Οδεύοντας για το φώς στην άκρη του τούνελ!

[mamadyo]

εγω ημουν 70% εμφανιση και 30% εσωτερικος κοσμος....και για καλη μου τυχη οι δυσκολιες αρχισαν πριν χασω την εμφανιση....και εφτασε ενα 50-50...και μετα ενα 40-60....και ξαφνικα απο τη μια τα κιλα απο την αλλη καποια αρρωστεια ξεχασα την ωραια εμφανιση....
Δεν ξερω τι με εκανε να κρατηθω, να βρω νεες ισορροπιες και να το αντεξω...ισως αυτα που ειχα περασει, ισως τα παιδια μου, ισως ολα μαζι.....
Ακομη ομως και σημερα , οταν με βλεπω στον υπνο μου...παντα οσο ομορφη ημουν τοτε με βλεπω....:sniff:

[MerryMaker_Misery]

Originally posted by synnefia
Εγώ, πάλι, νιώθω ότι η εξωτερική εμφάνιση είναι μια φούσκα. Αργά ή γρήγορα σπάει, όσο όμορφη κι αν ήταν. Διαρκεί μόνο για τις πρώτες 3-4 δεκαετίες της ζωής, ίσως και πολλά λέω. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα σπάσει.

Αν μια ζωή αντιμετώπιζες αυτή τη φούσκα ως το μισό κομμάτι του εαυτού σου (50% βαρύτητα η εξωτερική εμφάνιση, 50% ο εσωτερικός κόσμος), όταν σου σκάσει μένεις με το τίποτα στο χέρι και χάσκεις σαν χάνος.

Αν την αντιμετωπίζεις ως κάτι που "σου κλήρωσε" μεν όμορφο, αλλά δεν τρέχει και τίποτα, κουλ, ή ως κάτι στο οποίο υστερείς μεν αλλά δεν χολοσκάς κιόλας, τότε ωριμάζεις πολύ πιο ισορροπημένα ως άνθρωπος.

Όσον αφορά την ερωτευσιμότητα με καλύπτουν απόλυτα δυο φράσεις. Το περίφημο "Beauty is in the eye of the beholder" και το άλλο που έγραψε τις προάλλες δεν-θυμάμαι-ποιο-μέλος: "Ο έρωτας είναι θέμα χημείας, όχι εμφάνισης."

Ξέρω ότι οι απόψεις μου είναι κόντρα στις ευρέως αποδεκτές, αλλά όφειλα να τις καταθέσω επειδή "Ο σιωπών δοκεί συναινείν", κι εγώ δεν συναινώ μ' αυτά που γράφεις, Konina μου. Πιθανότατα, όμως, στην ηλικία των 25 να είχα κι εγώ τα μυαλά σου και απλά να μην το θυμάμαι.

Φιλικά.

Μη το λες, η μανα μου ειναι 65 και ειναι πανεμορφη, παντα προσεχε τον εαυτο της.
Και η αδερφη της το ιδιο, απο μικρες ηταν κοκετες.
Ο ερωτας ειναι μεν θεμα χημειας, αλλα η ομορφια ειναι θεμα προσοχης.

Αν δεν κανεις κατι για τον εαυτο σου, ειτε ειναι γυμναστικη, ειτε ειναι ενας καθαρισμος προσωπου/μια αποτριχωση/ενα μανικιουρ... σαφως θα εχεις μονο τη χημεια με τη μερια σου.

Αν και κατα τη γνωμη μου, η χημεια κανει φιλους.
Πολυ διαφορετικο απο τον ερωτα. Ο ερωτας ερχετε σπανια, η χημεια αναλογα τους ανθρωπους που συναντας.

[Ava_ed]

Εγώ πάλι θα πω πως όποιο εφόδιο έχει κανείς κέρδος είναι. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών βρήκαν τη γαλήνη και την ισορροπία μέσα με την ενασχόληση με τα έσω τους? (πραγματικά ελπίζω να είναι αρκετοί).. Πόσα κορίτσια πέτυχαν όσα ονειρευόταν με μοναδικό όπλο την ομορφιά τους? (πραγματικά ελπίζω να παρέμειναν ευτυχισμένες στην πορεία)..
Στην πραγματικότητα το ερώτημα ομορφιά ή εσωτερικός κόσμος δεν υφίσταται. Τα θέλουμε όλα, στο μέτρο που μπορούμε.
Αν καλούμουν τώρα να διαλέξω μόνον ένα από τα δύο, δεν θα μπορούσα. Γιατί κανένα από τα δύο δεν είναι αρκετό από μόνο του.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας παροτρύνω σε κάτι: Ασχοληθείτε, όσες σας ενδιαφέρει φυσικά, και με τα δύο, εγκαίρως και ταυτόχρονα. Μην αφήνετε τον καιρό σας να πάει χαμένο. Θλίβομαι όταν βλέπω νέα παιδιά να ακροβατούν στο όριο της αγραμματοσύνης. Σχολεία, φροντιστήρια, εξωτερικά ερεθίσματα, μμε, τα πάντα υπάρχουν γύρω μας. Δεν είναι δυνατό να βλέπουμε τη νεολαία να μην είναι σε θέση να αρθρώσει μια σωστή φράση, να περιφρονεί τόσο την ελληνική γλώσσα, να μην ενδιαφέρεται για το κεφάλαιο μόρφωση. Από την άλλη, φροντίστε το σώμα σας και την ομορφιά σας γενικότερα. Είναι υπέροχη η αίσθηση να τα καταφέρνεις παντού. Αυτό δυστυχώς άργησα να το ανακαλύψω, αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ.
Κάντε τα όλα και κάντε τα εγκαίρως!
Και, απαντώντας στη synnefia, θα πω ότι διαφωνώ. Η ομορφιά σε χάνεται, αφήνει ίχνη. Υπάρχουν ηλικιωμένοι άνθρωποι, που φαίνεται ότι στα νιάτα τους υπήρξαν ωραίοι. Σε ότι αφορά δε, τον έρωτα και την έλξη, σίγουρα μία φροντισμένη εμφάνιση είναι καλύτερος "μαγνήτης". Έχεις περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες να βιώσεις τη χημεία που απαιτεί το ερωτικό ταίριασμα.

[MerryMaker_Misery]

Originally posted by Ava
Εγώ πάλι θα πω πως όποιο εφόδιο έχει κανείς κέρδος είναι. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών βρήκαν τη γαλήνη και την ισορροπία μέσα με την ενασχόληση με τα έσω τους? (πραγματικά ελπίζω να είναι αρκετοί).. Πόσα κορίτσια πέτυχαν όσα ονειρευόταν με μοναδικό όπλο την ομορφιά τους? (πραγματικά ελπίζω να παρέμειναν ευτυχισμένες στην πορεία)..
Στην πραγματικότητα το ερώτημα ομορφιά ή εσωτερικός κόσμος δεν υφίσταται. Τα θέλουμε όλα, στο μέτρο που μπορούμε.
Αν καλούμουν τώρα να διαλέξω μόνον ένα από τα δύο, δεν θα μπορούσα. Γιατί κανένα από τα δύο δεν είναι αρκετό από μόνο του.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας παροτρύνω σε κάτι: Ασχοληθείτε, όσες σας ενδιαφέρει φυσικά, και με τα δύο, εγκαίρως και ταυτόχρονα. Μην αφήνετε τον καιρό σας να πάει χαμένο. Θλίβομαι όταν βλέπω νέα παιδιά να ακροβατούν στο όριο της αγραμματοσύνης. Σχολεία, φροντιστήρια, εξωτερικά ερεθίσματα, μμε, τα πάντα υπάρχουν γύρω μας. Δεν είναι δυνατό να βλέπουμε τη νεολαία να μην είναι σε θέση να αρθρώσει μια σωστή φράση, να περιφρονεί τόσο την ελληνική γλώσσα, να μην ενδιαφέρεται για το κεφάλαιο μόρφωση. Από την άλλη, φροντίστε το σώμα σας και την ομορφιά σας γενικότερα. Είναι υπέροχη η αίσθηση να τα καταφέρνεις παντού. Αυτό δυστυχώς άργησα να το ανακαλύψω, αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ.
Κάντε τα όλα και κάντε τα εγκαίρως!
Και, απαντώντας στη synnefia, θα πω ότι διαφωνώ. Η ομορφιά σε χάνεται, αφήνει ίχνη. Υπάρχουν ηλικιωμένοι άνθρωποι, που φαίνεται ότι στα νιάτα τους υπήρξαν ωραίοι. Σε ότι αφορά δε, τον έρωτα και την έλξη, σίγουρα μία φροντισμένη εμφάνιση είναι καλύτερος "μαγνήτης". Έχεις περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες να βιώσεις τη χημεία που απαιτεί το ερωτικό ταίριασμα.

Ακριβως.

Εγω παλι δε καταλαβαινω γιατι να ενοχοποιηθει το γεγονος οτι θελουν μερικοι να'ναι απλα καλυτεροι σε κατι. Ο,τι βελτιωση μπορει να κανει καποιος ειναι καλο. Σεβομαι ολες τις φιλοσοφιες αλλα θα ελεγα ο καθενας να κανει αυτο που αισθανεται να κανει, αλλιως θα το'χει καημο. Αν τα πολυφιλοσοφισεις ολα, δεν υπαρχει ουσιαστικος λογος να κανεις τιποτα.

Εφοσον καποιος που "παλευει" να καταφερει μια βελτιωση,
ειτε στη εμφανιση του, (με αντικρουση το "η ομορφια εξασθενει"), στα οικονομικα του (με αντικρουση "τα λεφτα δεν φερνουν τη ευτυχια")
και σε οοοοοολες αυτες τις φιλοσοφιες... εγω ρωταω παντα γιατι να ενοχοποιηθει καποιος που θελει να αιστανθει καλυτερα με τον τροπο που θεωρει ο ιδιος οτι θα'ναι πιο ευτυχισμενος;

[Ava_ed]

Κανείς δεν κατηγορεί κανέναν. Θυμώνω, όμως, όταν λέγονται αφοριστικά πράγματα, με σκοπό να αισθανθεί ο συνομιλητής άσχημα.
Σε κάποιον που μου είπε το γνωστό σλόγκαν "το χρήμα δε φέρνει την ευτυχία, την υγειά μας να' χουμε", ξέρεις τι απάντησα?
Αν ήμουν άρρωστη, θα προτιμούσα να είμαι πλούσια, παρά φτωχή. Για υγιής, δε, δεν το συζητώ καν.
ʼρα, καταλήγουμε στον ίδιο παρανομαστή: Όσο περισσότερα έχεις στη ζωή, τόσο το καλύτερο. Για σένα και για τους γύρω σου.

[MerryMaker_Misery]

παν μετρο αριστον!

δεν ειναι αναγκη να πλακωθουμε στις πλαστικες καθε χρονο, ουτε και χρειαζεται να βγαινουμε εξω ασουλουπωτες.

[konina]

Originally posted by MerryMaker_Misery

Originally posted by synnefia
Εγώ, πάλι, νιώθω ότι η εξωτερική εμφάνιση είναι μια φούσκα. Αργά ή γρήγορα σπάει, όσο όμορφη κι αν ήταν. Διαρκεί μόνο για τις πρώτες 3-4 δεκαετίες της ζωής, ίσως και πολλά λέω. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα σπάσει.

Αν μια ζωή αντιμετώπιζες αυτή τη φούσκα ως το μισό κομμάτι του εαυτού σου (50% βαρύτητα η εξωτερική εμφάνιση, 50% ο εσωτερικός κόσμος), όταν σου σκάσει μένεις με το τίποτα στο χέρι και χάσκεις σαν χάνος.

Αν την αντιμετωπίζεις ως κάτι που "σου κλήρωσε" μεν όμορφο, αλλά δεν τρέχει και τίποτα, κουλ, ή ως κάτι στο οποίο υστερείς μεν αλλά δεν χολοσκάς κιόλας, τότε ωριμάζεις πολύ πιο ισορροπημένα ως άνθρωπος.

Όσον αφορά την ερωτευσιμότητα με καλύπτουν απόλυτα δυο φράσεις. Το περίφημο "Beauty is in the eye of the beholder" και το άλλο που έγραψε τις προάλλες δεν-θυμάμαι-ποιο-μέλος: "Ο έρωτας είναι θέμα χημείας, όχι εμφάνισης."

Ξέρω ότι οι απόψεις μου είναι κόντρα στις ευρέως αποδεκτές, αλλά όφειλα να τις καταθέσω επειδή "Ο σιωπών δοκεί συναινείν", κι εγώ δεν συναινώ μ' αυτά που γράφεις, Konina μου. Πιθανότατα, όμως, στην ηλικία των 25 να είχα κι εγώ τα μυαλά σου και απλά να μην το θυμάμαι.

Φιλικά.

Μη το λες, η μανα μου ειναι 65 και ειναι πανεμορφη, παντα προσεχε τον εαυτο της.
Και η αδερφη της το ιδιο, απο μικρες ηταν κοκετες.
Ο ερωτας ειναι μεν θεμα χημειας, αλλα η ομορφια ειναι θεμα προσοχης.

Αν δεν κανεις κατι για τον εαυτο σου, ειτε ειναι γυμναστικη, ειτε ειναι ενας καθαρισμος προσωπου/μια αποτριχωση/ενα μανικιουρ... σαφως θα εχεις μονο τη χημεια με τη μερια σου.

Αν και κατα τη γνωμη μου, η χημεια κανει φιλους.
Πολυ διαφορετικο απο τον ερωτα. Ο ερωτας ερχετε σπανια, η χημεια αναλογα τους ανθρωπους που συναντας.

Originally posted by Ava
Εγώ πάλι θα πω πως όποιο εφόδιο έχει κανείς κέρδος είναι. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών βρήκαν τη γαλήνη και την ισορροπία μέσα με την ενασχόληση με τα έσω τους? (πραγματικά ελπίζω να είναι αρκετοί).. Πόσα κορίτσια πέτυχαν όσα ονειρευόταν με μοναδικό όπλο την ομορφιά τους? (πραγματικά ελπίζω να παρέμειναν ευτυχισμένες στην πορεία)..
Στην πραγματικότητα το ερώτημα ομορφιά ή εσωτερικός κόσμος δεν υφίσταται. Τα θέλουμε όλα, στο μέτρο που μπορούμε.
Αν καλούμουν τώρα να διαλέξω μόνον ένα από τα δύο, δεν θα μπορούσα. Γιατί κανένα από τα δύο δεν είναι αρκετό από μόνο του.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας παροτρύνω σε κάτι: Ασχοληθείτε, όσες σας ενδιαφέρει φυσικά, και με τα δύο, εγκαίρως και ταυτόχρονα. Μην αφήνετε τον καιρό σας να πάει χαμένο. Θλίβομαι όταν βλέπω νέα παιδιά να ακροβατούν στο όριο της αγραμματοσύνης. Σχολεία, φροντιστήρια, εξωτερικά ερεθίσματα, μμε, τα πάντα υπάρχουν γύρω μας. Δεν είναι δυνατό να βλέπουμε τη νεολαία να μην είναι σε θέση να αρθρώσει μια σωστή φράση, να περιφρονεί τόσο την ελληνική γλώσσα, να μην ενδιαφέρεται για το κεφάλαιο μόρφωση. Από την άλλη, φροντίστε το σώμα σας και την ομορφιά σας γενικότερα. Είναι υπέροχη η αίσθηση να τα καταφέρνεις παντού. Αυτό δυστυχώς άργησα να το ανακαλύψω, αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ.
Κάντε τα όλα και κάντε τα εγκαίρως!
Και, απαντώντας στη synnefia, θα πω ότι διαφωνώ. Η ομορφιά σε χάνεται, αφήνει ίχνη. Υπάρχουν ηλικιωμένοι άνθρωποι, που φαίνεται ότι στα νιάτα τους υπήρξαν ωραίοι. Σε ότι αφορά δε, τον έρωτα και την έλξη, σίγουρα μία φροντισμένη εμφάνιση είναι καλύτερος "μαγνήτης". Έχεις περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες να βιώσεις τη χημεία που απαιτεί το ερωτικό ταίριασμα.

θα συμφωνησω με τη μαιρη κ την ανα, οι οποιες νομιζω οτι καταλαβαν ακριβως τι λεω.... προσεχω την εξωτερικη μου εμφανιση δεν σημαινει "ειμαι 1.80, ξανθη, με γαλαζια ματια, αψεγαδιαστο δερμα, χωρις κυτταριτιδα,χωρις ρυτιδες με ενα στηθος που κοιταει το θεο"... πολλα απο αυτα χανονται με την παροδο του χρονου...ασε που η ομορφια ειναι κ υποκειμενικη

προσεχω ομως την εμφανιση μου σημαινει οτι φροντιζω το σωμα μου, τον προσωπο μου κ τον εαυτο μου γενικοτερα, χρησιμοποιω αυτα που εχω την παρουσα στιγμη κ τα αναδεικνυω στο μεγιστο βαθμο.... κ ουτε πιστευω οτι ομορφος ειναι καποιος μονο στα 25 του.... δεν κ ξερω πως το βλεπεις εσυ συννεφια, αλλα οπως απαιτω απο τον εαυτο μου να ειμαι ενας ανθρωπος εξυπνος κ κοινωνικοεκπαιδευτικα μορφωμενος, περιμενω να ειμαι μια ομορφη 25αρα, μια ομορφη 40, μια ομορφη 60αρα χωρις να σημαινει οτι περιμενω να μενω ιδια...

κ οχι η ομορφια δεν χανεται, εξελισσεται.... υπαρχουν ανθρωποι που κ στα 70 τους ειναι γοητευτικοτατοι....

κ σαφως "Beauty is in the eye of the beholder" ομως για να ασχοληθει μαζι μου ο παρατηρητης με καποιον τροπο θα πρεπει να του τραβηξω την προσοχη, κ απο εκει κ επειτα εξαρταται κ απο τον παρατηρητη....
κ αυτη τη στιγμη μιλαμε για την πλεοψηφια των ανθρωπων...μειονοτητες υπαρχουν πολλες κ η καθε μια εχεις τη βιοθεωρια της.........

υπαρχουν ανθρωποι που ασχολουνται μονο με την καλλιεργεια του πνευματος τους...δεν ειναι λαθος, αλλα κατι δειχνει...

υπαρχουν ανθρωποι που νομιζουν οτι με την ομορφια τους θα κερδισουν τα παντα, ουτε αυτο ειναι λαθος, αλλα παλι κι αυτο κατι δειχνει....

αυτο που λεμε ομως ειναι οτι το να μην αποδεχεσαι ενα κομματι του εαυτου σου κ συνειδητα να αρνεισαι να το φροντισεις, οποιο κομματι κ αν ειναι αυτο, ειναι θεμα.....

[Ava_ed]

Όχι ότι θα με χαλούσε και καμιά πλαστική. Με τον ίδιο τρόπο που θα επεδίωκα και κάποιο επιμορφωτικό σεμινάριο.
Είναι υγεία να ενδιαφέρεσαι για τη μόρφωση και την προσωπική σου εξέλιξη. Είναι υγεία, επίσης, να είσαι περιποιημένη, καλοβαλμένη, καλοντυμένη, να βγαίνεις έξω και να χαμογελάς με σιγουριά. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

[Mak]

Ο διάλογος που γίνεται τις τελευταίες μέρες με αφετηρία τις ανησυχίες της Πωλίνας είναι από τους πιο εποικοδομητικούς που έχω διαβάσει τελευταία στο φόρουμ και με κάνει να νιώθω πραγματικά χαρούμενη που υπάρχει έδαφος για την καταγραφή των σκέψεων μας πέρα από τις ανησυχίες μας για το αν και πόσο αδυνατίζουμε..
Ευχαριστώ κορίτσια που γίνομαι κοινωνός των σκέψεων και των πεποιθήσεών σας, είναι μεγάλο κέρδος για μένα προσωπικά και για το φόρουμ.:thumbup:

[Pelagia1000]

Ειναι στην φυση της γυναικας να της αρεσει να ειναι ομορφη. Απλα νομιζω οτι τα τελευταια χρονια χασαμε το μετρο. Απαιτουμε να ειμαστε αδυνατες, να μην εχουμε κυταριτιδα, ουτε ρυτιδες. Θελουμε να γερασουμε και να μοιαζουμε νεες. Παλιοτερα ηταν μια Βουγιουκλακη που το ειχε καπως καταφερει, με τι κοστος αραγε?
Και τωρα το θελουμε ολες και το απαιτει και η κοινωνια. Θελουμε ολες να ειμαστε κορμαρες και κουκλαρες. Και κανουμε τα αδυνατα δυνατα. Και αν δεν ειμαστε νιωθουμε μειονεκτικα. Εννοειται οτι πρεπει να προσεχουμε τον εαυτο μας, το ντυσιμο μας και ολα τα σχετικα. Απλα την σημερινη εποχη αυτα δεν φτανουν...

[NADINE_ed]

:shocked2: Όλα αυτά προέκυψαν από το νυφοπάζαρο της πασαρέλας;

Αυτά τα κλισέ της πανέμορφης χαζής και του πανέξυπνου χοντροβρωμιάρη ποτέ δεν τα υιοθέτησα στις οπτικές μου.
Ποτέ δε μίλησα για διάζευξη.Είμαστε σύνθετες οντότητες κι είναι κάθε μας πλευρά σημαντικό κομμάτι του όλου μας.
Το αν θα επιλέξει κάποιος να δώσει έμφαση κάπου περισσότερο ή κατανείμει εξίσου την προσοχή του είναι καθαρά προσωπικό και σεβαστό.

Στο ανύπαρκτο ωστόσο δίλημμα αν έπρεπε να πάρω θέση θα εκτιμούσα περισσότερο τον εσωτερικό κόσμο.Κι εδώ ερχόμαστε
στο αυγό του Κολόμβου.Κατά την Κονίνα αυτό το υποστηρίζουν οι χοντροί ή οι άσχημοι ή οι ασχημόχοντροι.Αποκλείεται επειδή
γαλουχήθηκαν να δίνουν περισσότερη σημασία στο μέσα τους ν'αδιαφόρησαν για το έξω που δεν τους πολυένοιαζε;
Ή από την άλλη όσοι μεγάλωσαν και διαμορφώθηκαν με έμφαση στην εξωτερική εμφάνιση και όσα εξαιτίας της θα κέρδιζαν,
να παραμέλησαν την εσωτερική τους καλλιέργεια επειδή απλά δεν το θεώρησαν οι προτεραιότητες τους σημαντικό
κι όχι επειδή γεννήθηκαν χαζοί;Πρόκειται για τα περίφημα "ψυχικά μοντέλα",βαθιά ριζωμένες υποθέσεις και γενικεύσεις,
που προσωπικά δε με βρίσκουν σύμφωνη.Κάθε άτομο είναι μια καθαρά ξεχωριστή περίπτωση,κράμα πολλών ιδιαίτερων ψηφίδων,
συνέπεια ατέρμονων αλυσίδων επιλογών,εξωγενών παραγότων,συνθηκών...Έλα,πα� �πού μου,να σου δείξω τ'αμπελοχώραφα σου!

Originally posted by konina

Originally posted by NADINE

Δεν εννοώ φυσικά το νυφοπάζαρο της πασαρέλας και του συναγωνισμού της!Ποτέ δε μου άρεσε αυτή η οπτική για τους ανθρώπους και τις μεταξύ τους σχέσεις.Το βρίσκω προσβλητικό κι υποτιμητικό κι όχι επειδή όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια...(μην ανοίξω τώρα νέα ανάλυση και πλατυάσω με κίνδυνο να κουράσω).

Θα συμφωνησω σε ολα εκτος απο τα εντονα γραμματα.... Ο συναγωνισμος κ οχι ο ανταγωνισμος, μας κινητοποιει στη ζωη μας... κοιταμε γυρω μας αλλους ανθρωπους, θελουμε να τους μοιασουμε, τους θαυμαζουμε, θελουμε να πετυχουμε τα ιδια με αυτους κ ακομα περισσοτερα...μας βοηθαει να κατανοησουμε ποιος ειναι ο ¨ιδανικος μας εαυτος¨ κ να προσπαθησουμε να τον κανουμε πραγματικοτητα.... μεσα σε ολα αυτα ειναι κ η διεκδικηση, η αναγνωριση, η επιβεβαιωση απο το αλλο φυλο.... αυτο δεν ειναι κακο...υγιες ειναι.... κ η αληθεια ειναι οτι δεν καταλαβα τι ακριβως εννοεις "νυφοπαζαρο της πασαρελας", αλλα αν εννοεις την προβολη κ την προωθηση κ της εξωτερικης εμφανισης εκτος απο το πνευμα, κ αυτο απολυτα υγιες ειναι...το σωμα μας ειναι κομματι του εαυτου μας.... οπως φροντιζουμε κ καλλωπιζουμε τον εσωτερικο μας κοσμο κ σπουδαζουμε, ενημερωνομαστε, εμπλουτιζουμε τις γνωσεις μας κτλ, την ιδια φροντιδα αξιζει κ το σωμα μας..... δεν καταλαβαινω γιατι ο εσωτερικος κοσμος αξιζει περισσοτερη φροντιδα απο τον εξωτερικο ή γτ ειναι προσβλητικο κ να εισαι ομορφος κ να το δειχνεις....

Αυτό που εννοούσα εγώ αφορούσε στο συναγωνισμό και στο θέμα της προβολής προσόντων στην αρένα της ερωτικής διεκδίκησης.
Έχω την εικόνα των παρατεταγμένων στο πεζοδρόμιο ιερόδουλων που προσπαθούν να προσελκύσουν πελάτη,κερδίζοντας τις άλλες.
Δε με βάζω σε καμία περίπτωση σε ράφι ανάμεσα σε άλλα προϊόντα να σπρώχνομαι για το ύψος λίγο χαμηλότερα του ματιού,
να ντυθώ κατακόκκινη συσκευασία για να χειραγωγήσω το χέρι να μ'επιλέξει ανάμεσα στα άλλα δίπλα μου.Κι όχι επειδή αν ανέβω
στο ράφι αυτό θα σπάσει ή θα μείνω τελευταίο προϊόν που ούτε με αυτοκόλητο "δωρεάν" δε θα με πάρουν.Με θλίβει βαθύτατα
η εικόνα αυτή για την ανθρώπινη αξία και τις μεταξύ μας σχέσεις!Το βρίσκω υβριστικά υποτιμητικό για πλάσματα Θεού.

Μιλώ προσωπικά.Στα μαθητικά χρόνια ήμουν άριστη όχι για να είμαι απουσιολόγος της τάξης(κοινώς χαφιές),όχι για τη σημαία,
όχι για τα εφόδια στον επαγγελματικό αργότερα στίβο ούτε φυσικά για να βελτιώσω τα εσωτερικά μου προσόντα,αλλά επειδή
μ'ενδιέφερε ό,τι μάθαινα κι ένιωθα την ανάγκη να το κατακτήσω.Όταν έπαψε να συμβαίνει αυτό(και για άλλους ωστόσο λόγους)
πάτωσα στις πανεπιστημιακές μου σπουδές.Το αν κάνω αποτρίχωση,είμαι καθαρή,ντύνομαι κομψά για το σωματότυπο μου
δεν το κάνω για να προσελκύσω το άλλο φύλο,ούτε για να γίνω ομορφότερη από τις άλλες,ν'ανέβει το κασέ μου.Αυτή είναι απλά
η αισθητική μου,χωρίς άλλες σκοπιμότητες.Ποτέ δε μιμήθηκα άλλον,δε ζήλεψα,δεν κινητοποιήθηκα από τις δικές του επιλογές,
πολύ περισσότερο δεν ψάχνω τον "ιδανικό μου εαυτό"μέσα από τους άλλους.Πώς θα μπορούσα άλλωστε;Μου ακούγεται εντελώς παράλογο!

Κι όσο για τον έρωτα τον έχω πολύ πιο ψηλά από προσόντα-νέον,που ελκύουν προσοχή ή πλειοψηφούντα τικς στη λίστα
απαιτήσεων του άλλου.Δε θα ήθελα ο άνθρωπος μου να θέλει να είναι μαζί μου επειδή είμαι Α,Β,Γ,Δ.Θα ήθελα να θέλει να είναι μαζί μου
παρά τα Ε,Ζ,Η,Θ μου ενδεχομένως,αλλά κυρίως θα ήθελα να θέλει να είναι μαζί μου γιατί νιώθει πως δεν έχει άλλη επιλογή.
Πως η σχέση μας είναι μονόδρομος στο θέλω του χωρίς πώς και γιατί και θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του να τη βοηθήσει
ν'ανθίσει.Κι ασφαλώς κι εγώ απ'την πλευρά μου το ίδιο.Ουτοπικό;Ηλίθια ρομαντικό;Από άλλο πλανήτη φερμένο;Αυτό πρεσβεύω.

Έχω την αίσθηση πως ένας λόγος που οι σχέσεις αλλοιώνονται στο χρόνο είναι-ανάμεσα στα άλλα-πως στηρίχτηκαν
σε κάποια στοιχεία,που εντωμεταξύ άλλαξαν.Όταν αγαπάς τον άνθρωπο κι όχι το πορτοφόλι του ή την ομορφάδα του
ή τις περγαμηνές του ή ό,τι άλλο τελικά ερωτεύτηκες,η όποια φθορά του χρόνου,οι μπόρες,οι αναπόφευκτες μεταβολές
δεν είναι ικανές να κλονίσουν τη σχέση σε βαθμό συντέλειας.Υπάρχει σοβαρή αντιστάθμιση!

Σταματώ εδώ γιατί ήδη έχουμε βγει εκτός θέματος...Όχι πως μου είναι δυσάρεστη η κουβέντα...Το αντίθετο μάλιστα.

[polinaki1983]

Η ωρα ειναι περασμενες 22:00 κα εγω ξαπλωνω μονη στο κρεβατι μου βυθισμενη στις σκεψεις μου. Νιωθω πως εχω τιν αναγκη να μιλησω σε καπιον....στην αρχη σκεφτομαι να παρω το Ναταλακι μου τηλεφωνο αλλα μετα σκεφτηκα πως θα την ανυσιχισω χωρις να μπορω να της μιλησω ξεκαθαρα...... Μετα σκεφτηκα να κατσω ημερολογιο, αλλα και παλι δεν θα επερνα πισω απαντησεις..... Κατελιξα λοιπον στο να μπω απο το κινητο στο φορουμ και να γραψω στην κονικα προσωπικο μυνημα(λογω επαγγελματος θεωρισα πως μπορει να με βοηθησει)....με το που μπαινω ομως βλεπω πως υπηρχε αρκετη συζητηση και ειπα να την διαβασω και μετα. Και φτανω στο μυνημα της Ναταλιας που λεει για τις σχεσεις και τοτε με πιανει ενα γοερο (αν ειναι σωστη η λεξη) κλαμα...... Λες και καπιος της ψυθιρισε στο αυτι το τι με απασχολει, το τι ηθελα τοσο πολυ να την παρω για να της πω, και μου εδεινε με αυτο τον εμμεσο τροπο τις απαντησεις της........ Αυτη την στιγμη ειμαι πιο χαλια απο πριν.....δεν μπορω να σταματισω να κλαιω...... Εχω τοσο μεγαλη αναγκη απο μια αγκαλια......ολογιο, αλλα και παλι δεν θα επερνα πισω απαντησεις..... Κατελιξα λοιπον στο να μπω απο το κινητο στο φορουμ και να γραψω στην κονικα προσωπικο μυνημα(λογω επαγγελματος θεωρισα πως μπορει να με βοηθησει)....με το που μπαινω ομως βλεπω πως υπηρχε αρκετη συζητηση και ειπα να την διαβασω και μετα. Και φτανω στο μυνημα της Ναταλιας που λεει για τις σχεσεις και τοτε με πιανει ενα γοερο (αν ειναι σωστη η λεξη) κλαμα...... Λες και καπιος της ψυθιρισε στο αυτι το τι με απασχολει, το τι ηθελα τοσο πολυ να την παρω για να της πω, και μου εδεινε με αυτο τον εμμεσο τροπο τις απαντησεις της........ Αυτη την στιγμη ειμαι πιο χαλια απο πριν.....δεν μπορω να σταματισω να κλαιω...... Εχω τοσο μεγαλη αναγκη απο μια αγκαλια......

[NADINE_ed]

Πωλινάκι μου

[polinaki1983]

Νιωθω οτι θελω να εξαφανιστω....... Να κατσω σε μια γωνια και να κλαιω μερες ολοκληρες....και να ειμαι αορατη να μην με βλεπει κανεις...... Να μην με ακουει κανεις..... Να μπορεσω να βαλω μια σειρα μεσα στο μυαλο μου και να οριοθετησω καπια πραγματα και καταστασεις... Θελω να βρω την δυναμη να σταθω στα ποδια μου..... Νιωθω τοσο αδυναμη..... Τοσο μονη..... Μονο ο μικρουλης μου με κραταει ακομα γονατιστη και δεν με αφηνει να πεσω. Αλλα ποσο ακομα θα μπορει και αυτο το καημενο να σηκωνει το βαρος μου? Για ποσο ακομα θα αντεχει να βλεπει την μαμα στεναχωρεμενη και θα της δεινει αγκαλια και φιλακι στα χειλη? Το απογευματακι που ξαπλωνε και εβλεπε το ντιβιντι του, ξαπλωσα για λιγο διπλα του και τον απολαμβανα.... Ξαφνηκα γυρναει και μου λεει 'μαμα αγαπω σε πολλα. Ως το φεγγαρι και παλε πισω' και με εσφηξε στην αγγαλια του. Εκεινη την στιγμη παρακαλουσα να σταματησει ο χρονος και να μηνουμε για παντα εκει........

[NADINE_ed]

Πωλίναααααα