ονειρα

[Arsi]

Originally posted by vince
Arsi είναι παλιό το post και ίσως να μην σε απασχολεί ακόμα η ίδια απορία. Τα όνειρα θα έλεγα είναι μια φυγή ή ακόμα ένα φάρμακο ευτυχίας απέναντι στην πραγματικότητα που απογοητεύει τις ψυχές μας. Όνειρα έκανα πολλά σε μικρότερη ηλικία..τώρα είμαι ένας 30άχρονος με λιγοστά όνειρα. Δεν μου αρκούν τα όνειρα πλέον για να αντιμετωπίσω την πραγματική ζωή. Δεν θα μπορούσα να παραμείνω άλλωστε ένα παιδί που έχει ανάγκη να πιαστεί από σύννεφα. Τα σύννεφα μπορούν να κρατήσουν μόνο τις ψυχές που είναι το ίδιο ελαφριές με αυτά.

Με τον χρόνο ο άνθρωπος μετατρέπει τους πόνους του σε βάρη. Για όσο τα αντέχει η ζυγαριά αντέχει και η ψυχή μας να ισορροπεί. Έχω ξεφύγει αρκετές φορές από αυτή την ισορροπία...άλλωστε δεν θα είχα υποστεί τα όσα ψυχικά τραύματα υπέστη εφόσον ήμουν πιο δυνατός να ισορροπήσω την ζυγαριά πιο αποτελεσματικά.

Η ζωή άλλωστε δεν ανταμείβει τον κάθε άνθρωπο με βάση τα όνειρα του. Αντιθέτως η αξιολόγηση έχει επιβλητική δομή με βάση τις κύριες κοινωνικές εξοχές του ατόμου. Παράδειγμα...Στην ζωή ένα καθίκι που έχει λεφτά δεν αντιμετωπίζεται ως καθίκι αλλά ως λεφτάς. Δεν μιλάω βέβαια για τους μεροκαματιάρηδες, αλλά για ανθρώπους με περιουσία πολλών μηδενικών στο τέλος. Αυτό βέβαια είναι ένα παράδειγμα, δεν είναι ο κανόνας αλλά η αυτοπροβολή της ίδιας της σκέψης που το κάνει κανόνα.

Ας λογιστεί ο καθένας πόσο τηλεκατευθυνόμενη είναι η ζωή από ψεύτικα ιδανικά και θα δει ότι τα μόνα όνειρα που αξίζει να κυνηγάμε είναι αυτά που θα ανταμείψουν μόνο την τσέπη μας..

Vince,όπως έγραψα κ χθες με προβλημάτισες.
Στο σημείο αν τα όνειρα ανήκουν πιο πολύ στα παιδιά κ γιατί.
Εκεί που κατάληξα κάπως είναι πως όντος ανήκουν πιο πολύ στα παιδιά γιατί είναι στο ξεκίνημα του \'σχεδιασμού\' της ζωής τους.Βρίσκονται στο στάδιο που έχουν μπροστά τους ένα κενό βιβλίο κ καλούνται να συμπληρώσουν με τη ζωή τους.Ονειρεύονται σενάρια....

Στη συνέχεια αν δεν αρχίσουν να ακολουθούν τα όνειρά τους αυτά τα ίδια όνειρα έρχονται κ τους πνίγουν.Τότε έρχεται δήθεν κ καλά η προσγείωση στην πραγματικότητα που σημαίνει για πολλούς ισοπέδωση των ονείρων κ η παραδοχή μιας συμβατής ζωής επιβιωσης χωρίς όνειρα.Αυτό το θεωρώ μια δυστυχισμένη ζωή.

Τα όνειρα ανήκουν πιο πολύ στα παιδιά αλλά ανήκουν κ σε όλους γιατί ο άνθρωπος πάντα μπορεί να δημιουργεί,να εξελίσσεται,να ζει.

Τα όνειρα είναι ένα περιστασιακό φάρμακο ευτυχίας φυγής απ\'την πραγματικότητα μόνο όταν είναι εξωπραγματικά κ μένουν στο χώρο της φαντασίας χωρίς να περνάνε στο επόμενο στάδιο.

Τότε είναι που γυρίζουν κ \'πνίγουν\' σαν οτιδήποτε που εξυπηρετεί μόνο τη φυγή απ\'την πραγματικότητα.

Τα ανεκπλήρωτα όνειρα μετατρέπονται σε βάρη που μπαίνουν στη ζυγαριά.Ο πόνος της κατάρευσης των ονείρων είναι πολύ μεγάλος.


Η ζωή επίσης ανταμείβει τον άνθρωπο με τις προσπάθειες που κάνει να ακολουθήσει τα όνειρά του.Με την πίστη στα όνειρά του κ όχι απλά με τα όνειρα που έχει.Είναι μεγάλο το τίμημα κ σκληρή η πορεία γι\'αυτό κ λίγοι πέρνουν αυτό το δρόμο που φαντάζει απροσπέραστος,όμως λίγοι είναι κ αυτοί που κατακτούν μια ευτυχισμένη ζωή.
Το χρήμα ειλικρινά πιστεύω πως δεν είναι τίποτα,είναι ένα μέσο επιβίωσης(κουτσά στραβά μπορούμε να έχουμε τόσο ώστε να επιβιώνουμε)κ ένα μέσο διευκόλυνσης αλλά σε καμιά περίπτωση δεν το θεωρώ τόσο σημαντικό για τη ζωή ενός ανθρώπου.

Όπως κ να αντιμετωπίζεται ο καθένας με πολλά μηδενικά δε με ενδιαφέρει καθόλου κ προσωπικά όσο πλούσιο άνθρωπο κ αν έχω απέναντί μου είναι το ίδιο κ το αυτό με το να έχω έναν άστεγο.Δε δίνει καμιά απολύτως αξία στον άνθρωπο.Μα καμία.

Χαρτιά είναι.

Ειδικά για κάποιον που έχει κ πολλά μηδενικά χωρίς να τα χαίρεται προσανάματα.

[weird]

Όνειρα....

Όνειρα στοχοι ή όνειρα φυγή?

Καμιά φορά, οι ενήλικες ξεχνούν να ονειρεύονται...
φοβούνται μάλλον μην τους πουν ονειροπόλους.. ή παράλογους, με βάση την κοινή λογική.
Δεν βλέπουν παρά μόνο το υπαρκτό, το πραγματικό, το οποίο και ανάγουν στο μόνο δυνατό...

Μα τους διαφεύγει κάτι... υπάρχει ένα πολύ λεπτό όριο, ανάμεσα στην πραγματικότητα και την μη πραγματικότητα.

Πολλά όνειρα, αν και κινούνται στα όρια του εφικτού, απωθούνται απο τον ίδιο μας τον φόβο στο να πάμε κόντρα...
σε ποιό πράγμα?

Μα στο να διαμορφώσουμε, στο να ορίσουμε τη μοίρα μας, φυσικά.

Γιατί η πραγματικότητα, πλάθεται κι απο εμάς τους ίδιους, απο το σύνολο των επιμέρους υποκειμενικών πραγματικοτήτων.

Είμαστε υπεύθυνοι για την έννοια του πραγματικού, την συγκαθορίζουμε μέσα απο πληθώρα στάσεων, δράσεων και επιλογών...


Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε, το παιδί που είμασταν και την αφοβία που είχαμε να οραματιζόμαστε το άπιαστο.. που όμως μπορεί να γίνει τόσο χειροπιαστό.

Λίγη πίστη χρειάζεται μόνο, και η κατεύθυνση απο την πίστη μας, όλου μας του είναι, για να φέρουμε εις πέρας, αυτό που ονειρευτήκαμε.


Δεν γίνονται όλα τα όνειρα πραγματικότητα με την ίδια μορφή που τα ονειρευτήκαμε. Ορισμένα ναι.
Αλλα όχι.

Πάντως και η ίδια η διαδικασία της υπέρβασης, τόσο του εαυτού όσο και του κοινά παραδεκτού ως εφικτού, αξίζει να βιωθεί απο τον καθένα μας προσωπικά...

Γιατί το αποτέλεσμα, εξαρτάται.
Και είναι κάθε φορά, αξιοθαύμαστο :)


Ας ονειρευόμαστε περισσότερο, μένοντας πάντα μέσα στα όρια του ρεαλιστικού, κι ας μην παραδινόμαστε τόσο εύκολα στις κοινά συμφωνημένες εκδοχές των πραγμάτων.