HMEΡΟΛΟΓΙΟ ΒΟΥΛΙΜΙΚΩΝ-ΥΠΕΡΦΑΓΙΚΩΝ

[POZ]

Μακάρι..έχω τα συμπτώματα αλλά που να την βρω την αισιοδοξία πλέον?Τελικά την έκανα την γουρουνιά σιγά μην άντεχα.Και καλά έφαγα μπάρες δημητριακών(3 κουτιά) αντί για σοκολάτες , κάτι ρυζογκοφρέτες , παστέλι και άααφθονο ψωμί!Υπέροχα!Βασικά δν με τρομάζει τόσο το φαί ως φαί, με τρομάζει το ότι δν έχω κάμια όρεξη πια όχι απλά να κάνω δίαιτα αλλά ούτε κ να φάω κάπως μετρημένα.Αυτά κάνει η πολλή στέρηση και άντε το σώμα χορτάινει γρήγορα αλλά το μυαλό?

Habibina(ωραίο) καλώς ήλθες!Απο τη μια χαίρομαι που με καταλαβαίνεις και απο την άλλη λυπάμαι..πιστεύω όμως με επιμονη θα κάνουμε βηματάκια σιγά σιγά τι να πω!Θα τα λέμε!

[alexandrita]

ξερεις τι?πιστευω οτι αυτα που τρως μπορει να σου ανοιγουν περισσοτερο την ορεξη,αν κρινω απο μενα,και γι αυτο δε μπορεις να φας μετρημενα.τα εχω κανει χιλιαδες φορες αυτα τα λαθη,και απλα τα αποφευγω.

οπως το μελι,ΠΟΤΕ στη ζωη μου δεν εχω καταφερει να φαω ενα κουταλακι.ή μια μπαρα δημητριακων.αν τα ξεκινησω το υπερφαγικο ειναι σιγουρο.ενω με τη σοκολατα η οτιδηποτε αλλο νιωθω κορεσμο και σταματαω.σημερα ηθελα γαλα με μελι και μουσλι... αλλα επειδη πριν φαω ολο το βαζο μελι δεν θα σταματουσα,πηρα μια μεγαλη lacta και μπισκοτα dijestive.οκ,δεν ειναι υγιεινα αλλα μια φορα την εβδομαδα ολα επιτρεπονται.και προτιμω ν απολαυσω τη σοκολατιτσα με τα μπισκοτακια σαν ανθρωπος απο τα να ειμαι με τα μουτρα μεσα στο βαζο με το μελι και να τρωω σαν να μην υπαρχει αυριο.

[POZ]

Μωρε εγώ αν μου καρφωθεί να φάω θα φάω..!Οι μπάρες μου αρέσουν σαν γεύση τις προτιμώ απο την σκέτη σοκολάτα, το παστέλι επίσης το προτιμώ και όσο για το ψωμί πάλι προτιμώ να φάω μια φραντζόλα με φέτα σαν γεύση παρά πίτσα η πιτόγυρα.Ξέρω κ εγώ γούστα είναι αυτά!Καλά με οποιονδήποτε τρόπο οι θερμίδες είναι θερμίδες έτσι ?μη σου πω αυτά που τρώω έχουν περισσότερες.Αλλά όσες φορές έχω φάει κρουασάν πατατάκια κτλ δν το ευχαριστιέμαι καν οπότε..Τέλος πάντων ότι έγινε έγινε τώρα, έχω και την Δευτέρα το βράδυ τραπέζωμα βέβαια και βράστα και έχω προκαταληφθέι απο τώρα οτι θα φάω τον αγλέωρα(λάθος). Ας έρθει τελικά κάτι που να δώσει χρώμα στη ζωή μας..κουράστηκα!!

[habibina]

ΡΟΖ....συμφωνώ με την alexandrita.μηπως σου ανοιγουν πιο πολύ την όρεξη?και μια ακομη πιο βασική ερώτηση.μεσα στην ημέρα τι τρώς????μπάρες και τα μυαλά στα κάγκελα?

[POZ]

βασικά εδώ και 2 μήνες τρώω κανονικό φαί, μαγειρευτό κ ψωμί κ τυρί κανονικά,ούτε τοστάκια ούτε γιαουρτάκια.Και η αλήθεια είναι οτι δν νιώθω καθόλου πεινασμένη οργανικά, αλλά όταν δν είμαι καλά ψυχολογικά ή όταν αγχώνομαι θέλω να φάω ώσπου να σκάσω , είτε είμαι φαγωμένη είτε όχι.Ειδικά αν μου κολλήσει κάτι στο κεφάλι και 5 πιάτα φαί να φάω θέλω ΚΑΙ απο αυτό.Ψυχολογικό μη τα ξαναλέμε..

