Το παιδί μου και 'η άλλη'... τι να κάνω?

[joanna1991]

και επισης μαρακι, να σου πω πως κανενα παιδι σε οποια ηλικια και αν φτασει δεν θα δεχτει ευκολα τον/την καινουριο/α συντροφο του μπαμπα/της μαμας. σιγουρα δεν μπορουμε να καταδικασουμε οποιον χωριζει να μενει μονος του αλλα γενικα ειναι δυσκολο για ενα παιδι οταν εχει μεγαλωσει μεσα σε μια οικογενια και εχει καποιες αρχες βασισμενες σε αυτη την οικογενεια,ξαφνικα να δεχτει οτι ο μπαμπας μου ειναι με αλλη γυναικα και η μαμα μου με αλλον αντρα. ο αδερφουλης μου καθε φορα που τον ρωταω τι θα κανει αν ο μπαμπας βρει αλλη γυναικα (σημειωτεον του εχει απιστευτη αδυναμια), λεει πως θα την σκοτωσει ( :lol: )..αναλογα και με τη μαμα μας.
παντως πιστευω πως εξαρταται τι δικαιωματα δινει κ ο γονιος στον συντροφο σε σχεση με το παιδι.δλδ για μενα σωστο ειναι πρωτα να μιλησει ο γονιος με το παιδι και να του εξηγησει και μετα να παρουσιασει τον/την συντροφο του/της.
οσον αφορα το κατερινακι σου, πιστευω πως πρεπει να μιλησεις στον πατερα της εφοσον διατηρειται μια καλη σχεση, και να του ξεκαθαρισεις αρχικα πως δεν θες να επεμβεις στη ζωη του αλλα πως το μονο που σε νοιαζει ειναι η ευτυχια της μικρης και βεβαια να μην πει τιποτα στο παιδι αλλα να αλλαξει τη σταση του. αν τωρα δεν πετυχει,τι να πω ο ανθρωπος ειναι τελειως απαραδεκτος (συγγνωμη κιολας)..
ελπιζω να σε βοηθησα με την απλοικη γραφη μου και τις ελαχιστες γνωσεις μου σε θεματα ψυχολογιας..
ευχομαι το καλυτερο για την κορακλα σου και σενα :smilegrin:

[maria_p_40]

Γλυκιά μου joanna1991 καλημέρα. Χαίρομαι πάρα πολύ που ένα κορίτσι της ηλικίας σου, με βιώματα παρόμοια με της κορούλας μου, διέθεσε χρόνο και ψυχή για να καταγράψει αυτά που ένιωσε και νιώθει, αυτά που πέρασε μέσα από το χωρισμό των γονιών της...

Με συμβουλεύεις να πιέσω (ακόμα και δικαστικά) τον πατέρα της Κατερίνας να βλέπει τη μικρή πιο συχνά... Γλυκό μου κορίτσι, ξέρεις ενδόμυχα πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται!

Αν δε "μιλήσει" μέσα σ'εκείνον η λαχτάρα να βρίσκεται κοντά της, να μοιράζεται τις καθημερινές στιγμές της, να κάνουν πράγματα μαζί, να χαμογελάνε μαζί, να διαβάζουν μαζί, να τρώνε μαζί, να μιλάνε μαζί, να κάνουν τέλος πάντων αυτά που κάνει ένας μπαμπάς και μια κόρη μαζί, αν λοιπόν δεν γίνουν όλα αυτά ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ, κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να τα ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε κανέναν....

Όσον αφορά στη/στο σύντροφο του μπαμπά ή της μαμάς, μην ξεχνάς γλυκό μου κορίτσι ότι οι γονείς -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που απορρίπτουν ανωμάλως τη "φύση" τους, όπως εγώ- είναι άνθρωποι που έχουν ανάγκη την τρυφερότητα και τη συντροφικότητα, το χάδι και την αγάπη. Κι αν λαθέψαν μια φορά στο γάμο τους, δεν τους αξίζει παντοτινή τιμωρία... Εσείς τα παιδιά, δώστε μια ευκαιρία...Συγχωρήστε...

Ξέρεις τι μου έλεγε κάποτε η καλή μου ψυχίατρος, όταν έκαμνα -πριν χρόνια- ψυχοθεραπεία? Ότι το μεγαλύτερο φάρμακο της ψυχής, αυτό που θα έθετε σε ανεργία όλους τους ψυχιάτρους και θα γιάτρευε όλους τους καταθλιπτικούς και τους ψυχικά ασθενείς, είναι η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ. Είναι τόσο δύσκολη, τόσο επώδυνη για την ψυχή αυτού που μπορεί να πει "σε συγχωρώ για ό,τι κι αν μου έκανες", μα ταυτόχρονα τόσο ανακουφιστική, τόσο αναζωογονητική joanna μου! Κάνε μια δοκιμή κοπέλα μου! Αξίζει τον κόπο!

Φιλιά πολλά από μένα και το Κατερινάκι μου!

[joanna1991]

μαρακι μου,συμφωνω απολυτα πως αν δεν το θελησει ο ιδιος ο γονιος -ειτε μανα, ειτε πατερας- δεν θα κανουν ολα αυτα που πρεπει να κανουν με τα παιδια τους και σιγουρα κανενα δικαστηριο δεν θα τα επιβαλλει αλλα οταν εισαι παιδι - οπως εγω - προσπαθεις και κανεις τα παντα για να μπορεσεις να τους αφυπνισεις..αν με ρωταγε κανεις σιγουρα δεν θα ηθελα να παω τον πατερα μου,στην προκειμενη περιπτωση, στα δικαστηρια αλλα πραγματικα εχω απελπιστει..πραγματικα,απο� �ω με τη συμπεριφορα του..ειδικα τωρα που σπουδαζω επαρχια αναρωτιεμαι πολλες φορες αν πεθανω θα το μαθει?..ειναι λογικο να μιλας με το παιδι σου που ειναι μονο του σε μια αλλη πολη 2 φορες την εβδομαδα?..και σε ρωτω λοιπον, οταν ενα παιδι, ενα παιδι που αισθανεται παραμελημενο απο τον πατερα του,φθανει στα ορια του, τι θα κανει?..δεν εχω κινηθει δικαστικα εναντιον του αλλα οταν τον κοιταζω, ειναι λες και βλεπω εναν ξενο..και να σου πω και κατι?...επειδη ειμαι συμπονετικο ατομο,δεν θελω να φτασει το κοριτσακι σου στην δικη μου θεση,ακομα κ ας μην σας ξερω προσωπικα...
τωρα οσον αφορα, την προσωπικη ζωη συμφωνω απολυτα πως δεν πρεπει να καταδικαζουμε τους γονεις γιατι ειναι ανθρωποι και χρειαζονται συντροφικοτητα και αγαπη..απλα οταν ενα παιδι εχει μαθει να ζει με τους γονεις του ολη του την παιδικη ηλικια που η ψυχουλα του ακομα ειναι αθωα και δεν καταλαβαινει,δεν μπορει να κατανοησει αυτη την αναγκη..για μενα οσο δυσκολο και να ειναι καποια στιγμη θα το δεχτω (κ βεβαια αν με βοηθησει κ ο αλλος ανθρωπος)..αλλα ο αδερφουλης μου π.χ που ηταν 7 χρονων οταν εφυγε ο πατερας μου δεν μπορει να το δεχτει..γιατι το μυαλουδακι του δεν καταλαβαινει πως οι γονεις μας ειναι ανθρωποι και εχουν αναγκες..κατα τ'αλλα ομως,συμφωνω πως πρεπει να βρουν εναν ανθρωπο ο καθενας γιατι οπως και να το κανουμε κανενας δεν μπορει να ειναι μονος του..
επισης,σε οτι αφορα την συγχωρεση θα σου πω τι πιστευω..γενικα ειμαι ανθρωπος που δεν κραταω κακιες αλλα ρε συ μαρακι ποσο ακομα να ανεχομαι αυτη τη συμπεριφορα..τη μαμα μου τη συγχωρεσα για την συμπεριφορα της τα χρονια εκεινα,γιατι ειδα οτι πραγματικα το μετανιωσε και μου ζητησε και εκεινη συγγνωμη..τον πατερα μου ομως πως να τον συγχωρεσω,οταν βλεπω πως δεν μετανιωνει για τιποτα απο αυτα που εκανε τοτε αλλα επιπλεον συνεχιζει να συμπεριφερεται απαραδεκτα?..πιστεψε με ομως,με αυτα που μου χει κανει και το γεγονος οτι του μιλαω ακομα,ειναι ενα ειδος συγχωρεσης..εμενα ομως αυτο δεν μου φτανει..το ιδανικο θα ηταν να ειχαμε μια καλη σχεση και επικοινωνια και να εβλεπα πως πραγματικα νοιαζεται..αλλα τι να πω,τους συγγενεις μας δεν τους διαλεγουμε...:rolleyes:

φιλακια

[NADINE_ed]

Πώς είσαι,Μαράκι;Πώς εξελίσσονται τα πράγματα το διάστημα που έχουμε να τα πούμε;
Ελπίζω ν'απόλαυσες το καλοκαίρι σου και με ηλιόλουστη διάθεση να συνεχίζεις!
Καλή σχολική χρονιά για την κουκλίτσα σου!Περιμένουμε νέα σου με την πρώτη ευκαιρία...
Φιλάκια πολλά!