Ανορεξια-Βουλιμια:η οψη του ιδιου νομισματος...Η δικη μου επωδυνη ιστορια

[Magdalena]

και εγω δίπλα σου είμαι ότι χρειαστείς... το ξερεις!! Να εισαι καλα ψυχη μου και όλα θα ξεπεραστουν... το αισθανομαι ότι όλα θα πάνε καλα

[Dark Elf]

Μακαρι χαρα μου μακαρι...

[Mak]

Ανδριάννα μου,
όσο κι αν κλονίζεσαι από την αδυναμία που διαπιστώνεις στο να ελέγξεις τον εαυτό σου, μην το αφήνεις ΑΥΤΟ να είναι δυνατότερο από εσένα.. Αποδέξου ότι περνάς μια φάση δύσκολη τώρα, αλλά δεν θα είναι για πάντα! Κάθε μέρα που περνάει και απομακρυνεσαι έστω και ελάχιστα από ό,τι σε κρατάει δέσμια του φαγητού, είναι κέρδος για σένα.
Δεν θα γίνουν οι αλλαγές σε μια μέρα, δυστυχώς και εγω πόσες φορές έχω ευχηθεί να ξυπνούσα μια μέρα και πια να μην είχα ανάγκη τη συντροφιά των σκουπιδοτροφών για να βγάλω ψυχολογικά τη μέρα..Θέλει λίγο κάθε μέρα. Ένα μικρό βήμα και μεγάλη υπομονή για να ξορκίσουμε τους δαίμονες μας. Είσαι μόνο 18 χρονών και σε ζηλεύω-με την καλή έννοια- γιατί σε προβληματίζει από νωρίς το θέμα σου και η εξάρτηση που νιώθεις. Εγώ άφησα πάαααρα πολλά χρόνια να περάσουν , μουδιασμένη, στάσιμη, χωρίς να παραδέχομαι το πρόβλημα της υπερφαγίας, απλά μεμψοιμοιρώντας μέσα μου και κάνοντας την αδιάφορη έξω μου..Είσαι νέα και δυνατή. Ακόμη και όταν "σπας", θα ξανασηκωθείς.
Σου εύχομαι τα καλύτερα.:thumbup:

[Dark Elf]

monahoiot μου σε ευχαριστω πολυ που καθησες να μου απαντησεις.Εχεις δικιο σε αυτα που μου λες,θελει αγωνα για να απαλλαγει κανεις...θα απαλλαγουμε αραγε ομως ποτε?Τι ειναι αυτο που με κανει πιο αδυναμη απο τους αλλους ανθρωπους στο να θεσω σε ελεγχο τη ζωη μου?Δεν ονειρευομαι πια τιποτα απλα αναπνευω μηχανικα και οι μερες περνουν και περνουν και περνουν.Βλεπω τη ζωη των γυρω μου να εξελλισεται και εγω οχι μονο στασιμη δεν μενω αλλα οπιστοδρομω.Βλεπω το πως ζουνε οι συνομιληκες μου και λεω εγω θα τα κανω αραγε ποτε αυτα η οχι?Ειναι τοσο ξεγνοιαστες και ζουν την καθε στιγμη.Εγω?τι κανω εγω?Ειμαι καθε μερα που περναει δεσμια του δαιμονα μου,του ιδιου μου του εαυτου.Της Ανδριανας που θελει να με καταστρεψει,να με αφανησει απο προσωπου γης,να με πονεσει οσο δεν γινεται.Και η ζωη κυλα και φευγει δεν με περιμενει και τα χρονια περνουν...Ειμαι ηδη τρια χρονια στις διαταραχες.Η ανορεξια περασε πολυ πιο ανωδυνα απο την βουλιμια που τωρα βιωνω.Υπαρχουν χιλια δυο πραγματα που εγω δεν εχω κανει σε σχεση με τις συνομιληκες μου...Δεν με αναγνωριζω πια,δεν ξερω τι καταληξη θα εχει αυτη η ιστορια και ποτε και αν θα ληξει,το μονο που ξερω ειναι πως η ζωη δεν περιμενει...

[Mak]

Έχεις δίκιο, η ζωή δεν περιμένει. Εσύ όμως δεν είσαι φτερό στο αέρα ακόμη κι αν νιώθεις έτσι όταν σε κατακυριεύει η επιθυμία της αυτοκαταστροφής. Είσαι άνθρωπος που έχεις κοντά σου άλλους ανθρώπους όπως τη μαμά σου που έχεις αναφέρει. Ελπίζω να έχεις και φίλες που να σε στηρίζουν όποια φάση κι αν περνάς. Θα βοηθούσε. Η αγάπη βοηθάει και καποιες φορές θεραπεύει. Όμως μη σταματήσεις να παίρνεις και επαγγελματική βοήθεια. Κάνεις δώρο στον εαυτό σου. Η ψυχολογική υποστήριξη από ανθρώπους που ειδικευονται σε προβλήματα πρόσληψης τροφής είναι επένδυση για το μέλλον μας. Ούτε τα λεφτά, ούτε οι καριέρες,ούτε τίποτα δεν μετράει μπροστά στην ψυχική μας ισορροπία. και αυτή θα έρθει, αρκεί να κρατήσεις ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ. Μην παραδιδεσαι άνευ όρων. "Δούλεψε" όσα σε έχουν παιδέψει ως τώρα και σε έχουν φέρει ως εδώ. Απενοχοποίησε τα. Βγάλτα από το θρόνο τους. Κάντα να μοιάζουν μικρά και παρωχημένα. Βάλε στόχους, έστω και μικρούς.
Σου μιλάω από καρδιάς και έχοντας και εγω η ίδια διατροφική διαταραχή. Καταλαβαίνω τι περνάς και ξέρω από πρώτο χέρι ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Πιστεύω όμως στην προσωπική δύναμη. Εγώ δεν μπόρεσα για πολλά χρόνια να καταπολεμήσω τον εθισμό μου και έφτασα σε αδιεξοδο. Φέτος αποφάσισα να βάλω τέλος αρκετά "βίαια" , κάνοντας επέμβαση και δίνοντάς μου μια μεγάλη σπρωξιά για να σταματήσω την κατηφόρα που είχα πάρει. Μακάρι να τα είχα καταφερει πιο νωρίς να ισορροπήσω και να μη χρειαζόμουν αυτην την ταλαιπωρία. Έχεις χρόνο να σκεφτείς πως θέλεις να είναι η ζωή σου και πως ΝΑ ΜΗΝ είναι.
Να έχεις εμπιστοσύνη, να ζητάς βοήθεια. Και ψηλά το κεφάλι, τίποτα, μα τίποτα δεν είναι τελειωμένη υπόθεση! Για κανέναν μας..

[Dark Elf]

monahoiot μου ειλικρηνα ευχαριστω για το χρονο που μου εχεις αφιερωσει.Εχεις μεγαλο δικιο σε αυτα που λες.Ολη εχουμε δυναμη μεσα αυτο που επιβαλλεται να μαθουμε ειναι να την διαχειριζομαστε προς ωφελος και οχι προς αυτοκαταστροφη μας.Ηζωη σιγουρα θα εχει παντα δυσκολιες το θεμα ειναι να μαθουμε να τις αντιμετωπιζουμε.Δεν μπορω να κατανοησω ομως γιατι 3 χρονια τωρα δεν μπορω να σταθω γερα στα ποδια μου και να το ξεπερασω ενω το θελω...ισως οχι τοσο στην ανορεξια οσο τωρα στην βουλιμια.Δεν ξερω γιατι δεν μπορω να γινω απλα μια νορμαλ κοπελα δεν ζηταω τιποτα αλλο απο το να απελευθεροθω απο τα δεσμα των διαταραχων.Το παλευω αλλα και παλι δεν ειμαι ευχαριστημενη με τον εαυτο μου.Νιωθω πως ειμαι ενα λαθος,ενα αχρηστο ον πανω στην γη,δεν προσφερω τπτ και ταλαιπορω τον εαυτο μου και τους γυρω μου...Οσο για την δικη σου περιπτωση ενα μεγαλο μπραβο που καταφερες να παρεις μια τοσο δυσκολη αποφαση και εκανες την αρχη πιστευω πως ηδη εχεις κανει ενα μεγαλο βημα προς την αποθεραπεια...Ευχομαι οτι καλυτερο ολοψυχα...

