Οδεύοντας για το φώς στην άκρη του τούνελ!

[polinaki1983]

Originally posted by *Katie
εγω παντως όταν ήμουν σε αυτή την φάση , με πήρε από το χέρι η αδελφή μου και με πήγε σε όλα τα μαγαζια που δεν τολμούσα να περάσω απ'εξω και μπηκα και αρχισα να δοκιμάζω ρούχα. Ηταν μεγάλη η χαρά μου, επίσης κάθε μέρα κοιτιόμουν στον καθρέφτη για ώρες και έβγαζα τον εαυτό μου φωτογραφιες από ολες τις απόψεις για να τις βλέπω και να συνηθίζω στη ιδέα του νέου μου εαυτού. Μόλις συνήλθα από το σοκ, γιατί αυτό περνάς, άρχισα να περπαταω στον δρόμο με τόση αυτοπεποίθηση που λέω ότι θα με περνάνε για ΜΕΓΑ ψωνάρα.

Τότε θυμάμαι έλεγα στην ψυχολόγο " Μα πως είναι δυνατον ΕΓΩ που στα 100 κιλά φυσούσα από αυτοπεποιθηση , πίστευα πραγματικά ότι ήμουν γκομενάρα και τώρα στα 85 να νιώθω ΜΠΟΓΟΣ???" Την απάντηση την βρήκα μέσα μου φυσικά. Απλά Πωλίνα πρόσεχε κάτι πολυ, εγώ σε εκείνη την φάση είχα αποστροφή και προς το φαγητό, το ενοχοποιούσα, το μισούσα. Πρόσεξε μην στο γυρίσει σε ανορεξία.

Εγώ πάλι σε αυτή την φάση που είμαι, θέλω να τρώω συνέχια. Φυσικά δεν το κάνω, απλά προσπαθώ το κάθε μου γεύμα να μου πάει όσο πιο πολύ ώρα γίνετε, αλλά νιώθω ότι όλο και κάτι θέλω να φάω....

[gilie-]

λοιπον αποστροφη στο φαγητο ουτε εγω ενιωσα, ναι ενιωσα αυτο το, σιγα μη κανω ολη τη διαδρομη για να παω να φαω εν τριτο απο σουβλακι. Δλδ μια βαρεμαρα. Τωρα δε το χω τοσο αυτο, βεβαια εχω και το οτι μενω στο ξενοδοχειο και οι πειρασμοι ειναι χιλιαδες. Για παραδειγμα το πρωι για να παω απο την κουζηνα που εχω τα fittness μου με το γιαουρτακι μου μεχρι το γραφειο μου που θα τα φαω, πρεπει να περασω δυο μπουφεδες με αυγα, λουκανικα, κρουασαν, μπεικον κτλ κτλ και εναν μπουφε με μπισκοτα και 3 διαφορετικα ειδη κεικ! Παλιοτερα γεμιζα ενα πιατο τωρα προσπερναω και σνομπαρω!!!! Αν καποια μερα δεν κταφερω να αντισταθω περνω μια φετα κεικ και την ευχαριστιεμαι! παρομιως συμβαινει και με ολατα γευματα μου. Αλλα με το sleeve ειναι ευκολο πλεον να αντισταθω

[polinaki1983]

Κάτι τέτιο έκανα και εγώ όταν πήγαμε διακοπές με την διαφορά ότι πήγαινα και μελετούσα τον μπουφέ, και διάλεγα 2 πράγματα που ήθελα να φάω. Πχ στο πρωινό αυγό και τυράκι, ή στο βραδυνό κοτόπουλο και ρύζι. Και απλά περιφρονούσα τα υπόλοιπα. Παλαιότερα θα γέμιζα το πιάτο με όοοολο το μπουφέ. Απλά τώρα σκέφτομαι πως αφού τρώω λίγο, ας απολαύσω 1-2 είδη καλύτερα παρά μισή μπουκιά από το κάθε ένα.

[anna65]

Πωλινάκι μου γλυκό, η πανοπλία των 100+ μας προστάτευε από πολλά. Ήταν η εύκολη λύση, η δικαιολογία μας, αυτή μας προστάτευε από τα πάντα. Ήταν υπεύθυνη για ό,τι μας συνέβαινε, δεν είχαμε εμείς τον έλεγχο αλλά η παχυσαρκία μας. Ξεχωρίζαμε εύκολα, και γίναμε γνωστοί/ές ως τα "εύθυμα παιδιά", καθώς απολαμβάναμε τη ζωή στο έπακρο.
Ξαφνικά, μέσα σε λίγους μήνες, καλούμαστε να αλλάξουμε ισορροπίες. Είμαστε εμείς υπεύθυνοι για όσα μας συμβαίνουν, η εξωτερική εμφάνιση είναι πλέον σε φυσιολογικά επίπεδα και δεν ξεχωρίζουμε πια σαν τη μύγα μες το γάλα. Από κει που ήμασταν πληθωρικοί, καλούμαστε να γίνουμε "φυσιολογικοί" - και είναι άγνωστο τοπίο αυτό. Δεν μας ταιριάζει. Η άνεση του "πληθωρικού" δεν χωράει στο small μέγεθος κάποιας μικρής μπουτίκ...
Θα χρειαστεί αρκετή ενδοσκόπηση και πολύ εσωτερική αναζήτηση, για να ανακαλύψεις πως η πληθωρική Πωλίνα συνεχίζει να υπάρχει μέσα σου. Δεν χάθηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτό που έφυγε είναι το εξωτερικό λιπαρό περίβλημα. Η δύναμη είναι ακόμη εκεί, μέσα σου, απλά χωράει σε μικρότερο μπουκαλάκι. Από κολώνια, έγινες δυνατό άρωμα - η μυρωδιά είναι εκεί, πιο δυναμωμένη από ποτέ!

[*Katie]

ΑΝΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΤΑ ΠΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ!

[polinaki1983]

Σε ευχαριστώ Αννα μου για την απάντηση..... Εχεις τόσο δίκαιο σε αυτά που λες, αλλά έλα που δεν τα χωράει το στενό μου μυαλουδάκι..........

Σκέφτομαι να βρω κάπιον ψυχολόγο να πάω, αλλά και πάλι φοβάμαι μην με βλέπει μόνο σαν το σήμα του ? και όχι σαν ένα άτομο που χρειάζετε βοήθεια...

[Mak]

Polinaki,
να μην κακιώνεις τον εαυτό σου που δεν είναι καλά, έχουμε δικαίωμα και στη μελαγχολία που και που. Ούτε χρειάζεται να είμαστε η ψυχή της παρέας όλη την ώρα. Εσύ ξέρεις πια είναι η πραγματική Πωλίνα και δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανένα,όσοι σε αγαπάνε θα είναι κοντά σου όποια φάση κι αν περνάς..Πάρε το χρονο σου, σκέψου δυο πράγματα για σένα και μην έχεις υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό σου τώρα που δεν έισαι καλά.

[polinaki1983]

Αυτό προσπαθώ να κάνω Γιώτα μου. Ελπίζω μόνο να μην μου πάρει πολύ χρόνο....

[gilie-]

ο ψυχολογος κακο δε θα σου κανει, απλα πριν ξοδεψεις λιγα ακομη χρηματα δοσε λιγο χρονο τον εαυτο σου

[konina]

σκεφτομαι αν πρεπει να σου πω μερικους προβληματισμους μου με κινδυνο να γινω σκληρη ή να σωπασω....

[polinaki1983]

Originally posted by konina
σκεφτομαι αν πρεπει να σου πω μερικους προβληματισμους μου με κινδυνο να γινω σκληρη ή να σωπασω....

Πες τους. Το πολύ πολύ να μην σου ξαναμιλίσω :P Πλάκα κάνω, πάντα δίνω συμασία σε ότι γράφεις, είτε αφορούν εμένα είτε όχι.

Και σκληρή να γίνεις, ίσως αυτό να με βοηθήσει.

[konina]

οσοι διαβασετε το ποστ μου θελω να με συγχωρεσετε εκ των προτερων γιατι θα μιλησω κ με "σκληρη" γλωσσα για να μπορεσω να γινω οχι μονο κατανοητη αλλα με ακριβεια......

το να εισαι χοντρος (επιτηδες βαζω αυτη τη λεξη γτ ειναι ταμπου κ ενω ολοι αποφευγουμε να την χρησιμοποιησουμε δημοσιως, αυτην σκεφτομαστε οταν κοιταζομαστε στον καθρεφτη) σημαινει ότι γνωριζεις απολυτα ότι δεν ανταποκρινεσαι με κανεναν τροπο στα προτυπα ομορφιας που αυτη τη στιγμη κυριαρχουν γυρω μας...γνωριζεις οτι δεν θα εισαι πρωτη στις επιλογες της πλειοψηφιας των αντρων, ότι δεν θα μπορεις να φορεσεις πολλα απο αυτα που ειναι στην μοδα, οτι σε πολλα πραγματα βγαινεις εκτος συναγωνισμου..οι επιλογες σου λοιπον ειναι δυο:
ή μιζεριαζεις κ γινεσαι εκτος απο χοντρος, και ασχημος
ή αποδεχεσαι το πως εισαι, εισαι (σχετικα) καλα με τον εαυτο σου, και το δειχνεις, αναγνωριζεις τα ελαττωματα σου αλλα λες "ε, και τι εγινε"..
στην δευτερη περιπτωση, ειτε εισαι 120, ειτε 130, ειτε 110 κιλα, αυτα που νιωθεις ειναι τα ιδια πανω κατω....

οταν ομως αδυνατιζεις κ αρχιζεις κ πλησιαζεις το "μεσο" επιθυμητο, τα πραγματα αλλαζουν... ασχολεισαι πιο πολυ με την εμφανιση σου, με τα ελαττωματα του σωματος σου, με το αν θα εισαι 10κιλα πανω ή 10κιλα κατω, γιατι πλεον εισαι συναγωνισιμη! και ξερεις οτι αυτες οι λεπτομερειες θα κρινουν το αν θα εχεις ομορφο σωμα ή όχι... το να εισαι 140 ή 130 κιλα δεν εχει διαφορα, γτ πανω κατω τα ιδια ρουχα φορας, τις ιδιες επιλογες εχεις, τις ιδιες προσδοκιες... το να εισαι ομως 90 ή 80 εχει τεραστια διαφορα!! αλλα ρουχα φορας στην μια περιπτωση αλλα στην αλλη...αλλη αυτοπεποιθηση εχεις στη μια αλλη στην αλλη... αλλοι αντρες σε κοιτουν στην μια αλλοι στην αλλη...

ο λογος που νιωθεις πιο χοντρη απο ποτε, είναι ότι τωρα εχεις πιο πολλες απαιτησεις απο τον εαυτο σου... παλια στα 150κιλα κ να πεταγε η κοιλιτσα απο το παντελονι, σκεφτοσουν "ε και τι εγινε"...τωρα το να μην σου καθεται κατι καλα στο σωμα σου ειναι απολυτα εκνευριστικο, ακομα κ αν αυτο ειναι ότι πιο αδυνατο εχεις δει πανω σου....

πωλινα μου, απλα αρχιζεις να σκεφτεσαι οχι σαν μια κοπελα που ηταν παντα παχυσαρκη, αλλα ως μια κοπελα που θελει να γινει αδυνατη.... και πιστεψε με αυτο ειναι μεγαλο κατορθωμα αλλα εχει κ μεγαλο κοστος...με την πανοπλια των 100+ κιλων αδιαφορουσες για το πως εισαι εξωτερικα (αυτο το κανουν οι ρηχοι ανθρωποι, σωστα?? ) μονο που τωρα, ασχολεισαι με την εμφανιση σου, επηρεαζεσαι απο αυτην, εχεις απαιτησεις απο τον εαυτο σου.... κ αυτο ειναι καλο..πραγματικα καλο...

απλα ο εαυτος σου θελει χρονο για να συνηθισει οχι μονο το σωμα, αλλα κ το νεο τροπο ζωης και σκεψης... επιπλεον υπαρχει πιθανοτητα οσο αδυνατιζεις να θυμωσεις κ με τον εαυτο σου που "σε ειχες αφησει τοσα χρονια"... αυτα ειναι θεματα που θα προκυψουν κ θα τα δεις σιγα σιγα... κ δεν δημιουργηθηκαν τωρα, παντα υπηρχαν απλα πλεον η πανοπλια εφυγε κ δεν τα κρυβει πια...

αν νιωθεις οτι θες να επισκεφτεις καποιον ειδικο καν'το... θα σε βοηθησει πραγματικα.... κ επειδη αυτη δουλεια κανω θα σου πω, ότι ενας σωστος επαγγελματιας ποτε δεν θα σε δει ως "πελατη που θα του φαει τα λεφτα".... οποτε το μονο που σου μενει ειναι να βρεις καποιον που να εμπιστευεσαι....

[mamadyo]

τι ωραια που τα λετε...ειλικρινα ειμαι τχυερη που βρηκα το φορουμ αυτο.....:blush:

[polinaki1983]

Αγαπητή μου κόνικα, καθόλου σκληρά δεν βρηκα αυτά που μου έγραψες. Θα μου επιτρέψεις να το χωρίσω σε κομμάτια για να σου απαντήσω σε κάπια.

Originally posted by konina

ή αποδεχεσαι το πως εισαι, εισαι (σχετικα) καλα με τον εαυτο σου, και το δειχνεις, αναγνωριζεις τα ελαττωματα σου αλλα λες "ε, και τι εγινε"..
στην δευτερη περιπτωση, ειτε εισαι 120, ειτε 130, ειτε 110 κιλα, αυτα που νιωθεις ειναι τα ιδια πανω κατω....

Σχετικά με το πιο πάνω, θα σου πω κάτι που έχω συνηδητοποιήσει τις τελευταίες μέρες. Οντως, πριν στα πολλά κιλά "νόμιζα" ότι ήμουνα καλά, "νόμιζα" ότι είχα αποδεκτεί τον εαυτό μου και πάντα έδειχνα καλά γιατί έτσι ήθελα να πιστεύω πως είμαι. Τώρα, βλέποντάς το από άλλη σκοπιά, ποτέ δεν ήμουνα καλά, απλά είχα πιστέψει πως "οκ, ο Θεός έτσι με θέλει να είμαι, δεν μπορώ να κάνω κατι, μου έχει δώσει άλλα χαρίσματα" και είχα καθυσιχαστεί με αυτό. Γιαυτό και δεν με ένοιαζε η εμφάνιση, αφού είχα τα "άλλα χαρίσματα".

Originally posted by konina
οταν ομως αδυνατιζεις κ αρχιζεις κ πλησιαζεις το "μεσο" επιθυμητο, τα πραγματα αλλαζουν... ασχολεισαι πιο πολυ με την εμφανιση σου, με τα ελαττωματα του σωματος σου, με το αν θα εισαι 10κιλα πανω ή 10κιλα κατω, γιατι πλεον εισαι συναγωνισιμη! και ξερεις οτι αυτες οι λεπτομερειες θα κρινουν το αν θα εχεις ομορφο σωμα ή όχι... το να εισαι 140 ή 130 κιλα δεν εχει διαφορα, γτ πανω κατω τα ιδια ρουχα φορας, τις ιδιες επιλογες εχεις, τις ιδιες προσδοκιες... το να εισαι ομως 90 ή 80 εχει τεραστια διαφορα!! αλλα ρουχα φορας στην μια περιπτωση αλλα στην αλλη...αλλη αυτοπεποιθηση εχεις στη μια αλλη στην αλλη... αλλοι αντρες σε κοιτουν στην μια αλλοι στην αλλη...

Αυτο το συναγωνίσιμη το νιώθω πολύ...... Και νιώθω πως πια δεν μπορώ να κερδίσω κάπιον μόνο με τα "άλλα χαρίσματα" αλλά μου χρειάζετε και μια καλή εμφάνιση. Και αυτό με φοβίζει πολύ...... Με φοβίζει γιατί ξέρω πως και 80 κιλά να γίνω, ποτέ δεν θα μπορέσω να συναγωνιστό με μιά κοπέλα που πάντα ήταν 80 κιλά. Αυτή πάντα θα έχει πιο σουλουπωμένο σώμα από μένα, και αυτό απαιτεί μεγαλύτερη προσπάθεια από μέρους μου για να ανταπεξέλθω....

Originally posted by konina
ο λογος που νιωθεις πιο χοντρη απο ποτε, είναι ότι τωρα εχεις πιο πολλες απαιτησεις απο τον εαυτο σου... παλια στα 150κιλα κ να πεταγε η κοιλιτσα απο το παντελονι, σκεφτοσουν "ε και τι εγινε"...τωρα το να μην σου καθεται κατι καλα στο σωμα σου ειναι απολυτα εκνευριστικο, ακομα κ αν αυτο ειναι ότι πιο αδυνατο εχεις δει πανω σου....

Να 'ξερες πόσο δίκαιο έχεις..... Να 'ξερες πόσες φορές βάζω και βγάζω ρούχα μέχρι να βρω κάτι που να μου αρέσει στο δικό μου μάτι, που να μην δείχνει το στομάχι που πετάει, τα βουναλάκια στην περιφέρεια κτλ.... Ποτέ πριν δεν ασχολίθηκα με αυτό.... Πριν ήμουνα η Πωλίνα που όπου και να πήγαινα ξεχώριζα, δεν με ένοιαζε και τόσο το αν πετάει ή όχι κάτι. Τώρα είμαι μια πιο "συνηθησμένη" κοπέλα, και δεν μπορώ να ξεχωρίσω με το ίδιο τρόπο που το έκανα πριν...

Originally posted by konina
πωλινα μου, απλα αρχιζεις να σκεφτεσαι οχι σαν μια κοπελα που ηταν παντα παχυσαρκη, αλλα ως μια κοπελα που θελει να γινει αδυνατη.... και πιστεψε με αυτο ειναι μεγαλο κατορθωμα αλλα εχει κ μεγαλο κοστος...με την πανοπλια των 100+ κιλων αδιαφορουσες για το πως εισαι εξωτερικα (αυτο το κανουν οι ρηχοι ανθρωποι, σωστα?? ) μονο που τωρα, ασχολεισαι με την εμφανιση σου, επηρεαζεσαι απο αυτην, εχεις απαιτησεις απο τον εαυτο σου.... κ αυτο ειναι καλο..πραγματικα καλο...

απλα ο εαυτος σου θελει χρονο για να συνηθισει οχι μονο το σωμα, αλλα κ το νεο τροπο ζωης και σκεψης... επιπλεον υπαρχει πιθανοτητα οσο αδυνατιζεις να θυμωσεις κ με τον εαυτο σου που "σε ειχες αφησει τοσα χρονια"... αυτα ειναι θεματα που θα προκυψουν κ θα τα δεις σιγα σιγα... κ δεν δημιουργηθηκαν τωρα, παντα υπηρχαν απλα πλεον η πανοπλια εφυγε κ δεν τα κρυβει πια...

Ηδη έχω αρχίσει και θυμώνω με τον εαυτό μου. Θυμώνω γιατί ενώ πάντα μπορούσα να κάνω κάτι, πίστευα ότι δεν μπορούσα... Ημουνα την άποψης ότι και έτσι καλή είμαι, σε αυτόν που θα αρέσω, θα αρέσω γιατί είμαι η Πωλίνα και όχι κάπιο μοντέλο πασαρέλας.... Ομως θυμώνω γιατί έχασα πολλά χρόνια της ζωής μου όντας 100+ κιλά, και πιο πολύ θυμώνω με τους γύρω μου, που κανείς δεν προσπάθησε να με βοηθήσει, να το σταματίσει όσο ήταν ακόμα νωρίς.....

Έπρεπε να φτάσω 28 χρονών για να αποφασίσω να ασχολιθώ με την εμφάνισή μου, με την ομορφιά μου, γενικώς με την εικόνα μου.... Επρεπε να φτάσω 28 ετών για να καταλάβω τί έχανα τόσα χρόνια....

Αυτό με κάνει όχι μόνο να θυμώνω αλλά και να θέλω να "θρυνίσω" για την Πωλίνα είχα τόσα χρόνια κλεισμένη μέσα σε ένα σώμα που στην ουσία δεν την άξιζε....

Εχω αρχίσει πολλές φορές να νιώθω ότι μισώ τον εαυτό μου για όλο αυτό που έκανα, και να μην θέλω καν να με βλέπω...

Originally posted by konina
αν νιωθεις οτι θες να επισκεφτεις καποιον ειδικο καν'το... θα σε βοηθησει πραγματικα.... κ επειδη αυτη δουλεια κανω θα σου πω, ότι ενας σωστος επαγγελματιας ποτε δεν θα σε δει ως "πελατη που θα του φαει τα λεφτα".... οποτε το μονο που σου μενει ειναι να βρεις καποιον που να εμπιστευεσαι....

Θέλω πολύ να μιλήσω με κάπιον που να μπορεί να με καταλάβει, που να μπορέσει να με βοηθήσει να βγω από αυτή την μαυρίλα που ζω, και να με βοηθήσει να ξεπεράσω τους φόβους μου για την νέα μου ζωή.... Αλλά φοβάμαι μην πέσω σε λάθος άτομα....



Σκέφτομαι την άλλη βδομάδα που θα πάω γιατρό να του ζητίσω αν ξέρει κάπιο άτομο εκτώς αυτήν στο νοσοκομείο να με παραπέμψει.....

[konina]

Originally posted by polinaki1983

θα σου πω κάτι που έχω συνηδητοποιήσει τις τελευταίες μέρες. Οντως, πριν στα πολλά κιλά "νόμιζα" ότι ήμουνα καλά, "νόμιζα" ότι είχα αποδεκτεί τον εαυτό μου και πάντα έδειχνα καλά γιατί έτσι ήθελα να πιστεύω πως είμαι. Τώρα, βλέποντάς το από άλλη σκοπιά, ποτέ δεν ήμουνα καλά, απλά είχα πιστέψει πως "οκ, ο Θεός έτσι με θέλει να είμαι, δεν μπορώ να κάνω κατι, μου έχει δώσει άλλα χαρίσματα" και είχα καθυσιχαστεί με αυτό. Γιαυτό και δεν με ένοιαζε η εμφάνιση, αφού είχα τα "άλλα χαρίσματα".

Αυτο το συναγωνίσιμη το νιώθω πολύ...... Και νιώθω πως πια δεν μπορώ να κερδίσω κάπιον μόνο με τα "άλλα χαρίσματα" αλλά μου χρειάζετε και μια καλή εμφάνιση. Και αυτό με φοβίζει πολύ...... Με φοβίζει γιατί ξέρω πως και 80 κιλά να γίνω, ποτέ δεν θα μπορέσω να συναγωνιστό με μιά κοπέλα που πάντα ήταν 80 κιλά. Αυτή πάντα θα έχει πιο σουλουπωμένο σώμα από μένα, και αυτό απαιτεί μεγαλύτερη προσπάθεια από μέρους μου για να ανταπεξέλθω....


Ηδη έχω αρχίσει και θυμώνω με τον εαυτό μου. Θυμώνω γιατί ενώ πάντα μπορούσα να κάνω κάτι, πίστευα ότι δεν μπορούσα... Ημουνα την άποψης ότι και έτσι καλή είμαι, σε αυτόν που θα αρέσω, θα αρέσω γιατί είμαι η Πωλίνα και όχι κάπιο μοντέλο πασαρέλας.... Ομως θυμώνω γιατί έχασα πολλά χρόνια της ζωής μου όντας 100+ κιλά, και πιο πολύ θυμώνω με τους γύρω μου, που κανείς δεν προσπάθησε να με βοηθήσει, να το σταματίσει όσο ήταν ακόμα νωρίς.....

Έπρεπε να φτάσω 28 χρονών για να αποφασίσω να ασχολιθώ με την εμφάνισή μου, με την ομορφιά μου, γενικώς με την εικόνα μου.... Επρεπε να φτάσω 28 ετών για να καταλάβω τί έχανα τόσα χρόνια....

Αυτό με κάνει όχι μόνο να θυμώνω αλλά και να θέλω να "θρυνίσω" για την Πωλίνα είχα τόσα χρόνια κλεισμένη μέσα σε ένα σώμα που στην ουσία δεν την άξιζε....

Εχω αρχίσει πολλές φορές να νιώθω ότι μισώ τον εαυτό μου για όλο αυτό που έκανα, και να μην θέλω καν να με βλέπω...

Θέλω πολύ να μιλήσω με κάπιον που να μπορεί να με καταλάβει, που να μπορέσει να με βοηθήσει να βγω από αυτή την μαυρίλα που ζω, και να με βοηθήσει να ξεπεράσω τους φόβους μου για την νέα μου ζωή.... Αλλά φοβάμαι μην πέσω σε λάθος άτομα....


Σκέφτομαι την άλλη βδομάδα που θα πάω γιατρό να του ζητίσω αν ξέρει κάπιο άτομο εκτώς αυτήν στο νοσοκομείο να με παραπέμψει.....

*πωλινα μου εχεις κανει πολυ μεγαλες συνειδητοποιησεις κ οσο προχωρας θα κανεις ακομα περισσοτερες... αυτο θα σε παει λιγα βηματα πιο κοντα στην αυτογνωσια αλλα κ θα σε πληγωσει πολυ μεχρι να το διαχειριστεις... ειμαι σιγουρη ομως ότι οταν θα πιασεις πατο, απλα θα ανεβεις προς τα πανω....

*καλυτερα συναγωνισιμη με δυνατους (υποθετουμε,δεν ειμαστε σιγουροι οτι ειναι) αντιπαλους, παρα εκτος του αγωνα και θεατης... φυσικα κ δεν μπορεις να εχεις το ιδιο σωμα με μια κοπελα που ηταν παντα 75 κιλα...ομως οπως ειπες σημασια δεν εχει ΜΟΝΟ η εμφανιση αλλα ΚΑΙ η εμφανιση...κ νομιζω ότι η τελικη "νικη" (αν μπορουμε να το πουμε ετσι) εξαρταται κ απο το μεσα κ απο το εξω...απλα ειναι ακομα νωρις για να βρεις τι βαρυτητα εχει το ενα κ τι το αλλο. καποια στιγμη ομως θα βρεις την ισορροπια αναμεσα τους (οι περισσοτεροι ανθρωποι ακομη το ψαχνουν)...απλα επειδη τωρα "φτιαχνεις" την εμφανιση σου, ειναι λογικο να νιωθεις οτι εχει μεγαλυτερη σημασια, γιατι αυτη τη στιγμη οντως εχει, αλλα για εσενα μονο...ασε που πλεον οπως θα βιωνεις κ εσυ, εχεις απηχηση κ σε αλλου ειδους αντρες... φυσικα κ μπορεις να κερδισεις καποιον μονο με τα "αλλα" χαρισματα...ομως αυτος δεν θα ενδιαφερεται για την εμφανιση (σου κ κατ'επεκταση κ του)...το να κερδισεις ομως καποιον εμφανισιμο που ενδιαφερεται κ για το μεσα κ για το εξω,εχει σαφως υψηλοτερες απαιτησεις ...απλα πλεον μπορεις να το κανεις....για να στο πω πολυ απλα, αν υποθεσουμε οτι παλια μπορουσες να παρεις το lower, ακομα μπορεις....απλα τωρα μπορεις να δωσεις κ για το proficiency....(θεε μου, ελπιζω να μην κατηγορηθω για μισανδρισμο)

επιπλεον θα σου πω κατι... παλια όντως δεν ησουν συνηθισμενη κοπελα... οντως ξεχωριζες.... αρνητικα ομως! τωρα μπορει οπως λες να εισαι συνηθισμενη, ομως σου δινεται η δυνατοτητα να ξεχωρισεις θετικα...κ αυτο ειναι μεγαλη προκληση... το να πεις σε ενα χωρο κ να σε προσεξουν ολοι λογω ογκου (μεγαλου ή μικρου),δεν λεει τιποτα...η μαγκια ειναι να μαθεις να ξεχωρισεις γι'αυτο που εισαι...για το χαμογελο σου,για τα αστεια σου, την εξυπναδα σου, την ετοιμολογια σου,τις γνωσεις σου, το καλο σου γουστο, την ωραια σου εμφανιση.... το να σου βαζουν την ταμπελα της "χοντρης ή της χτικιαρας"(ζητω συγνωμη για τους χαρακτηρισμους,επιτηδες βαζω προσβλητικες λεξεις) , ειναι ο πιο ευκολος τροπος να ξεχωρισεις....

* καλα κανεις κ θυμωνεις (ασε που νομιζω οτι αργησες κιολας :spin: )... ο θυμος καλη μου ειναι απολυτα υγιες συναισθημα... οπως κ το πενθος..τοσο για την ζωη που τοσα χρονια δεν εζησες, αλλα κ για αυτην που αφηνεις πισω...αλλος ανθρωπος γινεσαι, αν δεν φρικαρεις τωρα, ποτε θα το κανεις??!!

*εχω μια ενσταση στο να ρωτησεις το γιατρο του νοσοκομειου γτ τουλαχιστον εδω στην Ελλαδα ειναι παρανομο δημοσια υπηρεσια να παραπεμπει κ να προτεινει καποια ιδιωτικη..νομιζω ότι το πιο καλο ειναι να ρωτησεις γνωστους σου κ να σου προτεινουν καποιον που να εχουν δοκιμασει.

αυτα απο εμενα...οτι αλλο χρειαστεις,ειμαι παντα εδω, κ θα ηθελα να σου πω (επαγγελματικα αυτη τη φορα), ότι ολο αυτο που βιωνεις ειναι φυσιολογικο κ αναμενωμενο...

ΤΕΛΟΣ ζηταω αλλη μια φορα συγνωμη για το υφος κ τους χαρακτηρισμους αλλα δεν νομιζω ότι θα μπορουσα να εχω αποδωσει με πιο αποτελεσματικο τροπο αυτο που σκεφτομουν:/