Απολογισμος του ετους που περασε(2010)

[click]

Originally posted by filipparas
Με το ζόρι τρώω φρούτα το πρωι, δύσκολο να σηκωθείς και να φας, προγραμματίζω το χρόνο μου ώστε να σηκωθώ όσο πιο αργά γίνεται... ποτέ δεν έτρωγα πρωινό, αν είχε βέβαια μισή πίτσα από τη προηγούμενη άνετα τη τσάκιζα:P

ΞΕΡΩ! εκ πειρας :smilegrin:
τωρα δε ζω χωρις πρωινο γευμα

[badgirl11]

Ηταν η πιο σημαντικη χρονια της μεχρι τωρα ζωης μου, νομιζω ηταν η χρονια σταθμος, πολλα δυσαρεστα/αλλαγες/χαρμοσυνα/δοκιμασιες/προσαρμογες/ενασχοληση με το βαρος μου και το σωμα μου για πρωτη φορα. Και πανω απολα ο γαμος μας.

[break]

Click έβλεπα κ βλέπω την πρόοδο σου από το τικεράκι σου κ σε θαυμάζω που κατάφερες αυτή την απώλεια των κιλών κ μάλιστα χωρίς χειρουργείο!
Διαβάζοντας κ την ιστορία σου σε θαύμασα ακόμα περισσότερο!
Ειλικρινά μου έδωσες δύναμη......................!!!!!!!!!!!!!!
Σ' ευχαριστώ! :bisou:

[break]

[smart]

φιλιππαρα, τωρα ειδα τα παραπανω ποστ σου!!!
παρα πολλα για μια χρονια-ισως και για μαι ζωη

σχετικα με τη δυναμη θα συμφωνησω μαζι σου, οταν πρεπει ν αντιμετωπισεις καποιες καταστασεις, το να φανεις δυνατος ειναι μονοδρομος... κ ο ανθρωπος πραγματικα ουτε καν διανοειται ποση δυναμη κρυβει μεσα του.... αυτο ομως δε σημαινει οτι αυτες οι καταστασεις δνε ειναι εξουθενωτικες .....
καλη ανακαμψη σου ευχομαι

[click]

σευχαριστω break νασαι καλα!
εννοειται χωρις χειρουργειο, στα 100 κιλα χειρουργειο?! no way

ευχαριστω ειλικρινα που μου θυμισες αυτο το τοπικ, το ειχα αναγκη

[konina]

Originally posted by filipparas

Τέλος μες στο Δεκέμβρη αναγκάστηκα να κάνω ευθανασία στο σκύλο μου...

Μ'εχεις αγγιξει τοσο που δεν ξερω τι να πω.... χασαμε τη μικρη μου το Σεπτεμβρη του 2010.... επρεπε να γινει ευθανασια λογω σοβαρης νεφροπαθειας.........

[mendom76]

Originally posted by click
Το 2010 μου τα εφερε ολα. Ολα τα σημαντικα.
Ξεκινησε δινοντας μου ενα γερο σοκ, συνεχισε προσφεροντας μου αφθονα συναισθηματα... πονο, κλαμα, μοναξια, απελπισια, απογνωση, επιασα πατο.

Και εκεινο το σοκ ηταν η αφορμη να αρχισω να βρισκω αργα-αργα ενα-ενα τα κομματια του παζλ που μου ελειπαν. Επασχα απο χρόνια καταθλιψη, ζουσα στη μοναξια, στην αδρανεια και στο φοβο. Ναι, αυτα τα ηξερα. Αλλα γιατι? Επειδη ολοι ειναι κακοι κι εγω ατυχη? Ετσι νομιζα...
Το σοκ εκεινο ομως μου εφερε στη μνημη ολο μου το παρελθον. Πως εγινε και κατεληξα ετσι? Γιατι δεν ειχα αυτοπεποιθηση απο ενα σημειο της παιδικης μου ηλικιας και μετα? Γιατι δεν ημουν κοινωνικη απο ενα σημειο της παιδικης μου ηλικιας και μετα?
Και θυμηθηκα. Τα θυμηθηκα ολα.
Αλλα την ακρη παλι δεν τη βρηκα. Και γεμισα θυμο και οργη. Για τους γονεις μου και για ολους εκεινους που ηξεραν, εβλεπαν και δεν ασχολουνταν.

Και με επιασε απελπισια. Οτι ειμαι αυτο που σιχαινομαι. Οτι ετσι οπως μεγαλωσα, ετσι οπως με εμαθαν, ετσι θα ειμαι παντα, οτι ειναι στο dna μου η παραιτηση και οι ανασφαλειες. Οτι δε θα ειμαι ποτε οπως θελω να ειμαι.
Μονο ενα πραγμα ηξερα. ΤΙ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ!