[mariafc]

Καλημέρα Αντριάννα μου. Διάβασα την ιστορία σου πριν καιρό. Τότε για δικούς μου προσωπικούς λόγους ειχα σταματήσει να γράφω στο φόρουμ. Σήμερα για κάποιο λόγο που δεν ξέρω ποιος είναι στην πραγματικότητα μου ρθε να ξαναγράψω μετά απο καιρό. Γλυκιά μου πόσο με συγκίνησε η ιστορία σου. Εχω περάσει και εγώ απο ανορεξία την ιστορία μου θα τη διαβάσεις στο αντίστοιχο τόπικ και προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου όμως τα σημάδια είναι πολλά και με βασανιζουν ακόμα ώρες. Ειναι μακρύς ο δρόμος αλλά οφείλουμε στον ευατό μας να το παλέψουμε έτσι κοριτσάκι. Ολόψυχα σου εύχομαι καλή μου Αντριάννα πολύ σύντομα όλα να είναι ένα μακρινό παρελθόν.

[Dark Elf]

Γλυκια μου χαιρομαι πραγματικα που επεστρεψες στο φορουμ και εγω ειχα διαβασει την ιστορια σου και με ειχε συγκινησει...Πρεπει να το παλεψεις χαρα μου τα πραγματα ειναι δυσκολα ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΑ για αυτο ας το παλεψουμε.Αν μπορω να κανω το οτιδηποτε για να σε βοηθησω πες το μου θα χαρω πολυ...

[mariafc]

Να σαι καλά βρε Αντριάννα μου σε ευχαριστώ για όλα. Κάτι τετοιες στιγμές η αλληλουποστήριξη ειναι πολύ σημαντική και δυστυχώς οι γύρω μας μην εχοντας πάντα ακριβή επίγνωση της κατάστασης δε μπορούν να μας τη δώσουν. Μακάρι μια μέρα όχι πολύ μακρινή να ξεπεράσουμε ότι μας βασανίζει. Εσύ τώρα κούκλα μου σε τι φάση είσαι? Εχουμε αρκετά κοινά στην ιστορία μας με εξαίρεση τη βουλιμία που εγώ δεν την πέρασα παρά μονο υπερφαγία τους τελευταίους μήνες. Αχ πόσος πόνος και δάκρυα ε? Πως τα πας διατροφικά?

[Dark Elf]

Δεν εχω κανει τιποτα ακομα...μην με ευχαριστεις...Λοιπον εμενα πριν 3 εβδομαδες εγινε μια μεγαλη αλλαγη στην ζωη μου(Το μαγδακι το ξερει γιατι εχουμε πολυ στενη επαφη μεσω φαισ).Απο τοτε που δεν εβγαινα καθολου για 6 μηνες απο το σπιτι και αποφασισα να παω στην Μ.Ε.Υ το μαϊο αλλαξαν πολλα μεσα σε 1 ημερα απιστευτο εεε???Γυρνουσα λοιπον πριν 2-3 εβδομαδες απο την Μοναδα και τυχαια συναντησα μια πολυ καλη μου φιλη που ειχα να δω 1 χρονο γτ το αρνουμουν λογω ντροπης που ειχα παρει κιλα,και μας πιανουν τα κλαματα και λεω τελος πρεπει επιτελους να τις δω αφου με αγαπουν οπως ειμαι και ετσι εγινε βγηκαμε.Ενιωσα αλλος ανθρωπος και πανω στην κουβεντα μου εδωσαν κουραγιο και εκει που το μονο χρωμα που υπηρχε στην ζωη μου ηταν το μαυρο ολα αλλαξαν.Ναι χαρη σε αυτες μια μερα πριν αρχισει το σχολειο αποφασισα να παρεβρεθω και να το τελειωσω να πετυχω τους στοχους μου και να συνεχισω την ζωη μου επιτελους.Κτι που μεχρι πριν 2 εβδομαδες μου ηταν αδιανοητο...και ομως πηγα με αλλα παιδια και μονη χωρις να γνωριζω κανενα παιδι και τωρα προσπαθω να προσαρμοστω...Εχω ενα στοχο απο εκει που η μονη σκεψη που κυριαρχουσε το μυαλο μου ηταν το φαγητο και το τι το πως θα το φαω.Δε λεω και τωρα το σκεφτομαι αλλα δεν ειναι αυτοσκοπος μου.Ναι νιωθω πολυ ασχημα με την εικονα μου αλλα προσπαθω να το παλευω οσο μπορω...Οσο για τα διατροφικα το παλευω τα βουλιμικα εχουν καταλαγιασει αλλα η διατροφη μου δεν ειναι ισορροπιμενη...την μια το ριχνω στην πρωτεϊνη για να χασω γρηγορα βαρος την αλλη πλακωνω τα φρουτα...δεν ξερω τι να κανω για να χασω βαρος...Εσυ πως να πας μαρακι μου?

