ενα μυνημα προς ολους: Μια εκ βαθεων εξομολογηση

[krino]

Μια καλη φιλη μου εστειλε ενα λινκ,
το οποιο ειναι αυτο εδω:

http://lydia-tigria.blogspot.com/


Διαβαζωντας με επιασε οχι μονο συγκινηση για το τραγικο οδοιπορικο αυτης της οικογενοιας αλλα και του παιδιου του ιδιου αλλα ενα συγκρυο.
Περισσοτερα συμπερασματα μπορει να βγαλει κανεις μονος του διαβαζωντας.....


ΑΛΛΑ!
Θα ηθελα να επανελθω στην δικη μας κοινοτητα.
Αυτη που περικλειεται με κοσμο, που φοβαται αυτο, βλεπει φαντασματα, κλαιει με το αλλο και οτι αλλο θετε....
Δικαιωμα του καθενος να τρωει οσο θελει τις σαρκες του και να την βγαζει πλανταζωντας στο κλαμα ολη μερα.
Κριτικη περι τουτου μηδεν....

ΑΛΛΑ!
Δεν υπαρχει ουτε ενα μα ουτε ενα μελος εδω μεσα που να περναει εστω και στο ελαχιστο μοριο παρανυχιδας απο οτι μπορει κανεις να διαβασει σε αυτο το blog.
Και επ΄αυτου δεν δεχομαι κουβεντα, αποψη μου.
Η αν υπαρχει εστω και η παραμικρη αντιρρηση ας ερθει καποιος να πει οτι θα προτιμουσε να ειναι στην θεση αυτης της οικογενοιας και να ειχε τετοιας μορφης προβληματα παρα αυτα που εχει.

Η κυρια μου ενστανση ειναι οτι ζωη χωρις προβληματα ειναι κομπολοι χωρις χαντρες....
Οσο και οξυμωρο και να ειναι αυτο τεινει να γινει πραγματικοτητα.
Θα πρεπει να μαθουμε να ζουμε με προβληματα.
Το ζητουμενο ειναι ομως αν μιλαμε για προβληματα τα οποια παιζει να τα λυσουμε η ειναι σχεδον αδυνατο???
Αυτο το κομβικο σημειο πιστευω οτι θα πρεπει να το εξετασουμε σε βαθος και να μας προβληματισει αρκετα.



Προσωπικα δεν ειμαι και στα καλυτερα μου.
Βλεπετε βιωνω ενα χωρισμο και προσπαθω να παρω τα πανω μου.
Ποτε μα ποτε δεν θα κατσω να κλαψω γιατι με παρατησε μια γυναικα.
Ποτε μα ποτε δεν θα λυγισω ακομα και αν μου κοπουν τα ποδια και σερνομαι στο εδαφος σαν σκουληκι.
Και αν για αυτο χρειαζομαι εστω και την ελαχιστη επιβεβαιωση, διαβαζωντας τι συμβαινει γυρω μου - οπως σε αυτο το blog - θα θεωρω τον εαυτο μου βασιλια και ευτυχισμενο, ορθιος και αξιοπρεπης.
Εχω φτασει με ταλαιπωρια μπορει να πει κανεις σε καλη ηλικια που να μπορω να ξερω τι μου γινεται και τι ζηταω απο την ζωη, εχω την υγεια μου και την δουλεια μου και γενικα πανω κατω ειμαι στο στατους των περισσοτερων εδω μεσα.
Για πιο λογο να ψυχοπλακωθω και να πω τι να την κανω την ζωη??
Γνωριζω εξαλλου οτι την ζωη εμεις την οριζουμε, εμεις την απογειωνουμε και εμεις την πεταμε χωρις νοημα.
Αλλα οσο ζουμε και αναπνεουμε παντα υπαρχουν ζητηματα που μπορουμε να πουμε οτι αξιζει οχι μονο ζουμε αλλα να σκορπιζουμε γυρω μας χαρα και ελπιδα.


Και για να το ληξουμε,
οποιος δεν θελει να ζησει και να χαρει απλα δεν θελει και οχι οτι δεν μπορει.
Και αν υπαρχει κοσμος που διαφωνει ειμαι σιγουρος οτι η μικρη λυδια θα συμφωνουσε και αυτο μου ειναι αρκετο.
Οποτε εχω μια εστω ελαχιστη κουραση, το Blog της λυδιας ειναι μια υψηλη αναταση ζωης.

