συναισθηματική vs πραγματικής πείνας

[maria_p_40]

Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το άρθρο και παραθέτω τμήμα του (αν πληρείτε κι εσείς και τις 8 προϋποθέσεις του συναισθηματικά πεινασμένου, μην εκπλαγείτε... we are on the same boat!)

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΠΕΙΝΑ

1. Είναι ξαφνική:

Τη μια στιγμή δεν σκέφτεστε καθόλου το φαγητό και την επόμενη πεινάτε πάρα πολύ.

2. Αφορά ένα συγκεκριμένο φαγητό:

Νιώθετε την ακατανίκητη επιθυμία να φάτε, για παράδειγμα, σουβλάκι ή γλυκά και αισθάνεστε πως δεν θα ικανοποιηθείτε με κανένα άλλο είδος τροφής.

3. Τη νιώθετε «πάνω από το λαιμό»:

Ξεκινά από το στόμα και το μυαλό. Ο ουρανίσκος σας θέλει να γευτεί τη σοκολάτα ή την πίτσα και η σκέψη σας προσκολλάται στο επιθυμητό φαγητό.

4. Είναι επείγουσα:

Σας πιέζει να φάτε εδώ και τώρα, γιατί θέλετε να καταπραΰνετε τη δυσαρέσκεια που σας κυρίευσε.

5. Σχετίζεται με ένα δυσάρεστο γεγονός ή το ακολουθεί:

Για παράδειγμα, τον τσακωμό με τη μητέρα σας, τις κακές επιδόσεις του παιδιού σας στο σχολείο ή την επίπληξη του αφεντικού σας.

6. Προκαλεί αυτόματη πρόσληψη τροφής και απουσία σκέψης ή γνώσης σχετικά με αυτή:

Αισθάνεστε δηλαδή σαν κάποιος άλλος να σας ταίζει το τιραμισού ή το τσίζμπεργκερ και υπάρχει πιθανότητα να μη συνειδητοποιείτε πόσο μεγάλες ποσότητες φαγητού έχετε καταναλώσει.

7. Δεν αναγνωρίζετε τον κορεσμό:

Τρώτε υπερβολικά για να καλύψετε τα αρνητικά σας συναισθήματα και δεν σταματάτε ακόμα και αν αρχίσει να πονά το στομάχι σας.

8. Όταν ικανοποιηθεί, ακολουθούν οι ενοχές:

Τρώτε για να αισθανθείτε καλύτερα και καταλήγετε να κατηγορείτε τον εαυτό σας, δίνοντας παράλληλα υποσχέσεις πως «από αύριο θα επανορθώσω κάνοντας δίαιτα».

Αντίθετα, η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΠΕΙΝΑ:

1. Είναι σταδιακή: Το στομάχι σας γουργουρίζει και σας στέλνει κατά διαστήματα μηνύματα ότι ήρθε βιολογικά η ώρα να φάτε.

2. Σχετίζεται με διάφορα φαγητά: Δεν έχετε συγκεκριμένες προτιμήσεις ως προς το τι θέλετε να φάτε και είστε ανοιχτές σε πολλές διατροφικές επιλογές.

3. Έχει τη βάση της στο στομάχι: Το γουργουρητό είναι ένδειξη ότι το στομάχι αναγνωρίζει την πείνα, που του προκαλεί κενό, τράβηγμα ακόμα και πόνο.

4. Είναι υπομονετική: θα προτιμούσατε να τρώγατε σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά μπορείτε να περιμένετε κιόλας.

5. Συμβαίνει 4-5 ώρες από το τελευταίο σας γεύμα: Αν δεν φάτε για αρκετή ώρα αφού τη νιώσετε, υπάρχει περίπτωση να αισθανθείτε ζαλάδα ή έλλειψη ενέργειας.

6. Χαρακτηρίζεται από ηθελημένες διατροφικές επιλογές και συνειδητή πρόσληψη τροφής: Επιλέγετε συνειδητά την ποσότητα φαγητού που θα φάτε και ξέρετε πολύ καλά τι υπάρχει στο πιάτο σας, τι γεύεται ο ουρανίσκος σας και τι καταλήγει στο στομάχι σας.

7. Όταν την αισθάνεστε, αναγνωρίζετε τον κορεσμό: Προκύπτει από την επιθυμία να θρέψετε το σώμα σας, οπότε μόλις χορτάσετε σταματάτε να τρώτε.

8. Αφού την ικανοποιήσετε δεν νιώθετε ντροπή ή τύψεις: Κατανοείτε ότι η πρόσληψη τροφής είναι μια αναγκαία συμπεριφορά, όπως για παράδειγμα η αναπνοή.

[Zwh_ed]

Μαράκι μου 8/8...ʼριστα παίρνω!!!!

[Life!]

ΜΑΡΑΚΙ ΤΕΛΕΙΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ..........ΜΠΡΑΒΟ ΠΟΥ ΤΟ ΒΡΗΚΕΣ!!!
ΕΠΕΙΔΗ ............ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ Η ΖΥΓΑΡΙΑ ΓΕΡΝΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΠΕΙΝΑ ..............ΜΗΠΩΣ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗ?

[maria_p_40]

Ναι life μου, είχε και ...οδηγίες προς ναυτιλομένους αλλά επειδή τις θεώρησα χιλιοειπωμένες και δύσκολα εφαρμόσιμες, δεν τις μετέφερα.

Πάντως, προτείνει τα εξής:

Μυστικά αντιμετώπισης
"Όπως ήδη θα καταλάβατε, η λύση του προβλήματος δεν βρίσκεται σε καμία μαγική δίαιτα ούτε βέβαια σε κάποιο θαυματουργό χαπάκι. Για να αντιμετωπίσετε τη συναισθηματική κατανάλωση φαγητού με επιτυχία πρέπει να εντοπίσετε τη ρίζα του προβλήματος και να εκπαιδεύσετε τον εαυτό σας να αντιστέκεται σε αυτήν. Πώς θα τα καταφέρετε;

1. Αποκτήστε ένα ημερολόγιο διατροφής και συναισθημάτων, έτσι ώστε να καταλάβετε αν οι διατροφικές σας συνήθειες σχετίζονται με την εκάστοτε ψυχολογική σας κατάσταση. Αρχίστε καθημερινά να καταγράφετε σε αυτό τι τρώτε, πότε το τρώτε, πόσο πεινούσατε και τι αισθανόσασταν πριν το φάτε. Προσπαθήστε να το συμπληρώνετε ανελλιπώς για μερικές εβδομάδες, χωρίς όμως να αλλάξετε τις διατροφικές σας συνήθειες. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσετε να ανακαλύψετε τι πυροδοτεί τα δικά σας επεισόδια συναισθηματικής κατανάλωσης φαγητού και υπερφαγίας, οπότε θα ξέρετε πότε να τα περιμένετε.

2. Δημιουργήστε μια λίστα με τα πράγματα που μπορείτε να κάνετε at περίπτωση τέτοιας συναισθηματικής ανάγκης. Βρείτε τρόπους να αποσπάσετε την προσοχή σας από το φαγητό, φροντίζοντας να ασχοληθείτε με κάτι άλλο. Καλό είναι να μην προσπαθήσετε απλά να σκεφτείτε κάτι εντελώς άσχετο με το φαγητό, αλλά να δραστηριοποιηθείτε! Είναι βέβαιο πως αν καθίσετε στον καναπέ κοιτάζοντας -ψυγείο, η σκέψη σας -και άσχετα με το πόσο θα προσπαθείτε να -απασχολήσετε- θα σας οδηγεί διαρκώς στο παγωτό που βρίσκεται μέσα σε αυτό! Τι μπορείτε να κάνετε; Λίγη γυμναστική, μια βόλτα το σκύλο, μια κούρα ομορφιάς, να τηλεφωνήσετε σε μια φίλη γενικότερα να φροντίζετε να είστε διαρκώς απασχολημένες με κάτι πρακτικό ή διασκεδαστικό.

3. Μάθετε να αναγνωρίζετε τις διαφορές μεταξύ σωματικής και συναισθηματικής πείνας.

4. Αρχίστε να βάζετε στον εαυτό σας κανόνες του είδους: «Μόλις νιώσω ότι πεινάω, θα περιμένω για 20 λεπτά πριν φάω οτιδήποτε». Σε αυτό το χρονικό διάστημα σκεφτείτε γιατί πιστεύετε ότι χρειάζεστε φαγητό και μήπως μπορείτε να το αποφύγετε. Συνήθως, όταν περάσουν τα 20 λεπτά έχει φύγει και η επιθυμία για το συγκεκριμένο φαγητό. Αν όχι, επιτρέψτε στον εαυτό σας να απολαύσει λίγο από α; που επιθυμείτε, αφού όμως πιείτε πρώτα δύο ποτήρια νερό. Μετά ναι σίγουρο ότι θα νιώθετε λιγότερο έντονη την επιθυμία να φάτε!

5. Βάλτε πρόγραμμα στη διατροφή σας, ζητώντας τη βοήθεια ενός ειδικού. Όταν το σώμα σας συνηθίσει σε ένα διατροφικό πρόγραμμα (για παράδειγμα σε 5 γεύματα την ημέρα), είναι πιο πιθανό να αισθάνεστε πείνα τις ίδιες ώρες και να αποφεύγετε τις παρασπονδίες.

6. Για πιο αποτελεσματική και άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος μπορείτε να απευθυνθείτε σε έναν διαιτολόγο με γνώσεις ψυχολογίας, και συγκεκριμένα ψυχολογίας του φαγητού. Εάν μάλιστα αποφασίσετε εκτός από προσωπικό διατροφολόγο να αποκτήσετε -ψυχολόγο, να είστε σίγουρες πως η συνεργασία τους θα σας βοηθήσει να επιλύσετε μια για πάντα το πρόβλημα της συναισθηματικής υπερφαγίας και όλα τα συνεπακόλουθα του".

[Life!]

αλλά επειδή τις θεώρησα χιλιοειπωμένες και δύσκολα εφαρμόσιμες


ΔΙΚΙΟ ΒΟΥΝΟ!!!!!!!! ΧΙΛΙΟΕΙΠΩΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΕΣ ........ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ............ΜΙΑ ΖΩΗ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ .........ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΡΟΓΓΡΑΜΑ!!!!

[ant_ed]

Λοιπόν, είμαι πανευτυχής !!!! ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ... ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ...

Χτες διάβασα περί συναισθηματικής και πραγματικής πείνας που έστειλε η Μαρία, και χωρίς να το πολυκαταλάβω και να κάνω κάποια προσπάθεια, όταν ένιωθα ότι ήθελα να φάω σκεφτόμουν που αισθάνομαι την πείνα. Έβλεπε ότι την αισθανόμουν στον λαιμό, ενώ το στομάχι μου ήταν ΟΚ. Πιάνει, πραγματικά πιάνει και χωρίς προσπάθεια. Με το που διάβασα το άρθρο έγινε αυτόματα από μόνο του και όταν θέλω να φάω σκέφτομαι που αισθάνομαι την πείνα. Εάν είναι του στομαχιού τρώω εάν όχι απομακρύνομαι και ασχολούμαι με κάτι άλλο. Δηλαδή, το σκέφτομαι δεύτερη φορά πριν σαβουριάσω.

[vivianoula]

Αυτο το κόλπο μου είχε πει και μια διαιτολόγος: " θα ρωτάς τον εαυτό σου αν πεινάς πραγματικά. Θα μάθεις να ακους το στομάχι και γενικότερα τον οργανισμό σου"

Δεν είχε και άδικο

[christina2311]

Μπραβο, πολυ καλο το αρθρο. Και παγματι βοηθαει να αναρωτιεσαι. Θα μου πεις δεν την ηξερες την διαφορα; Σιγουρα, ομως εχει σημασια το πως ακους κατι, ειναι το συγκεκριμενο κλικ που το εντυπωνει στο μυαλο σου κ εμενα αυτο το αρθρο μου εκανε κλικ.

[eatdis-admin]

Originally posted by ant
Λοιπόν, είμαι πανευτυχής !!!! ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ... ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ...

Χτες διάβασα περί συναισθηματικής και πραγματικής πείνας που έστειλε η Μαρία, και χωρίς να το πολυκαταλάβω και να κάνω κάποια προσπάθεια, όταν ένιωθα ότι ήθελα να φάω σκεφτόμουν που αισθάνομαι την πείνα. Έβλεπε ότι την αισθανόμουν στον λαιμό, ενώ το στομάχι μου ήταν ΟΚ. Πιάνει, πραγματικά πιάνει και χωρίς προσπάθεια. Με το που διάβασα το άρθρο έγινε αυτόματα από μόνο του και όταν θέλω να φάω σκέφτομαι που αισθάνομαι την πείνα. Εάν είναι του στομαχιού τρώω εάν όχι απομακρύνομαι και ασχολούμαι με κάτι άλλο. Δηλαδή, το σκέφτομαι δεύτερη φορά πριν σαβουριάσω.

Χωρίς να θέλω να σου χαλάσω τη χαρά -ειλικρινά- το καλό με αυτές τις (μικρο)τεχνικές είναι ότι στην αρχή σχεδόν πάντα βοηθούν, το κακό όμως είναι ότι στην πορεία τις συνηθίζουμε και τότε αυτές χάνουν τη δύναμη τους.
Εκείνο το χρονικό σημείο είναι που θέλει προσοχή.

[noucca]

Ή σου ανοίγουν τα μάτια...
Εξαρτάται από το πόσο πολύ το έχεις ψάξει και πόσο εντύπωση σου έκανε κάτι που έμαθες. Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται απλά τις σωστές λέξεις για να ξεπεράσουν κάποιο πρόβλημα. Βέβαια, αυτό ίσως σημαίνει ότι δεν είχαν και τόσο σοβαρό πρόβλημα διατροφής τελικά ή δεν ήταν ψυχολογικής φύσης, ήταν μια απλή παραπληροφόρηση...

[2sweet2b4go10_ed]

Originally posted by noucca
Ή σου ανοίγουν τα μάτια...
Εξαρτάται από το πόσο πολύ το έχεις ψάξει και πόσο εντύπωση σου έκανε κάτι που έμαθες. Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται απλά τις σωστές λέξεις για να ξεπεράσουν κάποιο πρόβλημα. Βέβαια, αυτό ίσως σημαίνει ότι δεν είχαν και τόσο σοβαρό πρόβλημα διατροφής τελικά ή δεν ήταν ψυχολογικής φύσης, ήταν μια απλή παραπληροφόρηση...

χμμμμμμμμ...
ας ανατρεξουμε στις εμπειριες μας...
εσυ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, εχεις γνωρισει ατομο που ειχε προβλημα παχυσαρκιας και εν τελει το θεμα του ηταν η παραπληροφορηση, η οι γνωσεις διατροφης που ΔΕΝ ειχε και γι αυτο παχαινε, και μολις καποιος τον διαφωτισε , ελυσε το προβλημα του μονιμα και μακροπροθεσμα?
σε ρωταω, γιατι εγω δεν εχω γνωρισει ουτε εναν....
αντιθετα, οποτε ειχα την ευκαιρια να εμβαθυνω στο προβλημα καποιου σε σχεση με την διατροφη, ΠΑΝΤΑ υπηρχε προβληματικο υποβαθρο ψυχολογικο...ΠΑΝΤΑ ομως...

[noucca]

Ναι, ο αδελφός μου. Δεν έτρωγε το ένα, του ξίνιζε το άλλο και έτρωγε τεράστιες ποσότητες ψωμιού. Μέχρι που κάποιος "διαιτολόγος" στο γυμναστήριο του έδωσε ένα χαρτί με τις βιταμίνες που έχουν τα διάφορα φρούτα και λαχανικά και πού ωφελεί η κάθε μία, του είπε και άλλα 5 πράγματα για τα όσπρια και τις πρωτεΐνες και μετά από 7-10 χρόνια συνεχίζει να τα ακολουθεί κατά γράμμα, να τρώει έστω και με βαριά την καρδιά όσπρια και φρούτα κλπ. Μήπως θες να σου ανεβάσω μία φωτογραφία πριν και μία μετά να δεις με τα ίδια σου τα μάτια αν τα αποτελέσματα είναι μόνιμα και διαχρονικά ή αν περνά μία φάση;


Ο σκοπός του προηγούμενου μηνύματός μου δεν ήταν να θίξω τα λεγόμενα ή το κύρος του κύριου Νίκου D. (συγγνώμη δεν ξέρω το επίθετό σας), ούτε να ακυρώσω τα προβλήματα που έχει ο καθένας εδώ μέσα βγάζοντάς τον άσχετο ή χαζό. Απλά ήθελα να πω ότι υπάρχουν και άνθρωποι που ακολουθούν πολύ λάθος διατροφή (η οποία έχει σαν αποτέλεσμα να παίρνουν λάθος θερμίδες, ή να έχουν περίεργα ξεσπάσματα) και έτσι να νιώθουν ότι το πρόβλημά τους είναι τεράστιο και άλυτο. Και μόλις διαβάσουν 5 πράγματα, να νιώσουν ότι τους "άνοιξαν τα μάτια", να μπορούν να εφαρμόσουν για την υπόλοιπη ζωή τους αυτά που έμαθαν και να διορθώσουν το πρόβλημα βάρους τους.


Θες δεύτερο παράδειγμα; Εγώ. Για χρόνια έλεγα (και μου έλεγαν και οι γύρω μου) ότι έχω πρόβλημα, ότι κάτι δεν πάει καλά ψυχολογικά που τρώω έτσι, να πάω σε γιατρό κλπ κλπ. Και πριν από μερικές εβδομάδες κάθισα και τα είπα με τον εαυτό μου και βρήκα τελικά ότι το όλο πρόβλημα είναι στο γεγονός ότι μου αρέσει το φαγητό. Δεν ξεσπάω πάνω του τον πόνο, τη χαρά και τη λύπη μου, δε βρίσκω ικανοποίηση στο φαγητό, δεν γεμίζω κανένα κενό. Απλά μου αρέσει η γεύση, και σαν κάθε άλλη εξάρτηση, θέλω συστηματικά τη δόση μου.
Και όταν το πήρα είδηση αυτό, σταμάτησαν μαχαίρι όλες οι υπερφαγικές κρίσεις, γιατί τώρα, πριν βάλω μια μπουκιά στο στόμα μου, σκέφτομαι ότι θα το απολαύσω αλλά αν το παρακάνω θα μου κάνει κακό, σκέφτομαι ότι εδώ θα βρίσκεται αυτή η γεύση και αύριο και σε 10 χρόνια και άρα δε χρειάζεται να φάω μια γαβάθα τώρα.
Για μόνιμα αποτελέσματα δε μπορώ να σου πω, μιας και έχουν περάσει μόλις 5 εβδομάδες, αλλά μπορώ να σου πω ότι αυτές τις 35 μέρες δεν είχα ούτε ένα επεισόδιο. Για την ακρίβεια, δε σκέφτηκα το φαγητό παρά μόνο όταν πλησιάζει μεσημέρι και πρέπει να μαγειρέψω και όταν γουργουρίζει το στομάχι μου. ʼρα ή νόμιζα ότι έχω ψυχολογικό πρόβλημα ή πάσχω από κάποια σπάνια και εντονότατη μορφή μεγαλομανίας και νομίζω ότι το έλυσα. Ο καιρός θα δείξει....

[2sweet2b4go10_ed]

Originally posted by noucca
Ναι, ο αδελφός μου. Δεν έτρωγε το ένα, του ξίνιζε το άλλο και έτρωγε τεράστιες ποσότητες ψωμιού. Μέχρι που κάποιος "διαιτολόγος" στο γυμναστήριο του έδωσε ένα χαρτί με τις βιταμίνες που έχουν τα διάφορα φρούτα και λαχανικά και πού ωφελεί η κάθε μία, του είπε και άλλα 5 πράγματα για τα όσπρια και τις πρωτεΐνες και μετά από 7-10 χρόνια συνεχίζει να τα ακολουθεί κατά γράμμα, να τρώει έστω και με βαριά την καρδιά όσπρια και φρούτα κλπ. Μήπως θες να σου ανεβάσω μία φωτογραφία πριν και μία μετά να δεις με τα ίδια σου τα μάτια αν τα αποτελέσματα είναι μόνιμα και διαχρονικά ή αν περνά μία φάση;


Ο σκοπός του προηγούμενου μηνύματός μου δεν ήταν να θίξω τα λεγόμενα ή το κύρος του κύριου Νίκου D. (συγγνώμη δεν ξέρω το επίθετό σας), ούτε να ακυρώσω τα προβλήματα που έχει ο καθένας εδώ μέσα βγάζοντάς τον άσχετο ή χαζό. Απλά ήθελα να πω ότι υπάρχουν και άνθρωποι που ακολουθούν πολύ λάθος διατροφή (η οποία έχει σαν αποτέλεσμα να παίρνουν λάθος θερμίδες, ή να έχουν περίεργα ξεσπάσματα) και έτσι να νιώθουν ότι το πρόβλημά τους είναι τεράστιο και άλυτο. Και μόλις διαβάσουν 5 πράγματα, να νιώσουν ότι τους "άνοιξαν τα μάτια", να μπορούν να εφαρμόσουν για την υπόλοιπη ζωή τους αυτά που έμαθαν και να διορθώσουν το πρόβλημα βάρους τους.


Θες δεύτερο παράδειγμα; Εγώ. Για χρόνια έλεγα (και μου έλεγαν και οι γύρω μου) ότι έχω πρόβλημα, ότι κάτι δεν πάει καλά ψυχολογικά που τρώω έτσι, να πάω σε γιατρό κλπ κλπ. Και πριν από μερικές εβδομάδες κάθισα και τα είπα με τον εαυτό μου και βρήκα τελικά ότι το όλο πρόβλημα είναι στο γεγονός ότι μου αρέσει το φαγητό. Δεν ξεσπάω πάνω του τον πόνο, τη χαρά και τη λύπη μου, δε βρίσκω ικανοποίηση στο φαγητό, δεν γεμίζω κανένα κενό. Απλά μου αρέσει η γεύση, και σαν κάθε άλλη εξάρτηση, θέλω συστηματικά τη δόση μου.
Και όταν το πήρα είδηση αυτό, σταμάτησαν μαχαίρι όλες οι υπερφαγικές κρίσεις, γιατί τώρα, πριν βάλω μια μπουκιά στο στόμα μου, σκέφτομαι ότι θα το απολαύσω αλλά αν το παρακάνω θα μου κάνει κακό, σκέφτομαι ότι εδώ θα βρίσκεται αυτή η γεύση και αύριο και σε 10 χρόνια και άρα δε χρειάζεται να φάω μια γαβάθα τώρα.
Για μόνιμα αποτελέσματα δε μπορώ να σου πω, μιας και έχουν περάσει μόλις 5 εβδομάδες, αλλά μπορώ να σου πω ότι αυτές τις 35 μέρες δεν είχα ούτε ένα επεισόδιο. Για την ακρίβεια, δε σκέφτηκα το φαγητό παρά μόνο όταν πλησιάζει μεσημέρι και πρέπει να μαγειρέψω και όταν γουργουρίζει το στομάχι μου. ʼρα ή νόμιζα ότι έχω ψυχολογικό πρόβλημα ή πάσχω από κάποια σπάνια και εντονότατη μορφή μεγαλομανίας και νομίζω ότι το έλυσα. Ο καιρός θα δείξει....

για τον αδερφο σου, συμφωνω, και βεβαια δεν χρειαζεται καμια φωτογραφια του, για να το λες , ετσι ειναι, καιε ιναι προφανως στο 5 η δεν ξερω ποσο τοις εκατο των ανθρωπων που αδυνατισαν με διαιτα ΜΟΝΟ και παρεμειναν αδυνατοι

αλλα για σενα ,και συγχωρεσε με αν κανω λαθος και τα χω μπερδεψει, ειχα την εντυπωση οτι κατεφυγες σε εγχειρηση...κανω λαθος?
αυτο ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩς ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ απο την διατροφη...διοτι αν ισχυουν αυτα που ελεγες πριν, θα αρκουσε η συμβουλη του διαιτολογου , οπως αρκεσε στον αδερφο σου και θα αδυνατιζες ωραια και υγειινα...