[mariafc]

Πωπω Αδριάννα μου δεν ξέρεις πόσο πολύ με συγκινείς με αυτό που έγραψες. Σε ζηλεύω με την καλή έννοια. Σου εύχομαι πραγματικά μέσα από την καρδιά μου να κρατήσει και να αποκτήσεις ξανα πίσω τον κοινωνικό σου κύκλο. Εσύ έχεις χρόνο είσαι πολύ νέα. Καλά οχι οτι εμένα με πήρανε τα χρόνια αλλά στα 27 μου και με πολλές πληγές του παρελθόντος να με βασανίζουν μου φαντάζει πιο δύσκολο. Είναι πραγματικά υπερόχο να χεις δίπλα σου φίλους. Οταν βγαίνεις ξεχνιέσαι, δε σκέφτεσαι ούτε φαγητά ούτε τίποτα. Γενικά αμα περνάμε καλά και δε μιζεριάζουμε με το παραμικρό νομίζω ότι ολα θα ήταν καλύτερα.
Νομίζω οτι αυτό που μας τρώει είναι ενδεχομένως η υπερευαισθησία μας απέναντι σε κάποια πραγματα και καταστάσεις που δε μας αφήνουν να δούμε το πραγματικό νόημα της ζωής.
Υπάρχουν μέρες που αισθάνομαι τόσο αισιοδοξη, γεμάτη όνειρα και αυτοπεποίθηση και υπάρχουν και εκείνες οι καταρραμένες μέρεσ που σκέφτομαι συνέχεια τι θα φάω ή τι δε θα φάω, οτι πρέπει να ΜΗΝ πιω νερό γιατί θα παχύνω, τι είναι η ζωή τι είναι ο άνθρωπος. Δάκρυα, μια κουρασμένη ψυχή και μια σκιά στον καθρέφτη. Με το παραμικρό πρόβλημα κλείνω στο καβούκι μου, πέφτω και αρνούμαι να ξανασηκωθώ. Ενα νούμερο της ζυγαριάς είναι ακόμα ικανό να καθορίσει τη μέρα μου. Γλίτωσα από του χάρου τα δόντια πολλές φορές, έφτασα να κάνω ακόμα και καρκινικές εξετάσεις όμως ακόμα εξακολουθεί να με απασχολεί τι θα δείξει η ζυγαριά. Δεν ξέρω βρε Αδριάννα μου πως τα πάω ειλικρινά. Νιώθω λίγο σαν Τζέκιλ και Χαιντ. Σίγουρα εχω ξεφύγει από ακραίες καταστάσεις του παρελθόντος όμως κάποια κόμπλεξ και κατάλοιπα εξακολουθουν να με βασανίζουν.
Πριν 20 μέρες όμως ταξίδεψα. 10 μέρες μακριά από ζυγαριές. Φαγητό μέχρι θανάτου, συναναστροφή με κόσμο, γνωριμία με νέους τόπους. Εκεί έγινε ένα νέο κλικ μέσα μου. Με φρίκη διαπίστωσα οτι σπατάλησα 6 χρόνια από τη ζωή μου (βάζω και τα χρόνια που παχύσαρκη ξεκίνησα να αδυνατίσω). 6 χρόνια φυτοζωώ, έχασα φίλους, δε μπορώ να κάνω σχέση, κατέστρεψα την υγεία μου, πλήγωσα τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου τους γονείς μου και κυρίως πλήγωσα εμένα. Ασέλγησα πάνω μου κυριολεκτικά. Πάντα το έβλεπα το χάλι μου και άλλες φορες είπα οχι αλλο όμως αυτή τη φορά το θέλω πιο πολύ από ποτέ. Νιώθω οτι μου τελειώνει ο χρόνος, οτι είναι η τελευταία μου ευκαιρία και δεν πρέπει να την αφήσω. Ξεπέρασα την ανορεξία τουλάχιστον το βασικό της κομμάτι που ήταν η αφαγία και τώρα θέλω απλά να τρώω σαν άνθρωπος χωρίς να παχαίνω με το παραμικρό όπως τώρα, να μην σκέφτομαι το φαγητό συνέχεια και γενικά να πάψει να μου ορίζει τη ζωή.
Ελπίζω αυτή τη φορά να προσπαθήσω μέχρι τέλους. Ο Θεός με έσωσε πολλές φορές. Αυτή τη φορά όμως δεν θα το ξανακάνει.

