Χαμένη...

[pikos]

γνωριζεις τι αλαγες πρεπει να κανεις στη ζωη σου για να πανε τα πραγματα καλητερα;
εχεις ορεξη για κουβεντά;

[pikos]

γνωριζεις τι αλαγες πρεπει να κανεις στη ζωη σου για να πανε τα πραγματα καλητερα;
εχεις ορεξη για κουβεντά;

[weird]

Αν σου ελεγα πως δεν καταλαβαινω, θα ηταν ψεμα.
Νιωθεις ανημπορη γιατι πηρες φορα, να αλλαξεις, να σκαλισεις, να ανατρεψεις και αισθανεσαι οτι ο πανικος σε προσγειωσε αποτομα στην πραγματκοτητα....
Νιωθεις εκτεθειμενη απεναντι στον ιδιο σου τον εαυτο που τολμησε αλλα και στον ανθρωπο σου που εμαθε, και μαλιστα δεχτηκε ισως το να μεινετε χωρια.
Γιατι ομως ειναι τοσο βαρυ για σενα που ο ανθρωπος αυτος σε υποστηριζει? Που χρειαζεσαι την υποστηριξη του? Δεξου το, καλη μου, πες, στην παρουσα φαση το χρειαζομαι.Δεν τον κοροιδευεις, του εχεις μιλησει ανοιχτα για τα συναισθηματα σου και την δυσκολια σου.
Ξερει, κι επιλεγει να ειναι εκει και να σε στηριξει.Ενταξει, ισως βιαστηκες να αποφασισεις οτι μπορεις και μονη, το βλεπεις και τωρα πια το βλεπει κι αυτος, μην ταραζεσαι! Βλεπει, ενα πιο αληθινο κομματι του εαυτου σου! Ξερω οτι δεν ειναι ευκολο για σενα, που εχεις μαθει τοσα χρονια να κρυβεσαι. Αναγνωρισε ομως καλη μου αυτη την αλλαγη. Ειναι δυσκολο πολυ αλλα μην αφηνεις να σε παρασυρει το συναισθημα της εκθεσης. Ο ανθρωπος αυτος σε αγαπαει, δεν ειναι εκει για να σε κρινει. Βλεπει τον αγωνα σου, ακομα και το να φυγεις μακρια του και τον σεβεται.
Η σχεση σας δεν ειναι ενα θεατρακι, εχετε περασει σε ενα σταδιο που μιλησατε πλεον ανοιχτα. Γιατι δεν δεχεσαι την επιλογη του να σε στηριζει? Σταματα να ανησυχεις οτι τον επιβαρυνεις... Αυτο ειναι δικη του δουλεια, μπορεις να τον ρωτησεις πως αισθανεται για να σταματησεις να υποθετεις.
Γιατι δεν δεχεσαι οτι στην παρουσα φαση ο εαυτος σου δεν θελει να φυγεις απο κοντα του, κι ενταξει, σου το \"ειπε\" καπως εμμεσα, και μεσω του πανικου.
Το σκαλισμα χρειαζεται μετρο, και καλο ειναι να γινεται ΚΥΡΙΩΣ την ωρα της συνεδριας.
Καλυτερα να το συζητησεις με την θεραπευτρια, την υποτροπη, τον φοβο σου οτι τα ψαχουλεψες παραπανω απο οσο αντεχες, το τι περνας τωρα, με τον πανικο.Τις σκεψεις σου να σταματησεις γιατι ισως σε βλαπτει πιο πολυ, τον θυμο σου απεναντι της. Βγαλτα κοριτσι μου, μιλα της!
Μην χανεις την πιστη σου, τωρα εισαι μεσα στην καταιγιδα και δενμπορεις να δεις τον ηλιο, αλλα ξερεις οτι υπαρχει, σωστα? Μην ξεχνας πως ειναι αυτος ο ηλιος, οι στιγμες γαληνης κι επαφης με τον εαυτο σου, επικοινωνιας βαθιας με τους φιλους σου, οι στιγμες που τολμησες και πετυχες, η δυναμη σου.
Θυμασαι? Η δυναμη μας ειναι εκει κι ας μην τη νιωθουμε.
Δεν εχεις διαλεξει εναν δρομο διχως επιστροφη.
Εσυ μονη σου θα κρινεις ποσο βαθια θελεις να πας και ως ποτε. Γι αυτο πρεπει να το ανοιξεις στη συνεδρια σου. Μπορεις αν θελεις να το θαψεις παλι, ισως βεβαια παρει περισσοτερο χρονο....
Καλη μου,
ειναι δυσκολο και σιγουρα θελει τρομερα λεπτους χειρισμους γιατι με τα χρονια, εχουν στρωθει πολλα πανω απο της ψυχης το πατωμα...
Κανε κουραγιο, πιστεψε σε σενα που σε καθε δυσκολη στγμη παλεψες και ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ..
Ο πανικος, ειναι απλα ενα εντονο αγχος.
Το αγχος δηλωνει την ελλειψη επαφης με το μεσα μας.
Ο πανικος σου δεν ηρθε τυχαια. Κατι σοβαρο ανακινηθηκε μεσα σου.
Κατι σοβαρο θελει να σου πει το υποσεινηδητο σου και βρηκε τον πιο ευκολο γι αυτο τροπο.
Δεν σου το λεω για να χαθεις στην αναλυση, οχι, ισως πολλες φορες πριν ανεβαλες πραγματα, αλλα τωρα ειναι πραγματικα η στιγμη για αναβολη.
Στο λεω για να ανακουφιστεις, δεν ειναι ματαιο, εχει ενα νοημα.
Συμφιλιωσου με την υπαρξη του, μιλα γι αυτο κανε οτι μπορεις να το παλευεις και μη θυμωνεις μαζι του.
Ειμαστε εδω, διπλα σου.

[Sofia]

Originally posted by anwnimi
Δεν ήταν εύκολη μέχρι τώρα η πορεία ανάμεσα στις συνεδρίες. Αλλά το άντεχα...Έλεγα έτσι είναι, αλλιώς δε θα γινόταν δουλειά. Τώρα όμως τα πράγματα δυσκολέψαν τόσο πολύ,γιατί οι κρίσεις πανικού είναι πολύ οδυνηρές. Τόσο που με πανικόβαλλαν ότι γίνομαι χειρότερα και όχι καλύτερα...

ξερεις, ειναι αρκετες οι φορες που σκεφτηκα πως γινομαι χειροτερα αντι για καλυτερα...πως η ψυχοθεραπεια οφειλει σαν μηχανισμος να μου απαλυνει ολες τις δυσαρεστες αναμνησεις, πως οφειλει να με κανει να μην ποναω....μα μονο να χαιρομαι....2 σχεδον χρονια μετα, λέω πώς κατι τετοιο καθολου ωφελιμο δεν θα ταν τελικα. Θελω να μαι εγω, να ανακαλυψω εμενα.Δεν θελω να γινω αναισθητη, στον πονο ουτε τον δικο μου ουτε του άλλου. Μα δεν θελω κ να λυγιζω τοσο ευκολα....

Σιγα σιγα θα βρεις τον ρυθμο σου, το μετρο σου...θα επιτρεψεις στον εαυτο σου κ το ομορφο κ το ασχημο...

Κ κατι τελευταιο: η σχεση σου μπορει να περασει απο πολλα σταδια, κ αυτο που περιγραφεις ακομα.το να γινει δεκανικι σου, να στηριχτεις δλδ σ αυτην. Κακο ειναι να εκμεταλλευεσαι διχως ορια την αγαπη κ το ενδιαφερον του άλλου. Το ενα με το άλλο απεχει πολυ, δε νομιζεις?

[anwnimi]

Originally posted by pikos
γνωριζεις τι αλαγες πρεπει να κανεις στη ζωη σου για να πανε τα πραγματα καλητερα;
εχεις ορεξη για κουβεντά;

Για κουβέντα οση θες piko.
Ναι, είχα καταλήξει κάπου αλλά σπασμωδικά, δεν ήμουν και πολύ σίγουρη για αυτά που πήγαινα να αλλάξω, αμφιταλαντευόμουν. Άλλοτε αισθανόμουν δυνατή και άλλοτε ανασφαλής.

Originally posted by weird
Ο ανθρωπος αυτος σε αγαπαει, δεν ειναι εκει για να σε κρινει.

