Καλό ταξίδι μάτια μου...

[REDROSE_ed]

ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος και απαλυνει ολες τις πληγες της ψυχουλας μας...μπορει τωρα αυτο που σου λεω να σου φενεται αδυνατο..και ισως σκληρο...θα το δεις ομως με την πορεια του χρονου...στο μυαλουδακι σου θα ερχονται ομορφεςκαι γλυκες αναμνησεις απο το συντροφο των 14 ετων......πριν απο πολυ καιρο ετσι εχασα και εγω ενα ροτβαιλερακι που το ειχα αγαπησει τρελα...αναγκαστηκα δυστυχως να του κανω ευθανασια γιατι δεν επαιρνε κατι αλλο....ο πονο μου ηταν αβασταχτος και η φατσουλα του τις τελευταιες του στιγμες μεχρι και σημερα χαραγμενες στο μυαλο μου....ναι το πιστευω οτι το καταλαβαινε οτι πηγαιναμε στον κτηνιατρο για αυτον ακριβως τον λογο....θα εφευγε απο την ζωη και ηθελα να ειμαι η τελευταια γνωριμη εικονα που θα ειχε.....το πιστευω επισης οτι αυτα τα γλυκα κατοικιδια που μας συντροφευουν σε αυτο το κυκλο της ζωης μας εχουν τις πιο αθωες ψυχες για αυτο και πανε παντα στον παραδεισο....

[mtsek85]

Πραγματικά με έπιασαν κ εμένα τα κλάματα με όσα γράφεις... Είδα πριν λίγες μέρες στον ύπνο μου πως μπήκαν ληστές στο σπίτι μου κ μου σκότωσαν το μωρό του (το κουτάβι μου) και ξύπνησα με λυγμούς...

την έχω εδώ και 3 χρόνια, ποτέ δε περίμενα πως μπορείς να δεθείς τόσο πολύ με ένα σκύλο, είμαι και ώρες ώρες απότομη μαζί της, αλλά πραγματικά μετά από αυτό το όνειρο ένιωσα πόσο πολύ μπορεί να μου στιχήσει αν πάθει η μικρή μου κάτι και δακρύζω στην ιδέα...

[fae!_prits_:p]

Ουτε που διανοουμαι να ξαναδιαβασω αυτα που εγραψα εκεινη την ημερα. Σημερα που μπηκα να δω τα νεα μηνυματα σας με επιασε παλι η ψυχη μου. Ερχονται εικονες απροσκλητες... Ουφ!

[smart]

:(

[lessing_ed]

Νομιζω οτι ισως ειναι καλυτερα να μη διαβαζεις αυτο το θεμα για ενα διαστημα;;:puzzled:

[fae!_prits_:p]

Δεν εχεις αδικο...

[-wow-]

Originally posted by fae!_prits_:p
Απο χθες το βραδυ εκλαιγε συνεχεια. Δεν κοιμηθηκε καθολου. Δεν μπορουσε να περπατησει. Δεν ετρωγε ουτε επινε νερο. Μοναχα εκλαιγε με εκεινο τον σπαρακτικο τροπο που κανουν οι σκυλοι.
Πηγα το πρωι και της πηρα παυσιπονα. Δεν εκαναν τιποτα. Αποφασισαμε να δωσουμε ενα τελος στον πονο της.
Μονος στο σπιτι, επρεπε να περιμενω τεσσερεις ωρες μεχρι να ανοιξει το κτηνιατρειο. Δεν αντεχα να την βλεπω ετσι και εφυγα. Περπατουσα χωρις να πηγαινω πουθενα. Μιση ωρα μετα γυρισα σπιτι. Το λιγοτερο που ειχα να κανω ηταν να της κρατησω συντροφια αυτες τις τελευταιες ωρες. Την πηρα αγκαλια, καθισαμε στο κρεββατι και συζηταγαμε. Προσπαθουσα ματαια να της απαλυνω τον πονο. Με κοιταζε στα ματια και ανοιγε το στομα της στην προσπαθεια της να φωναξει βοηθεια. Κανε κατι μου ελεγε. Μακαρι να μπορουσα καλη μου. Οι ωρες που περιμενα μεχρι να ανοιξει το κτηνιατρειο ηταν οι μεγαλυτερες στην ζωη μου.
Οταν εφτασε η ωρα την τυλιξα σε μια κουβερτα, την πηρα αγκαλια και την εκανα μια τελευταια βολτα στο σπιτι. Την εβλεπα πιο ηρεμη τωρα. Σαν να ειχε καταλαβει οτι ερχεται το τελος.
Βγηκαμε εξω και πηραμε το δρομο που συνηθιζε να κανει τις βολτες της. Καποτε ετρεχε και επαιζε εκει. Τωρα τυλιγμενη σε μια κουβερτα την συνοδευα στον τελευταιο της περιπατο.
Στην αιθουσα αναμονης ειχε κοσμο. Με ρωτουσαν διαφορα, διαφοροι και απαντουσα μονολεκτικα. Καταλαβαν οτι δεν ημουν για πολλα πολλα και σταματησαν.
Οταν ηρθε η σειρα μου, ενιωθα τα ποδια μου ενα τονο το καθενα. Μπαινω μεσα δεν μιλαω καθολου στον κτηνιατρο. Tην παιρνει την βαζει πανω σε ενα φορειο και μου λεει τι γινεται εδω; Δεν εβγαινε μιλια απο το στομα μου. Του κανω σημα με τα χερια "τελος". Με ρωταει: ευθανασια; και κουναω το κεφαλι μου καταφατικα. Εδωσα το οκ να παρουν την ζωη απο τον επι 14 χρονια συντροφο μου. Εσπασα. Ξεσπασα σε λυγμους. Ενω ετοιμαζε την ενεση, επιχειρησα να απομακρυνθω αλλα το μετανιωσα. Ηθελα να ειμαι εγω η τελευταια της εικονα και οχι καποιος αγνωστος με ασπρη μπλουζα.
Της εκανε την ενεση. Ειχα σκυψει, της κραταγα το χερι και την κοιταζα στα ματια. Εφυγε μεσα σε δευτερολεπτα.
Τι χρωσταω; ρωτησα τον γιατρο. Τιποτα μου λεει.
Την τυλιξα στην κουβερτα και κατηφορισαμε το δρομο για το σπιτι. Οταν φτασαμε, την αφησα κατω, ξετυλιξα την κουβερτα και αρχισα να κλαιω. Δεν εχω σταματησει απο εκεινη την ωρα.
Ηρθαν και οι δικοι μου, την τυλιξαν σε μια σακουλα και εφυγαν προς αγνωστη κατευθυνση.
Εξω εχει κρυο, βρεχει και η ψυχουλα που με συντροφευε για τοσα χρονια, βρισκεται καπου εκει εξω παρατημενη στο ελεος της φυσης. Ο πονος ειναι αβασταχτος και δεν ξερω πως θα περασει αυτη η νυχτα. Σκεφτηκα οτι αν κατσω και τα γραψω θα νιωσω καλυτερα, αλλα δεν φαινεται να γινεται κατι.

Ωραιος τροπος να γιορταζεις τα γεννεθλια σου ε;


"Για που το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
για ποια πέλαγα ουράνια άστρα μαγικά
για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
Για ποια μακρινή πατρίδα έρμη ξενητειά
θάλασσα ουρανός μ' αστέρια πουθενά στεριά
για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
Ποια αγάπη ποιο λιμάνι ποια παρηγοριά
θα χεις αγκαλίά το κύμα χάδι το νοτιά
για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά"

Αντιο Ζαιρα μου.

Δεν μπορεις να φανταστεις τι μου θυμισες...Καλοκαιρι 2010, Αυγουστος.. Υιοθετησαμε 4 γατακια! Τον Charles, την Roxy, την Pixie και την Sally!! 27 Δεκεμβριου.. Μια βδομαδα πριν η Pixie μου αρχιζει να μην τρωει, να μην πινει νερο.. Ανεβενε τις σκαλες με το ζορι... Μολις την ειδα καταλαβα οτικατι κακο παιζει.. Την πηγα στον γιατρο.. Αφυδατωση μου λεει, μπορει να κολλησε κατι απο εξω, δεν ξερω ακομα.. ου δινει ενεσεις, τις κανω σπιτι, ολα μια χαρα για 2 μερουλες.. Μετα παλι τα ιδια.. Αρρωστενει και η Roxy μας... Εγω πραγματικα τρελαθηκα! Αυτα τα μικρα ειναι μερος της οικογενειας μας!! Περνω τηλ τον γιατρο, του λεω τι γινετε.. Η Roxy να ειναι στην αυλη και να τρωη ενα φυτο και να βγαζει αφρους απο το στομα.. Ο γιατρος να μου λεει δεν ειναι τπτ το στομαχι της θα εχει κατι και θελει να κανει εμετο.. Φερε μου την Pixie απο εδω να την δω ομως.. Παλι τα ιδια παλι να ειναι χαλια... 25 Δεκεμβριου.. Κοιμηθηκε μαζι μου... Εκλαιγε ολο το βραδυ... Ηθελε να ειναι κοντα στο προσωπο μου... Οταν την αφηνα για 1 λεπτο μονη της για να παω τουαλετα ξεσηκωνε τον κομο...Εκλαιγε και με κοιταζε με αυτα τα χρυσα ματακια της σαν να μου ελεγε, μα καλα τι εχω? Δεν ειμαι καλα ε? Το πρωι της δινω λιγο νερο με την σιρριγγα.. Αρχισε και ετρεμε Εκανε σπασμους και αρχισε να κατουραει παντου... παιρνω παλι τον γιατρο τηλ.. Μου λεει οι σπασμοι μοιαζουν με επιληψιας? Του λεω ναι... Ειχαν καταρευσει τα νεφρα της... Η αγαπη μου... Εμενε λιγο στο πατωμα, μετα παλι γινοταν "καλα".... 26 Δεκεμβριου ηταν λιγο "καλυτερα".. Βγηκαμε και εξω για να παρει λιγο καθαρο αερα..... 27 Δεκεμβριου.. Αφαντη! Να ψαχνω για ωρες νατην φωναζω να μην ειναι πουθενα! Ψαχνω στα διπλα σπιτια και την βρηκα στην αυλη του διπλανου σπιτιου.. Κατω στο χωμα.. Δεν μπορουσε να κουνισει οθτε τα ματακια της.. Ειχε αφυδατωθει τελειως.. Την πηρα αγκαλια.. Την εβαλα στην αγαπημενη της καρεκλα στον κηπο και της μιλουσα... Να μου απανταει με ενα παραπονο... Ν απερνανε οι ωρες και πουθενα ο γιατρος.. Δεν μπορω να την αφησω να υποθερει αλλο.. Παρακαλουσα τον Θεο να την παρει κοντα του οσο πιο γρηγορα μπορουσε... Ωρες αργοτερα και αφου ο γιατρος δεν ηταν πουθενα... Πεθανε... Για λιγο επανηλθε παλι αλλα μετα απο 3-4 δευτερα πεθανε... Το μωρακι μου... Στις 5 Ιανουαριου εφυγε και η Roxy μου... Ενα πρωινο στις 11... Ετσι ξαφνηκα.. Την επομενη εγω πετουσα για Λονδινο... Δεν ηταν ουτε αρρωστη ουε τιποτα.... Την ιδια μερα εξαφανιστηκε και ο Charles.... Λες και δεν αντεχε αλλο.... Μεχρι τωρα οταν βλεπω φωτογραφιες τους κλαιω με λιγμους.. Αυτη την στιγμη εχω ξεσπασει παλι.... Δεν ξερω τι εφτεξε... Νοιωθω οτι εγω φταιω παντως... Η Sally μας ευτυχως ειναι μια χαρα... Εκανε και 5 γατακια πριν απο 2 μηνες... Ολα πορτοκαλι σαν και αυτην! Βγηκε εξω το χαζουλι μας.. και εμεινε εγκυος.. Τωρα θα της κανουμε στειρωση ομως... Ο χρονος δεν νομιζω οτι γιατρευει κατι.. Τουλ για εμενα... Ακομα και τωρα νομιζω οτι τα βλεπω μπροστα μου.. Μεσα στο σπιτι, Στις σκαλες στην πολυκατοικια... Αχ τα ζουζουνακια μου... Οταν ειασταν μαζι τους εβαζα συνεχεια συτο το τραγουδι..
http://www.youtube.com/watch?v=rc2jsjnt-HY
Και οταν το ακουω θυμαμαι πως με βλεπανε με τις ματαρες τους και πραγματικα ποναω.. Τα αγαπω και το ξερουν!!!Ειναι μεσα στην καρδια μου για παντα και δεν προκειτε να αλλαξει αυτο! Ρε οταν δεν ημουν καλα.. Ερχοντουσαν ολα και τα 4 στην αγκαλια μου και ακουμουσαν την μυτη μου με τις πατουσιτσες του!! Και αμεσως ενοιωθα καλυτερα! Δεν ειναι μονο οι σκυλοι που νοιωθουν και καταλαβαινουν τι εχεις.. Πραγματικα ειχαν ολα τον δικο τους χαρακτηρα!
Ο Charles μου... Ο μαυρος μου γαταρος με τα παρασινα ματια του!! Παιχνιδιαρης τρυφερουλης!!1 Ηταν ο δικος μου γατουλης!!
Η Roxy!! Λευκη με καφε και μαυρες μεγαλες βουλες! Η γατα ης αδερφης μου!! Που οταν την πηρα με την λεγαμε εξωγηινακι γιατι ειχε μεγαλο κεφαλακι σε συγκριση με το σωμα της!! Και μια κοιλιτσα στρογγυλη στρογγυλη! Αργοτερα εγινε μια γατα που δεν ελεγε ποτε οχι στο φαγητο και αν την μαλλωνες και της ελεγες οχι αλλο.. Σταματουσε.. Και μετα πηγαινε σιγα σιγα να φαει παλι λες και δεν την βλεπαμε!!! Αχαχαχαχαχ
Η Pixie! Μακρυτριχει απαλο καφε χρωμα σαν φυστικοβουτηρο! Με γραμες σαν τιγρακι!!To πιο ησυχο γατι στον κοσμο!Οτι και να της εκανες δεν υπηρχε περιπτωση να σε δαγκωσει η γρατζουνισει!!
Και τελος η Sally μας!!
Πορτοκαλι! Σαν τον Garfield! Η αγριογατα μας!! Σκαρφαλωνει στην πλατη σου και σου δαγκωνει το αυτι!!! Αν κατσεις στην καρεκλα της, παει απο κατω και σου γρατζουνιζει τον πωπω!! Τρελο γατι χαρα γεματο!! Δυναμικη και οτι θελει στο τελος θες δεν θες της το δινεις!!!!!!! Απλα υπεροχη και αυτη οπωα και τα υπολοιπα! Τωρα που εγινε μαμα εχει ηρεμισει απο οτι μου ειπε ο αδερφος μου!!!
Τα πιο υπεροχα γατια στον κοσμο! Θα ειναι παντα στην καρδια μου!!
Ελπιζω η Sally μας να μεινει για χρονια μαζι μας! Μαζι με τα μωρουλινια της!!!
Αυτα! Τα θυμηθηκα παλι και στεναχωριθηκα! Αλλα οι στιγμες που ζησαμε μαζι ειναι απο τις πιο ωραι
ες της ζωης μου!!
RIP μωρουλινια μου! Θα τα πουμε παλι μην με ξεχνατε οκ? :)

[konina]

Τον σεπτεμβρη χασαμε το μωρό μας νεφρική ανεπάρκεια κ σαπισμα του εντέρου......μετά από 14 χρόνια μόνη λύση η ευθανασία. Ακόμα μου λείπει κ κάθε βράδυ κλαίω κρυφά.....εύχομαι να είσαι πιο δυνατός από εμένα. Κουράγιο φιλε

[fae!_prits_:p]

Ευχαριστω konina..

Ποιος ειναι αραγε πιο δυνατος;

Αυτος που επιστρατευει τους αμυντικους μηχανισμους του για να ξεχασει γρηγοτερα και να αποφυγει τον πονο οπως εγω ή καποιος που αφηνεται να τον συνεπαρουν οι αναμνησεις και τα συναισθηματα του οπως κανεις τα βραδια εσυ...;

Wow πολυ συγκινητικη η ιστορια σου..
Με προβληματισε καπως ο κτηνιατρος σου ομως..

[-wow-]

Originally posted by fae!_prits_:p
Ευχαριστω konina..

Ποιος ειναι αραγε πιο δυνατος;

Αυτος που επιστρατευει τους αμυντικους μηχανισμους του για να ξεχασει γρηγοτερα και να αποφυγει τον πονο οπως εγω ή καποιος που αφηνεται να τον συνεπαρουν οι αναμνησεις και τα συναισθηματα του οπως κανεις τα βραδια εσυ...;

Wow πολυ συγκινητικη η ιστορια σου..
Με προβληματισε καπως ο κτηνιατρος σου ομως..

Δεν ηταν ο κανονικος κτηνιατρος μας... Ελλειπε σε διακοπες η δικη μας και επρεπε οπωσδηποτε να βρω γιατρο και μας εδωσαν το τηλ αυτου του κτηνιατρου μια φιλη της μαμας μου που φροντιζει το σκυλακι τους... Δεν μου φανικε ΚΑΘΟΛΟΥ καλος στον τροπο που την φροντιζε και που γενικα ηταν σε φαση: Μην ξαγρυπνας παιδι μου και εσυ.. Θα αρρωσησεις.. Ασε την γατα στο καλαθι της, ε καποτε θα κοιμηθει! Τι λες ρε συ! Θα αφησω εγω την Pixie κλαιει και να ποναει μονη της? Δηλαδη θα το ελεγες αυτο για καποιον ανθρωπο???