπεραμυνεσθαι ε?