Εμεινα σπιτι με συντροφια το σκυλο μου και ατελειωτες σκεψεις αυτοκτονιας. Με μαχαιρι, πηδημα απο ταρατσα, πυροβολισμο, ατυχημα,.. εγκλεισμο σε ψυχιατρικη κλινικη μονιμο... Σκεψεις μονο, ποτε αποπειρες, γιατι ο σκυλος μου ειναι η οικογενεια που διαλεξα και δε θα τον αφηνα ποτε ξεκρεμαστο.

Απο το μονο προσωπο που νομιζα οτι μου ειχε μεινει, εφαγα αλλη μια ηττα. Και καλως εγινε ετσι. Γιατι τοσα χρονια αυτο ηταν το προβλημα μου, περιμενα απο τους αλλους... αλλιως δεν τολμουσα.. τιποτα.

Αρχισα να σκεφτομαι τι θα μπορουσε να βοηθησει. Αντικαταθλιπτικα ελεγα, αλλα δεν εχω λεφτα να παω να μου τα συνταγογραφησουν. Ψυχολογο ελεγα, αλλα δεν εχω λεφτα να τον πληρωνω και δε θελω παλι να ζητησω κι αλλα.

Αρχισα δειλα δειλα βηματα, να προσπαθω να κανω καποια πραγματα εξω που με ζοριζαν τρομερα, αλλες φορες πετουσα με την προοδο και αλλες ενα κοινο αρνητικο συμβαν με τσακιζε και δεν ηθελα να ξαναβγω. Την προοδο δεν ειχα με κανεναν να τη μοιραστω και αυτο με εκανε ακομα χειροτερα.. ειπαμε! ολο περιμενα απο τους αλλους...

Ο καιρος συνεχιζε να περνα και γω προσπαθουσα να βρω μια ακρη, ενα βημα μπροστα, δυο πισω. Δυο μπροστα, ενα πισω. Και καπου εκει, κανονιστηκε και αρχισα συνεδριες με ψυχολογο.

Αρχισα να της μιλαω για την καταθλιψη, τα παιδικα μου χρονια, την αγανακτηση μου απεναντι στην οικογενεια μου, τα χρονια που εχω χασει, τις εμπειριες που δεν εζησα σαν παιδι, σαν εφηβη, σαν φοιτητρια,... το μελλον που δεν μπορουσα να φανταστω, τις αναριθμητες φοβιες μου...
Μιλαγα μιλαγα μιλαγα.. και τα λογια δεν τελειωναν. Και 1 ωρα τη βδομαδα μου φαινοταν τοσο λιγη. Και ελεγα ελεγα ελεγα... και με ακουγα να τα λεω. Και με ακουγα να μην ξερω τι να απαντησω σε ερωτησεις-κλειδια... και παρατηρουσα... και αρχιζα να καταλαβαινω λιγα-λιγα αλλα ολο και περισσοτερα. Και οι φοβοι μου αρχισαν σταδιακα να μικραινουν. Και η αποσταση προς την αποφασιστικοτητα μειονοταν... και ο κοσμος αρχιζε να μοιαζει λιγοτερο τρομακτικος και η εικονα μου λιγοτερο αποκρουστικη.

Και βρηκα το φορουμ πανω σε μια αναζητηση για ενα ειδος αντικαταθλιπτικου. Επεσα στο eating disorders μεσα στο κατακαλοκαιρο που ολοι διακοπαρουν. Και εντυπωσιαστηκα... απο τις ιστοριες... απο τον πονο και των αλλων, τις ανασφαλειες τους, το ρατσισμο που εχουν βιωσει, τις δικες τους κακες οικογενειες, τα δικα τους βασανα...
Εκεινη την περιοδο τα μονα τοπικς που κινουνταν ηταν τα διαιτοτοπικς και να σου!! βροχη τα τικερακια και τα ζυγισματα και οι μετρησεις θερμιδων και γραμμαριων μαρουλιου.
Ουτε που το σκεφτομουν ακομα, αλλα λεω, κοιτα εδω κανουν ολοι διαιτα, μωρε λες...? Και μου ρθε. Και αρχισα διαιτα.
Και εβαλα φατσα-καρτα το τικερ, ετσι!!! για να βλεπουν ολοι ποσα κιλα ειναι αυτη που μιλαει, να μην το κρυβω.
Και αρχισα να μιλαω με την ψυχολογο για την παχυσαρκια, να λεω λεξεις που δεν ξεστομιζα ποτε. Αρχισα να μιλαω για το βαρος και τα κομπλεξ μου με αδυνατη φιλη που ουδεποτε ειχα τολμησει να της αναφερω κατι.
Και το φορουμ βοηθουσε στη μοναξια και στις ωρες ανιας μου, που με εριχναν στο φαγητο.
Το φορουμ βοηθουσε να βλεπω ποσο πλασματικα ειναι ολα.
Το φορουμ βοηθουσε να βλεπω οτι 45κιλες και 200κιλες εχουμε την ιδια δυστυχια.
Το φορουμ βοηθουσε να βλεπω πώς δε θελω να ειμαι και δεν εννοω σε κιλα.

