Χαμένη...

[Empneustns]

και οσο καιει,νοιωθεις την ζεστασια της και σκεφτεσαι πως αν καταφερεις να βαλεις την σωστη τροφη,θα την θρεψεις,και θα μεγαλωσει,και θα χαθεις μεσα της,θα τυφλωθεις απο το φως της που εσυ ο ιδιος βοηθησες να εδραιωθει.Και αυτο το αναφερω για ολους,ποτε μην σταματησετε να βλεπετε αυτη τη φλογα του κεριου.Και δεν λεω να σβησετε τη φλογα γιατι δεν σβηνει ποτε,ισως χαμηλωνει η ενταση της και δεν ειναι ευδιακριτη,αλλα ειναι παντα μεσα μας,σφυρηλατημενη στην ιδια μας την υπαρξη...

[weird]

Εχουμε ολη τη δυναμη του κοσμου μεσα μας. Η ελπιδα ειναι η επαφη με τη δυναμη τουτη. Μπορει να φαινεται ισχνη αρχικα, να τρεμοπαιζει, μα αν πας να την αγγιξεις, θα καιει, οπως η φλογα του κεριου.
Ο δρομος που κανει ο καθενας για να συναντησει την δικη του φλογα, ειναι ενα ταξιδι μοναδικο.
Το πιστευω οτι η φιλη μας, βρισκεται σε αυτον τον δρομο.
Δεν εισαι μονη!
Εμπνευστη, σε διαβαζω και μου θυμιζεις τον τροπο που αντιλαμβανομαι και νιωθω τα πραγματα. Ειναι δυνατα λογια.
Να μαστε ολοι καλα.

[Empneustns]

οσοι τα νοιωθουν τα γνωριζουν ... θα πρεπε ολοι

[anwnimi]

Originally posted by weird
...... Ο αγώνας που δίνουμε για να απελευθερωθούμε απο το κουκούλι μας, είναι αδυσώπητα σκληρός και συχνά μοιάζει καταδικασμένος.
Μόνο όμως μέσα απο τους παλμούς της δικής μας καρδίας, κάτω από το φως του δικού μας αγώνα, θα βρούμε τη δύναμη να ανοίξουμε τα φτερά μας.
Είναι μια στιγμή απόλυτα προσωπική και η υπερ- ετεροπροστασία μπορεί να έχει συνέπειες:να μην γνωρίσουμε ποτέ το αληθινό μέγεθος της δυνατότητάς μας.

Είναι τόσο δυνατή περιγραφή! Σ\'ευχαριστώ για την τόσο όμορφη ιστορία weird μου....Ένα εύχομαι: Μακάρι η πεταλούδα να ξέρει πότε πρέπει να βγει από το κουκούλι

της, ούτε νωριτερα από όσο αντέχει ούτε και πολύ αργότερα όταν πια θα έχει αρχίσει να σαπίζει το μέσα της...

Originally posted by Empneustns
Ποτε δεν μπορουμε να πουμε πως ειναι αργα για μια διεξοδο,γιατι ολα ειναι ρευστα σε αυτη τη ζωη αλλα παντα υπαρχει η ελπιδα και πρεπει να ακολουθουμε τον δρομο

που μας χαραζει .......

Μάλλον Εμπνευστή απαντάς στο δεύτερο σκέλος της ευχής μου. Έχεις δίκιο...Προσπαθώ να το χωνέψω ότι πραγματικά έτσι είναι τα πράγματα, να μη με νικά το άλλο

κομμάτι του εαυτού μου που είναι εκεί πάντα να με πολεμά...

Originally posted by weird ..............
Θα έχεις σπασει το κουκούλι

απλά δεν έχω λόγια να σχολιάσω την περιγραφή αυτή...
Ένα μου ήρθε τώρα. Διάβασα ότι η ευτυχία είναι στιγμές, στιγμές φωτεινές όπου όλα τα βλέπεις πεντακάθαρα, με δύναμη ψυχής. Αλλά είναι μόνο στιγμές. Κι αν δεν

υπήρχε το σκοτάδι ξανά δε θα μπορούσαμε να διακρίνουμε αυτές τις στιγμές φωτός. Όπως δε θα υπήρχε η χαρά αν δεν υπήρχε η λύπη, δε θα διαχωρίζονταν τα
συναισθήματα. Δυστυχώς όμως καμιά φορά οι στιγμές του σκόπους διαρκούν τόσο πολύ και τόσο έντονα που λιγοψυχείς...Που ο φόβος γίνετια τρόμος...Κι εκεί χάνεις την

πίστη στον εαυτό σου...

Originally posted by Empneustns
και οσο καιει,νοιωθεις την ζεστασια της και σκεφτεσαι πως αν καταφερεις να βαλεις την σωστη τροφη,θα την θρεψεις,και θα μεγαλωσει,και θα χαθεις μεσα της,θα

τυφλωθεις απο το φως της που εσυ ο ιδιος βοηθησες να εδραιωθει

Τι όμορφα που το περιγράφεις κι εσύ Εμπνευστή. Ναι αυτό προσπαθώ να κάνω. Αυτή η φλόγα να γίνει πιο δυνατή, κι όταν φυσά δυνατός αέρας αυτή να είναι πιο

αυτάρκης, πιο σίγουρη...

Πόση δύναμη μου δίνετε...
Αυτή την περίοδο έχω παγώσει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα γεγονότα που συνέβησαν πριν να εμφανιστούν οι κρίσεις. Δεν το άντεχε η ψυχή μου, φώναζε δεν

αντέχω. Ακόμα και σε όνειρο το είδα, να το φωνάζω συνεχώς στην ψυχοθεραπεύτρια...Νομιζω δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο ευάλωτη. Τρόμαξα... Κι ακόμα νιώθω...ίσως όχι

τόσο αλλά φοβάμαι. Θέλω να ριχτώ στη μάχη αλλά φοβάμαι. Μένω ακίνητη. Στο κουκούλι μου.

Τα μόνα συναισθήματα που δεν παγωνω και ούτε θέλω γιατί αυτά τα αντέχω - περίεργο αλλά δεν ξέρω γιατί - είναι το συναίσθημα της απώλειας. Πρόσφατα διάβασα ότι

\"οι νευρώσεις είναι στην ουσία ο φόβος/άρνηση να ενηλικιωθούμε\". Και στις νευρώσεις συγκαταλέγεται η διαταραχή πανικού. Πόσο αλήθεια είναι αυτό. Πόσο θα ήθελα

όταν σκέφτομαι έναν επικείμενο πανικό να γίνω ξανά η μικρή ανώνυμη που ήταν υπό την προστασία των μεγάλων. Που ότι κι αν γινόταν θα υπήρχε η αγκαλιά, το

καθησυχαστικό χάδι, ένα χαμόγελο. Άραγε αυτά υπήρχαν τότε; Από ότι θυμάμαι, κάποιες στιγμές ναι, κάποιες όχι. Πάντως διακρίνω σε μένα ένα μεγάλο

παλιμπαιδισμό που μου φάινεται περίεργος στην έντασή του κάποιες στιγμές...

Προσπαθώ να δυναμώσω τη φλόγα μου, όσο κι αν φυσά ή όσο εγώ η ίδια τη φυσώ για να δω πόσο αντέχει...Γιατί δεν πιστεύω σε μένα και διαρκώς την αμφισβητώ, τη

δοκιμάζω βάζοντάς τη σε κίνδυνο.

[Empneustns]

Κρινοντας απο αυτα που γραφεις,καταλαβαινω πως φοβασαι να παρεις την ζωη σου στα χερια σου.Δεν εχεις εμπιστοσυνη στον εαυτο σου να την οδηγησεις,πιστευεις πως καποιος αλλος θα μπορουσε να το κανει καλυτερα απο σενα και θελεις να συνεχισεις να εισαι υπο την προστασια καποιου που θα αποφασιζει για σενα.Σε ολα αυτα ερχεται και ο φοβος του να αντιμετωπισεις το φαινομενο να χανεις τον ελεγχο του εαυτου σου και αυτο σε τρομαζει.
Αν τα εχω επισημανει σωστα,αυτα ειναι τα στοιχεια που πρεπει να δουλεψεις με τον εαυτο σου.Πρεπει να τονωσουμε την αυτοπεποιθηση σου,και να σου δωσουμε να καταλαβεις πως πρεπει να αναλαβεις το πηδαλιο του εαυτου σου και να επιδιωξουμε να κανεις λαθη για να μαθεις μεσα απο αυτα.Να καταλαβεις πως ΠΡΕΠΕΙ να κανουμε λαθη.ΠΡΕΠΕΙ να μαθουμε να αντιμετωπιζουμε την απογοητευση των λαθων μας γιατι φαντασου......... αν επι 30 χρονια εισουν παντελως αλανθαστη και ξαφνικα εκανες ενα μηδαμινο λαθος,εσπαζες ενα ποτηρι,επι 2 βδομαδες δεν θα μπορουσες να κατανοησεις το λαθος αυτο και θα το μεγαλοποιουσες,γιατι θα ηταν πρωτογνωρο για σενα και δεν θα ηξερες να το αντιμετωπισεις.Αν πιστευεις πως δεν εχεις ακομα τις ψυχικες δυναμεις να ξεκινησεις την εξοδο σου απο το κουκουλι μπορεις να περιμενεις να βρεις την καταλληλη στιγμη.Πρεπει να γνωριζει ομως πως καθε φορα που θα δοκιμαζεις να βγεις και δεν θα τα καταφερνεις θα γινεσαι σκληροτερη και θα αναλυεις τι δεν εκανες σωστα για να μη το ξαναεπαναλαβεις.Βλεπεις εμεις εχουμε την πολυτελεια του χρονου σε σχεση με την πεταλουδα.Ανωνυμη να σου υπενθυμησω πως ολα αυτα δεν θα τα κανεις πραξη αυριο,αλλα θα χρειαστεις τον χρονο σου,και ουτε πρεπει να πιεσεις υπερβολικα τον εαυτο σου(οχι ομως και να τον αφησεις εντελως).Θα τα καταφερεις σιγα σιγα οπως τα εχουν καταφερει τοσα ατομα,και θα πιστεψεις στον εαυτο σου.Μονο θα σε παρακαλεσω να σταματησεις να χρησιμοποιεις μια φραση.\"Δεν μπορω\".Αυτη τη φραση θα την εξαφανισεις απο το λεξιλογιο σου σαν να ειναι η χειροτερη βρισια.
Η ελπιδα υπαρχει μεσα σου,αλλα ακομα υπαρχει και ο ανεμος της αμφιβολιας σου.Βαλε τα χερια σου γυρω της για να την προστατεψεις και θα σε ανταμειψει,στο υποσχομαι αυτο.Και θα μεγαλωσει τοσο καποτε που η αμφιβολια θα ειναι σταχτη που απλα θα προσεχεις μην αναζωπυρωθει κατω απο τον δικο σου ελεγχο.Πρεπει να το πιστεψεις ομως.Δεν ξερω κατι παραπανω για τη ζωη σου για να σου δωσω συγκεκριμενες συμβουλες,αλλα ισως ειναι καιρος να δωσεις εσυ αυτες τις συμβουλες στον εαυτο σου.Μπορεις αν θελεις να ρωτησεις τη γνωμη μας,τουλαχιστον στην αρχη μεχρι να αποφασιζεις εντελως μονη σου(και αυτο δεν το λεω για να σε φοβισω,θα σου αρεσει μετα να αποφασιζεις εσυ για τον εαυτο σου),εμεις θα ειμαστε εδω...

[Empneustns]

Διαβασα και τη απαντηση σου στο τοπικ \"θελω να βρω δυναμη\".Με χαροποιει γιατι η κριτικη σου ικανοτητα λειτουργει,και η δυνατοτητα σου να αντιδρας και να σκεφτεσαι.Σου μενει να πιστεψεις αυτα που λες και οχι μονο να τα λες.Βαζω στοιχημα πως ο gus θα σε ακουσει γιατι οτι ειπες ηταν σωστο,ακολουθησε το παραδειγμα του ....

[anwnimi]

Εμπνευστή καλά το κατάλαβες.
Δεν έχω εμπιστοσύνη σε μένα. Και ότι τρομάζω με τα Λάθη. Γι\'αυτό και αποφεύγω τις αποφάσεις. Νομίζω πως δεν ήμουν πάντα έτσι. Κάποτε ήμουν πιο δυναμική. Ή νόμιζα πως ήμουν. Μάλλον φταίει η \"χρόνια ήπια κατάθλιψή\" μου όπως διαγνώσθη. Αποφάσισα τουλάχιστον να αρχίσω γυμναστήριο ξανά και να βγαίνω πιο πολύ (έχω κλειστεί πραγματικά πολύ) μιας και αν η διάθεσή μου καλυτερέψει και η φλόγα που λέγαμε παραπάνω θα δυναμώσει. Βέβαια αυτό θα είναι μόνο η αρχή, το ξέρω. Δε φτάνει το να νιώσω απλά προσωρινά καλά.

Εμπνευστή μου, η φάση είναι ότι είναι σαν να ακούω τα λόγια της θεραπεύτριας!:
\"Ανωνυμη να σου υπενθυμησω πως ολα αυτα δεν θα τα κανεις πραξη αυριο,αλλα θα χρειαστεις τον χρονο σου,και ουτε πρεπει να πιεσεις υπερβολικα τον εαυτο σου\"

Το κακό είναι ότι συνεχώς - τα τελευταία χρόνια της ζωής μου γιατί όπως είπα δεν ήμουν πάντα έτσι - δίνω χρόνο, κι άλλο χρόνο, κι άλλο χρόνο στον εαυτό μου. Και μένω σε μια κατάσταση μονιμότητας. Άρχισα να κάνω τον τελευταίο χρόνο - όταν πια συνειδητοποίησα με τον πιο τρανταχτό τρόπο ότι η ζωή μας είναι πολύ πολύ μικρή και είναι το θείο δώρο μας - κάποιες αλλαγές σημαντικές στη ζωή μου και σε μένα και πραγματικά τις άντεξα. Και είδα ότι τελικά άξιζαν τον κόπο. Μόλις ξεκίνησα να κάνω και μια ακόμη πιο σημαντική αλλαγή επανεμφανίστηκαν οι κρίσεις πανικού που με είχαν ψιλοξεχάσει - όχι εντελώς βέβαια αλλά καμία σχέση. Και εκεί έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και ότι εμπιστοσύνη είχα σε μένα έφτασε υπό του μηδενός.
Ευτυχώς, μπορεί να μη διαθέτω αποφασιστικότητα, αλλά αντοχή και πείσμα έχω και το πολεμώ. Σήμερα, μετά από μία ακόμα έκθεση σε πιθανό πανικό, είμαι πιο δυνατή.

Είδα ότι τελικα έφαγα τα μούτρα μου και τώρα φοβάμαι πολύ να προχωρήσω.

Μια και είμαι λιγάκι στα πανω μου θα σας αφιερώσω το τραγουδάκι που ακούω αυτή τη στιγμή από το ραδιοφωνάκι μου μπας και το πιστέψω:))))))

\"κάνε το χειμώνα καλοκαίρι, κάνε το μπαλκόνι σου βροχή, ότι θέλει ο άνθρωπος καρδιά μου το μπορεί!\"

Σ\'ευχαριστώ πολύ Εμπνευστή μου, αυτό πρέπει να κάνω, να πιστέψω αυτά που λέω κι όχι μόνο να τα λέω...

[Sofia]

anwnimi,

ευχαριστουμε για το τραγουδάκι.....διαλεξε ενα απο αυτα που εχω βάλει στους στιχους...ειναι απειρα....

Λοιπον, με αφορμη τους πανικους, κ την αναγκη σου να εκτεθεις για να αποδειξεις οτι μπορεις οτι αντεχεις, σκεφτηκα κατι. Οχι σπουδαιο, μα απλο: Δεν εχω παθει ποτε μου πανικο (τουλάχιστον μεχρι στιγμης....ποτε δεν ξερεις).....ομως εμενα μου διασφαλιζει κανεις οτι το δικο μου \"καλα\" θα ναι λιγοτερο προσωρινο απο το δικο σου? Η δικη μου διακοπη χαράς μπορει να προελθει απο μενα την ιδια, με εναν αλλο τροπο κ οχι τον μανδυα του πανικου. Οπως απο εμποδια που βάζω εγω η ιδια σε μενα μεσω της π.χ. μη σταθερης συμπεριφορας μου, του δισταγμου να αναλαβω ευθυνες ή οτιδηποτε άλλο.

Αρα, καθε φορά θα τρεχω να κανω τί ? Τεστ για να δω ποσες ευθυνες αντεχω, ποσο σταθερη ειμαι?


Αυτο που γράφεις το \"δεν φτάνει το να νιωσω απλά προσωρινα καλα\", δεν ειναι απλο να συνειδητοποιεις τη στιγμη που εισαι καλα, οτι εισαι καλα....μπορει να ναι κ μεγαλειο

[anwnimi]

Σοφία, έχεις δίκιο. Τα τεστ απλά δείχνουν πως στην ουσία δεν πιστεύω σε μένα αλλά πρέπει να περάσω το τεστ για να πιστέψω σε μένα και αυτό διαρκεί μέχρι να έρθει το επόμενο τεστ κ.ο.κ. ...
Χρειάζεται η πίστη σε μένα να πηγάζει από μένα και όχι από την έκβαση του τεστ.
Αυτό προσπαθώ να κάνω με τη θεραπεία.

