Λυπάμαι,Τάσο μου, για τους γνωστούς σου... Αυτόν που έφυγε κι αυτόν που ταλαιπωρείται...
Και για τόσους ασφαλώς ακόμη άλλους που κάνουν ακόμη τις δικές μας πρότερες επιλογές, ως προς το θέμα αυτό...
Χαίρομαι πολύ για σένα και θαυμάζω τη δύναμή σου, να επιμένεις να διατηρείς το σώμα σου υγιέστερο, τόσα χρόνια μετά!
Νομίζω πως μπορείς να νιώθεις ασφαλής μέσα σου πως δε θα γυρίσεις πίσω... Το ψυχολογικό τώρα κομμάτι, είναι άλλο...
Κάτι παρεμφερές συμβαίνει και με μένα...με την έννοια του ότι ούτε εδώ με αναγνωρίζω ούτε στις παλιές φωτογραφίες...
Σα να αναζητώ από την αρχή μια ταυτότητα εαυτού, που να νιώθω απόλυτα δικό μου...Δεν μπορώ να το βάλω σε λόγια...
Με απασχολεί τόσο πολύ αυτή η εσωτερική αλλαγή, ως συνέπεια της εξωτερικής, που την διερευνώ και στα πλαίσια
της μεταπτυχιακής μου εργασίας, καθώς με ενδιαφέρει πολύ να ακούσω πώς το βλέπουν κι οι άλλοι στη θέση μου.
Δεν είναι απλό θέμα πάντως, τύπου : έφυγαν πολλά επιπλέον κιλά κι όλα καλά! Κι αν δεν το ζήσεις, ίσως ακούγεται κάπως...
Εύχομαι να συντονιστούμε όσο χρειαζόμαστε στο παρόν μας, ώστε να το βιώσουμε με όλο μας το είναι!
Χάσαμε καλά χρόνια από την παχυσαρκία, μη χάσουμε κι άλλα από το ... μετέωρο βήμα του πελαργού,
εγκλωβισμένοι στο ακαθόριστο ενδιάμεσο... Σε φιλώ κι αδημονώ για τα καλύτερά μας σε όλους τους τομείς!