Τι γίνεται αν σταματήσουμε να τρέχουμε

[alexandros3]

μακρυά από τον πόνο;
Αν απλώς καθήσουμε και δεν πάμε να ξεφύγουμε με χίλιους δυό τρόπους.
Αν δεν σηκώσουμε το τηλέφωνο να πάρουμε κάποιον να μιλήσουμε, αν δεν πιούμε κανά ποτήρι παραπάνω, αν δεν χωθούμε στο computer αν πάψουμε να προσπαθούμε να φανούμε χαρούμενοι για να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας πρώτα.
Αλλά να κάτσουμε και να παραδεχτούμε ότι είμαστε λυπημένοι και κάποια στιγμή να έρθει αυτό το κλάμα επιτέλους και να μας παρασύρει. Να μην προσπαθήσουμε να το καλύψουμε με θυμό. Να κλάψουμε με ότι μας έχει πληγώσει και να είναι κι ο εαυτός μας αυτός.
Αν σταματήσουμε να τρέχουμε μακρυά του, να τον κοροϊδεύουμε λες κι είναι κανά μικρό παιδί, να του φοράμε άλλες μάσκες, του θυμού ή της αλλαζονείας. Αν δίναμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να νοιώσει τη λύπη αυτή, όποια κι αν είναι, να μας μουσκέψει μέχρι το κόκαλο και να δούμε το θαύμα μετά, μιά νέα μέρα να ξημερώνει και τον ήλιο ν' ανεβαίνει και πάλι ψηλά έχοντας εμείς σταθεί αληθινοί και σταθεροί και ελικρινείς μπροστά στα συναισθήματα μας.

[Sofia]

τί γίνεται αν σταματήσουμε να τρέχουμε μακρυά απο τον πονο?
διαβάζοντας οσα βλέπω σ αυτο εδω το post...μου ρθε μια εικονα: ενος ανθρωπου που με παρακολουθει, που το ξέρω οτι το κανει, αλλά τον κοιττάω ειτε φευγαλέα, είτε τρέχω να του κρυφτώ. κι οταν δεν τον κοιττάω φανταζομαι διάφορα, φοβάμαι, ανησυχώ....κ λέω τί λες να μου κανει? τί λες να σκεφτεται? σαν ενας άγνωστος λοιπον που με παρακολουθει....

αν σταματησω να τον αποφεύγω, να τον κοιττάω που κ που με ντροπη κ ενοχες, κ σταματήσω να τρέχω μακρυά του....τότε τί? προσπάθησα να τον πλησιάσω, άλλες φορές δεν αντεξα, άλλες άντεξα κ τελικά τον γνωρισα λίγο παραπανω, κατανόησα πραγματα περισσοτερα για μενα την ιδια. Όσο τον γνωρίζω, όσο τον αντεχω, τοσο πιο πολύ με \"εχω\", με βλέπω...δεν μπορώ να ειμαι \"ολοκληρη\" χωρίς κ τον πονο μου, κ το δικαίωμα να βιώνω το συναισθημα μου αυτο.

[Θεοφανία]

Σας διαβάζω και τους δυο σα να με περιγράφετε...............μακριά ο πόνος και οτι με πληγωνει...μακριά ότι χώνεται βαθύτερα απ όσο αντέχω. Μπορεί να έχω το δικαίωμα σε αυτό το συναίσθημα, αλλά αν δεν το θέλω; Γιατί πρέπει να μαζοχίζομαι όταν κάτι δεν αλλάζει?
Γιατι να σκίζομαι με το μαχαίρι, όταν απλά μπορω μόνο να χαιδεύομαι μαζί του?