Ξέρω πολύ καλά οτι με το φαι μάλλον δε θα ξανααποκτήσω ισορροπημένη σχέση και καλώς η κακώς τα υπερφαγικά θα υπάρχουν. Δεν είμαστε δα και μηχανές ή ρομπότ το θέμα είναι όμως μέσω της διατροφής να αποκαταστήσω την υγεία μου.
Αντε να δούμε αν το καινούριο διατροφολόγιο με βοηθήσει. Πρέπει να δείξω ψυχραιμία γιατί πιστέυω οτι αρχικά θα βάλω και άλλο βάρος. Αν δε λυγίσω στη θέα των έξτρα κιλών θα χω κάνει το πρώτο βήμα.
Εσύ Αντριάννα μου ακολουθείς συγκεκριμένο διατροφολόγιο τώρα ή μόνη σου? Συγνώμη αν ρωτάω κάτι που το χεις ξανααναφέρει αλλά εχω διαβάσει μέσες άκρες κάποια πράγματα και δεν ξέρω αν μου χει ξεφύγει κάτι.
Πάντως να ξέρεις οτι από σήμερα υπάρχει αλλο ένα πρόσωπο που θα ναι πάντα εδώ για σένα. Εχουμε πολλά κοινά βιώματα και αν θες ποτέ να μιλήσεις για το οτιδήποτε εγώ θα μαι εδώ.
Και γερά με τσαμπουκά. Να βγαίνεις και να διασκεδάζεις. Η ζωή είναι ωραία. Ζήσε την

[Dark Elf]

Mα γιατι δεν μπορω να δω την απαντηση:flaming:

[mariafc]

δε μπορείς? Ποιος μας σαμποτάρει? Αμα είναι πες μου να στα κάνω κόπι να στα στείλω σε ινμποχ

[Dark Elf]

Αχ Μαρακι μουυυυυυ γλυκοοοοο ποσο χαιρομαι που σε γνωροζωωωω...Ολα αυτα που περιγραφεις μου φαινονται τοσο γνωριμα τοσο οικεια οσο δεν φανταζεσαι.Δεν θα ξεχασω ποτε αυτα τα 2 χρονια απο την ζωη μου που εκανα καθημερινα 4-5 ωρες σκληρη γυμναστικη καθημερινα και ετρωγα 5 γετες ζαμπον γαλοπουλας ημερισιως,που ο διευθυντης του γυμναστηριου ειχε παρει τηλ.στο σπιτι να πει στην μαμα μου πως μαλλον πασχω απο νευρικη ανορεξια,που οι θαμωνες του γυμναστηριου μου ελεγαν σταματα να αδυνατηζεις,που τα βλεμετα του κοσμου ηταν εντρομα και γεματα οικτο οταν επεφταν πανω μου οι γιατροι μου ελεγαν Αντριανα υπαρχει σοβαρη πιθανοτητα να πεθανεις στον υπνπο σου,που παρολη την εξαντληση μου μου συνεχιζα να τρεχω και να τρεχω και πολλα-πολλα αλλα ακομα...μα οσο και ολα αυτα ακουγονται τραγικα τα προτιμω απο την βουλιμια καθως προσωπικα την θεωρω 10000000 φορες πιο επωδυνη απο την ανορεξια.Εμενα με παρακολουθει αυτη η μοναδα http://www.youth-health.gr/gr/index.php
και η διαιτολογος μου ειναι αυτη http://keadd.gr/wb/pages/viografika-...na-kontele.php

μου εχει δωσει εξαιρετικα προγραμματα τα οποια εγω δεν ακουλουθω βεβαια και κανω τα δικα μου αχ μαρακι μου γλυκο ποτε θα ξαναπαρουμε τη ζωη στα χερια μας?

[mariafc]

Καλημέρα Αντριάννα μου. Και εγώ χάρηκα πολύ που σε γνώρισα. Λυπάμαι βέβαια που έπρεπε να γνωριστούμε κάτω από αυτές τις συνθήκες αλλά δε λένε πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Το πότε θα πάρουμε τη ζωη στα χέρια μας είναι αυτό ακριβώς το ερώτημα που με κατατρώει και μένα. Εχουμε περάσει πολλά Αντριάννα μου. Βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού και εγώ και εσύ και όμως για κάποιο λόγο είμαστε ακόμα εδώ. Η επάνοδος είναι πολύ δύσκολη και κυρίως το ψυχολογικό κομμάτι. Δε φέυγουν από τη μια μέρα στην άλλη όλα τα κόμπλεξ και όλες οι "αρρώστειες" του παρελθόντος όμως είναι στη δική μας θέληση είτε να κρυφτούμε και άλλο πίσω από το πρόβλημα μας ή να απαλλαγούμε από αυτό στο βαθμό τουλάχιστον που είναι εφικτό γιατί είμαι της άποψης πως κάποιες πληγές, κάποιες αμαρτίες δε θα κλείσουν ποτέ απλά θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτές. Εχουμε θέληση έτσι δεν είναι? Για το καλό το δικό μας και των ανθρώπων που μας αγαπούν ας κάνουμε ακόμα μια προσπάθεια. Μια τελευταία προσπάθεια να διασχίσουμε αυτή την ανηφόρα της ζωής. Δε θα σου πω ψέμματα. Αισθάνομαι μπερδεμένη, φοβισμένη, τρέμω στην ιδέα οτι δε θα μπορέσω να κάνω παιδιά, φοβάμαι, φοβάμαι φοβάμαι και ορισμένες φορες οπισθοχωρώ όμως πρέπει να σταματήσουμε να βολευόμαστε πίσω από το πρόβλημα μας γιατί στην πραγματικότητα αυτό πιστεύω οτι κάνουμε. Κατά βάθος μας βολεύει να κλαιγόμαστε, να μαστε μόνες αποκλεισμένες από την υπόλοιπη κοινωνία. Γι αυτό λοιπόν θα μπει ένα τέλος. Κανόνισε κακομοίρα μου μέχρι το τέλος του 2011 θέλω να πετάμε και το 2012 θα ναι η χρονιά μας.


ΥΓ. Αδριάννα μου επειδή σήμερα εγώ ξεκίνησα το δικό μου πρόγραμμα αν δε σου κάνει κόπο επειδή είδα οτι η δική σου διαιτολόγος εχει πείρα με διατροφικές διαταραχές θα μπορούσες κούκλα μου να μου πεις έτσι να πάρω μια ιδέα και να συγκρίνω με το δικό μου είτε εδώ είτε σε ινμποξ οπως σε βολεύει ετσι πάνω κάτω τι πρόγραμμα διατροφικό έχεις? Το πρόγραμμα αυτό είναι για να σταματήσεις τα υπερφαγικά ή για να χάσεις βάρος. Ασχετα αν το τηρείς ή οχι θα ήθελα αν δε σε πειράζει να πάρω μια ιδέα. Βλέπεις εγώ μένω στην επαρχία και δεν υπάρχει εξειδικευμένοι διαιτολόγοι. ΑΠλά κάνω το σταυρό μου να πέσω σε κάποιον που θα με βοηθήσει.