Δεν ηθελα να φρεναρει τιποτα την ωθηση που ειχα παρει, γιαυτο ζητησα να αρχισω και ηπιο αντικαταθλιπτικο, απο φοβο μη με παει κατι πισω.

Και απο κει και περα ολα πηγαιναν ολο και καλυτερα. Η παραιτηση μου, η αδρανεια, η αναποφαστιστικοτητα, ολες αυτες οι πρωταγωνιστριες στη ζωη μου, αρχισαν να παιζουν μικροτερο ρολο.... σημερα εχουν καταληξει κομπαρσοι.
Και αρχισα να βρισκω αλλοθι ακομα και για τους γονεις μου, δεν ξεπερναω οσα εγιναν, αλλα τα προσπερναω ολο και περισσοτερο και δεν τα αφηνω πια να με τσακιζουν. Δεν ειμαι πια σαν αυτους και αυτο ειναι μια τεραστια νικη, ολη δικη μου! Και μειωσα το θυμο που ενιωθα απεναντι τους.

Βγαινω εξω, περπαταω, παω να ψωνισω ο,τι θελω, μεχρι που πηγα και γυμναστηριο μονη μου, ακουσον ακουσον!!!!!!!!!!! Κανω ονειρα, βλεπω μπροστα. Εχω ελπιδα ξανα. Και ο,τι δεν μπορω να κανω τωρα, θα το διεκδικησω κι ας ζοριστω, κι ας ζοριζομαι ακομα. Παλευω ακομα και αυτα που με ζοριζουν. Εχω και τωρα ασχημες μερες. Και θα εχω κι αλλες, δεν ειμαι ρομποτ. Αλλα δεν πρεπει να τις κανω επικεντρο. Γιατι ειδα τον πατο απο κοντα και ανεβηκα, αρα τα μπορω ολα.

Τα αντικαταθλιπτικα τα πηρα 3 μηνες μονο, δεν προλαβαν καν να επιδρασουν εντελως, τα σταματησα προωρα απο φοβο μην εχουν αυτα σχεση με την προοδο μου. Ηθελα να την καρπωθω ολη Ε Γ Ω !

Δεν ξερω ποσο θα κρατησει ολο αυτο, δεν ειμαι μελλοντολογος. Ξερω οτι το απολαμβανω.

Και αυτο το ετος ηταν το καλυτερο ολης μου της ζωης.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 2 0 1 0 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Διαβάζοντας τον απολογισμό σου βρήκα πολλά κοινά στοιχεία με την δική μου πορεία απο την κατάθλιψη στην ζωή και απο τον πάτο στην επιφάνεια. Κι εγώ παλεύω ακόμη να καταφέρω να μην με παίρνει απο κάτω τόσο συχνά όσο πριν αλλά έχω μάθει να επανέρχομαι πολύ γρήγορα. Κι εγώ ήμουν σε κώμα για πάρα πολλά χρόνια, έχασα τόσα πράγματα, έχασα την ευκαιρία να ζήσω την ζωή που μου χαρίστηκε. Όταν συνειδητοποίησα τι είχα χάσει, και μου πήρε πολύ χρόνο, πολύ πάλη με τον εαυτό μου, πολλά δάκρυα και άρνηση, αποφάσισα οτι δεν θα άφηνα πλέον ούτε λεπτό να πάει χαμένο απο τη ζωή μου. Θύμωσα πάρα πολύ και αυτός ο θυμός μου έδωσε την ώθηση να σηκωθώ από την άβυσσο που ήμουν για τόσο μεγάλο διάστημα και να αλλάξω. Ελπίζω να μην σας έριξα με την εξομολόγησή μου, απλά ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας.
Τώρα συνειδητά και ξέροντας οτι έχω ακόμη αρκετό δρόμο μπροστά μου συνεχίζω να αλλάζω τη ζωή μου και να την φτιάχνω με τα δικά μου χρώματα. Και δεν σκοπεύω να αφήσω τίποτα και κανέναν να μου το χαλάσει.
Φιλιά σε όλο το φόρουμ απο ενα καινούριο μέλος. :starhit: