Οδεύοντας για το φώς στην άκρη του τούνελ!

[dora_th]

Πωλινακι χαιρομαι που σε νοιωθω σε διαθεση αλλαγης και ανανεωσης .
Ξεκινα χωρις να πιεζεσαι κι ολα καλα θα πανε . Αφου βρηκες τη δυναμη ν αρχισεις να βλεπεις κι εσενα μπορεις να εισαι αισιοδοξη και να χαμογελας πλεον . Το χρωστας και στην Πωλίνα και στα 2 αγγελουδια σου .
Και να σαι σιγουρη οτι θα είμαστε πολλοι διπλα σου .

[Mak]

Πωλίνα μου, γεια σου και μένα, πολύ λυπάμαι για τον εγκλωβισμό που βιώνεις στην καθημερινότητά σου, νιώθω την απόγνωση σου. Όλα τα προβλήματα σε εμπόδισαν να "εκμεταλλευτείς" την καλή περίοδο της σληβ και να φτάσεις στο βάρος που επιθυμούσες. Δεν είναι καθόλου λίγα αυτά που πέρασες και περνάς. Αν είσαι εσύ καλά, θα είναι και τα παιδάκια σου. Αυτή είναι η μεγάλη ευθύνη που έχουν όλες οι μανούλες. Ταυτόχρονα όμως, ζεις και σε μια κουραστική και δύσκολη σχέση που δε σου προσφέρει πολλά σε προσωπικό επίπεδο... Δεν είμαι ειδική στο θέμα γάμος, φαντάζομαι όμως πως αν δεν είχες τα παιδιά σου που δε φταίνε σε τίποτα, αλλιώς θα χειριζόσουν την αδιέξοδη σχέση με τον άντρα σου. Αφού όμως έτσι έχουν τα πράγματα, τι να πω, βάλε στην καθημερινότητα σου ανθρώπους που είναι θετικοί απέναντί σου και μπορούν να σε ανεβάσουν. Όχι να σε κολακέψουν , όχι να σου "χαϊδέψουν" τα αυτιά. Να σε αγαπούν και να σε αποδέχονται. Να σου δώσουν αλήθεια και ειλικρίνεια. Στήριξη και δύναμη να συνεχίσεις τη ζωή σου. Και εσύ από τα λίγα που ξέρω για σένα, είσαι άνθρωπος που αγαπάς τη ζωή σου, έχεις πάθος, έχεις ενδιαφέροντα.. Μακάρι να ξαναβγούν στην επιφάνεια και να αντλείς ευχαρίστηση και νόημα...

[polinaki1983]

Originally posted by anna65
Πωλινάκι μου γλυκό, χαίρομαι που μας ενημερώνεις για τις εξελίξεις σου! Το ότι η επέμβαση δεν ήταν πανάκεια, αυτό το ξεκαθαρίζουμε πάντα πριν το χειρουργείο. Αλλά είναι μια λύση προς τη σωστή κατεύθυνση, ένα εργαλείο που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις. Όσο κι αν η σληβ έχει σταματήσει να λειτουργεί, εξακολουθεί το στομαχάκι σου να είναι μικρό (μικρότερο από πριν το χειρουργείο), οπότε δεν ξεκινάς από το μηδέν αλλά με μια σημαντική υποβοήθηση.
Αχ το άτιμο το μυαλό, όπως λέει και ο καθηγητής "η επέμβαση γίνεται στο στομάχι, όχι στον εγκέφαλο". Εκεί βοηθάει μόνο η καλή παρέα!

Anna μου, καλή μου Αννα πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε... Οσο αφορά της σληβ, δυστυχώς καλή μου τώρα τρώω πιο πολύ από πριν (ή να το πω καλύτερα, μπορώ να κρατήσω στο στομάχι μου πιο πολύ φαγητό από πριν) γιατί μην ξεχνάς είχα τον δακτύλιο ο οποίος με εμπόδιζε να τραφώ σωστά. Ομως να σου πω κάτι? Αν τα καταφέρω τώρα θα είναι με την δικιά μου θέληση και δύναμη, και αυτό θα έχει πιο πολύ αξία για μένα παρά από την βοήθεια ενός χειρουργείου, κιας είναι πιο δύσκολο. Τουλάχιστον θα έχω "δαμάσει" το μυαλό.....

[polinaki1983]

Originally posted by dora_th
Πωλινακι χαιρομαι που σε νοιωθω σε διαθεση αλλαγης και ανανεωσης .
Ξεκινα χωρις να πιεζεσαι κι ολα καλα θα πανε . Αφου βρηκες τη δυναμη ν αρχισεις να βλεπεις κι εσενα μπορεις να εισαι αισιοδοξη και να χαμογελας πλεον . Το χρωστας και στην Πωλίνα και στα 2 αγγελουδια σου .
Και να σαι σιγουρη οτι θα είμαστε πολλοι διπλα σου .

Dora μου προσπαθώ όσο μπορώ να αλλάξω διάθεση και ανέβω λίγο για μένα πάνω από όλα. Το τί με έκανε να σκεφτώ λίγο? Αρχισε να χειμωνιάζει και κανένα ρούχο μου περσινό δεν μου κάνει (ήμουνα στα 90 βλέπεις...). Εχω ρούχα από πιο παλιά που ήμουνα στα 100+ κιλά, προ χιρουργείου αλλά αρνούμαι πισματικά να ανοίξω εκείνη την βαλίτσα και να πάρω το παραμικρό από μέσα. Ξέρω πως αν την ανοίξω δεν θα υπάρχει επιστροφή για μένα πια, και δεν θέλω να το κάνω. Ετσι, ότι και να γίνει εγώ θα ξαναφορέσω τα ρούχα που έχω στην ντουλάπα μου.... Αυτός είναι και ο στόχος...

[polinaki1983]

Originally posted by Mak
Πωλίνα μου, γεια σου και μένα, πολύ λυπάμαι για τον εγκλωβισμό που βιώνεις στην καθημερινότητά σου, νιώθω την απόγνωση σου. Όλα τα προβλήματα σε εμπόδισαν να "εκμεταλλευτείς" την καλή περίοδο της σληβ και να φτάσεις στο βάρος που επιθυμούσες. Δεν είναι καθόλου λίγα αυτά που πέρασες και περνάς. Αν είσαι εσύ καλά, θα είναι και τα παιδάκια σου. Αυτή είναι η μεγάλη ευθύνη που έχουν όλες οι μανούλες. Ταυτόχρονα όμως, ζεις και σε μια κουραστική και δύσκολη σχέση που δε σου προσφέρει πολλά σε προσωπικό επίπεδο... Δεν είμαι ειδική στο θέμα γάμος, φαντάζομαι όμως πως αν δεν είχες τα παιδιά σου που δε φταίνε σε τίποτα, αλλιώς θα χειριζόσουν την αδιέξοδη σχέση με τον άντρα σου. Αφού όμως έτσι έχουν τα πράγματα, τι να πω, βάλε στην καθημερινότητα σου ανθρώπους που είναι θετικοί απέναντί σου και μπορούν να σε ανεβάσουν. Όχι να σε κολακέψουν , όχι να σου "χαϊδέψουν" τα αυτιά. Να σε αγαπούν και να σε αποδέχονται. Να σου δώσουν αλήθεια και ειλικρίνεια. Στήριξη και δύναμη να συνεχίσεις τη ζωή σου. Και εσύ από τα λίγα που ξέρω για σένα, είσαι άνθρωπος που αγαπάς τη ζωή σου, έχεις πάθος, έχεις ενδιαφέροντα.. Μακάρι να ξαναβγούν στην επιφάνεια και να αντλείς ευχαρίστηση και νόημα...

Γιώτα μου τί κάνεις? Εχω δει φωτογραφίες σου και είσαι πραγματικά υπέροχη! Μιας και το ανέφερες για τον γάμο μου, πριν περίπου 1μισή μήνα πήρα την απόφαση να χωρίσω. Δεν πήγαινε άλλο η κατάσταση, και ο "κύριος" βρήκε και σπίτι και έφυγε από κοντά μας. Ναι δεν λέω, στην αρχή ήταν δύσκολα για μένα, ιδικά τα βράδια, όμως συνήθησα και μου άρεσε το ότι είχα την υρεμία μου, είχα τον χρόνο μου να σκεφτώ, να πάρω αποφάσεις. Πάνω που πήρα την τελικά απόφαση, να σου ο "κύριος" να επιστρέφει και να ζητάει ακόμα μία ευκαιρία, και να λέει πως μπορώ να τα πετάω όλα κτλ.... Εγώ το μόνο που του είπα ήταν ότι θέλω την υσιχία μου, είτε είμαι μαζί του είτε όχι, και ότι αν θέλει να έρθει ας έρθει, αλλά με το παραμικρό πρόβλημα που θα μου κάνει θα προχωρίσω διαζύγιο και θα τον βρει ο επιδότης πια. Ας πόυμε ότι τώρα είναι ύσιχα τα πράγματα, τουλάχιστον δεν με προσβάλλει, θέλει να κάνει την διατροφή μου μαζί μου και να τρώει ότι ακριβώς και εγώ... Τώρα θα δείξει... Εγώ να γίνω καλά και αυτός αν θέλει να μείνει, ας το φροντίσει. Αλλιώς bye-bye....!!!

[anna65]

Originally posted by polinaki1983
Μιας και το ανέφερες για τον γάμο μου, πριν περίπου 1μισή μήνα πήρα την απόφαση να χωρίσω. Δεν πήγαινε άλλο η κατάσταση, και ο "κύριος" βρήκε και σπίτι και έφυγε από κοντά μας. Ναι δεν λέω, στην αρχή ήταν δύσκολα για μένα, ιδικά τα βράδια, όμως συνήθησα και μου άρεσε το ότι είχα την υρεμία μου, είχα τον χρόνο μου να σκεφτώ, να πάρω αποφάσεις. Πάνω που πήρα την τελικά απόφαση, να σου ο "κύριος" να επιστρέφει και να ζητάει ακόμα μία ευκαιρία, και να λέει πως μπορώ να τα πετάω όλα κτλ....

Αχ Πωλίνα μου, βίοι παράλληλοι... Εγώ πήρα την απόφαση να του ζητήσω να ξεκουμπιστεί, κι αυτός πήγε στο εξοχικό μας λέγοντας σε όλους πως είναι εκεί για δουλειές. Και επάνω που άλλαξα το στάτους στο φατσοβιβλίο, άρχισα να ηρεμώ και να βρίσκω τον εαυτό μου, να σου ο καλός μου "πώς τα πετάω όλα" και τα λοιπά και ξαναεπέστρεψε στην οικία, ούτε γάτα ούτε ζημία... Νομίζω πως απλά δεν έχει ωριμάσει αρκετά η ιδέα μέσα μου, θέλω να αλλάξω ζωή αλλά από την άλλη δεν έχει τελειώσει αυτό που μας ένωσε. Όσο υπάρχει αυτό το κάτι, μάλλον θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί, όσο κι αν στιγμές στιγμές νιώθω πως πνίγομαι...

[NADINE_ed]

Καλώς το Πωλινάκι μας!
Πόσες φορές χωρίζουμε μέχρι την μοναδική πραγματικά φορά που θα συμβεί;
Τόσες όσες κι οι ταλαντεύσεις μας οι συναισθηματικές.Γιατί αν ήμασταν μέσα μας έτοιμες
και σίγουρες πως αυτό θέλουμε,δεν πα να έχτιζε τα πόδια του με τσιμέντο στο σπίτι ο άλλος...
θα γκρεμίζαμε με κομπρεσέρ το πατωμα προκειμένου να ελευθερωθούμε από μια σχέση,που έχει τελειώσει.
Μέχρι τότε είμαστε λίγο..."τραβάτε με κι ας κλαίω".Ναι μεν,αλλά πολλά τα αλλά.Και βολεύει να ρίξουμε στον άλλον
την ευθύνη της επιλογής της επανασύνδεσης και να σταθούμε παθητικά θετικά στην κίνηση αυτή,που ικανοποιεί
την πλευρά του φόβου προς το μεγάλο βήμα της αλλαγής.Και συνεχίζουμε να είμαστε με το ένα πόδι έξω από τη σχέση
και το άλλο μέσα και το κέντρο βάρους κάπου ενδιάμεσα στο κενό.Κι η ζωή μας κυλά μ'εμάς στα χαμένα,απλά διεκπεραιωτικές
ως προς τις υποχρεώσεις και από ποιότητα ζωής και χαρά,καλά κρασιά!Κι εγώ είμαι της υπομονής,της αναβολής,της αμφιθυμίας,
του μαζοχισμού,της αυτοθυσίας,δεν εγκαταλείπω εύκολα,δε με λυπάμαι,παλιά ούτε καν με αγαπούσα.Για όσα θέματα όμως
βρήκα τη δύναμη έστω κι αργά να απεμπλακώ,ευγνωμονώ το Θεό για τη δύναμη,που μου έδωσε κι έτσι τώρα απολαμβάνω
τις καλύτερες ευκαιρίες ζωής,που με περίμεναν.Λυπάμαι κάποιες στιγμές για τα χρόνια που έχασα,για τον πόνο που γέννησε αιμάτωμα,
αλλά μετά σκέφτομαι πως έκανα την εκάστοτε περίοδο το καλύτερο που μπορούσα δεδομένων των συνθηκών και του ποιά ήμουν,
πως κάλιο αργά παρά ποτέ,αφήνω πίσω το παρελθόν και συγκεντρώνομαι όσο μπορώ στο τώρα και τις όποιες χαρές του.Δεν αρκεί
το όνειρο μόνο...Να βαστιόμαστε γερά από μια φαντασίωση όσο λικνιζόμαστε στο γκρεμό της καθημερινότητας.Μερικές φορές
τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ'όσο τα λογίζει ο φόβος μας.Αρκεί να ξεκινήσουμε τα βήματα ένα ένα προς τη σωστή κατεύθυνση
και καλώς εχόντων των πραγμάτων κάποια στιγμή θα φτάσουμε.Το σημειωτόν ξέρουμε πού μας κρατά δεμένους.Τι τελικά επιλέγουμε;

[polinaki1983]

Originally posted by anna65

Originally posted by polinaki1983
Μιας και το ανέφερες για τον γάμο μου, πριν περίπου 1μισή μήνα πήρα την απόφαση να χωρίσω. Δεν πήγαινε άλλο η κατάσταση, και ο "κύριος" βρήκε και σπίτι και έφυγε από κοντά μας. Ναι δεν λέω, στην αρχή ήταν δύσκολα για μένα, ιδικά τα βράδια, όμως συνήθησα και μου άρεσε το ότι είχα την υρεμία μου, είχα τον χρόνο μου να σκεφτώ, να πάρω αποφάσεις. Πάνω που πήρα την τελικά απόφαση, να σου ο "κύριος" να επιστρέφει και να ζητάει ακόμα μία ευκαιρία, και να λέει πως μπορώ να τα πετάω όλα κτλ....

Αχ Πωλίνα μου, βίοι παράλληλοι... Εγώ πήρα την απόφαση να του ζητήσω να ξεκουμπιστεί, κι αυτός πήγε στο εξοχικό μας λέγοντας σε όλους πως είναι εκεί για δουλειές. Και επάνω που άλλαξα το στάτους στο φατσοβιβλίο, άρχισα να ηρεμώ και να βρίσκω τον εαυτό μου, να σου ο καλός μου "πώς τα πετάω όλα" και τα λοιπά και ξαναεπέστρεψε στην οικία, ούτε γάτα ούτε ζημία... Νομίζω πως απλά δεν έχει ωριμάσει αρκετά η ιδέα μέσα μου, θέλω να αλλάξω ζωή αλλά από την άλλη δεν έχει τελειώσει αυτό που μας ένωσε. Όσο υπάρχει αυτό το κάτι, μάλλον θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί, όσο κι αν στιγμές στιγμές νιώθω πως πνίγομαι...

Εγώ είναι στιγμές που απλά με φοβίζει η μοναξιά..... Πολλές φορές έχει περάσει από το μυαλό μου το "αν χωρίζω θα βρεθεί κάπιος άλλος στον δρόμο μου που να αγαπήσει τα παιδιά μου και εμένα?" και αυτό με τραβάει πίσω.....

[polinaki1983]

Originally posted by NADINE
Καλώς το Πωλινάκι μας!
Πόσες φορές χωρίζουμε μέχρι την μοναδική πραγματικά φορά που θα συμβεί;
Τόσες όσες κι οι ταλαντεύσεις μας οι συναισθηματικές.Γιατί αν ήμασταν μέσα μας έτοιμες
και σίγουρες πως αυτό θέλουμε,δεν πα να έχτιζε τα πόδια του με τσιμέντο στο σπίτι ο άλλος...
θα γκρεμίζαμε με κομπρεσέρ το πατωμα προκειμένου να ελευθερωθούμε από μια σχέση,που έχει τελειώσει.
Μέχρι τότε είμαστε λίγο..."τραβάτε με κι ας κλαίω".Ναι μεν,αλλά πολλά τα αλλά.Και βολεύει να ρίξουμε στον άλλον
την ευθύνη της επιλογής της επανασύνδεσης και να σταθούμε παθητικά θετικά στην κίνηση αυτή,που ικανοποιεί
την πλευρά του φόβου προς το μεγάλο βήμα της αλλαγής.Και συνεχίζουμε να είμαστε με το ένα πόδι έξω από τη σχέση
και το άλλο μέσα και το κέντρο βάρους κάπου ενδιάμεσα στο κενό.Κι η ζωή μας κυλά μ'εμάς στα χαμένα,απλά διεκπεραιωτικές
ως προς τις υποχρεώσεις και από ποιότητα ζωής και χαρά,καλά κρασιά!Κι εγώ είμαι της υπομονής,της αναβολής,της αμφιθυμίας,
του μαζοχισμού,της αυτοθυσίας,δεν εγκαταλείπω εύκολα,δε με λυπάμαι,παλιά ούτε καν με αγαπούσα.Για όσα θέματα όμως
βρήκα τη δύναμη έστω κι αργά να απεμπλακώ,ευγνωμονώ το Θεό για τη δύναμη,που μου έδωσε κι έτσι τώρα απολαμβάνω
τις καλύτερες ευκαιρίες ζωής,που με περίμεναν.Λυπάμαι κάποιες στιγμές για τα χρόνια που έχασα,για τον πόνο που γέννησε αιμάτωμα,
αλλά μετά σκέφτομαι πως έκανα την εκάστοτε περίοδο το καλύτερο που μπορούσα δεδομένων των συνθηκών και του ποιά ήμουν,
πως κάλιο αργά παρά ποτέ,αφήνω πίσω το παρελθόν και συγκεντρώνομαι όσο μπορώ στο τώρα και τις όποιες χαρές του.Δεν αρκεί
το όνειρο μόνο...Να βαστιόμαστε γερά από μια φαντασίωση όσο λικνιζόμαστε στο γκρεμό της καθημερινότητας.Μερικές φορές
τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ'όσο τα λογίζει ο φόβος μας.Αρκεί να ξεκινήσουμε τα βήματα ένα ένα προς τη σωστή κατεύθυνση
και καλώς εχόντων των πραγμάτων κάποια στιγμή θα φτάσουμε.Το σημειωτόν ξέρουμε πού μας κρατά δεμένους.Τι τελικά επιλέγουμε;

Καλημέρα Ναταλάκι μου!!!! Δυστυχώς έχεις απόλυτο δίκαιο.... Οπως έγραψα και πιο πάνω, είναι φορές που φοβάμαι στην σκέψη της μοναξιάς (όχι πως τώρα δεν είμαι μόνη μου στον κόσμο μου, αλλά λέμε τώρα)... Και επίσης είναι και το ότι λυπάμαι τους γύρω μου, λυπάμαι να πληγώσω με την απόφασή μου..... Και φυσικά εννοείτε ότι πληγώνω εμένα, που δεν με λυπάμαι μιας και "καλά να πάθω" με τις επιλογές μου... Αυτό είναι που προσπαθώ να αλλάξω αυτό τον καιρό, και να καταφέρω να πάρω τις τελικές αποφάσεις μου με κεντρικό αποτέλεσμα την δικιά μου ευτυχία κιας πληγωθούν/κλάψουν/πονέσουν οι άλλοι... Και θα το καταφέρω, θα το καταφέρω γιατί πρέπει...

[polinaki1983]

Καλησπέρα σας!!!!! Προχθές είχαμε ραντεβου με την διατροφολόγο. Τα αποτελέσματα στην ζυγαριά ήταν λίγο αποθαρριντικά, μείων 1μιση κιλό, αλλά έχασα αρκετούς πόντους από όλο το σώμα, και ίσως για την ζυγαριά να οφείλετε το γεγονός ότι περιμένω περίοδο και είμαι φουσκωμένη.

Κάναμε κάπιες αλλαγές στην διατροφή και έχουμε επόμενο ραντεβού στις 18 του μήνα.

Αναμένουμε λοιπόν!!!

[Scarllet_D]

Αντε και εις ανωτερα!!!!!

[DimitrisM]

polinaki1983 καλως σε βρηκα κι εσενα, οντας προσφατα εγγεγραμμενος στο φορουμ. Διαβασα την ιστορια σου απνευστι, συγκινηθηκα, στενοχωρηθηκα, θυμωσα, ταυτιστηκα και πηρα θαρρος. Εχω κι εγω στο ενεργητικο μου, οχι ενα αποτυχημενο χειρουργειο sleeve, αλλα ενα πετυχημενο. Απλα εγω με την αβλεψια μου και την ελλειψη πειθαρχιας μου προκαλεσα την αποτυχια του. Ειχα χασει 38 κιλα και πηρα πισω 41,5, μεσα σε 3 χρονια. Και τωρα ξεκιναω παλι την προσπαθεια με διατροφη και γυμναστικη. Μην απελπιζεσαι γιατι δεν εισαι μονη....ουτε στον αγωνα που κανεις ουτε σε ολα αυτα που σκεφτεσαι. Εδω θα ειμαστε να τα λεμε

[eve30++]

pollinaki,

Μπράβο για την απώλεια!!! μην κοιτάς μόνο τη ζυγαριά, κοίτα το όλο σύνολο!!!
:thumbup:

[polinaki1983]

Καλησπέρα σας.... Το κιλάκι που έχασα το πήρα πίσω.... οχι όμως και τους πόντους ( και αυτό είναι το παράξενο)...

Παραιτήθηκα για λίγο από την διατροφή μου λόγω κάπιων συμβάντων... έπεσα σε ψιλοκατάθληψη και τώρα προσπαθώ να μαζέψω τα συντρήμια μου, να βγάλω από το μυαλό μου ότι ο Θεός με θεωρεί ανίκανη, ή τουλάχιστον έτσι με κάνει να νιώθω, και να συνεχίσω από εκεί που έμεινα, με στόχο στις επόμενες 2 βδομάδες που θα κάνω για να δώ την διατροφολόγο μου, να έχω χάσει ξανά αυτό το κιλάκι που επέστρεψε.

[eve30++]

Polinaki, Kαλημέρα

ε, μη μασάς τερτίπια της παλιοζυγαριάς είναι...πχ. φούσκωμα απο όσπρια,από αγχος, από λίγο αλκοόλ, από ξέχασα να πιω νερό χθες...αλλιώς θα ένιωθες και πρησμένη...και οι πόντοι θα επέστρεφαν και αυτοί...
χαλάρωσε και μην κάνεις αρνητικές σκέψεις, τα πράγματα θα πάρουν την σειρά τους σιγα σιγά σε όλους τους τομείς...ιδιαίτερα στα θέματα υγείας εύχομαι να έχουν πάει όλα κατ ευχήν.