[habibina]

καλά το συναίσθημα γνωστό και ότι και να σου λέω εγω και να είμαι εκει μπροστα σου και να σε παρακαλάω να μη φας εσυ ο κόσμος να χαλάσει θα τα φάς.το ξέρω και δεν αντιλέγω.είναι η αντίδραση σου,το καταφύγιο σου, το φιλαράκι σου και όλα τα συναφή.οι ψυχολόγοι τι κάνουν πια???που είναι και γιατι δε βοηθούν αυτές τις βρωμοώρες?όσο για το χρώμα στη ζωή μας εγω επαψα να περιμένω να έρθει.το ψάχνω εγω....όσο μπορώ...

[POZ]

κοίτα εγώ θυμάμαι απο πάντα τον εαυτό μου να τρώω που κ που ακατάσχετα, το ίδιο και όλες οι κοπέλες που ξέρω, το πρόβλημα αρχίζει όταν είτε αρχίζουμε τους εμετούς είτε μας γίνονται εμμονή οι θερμίδες και περνάμε στη φάση της ανορεξίας κ δυστυχώς εγώ τα πέρασα κ τα δύο..εκεί χρειάζεται ο ψυχολόγος.Εγώ τώρα προσπαθώ να συνηθίσω το νέο μου σώμα και αδυνατώ να μετράω θερμίδες, φαντάσου εδώ και 2 εβδ. κάθε βράδυ λέω οτι την επόμενη θα προσέξω και πάλι τα κάνω σκατά!Όσο για το "χρώμα" πολύ καλά κάνεις , μαγικά δν γίνονται και τελικά τείνω να πιστέψω οτι κ εγώ που στεναχωριέμαι κατα βάθος δεν θέλω πραγματικά να ξεφύγω απτη μιζέρια μου..εαν κρίνω οτι όσες ευκαιρίες μου δόθηκαν τις άφησα ανεκμετάλλευτες και έτρεξα πάλι να χωθώ στο γνωστό καταφύγιο..

[alexandrita]

το χρωμα στη ζωη μας... οχι απλως επαψα να περιμενω να ερθει,αλλα ωρες-ωρες αισθανομαι οτι δεν θα ερθει ποτε.

[POZ]

μας έχει καταπιεί μια κατάσταση , που έγινε συνήθεια και πράγματα που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένα, τώρα φαντάζουν όλο και πιο μακρινά και αδύνατα.Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν παραμένω ασυνείδητα σε αυτή την κατάσταση με το όποιο τίμημα μονό κ μόνο για να αποφύγω τις ευθύνες μιας γεμάτης ζωής.Πάντως εδώ κ πολύ καιρό έπαψα να προσπαθώ για εμένα και μ αρκεί να χαίρομαι με την ευτυχία των φίλων μου και των δικών μου.Για να τα καταφέρνουν κάτι θα κάνουν καλύτερα απο εμένα.Είναι μεγάλή η φθορά πλέον και εγώ όχι απλά δν περιμένω να φωτίσει η ζωή μου αλλά ούτε καν το επιδιώκω.Ξέρω ιστορίες ανθρώπων που έφτασαν στον απόλυτο πάτο και μπόρεσαν και ξαναέφτιαξαν τη ζωή τους.Εντάξει.Εγώ απλά δν μπορώ..

[badgirl11]

Originally posted by alexandrita
ξερεις τι?πιστευω οτι αυτα που τρως μπορει να σου ανοιγουν περισσοτερο την ορεξη,αν κρινω απο μενα,και γι αυτο δε μπορεις να φας μετρημενα.τα εχω κανει χιλιαδες φορες αυτα τα λαθη,και απλα τα αποφευγω.

οπως το μελι,ΠΟΤΕ στη ζωη μου δεν εχω καταφερει να φαω ενα κουταλακι.ή μια μπαρα δημητριακων.αν τα ξεκινησω το υπερφαγικο ειναι σιγουρο.ενω με τη σοκολατα η οτιδηποτε αλλο νιωθω κορεσμο και σταματαω.σημερα ηθελα γαλα με μελι και μουσλι... αλλα επειδη πριν φαω ολο το βαζο μελι δεν θα σταματουσα,πηρα μια μεγαλη lacta και μπισκοτα dijestive.οκ,δεν ειναι υγιεινα αλλα μια φορα την εβδομαδα ολα επιτρεπονται.και προτιμω ν απολαυσω τη σοκολατιτσα με τα μπισκοτακια σαν ανθρωπος απο τα να ειμαι με τα μουτρα μεσα στο βαζο με το μελι και να τρωω σαν να μην υπαρχει αυριο.

:thumbup:
αχ το τσακισα το μελι, κ ποσα αλλα, που ηξερα οτι καλο ηταν να μην τα αγγιξω καν, γιατι δεν ειμαι ανθρωπος να φαω λιγο,
πρεπει να το φαω ολο!
απορω πως πηγα μονο τοσα κιλα μεσα σε χμ ενα δεκαημερο που τρωω ο,τι ναναι οσο ναναι...
την επομενη φορα θα προσπαθησω να κανω αυτο που ειπες ακριβως,
πιανει κ σεμενα σχεδον παντα, τρωω αυτο που οντως θελω κ μετα σταματω!
(αλλα το τρωω ολοκληρο, μη μου πειτε ενα κομματακι λακτα :spin:)
εχω την εντυπωση οτι εδω κ 10 μερες κανω βουλιμικα, αρχισα απλα τρωγοντας παραπανω κ λαθος φαγητα που μου εφερναν πεινα πχ μελι
μετα ξεφευγα στην ποσοτητα αλλα κ ποιοτητα τροφων
κ εφτασα να τρωω ο,τι θελω οποτε θελω αλλα μετα απτις τυψεις να τρωω κ αλλα τοσα...που δεν ηθελα...
χθες κ σημερα ενα κουτι πιτσα...
σημερα ευτυχως αδιαθετησα κ τωρα που ιεμαι σιγουρη οτι δεν ειμαι εγγυος (επαιζε αυτο κ ειχα αγχωθει καθοτι υπερβαρη)
αρχιζω νεα προσπαθεια, αυτη τη φορα οπως παλια,
θελω λακτα τρωω λακτα,
αλλα μονο τη λακτα κ τελος.
κ 1 φορα στο τοσο οχι καθε μερα...
δεν σας επισκεπτομουν γιατι ηθελα να πιστευω οτι δεν εκανα βουλιμικα...
οτι δεν πισογυρισα, μα ποσο ευκολο ειναι τελικα κ ποσο δυσκολο να πιστεψουμε οτι γυρισαμε στον παλιο εαυτο μας που δε θελουμε να αντικριζουμε...

[mariafc]

μας έχει καταπιεί μια κατάσταση , που έγινε συνήθεια και πράγματα που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένα, τώρα φαντάζουν όλο και πιο μακρινά και αδύνατα.Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν παραμένω ασυνείδητα σε αυτή την κατάσταση με το όποιο τίμημα μονό κ μόνο για να αποφύγω τις ευθύνες μιας γεμάτης ζωής.Πάντως εδώ κ πολύ καιρό έπαψα να προσπαθώ για εμένα και μ αρκεί να χαίρομαι με την ευτυχία των φίλων μου και των δικών μου.Για να τα καταφέρνουν κάτι θα κάνουν καλύτερα απο εμένα.Είναι μεγάλή η φθορά πλέον και εγώ όχι απλά δν περιμένω να φωτίσει η ζωή μου αλλά ούτε καν το επιδιώκω.Ξέρω ιστορίες ανθρώπων που έφτασαν στον απόλυτο πάτο και μπόρεσαν και ξαναέφτιαξαν τη ζωή τους.Εντάξει.Εγώ απλά δν μπορώ..

Αχ βρε Ροζ έχουμε πολλά κοινά εμείς οι δύο. Κάνουμε τις ίδιες σκέψεις ακριβώς. Έχεις δίκιο. Είναι πολύ μεγάλη η φθορά. Για να μιλήσω για τον εαυτό μου τουλάχιστον υπήρχαν μέρες που αδυνατούσα να σηκωθώ σπό το κρεββάτι που είχα μια απάθεια και αδυναμία να συνεχίσω. Δεν μπορούσα ή ίσως και να μην ήθελα να βγω από το τέλμα που είχα πέσει. Ίσως να με βόλευε να κάθομαι και να κλαψουρίζω όλη μέρα για να δικαιολογήσω και άλλες καταστάσεις.
Κάποτε ήμουν ένα τροφαντό κορίτσι αλλά γελαστό και με όνειρα. Όλα άλλαξαν όταν έπεσα στην παγίδα των θερμίδων. Έφτασαν να ορίζουν τη ζωή μου +- 100 γραμμάρια. Το γελαστό κορίτσι μετατράπηκε σε ένα θλιμμένο, μελαγχολικό πράγμα που όλη μέρα έβριζε, είχε νεύρα, δεν ήθελε να βγει έξω, τις βρώμαγαν όλες οι παρέες της.
Τον τελευταίο καιρό όμως βλέπω ξανά μια αχτίδα φωτός στον ψυχολογικό κυρίως τομέα. Την σχέση με το φαγητό πιστεύω σχεδόν την έχω αποκαταστήσει εκεί όμως που χρειάζομαι δουλειά είναι στο ψυχολογικό κομμάτι. Βλέπω τις μέρες να περνάνε και δε θέλω να χάσω άλλο χρόνο.
Καμιά φορά φοβάμαι δεν ξέρω αν υπάρχει η απολυτη γιατρειά στην ανορεξία ή τη βουλιμία όμως δε θέλω να ξαναγυρίσω στα ίδια.
Πόλλά γυαλιά έχουν ραγίσει και θα ναι δύσκολο να τα ξανακολλήσω όμως ήρθε η ώρα να το παλέψω και να μην παραδοθώ αμαχητί.
ʼντε ροζούλα μου υπομονή. Μια φύση απαιόδοξη σου λέει ότι κατι καλό μας περιμένει και μας γι αυτό το κεφάλι ψηλά και υπομονή.

[POZ]

Originally posted by mariafc

μας έχει καταπιεί μια κατάσταση , που έγινε συνήθεια και πράγματα που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένα, τώρα φαντάζουν όλο και πιο μακρινά και αδύνατα.Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν παραμένω ασυνείδητα σε αυτή την κατάσταση με το όποιο τίμημα μονό κ μόνο για να αποφύγω τις ευθύνες μιας γεμάτης ζωής.Πάντως εδώ κ πολύ καιρό έπαψα να προσπαθώ για εμένα και μ αρκεί να χαίρομαι με την ευτυχία των φίλων μου και των δικών μου.Για να τα καταφέρνουν κάτι θα κάνουν καλύτερα απο εμένα.Είναι μεγάλή η φθορά πλέον και εγώ όχι απλά δν περιμένω να φωτίσει η ζωή μου αλλά ούτε καν το επιδιώκω.Ξέρω ιστορίες ανθρώπων που έφτασαν στον απόλυτο πάτο και μπόρεσαν και ξαναέφτιαξαν τη ζωή τους.Εντάξει.Εγώ απλά δν μπορώ..

Αχ βρε Ροζ έχουμε πολλά κοινά εμείς οι δύο. Κάνουμε τις ίδιες σκέψεις ακριβώς. Έχεις δίκιο. Είναι πολύ μεγάλη η φθορά. Για να μιλήσω για τον εαυτό μου τουλάχιστον υπήρχαν μέρες που αδυνατούσα να σηκωθώ σπό το κρεββάτι που είχα μια απάθεια και αδυναμία να συνεχίσω. Δεν μπορούσα ή ίσως και να μην ήθελα να βγω από το τέλμα που είχα πέσει. Ίσως να με βόλευε να κάθομαι και να κλαψουρίζω όλη μέρα για να δικαιολογήσω και άλλες καταστάσεις.
Κάποτε ήμουν ένα τροφαντό κορίτσι αλλά γελαστό και με όνειρα. Όλα άλλαξαν όταν έπεσα στην παγίδα των θερμίδων. Έφτασαν να ορίζουν τη ζωή μου +- 100 γραμμάρια. Το γελαστό κορίτσι μετατράπηκε σε ένα θλιμμένο, μελαγχολικό πράγμα που όλη μέρα έβριζε, είχε νεύρα, δεν ήθελε να βγει έξω, τις βρώμαγαν όλες οι παρέες της.
Τον τελευταίο καιρό όμως βλέπω ξανά μια αχτίδα φωτός στον ψυχολογικό κυρίως τομέα. Την σχέση με το φαγητό πιστεύω σχεδόν την έχω αποκαταστήσει εκεί όμως που χρειάζομαι δουλειά είναι στο ψυχολογικό κομμάτι. Βλέπω τις μέρες να περνάνε και δε θέλω να χάσω άλλο χρόνο.
Καμιά φορά φοβάμαι δεν ξέρω αν υπάρχει η απολυτη γιατρειά στην ανορεξία ή τη βουλιμία όμως δε θέλω να ξαναγυρίσω στα ίδια.
Πόλλά γυαλιά έχουν ραγίσει και θα ναι δύσκολο να τα ξανακολλήσω όμως ήρθε η ώρα να το παλέψω και να μην παραδοθώ αμαχητί.
ʼντε ροζούλα μου υπομονή. Μια φύση απαιόδοξη σου λέει ότι κατι καλό μας περιμένει και μας γι αυτό το κεφάλι ψηλά και υπομονή.

Πάντως Μαρία μου σαν τρίτη τελείως εαν παρατηρήσω την ιστορία σου αποστασιοποιημένα απο διατροφικές διαταραχές ,δεν το βλέπω και πολύ αφύσικο να περάσει ένας άνθρωπος που απο παχουλός γίνεται αδύνατος , κάποια ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Δηλαδή γενικά οποιαδήποτε μεγάλη αλλαγή είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο πιστεύω οτι επηρεάζει την ψυχολογία και θέλει πολύ προσοχη.Δεν ξέρω , δν είμαι ψυχολόγος αλλά σε εμένα το έχω παρατηρήσει αυτό, ίσως ισχύει σε ανθρώπους πιο ευάλωτους και πιο ευαίσθητους..ʼσε κ εγώ που είμαι φύση αισιόδοξη τι κατάλαβα?!Εντάξει, άνθρωποι είμαστε ας πέφτουμε..το σημαντικότερο για εμένα είναι να ξαναστεκόμαστε στα πόδια μας γρήγορα!

[mariafc]

Σίγουρα δεν ήταν αφύσικο να περάσω ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Όχι ότι είχα ποτέ κόμπλεξ με το βάρος μου αλλά πιο πολύ για την υπεράνθρωπη προσπάθεια που χα κάνει. Μέχρι τότε δεν ήξερα τι πάει να πει δίαιτα. Πάλεψα πολύ, στερήθηκα πράγματα και τα κατάφερα. Λογικό μετά να φοβάμαι.Κακίζω όμως τον ευατό μου για το μετά για το ότι εγώ η μις τέλεια και εγκρατής δεν κατάφερα να κοντρολάρω τους φόβους μου και να σε προσέχω σε λογικά πλαίσια. Σε συνάρτηση με ότι με πέτυχε σε μια εποχή που μόλις είχα επιστρέψει στην πόλη μου από σπουδές όπου με περίμεναν και κάποια δυσάρεστα γεγονότα ήρθε και έδεσε το γλυκό. Επειδή μου πήγαιναν όλα σκατά θεωρούσα ότι αδυνατίζοντας και άλλο τουλάχιστον πετύχαινα κάτι στην κατα τα άλλα αποτυχημένη ζωή μου. Μέγα λάθος.
Τελοσπάντων ότι έγινε έγινε όπως λέει και η ράνια θρασκιά κοιτάμε μπροστά.

[dolphin_ed]

Αχ Μαράκι, πόσο παράλληλοι είναι οι δρόμοι μας... Μετά από υπεράνθρωπη προσπάθεια, γυμναστική και στερήσεις κατάφερα να χάσω 15 κιλά περίπου και μετά από το φόβο μου έκανα ακρότητες για να συντηρηθώ σε ένα βάρος το οποίο δεν ήταν το σωστό για΄μένα τελικά...

[mariafc]

Αχ Μαράκι, πόσο παράλληλοι είναι οι δρόμοι μας... Μετά από υπεράνθρωπη προσπάθεια, γυμναστική και στερήσεις κατάφερα να χάσω 15 κιλά περίπου και μετά από το φόβο μου έκανα ακρότητες για να συντηρηθώ σε ένα βάρος το οποίο δεν ήταν το σωστό για΄μένα τελικά...

Γεια σου δελφινάκι. ʼστα να πάνε. Ότι κοροιδευα το λούστηκα. Θυμάμαι που έβλεπα πολύ αδύνατα κορίτσια στο δρόμο και έλεγα μα κοιτάξτε μια ανορεξική και τι μυαλό έχει και έφτασα να κάνω τα τέρατα μόνο και μόνο επειδή φοβόμουν ότι μια μέρα θα ξυπνήσω 40 κιλά πιο παχιά. Θεωρούσα ότι όσο περισσότερο αδυνάτιζα τόσο απομακρυνόμουν από την επίκινδυνη ζώνη (πίστευα ότι αν πέρναγα τα 60 κιλά μετά θα πήγαινα 70 κοκ).
Ανοησίες γιατί αν συνέχιζα να τρώω υγιεινά και όπως έπρεπε και στα κιλά μου θα ήμουνα και θα γλίτωνα από πολλά βάσανα και δάκρυα. Τώρα ουσιαστικά τι κατάφερα να φτάσω ένα βήμα πριν το θάνατο, να καταστρέψω τον οργανισμό μου, να χαλάσω τον μεταβολισμό μου ο οποίος αντιδρά ακόμα και αν φάω βραστο καρότο.
Εσύ δελφινάκι πως είσαι τώρα? Είσαι σε φάση που χεις ξεπεράσει το πρόβλημα σου;