Οδεύοντας για το φώς στην άκρη του τούνελ!

[eve30++]

Polinaki, knock knock
Είσαι εδώ?

νομίζω ότι και μόνο που έγραψες σήμερα στο topic έκανες την αρχή!!!είσαι εδώ και μπορείς ΞΑΝΑ να τα καταφέρεις!!!
όλοι μας περνάμε ή περάσαμε τέτοιες καταστάσεις που αφηνομασταν αφηνόμασταν στα προβλήματα και καταφεύγαμε στο φαγητό και αυτό μας βύθιζε πιο πολύ και νιώθαμε κάθε μέρα χειρότερα για τον ευατό μας άχρηστοι και χωρίς διάθεση για οτιδήποτε. ! Μακάρι να είχα κάποιον να με ταρακουνήσει και να μου πει ΦΤΑΝΕΙ μην καταστρέφεις τον εαυτό σου άλλο!!Δεν είναι και λίγα όσα περιγράφεις, έγινες βράχους για όλους, διεκδίκησαν όλοι απο σένα και σε άφησες πάνω στο γολγοθά των προβλημάτων, σε άφησες πίσω ...δεν πειράζει αλλά ας κανουμε την αρχή μαζί!
μπορούμε να ξεκινήσουμε απο κάτι μικρό, όπως να βάλεις αθλητικά και να πάρεις τα καμάρια σου να βγείτε μια βολτα στο πάρκο να περπατήσεις και να τα αφήσεις να σε παρασύρουν στο κόσμο τους με τα νάζια και τα γελάκια τους...(εκτός αν εχεις κανένα ταρζανάκι σαν το δικό μου, που όταν βγαίνουμε βόλτα στη διαιτολόγο το περιγράφω σαν αεροβική, με χει πανω κατω πάνω κάτω...) και αύριο το πρωί να σηκωθείς και να φτιάξεις ένα ωραίο πρωινό χαλούμι με 1 φέτα ζυμωτό ψωμί ψημένο στο φούρνο και χυμό ( λέω τα δικά μου εγώ τώρα...)
απλά θέλω να σου πω ότι είναι καθαρά στο χέρι μας να πούμε φτάνει...θα κάνω κάτι καλό για μένα ΤΩΡΑ και όχι αύριο...
μη μας ξεχνάς... να μπαίνεις να μας γράφεις

φιλιά

[sweetOctober]

πολύ συγκινητικά μηνύματα, καλό κουράγιο μανούλα! Ο Τάσος αποπάνω τα είπε όλα!

[polinaki1983]

Καλημέρα σας........ Σας ευχαριστώ πολύ για τα μυνήματά σας....

Αχ αλαλουμάκι μου να ήξερες πόσες φορές σκέφτηκα, πόσες φορές τσακόνομαι με τον ίδιο μου τον εαυτό ότι πρέπει να κάνω κάτι για να έχουν τα παιδάκια μου την μαμά τους μέχρις ότου φτάσουν και αυτά σε μία αρκετά μεγάλη ηλικία..... Ομως και πάλυ δεν μπορώ να κάνω τίποτα... μένω στους καυγάδες με τον εαυτό μου, μένω στις τιμωρίες που βάζω του εαυτού μου γιατί δεν υπακούει στην λογική και πάει λέγοντας....

eve30++ μου αυτό που μου λες είναι δύσκολο εώς ακατόρθωτο τώρα πια...... Και ο λόγος είναι ότι τώρα πια είμαι και πάλι στα 100+ κιλά και οι γιατροί μου τόσο τότε, όσο και τώρα ο παθολόγος και ο καρδιολόγος μου, μου απαγορεύουν οποιαδήποτε μορφή άσκησης μπορεί να κουράσει την καρδιά μου μέχρι να πέσω ξανά στα 90+. Και αυτό το είπαν πρωτού αρχίσω να έχω όλα αυτά τα μουδιάσματα σε όλο το σώμα και τους πόνους στην περιοχή του στήθους και την ταχυκαρδία. Τώρα άμμα πάω να με δούν θα με βρίζουν και θα έχουν και δίκαιο.....

ευτυχώς ο μικρός μου καταλαβαίνει ότι η μαμά είναι κουρασμένη και δεν κάνει ταρζανιές όταν είμαστε μαζί. Η μικρή είναι ενός έτους και ούτε καν στα ποδαράκια της δεν μπορεί να σταθεί, άρα δεν μπορεί να κάνει ταρζανιές τουλάχιστον ακόμα...


Tassos67i μου χάρικα για την γνωριμία. "Καταλαβαίνω ότι επειδή έχουν προηγηθεί οι βαριατρικές επεμβάσεις σου κι επειδή είσαι και γυναίκα, ότι η επαναπρόσληψη βάρους σε παίρνει από κάτω." Ακριβώς όπως το είπες. ΟΙ βαριατρικές.... Όχι μία, αλλά δύο και τελικά απέτειχα και στις 2. Πάντα ήμουνα στα 100+ κιλά, δεν με ενόχλησε τόσο ο αριθμός στην ζυγαριά, όσο η ανικανότητα μου να κρατηθώ σε εκείνο που είχα φτάσει...... Αν είναι δυνατόν, είχα μία εγκυμοσύνη 6 μήνες στην οποία δεν έβαλα ούτε γραμμάριο, γέννησα και ήμουνα πιο κάτω από πριν και μετά βρέθηκα 20+ πάνω..... Είμαι ηλίθια, είναι ανήκανη για τα πάντα τελικά....

Και ναι, αναγνωρίζω ότι έχω κατάθληψη, όπως αναγνωρίζω ότι ξαναστρέφομαι στην βουλιμία..... όμως δεν μπορώ(ή δεν θέλω?) να κάνω τίποτα για να το σταματίσω..... Τρώω και ταυτόχρονα σκέφτομαι "αυτό που τρως δεν έπρεπε να το φας, αφού δεν σου προσφέρει τίποτα" όμως συνεχίζω...... Η τρώω κάτι και ενώ έχω χορτάσει στο μισό συνεχίζω και ταυτόχρονα σκέφτομαι "τώρα γιατί το τρώς αφού ήδη έχεις χορτάσει?" και μία άλλη φωνή λέει "δεν πειράζει, άστην να το φάει αφού μετά θα το βγάλει..."

Σκέττη σχιζοφρένεια!!!!!!!!!!!

και δεν μπορώ να με ελένξω.... δεν μπορώ......

Αστε που με έχει κουράσει να ακούω το "έκανες χειρουργείο και πάλυ πάχυνες, κοίτα πως έγινες"..... Μέσα στο μυαλό μου έχω πολύ το να μαζέψω λεφτά και να κάνω ένα τρίτο βαρυατρικό, να πάω στα πιο βαριά πια..... και ότι γίνει.....

Θέλω πολύ να κάνω και μία πλαστική αυτά τα βουνά που έχω για περιφέρεια.....

Γίνετε να αιτηθώ για ένα νέο σώμα? όχι απαραίτητα αδύνατο αλλά πιο καλύγραμμο........

Α και ακόμα κάτι..... τα προβλήματα με το κοριτσάκι μου δεν τελείωσαν.... τελειώνει ένα και ξεκινάει κατι άλλο.... τελειώσαμε με τα χειρουργεία και τώρα έχουμε πρόβλημα με τα κινητικά της.... τρέχουμε από φυσιοθεραπείες σε εργοθεραπείες και τούμπαλι πάλυ από την αρχή.....

[anna65]

Originally posted by polinaki1983
τα προβλήματα με το κοριτσάκι μου δεν τελείωσαν.... τελειώνει ένα και ξεκινάει κατι άλλο.... τελειώσαμε με τα χειρουργεία και τώρα έχουμε πρόβλημα με τα κινητικά της.... τρέχουμε από φυσιοθεραπείες σε εργοθεραπείες και τούμπαλι πάλυ από την αρχή.....

Χαίρομαι πάρα πολύ που ξαναμαθαίνουμε νέα σου Πωλινάκι μου. Τα προβλήματα της μικρής όντως είναι που σε παίρνουν από κάτω, και δυστυχώς τα προωρούλια μας ταλαιπωρούν για χρόνια. Όση απόλαυση και τρυφερότητα μας προσφέρουν, τόσο ψυχικό φόρτο μας επιβαρύνουν και θέλει απίστευτες ψυχικές αντοχές για να ανταπεξέλθουμε. Τα προβλήματα υγείας, όσο μικρά κι αν φαίνονται, θέλουν πολύ τρέξιμο και αγώνα. Σου θυμίζω πως κι εγώ έτρεχα το μικρούλι μου για φυσιοθεραπείες για μήνες, τη μεγάλη μου για εργοθεραπείες και εδώ και δύο-τρία χρόνια τρέχω εργοθεραπείες - λογοπεραπείες - ψυχοθεραπείες επί δύο και τελειωμό δεν έχουν. Αν είναι δύσκολη η μητρότητα, αυτό που περνάς είναι ακόμη πιο βαρύ και χρειάζεται να επιστρατεύσεις και τα μυστικά ψυχικά αποθέματα που ούτε καν φαντάζεσαι ότι διαθέτεις για να βγεις αλώβητη.

Originally posted by polinaki1983
Και ναι, αναγνωρίζω ότι έχω κατάθληψη, όπως αναγνωρίζω ότι ξαναστρέφομαι στην βουλιμία..... όμως δεν μπορώ(ή δεν θέλω?) να κάνω τίποτα για να το σταματίσω.....

Η βουλιμία ήταν το καταφύγιο μας για χρόνια. Ήταν ο εύκολος τρόπος, ο μόνος τρόπος που είχαμε. Σε διαβάζω, και βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Η δική μου η δικαιολογία είναι ότι έχοντας πια διαγνωσμένη κατάθλιψη, με βαραίνουν τα χάπια. Η πραγματικότητα είναι πως, παράλληλα με τα χάπια, μου έχει ανοίξει η όρεξη και τρώω ασταμάτητα γιατί έτσι ξέρω να "παρηγορώ" τον εαυτό μου, έτσι προσπαθώ να ξαναβρώ λίγα ψήγματα ηρεμίας... Σχιζοφρενικό, αλλά έτσι δεν καταλήξαμε στα πολλά κιλά εξαρχής;

Originally posted by polinaki1983
Αστε που με έχει κουράσει να ακούω το "έκανες χειρουργείο και πάλυ πάχυνες, κοίτα πως έγινες".....

Το χειρότερο είναι να ακούς το τσιτάτο από το στενό συγγενικό περιβάλλον, από άτομα που γνωρίζουν την κατάσταση, και αντί να συμπαρασταθούν προτιμούν να κρίνουν αυστηρά, για άλλη μια φορά... Φαύλος κύκλος... Σκατά... Γράψτους όλους κορίτσι μου, κοίτα να φροντίσεις τη μικρή όπως πρέπει, καμάρωσε τον λεβέντη σου και άσε τη ζυγαριά να δείξει λίγα κιλά παραπάνω μέχρι να ξαναβρείς την ηρεμία και τις αντοχές να βάλεις ως στόχο την κάθοδο.

[eve30++]

Polinaki μου

απλά ήθελα να πω ένα βήμα τη φορά, baby steps απο κάτι μικρό κάνουμε την αλλαγή
είναι σημαντικό να είσαι καλά για να αντέχεις, να τα αντιμετωπίζεις πιο θετικά και να τα ξεπεράσεις. Συμφωνώ με το alalumaki, και γω για τον ίδιο λόγο πήρα τη διατροφή μου πιο σοβαρά, ήθελα ο μικρός μου να έχει πρώτα μια χαρούμενη μαμά και μετά μια αδύνατη μαμα!

Θυμάμαι όταν αρρώστησε ο πατέρας μου ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που απο τη βουλιμία πέρασα στην ανορεξία, με το ζόρι με τάιζε ο άνδρας μου στο στόμα, έτρωγα μόνο καφέ και τσιγάρα, επρεπε να ήμουν βράχος για κείνον, για τη μάνα μου, ούτε δάκρυ με έβλεπαν να στάζω μπροστά τους... στο σπίτι ξέσπαγα...όταν ήρθαν τα πρώτα καλά νέα και η σταθεροποίηση και σιγά σιγα η βελτίωση οι εικόνες αλλοιώθηκαν, το δοσιμο ψυχής ποιος το μετράει; η εξάντληση της ψυχής μας; τι βαρύ φορτίο τράβηξες?
έκανα ότι ήξερα να κάνω καλά, κλείστηκα στον ευατό μου και το φαί έγινε η παρηγοριά μου,/ θεραπεια μου. δηλαδή όχι μόνο τότε πάντα έτσι έκανα, ζορίζομουν δεν μιλούσα και έτρωγα έτρωγα...

σίγουρα κανείς δεν μπορεί να μπει στη θέση σου ούτε μπορώ να φανταστώ τι πόνο τραβάς με τα προβλήματα της μικρής σου, ο κάθε άνθρωπος ξέρει τι βιώνει και σε τι βαθμό!

το μόνο που θα σου έλεγα είναι ότι είμαστε εδώ, όταν θέλεις να μας γράφεις τα νέα σας

[sweetOctober]

τί έχει το παιδάκι σου? Πόσο είναι? Το τικερακι εχει 2 ηλικιες και μπερδευτηκα :sniff:

[sweetOctober]

Πωλινακι σε καταλαβαινω παρα πολυ, δεν εβαλα καθολου βαρος στην εγγυμοσυνη (9 μηνες εμενα). Μετα πηρα τον ανηφορο.

Οι επεμβασεις ειναι παρεμβασεις. Το μυαλο οδηγει το σωμα και η ψυχη, αν αυτα τα δυο δε θελουν ο γιατρος δε μπορει να κανει τιποτε. Δεν αποτυγχανουν οι επεμβασεις, ουτε ο ανθρωπος.

Δεν βρηκες ακομα το σωστο δρομο για σενα. Θα τον βρεις. Εχεις παιδακια και 2 λογους παραπανω! Πρεπει να ειμαστε δυνατες για τα παιδια μας. Ειδικα οταν εχουν προβληματα. Οσο για τους αλλους σημασια δεν αξιζει να δινουμε. Εμεις οι ιδιες οταν ειμαστε ετοιμες χανουμε τα κιλα οπως τα βαλαμε. Ισως οχι τοσο γρηγορα, αποτελεσματικα, αλλα τα χανουμε. Και θα τα χασουμε.

Αν εχεις καταθλιψη (κανονικη κι οχι απλα ασχημες μερες) το καλυτερο που μπορεις να κανεις ειναι να πας αμεσα σε ενα καλο αντιστοιχο γιατρο. Αλλιως ασπρη μερα δε θα δεις. Υπαρχουν τεστ καταθλιψης online αν σε ενδιαφερει να αναζητησω τα link. (ειναι απο εγγυρες πηγες)

[polinaki1983]

Καλησπέρα σας και πάλυ....

Σήμερα το μεσημέρι έκανα ένα (μικρό ή μεγάλο, δεν ξέρω) βήμα και ζήτησα από το αφεντικό μου να σχολάσω στις 1 γιατί δεν ένιωθα καλά και πήγα στο νοσοκομείο στην παθολόγο μου. Με είδε, μελέτησε λίγο τον φάκελλο μου και μου είπε πως με βλέπει σε πολύ χαλια κατάσταση. Μου έγραψε ένα σορο αναλύσεις, ακτυνογραφία θώρακα και αυχένα και είπε πως ελπίζει απλά να είναι από το άνχος μου και την κούραση όλο αυτό που νιώθω και όχι από κάτι άλλο... Πάντος είπε μόλις βγουν τα αποτελέσματα θα ξέρουμε... Συνέστησε ξεκούραση (λες και με 2 μωρά μπορείς να ξεκουραστείς) και να αποφεύγω οτιδήποτε με ανχώνει.....

Παρασκευή θα πάω για την αιμοδοσία των αναλύσεων και θα δούμε τί θα γίνει...


Tassos67i λες ότι έχω αυτοπεποίθηση για να μπορώ να αυτοχαρακτηρίζω τον εαυτό μου έτσι. Δεν είναι θέμα αυτοπεποίθησης, είναι θέμα αναγνώρησης της πραγματικότητας. Και ναι, αν με δεις στον δρόμο και κυκλοφορώ, ιδικά τις μέρες που ξυπνάω με "κέφια" για να φτιάξω τον εαυτό μου, θα πεις πως αυτή η κοπέλλα δεν έχει καμία σχέση με αυτά που μας λέει στο φόρουμ. Η πραγματικότητα όμως ξέρεις πια είναι? ότι τα "ωραία" ρούχα, τα ψηλά παπούτσια, τα καλοκαιρινά χτενίσματα στα μαλιά και το Lipgloss στα χείλια είναι απλά μια καλοφτιαγμένη βιτρίνα. Τόσο καλοφτιαγμένη και περιποιημένη που ξεγελάει ακόμη και τους ιδικούς στα ψυχικά προβλήματα....

Ναι, έχω δει πολλές φορες ψυχολόγο, τόσο όσο καιρό ήμουνα έγκυος, όσο και όσο καιρό ήμουνα στο νοσοκομείο με την μικρή. Εκεί μου τον έφεραν οι παιδιάτροι γιατί είχαν δει πως είχα τρελλαθεί και ήθελαν κάπιον να με παρακολουθεί και να με βοηθήσει. Ε αυτό που έβλεπαν οι παιδιάτροι δεν μπορούσε να το δει ο ψυχολόγος... Γιατί? η βιτρίνα έκριβε τα πάντα....

sweetOctober έχω 2 παιδάκια... έναν γιο ο οποίος τώρα είναι 4μιση ετών και γεννήθηκε στις 30 βδομάδες κύησης (6 μηνών και 3 βδομάδων) και με τον οποίο πέρασα πάρα πολύ καιρό στο νοσοκομείο με διάφορα προβλήματα αλλά τώρα ευτυχώς είναι καλά, και μία κορούλλα η οποία γεννήθηκε στην 27η βδομάδα (6 μηνών ακριβώς) και η οποία χρειάστηκε να κάνει το πρώτο της χειρουργείο μέσα στο τρίτο 24ωρο της ζωής της. Από τότε που την γέννησα ήμαστε συνεχώς στα νοσοκομεία (άπό Μάιο μέχρι Νοέμβριο ήμασταν μόνιμοι κάτοικοι και είναι εκεί που με πήρε πολύ από κάτω).

Παιδιά ξέρετε πως είναι να έχεις 2 φωνές μέσα στο μυαλό σου, η μία μιλάει πάντα λογικά, η άλλη πάντα παράλογα, και να παλεύεις μέρα-νύχτα με αυτές τις 2 φωνές? Να ξέρεις τί είναι το σωστό για σένα αλλά να επιλέγεις να μην το κάνεις, να βλέπεις ότι παίρνεις φόρα, φόρα κατηφόρα, και να μην σταματάς, ή μάλλον να σταματάς, να βλέπεις πίσω σου πόσο πολύ έχει πέσει κάτω, να βλέπεις μπροστά σου ότι η κατηφόρα συνεχίζετε και να λες "ε εντάξη, τόσο έπεσα, ακόμα λίγο δεν χάθηκε ο κόσμος" και να αφήνεσε...... να αφήνεσε να πέφτεις........... και να πέφτεις............. να απομακρίνεσε όλο και πιο πολύ από αυτό που πραγματικά θα ήθελες..... και να μην σε νοιάζει, να φτάνεις στο σημείο να λες "άστο τώρα τί να προσπαθίσω αφού και πάλυ θα ξανακυλίσω, η κατηφόρα είναι πιο εύκολη" και πάει και πάει...... Αυτό ζω εδώ και 1 χρόνο......

[mum2]

είχα κατάθλιψη μετά τη γέννα της δεύτερης κόρης μου έκλαιγα ασταμάτητα ,ήμουν 9 μήνες ένα ράκος . Ο άντρας μου έλειπε , δεν είχα καμία βοήθεια κ είχα και ένα τετράχρονο στο σπίτι και ήθελε κι εκείνο φροντίδα και έβλεπε μια μαμά που δεν αναγνώριζε. Κι επειδή τα κιλά μου είναι συνδυασμένα παντα με την ψυχολογία μου ήρθα και έγινα 82 απο 106 κ φυσικά τα ξαναπηρα όλα αφότου το ξεπέρασα.Όλοι μου έλεγαν μπράβο κι εγώ στο σπίτι έκλαιγα . Όταν γύρισε ο άντρας μου έπαθε σοκ , είδε ένα φάντασμα με μαύρους κύκλους χωρίς διάθεση για τίποτα .Μας πήρε καιρό να συνέλθουμε οικογενειακώς .Ψάξε βρες βοήθεια κ,όλα θα πάνε καλά, δικαιολογημένα τα συναισθήματά σου .Το παιδί σου κινδύνεψε ,το παράξενο θα ήταν να είχες κουράγιο να ασχοληθείς με τα κιλά σου!όλα θα πάνε καλά !

[polinaki1983]

Αφιερωμένο στα 2 θαύματα της ζωής μου......

"Μαμμα, σαγαπώ πολύ πολύ" "Πόσο δηλαδή Ανδρέα μου?" "Ως το φεγγάρι και πάλε πίσω μαμμα μου" και ένα δυνατό φιλί σκάει στα χείλια μου.....

Σας αγαπάω αγγελούδια μου

Τόσο περίπου σαγαπώ

[sweetOctober]

λυπαμαι polinaki, ευχομαι συντομα να χαμογελασεις ξανα και να ειναι για παντα!

[polinaki1983]

Καλησπέρα σας και πάλι μετά από πολύ καιρό.... Το ξέρω, και πάλι χάθηκα, αλλά είναι τόσα που με κρατάν μακριά όχι μόνο από σας αλλά και από τους γύρω μου....

Ο γάμος μου με έχει κουράσει τόσο πολύ που έχω πια παραιτηθεί από αυτόν... Εχω παραιτηθεί από τον εαυτό μου... Εχω φτάσει στο σημείο κάπιες φορές να νιώθω πως ούτε τα μωρά μου δεν με γεμίζουν πια... Πιος? Εγώ που έκανα τα πάντα για να είναι καλά και ευτυχισμένα, να μην μπορώ πια να τους προσφέρω τίποτα...

Οσο για τον εαυτό μου, αστα να πάνε..... Ούτε στον καθρέφτη κοιτάζομαι πια, ούτε με ενδιαφέρει τί θα φορέσω ούτε τίποτα..... Το μόνο που κάνω για μένα, όσο και να ακούγετε αστείο, είναι το καθημερινό μου μπάνιο. Τίποτα άλλο....

Προσπαθώ να βρω πράγματα να με γεμίζουν αλλά τίποτα.... Είχα τις τούρτες μου, αλλά και αυτές αφού είναι μόνο με παραγγελίες, και δεν έχω συνεχώς, δεν μπορούν να μου προσφέρουν πολλά... Αποφάσισα να ξεκινήσω λίγο με το ράψιμο, αλλά και αυτό στοιχίζει και οκ, από μόνη μου δεν κατάφερα ακόμα πολλά... Δεν ξέρω τί να κάνω... Δεν ξέρω πια με τι να ασχολιθώ για να ξελασπώσω από τον βούρκο που έχω πέσει....

[Eve_ed]

Γεια σου Πολινάκι! Μπορεί να μη με ξέρεις, αλλά εγώ σε γνωρίζω μέσα απ' τα γραπτά σου και να σου πω την αλήθεια σε θαύμαζα, έως σε ζήλευα για την αυτοπεποίθηση που απέπνεες.. (ίσως γιατί εγώ πάντα έπασχα στον τομέα αυτόν..) Λοιπόν, δε θα σταθώ στα υπόλοιπα, θέλω μόνο να εφιστήσω την προσοχή σου σε ένα σημείο: Ψάχνεις έξω απο σένα να βρεις κάτι/κάποιον να πιαστείς, αντί να ψάξεις μέσα σου, στην Πολίνα!!! Ούτε τα αγγελούδια σου, ούτε οι δικοί σου άνθρωποι, ούτε τα χόμπυ σου θα σε βοηθήσουν αν εσύ πρώτα δε συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Για τους χ,ψ λόγους (και απ΄ότι κατάλαβα ήταν ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟΙ, εφόσον αφορούσαν την υγεία του μωρού σου) πάχυνες. Ε, και; Όπως τα χασες, θα τα ξαναχάσεις. Απ' ότι θυμάμαι, είσαι σλιβαρισμένη, άρα έχεις μια - μικρή έστω- βοήθεια κι απο κει.. Και κυρίως σταμάτα να κρίνεις τόσο αυστηρά τον εαυτό σου και να τον τιμωρείς.. Εδώ μέσα τουλάχιστον να ξέρεις υπάρχουν άτομα -δηλώνω πρώτη το παρόν- που πιστεύουν σε σένα, ότι μπορείς να τα καταφέρεις να γίνεις και πάλι η πρόσχαρη Πολίνα που έδινε τόσο ωραίες συμβουλές μαγειρικής!

[polinaki1983]

Αγαπητοί φίλοι γεια σας.

Μετά από αρκετό καιρό, άρχισα να συνέρχομαι από τον πάτο που είχα φτάσει και αποφάσισα να ξεκινήσω σιγά σιγά να βλέπω και εμένα. Εφτασα τα 108 κιλά... Το sleeve δεν με βοηθά πια μιας και τρώω σχεδόν κανονική μερίδα τροφής πια. Αρχες του μήνα που διανύουμε αποφάσισα πως έπρεπε να αρχίσω πια διατροφή, αλλά όχι αυτήν που είχα κάνει παλιά. Ηθελα κάτι νέο, κάτι διαφορετικό, και πάνω από όλα μία "φίλη" να είναι δίπλα μου στην όλη προσπάθεια. Ρωτώντας λοιπόν βρήκα μία διατροφολόγο η οποία έρχετε στον δικο σου χόρο και είπα να την δοκιμάσω. Ετσι στις 7 Οκτωβρίου ήρθε, της είπα όλο μου το ιστορικό χωρίς να κρίψω ότι επέστρεψα πίσω στην βουλιμία, συζητήσαμε, με μέτρησε, βγάλαμε το διατροφολόγιο μου όπως μου άρεσε εμένα και ξεκινήσαμε. Είμαστε καθημερινά σε τηλεφωνική επικοινωνία, και αυτό με βοηθάει πολύ. Επίσης μου έκανε το διατροφολόγιο σε γραμμάρια γιατί της είπα πως με βολεύει πιο πολύ.

Ξεκίνησα, και πιστεύω πως τα πάω καλά, αν και δεν μπορώ να ξεκολίσω το μυαλό μου από τις συνήθειές μου.....

Εχουμε ξανά ραντεβού στις 31 του μήνα για να δούμε το αποτέλεσμα.

Θα σας ενημερώνω που και που για την πορία μου και θα χαιρόμουν πολύ αν μπορούσα να έχω κάπιους από εσάς δίπλα μου.

Φιλικά

Πωλίνα

[anna65]

Πωλινάκι μου γλυκό, χαίρομαι που μας ενημερώνεις για τις εξελίξεις σου! Το ότι η επέμβαση δεν ήταν πανάκεια, αυτό το ξεκαθαρίζουμε πάντα πριν το χειρουργείο. Αλλά είναι μια λύση προς τη σωστή κατεύθυνση, ένα εργαλείο που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις. Όσο κι αν η σληβ έχει σταματήσει να λειτουργεί, εξακολουθεί το στομαχάκι σου να είναι μικρό (μικρότερο από πριν το χειρουργείο), οπότε δεν ξεκινάς από το μηδέν αλλά με μια σημαντική υποβοήθηση.
Αχ το άτιμο το μυαλό, όπως λέει και ο καθηγητής "η επέμβαση γίνεται στο στομάχι, όχι στον εγκέφαλο". Εκεί βοηθάει μόνο η καλή παρέα!