Ορια-Μηπως φοβασαι να τα βαλεις;

[lessing_ed]

Τι σημαινει διατροφικη διαταραχη;Στην περιπτωση παχυσαρκιας,το οτι δεν βαζω ορια στο πιατο μου,Και επειδη η συμπεριφορα στο φαγητο αντανακλα και τη συμπεριφορα στη ζωη ρωτω το εξης:Εσεις πως τα πατε με τα ορια;Εγω παντως οχι καλα.Και εξηγουμαι:Μου ειναι πολυ δυσκολο να θεσω καποια ορια και να ειμαι αυστηρη οταν χρειαζεται με τους αλλους ενω μου ειναι πολυ ευκολο και γνωριμο να τους κανω να νοιωθουν καλα εις βαρος του εαυτου μου (συνεργατες στη δουλεια) και να τους λυπαμαι η να μη θελω να τους στενοχωρησω.Θα ηθελα να ακουσω αποψεις κ εμπειριες με ατομα που εχουν παρομοιο προβλημα και αν μπορεσαν να το αλλαξουν,Πιστευω οτι ειναι ενα θεμα που αφορα πολυ κοσμο,

[spaceride]

Σουπερ το θεμα σου lessing...Εμενα μου πηρε 3-4 χρονια εντατικης ψυχοθεραπειας και εκπαιδευση στην εκπαιδευση αργοτερα για να μπορεσω να πω οτι μπορω να θετω ορια.. Μια διαδικασια που δεν ειχε να ζηλεψει τπτ απο την Λαμψη και το Καλημερα ζωη..Αιμα δακρυα κι ιδρωτας.. Ξεκινησα απο τα 17 κι οπως καταλαβαινεις οι πρωτοι που αρχισα να πειραματιζομαι με τα ορια ηταν οι ανθρωποι της οικογενειας μου..Πηρε 2 χρονια να στρωσω τη μανα μου ( μπαμπας δεχεται πιο παθητικα τις αλλαγες).. Καυγαδες, τσακωμοι, φωνες, κλαμματα κι εγω ακαθεκτος..Θελει πολλα αρ...ια να το κανεις και σαφως και την καταλληλη υποστηριξη..Τωρα (13 χρονια μετα) εχουμε φτασει στο σημειο πολυ καλων σχεσεων τυπου "Μαμα χωρισα απο μια σχεση και το πηρα πολυ κατακαρδα και σκεφτομουν γτ επειδη δεν ηταν και τπτ της προκοπης και ανακαλυψα οτι...." και πριν τελειωσω την προταση η μανα μου συμπληρωνει "...γιατι απετυχα στο ρολο μου να σε φροντισω και εψαχνες την φροντιδα στη συντροφο σου"..Μιλαμε για επιστημονικη φαντασια να σκεφτομουν τετοια συζητηση πριν 10 χρονια οτι δε θα συνοδευοταν απο υστεριες.. Οσο για τους φιλους....πολυ μοναξια lessing μου..Οταν ειπα οτι δε θελω να ειμαι το "αυτι" και δε με ενδιαφερει να ακουσω το προβλημα τους και οτι θελω να μου δειχνουν ενδιαφερον ρωτωντας καθε μερα πως ειμαι, αν ειμαι καλα κτλ εμεινα με 2-3
Αλλα μου εκανε πολυ καλο..Τα ορια που δε μπορουμε να βαλουμε στη ζωη μας παμε να βαλουμε στην τροφη..Ειναι πιο οικειο να αυτομαστιγωνομαστε, παρα να ερθουμε σε αντιπαραθεση

[smart]

στον τομεα της δουλειας μια χαρα τα βαζω τα ορια (νομιζω), στις διαπροσωπικες μου σχεσεις ομως δεν ειμαι κ τοσο σιγουρη!!

οσο για το "αφτι" που λες spaceride..... ουτε θελω να ακουω πια, ουτε θελω να μιλαω!
κουραστηκα, βαρεθηκα κ μπουχτισα κ ειμαι πλεον διατεθειμενη να προσπαθησω να βοηθησω μονο οποιον θελει να βοηθηθει!!!

[smart]

για την ακριβεια... στο χωρο της δουλειας δε φοβαμαι μεν να συγκρουστω αλλα νομιζω οτι αντιδρω πολυ συναισθηματικα κ καθολου ψυχραιμα κ με διπλωματια.

[spaceride]

Οι αντιδρασεις μας -προσωπικα πιστευω- οτι ειναι απλα το αθροισμα του συναισθηματος και της λογικης... Στη δουλεια που λες ειναι διαφορετικη σχεση.. Ειναι εργοδοτης με εργαζομενο...Εκ των πραγματων η σχεση δεν ειναι επι ισοις οροις

[lessing_ed]

Πολυ ωραιο αυτο που ειπες στους φιλους σου ΣΠΕΙΣΕΡΑΙΝΤ.Εγω φοβαμαι πως αν τολμησω να το πω δεν θα μου μεινει κανενας.

[spaceride]

Τα ορια δεν ειναι ακαμπτα...Ακαμπτα ξεκινανε γτ οι περισσοτεροι ζουμε το ολα ή τιποτα.. Το θεμα ειναι να προστατευσεις τον εαυτο σου και σιγα σιγα να μπορεις να φιλτραρεις τι περναει και τι οχι τα φιλτρα σου. Αλλα και μονη να μεινεις στην αρχη δεν πειραζει lessing... Ουτως ή αλλως μονοι μας ειμαστε αν εχουμε φιλους που δεν μας προσφερουν κατι!! Και μονη σου να μεινεις θα μπορεσεις να κανεις καινουριες σχεσεις σε μια νεα πιο υγιη βαση με ορια αυτη τη φορα..

[smart]

lessing, αν ειναι να μεινεις μονη επειδη θες να σε αντιμετωπιζουν ως ανθρωπινη μοναδα κ οχι ως κυτιο παραπονων, δεν πειραζει καλυτερα!!

τωρα για το αν πρεπει να το πεις η να περασεις κατευθειαν στην πραξη...δεν ξερω...
εγω εχω καταληξει οτι πολλοι λιγοι ανθρωποι αντεχουν την αληθεια αλλα ακομη λιγοτεροι την αξιζουν τελικα!
θα σε συμβουλευα, να μην κανεις συζητηση..απλα να αρχισεις να εφαρμοζεις αυτα που νιωθεις.
πχ, θες να μιλησεις γι αυτο που σε προβληματιζει?
μιλα!
δε σ ακουνε κ λενε τα δικα τους?
ξαναελα στα δικα σου :P
ισως εκπλαγεις κ διαπιστωσεις οτι οι αλλοι ειναι διατεθειμενοι να μας ακουσουν απλα εμεις δεν το πιστευουμε κ γι αυτο δε μιλαμε!!
αμα δεις κ αποϊδεις, ε μετα χωστα!!

[lessing_ed]

[i]Originally posted by spaceride[/
Αλλα μου εκανε πολυ καλο..Τα ορια που δε μπορουμε να βαλουμε στη ζωη μας παμε να βαλουμε στην τροφη..Ειναι πιο οικειο να αυτομαστιγωνομαστε, παρα να ερθουμε σε αντιπαραθεση

Ισως ομως βαζοντας ορια στην τροφη βαζουμε επιτελους και στη ζωη

[Ava_ed]

Το πόσο ταλέντο έχουμε στο να θέτουμε όρια στους άλλους εξαρτάται από το ποιον έχουμε απέναντί μας. Υπάρχουν άνθρωποι χειριστικοί, που είναι δύσκολο να τους κουμαντάρεις. Αν προσθέσεις και λίγο συναίσθημα, τότε το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό.

[spaceride]

Δε νομιζω οτι ειναι θεμα ταλεντου Αva..Ειναι καθαρα θεμα εκπαιδευσης..Οσο για το συναισθημα μου πηρε πολυ χρονο και λεφτα για να μαθω να το εξωτερικευω και θα το βγαζω οποτε και οπως μπορω κι ας μην ειναι επιθυμητο το αποτελεσμα..

Lessing αν θελεις να βαλεις ορια στη ζωη σου, βαλτα εκει
Οσα ορια και να βαλεις στην τροφη παντα κατι θα σου φταιει..

[NADINE_ed]

Originally posted by Ava

Το πόσο ταλέντο έχουμε στο να θέτουμε όρια στους άλλους εξαρτάται από το ποιον έχουμε απέναντί μας. Υπάρχουν άνθρωποι χειριστικοί, που είναι δύσκολο να τους κουμαντάρεις.

Το να μπεις στη διαδικασία να κουμαντάρεις τους χειριστικούς ανθρώπους,δε σε καθιστά κι εσένα όμοιο τους;
Δεν έχω την αίσθηση πως είναι αυτό τα όρια...Περισσότερο παραπέμπει σε επιβολή.

Οριοθετούμε την προσωπική μας σφαίρα,ιδανικό είναι οι τρίτοι να τη σέβονται οικειοθελώς,
αν όχι να την υπερασπιζόμαστε εμείς,εφιστώντας τους την προσοχή για την όποια απόπειρα παραβίασης,
σε περίπτωση επαναλαμβανόμενης μη συμμόρφωσης τους δε,προχωράμε σε πιθανόν οδυνηρές επιλογές.
Ανάλογα πόσο σημαντικοί μας είναι οι άλλοι,αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο κι ενέργεια στην εκπαίδευση τους.
Όσους τελικά χάσουμε από κοντά μας,τόσο κερδίζουμε σε ουσιαστικές άξιες λόγου σχέσεις(αναφορικά με όσους μένουν).
Κι εμένα μου πήρε χρόνια και χρήμα να το μεθοδεύσω.Χρειάστηκε να έρθω σε αντιπαραθέσεις που βολικά απέφευγα,
καθιστώντας τον εαυτό μου θύμα,το ξεκαθάρισμα ευτυχώς ήταν μικρό(ένα 5%).Με τους υπόλοιπους
και ειδικά τους γονείς μου,μπορώ να πω πως έχουμε κι απολαμβάνουμε τη σχέση μας
από εκείνο τον μαθαρώνιο κλάματος και ξεσπάσματος(ειδικά με τον πατέρα μου κάπου στα 24 μου χρόνια).

Θεωρώ κι εγώ άρρηκτο τον συσχετισμό της μη οριοθέτησης στις σχέσεις μας με τους άλλους
με την αντίστοιχη και στα του εαυτού μας,σημαντικό κομμάτι της οποίας είναι και το φαγητό,
όπου ωστόσο το θέμα είναι πολυπλοκότερο καθώς το χρησιμοποιούμε για κάλυψη ποικίλων αναγκών.
Ωστόσο...Πώς λένε για κάποιους δικηγόρους στον πάτο της θάλασσας πως είναι μια καλή αρχή;Κάτι τέτοιο...

Θέλεις παραδείγματα,lessing?
Με σκουντούσαν και μου έριχναν τα βιβλία,έλεγα συγνώμη(βασικά για όλα έλεγα συγγνώμη και πίστευα πως έφταιγα).
Με παρενοχλούσαν σεξουαλικά στον κινηματογράφο και στα λεωφορεία,αισθανόμουν ενοχή και ντροπή και περίμενα να περάσει.
Μου ανακοίνωναν οι φίλες στην εφηβεία πως είμαι το άλλοθι τους για να βγούν με τους γκόμενους και κλεινόμουν σπίτι να τις καλύψω.
Στα φοιτητικά χρόνια έδινα τα βιβλία μου σε "φίλη"προχωρημένων ετών,που δεν τα φωτοτυπούσε και δεν είχα να διαβάσω να δώσω.
Το σπίτι μου και το τηλέφωνο μου ήταν 24/7 ανοιχτό,οποιαδήποτε ώρα της νύχτας για οποιαδήποτε ανάγκη των φίλων μου.
Χρόνια σε ένα ακουστικό,ατέλειωτες ώρες τα ίδια και τα ίδια,χρήματα που δάνισα και δεν πήρα ποτέ,άντρα που ήθελα
και σύστησα σε άλλη και τα φτιάξαν και τους βοηθούσα,οργή που ποτέ δεν εξωτερίκευσα για πράγματα που αντιλαμβανόμουν ή μάθαινα,
η πρώτη μου σχέση με κάποιον που δεν ήθελα αλλά είπα οκ επειδή ευθυνόμουν που ήταν χάλια που με ήθελε,προσβολές για τα κιλά μου,
αμέτρητα περιστατικά,τι να σου λέω τώρα...Μόνο "ΝΑΙ" ήξερα!Το "ΌΧΙ"το γιόρταζα μόνο κάθε 28η Οκτωβρίου κι αυτό επειδή το είπε άλλος.
Πήρες μια καλή ιδέα ε;Κι όμως,όσο ακατόρθωτο κι αν φάνταζε,αυτό ανατράπηκε,άλλαξα,άλλαξαν κι οι σχέσεις μου,είμαι ήρεμη,
είμαι καλά μ'εμένα και τους άλλους!Δεν είναι εύκολη διαδικασία ούτε γίνεται εν μία νυκτί.Αφού το μπόρεσα εγώ,το μπορούν όσοι θελήσουν.
Σας το εύχομαι!

[Ava_ed]

Τι γίνεται, όμως, Ναταλία μου, με άτομα που δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την έννοια της προσωπικής σφαίρας? Εκεί δεν οφείλουμε να γίνουμε (μετά από προσπάθειες βέβαια) πιο κτητικοί σε σχέση με τα θέλω μας? Δε λέω πως είναι εύκολο, αλλά πολλές φορές επιβάλλεται. Ζω σε μικρή επαρχία, με ότι αυτό συνεπάγεται και ο κόσμος εδώ πραγματικά δεν καταλαβαίνει ή δεν τον βολεύει να καταλάβει. Είδες που βγαίνει πάντα το προσωπικό βίωμα?
Έχω έρθει αρκετές φορές σε τρομερά δύσκολη θέση σε διάφορους τομείς της ζωής μου. Κλήθηκα να υπερασπιστώ πράγματα αυτονόητα στον κάθε νοήμονα άνθρωπο. Είναι δύσκολο να πεις σε μία εξηντάρα πως δε χτυπάμε τις πόρτες μεσημεριάτικα, δεν κατασκοπεύουμε το γείτονα, δεν εισβάλλουμε στο χώρο του με σκοπό το κουτομπολιό. Είναι δύσκολο να πεις στο συνάδελφο πως εδώ δουλεύουμε, δεν αναπτύσσουμε τις σεξουαλικές μας φαντασιώσεις. Είναι δύσκολο να εξηγήσεις στο σύζυγο της καλύτερής σου φίλης πως το γεγονός ότι δεν έχεις σύντοφο δε σε καθιστά αυτόματα γκόμενα του λιγούρη. Είναι δύσκολο να περπατάς στα νύχια μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, προκειμένου να μη σε καταλάβει η διπλανή και μπουκάρει. Είναι δύσκολο να εκπαιδεύσεις τον άλλο και να του διδάξεις το σεβασμό, ιδίως αν έχει μία ηλικία μεγαλύτερη από τη δική σου. Κάποια πράγματα τα μαθαίνουμε από μωρά, είναι θέμα ευρύτερης παιδείας και ή τα έχουμε ή όχι.
Όταν λοιπόν παρείσακτοι σου επιβάλλουν τα θέλω τους με το ζόρι, οφείλεις να αναπτύξεις επιθετική συμπεριφορά και να οδηγηθείς σε οδυνηρές επιλογές. Προσπαθώ να είμαι σκληρή, όχι πάντα με ιδιαίτερη επιτυχία. Είμαι ενδοτικός χαρακτήρας, αντιπαθώ τις συγκρούσεις και αυτό φαίνεται. Σε ακραίες, όμως, καταστάσεις, ακολουθώ αναγκαστικά το δύσκολο δρόμο, έρχομαι σε άμεση ρήξη, λέω στα ίσια τι με ενοχλεί, απαγορεύω την επανάληψη παρόμοιας προσβλητικής συμπεριφοράς και τελικά διώχνω αυτά τα άτομα από δίπλα μου. Παράξενη με λένε πολλοί. Δε με νοιάζει. Έχω ήδη κερδίσει την ισορροπία μου και αυτό μου φτάνει. Ζω για μένα κι όχι για να χαίρονται εις βάρος μου άτομα, τα οποία δεν εκτιμώ καν.

[spaceride]

Originally posted by NADINE

Originally posted by Ava

Το πόσο ταλέντο έχουμε στο να θέτουμε όρια στους άλλους εξαρτάται από το ποιον έχουμε απέναντί μας. Υπάρχουν άνθρωποι χειριστικοί, που είναι δύσκολο να τους κουμαντάρεις.

Το να μπεις στη διαδικασία να κουμαντάρεις τους χειριστικούς ανθρώπους,δε σε καθιστά κι εσένα όμοιο τους;
Δεν έχω την αίσθηση πως είναι αυτό τα όρια...Περισσότερο παραπέμπει σε επιβολή.

Οριοθετούμε την προσωπική μας σφαίρα,ιδανικό είναι οι τρίτοι να τη σέβονται οικειοθελώς,
αν όχι να την υπερασπιζόμαστε εμείς,εφιστώντας τους την προσοχή για την όποια απόπειρα παραβίασης,
σε περίπτωση επαναλαμβανόμενης μη συμμόρφωσης τους δε,προχωράμε σε πιθανόν οδυνηρές επιλογές.
Ανάλογα πόσο σημαντικοί μας είναι οι άλλοι,αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο κι ενέργεια στην εκπαίδευση τους.
Όσους τελικά χάσουμε από κοντά μας,τόσο κερδίζουμε σε ουσιαστικές άξιες λόγου σχέσεις(αναφορικά με όσους μένουν).
Κι εμένα μου πήρε χρόνια και χρήμα να το μεθοδεύσω.Χρειάστηκε να έρθω σε αντιπαραθέσεις που βολικά απέφευγα,
καθιστώντας τον εαυτό μου θύμα,το ξεκαθάρισμα ευτυχώς ήταν μικρό(ένα 5%).Με τους υπόλοιπους
και ειδικά τους γονείς μου,μπορώ να πω πως έχουμε κι απολαμβάνουμε τη σχέση μας
από εκείνο τον μαθαρώνιο κλάματος και ξεσπάσματος(ειδικά με τον πατέρα μου κάπου στα 24 μου χρόνια).

Θεωρώ κι εγώ άρρηκτο τον συσχετισμό της μη οριοθέτησης στις σχέσεις μας με τους άλλους
με την αντίστοιχη και στα του εαυτού μας,σημαντικό κομμάτι της οποίας είναι και το φαγητό,
όπου ωστόσο το θέμα είναι πολυπλοκότερο καθώς το χρησιμοποιούμε για κάλυψη ποικίλων αναγκών.
Ωστόσο...Πώς λένε για κάποιους δικηγόρους στον πάτο της θάλασσας πως είναι μια καλή αρχή;Κάτι τέτοιο...

Θέλεις παραδείγματα,lessing?
Με σκουντούσαν και μου έριχναν τα βιβλία,έλεγα συγνώμη(βασικά για όλα έλεγα συγγνώμη και πίστευα πως έφταιγα).
Με παρενοχλούσαν σεξουαλικά στον κινηματογράφο και στα λεωφορεία,αισθανόμουν ενοχή και ντροπή και περίμενα να περάσει.
Μου ανακοίνωναν οι φίλες στην εφηβεία πως είμαι το άλλοθι τους για να βγούν με τους γκόμενους και κλεινόμουν σπίτι να τις καλύψω.
Στα φοιτητικά χρόνια έδινα τα βιβλία μου σε "φίλη"προχωρημένων ετών,που δεν τα φωτοτυπούσε και δεν είχα να διαβάσω να δώσω.
Το σπίτι μου και το τηλέφωνο μου ήταν 24/7 ανοιχτό,οποιαδήποτε ώρα της νύχτας για οποιαδήποτε ανάγκη των φίλων μου.
Χρόνια σε ένα ακουστικό,ατέλειωτες ώρες τα ίδια και τα ίδια,χρήματα που δάνισα και δεν πήρα ποτέ,άντρα που ήθελα
και σύστησα σε άλλη και τα φτιάξαν και τους βοηθούσα,οργή που ποτέ δεν εξωτερίκευσα για πράγματα που αντιλαμβανόμουν ή μάθαινα,
η πρώτη μου σχέση με κάποιον που δεν ήθελα αλλά είπα οκ επειδή ευθυνόμουν που ήταν χάλια που με ήθελε,προσβολές για τα κιλά μου,
αμέτρητα περιστατικά,τι να σου λέω τώρα...Μόνο "ΝΑΙ" ήξερα!Το "ΌΧΙ"το γιόρταζα μόνο κάθε 28η Οκτωβρίου κι αυτό επειδή το είπε άλλος.
Πήρες μια καλή ιδέα ε;Κι όμως,όσο ακατόρθωτο κι αν φάνταζε,αυτό ανατράπηκε,άλλαξα,άλλαξαν κι οι σχέσεις μου,είμαι ήρεμη,
είμαι καλά μ'εμένα και τους άλλους!Δεν είναι εύκολη διαδικασία ούτε γίνεται εν μία νυκτί.Αφού το μπόρεσα εγώ,το μπορούν όσοι θελήσουν.
Σας το εύχομαι!

Συμφωνω απολυτα Nadine..Το εν λογω κομματι δεν επιασα

[lessing_ed]

φοβαμαι μηπως οι αλλοι πληγωθουν στενοχωρηθουν και επισης μηπως με ΑΠΟΡΡΙΨΟΥΝ