Απολογισμος του ετους που περασε(2010)

[click]

Originally posted by ria
εμ τελικά δεν γινονται ολα μαζι...

σταγονα σταγονα θα γεμισει το ποτήρι της ευτυχιας....
τα πραγματα δεν αλλαζουν ολα μαζι...

σιγα , ηρεμα και συνειδητοποιημενα...

σας φιλώ και να ξερετε οτι θελω να ζητησω ενα μεγαλο ΣΥΓΝΩΜΗ
γιατι μεσα στη πληξη τη μοναξια και τις αυτοκαταστροφικες μου τασεις εχω υπάρξει κάτι που δεν με αντιπροσωπευει.

καλο μεσημέρι ...

[BARB3]

κλικ μου σημερα βρηκα το χρονο και διαβασα τον απολογισμο σου. συγκινηθηκα κι εγω οπως και πολλες αλλες φιλεναδες.
χαιρομαι πολυ που σε γνωρισα και απο κοντα. τοτε επαιρνες τα αντικαταθλιπτικα σου, θυμασαι? την ειχες τη δυναμη μεσα σου, το ειχα καταλαβει. ημουν σιγουρη οτι θα τα πηγαινες καλα, οπως και τα πηγες και τα πας τελεια!
εκανες τρομερα βηματα στη ζωη σου. εισαι αλλος ανθρωπος πλεον.
και καταφερες να με ταρακουνησεις και εμενα καταθετοντας τη ψυχη σου στο "γονεις με ΔΠΤ" και οχι μονο.

σου ευχομαι καθε ευτυχια στη ζωη σου και νομιζω οτι πλεον ειναι καιρος να κοιταζεις τον οριζοντα και να προχωρας μονο μπροστα.

φιλακια πολλα και σε ευχαριστω.

ΥΓ: την προσκληση που σου ειχα κανει δεν την ξεχναω. οποτε θελεις κανονιζουμε.

[click]

εννοειται μπαρμπιτα θα το κανονισουμε! :spin:

[Gilda_ed]

Το 2010 ηταν για μενα μια σχετικά συμπαθητικη χρονιά με τα υπερ και τα κατά της.. Δεν θέλω να θυμάμαι το καλοκαίρι αυτου του έτους που πέρασε γιατί είχα κάποια ψυχολογικά θέματα τα οποία εύχομαι να μην τα ξαναζήσω. Αυτό που μου μένει απο το 2010 και που θελω να θυμάμαι ειναι άυτος ο τελευταίος μήνας. Σε αυτον το μήνα μπόρεσα να βρω ενα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου και εκανα ενα βήμα προς την πολυπόθητη ισορροπια. Ξεκίνησα και κράτησα(!) τη διατροφή και επιτέλους βρήκα την όρεξη και την επιθυμία να γίνω κανονική φοιτήτρια..

Ευχομαι αυτη η χρονιά να φέρει σωματική και ψυχολογική υγεία σε όλους και να μπορέσουμε να εκπληρώσουμε τους στόχους μας. Ε και δεν θα ήταν και άσχημα εαν αυτη τη χρονιά έρθουν στη ζωη μας οι άνθρωποι που θέλουμε (αυτό πάει για όλες τις ερωτοχτυπημένες) :P

[Gilda_ed]

Originally posted by eleni1201
Gilda τι εννοείς όταν λες κανονική φοιτήτρια??

Να παρακολουθω τα μαθήματα κανονικά και να μην διστάζω να προσεγγιζω κάποιον καθηγητή όταν θέλω να τον ρωτήσω κάτι. Παλιά ήταν μεγάλη υπόθεση το να ξυπνησω νωρίς, να πάρω το λεωφορείο και να ειμαι στην αίθουσα..

[crisanta]

Originally posted by click
Το 2010 μου τα εφερε ολα. Ολα τα σημαντικα.
Ξεκινησε δινοντας μου ενα γερο σοκ, συνεχισε προσφεροντας μου αφθονα συναισθηματα... πονο, κλαμα, μοναξια, απελπισια, απογνωση, επιασα πατο.

Και εκεινο το σοκ ηταν η αφορμη να αρχισω να βρισκω αργα-αργα ενα-ενα τα κομματια του παζλ που μου ελειπαν. Επασχα απο χρόνια καταθλιψη, ζουσα στη μοναξια, στην αδρανεια και στο φοβο. Ναι, αυτα τα ηξερα. Αλλα γιατι? Επειδη ολοι ειναι κακοι κι εγω ατυχη? Ετσι νομιζα...
Το σοκ εκεινο ομως μου εφερε στη μνημη ολο μου το παρελθον. Πως εγινε και κατεληξα ετσι? Γιατι δεν ειχα αυτοπεποιθηση απο ενα σημειο της παιδικης μου ηλικιας και μετα? Γιατι δεν ημουν κοινωνικη απο ενα σημειο της παιδικης μου ηλικιας και μετα?
Και θυμηθηκα. Τα θυμηθηκα ολα.
Αλλα την ακρη παλι δεν τη βρηκα. Και γεμισα θυμο και οργη. Για τους γονεις μου και για ολους εκεινους που ηξεραν, εβλεπαν και δεν ασχολουνταν.

Και με επιασε απελπισια. Οτι ειμαι αυτο που σιχαινομαι. Οτι ετσι οπως μεγαλωσα, ετσι οπως με εμαθαν, ετσι θα ειμαι παντα, οτι ειναι στο dna μου η παραιτηση και οι ανασφαλειες. Οτι δε θα ειμαι ποτε οπως θελω να ειμαι.
Μονο ενα πραγμα ηξερα. ΤΙ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ!

Εμεινα σπιτι με συντροφια το σκυλο μου και ατελειωτες σκεψεις αυτοκτονιας. Με μαχαιρι, πηδημα απο ταρατσα, πυροβολισμο, ατυχημα,.. εγκλεισμο σε ψυχιατρικη κλινικη μονιμο... Σκεψεις μονο, ποτε αποπειρες, γιατι ο σκυλος μου ειναι η οικογενεια που διαλεξα και δε θα τον αφηνα ποτε ξεκρεμαστο.

Απο το μονο προσωπο που νομιζα οτι μου ειχε μεινει, εφαγα αλλη μια ηττα. Και καλως εγινε ετσι. Γιατι τοσα χρονια αυτο ηταν το προβλημα μου, περιμενα απο τους αλλους... αλλιως δεν τολμουσα.. τιποτα.

Αρχισα να σκεφτομαι τι θα μπορουσε να βοηθησει. Αντικαταθλιπτικα ελεγα, αλλα δεν εχω λεφτα να παω να μου τα συνταγογραφησουν. Ψυχολογο ελεγα, αλλα δεν εχω λεφτα να τον πληρωνω και δε θελω παλι να ζητησω κι αλλα.

Αρχισα δειλα δειλα βηματα, να προσπαθω να κανω καποια πραγματα εξω που με ζοριζαν τρομερα, αλλες φορες πετουσα με την προοδο και αλλες ενα κοινο αρνητικο συμβαν με τσακιζε και δεν ηθελα να ξαναβγω. Την προοδο δεν ειχα με κανεναν να τη μοιραστω και αυτο με εκανε ακομα χειροτερα.. ειπαμε! ολο περιμενα απο τους αλλους...

Ο καιρος συνεχιζε να περνα και γω προσπαθουσα να βρω μια ακρη, ενα βημα μπροστα, δυο πισω. Δυο μπροστα, ενα πισω. Και καπου εκει, κανονιστηκε και αρχισα συνεδριες με ψυχολογο.

