My body and me!

[Vallia_ed]

Δεν ξέρω από πού ν? αρχίσω πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Από το τέλος προς τα πίσω ή το αντίθετο.

Ας αρχίσω από τα εύκολα. Δεν ήμουν υπέρβαρη από μικρή και καθ? όλη τη διάρκεια της εφηβείας μου. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα βάρους. Στα τελευταία χρόνια του Λυκείου έκανα κωπηλασία για 2 χρόνια και εκεί πήρα μερικά επιπλέον κιλά και άλλαξε κάπως το σώμα μου (πλάτες πόδια μιας και έκανα και βάρη). Ημουν σχετικά ψηλή (1.75) από τα πρώτα χρόνια του γυμνασίου. Δεν ήμουν βέβαια ποτέ bonny or skinny αλλά δεν είχα ποτέ πρόβλημα με επιπλέον κιλά.

Σε καμία περίοδο της ζωής μου δεν πήρα ξαφνικά πολλά κιλά. Από τα φοιτητικά μου χρόνια άρχισα να παίρνω μερικά κιλά κάθε χρόνο. 2 με 3 μόλις έφυγα από το σπίτι μερικά ακόμα τον επόμενο χρόνο, μερικά ακόμα στις διακοπές και κάθε χρόνο τα ίδια αν εξαιρέσεις την περίοδο εγκυμοσύνης αλλά και εκεί επειδή δούλευα πολύ εκείνη τη χρονιά πολλές ώρες και δεν είχα και κανένα πρόβλημα είχα πάρει μόνο 9 αλλά δεν θυμάμαι να τα έχασα μετά γιατί θυμάμαι ότι μάλλον δεν ξαναφόρεσα παντελόνια που φορούσα πριν. Γενικά δεν υπέβαλλα τον εαυτό μου ποτέ σε καμία τρομερή και εξοντωτική δίαιτα.

Κάθε φορά που άλλαζα τα ρούχα από χειμώνα σε καλοκαίρι και το αντίθετο και καθώς έβγαζα τα ρούχα και τα κοιτούσα, με σκεφτόμουν μέσα σε αυτά. Μπααα λέω δεν μου αρέσει αυτό ? άσε που μάλλον θα μου είναι και λίγο στενό ? και ήταν πράγματι - κάτι λίγα τα είχα πάρει μέσα στο χειμώνα/καλοκαίρι - δεν θα το ξαναφορέσω, στην άκρη, και το ίδιο με το επόμενο. Αφού έβλεπα ότι είχα βγάλει εκτός των μισά ρούχα τα ξανακοιτούσα και έλεγα στον εαυτό μου, μάλλον δεν είναι τα ρούχα το πρόβλημα, εσύ είσαι, έτσι όπως είσαι, κρατούσα μερικά και ξεκινούσα δίαιτα. Δίαιτα δική μου, θα προσέχω αυτό και θα κάνω αυτό. Σπάνια το έλεγα σε κάποιον. Αυτό δεν κρατούσε πάνω από μερικές εβδομάδες. Τις περισσότερες φορές δεν θυμάμαι καν πότε σταματούσα ? ότι και αν ήταν αυτό που είχα ξεκινήσει. Κάθε τότε έκανα και καταγραφή των κιλών μου. Δεν θυμάμαι καθόλου πόσα κιλά ήμουν στο γυμνάσιο, πόσα στο λύκειο, πόσα μετά. Θυμάμαι μόνο μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις που είχα ζυγιστεί. Μερικούς μήνες πριν παντρευτώ, στην εγκυμοσύνη, όταν χώρισα, πρόπερσι το καλοκαίρι, πέρσι στις αρχές του καλοκαιριού. Το υπόλοιπο καιρό λέω θα πρέπει να ήμουν περίπου τόσο, και τότε μάλλον ήμουν περίπου τόσο.

Θυμάμαι μόνιμα την μητέρα μου να ανησυχεί για το τι θα φάω, όχι μόνο στα παιδικά μου χρόνια αλλά ακόμα και τώρα που είμαι πια 40. Θα με πάρει τηλέφωνο να ρωτήσει τι φάγαμε και αν μαγείρεψα και να μου πει ότι στο ψυγείο έχει αφήσει αυτό και να κατέβω να το πάρω. Μαμά υπέρβαρη. Ποτέ τρομακτικά υπέρβαρη αλλά πάντα με τα επιπλέον κιλά της. Ο πατέρας μου αδύνατος. Τα αδέρφια μου αυτό τον καιρό υπέρβαρα. Για αρκετά διαφορετικούς λόγους ο καθένας τώρα πια αλλά με ένα κοινό που πιστεύω ότι έχουμε σαν habit, τη μη τήρηση των κανονικών γευμάτων με πολλά άχρηστα ενδιάμεσα και πολλά γλυκά ? homemade.

Η σχέση με τα media images. Δεν θυμάμαι ποτέ να κολλάω σε σελίδες περιοδικών θαυμάζοντας ένα τέλειο σώμα ευχόμενη να έχω τέτοιο look.

Τι σκέφτομαι για τους υπέρβαρους ανθρώπους; Δε μου αρέσουν! Κανένας από τους φίλους μου δεν είναι ή ήταν ποτέ υπέρβαρος ή είχε πρόβλημα με τα κιλά του, κανένας από τους άνδρες που έβγαινα, ή που είχα σχέσεις ερωτικές το ίδιο, και αν τύχαινε να έχει παραπάνω κιλά, ένοιωθα μια αηδία και αποστροφή όχι μόνο κατα τη διάρκεια του σεξ αλλά και όταν τους έβλεμα να τρώνε.

Όταν το είπα αυτό στην κολλητή μου πρόσφατα που είχαμε μια κουβέντα σχετικά δεν με πίστευε που το έλεγα. Τις λέω λυπάμαι που το λέω αλλά κατά βάθος αυτό νοιώθω. Καμιά φορά σκέφτομαι πως είμαι εγώ αλήθεια όταν τρώω;. Σε γενικές γραμμές δεν τρώω πολύ σε ένα γεύμα και δεν τρώω συχνά, σπάνια παίρνω φαγητό στο γραφείο αλλά και σπάνια παίρνω πρωινό. Δεν έχω αγαπημένα φαγητά με την έννοια του ότι δεν μπορώ να αντισταθώ αλλά ούτε και αδυναμίες με την έννοια ότι δεν μπορώ αν δεν έχω ψωμί ή θέλω σάλτσες και άλλα τέτοια. Βουλιμία και καταχρήσεις; Αρκετές και αυτός είναι ο λόγος της αύξησης βάρους. Πέρα από το αλκοόλ, γνωστή αδυναμία, οι κρίσεις ήταν κατά βάση νυχτερινές και αφορούσαν παγωτό με πατατάκια ή σοκολάτα με πατατάκια. Έχω φύγει μέσα στη μαύρη νύχτα με το αυτοκίνητο να βρω περίπτερο ανοιχτό να πάρω παγωτό και πατατάκια.

Self image. Μεγάλο κενό!!! Προσπαθώ να θυμηθώ αν είχα ανησυχίες για το σώμα μου και πως έβλεπα τον εαυτό μου. Μέχρι τα 18 δεν θυμάμαι τίποτα και καμία ανησυχία. Δεν με ένοιαζε τι θα φορέσω ? ήμουν σχεδόν μόνιμα με τζην αθλητικά και φόρμες. Το μόνο που θυμάμαι είναι να με ενοχλεί το ύψος μου. Όσα αγόρια μου άρεσαν ήταν πιο κοντά από μένα. Όσα δε ήταν ιδιαίτερα ψηλά ήθελαν τις πολύ κοντές. Την πρώτη ανησυχία την θυμάμαι γύρω στα 18 και κάτι όταν ταξίδεψα στο εξωτερικό σε κάτι συγγενείς. Βρήκα τις συνομήλικες ξαδέρφες μου αγνώριστες. Βραδινά φορέματα, μακιγιάζ, αξεσουάρ κλπ. Όλα μου τα λεφτά τα ψώνισα ρούχα, καλλυντικά and high heels!! Μερικά από αυτά τα φορέματα νομίζω ότι δεν τα φόρεσα ποτέ, για τα παπούτσια δεν το συζητώ! Για ένα πράγμα μόνο θυμάμαι άρχισα να αισθάνομαι πιο άνετα εκείνο τον καιρό και αυτό ήταν το ύψος μου. Για το στήθος μου ντρεπόμουν, το θεωρούσα ενοχλητικά μεγάλο, όλες μου οι μπλούζες ήταν πάντα κλειστές μπροστά. Νομίζω μου άρεσε το πρόσωπο μου. I liked looking at my face in the mirror.

Looking back, μπορώ να πω οτι έχω αγνοήσει το σώμα μου το περισσότερο μέρος της ζωής μου. Ποτέ δε μου άρεσε, ποτέ δε το αγάπησα, I have abused it in a way. Προσπαθούσα τις προάλες να με φανταστώ αδύνατη, πως θα είμαι....δε μπορούσα. Δε μπορώ να δημιουργήσω μια εικόνα στο μυαλό μου.

