Εγώ κι εγώ...tet a tet...

[maria_p_40]

Υπέροχη ζωή! Ονειρεμένη. Έχεις τη βουλιμία. Έχεις την κατάθλιψη. Έχεις τις τούφες των μαλλιών σου στα χέρια κάθε μέρα. Έχεις τα καθαρτικά παρέα με τις αιμμοροϊδες. Έχεις τη μάχη με τις θερμίδες και τη ζυγαριά. Έχεις τη μοναξιά και την κοινωνική απομόνωση. Έχεις κι ένα κινητό (που ανάθεμα κι αν ξέρω γιατί το έχεις, αφού έχεις κρυφτεί απ'όλους και δεν απαντάς ποτέ στις κλήσεις..). Έχεις την πλήρη εγκατάλειψη του εαυτού σου και της γυναικείας σου περιποίησης.
Τέλεια. Το όνειρο κάθε αποτυχημένου είσαι πια....
Πώς κατάντησα έτσι?? Με κοιτάζω και δεν μ'αναγνωρίζω. Κοιτάζω το σώμα μου (ευτυχώς ο μεγάλος καθρέφτης έχει σπάσει) και αηδιάζω. Φουσκωμένη κοιλιά, τεράστια πόδια, κόκκαλα χαμένα πίσω από 62kg κρέατος..., Σκέτη αηδία.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα ΑΝ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΣ το στόχο! Μόνο 5kg πιο κάτω! Μόνο 5kg ηλίθια!
Χαζολαίμαργη, που με ταλαιπωρείς. Που ξεκινάς για 1 μπισκοτάκι και τρως 1 πακέτο. Που νιώθεις απέραντη ντροπή όταν η κορούλα σου ζητάει την υπόλοιπη σοκολάτα της και δεν έχεις τα κότσια να της πεις ότι την έφαγες ΕΣΥ (κι όχι ότι την πέταξες τάχα στα σκουπίδια..).
Και μετά, με σέρνεις στην τουαλέτα. Παρέα μ'ένα μπουκάλι νερό και τη βρύση να τρέχει για να καλύψεις απ'το παιδί το θόρυβο της αηδιαστικής σου συνήθειας.
Και μετά με πνίγεις με τα πληγωμενα δάκτυλά σου. Και μ'αναγκάζεις να βγάλω ό,τι σαβούριασες...
Και δακρύζουν τα μάτια μου απ'την πίεση...
Και χτυπά σαν τρελή η καρδιά μου απ'το ζόρισμα... Έλα! βαθιά αναπνοή, μη τυχόν και σε βρεί το παιδί πάνω στα ξεράσματά σου από καρδιακή ανακοπή!
Και ξαναχώνεις τα δάκτυλα στο λαιμό.. Κι αλλάζει το χρώμα στο δέρμα σου, γίνεται κάτασπρο, αρρωστιάρικο..
Και κάνεις την ψυχή μου πιο σκατά απ'ότι ήδη είναι...
ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ! άβουλη! αδύναμη! απαίσια!
Που έχεις μάθει να υπακούς σα σκυλάκι στο στομάχι σου (ή στο διάολο που φώλιασε στο μυαλό σου???)
Που ξέχασες το ΟΧΙ. Ξέχασες το ΛΙΓΟ. Ξέχασες το ΦΤΑΝΕΙ.
Εσύ... η ξεχωριστή τάχα, η πανέξυπνη, η ευαίσθητη, η ταλαντούχα, η πρώην ανορεξική...
Σέρνεσαι στα sites των ανορεξικών κοριτσιών (εκείνων που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι κόρες σου...).
Σέρνεις εκεί κάθε μέρα τα βήματά σου, μήπως και κλέψεις λίγη απ΄'τη δύναμή τους, απ'την αυτοκυριαρχία τους, απ'τον κορεσμό τους με μόλις 300 θερμίδες, απ'την αντοχή τους σε 3 ώρες γυμναστικής...
Σέρνεσαι σα χαμαιλέοντας εκεί κάθε μέρα. Και διαβάζεις αχόρταγα όσα γράφουν. Και βαυκαλίζεται ότι ΑΥΡΙΟ θα ξαναγίνεις κι εσύ έτσι πάλι, όπως ήσουν πριν μερικούς μήνες, κυρία του εαυτού σου.
Και το ΑΥΡΙΟ ποτέ δεν έρχεται... Α ρε δόλια! Ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι δε φτάνεις πια. Γι'αυτό μένεις στη σκιά τους, γι'αυτο δεν τολμάς να γράψεις κι εσύ κάτι. Γιατί θα γελάνε όλοι μαζί σου, με την αδυναμία του χαρακτήρα σου, με το ΒΜΙ 20, με τα 135pounds... Βολέψου λοιπόν στη σκιά τους...
Εκεί σου αρμόζει θέση, στο σκοτάδι της βουλιμίας. Μακάρι να τελείωνα με σένα, μακάρι να με απάλλασσες της παρουσίας σου... Της βαριάς σου παρουσίας... Της αβάσταχτης παρουσίας σου...
Όμως είσαι ακόμα εδώ. Πάντα εδώ. Δίπλα μου, μέσα μου. Και πάντα με κοροϊδεύεις με το γνωστό σου ψέμα: "Τέρμα. Αύριο δεν θα φάω τίποτα Τ'ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ!!"....

[ratataplan]

Φιλη μου
Ξέρεις ότι το να ορκίζεσαι ΠΟΤΕ πια δεν φτάνει.
Ξέρεις ότι δεν μπορείς να κρυφτείς άλλο από σένα γιατί πάντα είναι εκεί.
Είσαι μόνο 62 κιλά και σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Ποιον σιχαίνεσαι στα αλήθεια?
Τα 62 κιλά κρέατος ή κάτι άλλο? Γιατι είμαι σίγουρη ότι ξέρεις ότι δεν είσαι πολλά κιλά. ʼρα γνωρίζεις ότι υποτιμάς τον εαυτό σου και αυτός σε εκδικείται. Γνωριζεις ότι το πρόβλημα από κάπου πηγάζει αλλά δεν γνωρίζεις το που.
Πρώην ανορεξική και τώρα βουλιμική.

Και λοιπόν? Και τι έγινε που έφαγες την σοκολάτα του παιδιού? Και η δική μου κόρη που είναι μόνο 30χρονων και την τρώει ολόκληρη και το ευχαριστιέται. Και σταματάει να τρώει μόλις χορτάσει. Βλέπεις δεν τις έχει γεμίσει το κεφάλι η τηλεόραση ακόμη με ψεύτικα πρότυπα και ενοχικά σύνδρομα. Όμως εμείς «οι μεγάλοι» που όλα τα ξέρουμε και όλα τα θέλουμε υπό έλεγχο όχι μια σοκολάτα αλλά και ολο το περίπτερο κατεβάζουμε.

Αν βαρέθηκες την ίδια κατάσταση κάνε κάτι ουσιαστικό. Μην ορκίζεσαι , μην κάνεις δίαιτες. Πήγαινε και ζήτα βοήθεια από ειδικούς στην ανάγκη. Μην χάνεις λεπτό κορίτσι μου γιατί είναι κρίμα.

Συναδερφικους χαιρετισμούς

[Kleanthis_ed]

Maria_p_40 , πραγματικά με συγκίνησε η ιστορία σου...
Σε κάθε γραμμή σου, ένιωθα πως βρίσκω κομμάτια δικών μου σκέψεων και πρακτικών...

Τόσες πολλές καταστροφικές <<συνήθειες - εξαρτήσεις>> που συνοδεύουν την καθημερινότητα ενός βουλιμικού και την κάνουν τόσο άχρωμη,άδεια και άγευστη...

Τώρα πια είμαι σίγουρος! Αυτή τη χαμένη ΓΕΥΣΗ της ΖΩΗΣ ψάχνουμε στις τεράστιες ποσότητες των γλυκών...Αυτή που δε δοκιμάσαμε αρκετά λόγω αμφισβητήσεων ( ή αυτοαμφισβητήσεων ).

Ναι,ξέρω...ακούγονται, όλες αυτές οι διαπιστώσεις,κοινότοπες αλλά μια τόσο ΑΛΗΘΙΝΗ και ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ κατάθεση ψυχής - και όχι ιστοριούλα - μου δημιουργεί, αυθόρμητα, μια ανάγκη ν' αραδιάσω λίγες σαχλές γραμμούλες,ίσως για ν' αποφορτιστώ...

Maria_p_40 συνέχισε να το κάνεις κι εσύ...Αράδιασε τα όλα εδώ και αποφορτίσου...
Κάπου μέσα σου, η αρνητική ενέργεια ψάχνει να βρει δίοδο εκτόνωσης - μη το κάνει μέσω των βουλιμικών επεισοδίων.

Φιλικά...

[maria_p_40]

Καμιά κατάθεση ψυχής δεν είναι "σαχλές γραμμούλες" Κλεάνθη μου....

Ευχαριστώ που υπάρχει κάποιος χώρος (εκτός απ'τις χιλιάδες σελίδες του ημερολογίου μου), όπου μπορώ να αποφορτιστώ.
Ευχαριστώ που κάποιοι με ανέχονται. Ευχαριστώ ακόμα κι αυτούς που με μέμφονται. Ίσως καταφέρω, από δω μέσα, να πω κάποια μέρα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και σε μένα. Ίσως εκεί κάπου να είναι η αρχή του τέλους του γολγοθά.

Να έχετε ένα όμορφο και αισιόδοξο Σαβ/κο

[2sweet2b4go10_ed]

ειναι οδυνηρο ακομα και για εναν αγνωστο σαν εμενα, να βλεπει ποσο αδυσωπητη εισαι με τον εαυτο σου....
σου ευχομαι ειλικρινα να καταφερεις να βρεις μεσα σου η εξω σου , τους λογους για να τον αγαπησεις και να του πεις κι αυτου μερικα "ευχαριστω" οπως λες κι εσυ....
αν μπορουμε κι εμεις να σου προσφερουμε εστω μια μικρη βοηθεια με αυτην την επικοινωνια απο εδω μεσα στην πορεια σου αυτη, θα ειμαστε εδω...

[marmade]

Originally posted by maria_p_40
Καμιά κατάθεση ψυχής δεν είναι "σαχλές γραμμούλες" Κλεάνθη μου....

Ευχαριστώ που υπάρχει κάποιος χώρος (εκτός απ'τις χιλιάδες σελίδες του ημερολογίου μου), όπου μπορώ να αποφορτιστώ.
Ευχαριστώ που κάποιοι με ανέχονται. Ευχαριστώ ακόμα κι αυτούς που με μέμφονται. Ίσως καταφέρω, από δω μέσα, να πω κάποια μέρα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και σε μένα. Ίσως εκεί κάπου να είναι η αρχή του τέλους του γολγοθά.

Να έχετε ένα όμορφο και αισιόδοξο Σαβ/κο

προσπαθώ να σταματήσω τα δάκρυα που μου θολώνουν τα γυαλλιά και που δεν πρέπει να τρέξουν γιατί είμαι στη δουλειά και τί θα τους πώ που με ξέρουν πάντα και μόνο χαμογελαστή;;; Δεν ξέρεις πόσο θέλω να σε πάρω μία αγκαλιά και να κλάψουμε και οι δύο για όλα αυτά που κάνει ο κακός μας εαυτός στο καημένη το κοριτσάκι που κρύβουμε μέσα μας....Δεν έχει σημασία η ηλικία μας (εγώ είμαι κοντά στα 30 και 10 χρόνια τώρα σέρνομαι από τη μία τουαλέτα στην άλλη). Μέσα μας έιναι ένα μικρό φοβισμένο παιδάκι που φωνάζει βοήθεια. Εχθές το βραδυ κατάφερα να κοιμηθώ μόνο λίγα λεπτά. Με έπνιξαν πάλι οι τύψεις...οι ενοχές...αυτή η ντροπή να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Πώς θα πάω πάλι στον οδοντίατρο σήμερα και θα του πώ ότι έσπασε και άλλο μου δόντι;; πώς θα πάω στη γυναικολόγο και θα τη ρωτήσω τάχα όλο απορία γιατί δεν αδιαθέτησα πάλι;;
Εχω κουραστεί τόσο πολύ και εγώ και έχω καταλάβει πως έχω δύο εαυτούς. Πότε υπερισχύει ο ένα και πότε ο άλλος. Και πόσα 'ποτέ ξανά' δεν έχω πει Θεέ μου;;;Πόσες υποσχέσεις;;;
Ξέρω πως δεν θα έπρεπε να σου δίνω συμβουλές αλλά θα το κάνω γιατί ξαφνικά σε νιώθω τόσο πολύ....δικό μου άνθρωπο. Ψάξε να βρεις τον καλό σου εαυτό και δως του δύναμη να βγει στην επιφάνεια. ʼν θέλεις μπορώ να σου γράψω το mail μου για να επικοινωνούμε. Νομίω ότι θα μας κάνει καλό. Κουράγιο

[maria_p_40]

Λίγο πριν σχολάσω, λίγο πριν βρεθώ και πάλι στο μίζερο "κελί" του σπιτιού μου, ήρθα εδώ...
Και μου έκανε πολύ καλό. Γιατί? Γιατί συνειδητοποιώ ότι, αύριο ΔΕΝ θα είμαι πάλι μόνη.

Μια αγκαλιά προσφέρθηκε... κι αν ακόμη δεν κουρνιάσω ποτέ μέσα της, αρκεί που ΑΝΟΙΧΤΗΚΕ για την κακόμοιρη ύπαρξή μου....

2sweet2b4go10 , marmade, μακάρι το αύριο ΜΑΣ να είναι λιγάκι καλύτερο απ'το χθες και το σήμερα...

[marmade]

Eίναι το ξεκίνημα της μέρας και ήθελα ένα σπρώξιμο ακόμη για κρατήσω την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου. Χάρηκα πάρα πολύ που νοερή αγκαλιά μου χάρισε ζεστασιά. Και η χαρά αυτή μου δίνει και εμένα κουράγιο. Όταν μπορείς να δώσεις στήριγμα σε κάποιον άλλον τότε μπορείς να δώσεις και στον εαυτό σου. Θα το κάνω και εγώ σήμερα....θα θάψω τον κακό μου εαυτό...όπυ να ναι θα βγει ο ήλιος.....Να έχετε όλοι μία πολύ καλή μέρα

[maria_p_40]

καλημέρα marmade μου!

"Με λένε Μαρία κι είμαι καλά" (το έχω επαναλάβει 800 φορές από χθες... σαν τους Α.Α... Για δοκίμασε μπας και η ηχώ της φωνής σου κάνει λιγουλάκι καλό και στη δική σου ψυχούλα...

Φιλιά πολλά, να έχετε μια όμορφη & αισιόδοξη μέρα

[Myrto_ed]

kalimera koritsia!
elpizo simera na exoume mia poli kali mera!
filia!

ps.maria i istoria sou einai siglonistiki...perigrafeis katastaseis pou zoume oles me tromaktiki amesotita...

[emili]

kalhmera

[ratataplan]

Καλημέρα και από μένα παιδιά.
Δεν μπόρεσα να μπω στο φόρουμ γρηγορότερα.
Υπήρξα ισως λίγο σκληρή maria_p_40 αλλα τουλάχιστον σε μένα έπιασε αρκετά μια τέτοια στάση.
Ήμουν και εγώ δυστυχισμένη και ζούσα μέσα στην μιζέρια που σε υποβάλει η βουλιμία. Απλά μπάφιασα κάποια στιγμή με εμένα και άρχισα να ψάχνω τρόπους πραγματικής διαφυγής. Ίσως και εσύ και όλα τα παιδιά που αρχίσαμε να γράφουμε εδώ στο φόρουμ να βρίσκεστε σε τέτοιο στάδιο.
Το πρώτο πράγμα που έψαξα και εγώ ήταν να βρω και άλλους με παρόμοιο πρόβλημα αλλά ομολογώ ότι δεν είχα τύχη σε αυτό. Έτσι μόλις είδα αυτό το site και την δυνατότητα του να επικοινωνήσω με αλλά παιδιά το βρήκα καταπληκτικό.
Πέρα από την καλημέρα μου θέλω να σας πω καλή δύναμη και μην το βάζουμε κάτω παιδιά (δεν θεωρώ ότι θεραπεύτηκα εντελώς?.). Όλα είναι στο χέρι μας μόνο που πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε και να βρούμε την δύναμη να αντιδράσουμε.

[vezouvios]

Kati omorfo pou exw diavasei kai sas to xarizw:
"Ksupnisa simera kai ksexasa na plunw to proswpo mou,
omws den ginetai na koitas tin nea mera me to proswpo pou eixes xthes"

KALIMERA!!!

[Myrto_ed]

teleio vezouvie

[maria_p_40]

Κορίτσια, λίγο πριν κλείσει και τούτη η εργάσιμη μέρα, να σας πω ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που είστε εκεί, που ακούτε/διαβάζετε με τα μάτια της ψυχής σας, που μοιραζόμαστε βρε αδελφέ τον ίδιο πόνο.

Να δείτε που τώρα στα γεράματα, θα πιστέψω ότι πράγματι, ΛΥΠΗ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ, ΜΕΝΕΙ ΜΙΣΗ....

Φιλιά

Υ.Γ. Είμαι η Μαρία κι (επειδή αντιστάθηκα στον πειρασμό να τσακίσω 4 κουλούρια) είμαι καλά...