Αλλά να, οι πανικοί είναι πραγματικά ένα τρομερό συναίσθημα που όταν το έχεις και σκέφτεσαι είμαι ικανή να κάνω αυτό αύριο; το άλλο μεθαύριο; που και μόνο η σκέψη σε ρίχνει και προσπαθείς με τα διαδοχικά τεστ να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα αυτά απλά είναι ένας αρνητικός τρόπος σκέψης. Αν τον πείσεις σιγά σιγά, μετά πιστεύω μπορείς να προχωρήσεις να δουλέψεις με σένα σε πιο υψηλό επίπεδο.

[Empneustns]

ανωνυμη τι ακριβως ειναι αυτο που δεν μπορεις να ξεπερασεις και φοβασαι?ειναι κατι συγκεκριμενο η τα παντα?δεν εχω καταλαβει αν ειναι προβλημα με το αγορι σου η με τους γονεις σου η με κατι αλλο.Πιστευω πως ξερεις τι πρεπει να κανεις αλλα κομπιαζεις.Δεν μπορω να σου πω να το κανεις η οχι γιατι δεν ξερω τιποτα για την ζωη σου και της συνθηκες ζωης σου,αν και σε αυτη την περιπτωση παλι δεν θα ελεγα τιποτα γιατι πολυ απλα δικη σου ειναι η ζωη.
Τα τεστ ειναι σαν την πασιεντζα,που μολις τελειωσεις την μια βαζεις αλλη ευχη και ξεκινας δευτερη.Γραψε σε ενα χαρτι τα τεστ που \"περασες\" και κορνιζοσετα να τα βλεπεις καθε φορα που ξυπνας για να καταλαβεις πως εχεις ικανοτητες.Αυτα που δεν \"περασες\" ειναι η εμπειρια σου.Δεν θελω να γραφω συνεχεια τα ιδια,πρεπει να το παρεις αποφαση οπως οταν μπαινεις στα κρυα νερα της θαλασσας.Στην αρχη κρυωνεις,καθυστερεις.Εχεις μπει μεχρι τους μηρους.Μη δειλιαζεις τωρα,ειναι η αποφαση που μενει να κανεις και εσυ την βουτια σου.και αυριο που θα ξαναθελησεις να μπεις στη θαλασσα παλι θα κρυωσεις αλλα θα το εχεις συνηθησει.να λες συνεχεια \"ΜΠΟΡΩ\" ακομα και οταν πιστευεις πως δεν μπορεις.Εχεις ατομα διπλα σου που σε κατηγορουν συνεχεια πως δεν θα μπορεσεις?Μη τους δινεις σημασια,αχρηστα μυαλα ειναι.Πιστευω σε σενα και δεν το λεω για να σε κανω να νοιωσεις ενοχες και θα φανει στο τελος.Απλα μη το αφησεις να σε καταβαλει,εσυ εισαι το αφεντικο,αν δεν εισουν εσυ δεν θα υπηρχε τιποτα απο ολα αυτα.Ξεκινα την μικρη σου επανασταση .....,

[anwnimi]

Εμπνευστή είναι λίγο-πολύ από όλα. Τώρα πια δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Έχουν γίνει όλα delete. Πραγματικά θέλω να τα σκεφτώ αυτά που με βασάνιζαν τόσο πριν λίγο καιρό και δεν μπορώ ή μάλλον αρνούμαι. Σαν να πατήθηκε μέσα μου ένας διακόπτης και το μυαλό μου δεν αντέχει άλλο.
Ίσως και γι\' αυτό γράφω και εδώ. Για να ξεκολλήσει αυτός ο διακόπτης. Αλλά ίσως αυτός ο διακόπτης έκλεισε για να με προστατέψει προσωρινά. Είδε πόσο ευάλωτη ήμουν.

Σ\'ευχαριστώ για το θάρρος που μου δίνεις. Όταν ξεπεράσω τη φάση άρνησης θα τα έχω όλα αυτά καλά στο μυαλό μου...

[Empneustns]

Αν το σωμα σου σου λεει οχι τοτε πρεπει αν το ακουσεις.Μη το παρατησεις ομως,παρακληση αυτο.....

[anwnimi]

Όχι δε θα το παρατήσω. Ξέρω ότι αυτό δεν το θέλω. Απλά τώρα δεν το αντέχω. Αλλιώς δεν εξηγείται αυτή η άρνηση και η οπισθοδρόμηση...