Μερικές φορές σκέφτομαι οτι έτσι απλά είμαι και οτι θα έπρεπε να μου αρέσω έτσι όπως είμαι. Αλλά αυτή η σκέψη κρατάει πολύ λίγο, δε μου αρέσω όπως είμαι. Μετά σκέφτηκα οτι αν βρω γιατί είμαι έτσι, θα ήταν πιο εύκολο να το αλλάξω. Ούτε και σε αυτό έχω βρει την άκρη. Έχει η εικόνα μου επηρεάσει τις σχέσεις μου; Δε νομίζω. Τουλάχιστον σε αυτές που υποτίθεται ότι είχα. Αλήθεια θα είχα διαφορετικές αν ήμουν διαφορετική; Αλήθεια ο άνθρωπος αλλάζει από αυτό που είναι όταν αλλάζει και η εικόνα του; Δεν θυμάμαι να είχα ποτέ «φυσιολογικές» σχέσεις στη ζωή μου. Μακρόχρονες σχέσεις σχεδον καμία ? αν εξαιρέσεις τον γάμο μου.

Δεν έχω καμία ανάμνηση οποιασδήποτε κακοποίησης στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, αντιδραστικότητα στην θηλυκότητα μου, δεν θυμάμαι να ένοιωθα οποιαδήποτε θηλυκότητα μέχρι περίπου my early to mid 20?s, μην πω αργότερα ακόμα, έλλειψη αυτοπειθαρχίας, ναι σε πολλά πράγματα στη ζωή μου. Δεν μιλάμε με τις φίλες μου για το βάρος. Ναι είναι αλήθεια. Αν και οι περισσότερες φίλες μου ήταν πάντα αδύνατες και σπάνια σε δίαιτα αλλά και σε παρέα με πιο χοντρές να τύχει να βρεθώ απέφευγα τις συζητήσεις περί βάρους, τις έβρισκα πάντα ιδιαίτερα κουραστικές και υπερβολικές με όλη αυτή την ανάλυση για τις τροφές και τι περιέχουν, τι διάβασαν για το λίπος, τι για τους υδατάνθρακες, ποια είναι η καλύτερη δίαιτα, αν κάνεις αυτό μπορείς να χάσεις τόσα κιλά και άλλα τέτοια.

Δεν είχα σχεδόν ποτέ συνδέσει τις αποτυχημένες μου προσπάθειες για απώλεια βάρους με την διάθεση μου γενικότερα και δεν το είχα δει σαν αυτοτιμωρία ή απόρριψη του ίδιου μου του εαυτού. Πριν μερικά χρόνια μια πολύ καλή φίλη από τα φοιτητικά μου χρόνια ήρθε Αθήνα και έμεινε μερικές μέρες μαζί μου. Σε μια κουβέντα που είχαμε ένα βράδυ μου λέει δεν πρόκειται ποτέ να αδυνατίσεις γιατί στην ουσία κρύβεσαι μέσα στα κιλά σου, κρύβεις τον εαυτό σου όπως κάνεις και με τους ανθρώπους, σπάνια ανοίγεσαι πραγματικά.

Μια μέρα μπήκα στον Ελευθερουδάκη να πάρω ένα βιβλίο και εκεί στο ταμείο που πλήρωνα είδα μια κάρτα. Έγραφε «Life isn?t about finding yourself, Life is about creating yourself» Δεν ξέρω γιατί αυτό μου άρεσε τόσο πολύ όπως το διάβασα. Την αγόρασα. Τις περισσότερες φορές την έχω μαζί μου, στην τσάντα μου. Δεν είναι τόσο το κομμάτι του create όσο είναι το finding. Κουράστηκα να ψάχνω στο παρελθόν να βρω τι φταίει, κουράστηκα να μην μου αρέσω. Με φοβίζει η άνεση που νοιώθω όσο περνάει ο καιρός στη μοναξιά μου και στα κιλά μου. Είναι άραγε από συνήθεια; Αρχίζω και βαριέμαι ανθρώπους που παλιότερα δεν βαριόμουν, κουβέντες που έκανα παλιά δεν έχουν πια και τόση σημασία και να μην υπάρχουν. Θέλω να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις με φίλους αλλά δε το κάνω από το φόβο μη τους τρομάξω, εδώ τρομάζω εγώ που τα σκέφτομαι και τα κάνω.

Μακρηγόρησα και έφυγα και εκτός θέματος νομίζω.

Που είμαι τώρα. Μαγειρεύω σχεδόν καθημερινά, τρώω κάθε μέρα πρωινό, δεν μένω ατελείωτες ώρες νηστική και προσπαθώ να περπατάω μια ώρα τουλάχιστον καθημερινά. Έχω χάσει 7 κιλά μέχρι σήμερα. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω κάνει μια τόσο συστηματική και συνειδητοποιημένη προσπάθεια. Όλες αυτό το καιρό έπαθα μόνο μια κρίση βουλιμίας ένα βράδυ και έφαγα 2 σοκολάτες - μικρές όχι μεγάλες - και ένα άλλο βράδυ που ήπια 1 μπουκάλι κρασί. Αν με ρωτήσεις αν νοιώθω κάποια έλλειψη τροφής ή κάτι που θα ήθελα να φάω θα σου πω όχι, εκείνο που πιάνω τον εαυτό μου συχνά να καταβάλλω προσπάθεια να μην καταναλώσω είναι το αλκοόλ.
Δεν έχω θέσει ξεκάθαρους στόχους ακόμα, νομίζω είναι πολύ νωρίς, για θέμα χρόνου μιλάω, για θέμα κιλών είναι στο περίπου μιας και δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα του ιδανικού μου. Περνάνε μέρες που συναντώ δυσκολίες να τηρήσω το διατροφικό μου πρόγραμμα. ʼλλες πάλι καμία. Τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο, σκεφτόμουν μετά.

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου πριν μερικά βράδια χαιδεύω την κοιλιά μου και μετά λίγο πιο κάτω, εκεί αριστερά και δεξιά που νοιώθεις τα κόκαλα σου πιο χαμηλά από τη μέση, άραγε είναι ιδέα μου ή παλιότερα δεν έπιανα κόκαλα εκεί αλλά μόνο λίπος;

[click]

Βαλλια μου εκανε εντυπωση που λες οτι παντα απεχθανοσουν τους υπερβαρους και αηδιαζες να τους βλεπεις να τρωνε.
Το ειχε πει και η basia αυτο.
Πως γινεται αυτο?
Το οτι "μισει" ενας υπερβαρος το σωμα του εχει να κανει με το οτι μισει αυτη την εικονα γενικοτερα και στους αλλους ή το αντιστροφο? Δηλαδη μισει αυτη την εικονα στους αλλους επειδη τη μισει στον ιδιο του τον εαυτο?

Και επισης, αφου γενικα σε κουραζαν παντα τετοιες συζητησεις περι διατροφης, βαρους κλπ πως και κατεληξες εδω??

Ρωταω γιατι ενω εγραψες πολλα στο κειμενο σου, τα αφησες λιγο μεταιωρα

Καλη επιτυχια στην προσπαθεια σου!
εχεις τις προυποθεσεις να τα χασεις τα κιλα

[Vallia_ed]

click σ΄ευχαριστώ που έκανες το κόπο να με διαβάσεις και σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου.

Αφήνω πράγματα μετέωρα γιατί είναι μετέωρα...δεν έχω τις απαντήσεις. Σκέψεις μοιράστηκα μαζί σας. Βαθύτατες σκέψεις.

Δεν ξέρω αν ένας υπέρβαρος αντιπαθεί τους υπέρβαρους γιατί είναι και αυτός υπέρβαρος ή το αντίστροφο. Αυτό μου ακούγεται κάπως σαν ή κότα έκανε το αυγό ή το αυγό τη κότα!!

Κατέληξα εδώ γιατί αποφάσισα επιτέλους να αντιμετωπίσω το πρόβλημα μου και να το μοιραστώ με ανθρώπους που ίσως να έχουν νοιώσει ή να νοιώθουν το ίδιο!

[click]

Originally posted by Vallia
Δεν ξέρω αν ένας υπέρβαρος αντιπαθεί τους υπέρβαρους γιατί είναι και αυτός υπέρβαρος ή το αντίστροφο. Αυτό μου ακούγεται κάπως σαν ή κότα έκανε το αυγό ή το αυγό τη κότα!!

ναι καπως ετσι ειναι αλλα στην περιπτωση με το αβγο δεν υπαρχει απαντηση ενω στην περιπτωση των υπερβαρων υπαρχει, απλα δεν την ξερουμε.
προσωπικα ποτε δεν αντιπαθουσα τους υπερβαρους.

αντιθετως παντα αναρωτιομουν γιατι μια συνηθεια καθαρα αυτοκαταστροφικη, να ενοχλει τοσο πολυ τους αλλους, αφου δεν τους αφορα και δεν τους επηρεαζει.

αυτη την απεχθεια που ανεφερες πιο πολυ απο αντρες την εχω παρατηρησει παρα απο γυναικες.
βλεπω δηλαδη αντρες παχυσαρκους η ακομα και ασχημους εκτος απο υπερβαρους να μιλουν για τις γυναικες με εναν τροπο σα να μιλουν για ενα κομματι κρεας. εχουν εμμονη με τις αδυνατες και πληρη αποστροφη προς υπερβαρες η παχυσαρκες. και μπορει οι ιδιοι πραγματικα να μη βλεπονται.

δεν το καταλαβαινω. να εισαι παχυσαρκος και να σιχαινεσαι τους παχυσαρκους? πρεπει να συμβαινει συχνα τελικα και με κανει να αναρωτιεμαι ακομα περισσοτερο.
answers anybody?????????:smilegrin:

Κατέληξα εδώ γιατί αποφάσισα επιτέλους να αντιμετωπίσω το πρόβλημα μου και να το μοιραστώ με ανθρώπους που ίσως να έχουν νοιώσει ή να νοιώθουν το ίδιο!

:thumbup:

[Ανδρέας Ζ.]

Originally posted by click


αντιθετως παντα αναρωτιομουν γιατι μια συνηθεια καθαρα αυτοκαταστροφικη, να ενοχλει τοσο πολυ τους αλλους, αφου δεν τους αφορα και δεν τους επηρεαζει.

αυτη την απεχθεια που ανεφερες πιο πολυ απο αντρες την εχω παρατηρησει παρα απο γυναικες.
βλεπω δηλαδη αντρες παχυσαρκους η ακομα και ασχημους εκτος απο υπερβαρους να μιλουν για τις γυναικες με εναν τροπο σα να μιλουν για ενα κομματι κρεας. εχουν εμμονη με τις αδυνατες και πληρη αποστροφη προς υπερβαρες η παχυσαρκες. και μπορει οι ιδιοι πραγματικα να μη βλεπονται.

Το ότι η παχυσαρκία, όπως και οι επιπτώσεις του καπνίσματος είναι οικονομικό βάρος στο δημόσιο σύστημα υγείας άρα και επιβάρυνση σε όλους τους φορολογούμενους είναι γεγονός. Αυτό δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση λόγος οι αδύνατοι να κάνουν τους αμόλυντους οργανισμούς και να παίζουν τον ρόλο του κριτή στην ζωή του άλλου.

Επίσης είναι γεγονός πως οι παχύσαρκοι είναι θύματα κοινωνικών αποκλεισμών , τα παχύσαρκα παιδιά γίνονται θύματα ψυχολογικής βίας από τα υπόλοιπα παιδιά(bullying) αλλά και οι μεγάλοι είναι θύματα διακρίσεων σε πολλά θέματα.
Το πόσο ανεχόμαστε την διαφορετική άποψη/ζωή του άλλου είναι από μόνο του δείγμα νοημοσύνης. Τέλος συμφωνώ , πολλοί άντρες δεν έχουν καθρέπτη σπίτι τους.

[Vallia_ed]

Originally posted by click

....παντα αναρωτιομουν γιατι μια συνηθεια καθαρα αυτοκαταστροφικη, να ενοχλει τοσο πολυ τους αλλους, αφου δεν τους αφορα και δεν τους επηρεαζει.

Από μόνη της αυτη η σκέψη σου δε με βρίσκει σύμφωνη. Με την ίδια λογική δε θα έπρεπε να με νοιάζει τίποτα που δεν αφορά άμεσα τη ζώη μου αλλά αυτό δεν ισχύει.

Originally posted by Ανδρεας Ζ.

Επίσης είναι γεγονός πως οι παχύσαρκοι είναι θύματα κοινωνικών αποκλεισμών , τα παχύσαρκα παιδιά γίνονται θύματα ψυχολογικής βίας από τα υπόλοιπα παιδιά(bullying) αλλά και οι μεγάλοι είναι θύματα διακρίσεων σε πολλά θέματα.
Το πόσο ανεχόμαστε την διαφορετική άποψη/ζωή του άλλου είναι από μόνο του δείγμα νοημοσύνης. Τέλος συμφωνώ , πολλοί άντρες δεν έχουν καθρέπτη σπίτι τους.

Θα συμφωνήσω μαζί σου στο θέμα του ρατσισμού και του αποκλεισμού. Πιστεύω όμως ότι η ανοχή με την αποδοχή έχει πολύ μεγάλη διαφορά. Ανεχόμαστε πολλά πράγματα που δε μας αρέσουν, αυτό όμως δε σημαίνει οτι και τα αποδεχόμαστε.

Υπάρχει μια γενικότερη λογική στη κοινωνία οτι ο παχύσαρκος φταίει ο ίδιος που είναι έτσι, γιατί τρώει πολύ, γιατί δε μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του. Ο ίδιος δλδ είναι υπεύθυνος γι αυτό που είναι. Δεν αντιμετωπίζετε σα να πάσχει για παράδειγμα απο μια ασθένεια.

[Ανδρέας Ζ.]

Originally posted by Vallia

Υπάρχει μια γενικότερη λογική στη κοινωνία οτι ο παχύσαρκος φταίει ο ίδιος που είναι έτσι, γιατί τρώει πολύ, γιατί δε μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του. Ο ίδιος δλδ είναι υπεύθυνος γι αυτό που είναι. Δεν αντιμετωπίζετε σα να πάσχει για παράδειγμα απο μια ασθένεια.

Ευθύνη υπάρχει και στον άνθρωπο που είναι παχύσαρκος κατά την γνώμη μου αλλά αυτό δεν είναι κρίση, είναι για να καταλαβαίνουμε το αίτιο της κατάστασης , ναι η παχυσαρκία είναι ασθένεια και ναι υπάρχουν ορμονικές διαταραχές κυρίως μέσω της λεπτίνης που δεν βοηθούν στην ρύθμιση της όρεξης σε έναν παχύσαρκο αλλά αυτό δεν είναι αίτιο της παχυσαρκίας - είναι τελικό αποτέλεσμα. Υπάρχουν πολλοί κομπογιαννίτες που αντιστρέφουν αυτό το νόημα για να δώσουν άφεση αμαρτιών στους πελάτες τους. Το να αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει προσωπική ευθύνη δε σημαίνει ότι κρίνουμε τον άνθρωπο, απλά καταλαβαίνουμε την αιτία του προβλήματος του - είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει διαχωρισμός σε αυτές τις έννοιες, μιλάμε για διάγνωση της αιτίας , όχι για κρίση του ατόμου. Το να λέμε ότι είναι ασθένεια και κανείς δεν το προκάλεσε απλά συνέβη ακούγεται συναισθηματικά βολικό αλλά δεν βοηθάει να βρεθεί μία λύση.

Όπως και να έχει , η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι χρησιμοποιούν την προσωπική ευθύνη της παχυσαρκίας για να κρίνουν αρνητικά το άτομο , και φυσικά να φανούν αυτοί ανώτεροι από έναν παχύσαρκο όπως θα κοροϊδέψουν έναν νάνο ή κάποιον με μία άλλη μορφή στο σώμα που ξεφεύγει από το κανονικό. Συνήθως όταν γίνεται αυτό πρόκειται για πολύ αξιολύπητα άτομα που δεν έχουν και πολλά να είναι υπερήφανοι για τον εαυτό τους, οπότε το να κοροϊδέψουν τους προσφέρει συναισθηματικό καταφύγιο αφού τους απομακρύνει από την αυτοκριτική.

[click]

Originally posted by Ανδρέας Ζ.
Το ότι η παχυσαρκία, όπως και οι επιπτώσεις του καπνίσματος είναι οικονομικό βάρος στο δημόσιο σύστημα υγείας άρα και επιβάρυνση σε όλους τους φορολογούμενους είναι γεγονός. Αυτό δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση λόγος οι αδύνατοι να κάνουν τους αμόλυντους οργανισμούς και να παίζουν τον ρόλο του κριτή στην ζωή του άλλου.

πισω απο το δημοσιο συστημα υγειας ειναι το κρατος και πισω απο τα κρατη οι φαρμακοβιομηχανιες. αρα πιο πολυ για θυματα μου φαινονται παρα για βαρος. κανω λαθος?
εξαλλου ολα με τον ενα η με τον αλλο τροπο συντελουν στο να αρρωσταινουμε. Με το καπνισμα για παραδειγμα, τοσα χρονια ειχαμε τα πιο φθηνα και πιο ευκολα προσβασιμα τσιγαρα. Ερχονταν οι τουριστες και αντι για δωρα, αγοραζαν κουτες τσιγαρα!!! Τυχαιο? Δε νομιζω.
Ομοιως και με την παχυσαρκια, τον καρκινο και πολλα πολλα αλλα. Ολα εχουν το σκοπο τους.

Originally posted by Vallia

Originally posted by click

....παντα αναρωτιομουν γιατι μια συνηθεια καθαρα αυτοκαταστροφικη, να ενοχλει τοσο πολυ τους αλλους, αφου δεν τους αφορα και δεν τους επηρεαζει.

Από μόνη της αυτη η σκέψη σου δε με βρίσκει σύμφωνη. Με την ίδια λογική δε θα έπρεπε να με νοιάζει τίποτα που δεν αφορά άμεσα τη ζώη μου αλλά αυτό δεν ισχύει.

Τι σχεση εχει το "με νοιαζει" με το "ένοιωθα μια αηδία και αποστροφή" που ειπες στο πρωτο μηνυμα σου?

η παχυσαρκια ειναι αυτοκαταστροφικη και δεν επηρεαζει τους αλλους, δεν τους κανει κακο. (μονο στα παιδια τους)
Ο παχυσαρκος ξεσπαει τη θλιψη και την καταπιεση στο φαγητο. Τρωμε τα συναισθηματα μας και τα λογια που δε λεμε, ειχε γραψει πριν χρονια εδω μια κοπελα.

Ατομα με αλλες διαταραχες ξεσπανε την καταπιεση βριζοντας, δερνοντας, κανοντας εγκληματα, παρανομιες κατω απτο τραπεζι, ασκωντας ψυχολογικη βια στους αλλους και πολλα πολλα αλλα. Παρολαυτα ο παχυσαρκος ειναι που δεχεται τον κοινωνικο αποκλεισμο και ας μην ενοχλει επι της ουσιας.

Τι με αφορα εμενα αν εσυ εχεις μεγαλη μυτη, πεταχτα αυτια, στραβα δοντια, φαλακρα, φακιδες, ακμη, αν εισαι ψηλη σαν κολυμπηθροξυλο η αν εισαι κοντη σαν πινεζα?!
χεστηκα
εσενα γιατι σε νοιαζει τοσο πολυ πως ειναι οι αλλοι? τι ζορι τραβας?

πολυ χρησιμο το θεματακι. αρχιζω και καταλαβαινω, τοσα χρονια νομιζα ημουν εγω το προβλημα, τελικα αυτοι που εχουν προβλημα με την εικονα των αλλων, εχουν τεραστιο προβλημα με το πως δειχνουν οι ιδιοι.

[Vallia_ed]

Αγαπητή click,

Τα πράγματα δεν είναι πάντα άσπρο/μαύρο και πολλές φορές οι σκέψεις μας, μας ξεπερνάνε, δε τις ελεγχουμε, μας συμβαίνουν. Δε νοιώθω ένοχη ή τύψεις γι αυτή μου τη σκέψη, προσπαθώ απλά να την εξηγήσω, να τη καταλάβω. Η "αηδία και η αποστροφή" που περιγράφω έχει να κάνει με συγκεκριμένες πράξεις και εικόνες, κατά τη διάρκεια του σεξ - εκεί που "μιλάνε τα σώματα" ή το μυαλό μέσα απο το σώμα όπως λένε - και κατά τη διάρκεια του φαγητού.

Η εικόνα ενός υπέρβαρού ανθρώπου που καταβροχθίζει hamburger δε με αφήνει αδιάφορη, δε μου είναι ευχάριστη, με αηδιάζει. Λένε οτι οι παχύσαρκοι ανθρώποι σκέφτονται το φαγητό όλη μέρα, εκτός από την ώρα που τρώνε. Γιατί μια απο τις πρώτες συμβουλές των διαιτολόγων/διατροφολόγων και γενικά των βιβλίων διατροφής είναι να τρώμε αργά;

Όλοι έχουμε θέμα με την εικόνα μας, μας αφορά όλους. Ζούμε στο κόσμο της εικόνας. Για να "μεγαλώσουμε" πρέπει να αποδεχτούμε την εικόνα μας, είναι ενα κομμάτι αυτού που είμαστε. Αν ρωτήσεις τους υπέρβαρους γιατί θέλουν να χάσουν κιλά, οι περισσοτεροι θα αναφερθούν στην εικόνα τους, ελάχιστοι θα αναφέρουν τα σοβαρά προβλήματα υγείας που δημιουργεί το πάχος.

Δε με νοιάζει τόσο πολύ πως είναι οι άλλοι με νοιάζει πως είμαι εγω. Απλά πολλές φορές μαθαίνουμε για μας, τον εαυτό μας, μέσα απο τους άλλους.

[click]

Originally posted by Vallia
Η εικόνα ενός υπέρβαρού ανθρώπου που καταβροχθίζει hamburger δε με αφήνει αδιάφορη, δε μου είναι ευχάριστη, με αηδιάζει. Λένε οτι οι παχύσαρκοι ανθρώποι σκέφτονται το φαγητό όλη μέρα, εκτός από την ώρα που τρώνε. Γιατί μια απο τις πρώτες συμβουλές των διαιτολόγων/διατροφολόγων και γενικά των βιβλίων διατροφής είναι να τρώμε αργά;

Ποιοι το λενε??
εσυ δηλαδη ολη μερα σκεφτεσαι το φαγητο εκτος απο τις στιγμες που τρως?:shocked2:

[Vallia_ed]

Originally posted by click

Ποιοι το λενε??
εσυ δηλαδη ολη μερα σκεφτεσαι το φαγητο εκτος απο τις στιγμες που τρως?:shocked2:

Το συγκεκριμένο το έχω διαβάσει σε ένα βιβλίο του Paul McKenna, How to make you thin. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα προσέγγιση σε ότι αφορά στην απώλεια βάρους.

Και ναι, αν με ρωτάς εμένα προσωπικά, σκέφτομαι πολλές φορές την ημέρα το φαγητό, παραπάνω απ' οτι βρίσκω εγω προσωπικά λογικό. Αυτό δε σημαίνει οτι συμβαίνει σε όλους, μπορεί για παράδειγμα να μη συμβαίνει σε σένα.