Ευχομαι στην μικρη λυδια να τελειωσει η οδυσσεια της το συντομοτερο δυνατο.
Για τους υπολοιπους το μονο που εχει νοημα να ευχηθω ειναι να αποκτησουμε περισσοτερο μυαλο.





Καλημερα

[Sofia]

Κάθε φορά που διαβάζω μια τέτοια ιστορια, καθε φορά με πάει στην ξαδέρφη μου, μου φέρνει τη μυρωδια του νοσοκομειου, τη μασκα που φορουσα για να την δω, τα μαντηλια στα κεφάλι, τους κυκλους χημειοθεραπειας, τα σχηματα, το βλεμμα της....αυτο το βλεμμα που μ εκανε να αισθανομαι ηλιθια, αμηχανη...Ειδα στα ματια της την απογνωση, τον φοβο, την αναγκη για στηριξη κ ελπιδα....θυμαμαι το προσωπάκι της.Κι ομως, τπτ δεν μπορουσα να κανω...Το οτι ημουν εκει ηταν ασημαντο...δεν προσφερε κ πολλα....Για δυο πραγματα μετανιωσα: που δεν ημουν εκει ακομα συχνοτερα, που οταν με ρωτησε \" τι λες?θα τα καταφέρω?\" δεν ημουν τοσο πειστικη....

Δεν εχω να θυμηθω τιποτα ευχαριστο απο τοτε, μα τιποτα....μονο θυμο κουβαλαω για οσους δεν ηταν εκει, για οσους γυρισαν την πλατη γιατι προτεραιοτητα ηταν \"πως θα περναω καλα\", κ οχι \"πώς θα βοηθήσω\"....Θυμαμαι τους εμπορους, πλανωδιους που εμπαιναν στο νοσοκομειο για να νοικιασουν μια τηλεοραση, τους άλλους για να παζαρεψουν μια κηδεια....φρικη.....

Mοιαζει να μαι off topic εντελως κ συγγνωμη γι αυτο....αλλα μου ρθαν ολα μαζεμενα διαβαζοντας το blog

[elpi68]

Ενα καλο μαθημα ζωης, η αλλη πλευρα , η ευκαιρια να εκτιμησουμε ολοι το τωρα και το σημερα..την δυναμη που εχουμε ολοι μεσα μας..
krino .. σευχαριστω

[Θεοφανία]

Το θέμα της Λυδίας το παρακολουθώ εδώ και μήνες. Είναι από τις ιστορίες που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Αυτό που πραγματικά όμως με έχει συγκινήσει, είναι αυτή η δύναμη του πατέρα της, αλλά και όλης της οικογένειας της.
Μακάρι ο Θεός να τους δώσει ένα θαύμα......και σε όλα τα παιδιά του κόσμου φυσικά.......

[La_ViTa]

Κρίνο πραγματικά έχεις πολύ δίκιο σε αυτά που γράφεις.Διαβάζοντας αυτό το άρθρο καταλαβαίνεις πόσο τυχερός είσαι που έχεις το προνόμιο να σηκώνεσαι κάθε πρωί υγιής, να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να γκρινιάζεις για το παραμικρό που σου συμβαίνει αγνοώοντας πάντα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.Για μένα ψυχική και σωματική υγεία είναι αλληλένδετα.Αλλά καλό θα ήταν να σκεφτόμαστε πάντα ότι εφόσων έχουμε την σωματική μας υγεία,πολλά πράγματα είναι στο χέρι μας.Όντως,ζωή χωρίς προβλήματα δεν έχει νοστιμάδα.Καλό θα ήταν πάντα να μην τα διογκώνουμε γιατί σαν άνθρωποι έχουμε αυτή την τάση.
Δεν είμαι στα καλύτερα μου γιατί κι εγώ προσπαθώ να συνέλθω μετά από ένα χωρισμό που μου ήρθε σαν χαστούκι,αλλά προσπαθώ κάθε μέρα να ζω και κάτι καινούριο.Και πραγματικά ευχαριστώ τον Θεό που με έχει καλά και μπορώ να βιώνω ακόμα και αυτά τα άσχημα συναισθήματα,τα οποία μπορεί και να με κάνουν πιο δυνατή..
Καλή δύναμη σε όλους

[Lef]

παρα πολυ συγκινιτικο..

[mstrouf]

δηλάδή, τι φταίει αυτή η ψυχή κ τόσες άλλες που δίνουν μάχη να κρατηθούν στη ζωή, με το καλημέρα.. που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, την ζωή έξω απο το θαλαμο του νοσοκομείου.. να κ ενας ακομα λόγος που εξοργίζομαι με την ζωη.. δεν άντεχα να βλέπω τον δικό μου άνθρωπο να λιώνει μέρα με την μέρα σε εκείνο το κρεββάτι, να ειμαι εκει για να σταθω κ πως να σταθεις που κάθε μέρα του ελεγες αντίο, ώσπου φτάνουν στο σημείο, να μην αναγνωρίζεις το πρόσωπο του ανθρώπου σου.. ένας πόνος για το βάσανο της συγκεκριμένης αρρώστια κ την εξέλιξής της, μα είναι μαρτύριο, γιατι να υπάρχουν κ τέτοιες μορφές θανάτου; γιατι; δεν είναι άδικη η ζωή; πες μου μετα..
μπαίνεις κ στην διαδικασία, να πάρεις απόφαση τον χαμό που έρχεται, αυτό κ αν είναι!
πολλές φορές, όταν σκέφτομαι λογικά, λέω μέσα μου, μα τι μ@@@@@@ που είμαι, θελω να δώσω τέρμα, απο την άλλη αυτο που σε κάνει πάντα να συνεχίζεις, είναι να λες, έχω την υγεία μου, δεν υπάρχει κατι περισσότερο απο αυτο!
όμως η ζωη είναι στιγμές, πολλές οι πίκρες, λίγες οι χαρές!
κ έχω την εντύπωση κρινο ότι η οπτική που έχεις υιοθετήσει, σε κάνει να βλεπεις κ να αντιμετωπίζεις την ζωή κάπως.. δεν ξέρω πως, αλλά σε σένα πιάνει, σε άλλους δεν πιάνει! Το σημαντικό όμως, είναι οτι έχεις δίκιο..

[krino]

αγαπητοι μου φιλοι,
οι λογοι που ανοιξα το θρεντ αυτο ειναι δυο,
αφενως γιατι ενιωσα καπως διαβαζωντας το blog αφετερου γιατι στο μυαλο μου επανηλθαν (εκεινη την στιγμη) ολες οι ιστοριες που εχω διαβασει - σχολιασει εδω μεσα.
Ολες τις στιγμες που εχω στιψει το μυαλο μου για να δωσω μια απαντηση σε καποιον που εβαλε ενα ποστ...
Και εκεινη την στιγμη εκανα ενα κρατει,
και ειπα, μα τι λεμε τωρα εδω?
γιατι πραγμα συζηταμε?

Εχει αραγε νιωσει τι παει να παει πραγματικα πονος?
Εχει νιωσει κανεις πραγματικα φοβο?
Γμτ, εχει νιωσει κανεις πως ειναι να πηγαινει στη κολαση και να γυρναει πισω?
Οχι να φοβασαι και να νιωθεις απορριψη και τετοιες αηδιες.
Αυτα ειναι παιδικες χαρες.
Οταν λεω για φοβο ενω να βλεπεις το χαρο με τα ματια σου και να λες ΤΩΡΑ! τωρα πεθαινω!
Οχι θελω να πεθανω, αλλα πεθαινω θελω δεν θελω.
Να θες να ζησεις, να εισαι μια χαρα, αλλα ο θανατος να σου κτυπαει την πορτα.

Δεν θελω να πω πολλα, αλλα εγω περασα κατι τετοιο, και εζησα.
Τωρα θες η τυχη, θες η γκαντεμια τα καταφερα και ειμαι εδω για να πρηζω το κοσμο.
Και αφου τα καταφερα δεν χαριζω τον εαυτο μου σε κανενα.

Μαρια, αν δεν νιωσεις τι ακριβως ειναι ο θανατος (οχι για τους γυρω σου αλλα για σενα την ιδια) μαλλον δεν μπορεις να καταλαβεις τι πιανει και τι δεν πιανει.