εχεις την εντυπωση οτι το "μου αρεσει το φαγητο απλα" ειναι τοσο απλο οσο φαινεται?
κι εμενα το φαγητο μου αρεσει...
οκ, μας αρεσει, αλλα μαθαινουμε καποτε οτι το φαγητο παχαινει, κι ακολουθουμε μια ωραια και υγειινη διατροφη....
γιατι δεν γινεται ετσι?
λες απο μονη σου οτι λειτουργει σαν εξαρτηση για σενα... ξερεις καμια εξαρτηση που δεν εχει ψυχογενη αιτια? γιατι εγω, δεν ξερω...

[noucca]

Kατέφυγα όντως σε επέμβαση, δε σε γελάει η μνήμη σου. Αλλά το έκανα χωρίς να το ψάξω και η αλήθεια είναι ότι το έχω μετανιώσει, όχι που το έκανα αλλά που δεν το έψαξα σωστά. Το πρόβλημα παρέμενε όμως για μήνες μετά την τοποθέτηση το δακτυλίου. Έτρωγα πολύ, πονούσα κλπ. Γι' αυτό και έκανα στον εαυτό μου τις ερωτήσεις που ανέφερα.

Διαφωνώ ότι οι εξαρτήσεις έχουν ψυχογενή αίτια. Τα ψυχογενή αίτια μας "βοηθούν" να διατηρήσουμε τις εξαρτήσεις μας, αλλά δεν τις προκαλούν. Αυτό που τις προκαλεί είναι οι διάφορες ουσίες που περιέχουν. Αν μου δώσεις ηρωίνη 2-3 φορές, μετά θα την αποζητώ μετά μανίας κι ας μην έχω κανένα από τα προβλήματα που συνήθως "οδηγούν" στη χρήση τους. Όπως δεν υπάρχει και ψυχολογικό υπόβαθρο στο γεγονός ότι καπνίζω ένα πακέτο τσιγάρα την ημέρα ή στο ότι όταν βρω κρασί θα πιω παραπάνω από το... επιτρεπτό.
Έτσι και στη δική μου περίπτωση, το φαγητό δεν έχει κανένα βαθύτερο αίτιο από την απλή απόλαυση. Το ανέφερα και πριν, δεν καταφεύγω σε αυτό για κανένα λόγο παρά μόνο γιατί μου αρέσει. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι όλοι νιώθουν το ίδιο. Έχω διαβάσει και έχω δει περιπτώσεις που το φαγητό αποτελεί διέξοδο από ένα σωρό προβλήματα και άρα υπάρχει το ψυχολογικό "ζήτημα". Απλά δεν είναι όλοι έτσι.

[2sweet2b4go10_ed]

Originally posted by noucca
Kατέφυγα όντως σε επέμβαση, δε σε γελάει η μνήμη σου. Αλλά το έκανα χωρίς να το ψάξω και η αλήθεια είναι ότι το έχω μετανιώσει, όχι που το έκανα αλλά που δεν το έψαξα σωστά. Το πρόβλημα παρέμενε όμως για μήνες μετά την τοποθέτηση το δακτυλίου. Έτρωγα πολύ, πονούσα κλπ. Γι' αυτό και έκανα στον εαυτό μου τις ερωτήσεις που ανέφερα.

Διαφωνώ ότι οι εξαρτήσεις έχουν ψυχογενή αίτια. Τα ψυχογενή αίτια μας "βοηθούν" να διατηρήσουμε τις εξαρτήσεις μας, αλλά δεν τις προκαλούν. Αυτό που τις προκαλεί είναι οι διάφορες ουσίες που περιέχουν. Αν μου δώσεις ηρωίνη 2-3 φορές, μετά θα την αποζητώ μετά μανίας κι ας μην έχω κανένα από τα προβλήματα που συνήθως "οδηγούν" στη χρήση τους. Όπως δεν υπάρχει και ψυχολογικό υπόβαθρο στο γεγονός ότι καπνίζω ένα πακέτο τσιγάρα την ημέρα ή στο ότι όταν βρω κρασί θα πιω παραπάνω από το... επιτρεπτό.Έτσι και στη δική μου περίπτωση, το φαγητό δεν έχει κανένα βαθύτερο αίτιο από την απλή απόλαυση. Το ανέφερα και πριν, δεν καταφεύγω σε αυτό για κανένα λόγο παρά μόνο γιατί μου αρέσει. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι όλοι νιώθουν το ίδιο. Έχω διαβάσει και έχω δει περιπτώσεις που το φαγητό αποτελεί διέξοδο από ένα σωρό προβλήματα και άρα υπάρχει το ψυχολογικό "ζήτημα". Απλά δεν είναι όλοι έτσι.

νομιζω οτι κανεις λαθος σε σχεση με τις εξαρτησεις...
πρωτα απ ολα ΟΔΗΓΕΙΣΑΙ σε μια εξαρτηση, ΟΧι τυχαια, αλλα γιατι εχεις καποιο λογο να γινεις εξαρτημενος....ΑΥΤΟ ειναι ενα ψυχογενες αιτιο...
στην συνεχεια σε εθιζει σωματικα η ΟΥΣΙΑ, αλλα η σοβαρη σου εξαρτηση ειναι η ψυχολογικη και οχι η σωματικη..... η σωματικη κραταει για λιγεσ μερεσ εαν αποφασισεις να κοψεις την ουσια, η ψυχολογικη ειναι εκεινη που σε κανει να την ξαναζητησεις ακομα και πολυ καιρο μετα που εχεις απεξαρτηθει σωματικα...

για παραδειγμα, κι εσυ κι εγω εχουμε καπνισει συστηματικα για πολυ καιρο...εγω οταν αποφασισα οτι ειναι βλαβερο το εκοψα χωρις καμια δυσκολια και χωρις να με επιβαρυνει αυτο ποτε.....οχι γιατι ειμαι ιδιαιτερα δυνατη, αλλα γιατι δεν εξαρτωμαι ψυχολογικα απ το τσιγαρο εγω....
αντιθετα η αδερφη μου, επισης συστηματικη καπνιστρια το εχει κοψει για μεγαλο διαστημα με μεγαλο κοπο, ολο αυτο το
διαστημα το αποζητουσε και τελικα το ξαναρχισε....
αυτο σημαινει ψυχολογικο αιτιο για μια εξαρτηση...

αν σου δωσω ηρωινη 2-3 φορες οπως ειπες, και εξαρτηθεις, αλλα δεν εχεις το ψυχολογικο υποβαθρο για να "κολλησεις", μολις περασεις μια σωματικη απεξαρτηση θα μπορεσεις να την κοψεις...δεν σε κραταει η ουσια, αλλα η αρρωστια σου, κολλημενο....

αυτο που αναφερεις ως "απλη απολαυση" και που σε κανει οπως λες να καταφευγεις στην υπερφαγια, δεν ειναι καθολου "απλο"....ολες οι εξαρτησεις ετσι μας κρατανε...γιατι ο εγκεφαλος μας τις ερμηνευει ως "μεγαλες απολαυσεις"....ο λογος ομως που τις θεωρει τοσο μεγαλες απολαυσεις δεν ειναι τοσο "απλος" οσο δειχνει

ολοι γι αυτο καταφευγουμε..γι αυτο που λες...γιατι "μας αρεσει"....απλα μερικοι θελουμε να βρουμε γιατι μας αρεσει τοσο πολυ κι αν μπορουμε να κανουμε κατι για να μην μας αρεσει ΤΟΣΟ πολυ...
για μενα λοιπον ειναι απλα μια αποφαση του καθενα μας αν θα μεινει στην επιφανεια του προβληματος του (μου αρεσει)
η θα τολμησει να παει πιο βαθια(γιατι να μου αρεσει τοσο? πως θα γινει να μη μου αρεσει ΣΥΝΕΧΕΙΑ?)
δεν σημαινει οτι θα τα καταφερουμε ολοι...
αλλα αυτη ειναι η προσπαθεια...