Weird μου, αυτό είναι που όσο καλό μου κάνει άλλο τόσο κακό μου προκαλεί...νιώθω ότι εκμεταλλεύομαι καταστάσεις...Άσχετα αν εκείνος το επιλέγει να μένει παρόλες τις συζητήσεις μας. Πονάω γι\'αυτό! Γιατί αν κάποια στιγμή πάρω ξανά αποφάσεις για τη σχέση μας που θα είναι αρνητικές για κείνον, η αγάπη και η υποστήριξη που μου δείχνει τώρα θα με κομματιάσουν. Μακάρι να είχα τη δύναμη να κάνω το καλύτερο και για τους δύο μας. Γιατί να είμαι τόσο ευαίσθητη και επιρρεπής στον πανικό; Απογοητεύτηκα από τον εαυτό μου όσο ποτέ άλλοτε.

Σταματα να ανησυχεις οτι τον επιβαρυνεις... Αυτο ειναι δικη του δουλεια, μπορεις να τον ρωτησεις πως αισθανεται για να σταματησεις να υποθετεις.

Τον έχω ρωτήσει καλή μου και το βλέπω ότι είναι πολύ στενοχωρημένος και ταραγμένος. Αλλά με στηρίζει και δεν έχει πρόθεση να διακόψουμε αν δεν το θελήσω εγώ

Καλυτερα να το συζητησεις με την θεραπευτρια, την υποτροπη, τον φοβο σου οτι τα ψαχουλεψες παραπανω απο οσο αντεχες, το τι περνας τωρα, με τον πανικο.Τις σκεψεις σου να σταματησεις γιατι ισως σε βλαπτει πιο πολυ, τον θυμο σου απεναντι της. Βγαλτα κοριτσι μου, μιλα της!

Όσα γράφεις στην πρώτη πρόταση της τα έχω εκφράσει. Τώρα μένει να πω και τα τελευταια...

Εσυ μονη σου θα κρινεις ποσο βαθια θελεις να πας και ως ποτε. Γι αυτο πρεπει να το ανοιξεις στη συνεδρια σου. Μπορεις αν θελεις να το θαψεις παλι, ισως βεβαια παρει περισσοτερο χρονο....

Αυτό φοβάμαι ότι θα κάνω...θα το θάψω - μπορώ άραγε; - γιατί έχω μείνει μετέωρη...αλλά αυτό σημαίνει ότι θα ανακουφιστώ προσωρινά από συμπτώματα που με κυρίευσαν; Κι αν πάλι δεν ανακουφιστώ; Κι αν ανακουφιστώ θα τρομοκρατηθώ στην ιδέα να ανοίξω πάλι τους ασκούς του αιόλου...Θα νιώθω σα φυλακισμένη από τον ίδιο μου τον εαυτό..

αλλα τωρα ειναι πραγματικα η στιγμη για αναβολη.

Γι\'αυτό αναρρωτιέμαι πραγματικά καλή μου. Εϊναι;;; Ή όχι; Αλλάζω από στιγμή σε στιγμή γνώμη. Η θεραπεύτρια μου είπε αρχικά δεν είναι στιγμή για αναβολή. Δεν το αντέχω της λέω! Με κοιτάει, μου λέει εντάξει μετά. Δεν είναι ανάγκη μου λέει να τα λύσεις όλα τώρα. Το ξέρω. Το νιώθω άλλωστε ότι και να ήθελατώρα ειδικά δεν μπορώ. Μήπως δεν θα μπορέσω όμως ποτέ; Τόσα χρόνια έκανα πράγματα για να ηρεμώ τις θύελες μέσα μου και όταν συνειδητοποίησα ότι αυτό που έκανε κακό και πήγα να το αλλάξω, είδα πάλι ότι ούτε αυτό μπορώ. Νιώθω εντελώς συγχισμένη και αποπροσανατολισμένη.

Μην χανεις την πιστη σου, τωρα εισαι μεσα στην καταιγιδα και δενμπορεις να δεις τον ηλιο, αλλα ξερεις οτι υπαρχει, σωστα? Μην ξεχνας πως ειναι αυτος ο ηλιος, οι στιγμες γαληνης κι επαφης με τον εαυτο σου, επικοινωνιας βαθιας με τους φιλους σου, οι στιγμες που τολμησες και πετυχες, η δυναμη σου.
Θυμασαι? Η δυναμη μας ειναι εκει κι ας μην τη νιωθουμε.

AYTA τα λόγια θα τα κρατήσω σα φυλαχτό τις δύσκολες ώρες. Σ\'ευχαριστώ καλή μου...

Originally posted by Sofia
Σιγα σιγα θα βρεις τον ρυθμο σου, το μετρο σου

To ελπίζω Σοφία. Γιατί αλλιώς θα πέφτω συνεχώς και θα χάσω την πίστη και την ελπίδα σε μένα...

η σχεση σου μπορει να περασει απο πολλα σταδια, κ αυτο που περιγραφεις ακομα.το να γινει δεκανικι σου, να στηριχτεις δλδ σ αυτην. Κακο ειναι να εκμεταλλευεσαι διχως ορια την αγαπη κ το ενδιαφερον του άλλου. Το ενα με το άλλο απεχει πολυ, δε νομιζεις?

Ποιο είναι όμως το όριο που τα χωρίζει; Κι αν ήδη έχω περάσει ή υπάρχουν στιγμές που περνάω στο άλλο όριο δεν είναι ότι χειρότερο και για τον άλλο αλλά και για εμένα;

[pikos]

καλησπερα...

μονο που μπαινεις στη διαδικασια να κρατας την ισοροποια με καποιον ανθρωπο σημαινει πως δεχεσαι πως υπαρχει μια αμοιβαια συνεργασια μεταξη σας...

ετσι ομως χανεται ολη η μαγεια...

...δεν λεω ειναι ομορφα να σηναντιουνται δυο μοναξιες και να ποιανονται χερι χερι να ανεβουν (την ανηφορα της ζωης) μιζεριασα μονο που το ειπα...

κοιτα και ανηφορα ειναι η ζωη και ειναι ομορφο να ποιανεσαι χερι με χερι με καποιον να την ανεβεις...και ρομαντικο να συναντιουνται δυο μοναξιες...

ειναι το πως θα το δεις το ολο θεμα...

και γενικα πιστευω πως ολα εχουν πολλες οπτικες γωνιες και καλο ειναι να της κραταμε ολες και να μπορουμε να τις διαχηριστουμε...

...το απολητο δεν φτιαχτηκε για εμας γιατι θα μας περιοριζε...

ημαστε ρευστοι και αυτο δεν μπορεις να το αλαξεις...ειναι η φυση μας

και εκει βρησκεται ολοι η ελευθερια μας...οσοι σε θελουν στασιμη ειναι αυτοι που ειτε δεν μπορουν να δεχτουν την μονοδικοτητα σου ειτε ειναι ανθρωποι αφημενοι οχι στην εσωτερικη φωνη τους αλλα στις εικονες που δημιουργουν οι αλλοι για αυτους...

κοιτα μεσα σου και ειμαι σηγουρος πως θα βρεις πολυ ομορφα πραγματα...
...δεν γινεται να προκαλεις τον ιδιο σου τον εαυτο και να μην εχεις δυναμεις να νικησης ολο το σημπαν!!!
εσυ εισαι τα παντα και οποιος σου πει το αντιθετο λεει μαλακιες...

[anwnimi]

Piko, αν ήταν όλα εντάξει μεταξύ μας και δεν προϋπήρχαν σοβαρά προβλήματα τότε δε θα είχα αυτούς τους προβληματισμούς και ναι, τότε ίσως θα υπήρχε και η μαγεία του να κρατηθώ χέρι χέρι με τον άνθρωπό μου και να με στηρίξει σε ότι χρειαστώ και να τον στηρίξω σε ότι χρειαστεί...

Το θέμα είναι ότι σε αυτό μοιάζουμε πολύ. Κι εγώ θα τον στήριζα άνευ όρων ακόμα κι αν δεν ήμασταν καλά και το έχω κάνει στο παρελθόν.

Όμως έχω εξηγήσει τους λόγους που τώρα που το έχω ανάγκη εγώ, νιώθω άσχημα.

Για τα υπόλοιπα θα συμφωνήσω μαζί σου...Τίποτα και κανένας δεν είναι στάσιμος...Όλοι εξελισσόμαστε.

Originally posted by pikos
...δεν γινεται να προκαλεις τον ιδιο σου τον εαυτο και να μην εχεις δυναμεις να νικησης ολο το σημπαν!!!

Piko, ναι αλλά το να κάνω ένα ταξίδι μιας ώρας ή να ξεκαθαρίσω τι θέλω από μία σχέση, πράγματα που για άλλους είναι αυτονόητα, για μένα γιατί είναι όλο το σύμπαν;

Originally posted by pikos

κοιτα μεσα σου και ειμαι σηγουρος πως θα βρεις πολυ ομορφα πραγματα...

εσυ εισαι τα παντα και οποιος σου πει το αντιθετο λεει μαλακιες...

Σ\'ευχαριστώ για το ηθικό...να\'σαι καλά πραγματικά

[Sofia]

Originally posted by anwnimi
Ποιο είναι όμως το όριο που τα χωρίζει; Κι αν ήδη έχω περάσει ή υπάρχουν στιγμές που περνάω στο άλλο όριο δεν είναι ότι χειρότερο και για τον άλλο αλλά και για εμένα;

μου μοιαζει λιγο σαν να προσπαθεις να προστατευσεις τον καλο σου. σαν να θες να κανεις τη δουλεια κ των 2 στη σχεση....ή σαν να φοβασαι να αφεθεις. ειναι έτσι ή ισως ειναι ενα άλλοθι για να μεινεις μονη? ή και τα δύο ισως? μπορει βεβαια κ τπτ απο αυτα....

anwnimi, μπορει να λεω κ βλακειες...αλλα γραφω με το τί αισθηση παιρνω καθε φορα κ πώς αντιλαμβανομαι καταστασεις....οποτε μη με παρεξηγεις

[anwnimi]

Σοφία όχι καθόλου βλακείες δε λες, σε παρακαλώ... Κι αν σε κάτι κάποιος πέφτει έξω δεν υπάρχει πρόβλημα να το ξεκαθαρίσω. Επίσης, πολλές φορές συμβαίνει κάποιος από έξω, έξω από το πρόβλημα να βλέπει κάποια πράγματα πιο αντικειμενικά.

Θέλω να τον προστατεύσω από μένα γιατί φοβάμαι ότι κάποιες στιγμές δεν το κάνει αυτός για τον ίδιο και εκεί με φοβάμαι...

Όταν λες είναι ένα άλλοθι για να μείνω μόνη τι εννοείς; Για να το καταλάβω καλύτερα ώστε να σκεφτώ πριν απαντήσω σε σένα αλλά και σε μένα.

[Sofia]

καταρχην εχεις ρωτησει τον ιδιο? αν του γινεσαι βαρος? αν νιωθει δεκανικι σου? κ στην τελικη αν θελει να το κανει? εχεις βαλει τον εαυτο σου στη θεση του? θεωρεις οτι στη θεση του ετσι θα αισθανοσουν?

οσο για το άλλοθι? μηπως τελικα θελεις να μεινεις μονη, μακρυα του αλλα χρησιμοποιεις ως κεντρο που βασιζεις την επιλογη απομακρυνσης σου τη δικη του προστασια? αλλιως: η δικη του προστασια μηπως ειναι κ δικη σου με εναν αλλο τροπο?

ελπιζω να μαι καταννοητη

[zouzounitsaaa]

αχ πόσο μου άρεσε ο τρόπος που γράφεις..συγκινήθηκα γιατί θυμήθηκα τα δικά μου.πιστεύω όπως λες κ η ίδια οτι οι φόβοι υπήρχαν πάντα μέσα σου εν δυνάμει κ βγήκαν στην επιφάνεια με τον θάνατο του πατέρα σου..μη νομίζεις ένα έναυσμα περίμεναν για να κάνουν άνω κάτω τη ζωή σου..εκείνη την εποχή ήσουν αδύναμη ψυχολόγικα κ βρήκαν πρόσφορο έδαφος..το 1ο μεγάλο βήμα το έκανες.παραδέχτηκες οτι έχεις πρόβλημα.είναι πολύ δύσκολο μερικές φορές να το παραδεχτούμε.το 2ο μεγάλο βήμα που έκανες ήταν που άρχισες ψυχοθεραπεία.απο \'κει κ ΄πέρα εφόσον με τη ψυχοθεραπεία θα μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους ,πρέπει κι εσυ να βοηθήσεις κ να βάλεις τα πραγματα στη σειρά τους,σε μια τάξη. να σκεφτείς πως θες να είναι η ζωή σου κ με ποιούς κ να βάζεις καθημερινούς στόχους.όσον αφορά τη σχέση σου,ψάξε αν όντως θες αυτον τον άνθρωπο κοντά σου ή απλά χρησιμοποιείς τη σχέση σου για να καλύψεις κάποιες αναγκες σου(προστασία)?πάντως θυμάμαι οτι οταν ήμουν χάλια ψυχολογικά και είχα σχέση δεν είχα πει απολύτως τίποτα στο αγόρι μ για τις φοβίες μου γιατί ντρεπόμουν.εφόσον ήμουν πολύ αλλαγμένη τότε κ αυτός δεν καταλάβαινε το γιατί(ήμουν μες στα νεύρα κ το άγχος)η σχέση μας άρχισε να φθείρεται κ έτσι καταλήξαμε να χωρίσουμε.χωρίς να είμαι σίγουρη πιστεύω πως η σχέση μας θα κρατούσε αν ήμουν καλά ψυχολογικά.

[anwnimi]

Originally posted by Sofia
καταρχην εχεις ρωτησει τον ιδιο? αν του γινεσαι βαρος? αν νιωθει δεκανικι σου? κ στην τελικη αν θελει να το κανει? εχεις βαλει τον εαυτο σου στη θεση του? θεωρεις οτι στη θεση του ετσι θα αισθανοσουν?

Η απάντησή του στην ερώτηση αυτή είναι όχι, δεν του είναι βάρος. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό αλλάξει μετά από κάποιο καιρό...Εντάξει αυτό δεν μπορεί να το προδίκάσει κανένας για κανέναν άνθρωπο. Από την άλλη δεν είναι πολύ το χρονικό διάστημα για να ξέρω, είναι κάπου 2 μήνες που γνωρίζει για το πρόβλημα των πανικών. Παρόλ\'αυτά μου δίνει την εντύπωση ότι ναι είναι εκεί.
Πως θα αισθανόμουν εγώ αν ήμουν στη θέση του...
Να σου πω την αλήθεια...Έχει αντιμετωπίσει κατά καιρούς κάποια αρκετά σοβαρά προβλήματα και τον βοήθησα εννοείται...Αλλά αν πάθαινε κάτι σαν κι αυτό που έχω πάθει κι εγώ εννοείται πως πάλι θα τον βοηθούσα αλλά μέσα μου θα είχα φρικάρει...Ίσως γιατί το περνάω και εγώ θα μου ήταν δύσκολο να μην επηρεαστώ από την κατάστασή του. Από την άλλη μέσα μου θα έμπαινε το μικρόβιο του να σκεφτώ είναι τόσο αδύναμος-ευαίσθητος στο άγχος... οπότε αυτό ακριβώς προβάλλω και σαν σκέψη δική του σε μένα άσχετα που δεν μου έχει πει κάτι τέτοιο...


οσο για το άλλοθι? μηπως τελικα θελεις να μεινεις μονη, μακρυα του αλλα χρησιμοποιεις ως κεντρο που βασιζεις την επιλογη απομακρυνσης σου τη δικη του προστασια? αλλιως: η δικη του προστασια μηπως ειναι κ δικη σου με εναν αλλο τροπο?

Ναι η δική του προστασία είναι και δική μου και αυτό με κάνει να νιώθω άσχημα. Με κάνει να αλλάζω γνώμη, άποψη συνεχώς για τη σχέση μας αλλά και να νιώθω ότι τη χρειάζομαι. Κι όσο μου δίνεται, τόσο με πονάει ότι μπορεί να πληγώσω έναν άνθρωπο που με νοιάζεται και τον νοιάζομαι αλλά και ότι δεν είμαι τόσο δυνατή που να μη χρειάζομαι την προστασία κανενός ώστε να μπορώ ελεύθερα αυτό που θέλω να κάνω. Δηλαδή να ξεκαθαρίσω ότι είμαι μαζί του επειδή πραγματικά θέλω να είμαι και όχι για κανέναν άλλο λόγο. Όπως βλέπεις το ξαναφούντωμα των πανικών μου εκεί που είχα αρχίσει να κάνω δειλά βήματα για να ξεκαθαρίσω τι θέλω μου θολώνει την κρίση και ο φόβος δε με αφήνει να σκεφτώ ελεύθερα.

Originally posted by zouzounitsaaa
πάντως θυμάμαι οτι οταν ήμουν χάλια ψυχολογικά και είχα σχέση δεν είχα πει απολύτως τίποτα στο αγόρι μ για τις φοβίες μου γιατί ντρεπόμουν.

Ζουζουνίτσα σ\'ευχαριστώ για τα λόγια σου. Σε καταλαβαίνω για τον τρόπο που έδρασες και εσύ στη σχέση σου. Έτσι λειτουργούσα κι εγώ όχι για μήνες, για χρόνια! Όμως είδες συνειδητοποιήσαμε και οι δύο ότι αυτό δεν ήταν το καλύτερο. Μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να αποκαλύψουν τέτοια σοβαρά θέματα για τον εαυτό τους, ίσως γιατί έτσι είχαν μάθει. Εγώ πάντως έτσι είχα μάθει και ήταν πολύ δύσκολο για μένα να το κάνω. Αλλά βλέπω ότι έτσι τεστάρεις και τη σχέση σου δηλαδή βλέπεις αν ο άλλος είναι μαζί σου για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που νομίζει/του δείχνεις ότι είσαι. Μετά από τα βιώματά σου πιστεύεις ότι σε μια νέα σχέση θα αποκάλυπτες το θέμα αυτό;

[Sofia]

εχω προσεξει το εξης: ανθρωποι που πασχουν απο πανικους ντρεπονται ή φαινεται να χουν ενοχες. μαλιστα θεωρουν οτι αλλοι τους βλεπουν ως αδυναμους ή \"κατώτερους\". Δεν μπορω φυσικα να μιλησω εξ ονοματος ολων, αλλα θα πω για μενα. Βλεπω εναν ανθρωπο που πασχει απο πανικους ως εναν ανθρωπο που εκδηλωνει τους φοβους του ή οτιδηποτε άλλο μ αυτον τον τροπο. Αλλος εμφανιζει καταθλιψη, άλλος κλαει, άλλος κλεινεται στον εαυτο του.....Ειναι μιας μορφης αντιδραση. Δεν βλεπω οτι ειναι πιο ευαισθητοι στο αγχος πχ απο μενα....σε καμια περιπτωση!

αυτα........

α! κ κατι άλλο! δυνατος ειναι αυτος που δεν εχει αναγκη κανεναν?

[anwnimi]

)))))))
μου βάζεις πάντα δύσκολες ερωτήσεις!


όχι, κατά τη γνώμη μου δυνατός είναι αυτός που έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, εξελίσσεται, μαθαίνει, δε φοβάται τις αλλαγές και ξεπερνά τις δυσκολίες...αλλά τουλάχιστον δε θεωρώ δυνατό αυτόν που χρειάζεται τον/τους άλλους σε υπέρμετρο βαθμό. Τώρα θα μου πεις ποιος βαθμός είναι υπέρμετρος; Μήπως ας πούμε εγώ έχω πλάσει στο μυαλό μου πολύ πιο χαμηλά (ή πολύ πιο ψηλά) ένα όριο πέρα από το οποίο ξεκινά το υπερμετρο από το όριο που έχει κατά νου ένας άλλος ή ο μέσος άνθρωπος; Δεν ξέρω...Αλλά γενικά αντιμετώπιζα τη βοήθεια ως αδυναμία...Εξού και η άρνηση τόσων χρόνων να λάβω ψυχοθεραπεία.

[Sofia]

εμενα η λογικη μου (οση εχω) λεει οτι το να ζητας βοηθεια δειχνει σεβασμο στον εαυτο σου. ομως με ενα οριο....κ βοηθεια τί σημαινει? παντως οχι ο άλλος να περιμενεις να κανει τη δουλεια άλλος για σενα.άλλωστε κατι τετοιο δεν γινεται!

συμφωνω στον ορισμο σου περι δυναμης... κι εγω καπως έτσι εκλαμβανα την βοηθεια, ως αδυναμια...τωρα βλεπω πώς το να ζητω βοηθεια σημαινει πώς δεν εχω στην ακρη του μυαλου μου, πως ζητώντας βοηθεια καταστρεφω την εικονα που θελω να δειχνω προς τα εξω: της δυναμικης κ αγερωχης!αυτης που μπορει να καταφερει τα παντα μονη της! ε, δεν μπορω! ομως πλεον εχω τη δυναμη να το παραδεχτω κ επειτα να προσπαθησω....

επισης δυνατο θεωρω τον ανθρωπο που εχει το κουραγιο να δει τις αναγκες κ τις αδυναμιες του...κ οχι αυτον που παραμυθιαζεται πως τπτ δεν τον αγγιζει κ τπτ δεν εχει αναγκη...