[click]

Ναι γιαυτο η γενικευση "οι παχυσαρκοι ολη μερα σκεφτονται το φαγητο" ηταν ατυχης.
Και συνηθως οι γενικευσεις ειναι ουτως η αλλως ατυχεις

[Vallia_ed]

Originally posted by click
Ναι γιαυτο η γενικευση "οι παχυσαρκοι ολη μερα σκεφτονται το φαγητο" ηταν ατυχης.
Και συνηθως οι γενικευσεις ειναι ουτως η αλλως ατυχεις

Η γενίκευση click δε πιστεύω οτι ήταν ατυχής. Οι γενικεύσεις δε σημαίνουν οτι όλοι μα όλοι χωρίς εξαίρεση είναι έτσι. Με ποιο κριτήριο τη θεωρείς εσύ ατυχής; Επειδή εσύ δεν το σκέφτεσαι; Εχεις κάνει εσύ κάποια επιστημονική μελέτη ή έρευνα που να αποδικνύει οτι είναι έτσι; Έχεις διαβάσει κάποια τέτοια σχετική μελέτη; Τον ξέρεις τον Paul McKenna; Έχεις διαβάσει τα βιβλία του; Ξέρεις πως και με ποιο τρόπο υποστηρίζει αυτό που λέει;

Ο λόγος που εγώ προσωπικά συμμετέχω σε αυτό το φόρουμ, όπως και σε πολλά άλλα με άσχετα από αυτό θέμα, είναι η ανταλλαγή απόψεων από ανθρώπους με κοινούς προβληματισμούς. Ανθρώπους που βιώνουν ίσως αυτό που βιώνω εγώ, που έχουν περισσότερες εμπειρίες, ή και λιγότερες που έχουν διαβάσει περισσότερα απο μένα ή και διαφορετικά πράγματα απο μένα.

Μερικά απο αυτά που λένε τα καταλαβαίνω, άλλα τα έχω βιώσει κι εγώ, άλλα με παραξενεύουν, άλλα μου κάνουν εντύπωση. Αυτό δε σημαίνει ομως οτι δεν υπάρχουν.

Ας είμαστε πιο προσεκτικοι πριν να βγάζουμε συμπεράσματα οτι κάτι ισχύει ή δεν ισχύει με τέτοια απολυτότητα.

[click]

Originally posted by Vallia

Originally posted by click
Ναι γιαυτο η γενικευση "οι παχυσαρκοι ολη μερα σκεφτονται το φαγητο" ηταν ατυχης.
Και συνηθως οι γενικευσεις ειναι ουτως η αλλως ατυχεις

Η γενίκευση click δε πιστεύω οτι ήταν ατυχής. Οι γενικεύσεις δε σημαίνουν οτι όλοι μα όλοι χωρίς εξαίρεση είναι έτσι. Με ποιο κριτήριο τη θεωρείς εσύ ατυχής; Επειδή εσύ δεν το σκέφτεσαι; Εχεις κάνει εσύ κάποια επιστημονική μελέτη ή έρευνα που να αποδικνύει οτι είναι έτσι; Έχεις διαβάσει κάποια τέτοια σχετική μελέτη; Τον ξέρεις τον Paul McKenna; Έχεις διαβάσει τα βιβλία του; Ξέρεις πως και με ποιο τρόπο υποστηρίζει αυτό που λέει;

δε μου χρειαζεται τιποτα απο τα παραπανω. Κοινη λογικη.
Οι παχυσαρκοι ειναι και αυτοι ανθρωποι, εχουν ζωη, προβληματα, κριτικη σκεψη. Δεν ειναι ολη τους η ζωη το φαγητο και προφανως δεν το σκεφτονται ολη την ημερα.
τραγικη γενικευση του McKenna ή δικη σου.

Λυπαμαι που συγχυστηκες τοσο πολυ, αλλα αυτο πιστευω.
Καλη τυχη

[Vallia_ed]

Originally posted by click

δε μου χρειαζεται τιποτα απο τα παραπανω. Κοινη λογικη.
Οι παχυσαρκοι ειναι και αυτοι ανθρωποι, εχουν ζωη, προβληματα, κριτικη σκεψη. Δεν ειναι ολη τους η ζωη το φαγητο και προφανως δεν το σκεφτονται ολη την ημερα.
τραγικη γενικευση του McKenna ή δικη σου.

Λυπαμαι που συγχυστηκες τοσο πολυ, αλλα αυτο πιστευω.
Καλη τυχη

click, δε συγχυστηκα, διάλογο κάνω, και σου εξηγώ την άποψη μου και τον τρόπο σκέψης μου.

Δεν είπα πουθενα οτι οι παχύσαρκοι δεν είναι άνθρωποι και δεν έχουν ζωη και δεν έχουν προβλήματα (αυτά είναι αυθαιρετα συμπεράσματα δικά σου).

Anyway, δεν έχει πια σημασία η συνέχιση της κουβέντας, μιας και είσαι τόσο απόλυτη.