Αρχισα να της μιλαω για την καταθλιψη, τα παιδικα μου χρονια, την αγανακτηση μου απεναντι στην οικογενεια μου, τα χρονια που εχω χασει, τις εμπειριες που δεν εζησα σαν παιδι, σαν εφηβη, σαν φοιτητρια,... το μελλον που δεν μπορουσα να φανταστω, τις αναριθμητες φοβιες μου...
Μιλαγα μιλαγα μιλαγα.. και τα λογια δεν τελειωναν. Και 1 ωρα τη βδομαδα μου φαινοταν τοσο λιγη. Και ελεγα ελεγα ελεγα... και με ακουγα να τα λεω. Και με ακουγα να μην ξερω τι να απαντησω σε ερωτησεις-κλειδια... και παρατηρουσα... και αρχιζα να καταλαβαινω λιγα-λιγα αλλα ολο και περισσοτερα. Και οι φοβοι μου αρχισαν σταδιακα να μικραινουν. Και η αποσταση προς την αποφασιστικοτητα μειονοταν... και ο κοσμος αρχιζε να μοιαζει λιγοτερο τρομακτικος και η εικονα μου λιγοτερο αποκρουστικη.

Και βρηκα το φορουμ πανω σε μια αναζητηση για ενα ειδος αντικαταθλιπτικου. Επεσα στο eating disorders μεσα στο κατακαλοκαιρο που ολοι διακοπαρουν. Και εντυπωσιαστηκα... απο τις ιστοριες... απο τον πονο και των αλλων, τις ανασφαλειες τους, το ρατσισμο που εχουν βιωσει, τις δικες τους κακες οικογενειες, τα δικα τους βασανα...
Εκεινη την περιοδο τα μονα τοπικς που κινουνταν ηταν τα διαιτοτοπικς και να σου!! βροχη τα τικερακια και τα ζυγισματα και οι μετρησεις θερμιδων και γραμμαριων μαρουλιου.
Ουτε που το σκεφτομουν ακομα, αλλα λεω, κοιτα εδω κανουν ολοι διαιτα, μωρε λες...? Και μου ρθε. Και αρχισα διαιτα.
Και εβαλα φατσα-καρτα το τικερ, ετσι!!! για να βλεπουν ολοι ποσα κιλα ειναι αυτη που μιλαει, να μην το κρυβω.
Και αρχισα να μιλαω με την ψυχολογο για την παχυσαρκια, να λεω λεξεις που δεν ξεστομιζα ποτε. Αρχισα να μιλαω για το βαρος και τα κομπλεξ μου με αδυνατη φιλη που ουδεποτε ειχα τολμησει να της αναφερω κατι.
Και το φορουμ βοηθουσε στη μοναξια και στις ωρες ανιας μου, που με εριχναν στο φαγητο.
Το φορουμ βοηθουσε να βλεπω ποσο πλασματικα ειναι ολα.
Το φορουμ βοηθουσε να βλεπω οτι 45κιλες και 200κιλες εχουμε την ιδια δυστυχια.
Το φορουμ βοηθουσε να βλεπω πώς δε θελω να ειμαι και δεν εννοω σε κιλα.

Δεν ηθελα να φρεναρει τιποτα την ωθηση που ειχα παρει, γιαυτο ζητησα να αρχισω και ηπιο αντικαταθλιπτικο, απο φοβο μη με παει κατι πισω.

Και απο κει και περα ολα πηγαιναν ολο και καλυτερα. Η παραιτηση μου, η αδρανεια, η αναποφαστιστικοτητα, ολες αυτες οι πρωταγωνιστριες στη ζωη μου, αρχισαν να παιζουν μικροτερο ρολο.... σημερα εχουν καταληξει κομπαρσοι.
Και αρχισα να βρισκω αλλοθι ακομα και για τους γονεις μου, δεν ξεπερναω οσα εγιναν, αλλα τα προσπερναω ολο και περισσοτερο και δεν τα αφηνω πια να με τσακιζουν. Δεν ειμαι πια σαν αυτους και αυτο ειναι μια τεραστια νικη, ολη δικη μου! Και μειωσα το θυμο που ενιωθα απεναντι τους.

Βγαινω εξω, περπαταω, παω να ψωνισω ο,τι θελω, μεχρι που πηγα και γυμναστηριο μονη μου, ακουσον ακουσον!!!!!!!!!!! Κανω ονειρα, βλεπω μπροστα. Εχω ελπιδα ξανα. Και ο,τι δεν μπορω να κανω τωρα, θα το διεκδικησω κι ας ζοριστω, κι ας ζοριζομαι ακομα. Παλευω ακομα και αυτα που με ζοριζουν. Εχω και τωρα ασχημες μερες. Και θα εχω κι αλλες, δεν ειμαι ρομποτ. Αλλα δεν πρεπει να τις κανω επικεντρο. Γιατι ειδα τον πατο απο κοντα και ανεβηκα, αρα τα μπορω ολα.

Τα αντικαταθλιπτικα τα πηρα 3 μηνες μονο, δεν προλαβαν καν να επιδρασουν εντελως, τα σταματησα προωρα απο φοβο μην εχουν αυτα σχεση με την προοδο μου. Ηθελα να την καρπωθω ολη Ε Γ Ω !

Δεν ξερω ποσο θα κρατησει ολο αυτο, δεν ειμαι μελλοντολογος. Ξερω οτι το απολαμβανω.

Και αυτο το ετος ηταν το καλυτερο ολης μου της ζωης.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 2 0 1 0 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Click, να σαι καλά !
καλή χρονιά σε όλες-όλους

[click]

καλη χρονια crisanta!!!

[click]

καλημερα!
να περασετε οσο καλυτερα γινεται σημερα!
και αν ηταν απαισιο το 2010 να χαιρεστε που φευγει μια για παντα.
προσοχη μην καταπιειτε το φλουρι!!!!!!!:shocked2:


αντιο 2010:cul:

[lessing_ed]

[i]Originally posted by click[
προσοχη μην καταπιειτε το φλουρι!!!!!!!

Εννοεις απο τη βιασυνη του χλαπακιασματος; χα χα:smilegrin::smilegrin:
Καλη χρονια!:starhit:

[mariafc]

Κλικάκι μου καλημέρα. Γράφω λίγο ετεροχρονισμένα δυστυχώς όμως γιατί πλην των άλλων είμαι και γκάβακας μόλις σήμερα είδα το συγκεκριμένο τόπικ.
Δε θέλω να πω πολλά μόνο να σου πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ. Συγκινήθηκα πολύ διαβάζοντας το μήνυμα σου και καταρχήν θέλω να σε ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που μας έδειξες.
Το πιο μεγαλο όμως ευχαριστώ πάει σε αυτά που έγραψες. Μου παρέδωσες μαθήματα αγαπημένη μου φίλη. Διαβάζοντας την ιστορία σου μου δόθηκε η ευκαιρία να δω ότι δεν έχει νοημα και αξία να δίνω σημασάι σε πράγματα που δεν αξίζουν. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυό το κλικ που απλόχερα μου πρόσφερες.
Το 2010 για μένα ήταν μια καταστροφική χρονιά και κυρίως γιατί εγώ άφησα να εξελιχθεί έτσι όμως έκλεισε σίγουρα με περισσότερα χρώματα και πολύ πολύ κανέλα.
Κούκλα μου μέσα από την καρδιά μου νιώθω απίστευτα ευτυχισμένη να διαβάζω ότι πλέον η ζωή σου έχει αποκτήσει χρώμα και ειλικρινα σου εύχομαι το 2011 να ναι μια χρονιά γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις. Πλέον προχωράμε μπροστά. Η ζωή μας περιμένει και δεν πρέπει να την στήσουμε έτσι κονχίτα???
Σου στέλνω πολλά πολλά κανελένια φιλια.

[click]

μαρακι πολυ χαιρομαι που συμμεριζομαστε το ιδιο παθος για την κανελλα!

Με αγαπη,
Κονχιτα ντε λος Ανχελες

μουτσος μπεσος!

[filipparas]

Kαταρχάς νιώθω λίγο αμήχανα, πρέπει να είμαι ο μόνος αρσενικός που απαντά. Διαβάζοντας όμως το κείμενο της ΟΡ και εν συνεχεία όλες τις απαντήσεις κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν το 2010 για μένα. Αν και μέλος ελάχιστες μέρες νιώθω ασφαλής να γράψω μερικά πράγματα, μεγάλο παράσημο στα μέλη της παρέας εδώ από μένα, έστω κι αν πρακτικά γράφω υπό την κουρτίνα της ανωνυμιας.

Το 2010 λοιπόν με βρήκε άνεργο, το μόνο θετικό οτι είχα και έχω μια σχετική οικονομική άνεση ώστε να τα βγάζω πέρα από αποταμιεύσεις προηγούμενων χρόνων

Οι μέρες περνούσαν αργάααααα με πολύ φαϊ, λίγες επαφές με τον "έξω κόσμο" και γενικά με κακή διάθεση, αν και ποτέ δε το παραδέχομαι, πάντα όλοι νομίζουν οτι είμαι μια χαρά.

Τέλη Φεβρουαρίου σκάει το πρώτο μπαμ, οι 2 τελευταίες αδερφές του παππού μου αρρωσταίνουν σχεδόν ταυτόχρονα, η μία με καρκίνο και η άλλη.... 102 ετών, το'καψε το λαδάκι της. Σε φυσιολογικές περιπτώσεις θα στενοχιωρόμουν βέβαια γιατί ήταν διδιαίτερα αγαπητές αλλά δε θα με επηρέαζε τόσο. Έλα ντε που και οι 2 δεν είχαν παιδιά και λόγω ανεργίας ήμουν αυτόε που ανέλαβε ένα σημαντικό κομμάτι του βάρους. Μέχρι τέλη Απριλίου λοιπόν κάθημερινά νοσοκομεία, πόνοι κλπ μέχρι που έφυγαν σχεδόν μαζί. Αρκετά δύσκολο δίμηνο.

Μετά η μητέρα μου μπήκε κι αυτή νοσοκομείο για λίγο καιρό, για παρακολούθηση ρουτίνας μιας πολύ σοβαρής και ανίατης αθένειας που έχει. Όχι τπτ το ιδιαίτερο αλλά τα νοσοκομεία ποτέ δεν είναι ευχάριστα.

Φτάνει καλοκαίρι και πέρασα αρκετά καλά μπορώ να πω, πήγα διακοπές, ξέσκασα, βγήκα, διασκέδασα, μπανάκια, κλαμπάκια, τα φυσιολογικά και χωρίς σημαντικά απρόοπτα, βρήκα και μια δουλίτσα της πλάκας να μη τρώω από τα έτοιμα. Γνώρισα και μια κοπέλα, περάσαμε καλά για κανά μήνα, νιώθω οτι τη πλήγωσα στο τέλος αλλά εγώ ποτέ δε πήγαινα για κάτι πιο σοβαρό ούτε και τη παραμύθιασα, η συνείδηση μου καθαρή.

Φτάνουμε σιγά σιγά στον Οκτώβρη λοιπόν και μια μέρα μου τηλεφωνεί η αδερφή του πατέρα μου. Θέλει να με δει την ίδια μέρα. Δεν έχουμε επαφές ιδιαίτερες, ξέρω οτι πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό, δε φανταζόμουν όμως πόσο. Καρκίνος του πνεύμονα λοιπόν με πολλαπλές μεταστάσεις στον εγκέφαλο. Τεράστιο σοκ, στιγμές απόγνωσης, αρκετές ενοχές που δεν έβλεπα τον πατέρα μου συχνά ώστε να δω οτι κάτι δε πήγαινε καλά και ξανά στα νοσοκομεία. Για να μη πολυλογώ, από τότε μέχρι τώρα χημειοθεραπείες που θα τελειώσουν σύντομα και γενικά μια πρόγνωση που δεν είναι καθόλου καλή.

Βγήκε κι ένα καλό ας πούμε από αυτή την ιστορία, είδα οτι υπάρχουν άτομα που δε τα πολυπίστευα σα φίλους και στάθηκαν και σ΄τεκονται ακόμα βράχοι δίπλα μου

Τέλος μες στο Δεκέμβρη αναγκάστηκα να κάνω ευθανασία στο σκύλο μου...

Αυτά. Δε το βάζουμε όμως κάτω, παλεύουμε για να κάνουμε οτι καλύτερο γι'αυτόν, μετά από σχεδόν 2 χρόνια κάνω και μια προσπάθεια για τον εαυτό μου και με συγκρατημένη αισιοδοξία ατενίζουμε το μέλλον.

Συγνώμη αν σας κούρασα.

[filipparas]

Ελένη μου να σ'έκοβε ο κακούργος με 4.5 να το καταλάβω αλλά το 5αράκι μια χαρά είναι. Πλακίζω βέβαια, εσύ ξέρεις καλύτερα

[click]

Γεια σου Φιλιππε και σε ευχαριστουμε για οσα μοιραστηκες

Ευχομαι να εχεις οση δυναμη χρειαζεσαι για να αντιμετωπισεις την κατασταση με τον πατερα σου. Αυτα ειναι τα πολυ σκουρα, καλο κουραγιο.
Για το σκυλο σου δεν εχω τιποτα να πω, ξερω οτι αν ημουν στη θεση σου θα με ενοχλουσε οτιδηποτε κι αν μου ελεγαν, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Αν δεν το ζησει κανεις, απλα δεν ξερει...

Η προσπαθεια που κανεις για το σωμα σου ειναι αξιεπαινη! Μην το βαζεις κατω, ειναι πολυ σημαντικο να μπορει κανεις να θετει στοχους και να κανει ο,τι μπορει για να τους επιτυχει. Και εσυ μπορεις.



Ασχετο υστερογραφο: ειχα δει 1 μερα τι ετρωγες σε αλλο τοπικ, πρωινο φτωχοτατο, ελαχιστες ημερησιες θερμιδες, λιγο φαγητο, προσεχε λιγο. Ακομα και αν νιωθεις οτι δεν πεινας απο ενθουσιασμο τωρα στην αρχη, η στερηση μπορει να σου βγει αργοτερα.
Το χα παθει κι εγω απο υπερβαλλοντα ζηλο να τρωω υπερβολικα λιγο και πραγματι δεν πεινουσα, καποιες φορες με το ζορι ετρωγα για να ανεβω θερμιδες, αλλα η στερηση εκδηλωθηκε αργοτερα, ευτυχως ΟΧΙ με υπερφαγικα επεισοδια, αλλα εκδηλωθηκε!

[filipparas]

Σ'αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει η πολυτέλεια να μην έχει δύναμη κανείς. Αν λυγίσω εγώ ξέρω οτι θα επηρεαστούν τα αδέλφια μου, οι παππούδες μου και αναπόφευκτα και ο πατέρας μου. Δε μπορώ να του το κάνω αυτό.

Οσο για το σκύλο έχει περάσει πλέον λίγος καιρός αλλά βρίσκω τον εαυτό μου να ακολουθεί ασυναίσθητα το δρομολόγιο του σκύλου(ξέρεις από τους δρόμους που δεν υπάρχουν αδέσποτα, φωνακλάδικα σκυλιά στα σπίτια και τέτοια) περπατώντας για οτιδήποτε στη γειτονιά και τέτοια ψιλοπράγματα. Οτι υπάρχουν κι άλλα δύσκολα θέματα σε κάνει να ξεπερνάς μερικά πράματα σχετικά πιο ανώδυνα. ήμουν παρών στην ευθανασία, πολύ δύσκολη μέρα αλλά μετά από 2 μέρες μπήκε για νέο κυκλο χημειοθεραπείας μέσα ο πατέρας μου... έπρεπε να το αφήσω πίσω.

Για την προσπάθεια που κάνω δεν έχω αμφιβολία, θα είναι επιτυχής. Έχω γίνει πολύ πιο δυνατός. Μπορεί να έχεις δίκιο και να'ναι θέμα υποσυνείδητου ενθουσιασμού αλλά οντως δε πεινάω, ότι προκύψει στη πορεία θα το αντιμετωπίσω. Με το ζόρι τρώω φρούτα το πρωι, δύσκολο να σηκωθείς και να φας, προγραμματίζω το χρόνο μου ώστε να σηκωθώ όσο πιο αργά γίνεται... ποτέ δεν έτρωγα πρωινό, αν είχε βέβαια μισή πίτσα από τη προηγούμενη άνετα τη τσάκιζα:P