Βοήθεια για βουλιμική φίλη.

[Nikker]

Πρώτα απο όλα είχα την αδερφή μου, η οποία μου παραδέχτηκε ότι έχει προκαλέσει μερικές φορές εμετό. Παρόλαυτα δεν το θεώρησα ποτέ σπουδαίο γιατί το είχε κάνει μονάχα ελάχιστες φορές στο παρελθόν, και με τον όρο ελάχιστες εννοώ 3-4 φορές.

Έτσι λοιπόν ποτέ δεν θεώρησα την βουλιμία ως σοβαρή αρρώστια, σκεφτόμουνα, εντάξει και που ξερνάει μερικές φορές δεν συνέβη τίποτα. Για αυτό και όταν η κολλητή μου μου παραδέχτηκε ότι υποφέρει απο βουλιμία δεν το θεώρησα κάτι εξαιρετικά σημαντικό.

Πρόσφατα όμως κατάλαβα τις εκτάσεις του προβλήματος. Μου παραδέχτηκε ότι τις γίνεται εμμονή. Το κάνει κάθε μέρα πολλές φορές. Αρκετά συχνά τρώει τον πωπό της (να το πω ευγενικά) με σκοπό να προκαλέσει τον εμετό. Μία σπανακόπιτα, πουράκια, μία τούρτα, πατατάκια, μεσημαριανό φαγητό όλα μονοκοπανιά για να τα βγάλει μετά.

Κάμποσο καιρό είχα ψιλοενοχληθεί με την συμπεριφορά της. Βγαίναμε κάπου έξω για φαί, και ποτέ δεν καθόμασταν λιγάκι παραπάνω να συζητίσουμε λιγάκι. Με το που καταβρόχθιζε το φαγητό της επέμενε να φύγουμε. Τώρα βγάζει νόημα η επιμονή της. Τότε απλά ξενέρωνα και την συνόδευα μέχρι το σπίτι της.

Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε το πρόβλημα της. Ξέρω όμως ότι μικρός είχα κρυφοδιαβάσει το ημερολόγιο της. Κάθε σελίδα πήγαινε κάπως έτσι:

"Σήμερα στο σχολείο έφαγα ένα σαντουιτς, μία λουκανικόπιτα και μία μπουκιά σπανακόπιτα απο την Μαρία, είμαι γουρούνι, γουρούνι ,γουρούνι ,γουρούνι ."

Αυτό δεν ήταν ημερολόγιο. Ήταν διαιτολόγιο συνοδευόμενο απο τύψεις.

Είμαι λίγο χοντρός στους τρόπους, μέχρι να καταλάβω το πρόβλημα της σίγουρα υπήρξα μέρος του προβλήματος της πειράζοντας την για πλάκα. Δεν ήξερα.

Τώρα αρχίζει να με εκτοπίζει απο την ζωή της και θέλω να κάνω τα πάντα για να την βοηθίσω. Δνε ξέρω όμως. Απο που να αρχίσω και τι να κάνω? Δεν ξέρω αν σε αυτό το forum αναρώνετε ή υποφέρετε, υποθέτω και τα δύο πάντως σας παρακαλώ βοηθείστε με.

Ευχαριστώ.

[lessing_ed]

Nομιζω πως το καλυτερο θα ειναι να συζητησεις μαζι της να της πεις ποσο ανησυχεις.Επισης να της πεις να δει το φορουμ-θα την βοηθησει.

[victoria19]

Originally posted by lessing
Nομιζω πως το καλυτερο θα ειναι να συζητησεις μαζι της να της πεις ποσο ανησυχεις.Επισης να της πεις να δει το φορουμ-θα την βοηθησει.

Δεν ξερω κατα ποσο θα βοηθησει αν της πει οτι ανησυχει. Εγω οταν ημουν βουλιμικη πριν απο μηνες δεν ηθελα να ακουω απο τους αλλους οτι ανησυχουσαν για μενα. Μου φαινοταν υποκριτικο. Ξερεις... θεωρουσα οτι ηταν μονο λογια που τα ελεγαν απλα επειδη επρεπε. Ενα ατομο που εχει προβλημα δεν πρεπει να το κανεις να νιωθει προβληματικο με τοσο αμεσο τροπο γιατι θα πεισμωσει (στην δικη μου περιπτωση τουλαχιστον).

Συμφωνω ωστοσο στο θεμα της συζητησης. Φυσικα και η συζητηση βοηθαει. Εμενα οι δυο κολλητοι μου, οταν τους ειπα οτι εκανα εμετο ο,τι ετρωγα (ακομη και ροδακινο δεν μπορουσα να μεινει μεσα στον οργανισμο μου), μου επισημαναν την εννοια του μετρου. Και οταν τους ειπα οτι εγω δεν μπορω να εχω ορια (πουθενα. ουτε στο φαγητο) μου ειπαν οταν νιωθω βουλιμικες τασεις να τους παιρνω τηλεφωνω για να συναντιομαστε αμεσως και να κανουμε πραγματα ωστε να αποσπουν την προσοχη μου. Επισης μερικες φορες ερχονταν σπιτι μου για να τρωμε μαζι και διακριτικα ελεγχαν ακομη και το ψυγειο μου. Και τελικα ανακαλυψα το κολπο με το νερο. Πριν αρχισω να καταβροχθιζω τα παντα, καταναλωνα τονους νερου. Ετσι απεκτισα βουλιμικες τασεις στο... νερο :P Οι φιλοι πρεπει να βοηθανε ο ενας τον αλλον.

[Ava_ed]

Δεν είμαι, ούτε υπήρξα ποτέ βουλιμική, αλλά από ανθρώπινη ψυχολογία κάτι σκαμπάζω. Λοιπόν, πρέπει η φίλη σου να συνειδητοποιήσει μόνη της την έκταση του θέματος και τις μελλοντικές του προεκτάσεις. Μάλλον είναι σε καλό δρόμο, αφού σου μίλησε, άρα ζήτησε βοήθεια. Δεν θα σου πω τι να κάνεις, αλλά τι να ΜΗ κάνεις.
Μην της κολλάς, μη γίνεις επίμονος, τονίζοντάς της την ασχήμια και την επικινδυνότητα του θέματος. Όταν είχα φτάσει στο αποκορύφωμα των κιλών μου, αλλά και όταν ήμουν δεκάδες κιλά παρακάτω, είχα φτάσει σε απόγνωση από τις συνεχείς επικρίσεις της οικογένειάς μου. Απέφευγα να τους βλέπω, γιατί με το καλημέρα σας άρχιζαν, αχ πώς κατήντησες έτσι, θα πεθάνεις, θα τυφλωθείς, θα περπατάς με πι και τι θα σε κάνουμε, κλαίμε καθημερινά για το χάλι σου, εσύ θα μας πεθάνεις, από τον καημό σου θα πάμε, αναίσθητη, που δε μας λυπάσαι, που μόνο το φαί σε ενδιαφέρει, μπλα, μπλα, μπλα... Από κάποιο σημείο και μετά σκοτείνιαζαν όλα στο μυαλό μου και άκουγα ένα ακαθόριστο μουρμουρητό. Επέστρεφα σπίτι μου, ορμούσα στο φαγητό και στο ποτό, για να εκτονώσω το θυμό και την πίκρα μου και έκανα πολύ καιρό να τους ξαναδώ, μέχρι να επαναληφθεί το περιστατικό. Το κρίμα της υπόθεσης είναι ότι αυτά τα περιστατικά συνέβαιναν από τότε που ήμουν 65 κιλά. Ποια είχαν στο μυαλό τους άραγε, τη Σκλεναρίκοβα?
Η πικρή μου εμπειρία μου δίδαξε πως στα άτομα που έχουν ένα θέμα δε βάζουμε μπροστά τον εαυτό μας, αλλά εκείνα. Και βέβαια θα συζητήσετε, αλλά δεν θα πεις ΕΓΩ ανησυχώ, αλλά αγαπώ ΕΣΕΝΑ, ΕΣΥ έχει σημασία να νιώσεις όμορφα και είμαι στο πλευρό σου, να το παλέψουμε μαζί. Ίσως θελήσει να δει και έναν ειδικό ψυχικής υγείας. Ας ειδικεύεται όμως στα θέματα διατροφικών διαταραχών. Όλοι χρειαζόμαστε φίλους σαν κι εσένα. Εύχομαι τα καλύτερα!

[click]

Originally posted by Nikker

Τώρα αρχίζει να με εκτοπίζει απο την ζωή της και θέλω να κάνω τα πάντα για να την βοηθίσω. Δνε ξέρω όμως. Απο που να αρχίσω και τι να κάνω? Δεν ξέρω αν σε αυτό το forum αναρώνετε ή υποφέρετε, υποθέτω και τα δύο πάντως σας παρακαλώ βοηθείστε με.

Ευχαριστώ.

ξεκινα διαβαζοντας πολλα τοπικς στην ενοτητα της βουλιμιας.

αν μπορεσεις με καποιο τροπο να μαθει το φορουμ, αλλα οπωσδηποτε χωρις να της το πεις εσυ, καλα θα ηταν.
ισως καποιο χαρτακι με το λινκ καπου που να πεσει το ματι της?
δεν ξερω, σκεψου το.
και αν ανησυχεις μη δει αυτα που λεμε τωρα, τα σβηνουμε