Λαβιτα,
και εγω χωρισα αλλα επιβιωσα,
οχι γιατι ειμαι δυνατος, μεντολες ειμαι.
Αλλα επειδη καποια στιγμη στη ζωη μου πηγα και ηρθα στη κολαση ειναι πολυ λιγη οποιαδηποτε γυναικα,
για να με κανει αλοιφη.
Ισως εχω γινει πολυ εγωιστης (οπως καποτε ακουσα) αλλα ποτε μα ποτε δεν θα γινω αναλωσιμος για τιποτα και για κανενα λογο.

Τελος οταν θα καταλαβεται οτι ολα μας ειναι στο μυαλο τοτε θα απεμπλακειται απο πολλα ζητηματα που σας απασχολουν ανευ λογου και ουσιας.
Μεχρι τοτε ο καθεις μπορει ελευθερως να τρωει τις σαρκες του....

[mstrouf]

krino, το \'χω νιώσει, 3 φορές στην ζωή μου, μήνες κ χρόνο ολόκληρο πέρασα μέσα σ αυτα τα ψυχρά νοσοκομεία, όπου δεν ήθελα κανέναν κ τους έδιωχνα όλους. Να σου πώ πως το βίωσα, σαν θέληση για ζωή, όταν κάτι πάνω απο τις δυνάμεις σου, σου στερεί να κάνεις μια απλή βόλτα στην παραλία, σου στερεί κάθε επικοινωνία κ είσαι σε εκείνο το κρεββάτι κ περιμένεις να σε πάρουν για το χειρουγείο, με αφόρητους πόνους κ εύχεσαι να βγείς ζωντανός κ πλησιάζει η στιγμή, δίνεις κουράγιο στους γύρω σου, για σένα το παίρνεις απόφαση, ότι είναι να γίνει ας γίνει, άλλο αυτος που θα φύγει κ άλλο ο πόνος των γύρω που μένουν κ πρέπει να συνεχίσουν την ζωή με την απουσία κ την έλλειψη του προσώπου που ήταν ζωή για εκείνους.
Κ μένα εγωιστής μου μοιάζεις krino, που δεν θα κλάψεις για κάτι σημαντικό που έχασες απο την ζωή σου, που θα αντιμετωπίσεις τον πόνο σου με μακάβριες ιστορίες πονεμένων ανθρώπων κ πως να στο πω \"μέσα απο το θάνατο.. βρίσκεις ζωή να συνεχίσεις\" ίσως να το έχω δεί στραβά, ίσως κάτι τέτοιο εσένα να σου δίνει δύναμη όπως λες να συνεχίσεις, αλλά εγώ διαβάζοντας τέτοιες ιστορίες, στεναχωριέμαι που είναι έτσι η ζωή. Δεν μπορώ να τις αγνοήσω σαν να μην υπάρχουν, γιατί είναι το προσωπικό δράμα πολλών ανθρώπων, αλλά δεν μπορείς κ μια ζωή να ζείς στην μιζέρια, ενώ έχεις την υγεία σου κ μπορείς να πάρεις στα χέρια σου την ζωή κ να της δώσεις την μορφή που θέλεις, την μορφή που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις! Στο θολωμένο μου μυαλό το έχω πεί πολλές φορες, ότι έτσι είναι τα πράγματα, δέξου το κ συνέχισε αν θες να ζήσεις, βρες ενα όνειρο που θα σε κάνει ευτυχισμένο κ κάντο πραγματικότητα! Δύναμη κ δίψα για ζωή, ενώ τα πάντα γύρω σου καταστρέφονται κ συ να μην το βάζεις κάτω, όσο κ ο θάνατος να παραμονεύει γύρω σου. Προσωπικά έχω εξεικοιωθεί με τον θάνατό μου, αλλά όχι με τον θάνατο των γύρω μου, είναι σαν ένα κομμάτι μέσα σου να πεθαίνει μαζί μ\'αυτο που φεύγει για πάντα κ συ να προσπαθείς να συνεχίσεις, λαβωμένος για την υπόλοιπη ζωή κ να προσπαθείς να καλύψεις ένα κενό που είναι αδύνατο, ένα κενό που παίρνει σάρκα κ οστά στην φαντασία σου, αναπολώντας στιγμές κ μακριά απο την πραγματικότητα που είσαι αναγκασμένος να συνειδητοποιήσεις κάποια στιγμή.

[krino]

Originally posted by mmaria



Κ μένα εγωιστής μου μοιάζεις krino,


μαλλον εκει καταληγω, αλλα θα σου πω οτι η εποχη της αθωοτητας εχει περασει ανεπιστρεπτι.
Πλεον ο εγωισμος δεν εχει υποσταση και υπαρξη.
Μπορω λοιπον να πω απλα οτι ειμαι επιβιωσιμος.
Κανεις δεν θα ενδιαφερθει απολυτα για σενα, θα κοιταξει πρωτα να παρει και βλεπουμε τι θα γινει στη συνεχεια.

Το να παιρνει λοιπον κοσμος αβερτα (λες και εισαι δεξαμενη συναισθηματων) και την κανω οποτε μου γουσταρει το εχω λήξει εδω και καιρο.
Το ατομο που θελει οντως να σπασει τον εγωισμο σου αν οντως θελει να το κανει, μπορει να κατσει μαζι σου και να το αποδειξει.
Αλλιως το γνωστο σεναριο το εςχουμε φαει στη μαπα αρκετες φορες...


που δεν θα κλάψεις για κάτι σημαντικό που έχασες απο την ζωή σου,



οχι μην το λες αυτο, κανεις δεν ειναι απο σιδερο.
Αλλα το σημαντικο ειναι σχετικο.



που θα αντιμετωπίσεις τον πόνο σου με μακάβριες ιστορίες πονεμένων ανθρώπων κ πως να στο πω \"μέσα απο το θάνατο..



το εκανα καποια στιγμη στη ζωη μου και εληξε.
Μετα απο αυτα στη ζωη προχωραω με συγκεκριμενο μπουσουλα.
Αναλυω δεδομενα και προχωραω με βαση τα συμπερασματα μου.



βρίσκεις ζωή να συνεχίσεις\" ίσως να το έχω δεί στραβά, ίσως κάτι τέτοιο εσένα να σου δίνει δύναμη όπως λες να συνεχίσεις, αλλά εγώ διαβάζοντας τέτοιες ιστορίες, στεναχωριέμαι που είναι έτσι η ζωή.



ολοι στεναχωριουνται και πανω απο ολα αυτοι που τα βιωνουν.



Δεν μπορώ να τις αγνοήσω σαν να μην υπάρχουν, γιατί είναι το προσωπικό δράμα πολλών ανθρώπων, αλλά δεν μπορείς κ μια ζωή να ζείς στην μιζέρια, ενώ έχεις την υγεία σου κ μπορείς να πάρεις στα χέρια σου την ζωή κ να της δώσεις την μορφή που θέλεις, την μορφή που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις!



αυτο ακριβως γραφω...
μακρια απο εμας η μιζερια, ας την κρατησουν αυτοι που εμαθαν να ζουν ετσι.
Η ζωη ειναι μια πλαστελινη που την πλαθεις ετσι οπως εσυ νομιζεις.
Αν θες λοιπον να εχεις μια ομορφη ζωη αυτο ειναι στο χερι το δικο σου καταρχην και στην συνεχεια των υπολοιπων.
Για το ρου της ζωης μας ευθυνομαστε πανω απο ολα εμεις.




Στο θολωμένο μου μυαλό το έχω πεί πολλές φορες, ότι έτσι είναι τα πράγματα, δέξου το κ συνέχισε αν θες να ζήσεις, βρες ενα όνειρο που θα σε κάνει ευτυχισμένο κ κάντο πραγματικότητα!



πολυ σωστο.
Και επειδη μου αρεσε αυτο που εγραψες θα το βαλω στην υπογραφη μου.



Δύναμη κ δίψα για ζωή, ενώ τα πάντα γύρω σου καταστρέφονται κ συ να μην το βάζεις κάτω, όσο κ ο θάνατος να παραμονεύει γύρω σου. Προσωπικά έχω εξεικοιωθεί με τον θάνατό μου,



μεγαλη μπουκια φαε...

[mstrouf]

... μεγάλη κουβέντα, μην πείς!

krino σε πάω γι\'αυτο που είσαι, μπράβο σου που αντιμετωπίζεις έτσι τη ζωή!

[krino]

να σαι καλα,
αν και τα \"μπραβο\" δεν ειναι αυτο που επιδιωκω, οσο το να παρεις κατι απο αυτα που λεω και να δεις αν μπορεις να τα κανεις πραξη.

