Οδεύοντας για το φώς στην άκρη του τούνελ!

[stelios_ed]

Όλα καλά λοιπόν,καλή συνέχεια!
Όσο για το λεβάιν,εμένα προσωπικά δεν με ενοχλούσε,για την ακρίβεια δεν το ένιωθα καν...Μόνο όταν το έβγαλαν,ένιωσα κάτι να γλυστράει και τίποτα άλλο.
Μου κάνει εντύπωση η ενέργεια σου να γράφεις κιόλας...εγώ έκανα 4 μήνες αν θυμάμαι καλά να γράψω(δεν ήμουν και τόσο ενεργός στα φόρουμ τότε)

[Αδαμαντια_ed]

ΠΩΛΙΝΑΚΙ ΜΑΣ ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ ΕΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ ΣΣΣΣΣΣΣΣ ΜΑΣ ΕΛΕΙΨΕΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ!!!!!!!!!!
ΑΝΤΕ ΚΑΛΕΣ ΚΑΤΗΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΑ ΝΕΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΣΟΥ!
ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΙΛΑΚΙΑ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ

[polinaki1983]

Originally posted by lessing
Πωλινα διαβασα στο αλλο ποστ οτι ειχες το ρινογαστρικο κ περασες τη νυχτα του Αγιου Βαρθολομαιου.Τι ειναι αυτο ρε παιδι; Τωρα εισαι καλα;Πονας στο στομαχι η αλλου;

Καλημέρα! Το ρυνογαστρικό είναι ένα σωληνάκι που μπαίνει από την μύτη και κατεβαίνει στο στομάχι μέσα. Μου έκανε τον λεμό μου χάλια, άστα να πάμε. Το στομάχι μου δεν το πόνεσα καθόλου σε συμείο που σκεφτόμουνα βρε μπας και με δουλεύουν? μπας και δεν έγινε τίποτα? μα ούτε ένα τράβηγμα? ούτε μια κράμπα? τίποτα? Μόνο τα έντερα πονούσα λίγο αλλα αυτό πέρασε. Τώρα δεν πονάω τίποτα. Μόνο τραβήγματα στις πολύ μικρές μου ραφές.

[maroulaki_ed]

polinaki!!!

σιδερενια και καλες απωλειες!

αντε γραψε μας απο τις σημειωσεις σου οποτε μπορεσεις!

[polinaki1983]

Originally posted by stelios
Όλα καλά λοιπόν,καλή συνέχεια!
Όσο για το λεβάιν,εμένα προσωπικά δεν με ενοχλούσε,για την ακρίβεια δεν το ένιωθα καν...Μόνο όταν το έβγαλαν,ένιωσα κάτι να γλυστράει και τίποτα άλλο.
Μου κάνει εντύπωση η ενέργεια σου να γράφεις κιόλας...εγώ έκανα 4 μήνες αν θυμάμαι καλά να γράψω(δεν ήμουν και τόσο ενεργός στα φόρουμ τότε)

Εμένα με ενοχλούσε πάρα πολύ. Ισως επειδή γενικός έχω στενό εσωτερικά λαιμό (να καταλάβεις χάπια δεν μπορώ να πιώ σχεδόν καθόλου, δεν πάνε κάτω. Με το ζόρι και ενώ πνήγομαι για να τα πιώ)
οσο για την ενέργειά μου, σε όλα μου ανεξερέτως τα χειρουργεία συνέρχομαι πολύ εύκολα. Αυτό κάνει εντύπωση και στους γιατρούς μόυ πάντα. Να φανταστείς, χτες πήγα με τον άντρα μου για ψώνια σε ένα παζαράκι ξεπουλημάτων που έγινε.
Ανάλογα σε αυτή την επέμβαση άρχισα να συνέλθω γιατί είχα το ρινογαστρικό και αρνούμουνα να συκοθώ από το κρεβάτι γιατί μου έφερνε αναγούλες με το που συκονόμουνα.
Οκ δεν μπορώ να πω ότι δεν ζαλίζομαι, μόνο το πρωί όταν είναι να συκοθώ από το κρεβάτι, αλλά μόνο αυτό. Φυσικά εννοείτε πως δεν κάνω δουλιές στο σπίτι, αν και θέλω ο αντρας μου δεν με αφήνει. όμως νιώθω πολύ καλά.
Πρέπει να είναι θέμα οργανισμού.

[maroulaki_ed]

Πολινακι?


καποια κοπελα ειχε βαλει ενα συνδεσμο απο μια κυρια απο την Κυπρο που ειχε κανει σληβ ονοματι ανι γιαννικου νομιζω


τωρα ετσι στο λεω γιατι περιγραφει εκει πολλα και λεει πως θα ηθελε να εχει και παρεα σε ολο αυτο


αμα το βρω το βιντεο της θα σου πω

δυστυχως δε μπορω να τη βρω τωρα αλλα θα δουμε


ρε συ πως περνα ο καιρος!!!!! πρωτα με ενθουσιασμο μετα απογοητυευτηκες που εφυγε ο γιατρος σου και τωρα βρισκεσαι και συ στους μανικωμενους!!!! απιστευτο!!!

[polinaki1983]

Ναι όντος ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα. Αν το βρεις δώσε μου το να την δω. Θυμάσε σε πιο τόπικ?

[maroulaki_ed]

http://www.youtube.com/user/annieyia.../5/bAeEiVRY-d8


ελα το βρηκα!!!

[polinaki1983]

Το βρήκα και εγώ. Της έστειλα είδη μύνημα στο φατσοβιβλίο. !!!! Σε ευχαριστώ πάντος

[polinaki1983]

Ήρθε η ώρα να σας γράψω την περιπέτειά μου σχετικά με το χειρουργείο μου.

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Μέρα εισαγωγής. Σηκώθηκα το πρωί, έντυσα τον μικρό, έκανα ένα ωραίο μπανάκι, ντύθηκα και εγώ, πήρα όλα μου τα χαρτιά και την βαλιτσούλα μου και φύγαμε.

Πήγα τον μικρό στο σχολείο και ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς το νοσοκομείο. Εφτασα εκεί κατά τις 8:15 και μέχρι να βρω να παρκάρω έγινε 8:45!!!!! Πήγα μέσα, έκανα τα χαρτιά της εισαγωγής, μου έδωσαν τον φάκελό μου και πήγα πάνω στον θάλαμο και περίμενα σε μια έθουσα με άλλα άτομα που θα γίνονταν εισαγωγή, μέχρι να με φωνάξουν.

Κατά τις 11:00 με φώναξαν, μου έκαναν ένα σορό ερωτήσεις για τα χαρτιά του ιστορικού μου και μου ζήτησαν όλες τις εξετάσεις μου. Τις είδαν και είπαν πως θα τις επαναλαμβάναμε ξανά εκείνη την μέρα για να έχουμε πιο σωστή εικόνα. Ετσι, μου πήρανε 6 μπουκαλάκια αίμα και κάναμε καρδιογράφημα.
Και πάλι πήγα στην αίθουσα αναμονής μέχρι να ετοιμαστεί το δωμάτιό μου.

Γύρω στις 12 μας έφεραν φαγητό. Ψάρι φιλέτο στο φούρνο με πατάτες. Αν και ήταν σαν νερόβραστο, το απόλαυσα σαν το τελευταίο μου γεύμα!!!!!!

Στις 12:45 μας είπαν να περάσουμε στα δωμάτιά μας. Ευτυχώς είμαι σε δίκλινο. Δεν θα άντεχα το τετράκλινο με τίποτα. Συγύρισα τα πράγματά μου, έβαλα τις πιτζαμούλες μου και έκατσα στο κρεβάτι. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Προσπάθησα να τα αφήσω στο πίσω μέρος του μυαλού και άρχισα να διαβάζω το βιβλίο μου.

Μετά από καμιά ώρα ήρθε ένας γιατρός, και με ρώτησε όλο το οικογενειακό μου ιστορικό. Όταν του είπα για καρδιοπάθειες, υπερτάσεις, χοληστερόλη, καρκίνους γυρνάει και μου λέει «πλούσιο ιστορικό, απ? όλα έχει ο μπαξές» και χαμογέλασε. Τέλος πάντων έφυγε και ήρθε η αναισθησιολόγος. Ξανά ιστορικό, και εξέταση. Μου είπε πως θα ήμουνα το τελευταίο χειρουργείο της Πέμπτης. Έφυγε και εγώ συνέχισα το βιβλίο μου μέχρι να ?ρθουν η μαμά, ο σύζυγος κτλ.

Όταν έφυγαν όλοι μπήκα να κάνω μπάνιο και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν με χωρούσε η ντουζιέρα!!!!!! ʼτιμη κοινωνία!!! Όλα τα νερά βγήκαν έξω αλλά δεν με ένοιαζε. Ας φρόντιζαν να μην έβαζαν ντουζιέρα 70Χ70!!!!

Κοιμήθηκα αρκετά ήρεμα και με αγωνία για την επομένη μέρα!!!

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Η μεγάλη μέρα έφτασε και εγώ πιο έτοιμη από ποτέ!!!!! Με ξύπνησαν στις 6 και μου έδωσαν 3 χαπάκια να πιω. Σηκώθηκα, έκανα ένα μπανάκι και τα ήπια και περίμενα να έρθει η μαμά μου αλλά και η ώρα να μου φωνάξουν πως θα πάμε πάνω χειρουργείο.

Γύρω στις 9:30 ήρθαν οι γιατροί και μου είπαν πως λόγο πίεσης των χειρουργείων ίσως να μην γίνει το δικό μου και να γίνει την επομένη. Μου είπε ο ίδιος ο διευθυντής πως θα απολογηθεί προσωπικά αν συμβεί αυτό.

Απογοητεύτηκα αλλά περίμενα, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Φεύγοντας οι γιατροί έμεινε ο γιατρός μου πίσω και μου είπε πως τα χειρουργεία είναι κανονισμένα από 4-5 μήνες πριν και πως πίεσε για να μπει το δικό μου τώρα γιατί ήξερε πόσο πολύ το ήθελα. Και έφυγε.

Γύρω στις 14:30 μου ανακοίνωσαν ότι τελικά θα χειρουργηθώ την επομένη αλλά δεν είχαν τίποτα να μου δώσουν να φάω. Για να είμαι ειλικρινής ούτε εγώ είχα όρεξη και έτσι έφαγα ένα γιαουρτάκι και λίγο ζελέ.

Ευτυχώς που ήταν εκεί και η μαμά μου και πέρασε η μέρα. Στο γύρο που έκαναν οι γιατροί το απόγευμα είχαν πει πως θα είμαι το πρώτο χειρουργείο της επόμενης μέρας. Το βράδυ ήρθε ο μπαμπάς και ο άντρας μου και κάναμε λίγη παρέα. Πέρασε και αυτή η μέρα.

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Και πάλι σηκώθηκα πρωί, έκανα μπάνιο και περίμενα τον άντρα μου να έρθει να μου δώσει φιλάκι και να μου ευχηθεί καλή επιτυχία. Ήρθε στις 7 και έφυγε, και ήρθε στις 7μισι ο μπαμπάς μου. Εγώ ήμουν έτοιμη και περίμενα.

Γύρω στις 9 ήρθαν οι γιατροί και λέει ο διευθυντής στους άλλους «Γιατί η κοπελιά μας είναι ακόμα εδώ? Δεν είπαμε θα πήγαινε πρωί-πρωί?» «Κάποιο πρόβλημα έχει το μηχάνημα του sleeve λέει ένας γιατρός, και πήγε ο Παιδονόμου (ο γιατρός μου δηλαδή) να το φτιάξει.» Γυρνάει προς εμένα ο διευθυντής και μου λέει «Απολογούμαι κορίτσι μου που έγιναν έτσι τα πράγματα, κάνε υπομονή και όλα θα γίνουν» και με κτύπησε στον ώμο και έφυγαν.

Είπα στον μπαμπά μου να φύγει αφού δεν ξέραμε τι θα γίνει, και όταν ήξερα κάτι θα τον έπαιρνα τηλέφωνο.
Στις 9:25 ήρθε η sister και μου λέει ετοιμάσου, πάω να σου φέρω την ρόμπα και πάμε χειρουργείο!!!! Πήρα αμέσως τον μπαμπά μου τηλέφωνο και του το είπα και πήρα και τον άντρα μου. Την μαμά θα την έπαιρνε ο μπαμπάς.

9:51 βρισκόμουνα στο χειρουργείο με βάση το ρολόι τους εκεί. Με μετέφεραν στο τραπέζι του χειρουργείου και άρχισαν να με ετοιμάζουν. Κάλτσες για θρόμβωση, φλέβες για τους ορούς, και άρχισαν να με δένουν. Εγώ με την σταθερή μου ατάκα στα χειρουργεία «Θα με σταυρώσετε?» έσπασα τον πάγο που υπήρχε εκεί και άρχισαν να μου ρωτάνε διάφορα πράγματα. Ηρθε ο χειρούργος μου και μου είπε «Όλα εντάξει Πολύμνιά μου?» «Όλα μια χαρά» του λέω. «Θα ξεκινήσουμε όπως είπαμε, λέει, με την αφαίρεση και αν όλα είναι οκ και το επιτρέπουν οι καταστάσεις θα γίνει και το sleeve». «Θα γίνει, του λέω, το ξέρω πως θα γίνει». «καλή επιτυχία» μου λέει «Στα δικά σου χέρια» του λέω και χαμογέλασε!
10:11 μου είπε η αναισθησιολόγος πως θα μου έβαζε κάτι στον ορό να ηρεμίσω.
10:12 ήταν η τελευταία φορά που είδα το ρολόι.

«Πολύμνια, Πολύμνια ξύπνα, τελειώσαμε» άκουσα μια φωνή να με φωνάζει. Ανοίγω τα μάτια και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να γυρίσω προς το ρολόι. 14:19. Θυμάμαι τα πάντα εκεί. Θυμάμαι που μου έφεραν δίπλα το κρεβάτι μου και μου είπαν σιγά-σιγά να μεταφερθώ σ? αυτό και γυρνάω και τους λέω «πάλι θα πηδήξω?» γελούσαν όλοι και με βοήθησαν να πάω από το φορείο στο κρεβάτι μου. Με ετοίμασαν κτλ και πήγαμε στο δωμάτιό μου.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Θυμάμαι πως δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. ʼκουγα τα πάντα γύρω μου. Θυμάμαι να με πασπατεύω να δω τι έχω πάνω μου για να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Βρήκα την παροχέτευση και χάρηκα, βρήκα το ρινογαστρικό (το σωληνάκι που κατέβαινε από την μύτη στο στομάχι) και ταράχτηκα. Νόμιζα πως αυτό που ένιωθα στον λαιμό μου ήταν από το σωληνάκι που σου κατεβάζουν στο χειρουργείο. Σκέφτηκα, οκ μια μέρα θα είναι, Αποκλείετε παραπάνω.

Το απόγευμα ήρθαν οι γιατροί και με ρώτησαν πως νιώθω. «Με ενοχλεί αυτό» τους λέω και τους έδειξα το ρινογαστρικό. Για λίγο θα είναι, είπαν, μην σε ανησυχεί. Και έφυγαν.

Νύχτωσε, έφυγαν και οι δικοί μου, και εγώ ξεκίνησα να υποφέρω. Δεν είχα πόνους στο στομάχι και στην εγχείριση γενικός. Είχα φοβερούς πόνους στο λαιμό μου. Νόμιζα πως σκιζόταν. Δεν μπορούσα να ηρεμίσω. Μου έβαλαν ένα δυνατό παυσίπονο που μου είπαν πως είναι σαν υπνωτικό/ναρκωτικό. Με κοίμισε κανά δύορο και μετά ανά 10 λεπτά έβλεπα το ρολόι. Δεν περνούσαν με τίποτα οι ώρες.

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Επιτέλους ξημέρωσε. Με σήκωσαν λίγο να κάτσω στην καρέκλα αλλά το ρινογαστρικό μου προκαλούσε αναγούλες και φοβερούς πόνους στον λαιμό που τους ζήτησα να ξαπλώσω ξανά?.

Η μέρα πέρασε σχετικά καλά, δεν είχα πόνους παρά μόνο αυτή την κατάρα στην μύτη μου. Είχα όλη μέρα επισκέψεις και έτσι προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι. Οι γιατροί είπαν πως πάω μια χαρά και πώς να κάνω υπομονή για το ρινογαστρικό, είναι εκεί για το καλό μου.

Το βράδυ του Σαββάτου κοιμήθηκα σχετικά καλά μπορώ να πω.

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Ο άντρας μου ήρθε από τις 8:30 κοντά μου γιατί ήθελε να είναι δίπλα μου. Ο λαιμός μου ΧΑΛΙΑ! Ούτε σάλιο δεν μπορούσα να πάρω κάτω. Ήταν σαν να κατάπινα λεπίδες. Με είχε πιάσει και βήχας και μια συνεχής τάση εμετού. Κάθε φορά που έβηχα ο ρινογαστρικός έβγαζε από το στομάχι καφοηδή ακαθαρσίες και υγρά. Οι γιατροί είπαν πως είναι φυσιολογικό, και πως πρέπει να τον αντέξω γιατί είναι το μόνο πράγμα που να δείχνει το τι γίνεται μέσα στο στομάχι μου και την βελτίωσή του. Μου συνέστησαν να κάνω γαργάρες με γλυκό τσάι για να ηρεμίσει λίγο ο λαιμός. Όντος το δοκίμασα και δούλεψε.

Κυριακή απόγευμα μου έβγαλαν και τον καθετήρα.
Η μέρα πέρασε με πολλά-πολλά τηλεφωνήματα και επισκέψεις από τους γονείς μου και τα αδέλφια μου.


Το βράδυ όμως ήταν?? Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου!!!!! Να μην μπορώ να καταπιώ, να βήχω συνεχώς, να νιώθω ότι πνίγομαι και να κλαίω από τον πόνο.
Αν είναι δυνατόν, ολόκληρη εγχείρηση δεν με ενοχλούσε και με ενοχλούσε ο λαιμός μου!!!!!! Κατά τα μεσάνυχτα, τους έδωσε το οκ ο γιατρός και μου έδωσαν ένα πολύ δυνατό ηρεμιστικό και κοιμήθηκα κανά τρίωρο.

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Η μέρα με βρίσκει πολύ κεφάτη. Σηκώθηκα και έκανα μια βολτούλα στον διάδρομο. Ο άντρας μου ήρθε και με βρήκε στην καρέκλα και πολύ-πολύ χάρηκε!!! Μου λέει επιτέλους χαμογελάς και έχεις χρώμα!!!!!!

Ο λαιμός μου χειροτέρευε αλλά το πάλευα όλη μέρα με τις γαργάρες με το τσάι.

Η μέρα πέρασε πολύ χαλαρά και όμορφα. Ηρθε και η μαμά το απόγευμα, κάναμε ένα υπέροχο μπάνιο και ένιωθα άλλος άνθρωπος.
Έφερε και τον μικρό μαζί της για ένα λεπτό και τον πήρε ο άντρας μου, γιατί τους είχε τρελάνει να έρθει νοσοκομείο και να με δει. Μέχρι και το ότι κτύπησε το χέρι του είπε ψέματα στην μαμά μου τάχα για να τον φέρει νοσοκομείο!!!!!! Αυτά τα μικρά είναι διαολάκια από κούνια!!!!! Μόλις με είδε λοιπόν έμεινε και με κοίταζε και γεμίσανε τα ματάκια του, και του λέω έλα να σου δώσω ένα φιλάκι αγάπη μου, δεν έχει τίποτα η μαμά μην ανησυχείς. Τον φίλησα και έφυγαν για να μην βλέπει άλλο το μωρό. Μετά τρέλανε τον μπαμπά του για το τι έχει η μαμά κτλ!

Το βράδυ της Δευτέρας και πάλι ανυπόφορο. Είχε σπάσει και η φλέβα μου και μου έβαλαν σε άλλο σημείο τον ορό και με πονούσε υπερβολικά εκεί που τον έβαλαν. Δεν μπορούσα να ηρεμίσω, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν άντεχα με τίποτα τον πόνο στον λαιμό μου και είχα και τον πόνο στο χέρι από τον ορό??. Μου χορήγησαν και πάλι το παυσίπονο/υπνωτικό/ναρκωτικό αλλά τίποτα δεν έκανε. Ούτε με ηρέμησε, ούτε με κοίμισε, ούτε με ζάλισε.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Ξημέρωσε η Τρίτη.
Οι νοσηλεύτριες ανάφεραν στους γιατρούς τι μου συμβαίνει και είπαν πως όλα τελειώνουν, Τετάρτη ήταν η μέρα που θα έκανα την εξέταση με το βάριο και θα έβγαινε το ρινογαστρικό!!! Μόλις το άκουσα αυτό ηρέμησα.

Η φλέβα και πάλι έσπασε, και αφού πια δεν είχε μείνει φλέβα
μη σπασμένη στο δεξί χέρι, βάλαμε τον ορό στο αριστερό χέρι.

Η μέρα κύλισε μοναχικά μιας και όλοι επέστρεψαν στις δουλειές τους. Ο λαιμός μου συνέχιζε να με ενοχλεί αλλά ίσως επειδή ήξερα πως τελείωνε το μαρτύριο, δεν έδινα σημασία.

Γύρω στις 19:20 καθώς ξάπλωνα και περίμενα τον σύζυγο μου, κατά λάθος τραβήχτηκε το ρινογαστρικό και έφυγε από την θέση του. Ο πόνος στον λαιμό και σε όλο μου τον οισοφάγο δεν υποφερόταν με τίποτα. Κτύπησα του κουδούνι και ακριβώς εκείνη την ώρα ήρθε και ο άντρας μου. Μου είχε φέρει και ένα υπέροχο συνδυασμό με ορχιδέες, απλά τέλειο!!!!!! Έρχεται λοιπόν η νοσοκόμα και μου λέει «να στο βγάλω ή να το σπρώξω να πάει στην θέση του?» «ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΕΙΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ» προσπάθησα να φωνάξω. Το έβγαλε λοιπόν. Ένοιωσα σαν μια λεπίδα να με ξέσκιζε εκείνη την ώρα. Ξάπλωσα 5 λεπτάκια, να ηρεμήσω, και μετά ήμουν άλλος άνθρωπος!!!! Μες την τρελή χαρά!!!!!!!!!!!!!

Το βράδυ κοιμήθηκα πολύ όμορφα!

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Ξημέρωσε!!!!!!! Περιμένω να έρθει η ώρα να πάμε να κάνουμε την εξέτασή μου επιτέλους και να μπορέσω να πιω μια γουλιά τσάι!!!!
Ηρθαν οι γιατροί και επιτέλους ήρθε και ο δικός μου!!! Ο διευθυντής μου λέει «Μπράβο κορίτσι μου, είσαι από τα λίγα άτομα που άντεξαν το ρινογαστρικό μέχρι το τέλος!!!!! Ξέρω πως η εξέτασή σου σήμερα θα είναι πολύ καλή και έτσι θα πας σπίτι σου απόψε. Να σε αποχαιρετήσω λοιπόν και να σου ευχηθώ να μην μας ξαναχρειαστείς» κάναμε χειραψία και έφυγε.

Ο γιατρός μου έμεινε και μου είπε πως όλα πήγαν πολύ καλύτερα από όσο περίμενε, πως δεν δυσκολεύτηκε καθόλου και πως θα με δει ξανά στον μήνα. Τον ευχαρίστησα και έφυγε χαμογελαστός.

Ηρθε η διαιτολόγος, και μου έδωσε οδηγίες και πήγαμε να με ζυγίσει στην ζυγαριά εκεί στο τμήμα, γιατί το γραφείο της ήταν στην άλλη πλευρά του νοσοκομείου. Μέρα εισαγωγής στην ζυγαριά σπίτι και στην δικιά της ζυγαριά ήμουνα ακριβώς 125 κιλά. Τετάρτη, όταν ζυγίστηκα με έδειξε η ζυγαριά εκεί 118,300!!!! Της λέω αποκλείετε. Κάποιο λάθος θα είναι. Μου λέει ναι είναι πολλή διαφορά αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Και το σημείωσε κάτω. Μου λέει θα σε δω την μέρα που θα έρθεις καις τον γιατρό. Και έφυγε.

Έκανα και το βαριούχο γεύμα, όλα μια χαρά, και περιμένω να μου αφαιρέσουν τον ορό και την παροχέτευση για να κάνω ένα μπάνιο σαν άνθρωπος. Μου τα αφαιρούν γύρω στις 17:00 κάνω το μπάνιο μου και ετοιμάζομαι.

Έρχομαι σπίτι κατά τις 18:30 και αμέσως τρέχω να βγάλω τα βαριά ρούχα από πάνω μου και να ζυγιστώ. 118!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Δεν το πίστευα!!!!!

Κάπου εδώ λοιπόν ξεκινάει το ταξίδι της κατηφόρας!!!!

[lessing_ed]

ω λα λα!:thumbup:

[Maria Hope]

ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ???? ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΩΛΙΝΑΚΙ ΜΟΥ:thumbup: ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΚΑΤΗΦΟΡΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ:w ink1:....
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΩ ΤΡΕΛΗΣ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ:sniff: ΜΕ ΕΧΕΙ ΠΙΣΑΕΙ ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ.....ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΝΑ ΜΠΩ ΕΓΩ ΧΙΡΟΥΡΓΕΙΟ....ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΩ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ....ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΗΔΗ ΛΙΠΟΘΥΜΗ ΑΠΟ ΦΟΒΟ.....:tumble:
ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΗΚΕΣ ΛΙΓΟ ΑΛΛΑ ΤΕΛΟΣ.....ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΚΑΛΑ.....ΒΛΕΠΩ ΚΑΙ ΤΙ ΤΙΚΕΡΑΚΙ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ???????????? ????????????:bisou:
ΤΕΛΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ:wink1::roll::thumbup:

[polinaki1983]

Αμμα δεν βαρεθήκατε να το διαβάσετε μια χαρά είμαστε!!!!!! Ακόμα είχα κιάλλα να γράψω, πχ τα συναισθήματά μου, αλλά λέω άστο, θα πάει 2 σελίδες!!!!!!

[maroulaki_ed]

μα καλαααααααααα!!! τελεια ολα αλλα τα συναισθηματα ειναι το ζουμιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!!!!! εννοειται θα γραψεις!!!!

[polinaki1983]

Αντε να σας πω. Να σας πω αυτό που νιώθω αυτές τις μέρες. Νιώθω ότι η ζυγαριά μου κάνει πλάκα. Νιώθω ότι είπε να παίξει λίγο μαζί μου και μου δείχνει ότι θέλει.....
Επίσης δεν πεινάω, δεν νιώθω καν ζήλια για φαγητό. Οι άλλοι τρώνε διάφορα, σήμερα έφτιαξα και ένα υπέροχο φαγητό μοσχομυρίζει ακόμα όλο το σπίτι, και μένα καν δεν μου περνάει από το μυαλό ότι θα ήθελα να το φάω. Δεν ζηλεύω το φαγητό. Μου αρκεί και αυτό που "τρώω" (πίνω δηλαδή). Αφού ξέρω πως σε κάπια φάση στους επόμενους μήνες θα μπορώ και πάλι να φάω όλα αυτά που μαγειρεύω, απλα σε μικρές μερίδες.

Ενα πράγμα όμως ζηλεύω πολύ. ΤΟ ΝΕΡΟ!!!!!! Δεν έπεινα πολύ νερό ούτε πριν, μπορεί 2 φορές την μέρα, αλλά αυτές τις 2 φορές έπεινα μισό λίτρο αμέσως. Μόνο έτσι ξεδιψούσα. Τώρα το μετράω όχι σε γουλιές, αλλά σε κουταλάκια του γλυκού και μπορώ να πιώ μόνο 4-5 την φορά. Δεν νιώθω καθόλου να ξεδιψάω. Πίνω νερό, τσάι, χυμούς, ζωμούς, αλλά δεν νιώθω τίποτα να με ξεδιψάει.
Δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρω να το συνιθήσω αυτό, αλλά πολύ το ζηλεύω που οι άλλοι μπορούν να πιουν ένα ποτήρι νερό αμέσως και εγώ όχι......

Τώρα θα πείτε, πάει αυτή τρελλάθηκε. Δεν τρώει τίποτα, κιόμως σκεφτετε το νερό αντί το φαγητό.

Δεν τρελλάθηκα, απλά δυψάωωωωω....................