Εγγυμοσύνη & παχυσαρκία

[mitsokolo]

μωρε κοκονες δικιο εχετε αλλα ειναι λογικο να υπαρχει λιγο αγχος σε ολη τη διαδικασια! μια ζωη επροκειτο να φερεις στον κοσμο δεν πας για καφε :P
το θεμα ειναι να το πηγαινεις ψυχραιμα :eureka:
οποτε κοριτσια βουρ στο σκοπο μας? αχαληνωτο και ασταματητο σεξ :lol: :lol: :lol: :lol:

[polinaki1983]

Οχι ασταμάτητο Μιτσοκόλο. Οι γιατροί προτήνουν ανά μία μέρα, για να δυναμώνει το σπέρμα. αν κάνεις καθημέρινά, το σπέρμα είναι πιο αδύναμο από το αν κάνεις ανά μία μέρα.

[mitsokolo]

ναι βρε το ξερω :saint: χιχιχι

[merenta]

Να στε καλα με κανατε και γελασα:lol::lol:

[badgirl11]

καλα ειστε φοβερες!! :roll:
με τοσο σεξ-αουα θα βγει φραπες το παιδι καλε! για ηρεμηστε γιατι βλεπω να ερχονται διαφημιστες βιαγκρα στο τοπικ (που το σκεφτηκα τωρα αυτο!)

Σας διαβασα ολες, εντωμεταξυ εκανα φακουλες, καθαρισα μουχλιασμενο ντουλαπι (ειναι δυνατον σε νεο σπιτι με τελεια κουφωματα να μπαινει τοσο νερο απτον τοιχο?!!?)
οργανωσα το σπιτι, τον ανδρα μου, μενει να κανω το σιδερο. Αλλα το σιδερο μενει επι μερες-εβδομαδες κ δε φανταζεστε ποσο εχω:fake sniffle:
Μετραει εστω για αεροβια? χεχε

Α εφαγα κ γλυκο κουταλιου της μανουλας μου!!! πανω σε ρυζογκοφρετα!
το φερμαριζα χθες αλλα δεν το ειχα αγγιξει, τωρα το βρηκα στο διαιτολογιο σαν επιλογη! ειμαι ενθουσιασμενη μαυτη τη διαιτα.
Παλι καλα που δεν πεταξα το περιοδικο...τευχος Ιουνιου!

[angel79]

Mereda μου λυπάμαι πολύ που το περασες αυτό... και ο δικός μου μπηκε για καποιες μέρες θερμοκητηδα για τα πνευμονακια του και ήταν και στην 37+4 εβδομαδα... μαλακες υπάρχουν πολλοι πιστεψε με... ακόμα και στην δικήμας περίπτωση δεν μπορείς να φανταστεις τι περασαμε για να βγει από και μεσα.... γιατι καλώς ή κακώς υπάρχουν μαλακες παντου... προκειμένου να παρουν περισσότερα χρηματα... αστο ξεχνατο... βαλτο πίσω και ξανα προς τη δοξα τραβα....
και θα ξαναπω... με το αγχος δεν καταφέρνουμε τιπότα απολύτως!!! απολαύστε τις στιγμές σας με τον συντροφο - συζυγο και θα έρθει και η ψυχουλα που θα αλλαξει την ζωη σας!! υπομονη και επιμονή θελει :roll:!!!

[badgirl11]

συμφωνω angel εχεις πολυ δικιο, καπως ετσι τα βλεπω κι γω τα πραγματα αν κ εξω απο το χορο.
ευχομαι να ειμαστε ολες εδω του χρονου εγγυες κ να μη μας εχει χορεψει κανενας...στο ταψι. ουτε γιατρος ουτε καποιος ανευθυνο-υπευθυνος!
Μεχρι τοτε παμε για ριξιμο των κιλων κ ανεβασμα διαθεσης!

[merenta]

Μπαντ φκερλ σαν αεροβια δεν πιανεται μονο σαν ασκησεις για δικεφαλο-τρικεφαλο!!!Εισης θα σου ελεγα αποψη μου παλι να αφησεις τα γλυκα για κανα μηνα τουλαχιστον,εαν αντεχεις.Εγω οταν ηθελα γλυκο ετρωγα μια κουταλια γλυκου μελι και ημουν οκ η γιαουρτι με μελι και φρουτα η εκανα ενα κακαο με ζαχαρινη και επινα πολυ γλυκο ετριβα κα κανελα και μου παιρνουσε.Ξερω δεν ειναι το ιδιο αλλα σιγα σιγα συνηθιζεται.Επισης να σας πω οτι η ζαχαρη ειναι εθιστικη οσο τρωμε θελουμε παραπανω.Οσο δεν τρωτε δεν σας τραβαει!!!
Αντζαλ ξερω τι λες και χαιρομαι τοσο που πηγανε ολα καλα δεν φανταζεσαι καθε κοπελα που μου λεει οτι τα καταφερε μεσα απο δυσκολιες μου δινει θαρρος οτι θα τα καταφερω τελικα και εγω!!!
Πολινακι σε περιμενουμε....

[polinaki1983]

Καλησπέρα κορίτσια! Τί μου κάνετε? Ηρθε η ώρα να πω την δικιά μου ιστορία ε? Λοιπόν Ιούνιο 2008 μαθαίνω πως είμαι 5 βδομάδων έγκυος. Μέσα στην τρελλή χαρά, αλλά και μεστο άνχος το ανακοινώνω στους υπόλοιπους. Οι αντιδράσεις ανάμικτες αλλά προσωρινές. Τέλος πάντον, είχα αποφασίσει πως θα πήγαινα στο "Μακάριο Νοσοκομείο" για παρακολούθηση λόγω του ότι 1) είναι δημόσιο, άρα δωρεάν για μένα, και 2) αν γινόταν κάτι με μένα και το μωρό, εκεί θα καταλήγαμε και οι 2 μας.
Εν το μεταξύ τότε είχα ξεκινήσεις ξανά ρυθμίσεις του δακτυλίου μου για απώλεια βάρους. Επισκέφτηκα λοιπόν το Μακάριο, με είδαν εκεί οι γιατροί, μου έγραψαν βιταμίνες, ακούσαμε και είδαμε την σταλιά που λέγετε μωράκι στον υπέρηχο και μου έδωσαν βεβαίωση για τον χειρούργο μου και μου είπαν να πάω ξανά σε 2 βδομάδες για επανεξέταση. Πήγα στον χειρούργο μου, του το ανακοίνωσα, και μου πρότεινε να ανοίξουμε τον δακτύλιο πλύρος. Εγώ αρνήθηκα (επειδή τότε είχα χάσει 6 κιλά και είχα φτάσει αισίος τα 112 όταν έμεινα έγκυος) γιατί δεν ήθελα να πάρω πίσω τα κιλά μου, και του είπα πως θα τον ανήγουμε σταδιακά. Και δέκτηκε με τον όρο ότι με το που νιώσω δυσφορία ότι δεν μπορώ να φάω, να πάω αμέσως.
Ετσι πέρασαν οι 2 βδομάδες, πήγα για επανεξέταση στον γυναικολόγο, και τότε βρήκε την πίεσή μου 13 με 8. Οριακή. Συνήθως κανένας γυναικολόγος δεν αντιδράει σε τέτια πίεση, γιατί δεν θεωρείτε πάνω από το όριο. Ο γυναικολόγος όμως που με είδε εμένα (κάθε φορά σε βλέπει άλλος γιατρός, εκτός που αν ζητήσεις να περιμένεις αυτόν που θες) είναι ο τύπος που λέει φύλαε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά. μου λέει λοιπόν, πήγαινε στο φαρμακείο και πάρε δανικό ένα πιεσόμετρο. Θέλω να μου μετράς την πίεσή σου ανά 4ωρο, να τα γράφεις κάτω και να μου τα φέρεις σε 2 βδομάδες και πάλι. Ετσι και έκανα. Η πίεση δεν έλεγε να πέσει. 13-8 13,5-9 όλο οριακή. Πάω λοιπόν στην 9 βδομάδα, ζητάω να με δει ο ίδιος. Μόλις βλέπει τις μετρήσεις μου, και αφού και στα ούρα είχα ίχνη λευκόματος, μου λέει πρέπει να μιλήσουμε. Η πίεσή σου είναι οριακή. Το πρόβλημά μας είναι ότι αν δεν κάνουμε τίποτα τώρα που είναι νωρίς, στον 7 μήνα που ανεβαίνει η πίεση της μητέρας πολύ, ίσως πάθεις προεκλαμψία. Ετσι ξεκινήσαμε θεραπεία και χάπια για την υπέρταση, 3 την μέρα, και αγόρασα δικό μου πιεσόμετρο και έκανα μετρήσεις ανά 2 ώρες αυτή την φορά. Σε 2 βδομάδες, 11 βδομάδα εγκυμοσύνης πια, πάω ξανά. Η πίεση δεν έλεγε να πέσει στα επίπεδα που ήθελε ο γιατρός και έτσι αυξήσαμε την δόση του χαπιού σε 2 - 1 - 2. Κλείσαμε ραντεβου να πάω ξανά στην 13 βδομάδα να με δει και να κάνουμε και τον πρώτο μεγάλο υπέρυχο με τις μετρήσεις του μωρού. Πήγα, η πίεση είχε ρυθμιστεί στα 11,5 - 7,5 οι μετρίσεις του μωρού τέλειες, και μου είπε να συνεχίσω την αγωγή και να παω ξανά σε 3 βδομάδες (16 βδομάδες εγκυμοσύνης). Εγώ χαρούμενη, που όλα πήγαιναν καλά, το είπα του άντρα μου και χάρηκε και αυτός πολύ. Ηταν καλοκαίρι, και είχαμε κανονήσει να πάμε διακοπές εντός Κύπρου. Και πήγαμε. Περάσαμε τέλεια. Εν το μετάξύ ούτε ενοχλήσεις είχα ουτε τίποτα. Τελείωσαν οι διακοπές, επιστρέφουμε πίσω στην δουλιά μας. 15 βδομάδων ακριβώς, μεσημέρι καθώς ήμουνα δουλιά, πάω τουαλέτα και βλέπω αίματα. αίματα αρκετά, σαν περίοδος. Αμέσως βγαίνω, πέρνω την μαμά μου τηλέφωνο και της λέω έλα αμέσως να πάμε γιατρό, να τον προλάβουμε μέσα πρωτού φύγουν. Πάμε λοιπόν, δυστιχώς ο γιατρός που με παρακολουθούσε δεν ήταν μέσα, και ήταν μέσα μια άλλη ιδικευόμενη. με εξετάζει στον υπέρυχο, μου λέει δεν έχεις τίποτα. Λέω πως δεν έχω, αφού έχω αίμα. Λέει δεν έχεις τίποτα, αλλά αν θες μπορώ να σε κάνω εισαγωγή και να σε δει αύριο ο γιατρός σου. Λέω ναι, προτημώ να γίνει έτσι. Ερχετε ο γιατρός την επομένη, με εξετάζει, αποκόλληση πλακούντα. έπρεπε να μείνω μέσα μέχρι όλα να είναι καλά. Συνταγογράφησε προγεστερόνη και τα χάπια για την πίεση και μου τα έδειναν οι νοσοκόμες στην ώρα που έπρεπε. Το αίμα σταμάτησε σε 2 μέρες. Εμεινα 3 βδομάδες συνολικά μέσα, μέχρι που πλέων βγήκα στην 18 βδομάδα, έπρεπε να συνεχίσω την προγεστερόνηκαι την θεραπεία για την πίεση, και με άδια από τον γιατρό να μείνω σπίτι λόγο υπέρτασης. 3 μέρες ήμουνα μια χαρά, την 4 μέρα σπίτι ξεκίνησα να έχω υπερβολικό βάρος χαμηλά, σε σιμείο που ένιωθα πως θα μου έφευγε το μωρό. Τώτε ο άντρας μου μου είπε πως ήθελε να με πάει σε έναν γυναικολόγο, ο οποίος είναι ο καλύτερος στην Κύπρο για τον υπέρηχο. να δούμε τί ακριβώς συμβαίνει. Κλείνουμε λοιπόν ραντεβού στα επειγόντα του με με βλέπει στην 19 βδομάδα μου. Το μωρό καλά, ο πλακούντας κόλλησε, αλλά πολύ κοντός τράχυλος. Μόλις 19μιλιμετρα ενώ το κανωνικό για τέτιες βδομάδες είναι 40 μιλίμετρα. Μου λέει κατά 90% θα γεννίσεις μέχρι την 31 βδομάδα. Που να ήξερε ο άνθρωπος τί θα ακολουθούσε.
Εν το μεταξύ είχαν ξεκινήσει και οι εμετοί περίπου 2 φορές την μέρα καθώς και οι αναγούλες. Την επόμενη κιόλας μέρα λοιπόν, πήγα στον χειρούργο μου, και αφού ζυγήστηκα και ήμουνα 113 κιλά, μου χαλάρωσε τον δακτύλιο στο μισό και πάω ξανά στο Μακάριο, δείχνω την εξέταση στον γιατρό που ήταν εκείνη την μέρα εκεί, και με έκανε αμέσως εισαγωγή. Μου εξίγησε πως η μέτριση αυτή είναι πολύ κρίσημη, και αν πάει στο 0 μετά γίνετε διαστολή. Μπαίνω λοιπόν ξανά μέσα στο νοσοκομείο. Εκείνη την μέρα είχε μπει και μια άλλη κοπελλα μαζί μου, που γεννούσαμε μαζί κανονικά, και μας έβαλας στο ίδιο δωμάτιο. Κάναμε πολύ παρέα. 19 βδομάδα λοιπόν και βρίσκομαι ξανά στο Μακάριο, με πιο πολλά φάρμακα αυτή την φορά. Εν το μεταξύ είχαμε μειώσει την δόση του φαρμάκου την υπέρτασης γιατί είχε ρυθμιστεί πια στο 11-7. Πέρασαν οι μερες στο νοσοκομείο πολύ βαρετά και πολύ αργά. στην 22 βδομάδα μου έκαναν και τον μεγάλο υπέρυχο και ο τράχυλος στο 12. Πανικός... Να μην συκόνομαι ουτε για τουαλέτα. Ερχετε ο διευθυντής των γυναικολόγων και μου λέει έχεις 2 επιλογές, ή θα κάνεις τραχυλοραφή, στην οποία έχει πιθανότητα να τριπίσει το σακούλι του μωρού και να το χάσεις, ή που θα μείνεις έτσι και να γεννίσεις σε 2-3 βδομάδες, που το μωρό δεν θα είναι βιόσυμο. Εγώ σου προτίνω τραχυλοραφή, μου λέει. Σκέψου τοκαι θα έρθω αύριο να μου πεις. Το συζήτησα το βράδυ με τον άντρα μου, και μου είπαμε να κάνω την τραχυλοραφή αφού αν μείνω έτσι σίγουρα θα το χάσω. Το λέω λοιπόν στον γιατρό, και μου είπε πως στην επομένη θα με έκανε. Τότε δεν ξέρω γιατί, αλλά με είχε πιάσει πανικός. Πήρα τον πνευματικό μου τηλέφωνο, και του είπα τί γίνετε. μου είπε πως θα προσεύχετε για μένα και το μωρό. Ολο το βράδυ προσευχόμουνα να με βοηθήσει ο θεός και να γίνει το σωστό για μένα. Την επομένη λοιπόν, με ετοίμασαν οι νοσοκόμες για το χειρουργείο, και 10 λεπτά πριν με πάνε μέσα έρχετε το αποτέλεσμα μιας ανάλυσης υγρών του κόλπου που είχα κάνει. Μόλυνση βαριάς μορφής στον τράχυλο. Θεέ μου!!!! και αν έκανα την τραχυλοραφή η μόλυνση θα έμενε μέσα και θα σκότωνε το μωρό. Ετσι μου είπε ο γυναικολόγος. Ακυρώνετε λοιπόν το χειρουργείο.
Μου βάλαν τις ενέσεις για τους πνέυμονες του μωρού, και μου είπαν πως διαρκούν για 4 βδομάδες μέσα στο σώμα. Τότε ξεκίνησα να μετράω βδομάδες.... φτάνουμε στην 23 βδομάδα. οι εμετοί χειροτέρεψαν. Σταμάτησα να κάνω και μπάνιο γιατί 2 φορές λιποθύμησα στην μπανιέρα, και ο γιατρός μου το απαγόρευσε και αυτό. Είπε μόνο 3 λεπτά όρθια στο μπάνιο ανά 2 μέρες και μόνο αν ήταν εκεί η μαμά μου να με κάνει μπάνιο. Οι μέρες προχωράνε... φτάνουμε 25 βδομάδα με εμετούς περίπου 5-6 φορές την μέρα. Ο τράχυλος στα 10 μιλίμετρα, και πιθανότητα καμία για να πάω σπίτι. Τότε η μαμά μου συνενοήθηκε με τον χειρούργο μου, και ήρθε υπόγραψε στο νοσοκομείο που ήμουνα πως με παίρνει με δικιά την ευθύνη για ένα 2ωρο και με πήγε για να μου ανόίξει ο χειρούργος πλήρως τον δακτύλιο. Κιλά 109. Μου άνοιξε πλήρως τον δακτύλιο και πήγα πάλι πίσω στο νοσοκομείο.
Τίποτα δεν άλλαξε, οι εμετοί χειρότεροι, δεν μπορούσα να φάω τιποτα. μου έφερναν το φαγητό και με το ζόρι με τάιζανε λίγο σούπα ή ρυζάκι ή πουρέ. μου είχαν κάνει αναλύσεις στις 26 βδομάδες, και ήταν καλές. συνέχισε η ανυπόφορη παραμονή στο νοσοκομίο. Το μόνο που με υρεμούσε λίγο ήταν η παρέα της κοπέλας δίπλα μου. Πάμε 27 βδομάδων. Δεν μπορούσα ούτε στα πόδια μου να σταθώ. η κοιλιά μου πλάκα, ούτε πως ήμουνα 6 μινών έγκυος. πέρασε και αυτή η βδομάδα με μεγάλη μου χαρά αφού όσο πρ
οχωρούσαν οι μέρες, τόσο πιο υγιές το μωρό μου. Σικωνόμουν από το κρεβάτι μόνο 4 φορές την μέρα για τουαλέτα, και μόνο με συνοδία νοσοκόμας. 28 βδομάδων.... εμετοί 7-8 φορές την μέρα και χωρίς να έχω φάει τίποτα. Διάθεση χάλια. χρώμα κίτρινο. Μόνο νερό ήθελα να πείνω, τίποτα άλλο. Με το ζόρι με τάιζε ο άντρας μου τα βράδια λίγη σούπα.
Εκείνη την βδομάδα ο γιατρός που με έβλεπε από την αρχή έλειπε, και έλεγα στους άλλους γιατρούς πως είμαι χάλια, και μου έλεγαν πως είναι από τον πολύ καιρό που είμαι μέσα. και πως οι αναλύσεις που είχα κάνει 2 βδομάδες πριν ήταν μια χαρά. ένα βράδυ εκείνης της βδομάδας, η φίλη μου ξυπνάει και μου λέει πωλίνα κάτι έχω. Τι έχω? συκόνωμαι, κοιτάζω? κολυμπούσε στα αίματα...... Αρχισα να φωνάζω στην σίστερ και στις νοσοκόμες, έρχονται τρεχάτες, μέσα σε 15 λεπτά ήταν έτοιμη για χειρουργείο. πολύ καλές στη δουλιά τους πραγματικά.
Εγώ εν το μεταξύ χειροτέρευα μέρα με την μέρα. 29 βδομάδων, φτάσαν οι εμετοί τους 12 την μέρα. ημέρα Παρασκευή. σταμάτησα να νιώθω και τον μικρό να κινήτε μέσα μου. Το είπα στον γιατρό που έκανε τον γύρο του εκείνο το πρωί, έβαλε ένα μηχανηματάκι, άκουσε την καρδουλα, μου λέει μια χαρα κτυπάει, και μου λέει μάλλον έχεις πέσει σε κατάθληψη. Θες να πας σπίτι για μερικές μέρες, και να έρθεις πίσω από βδομάδα? Αν γίνετε λέω, και πηγα. Σαββατο με επισκέπτετε η κουμπάρα μου, ειδική στην ριφλεξολογία. μου κάνει λοιπόν μασάζ στα πόδια, αφού με είδε χάλια. Λευκη σαν το πανί, δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου ούτε για μια στιγμή, με εμετούς πλέων 20 την μέρα και χωρίς να τρώω τίποτα.... Μόνο τα φάρμακά μου έπερνα. Που λέτε, μου κάνει μασαζ στα πόδια, και χωρίς να της πω τίποτα, μου λέει το μωρό κάτι έχει. Δεν κινήτε, ούτε έχει δύναμη να κινηθεί. Είναι σαν να είναι σε κόμμα. Ναι λέω, έχει 2 μέρες που δεν κινήτε. Μου λέει κουράστηκε και αυτός με αυτά που περνάς. Ηξερε τί συνέβενε μάλλον, αλλά δεν ήθελε να με αναστατώσει πιο πολύ. Μου είπε μόνο να πάω γιατρό με την πρώτη ευκαιρεία. Κυριακή δεν μπορούσα να σικωθώ από το κρεβάτι. Ημουνα σαν σε λύθαργο. Μόνο εμετούς έκανα σε μια λεκάνι που μου είχε φέρει η μαμά δίπλα μου. Είχα φτάσει στους 30-40 την μέρα. Το πρόσωπό μου αφυδατωμένο και καμένο από τους εμετούς. το χέρι μου το ίδιο. ειχα φτάσει σε σημείο που προκαλούσα εγώ τον εμετό για να βγάλω την χολή που μου έκαιγε τα σοθικά.....
Δευτέρα ακόμα πιο χειρότερα, το μωρό καμία ανταπόκριση, μόνο κάτι σκιρτιματάκια, αλλά όχι κλοτσιές. Με πάει ο μπαμπάς μου σικωτή το βράδυ την Δευτέρας στις πρώτες βοήθειες για να με στήλουν από εκεί εισαγωγή στο Μακάριο. Εκεί δεν με πίστεβαν καν πως είμαι έγκυος, και 29 βδομάδων κιόλας. Μου έβαλαν ένα ορό, ένιωσα καλύτερα και με έστειλαν σπίτι παρά το γεγονός ότι έλεγα ότι το μωρό δεν κινήτε.
Πάω σπίτι, περνάει το βράδυ την Δευτέρας, Τρίτη πρωί δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου με τίποτα. Ολοι έλειπαν από σπίτι και εγώ ούτε τουαλέτα δεν μπορούσα να πάω. Παίρνω τηλέφωνο την ξαδέλφη μου από δίπλα μας, ευτυχώς ήταν σπίτι. Την λέω μπορείς να με πάρεις Μακάριο, δεν αντέχω άλλο. Ηρθε με τον μπαμπά της και με σύκωσαν, με πήγαν στο αυτοκίνητο και πήγαμε στο νοσοκομείο. Εκεί πήγα κατευθείας εκεί που εξετάζουν οι γυναικολόγοι και πήγε η ξαδέλφη μου να φέρει τα χαρτιά μου. Μόλις με είδε ένας ειδικευόμενος που με ήξερε, λέει πως είσαι έτσι? Λέω δεν είμαι καλά. Κάνω εμετούς ανά 5λεπτο. Δεν μπορώ ούτε νερό να πιω. Φωνάζει μιας νοσοκόμας να τρέξει να βρει τα χαρτιά μου από το αρχείο και είπε στις άλλες κοπέλλες να περιμένουν να με δει πρώτα εμένα. Με ζύγισε, 100 κιλά ολοστρόγυλα.... μου λέει τρελλάθηκες? δεν τρως τίποτα? πως κατάντησες έτσι. πίεση, 10-6. Αμέσως εισαγωγή.
Με πάνε πάνω στο δωμάτιο εισαγωγής και με βάζουνε στις ζώνες που καταγράφει τους παλμούς του μωρού και τις συσπάσεις. μου πήρανε και αίμα για αναλύσεις. Πήρε τηλέφωνο η κοπέλα στον θάλαμο για να μου δώσουνε δωμάτιο. και μου έδωσαν αυτό που ήμουνα πριν. Μετά από μισή ώρα όμως, και ενώ εγώ ήμουνα δεμένη ακόμα με αυτές τις ζώνες κτιπάει το τηλέφωνο. Αλλαγή δωματίου. Κρεβάτι 14. Το ακούω και λέω τί γίνετε, εκεί πάνε τις κοπέλλες που είναι για να γεννήσουν. Εγώ έχω ακόμα 2μιση μήνες.... ρωτάω την νοσοκόμα εκεί, γραφιοκρατεία μου λέει. Τέλος πάντον, τελείωσα από τις ζώνες, και με πάνε με τροχοκάθησμα στο νέο μου δωμάτιο. ερχετε η σίστερ, που την ήξερα αφού είχα κάνει τόσο καιρό μέσα, και μου λέει ξάπλωσε. λέω τί συμβαίνει, λέει έρχετε ο γιατρός, αλλά δεν είναι καθόλου καλά τα πράγματα. Θα σου πει ο ίδιος καλύτερα. Τότε ακούω την φωνή του, σαν άγγελική φωνή, πού είναι η κοπέλλα μου δεν θα δω καμία άλλη, πέστε μου που είναι η κοπέλλα μου. Και έρχετε σε μένα. κορίτσι μου, μου λέει. Πρέπει να γεννήσεις. Το κάλλιό σου έχει πέσει 1.8, το ουρικό σου οξύ έχει πάει στο 13. Θα σε πάω σε ιδιωτικό δωμάτιο, θα σου βάλω ορούς και δεν θα φας τίποτα γιατί ανα πάσα στιγμή θα γεννήσουμε. Μην φοβάσε, όλα θα παν καλά. Με πήγανε στο δωμάτιο, μου έκλεισαν παράθυρα και πόρτες, και μου είπαν ούτε για τουαλέτα δεν σικώνεσε, ούτε να κοιμηθείς. μου απαγόρευσαν τα πάντα, επισκέψεις, κινητό, ύπνο, διάβασμα, τα πάντα..... Μου έβαλαν σε 3 σημεία ορούς... Πέρασε η Τρίτη, έρχετε η Τετάρτη, έρχετε ο γιατρός μου λέει θα κάνουμε ξανά αναλύσεις να δούμε πως είσαι. Ξανά τα ίδια, πολύ χάλια τα αποτελέσματα. Μου έφεραν το μηχάνημα με τις ζώνες και με είχαν πάνω 24 ώρες το 24ωρο. οι εμετοί συνέχιζαν αλλά είχαν μειωθεί δραματικά, το μωρό όμως δεν κουνιώταν ακόμα..... Μου έβαλαν τις ενέσεις των πνευμόνων και πάλι..... Οι γιατροί πηγαινοέρχονταν ανά ώρα, μου χορηγούσαν Κάλιο ενδοφλέβεια. Οσο δικαιούτε κάπιος ανά μέρα, εγώ το έπερνα ανά ώρα..... Ρωτούσα τί θα γίνει με το μωρό. Κανείς δεν μου απαντούσε. Λέω θα ζήσει? τί θα γίνει? Απάντηση καμιά..... Πέμπτη πρωί πάλι ήρθε ο γιατρός μου. Σήμερα θα γεννήσεις μου λέει. δεν μπορεί να πάει άλλο. 5μιση το απόγευμα γεννάς. θα σου αυξήσω και την δόση του καλλίου γιατί δεν καλυτέρεψε ακόμα. Τον ρώτησα τί θα γίνει με το μωρό. Ηταν ο μόνος που μου απάντησε. Η απάντηση? Μόνο ο θεός ξέρει κορίτσι μου. Το μωρό είναι σε κομματόδη κατάσταση. Για εμάς πρωέχεις εσύ τώρα. και έφυγε. έβαλα τα κλαματα. Δεν ήθελα να χάσω το μωρό μου. ενημέρωσα τους δικούς μου ότι θα γεννήσω. Ηρθε πρώτα ο μπαμπάς μου, γύρω στις 4μιση. Τότε ήρθε και ο γιατρός. Μου λέει το κάλλιο σου δεν πάει με τίποτα πάνω. Ακόμα δεν είσαι έτοιμη για να υπνοτιστής. Και μου λέει πιος είναι ο κύριος? λεω ο μπαμπας μου. Λέει οκ θα σου πω τι ακριβως συμβαίνει, να ξερει και ο μπαμπας σου. Αν έμενες ακόμα μιά μέρα σπίτι, δεν θα ξαναξυπνούσες κορίτσι μου, μου λέει. Το ότι μπορούσες ακόμα να είσαι ξύπνια είναι θάυμα. Ησουνα έτοιμη να πέσεις σε κόμμα. Το μωρό είναι ήδη σε κόμμα και δέν μπορούμε να ξέρουμε τί θα γίνει. Μόνο ο θεός. Θα σου αυξίσω κιάλλο την δόση καλλίου γιατί δεν μπορώ να σε κρατήσω πιο πολύ έτσι, κάθε ώρα είναι πολύ κρίσιμη. Μου άυξησε κιάλλο την δόση, και άρχισαν να μου παίρνουν αέρια αίματος ανά μισάωρο για να βλέπουν από εκεί γοα το κάλιο, που είναι πιο αξιόπιστα είπαν. Το κάλιο μου, ως εκ θάυματος, ανέβηκε στα 2,75 μόλις άλλαξε η μέρα και μπήκε η 12.12 ημέρα του Αγίου Σπυρίδωνα, μεγάλη η χάρη του. Ιδοποία τους δικούς σου, μου λέει ο γιατρός, μπένουμε χειρουργείο σε μισή ώρα. μόλις που πρόλαβαν να με φιλήσουν... 2 η ώρα ξυμερώματα με είχαν γεννήσει. 3 η ώρα ήμουνα στο δωμάτιο. Στα δημόσια εμάς δεν επιτρέπετε να μείνει συνοδός τα βράδυα μέσα. Μένει νοσοκόμα μαζί σου. ΄Θυμάμε που ζήτησα την μαμά μου, και την άφησε η νοσοκόμα να μπει για 1 λεπτο. Το μόνο που ρώτησα ήταν το μωρό? και μου είπαν είναι πάνω. Αυτό με καθησίχασε γιατί πάνω είναι η εντατική των νεογνών. Μιά από τις καλύτερες πανευρωπαικά. έφειγαν και ήρθαν το πρωί. ήθελα τόσο πολύ να συκοθώ αλλά δεν μου το επέτρεπε ο γιατρός, μου είχε υποσχεθεί όμως πως θα πήγαινε ο ίδιος να μάθει για το μωρό και να με ενημερώσει. το μωρό ήταν 1610 γρ, μπήκε θερμοκιτήδα και πλήρη υποστήρηξη αναπνευστήρα. δεν μπορούσε να πάρει ανάσα από μόνος του..... Και κάπου εδώ ξεκίνησε το επόμενό μου μαρτύριο....

[polinaki1983]

Σας ζάλισα..... ελπίζω να μην κουραστείτε να το διαβάσετε..... από εκεί και πέρα εμένα ο οργανισμός μου είχε φτιάξει ως διά μαγείας, σαν να μήν ήμουνα εγώ εκείνη με τις χάλια αναλύσεις 1 μέρα πριν. και ξεκινήσαμε το μαρτύριο με το μωρό....

[badgirl11]

ναι μερεντουλα πιανει αυτο συχνα με το μελι κ το γιαουρτι,
να σας πω κ γω αλλο κολπο, γιατι μελι φρουτα κτλ μεγαλωνουν την ορεξη μου για γλυκο κ δεν την μειωνουν...
σε γιαουρτι της προτιμησης σας μπορειτε να βαλετε λιγο κακαο (1 κ.γ. ειναι αρκετη, κ λιγη φρουκτοζη καπου 1/2 κ.γ.) ανακατευετε καλα κ μοιαζει με μους!
το εχω ταραξει το γιαουρτακι τον προηγουυμενο καιρο που προσπαθουσα να κοψω τα πολλα γλυκα. Ομως δεν πιανει παντα, προτιμω να μαθω να τρωω απο αυτο που θελω αλλα λιγο, γιατι εχω προβλημα ποσοτητας...

Για πολυ καιρο μετα το γαμο ετρωγα απιστευτες ποσοτητες γλυκων, κ αυτο διοτι δεν τα ειχα ποτε σπιτι μου.
Αυτο εφερνε τυψεις που εφαγα γλυκο, κ ετρωγα κι αλλο κι αλλο "αφου εσπασα που εσπασα τη διαιτα"
Τωρα δεν ξανασπαω καμμια διαιτα, εχω γεμισει ντουλαπια με σοκολατες
ωστε να νιωθω οτι δεν μου τις απαγορευω, κ οποτε θελησω θα φαω αλλα ελπιζω σε νορμαλ ποσοτητα.
Αν δε λυσω την ποσοτητα παιδια καηκα, εγγυος θα κατεβαζω ο,τι υπαρχει γιατι δυστηχως τρωω τα παντα, κυριολεκτικα!
Αυτο βεβαια ειναι κ καλο γιατι γεμιζει το στομαχι με μπροκολο, χορτα κ τα σχετικα που αλλοι δεν αγγιζουν καν... (βλεπε ανδρας μου)

[badgirl11]

αμαν πωλινακι μου...να ρωτησω γιατι αν δεν ειχες παει θα ειχες πεσει σε κομα? ποιο ηταν τελικα το αιτιο>?

[polinaki1983]

Το αίτιο ήταν ότι ο δακτύλιος πίεζε από πάνω το στομάχι, η μίτρα το πίεζε από κάτω, εγώ δεν τρεφόμουνα με τίποτα και το μωρό έτρωε από πάνω μου. Αρα καταλαβαίνεις πως ήμουνα..... Θα είχα πέσει σε κόμμα γιατό το 1.8 κάλλιο με κατώτερο όριο το 4 δεν είναι και ότι καλύτερο. και άλλωστε νο ένιωθα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. αφού δεν μπορούσα να σικωθώ καν τις τελευταίες μέρες. Γιαυτό τώρα θέλω πρώτα να κάνω το χειρουργείο μου και μετά άλλο μωρό. Ο θεός μου χάρισε μια φορά την ζωή με θαύμα, γιατί πραγματικά πιστεύω πως είναι θάυμα, δεν θα μου την ξαναχαρίσει όμως αν συνεχίζω να κάνω το ίδιο λάθος....

[badgirl11]

εχεις δικιο πωλινα μου, συγνωμη που αργησα ναπαντησω, κατι ετυχε.
ελπιζω να νιωθεις καλα που τα ειπες κ να μη θυμηθηκες δυσαρεστες καταστασεις...βραδυατικο κ κοιμηθεις με αυτες...

[polinaki1983]

Καλημέρα κορίτσια μου. Οι δυσάρεστες αναμνήσεις μπαντ μου είναι πάντα στο μυαλό μου. Ομως τις καλύπτει το τελικό αποτέλεσμα που είναι καλύτερο και από ότι ποτέ ονειρευόμουν.
Μπορεί να είχα από τις χειρότερες εγκυμοσύνες, όλοι με θυμούνται ακόμα στο Μακάριο, κιας έχουν περάσει από εκεί χιλιάδες γυναίκες μετά από μένα, όμως τα χειρότερα ήρθαν μετά την γέννα..... Εκείνα είναι που θυμήθηκα με την ιστορία της μερεντας.