[mstrouf]

krino σε καταλαβαίνω απόλυτα κ γνωρίζω πολύ καλά πως είναι αυτή η οπτική, στάση ζωής αν θέλεις καλύτερα, για να ευχαριστούμε που υπάρχουμε κ είμαστε υγιείς, που καθόμαστε κ κλεινόμαστε στον εαυτό μας, ενω τίποτα ουσιαστικά δεν λείπει αφού έχουμε την υγεία μας, μπροστά σ\'αυτή την μορφή θανάτου που κάθε μέρα στενεύουν τα περιθώρια κ εκεί δεν μπορείς να αποφύγεις το μοιραίο
κ το μπράβο πάει στην αντιμετώπιση των προβλημάτων για να βγείς ακέραιος μέσα απο τερτιπια της ζωής

[krino]

εγω δεν προκειται να κλειστω ποτε στη ζωη μου γιατι ετσι τα εχουν καταφερει οι πιεσεις της σημερινης κοινωνιας.
Δεν κραταω κακια σε κανενα αλλα δεν θα υοθετησω στυλακι αυτοκτονικο.
Αν δεν το καταλαβες η ζωη μας ανηκει και το οτι θα κανεις σχεση, φιλους κλπ ναι μεν ειναι μερος της κοινωνικοποιησης μας αλλα μεχρι ενος σημειου.
Στην ουσια καπου βαθεια, ο εαυτος μας παραμενει μονος του και για να επιζησει, την φροντιδα αυτη πρεπει να την παρει πανω απο ολα απο αυτον και οχι απο αλλους.


Κατα τα αλλα, σου ειπα δεν ειναι θεμα εγωισμου, αλλα επιβιωσης.
Αν ειχα αλλη λογικη, σημερα θα επαιρνα ψυχοφαρμακα.
Η επιλογη ειναι δικη μου, η αρχιζω και αναλυω το τι μου συμβαινει και τι θελω και μπορω να το κανω πραξη η αφηνομαι και οπου με παει το ρεμα, τα φαρμακα κλπ κλπ.
Προτιμω το πρωτο, τιποτα λιγοτερο η περισσοτερο.

[Θεοφανία]

Πω, πω....ανοίξατε τόσα θέματα.....

Δυστυχώς συμφωνώ με τον Κρίνο και ειδικά εσύ Μαρία το ξέρεις.
Μετά το χαμό της μαμάς μου επαναπροσδιόρισα πολλά. Δεν ξέρω αν θυμάστε, αλλά σας έχω πει πως έκοψα μια από τις κολλητές μου γιατί βαρέθηκα να μιζεριάζει συνέχεια για ένα γκόμενο ενώ τα είχε όλα και πάνω απ\' όλα την υγεία της. Έχω τσακωθεί άπειρες φορές εδώ μέσα με άτομα που φέρνουν το τέλος του κόσμου αντιμετωπίζοντας μια ήπια κατάθλιψη που μπορεί να φέρει ένας χωρισμός ή ένα καθημερινό πρόβλημα που είναι στο χέρι μας να το λύσουμε αλλά δεν σηκωνόμαστε απ το κρεββάτι.
Τότε μου έρχεται στον μυαλό η ιστορία της ίντερ και τσαντίζομαι που παλεύει με τέρατα, ενώ άλλοι δεν μπορούν να πατήσουν μια κικρή κατσαρίδα.
Ναι, πρέπει να είμαστε εγωιστές, γιατί η πολλή καλοσύνη και αδυναμία μόνο σε μλκ μεταφράζεται από τους γύω μας.
Το έχουμε ξανασυζητήσει, το παν είναι να βάζουμε εμείς τα όρια μας, αυτά που δεν μας καταπατούν και δεν λειτουργούμε έξω από τον εαυτό μας μόνο και μόνο για να μη χάσουμε κάποιον που θεωρούμε πολύτιμο.
Πόσο είναι πολύτιμος κάποιος που προσπαθεί να φάει τις σάρκες μας?

Όσο για το θέμα της Λυδίας, τα ξαναείπα, εκεί υποκλινόμαστε και ελπίζουμε στο θαύμα.
Διαβάστε και το θέμα της Αμαλίας. εν έχω διεύθυνση αλλά αν βάλετε το όνομα της στο google θα το βρείτε άνετα......