Results 1 to 15 of 18
Thread: κατάθεση ψυχής
-
06-12-2010, 18:31 #1
- Join Date
- Aug 2010
- Posts
- 268
κατάθεση ψυχής
λοιπόν κατα καιρούς γράφω διάφορα για μένα σε πολλά τόπικ, αλλά πιστεύω ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω πρόσωπο με πρόσωπο τη διαταραχή μου και να ψάξω τις αιτίες. Μου φαίνεται βουνό!!
Να πω ότι είμαι 23 χρονών, ύψος 1.57 και στα κιλά 51. Ακούγεται καλό έτσι? όχι, είμαι μια χοντρέλω. Βλέπω άτομα στο ύψος μου και στο ίδιο καλούπι που είναι όλες τους 45 κιλα... Από τα 14 ξεκίνησε το πρόβλημα καθώς λόγω δυσκολίας προσαρμογής στο άγχος του σχολείου είχα βάλει 2 κιλάκια...47 ήμουν τότε.. Το ΄σωμα μου δεν άλλαξε, με την έννοια "μεγαλώνεις, νορμαλ να βάλεις". Δεν πήρα άλλο ύψος ή ανάπτυξη γενικά, καθώς είχα στα 11 την περίοδο μου. Από τότε πήρα την ανιούσα. Δεν έτρωγα όλη μέρα και γουρούνιαζα τα βράδια 3-4 φορές τη βδομάδα. Οι ποσότητες φαγητού στα βουλιμικά αυξάνονταν συνεχώς και έφταξα τα 60 κιλά στα 16 μου περίπου. Με κάμποση πείνα έφτασα 55, άρχισα να περιορίζω υδατάνθρακες, 53, πήγα για σπουδές, 52(σιγά τα ωα) και μετά κόλλησα. Ανακάλυψα άτκινς και πήγα 48. Θυμήθηκα τα βουλιμικά και πετάχτηκα στα 54. Πήγα σε διαιτολόγο και μου έκανε λιπομέτρηση, με βρήκε 32.9%, πράγμα απίστευτο αφού γυμνάζομαι με βάρη(ναι υπάρχουν και αξιοσημείωτοι για γυναίκα μυς κάτω από όλο το λίπος), και ντάξει δεν είμαι στεγνή αλλά οι μυς μου φαίνονται κάπως. Μου έκανε έναν υπολογισμό σύμφωνα με τον οποίο για να πάω στο 15%λίπους(θέλω να ασχοληθώ με τον αθλητισμό) διατηρώντας τη μάζα μου πρέπει να γίνω 44.5 κιλά. Και 47 δέχομαι κυρία μου. Εδώ και δυο χρόνια ζω μόνο για τα κιλά μου, δε βγαίνω έξω, δε ζω, δεν ασχολούμαι με κάτι άλλο, κιλά και διάβασμα(το πρώτο συχνά λειτουργεί εις βάρος του πρώτου.)
Προσπαθώ να σκεφτώ τις αιτίες που όποτε νιώσω μόνη και εισπράξω αδιαφορία ή κάτι με χαλάσει τέλοσπάντον τρώω 5000 θερμίδες σε 1 ώρα. και πρήζομαι. Και αφήνομαι και δεν μπορώ να το νικήσω να φτιάξουν όλα... θα μου πειτε είναι ψευδαίσθηση αυτό, πως όταν φύγουν τα κιλά όλα θα είναι ωραία, αλλά κατα καιρους που έπεφτα αρκετά ειλικρινά γινόμουν άλλος άνθρωπος, λειτουργούσα διαφορετικά λόγω αυτοπεποίθησης κλπ.
Είχα πολλούς ανεπλήρωτους έρωτες στο σχολείο που με σημάδεψαν. Κι ας με παρακαλούσαν άλλοι τόσοι. Είχα οιγογενειακά προβλήματα, η οικογένεια μου σχεδόν διαλύθηκε και αν και τώρα όλα είναι μια χαρά, οι σχέσεις μου με τον πατέρα μου δεν είναι ιδιαίτερα καλές. Οι γονείς μου ήταν το πιο σημαντικό πράγμα για μένα και είναι, αλλά τους απογοήτευσα πολλές φορές. Αν ήταν άλλοι ίσως να με έδιωχναν. Αλλά αυτό συνέβη γιατί απομακρύνθηκαν από μένα λόγω των προβλημάτων και δεν ήταν κοντά μου να με συμβουλέψουν, να μου δώσουν δύναμη. Επίσης ο πατέρας μου είναι υπερβολικά εγωιστής και αλαζόνας και τις μισες φορές που ανοίγω το στόμα μου, με όλους συνεννούμε μια χαρά, αυτός μου επιτίθεται. Και παρόλο που ξέρει ότι φταίει ποτέ δε ζητάει συγνώμη. Μια στο τόσο θυμάται να πει για όλα τα καλά μου αλλά δεν θα καταφέρει να τελειώσει την πρόταση αν δεν προσβάλει κιόλας. Προσπαθώ όσο μπορώ αλλά βάζει ταμπέλες και είναι πάντα σίγουρος ότι αυτό που έχει στο μυαλό του είναι σωστό .Κι ας του είπαν κατακαιρούς πως ο λόγος που ήθελα να σπουδάσω εξωτερικό είναι για να φύγω μακρυά του.(τελικά τα παράτησα, και τις τελευταίες μέρες πριν αποφασισω να φύγω και με έβλεπε down, σταμάτησε έβλεπε τηλεόραση όταν όλοι καθονταν να με δουν, ''γιατί δεν άντεχε να με βλέπει έτσι'' πού είναι η στήριξή σου???) Τέλσοπάντον, εγώ καταβάθος τους υπεραγαπάω και θυσίασα τα καλύτερα μου χρόνια για να τους βοηθήσω(έχει ολύ δύσκολη δουλειά και δουλεύουμε οικογενειακά) είμαι η μεγάλη και οι εξόδοι μου στο σχολείο ήταν αραιές, έτσι δεν στέριωσα φιλίες, γιατί αφιέρωνα όλο το χρόνο μου στη δουλειά μας. Μόνο μια φίλη έχω στο εξωτερικό και έρχεται 2 φορες το χρόνο. Θα μου πεις σήμερα ΔΕΝ υπάρχουν πραγματικές φιλίες, παντού είναι μόνο ζήλια, κακία και αδυναμία κι αυτό πιστεύω και πλέον δε με πειράζει απλά όταν επενδύεις τα πάντα στην υπέροχη και μεγάαλη σου οικογένεια και κατα καιρούς εισπράττεις μόνο αχαριστία και αδιαφορία, σε λυγίζει. ¨ολοι με στηρίζουν εκτ΄ςο ο πατέρας μου. Δεν ρωτά την πρόοδο μου κι αν μάθει, δεν σχολιάζει. Δεν πέφτει από το εγώ του να πει ένα μπράβο. Τέλοσπα΄ντον κατα καιρους μιλάμε γιαυτά και τα βρίσκουμε αλλά ο χαρακτήρας δεν αλλάζει. Σχέσεις είχα, όχι ολοκληρωμένες, καμιά δεν κρατούσε πολύ(πάνω από 1-2 μήνες) και πάντα μα πάντα θυμαμαι τον εαυτό μου να πληγώνεται από μονόπλευρους έρωτες και να πληγώνει άτομα που τον αγαπούσαν αληθινά. Όταν έβλεπα αποπνικτική αγάπη, φοβόμουν, δεν ήθελα εκτός από όλα τα άλλα να εγκλωβιστώ σε λάθος επιλογές, πάντα τα χαλούσα, κι όπως διαπίστωσα ΠΑΝΤΑ ΕΦΕΥΓΑ ΠΡΩΤΗ ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Ο ΑΛΛΟς (λόγω ανασφάλειας) Τώρα υπάρχει πάλι κάτι και μου αρέσει πολύ, εδειξε πολύ κατανόηση σε όλα χωρίς να γίνεται φορτικός,
αλλά υπάρχει αυτό το αλλά...Φοβαμαι μήπως είμαι μαζί του ν=για να ξεφύγω από την μοναξιά μου. Αυτό είναι λίγο κουλό, γιατί κατα καιρούς με παρακαλούν για παρέα αλλά πα΄ντα χαλά η μέρα μου στη σκέψη και δε πάω πουθενά, μου αρέσει η ασφάλεια στην οποία ζω, απλά κατα καιρούς νιώθω ανία... Φοβάμαι γιατί λόγω ηλικίας θα κάνω πράγματα που θα έπρεπε να είχα κάνει(ολοκλήρωση, ένταξη σε παρέες, εξόδοι) και αγχώνομαι. Και τρώω. Και τα αναβάλλω όλα για 'όταν νιώσω καλά με μένα'.
αυτά τα ΟΛΙΓΑ. λίγο πολυ η ιστορία της ζωής μου- χωρίς λεπτομερειες! εδώ γελάμε!
Ξέρω πως κανείς δε θα με διαβάσει αλλά τα έβγαλα από μέσα μου και πρέπει να κάτσω να μιλήσω με μένα και να σβήσω κάθε μουτζούρα στην κόλλα της ζωής μου!
Πρέπει με κάποιο τρόπο να "εξαγνιστώ" από ότι με έκανε να βυθιστώ στην κατάθλιψη(4 χρόνια πριν).
Και ίσως τελικά αγαπήσω τον εαυτό μου, είτε στα 45 είτε στα 50.
Καλή μου δύναμη..!
- 06-12-2010, 19:15 #2
- Join Date
- Sep 2010
- Posts
- 2,527
εισαι τοσο σιγουρη οτι δε θα σε διαβασει κανεις....
εγω σε διαβασα παντως κ ειμαι σιγουρη πως κ πολλοι αλλοι θα το κανουν...
και δε μπορεις να φανταστεις ποσοοι θα βρουν κομματια απ τον εαυτο τους στα δικα σου γραφομενα...
μπραβο για το κουραγιο σου να νατιμετωπισεις τους δαίμονές σου... μην το υποτιμας... δεν ειναι απλο..
06-12-2010, 22:34 #3
- Join Date
- Dec 2010
- Posts
- 11
Βρες τα με σενα...αγαπησε τον εαυτο σου...σου αξιζουν τα καλυτερα...δηλαδη στην θεση μου θα ειχες αυτοκτονησει?χαχα:smug:
06-12-2010, 23:35 #4
- Join Date
- Jan 2010
- Posts
- 769
fuxia,
πιστεψε με,ξερω ακριβως πως αισθανεσαι.εχω μεγαλη εμπειρια δυστυχως σε προβληματικες οικογενειακες σχεσεις,και βρισκω κοινα με την δικη σου περιπτωση...
ειναι πολυ σκληρο και πολυ δυσκολο να το διαχειριστουμε,ακρη δε βγαινει,ουτε καν με διαλογο.ειναι λυπηρο.
πρεπει να δειξεις ανωτεροτητα,επικεντρωσου στα θετικα που εχουν κανει για σενα και ασε πισω το παρελθον γιατι δεν αλλαζει.μην αφηνεις ολα αυτα να σε επηρεαζουν,ο πατερας σου φερεται ετσι γιατι στο μυαλο του θεωρει οτι αυτο ειναι το σωστο,δε μπορει να διανοηθει και να καταλαβει ποσο κακο σου κανει και σιγουρα δεν το κανει επιτηδες.
07-12-2010, 02:14 #5
- Join Date
- Feb 2006
- Location
- Distant skies...
- Posts
- 1,226
Καλώς ήλθες.
Σε διαβάσαμε αρκετοί.Πολλοί περισσότεροι από αυτούς που θα σου απαντήσουν...
Μερικές φορές η ανάλυση αυτή, όλων των καταστάσεων, είναι κάτι περισσότερο από μια εξιστόριση γεγονότων.Εγώ θα 'λέγα πως μοιάζει με την προβολή του απεγνωσμένου προσώπου μας για να τραβήξουμε την προσοχή που μας λείπει και να δεχθούμε βοήθεια.Αν δε δέχεσαι τη βοήθεια απο εκεί που ελπίζεις,τότε απλά άλλαξε κατεύθυνση...
Καλή δύναμη.
07-12-2010, 04:35 #6
- Join Date
- Sep 2010
- Posts
- 2,266
Υπαρχει περιπτωση να απομακρυνθεις απο την οικογενιακη επιχειρηση;
07-12-2010, 06:26 #7
- Join Date
- Aug 2010
- Posts
- 268
ευχαριστώ για τις απαντήσεις κορίτσια...
lessing όταν τελειώσω τις σπουδές τις δικές μου! δε με πειράζει μου αρέσει να τους βοηθώ αλλά η εφηβεία δε γυρίζει πίσω!
07-12-2010, 11:45 #8
- Join Date
- Aug 2010
- Posts
- 202
Αγαπητή fuxia.
Ναι, η εφηβεία, η ενηλικίωση, οι περασμένοι έρωτες, οι περασμένες φιλίες κλπ, τίποτα δε γυρίζει πίσω.
Το είπε πολύ εύστοχα η Τζώρτζια στους Μπλε: ''Το 70 είδα φως, άρχισε ο χρόνος να'ναι εχθρός μου''.
Πρέπει κάποια στιγμή να κάνεις μία βαθιά αλλά πάνω απ'όλα ειλικρινέστατη αυτοανάλυση, αυτοκριτική και αυτοπροσδιορισμό.
Ό,τι έγινε, έγινε και δεν αλλάζουν αυτά που γίναν. Αυτά που αλλάζουν, είναι αυτά που ΘΑ κάνεις.
Οικογενειακά προβλήματα αντιμετωπίσαμε όλοι, άλλοι μικρά, άλλοι μεγαλύτερα.
Επειδή όπως ακριβώς έχεις καταλάβει, η ζωή συνεχίζεται και δεν περιμένει, καιρός είναι να λάβεις κάποιες αποφάσεις.
Είσαι μικρή ακόμα να σκέφτεσαι πράγματα όπως περασμένους έρωτες κλπ.
Η φιλία είναι ένα τεράστιο θέμα από μόνη της που όλοι καταλαβαίνουμε την αξία της, μόνο όταν δεν την έχουμε στη ζωή μας.
Κάτσε κάτω λοιπόν, ανάλυσε τη ζωή σου, βρες τα σημεία που έφταιξες, βρες τα σημεία που μπορείς να διορθώσεις και μη μασάς.
Θα ξανάχεις προβλήματα στη ζωή σου, θα ξανάχεις κόντρες οικογενειακές.
Το μυστικό είναι να μη λυγίζεις ποτέ, σε τίποτα και σε κανέναν.
Τελειώνω με ένα ακόμα στίχο, Πορτοκάλογλου αυτή τη φορά.
''Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό''.
07-12-2010, 12:04 #9
- Join Date
- Jan 2010
- Posts
- 769
PM79 εχεις πολυ δικιο σε αυτα που λες και ετσι πρεπει να αντιμετωπιζουμε ολοι μας τη ζωη.
Η τελευταια σου αναφορα ομως μου θυμισε μια αντιστοιχη στα σοφα λογια του Joker
"«ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο αλλόκοτο».
Είναι αλήθεια. Κι αυτή είναι μια φράση τόσο δυνατή, που έχουν δικαίωμα να τη γεννούν και να τη χρησιμοποιούν μονάχα εκείνοι οι οποίοι έχουν αγαπήσει πραγματικά ή έχουν γνωρίσει τη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, τα σύνορα ανάμεσα σ? αυτά τα δύο δεν είναι και τόσο ευδιάκριτα..."
07-12-2010, 16:24 #10m&mGuestγεια σου fuxiα
Απο ενα ατομο με σχετικα παρομοιες καταστασεις, εχω να πω μονο αυτο.
"Σε οποιον αρεσουμε για τους αλλους δεν θα μπορεσουμε...."
οσο το θεμα οτι φοβασαι να αφεθεις... καλως ηρθες στο club μου. Αν και καλα κανουμε να προστατευουμε τον εαυτο μας, δεν μας επιτρεπεται να κοβουμε τις γεφυρες μας. οντως η οικογενεια ειναι εκει, σημειο αναφορας για τα καλα και τα κακα, αλλα δεν θα πρεπει να αποτελει τον μονο οριζοντα μας.
Και εγω πιανω τον εαυτο μου να εφευρισκει χιλιαδες δικαιολογιες, για να μη βγει με παρεα, να μην πιστεψει το φλερτ καποιου, να μην γνωρισει νεους φιλους. Αλλες τοσες δικαιολογιες ανακαλυπτω για να προσπερασω (αθελες) προσβολες της οικογενειας μου, κακες συμπεριφορες φιλων μου, και σποντες (οχι και πολυ διακριτικες) γνωστων.
Ετσι αποφασισα και προσπαθω συνειδητα να εφαρμοζω(αν και συχνα δεν τα καταφερνω) την πιο πανω ατακα. Κοινως : οτι γινει! Και αν ξαναπληγωθω, οπως λεει και ο Παπακωνσταντινου "Θα ξερω πως επαιξα και'γω"
ειναι συνεχης ο αγωνας για να ξεπερασεις την εσωστρεφεια και το post σου ειναι ενα καλο βημα.
Και μην ανησυχεις εμεις ειμαστε εδω ...
(για τις αναφορες στα τραγουδια ζηλεψα απο τον ΡΜ και την alexandrita... αυτοι φταινε :) )
07-12-2010, 16:39 #11
- Join Date
- Feb 2010
- Posts
- 121
μαυρισε η ψυχη μου με ην ιστορια της matty πως μπορουν καπ[οιο να βαζουν τους αλλους σε τοσο κινδυνο...ελεος
07-12-2010, 20:27 #12
- Join Date
- Dec 2010
- Posts
- 258
Αχ καλή μου και να ξέρες πόσο ευτυχισμένη θα μουν αν είχα τα κιλά σου!!! και 10 παραπανω πάλι ευτυχισμένη θα μουν!!1:roll:
Τελικά ο καθένας μας έχει το δικό του "βάρος"!
Κοίτα να είσαι καλά πάνω από όλα εσύ πρώτα και άσε τους άλλους αλλού...
Καλή δύναμη σε ότι κάνεις:thumbup:
08-12-2010, 10:27 #13
- Join Date
- Sep 2008
- Posts
- 1,296
Originally posted by alexandrita
PM79 εχεις πολυ δικιο σε αυτα που λες και ετσι πρεπει να αντιμετωπιζουμε ολοι μας τη ζωη.
Η τελευταια σου αναφορα ομως μου θυμισε μια αντιστοιχη στα σοφα λογια του Joker
"«ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο αλλόκοτο».
Είναι αλήθεια. Κι αυτή είναι μια φράση τόσο δυνατή, που έχουν δικαίωμα να τη γεννούν και να τη χρησιμοποιούν μονάχα εκείνοι οι οποίοι έχουν αγαπήσει πραγματικά ή έχουν γνωρίσει τη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, τα σύνορα ανάμεσα σ? αυτά τα δύο δεν είναι και τόσο ευδιάκριτα..."
fuxia,με πολλά πράματα που γράφεις συμπάσχω.η γνώμη μου είναι οτι η λύση στο πρόβλημά σου είναι να βρεις κάτι με το οποίο θα ασχολήσε εσύ κ μόνο εσύ κ θα το κάνεις για σένα κ μόνο ,λίγες φορές την εβδομάδα.που να μην έχει σχέση με την διατροφή κ τις δίαιτες κ τις γυμναστικές,κ ναχει να κάνει με κάτι που σου αρέσει πολύ.όπως μια΄ξένη γλώσσα πχ.
αυτό θα σε κάνει να καταλάβεις οτι μπορείς να απασχολείς το μυαλό σου κ με άλλα πράματα,θα νιώθεις όμορφα κ θα γεμίσεις αυτοπεποίθηση.κ έτσι θα καταλάβεις αν πραγματικά αγαπάς κ θέλεις τον φίλο σου,θα ξεφύγεις από την ανία,κ θα σκέφτεσαι με λιγότερη υπερβολή προβλήματα που έχεις κ που απασχολούν όλο το κόσμο.
08-12-2010, 10:35 #14
- Join Date
- Sep 2010
- Posts
- 2,527
Originally posted by sokolatitsa
μαυρισε η ψυχη μου με ην ιστορια της matty πως μπορουν καπ[οιο να βαζουν τους αλλους σε τοσο κινδυνο...ελεος
08-12-2010, 16:25 #15
- Join Date
- Mar 2008
- Posts
- 9,648
Originally posted by fuxia
Και ίσως τελικά αγαπήσω τον εαυτό μου, είτε στα 45 είτε στα 50.
Καλή μου δύναμη..!
O πατέρας σου δείχνει να είναι το πρόσωπο κλειδί.Μακάρι να βρεις τη δύναμη να μιλήσεις ανοιχτά για όσα σε πληγώνουν και χρειάζεσαι!
Θέλω να πιστεύω πως θα βρεις τη λυτρωτική αγκαλιά κι επιβεβαίωση,που αποζητάς!Κι εγώ στην ηλικία σου αντιμετώπισα τον δικό μου πατέρα.
Καλή σου δύναμη κι από μένα!
Brainzaps/Μυοκλονιες
08-10-2024, 20:27 in Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή