Χαμένη...

[anwnimi]

Κάποτε...πριν πολλά χρόνια είχα φτάσει εκεί, στο σημείο μηδέν. Όταν ξύπνησα τρομαγμένη πριν καλά καλά ο ήλιος να ανατείλει και η κλωστή που κρατούσε το άγχος και τη θλίψη στα "ανεκτά" όρια έσπασε. Από εκείνη την ημέρα άρχισε η μάχη κατά των πανικών και της μόνιμης θλίψης. Άρχισε η κόλαση. Έτσι το έζησα.
Έδωσα μεγάλες μάχες. Μόνη μου. Κανένας δεν ήξερε. Κάτι με κρατούσε. Όχι γιατί ήμουν τόσο θαρραλέα. Αλλά ο φόβος της ψυχικής ασθένειας στο οικογενειακό ιστορικό. Πάλευα με νύχια και με δόντια να μην υποκύψω σε καμία κρίση. Άσχετα αν μέσα μου έτρεμα, πέθαινα. Δε μιλούσα σε κανένα. Για μένα το δύσκολο ήταν να μιλήσω, όχι το να τα κρατησω μέσα μου. Ούτε στον άνθρωπο που αγαπούσα. Νόμιζα ότι αυτό θα με μείωνε μπροστά του. Νόμιζα ότι έτσι θα κατέστρεφα τη σχέση μας με τα μοιρολόγια μου και τους παράλογους φόβους μου. Από μικρή ήξερα πως είναι να καταστρεφεται μία σχέση από μοιρολόγια και παράλογους φόβους. Η σχέση των γονιών μου...

Από τότε, κατάφερα πολλά. Είχα καταφέρει να το νικήσω σχεδόν μετά από μερικά χρόνια μόνη μου. Ποτέ όμως δεν έψαξα να πολεμήσω την αιτία. Και το αστείο είναι πως νόμιζα ότι τα κατάφερα! Κάτω απο το πάτωμα του σπιτιού μου είχε διαρροή και εγώ αυτό που έκανα ήταν να βάζω κι άλλο πάτωμα από πάνω κι άλλο κι άλλο...και χαλιά...και κουβέρτες. Όμως απο κάτω σάπιζε. Κι εγώ το αγνοούσα. Έτσι ήθελα να πιστεύω.

Έχασα το μπαμπά μου. Πριν 21 μήνες. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν είχα άλλη κουβέρτα να σκεπάσω το σαπισμένο μου πάτωμα, την ψυχή μου. Δεν είχα τη δυναμη να ψάξω για άλλη κουβέρτα. Αφέθηκα. Άρχισαν τα πισωγυρίσματα των πανικών.

Κι εκεί αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο βήμα για μένα. Να αρχίσω ψυχοθεραπεία. Δεν ξέρω γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο. Μάλλον βαθιά μέσα μου δεν αποδεχόμουν το πρόβλημά μου. Μάλλον φοβάμαι και τις σχέσεις εξάρτησης. Πάντα γαντσώνομαι όσο κι αν δεν το δείχνω. Φοβάμαι να δείξω το πόσο έχω ανάγκη τον άλλο.

Άρχισα λοιπόν. Άρχισα και να σκαλίζω μέσα μου...Να ψάχνω...Κι αυτό πονούσε...Και πονάει. Ξεκίνησα να αντιμετωπίσω τωρινά προβλήματα. Πάλι όμως έπεσα έξω!

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πάλι ήρθε εκείνο το παράξενο πρωινό, όταν ο ήλιος δεν πρόλαβε καλά καλά να βγει και το πάτωμα είχε πια σαπίσει εντελώς. Ο αέρας του δωματίου έμοιαζε να λιγοστεύει κι εκείνη η κλωστή που είχε δεθεί κόμπο ξανάσπασε. Και ο φόβος ξεχύθηκε. Και τώρα κάνω το ακριβώς αντίθετο με τους πανικούς. Δεν πολεμάω...αφήνομαι, κλείνομαι. Δεν προστατεύω τη σχέση μου ακόμα και τελειώνοντάς την αλλά αντίθετα τη δηλητηριάζω διατηρώντας τη. Τη χρησιμοποιώ σα δεκανίκι
κι αυτό κάνει την ψυχή μου να την αισθάνομαι σάπια σαν το πάτωμά μου.

Φοβάμαι...Νιώθω τελείως μόνη στα προβλήματα που έχω να αντιμετωπίσω. Αισθάνομαι μια μεγάλη απόγνωση που με οδηγεί ...στην κατάθλιψη;

[Ολα_ειναι_δανεικα]

ΔEN ΞEPΩ AN ΣE ENΔIAΦEPEI H AΠOΨH MOY AΛΛA MHΠΩΣ HPΘE H ΩPA NA ΔEIΣ TI ΘEΣ ΠPAΓMATIKA ΣTH ZΩH ΣOY? BAΛE ΣTOXOYΣ ΠOY ΘA ΣE KANOYN ΠPAΓMATIKA EYTYXIΣMENH KAI ΞEKINA NA TOYΣ ΠPAΓMATOΠOIEIΣ.

[weird]

Originally posted by anwnimi
Κάποτε...πριν πολλά χρόνια είχα φτάσει εκεί, στο σημείο μηδέν. Όταν ξύπνησα τρομαγμένη πριν καλά καλά ο ήλιος να ανατείλει και η κλωστή που κρατούσε το άγχος και τη θλίψη στα \"ανεκτά\" όρια έσπασε. Από εκείνη την ημέρα άρχισε η μάχη κατά των πανικών και της μόνιμης θλίψης. Άρχισε η κόλαση. Έτσι το έζησα.
Έδωσα μεγάλες μάχες. Μόνη μου. Κανένας δεν ήξερε. Κάτι με κρατούσε. Όχι γιατί ήμουν τόσο θαρραλέα. Αλλά ο φόβος της ψυχικής ασθένειας στο οικογενειακό ιστορικό. Πάλευα με νύχια και με δόντια να μην υποκύψω σε καμία κρίση. Άσχετα αν μέσα μου έτρεμα, πέθαινα. Δε μιλούσα σε κανένα. Για μένα το δύσκολο ήταν να μιλήσω, όχι το να τα κρατησω μέσα μου. Ούτε στον άνθρωπο που αγαπούσα. Νόμιζα ότι αυτό θα με μείωνε μπροστά του. Νόμιζα ότι έτσι θα κατέστρεφα τη σχέση μας με τα μοιρολόγια μου και τους παράλογους φόβους μου. Από μικρή ήξερα πως είναι να καταστρεφεται μία σχέση από μοιρολόγια και παράλογους φόβους. Η σχέση των γονιών μου...

Από τότε, κατάφερα πολλά. Είχα καταφέρει να το νικήσω σχεδόν μετά από μερικά χρόνια μόνη μου. Ποτέ όμως δεν έψαξα να πολεμήσω την αιτία. Και το αστείο είναι πως νόμιζα ότι τα κατάφερα! Κάτω απο το πάτωμα του σπιτιού μου είχε διαρροή και εγώ αυτό που έκανα ήταν να βάζω κι άλλο πάτωμα από πάνω κι άλλο κι άλλο...και χαλιά...και κουβέρτες. Όμως απο κάτω σάπιζε. Κι εγώ το αγνοούσα. Έτσι ήθελα να πιστεύω.

Έχασα το μπαμπά μου. Πριν 21 μήνες. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν είχα άλλη κουβέρτα να σκεπάσω το σαπισμένο μου πάτωμα, την ψυχή μου. Δεν είχα τη δυναμη να ψάξω για άλλη κουβέρτα. Αφέθηκα. Άρχισαν τα πισωγυρίσματα των πανικών.

Κι εκεί αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο βήμα για μένα. Να αρχίσω ψυχοθεραπεία. Δεν ξέρω γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο. Μάλλον βαθιά μέσα μου δεν αποδεχόμουν το πρόβλημά μου. Μάλλον φοβάμαι και τις σχέσεις εξάρτησης. Πάντα γαντσώνομαι όσο κι αν δεν το δείχνω. Φοβάμαι να δείξω το πόσο έχω ανάγκη τον άλλο.

Άρχισα λοιπόν. Άρχισα και να σκαλίζω μέσα μου...Να ψάχνω...Κι αυτό πονούσε...Και πονάει. Ξεκίνησα να αντιμετωπίσω τωρινά προβλήματα. Πάλι όμως έπεσα έξω! τα λογια σου ειναι απο βαθια βγαλμενα και γι αυτο ακρως ανατριχιαστικα.... ποσο πολυ αγγιζεις..ακουμπας. Ξεκινησες να αντιμετωπισεις τωρινα προβληματα... γιατι λες πως επεσες εξω? θελεις να γινεις πιο συγκεκριμενη πανω σε αυτο?

Η ιστορία επαναλαμβάνεται.λοιπον, ακου, καλα... οτι σαπιο υπαρχει κρυμμενο, ειναι λογικο να καλυπτεται οχι ομως και να εξαφανιζεται. Αργα ή γρήγορα με την μια ή την άλλη αφορμη θα αναδυθεί. Μια καλη αφορμη ειναι και το \"σκαλισμα\" στα πλαισια θεραπειας. Αυτη τη φορα, αναδυεται για να το κοιταξεις στα ματια και να το αντιμετωπισεις ριζικα ! Κανε κουραγιο. Αυτη ειναι η ευκαιρια... να το αφουγκραστεις, να το παρατηρησεις, να το αποκωδικοποιησεις. Μην τρομαζεις. Μοιαζει το ιδιο πρωινο, αλλα δεν ειναι και ποτε δεν θα ειναι το ιδιο, σαν εκεινη την πρωτη φορα του ξυπνηματος. Δωσε κουραγιο στον εαυτο σου. Μην αφηνεις την θλιψη να σου θολωνει την οραση. Πάλι ήρθε εκείνο το παράξενο πρωινό, όταν ο ήλιος δεν πρόλαβε καλά καλά να βγει και το πάτωμα είχε πια σαπίσει εντελώς. Ο αέρας του δωματίου έμοιαζε να λιγοστεύει κι εκείνη η κλωστή που είχε δεθεί κόμπο ξανάσπασε. Και ο φόβος ξεχύθηκε. Και τώρα κάνω το ακριβώς αντίθετο με τους πανικούς. Δεν πολεμάω...αφήνομαι, κλείνομαι. Κι ομως κανεις, εισαι εδω και μιλας γι αυτο.Δεν προστατεύω τη σχέση μου ακόμα και τελειώνοντάς την αλλά αντίθετα τη δηλητηριάζω διατηρώντας τη. Τη χρησιμοποιώ σα δεκανίκι
κι αυτό κάνει την ψυχή μου να την αισθάνομαι σάπια σαν το πάτωμά μου.

στο διαστημα θα δεις πολλα. Μην βιαζεσαι να κρινεις τον εαυτο σου, να σε κατακρινεις... Ειναι επωδυνο να συνειδητοποιεις κινητρα και ανασφαλειες που οδηγουν την συμπεριφορα αλλα ακρως ωφελιμο για την βαθυτερη γνωση του εαυτου σου. Εισαι σε μια φαση δυσκολη, σιγουρα οχι καταλληλη για να παρεις αποφασεις. Τωρα απλα κοιτα, με ηρεμο βλεμμα και την ψυχη ανοιχτει και θα ερθει η ωρα των αποφασεων και των αλλαγων.. πιο μετα.Φοβάμαι...Νιώθω τελείως μόνη στα προβλήματα που έχω να αντιμετωπίσω. ΔΕΝ εισαι μονη! Το τι νιωθεις δεν ταυτιζεται παντα με το τι ισχυει. Εσυ επιλεγεις να κλειστεις. Εχεις ανθρωπους γυρω σου να τα μοιραστεις ολα,κοιτα το αυτο, μην κλεινεις τα ματια...Αισθάνομαι μια μεγάλη απόγνωση που με οδηγεί ...στην κατάθλιψη;

Ακουσε την απογνωση, κατι θελει να σου πει... δεξου την, κι ακουσε την καλη μου.
Μιλησες για δεκανικι. Ειναι δυσκολο να το χωνεψεις, οτι καθεσαι κυριως απο αναγκη σε μια σχεση... ομως. Αυτο δεν σημαινει οτι κι ο αλλος δεν καλυπτει δικες του αναγκες. Αυτο δεν σημαινει οτι καποτε δεν ζησατε ωραια και ομορφα μαζι και αγαπηθηκατε. Αυτο δεν σημαινει οτι θα καθεσαι για παντα σε αυτη τη σχεση, απλα στο τωρα σου ειναι δυσκολο να φυγεις.
Το να ψυχοθεραπευεσαι, δεν ειναι ευκολο.
Θελει δυναμη μεγαλη και θεληση, που τα εχεις! Πιστεψε.. προχωρα.

[Θεοφανία]

Originally posted by anwnimi
Κάποτε...πριν πολλά χρόνια είχα φτάσει εκεί, στο σημείο μηδέν. Όταν ξύπνησα τρομαγμένη πριν καλά καλά ο ήλιος να ανατείλει και η κλωστή που κρατούσε το άγχος και τη θλίψη στα \"ανεκτά\" όρια έσπασε. Από εκείνη την ημέρα άρχισε η μάχη κατά των πανικών και της μόνιμης θλίψης. Άρχισε η κόλαση. Έτσι το έζησα.
Έδωσα μεγάλες μάχες. Μόνη μου. Κανένας δεν ήξερε. Κάτι με κρατούσε. Όχι γιατί ήμουν τόσο θαρραλέα. Αλλά ο φόβος της ψυχικής ασθένειας στο οικογενειακό ιστορικό.



Καλή μου, αυτό ήταν το πρώτο λάθος. Πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε τους \"τέλειους\" για να μη φρικάρει ο περίγυρος μας και συγκεκριμένα η οικογένεια μας.


Πάλευα με νύχια και με δόντια να μην υποκύψω σε καμία κρίση. Άσχετα αν μέσα μου έτρεμα, πέθαινα. Δε μιλούσα σε κανένα. Για μένα το δύσκολο ήταν να μιλήσω, όχι το να τα κρατησω μέσα μου.


Απόρώ που βρήκες τόση δύναμη, αλήθεια.



Ούτε στον άνθρωπο που αγαπούσα. Νόμιζα ότι αυτό θα με μείωνε μπροστά του.


Είμαι σίγουρη ότι δεν θα γινόταν τίποτα τέτοιο, αλλά σίγουρα οι φόβοι σου ήταν ένα σκαλί παραπάνω από τη σιγουρια για το συναίσθημα του.


Νόμιζα ότι έτσι θα κατέστρεφα τη σχέση μας με τα μοιρολόγια μου και τους παράλογους φόβους μου. Από μικρή ήξερα πως είναι να καταστρεφεται μία σχέση από μοιρολόγια και παράλογους φόβους. Η σχέση των γονιών μου...


Οπότε υπήρξε κακό προγούμενο. Δεν θα σου πω εγώ πως είναι λάθος να συγκρίνεις ανόμια πράγματα. Είσαι αρκετά ικανή για να το δεις.



Κάτω απο το πάτωμα του σπιτιού μου είχε διαρροή και εγώ αυτό που έκανα ήταν να βάζω κι άλλο πάτωμα από πάνω κι άλλο κι άλλο...και χαλιά...και κουβέρτες. Όμως απο κάτω σάπιζε. Κι εγώ το αγνοούσα. Έτσι ήθελα να πιστεύω.


Όταν διάβασα αυτό το κομμάτι, βούρκωσα. Έτσι ακριβώς βιώνω το χαμό της μαμάς. Με χιλιάδες μπαλώματα.



Κι εκεί αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο βήμα για μένα. Να αρχίσω ψυχοθεραπεία.
Άρχισα λοιπόν. Άρχισα και να σκαλίζω μέσα μου...Να ψάχνω...Κι αυτό πονούσε...Και πονάει. Ξεκίνησα να αντιμετωπίσω τωρινά προβλήματα.


Δεν ξέρεις πόσο σε ζηλεύω, μακάρι να ήμουν και γω τόσο γενναία.


Πάλι όμως έπεσα έξω!
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πάλι ήρθε εκείνο το παράξενο πρωινό, όταν ο ήλιος δεν πρόλαβε καλά καλά να βγει και το πάτωμα είχε πια σαπίσει εντελώς. Ο αέρας του δωματίου έμοιαζε να λιγοστεύει κι εκείνη η κλωστή που είχε δεθεί κόμπο ξανάσπασε. Και ο φόβος ξεχύθηκε. Και τώρα κάνω το ακριβώς αντίθετο με τους πανικούς. Δεν πολεμάω...αφήνομαι, κλείνομαι. Δεν προστατεύω τη σχέση μου ακόμα και τελειώνοντάς την αλλά αντίθετα τη δηλητηριάζω διατηρώντας τη. Τη χρησιμοποιώ σα δεκανίκι
κι αυτό κάνει την ψυχή μου να την αισθάνομαι σάπια σαν το πάτωμά μου.
Φοβάμαι...Νιώθω τελείως μόνη στα προβλήματα που έχω να αντιμετωπίσω. Αισθάνομαι μια μεγάλη απόγνωση που με οδηγεί ...στην κατάθλιψη;




Μη το βάζεις κάτω καλή μου. Είσαι πολύ δυνατή, πέρασες τόσα πολλά και επέζησες. Πάλεψε για όλα όσα έχεις κερδίσει και μη λυγίζεις.....

[anwnimi]

ΜΑΝTHΕS, κάθε άποψη φυσικά και με ενδιαφέρει αλλιώς δε θα έγραφα εδώ.
Αυτό ξεκίνησα να κάνω. Να βάζω στόχους. Προσπάθησα αλλά η πορεία μου διακόπηκε απότομα. Στην ουσία τη διέκοψα μόνη μου με τους πανικούς μου. Δεν είχα τη δύναμη να υλοποιήσω αυτά που σκεφτόμουν. Ή μήπως επειδή σε μια στιγμή λιγοψύχησα να υλοποιήσω τους στόχους μου και έκανα πίσω ξαναγύρισαν οι πανικοί; Δεν ξέρω ειλικρινά...

Originally posted by weird
Μοιαζει το ιδιο πρωινο, αλλα δεν ειναι και ποτε δεν θα ειναι το ιδιο, σαν εκεινη την πρωτη φορα του ξυπνηματος. Δωσε κουραγιο στον εαυτο σου. Μην αφηνεις την θλιψη να σου θολωνει την οραση.

Καλή μου weird, αυτά τα λόγια ενθάρρυνσης χρειάζομαι, σ\'ευχαριστώ... θέλω κι εγώ να νιώσω και να πιστέψω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου...ότι το πρωινό αυτό που ξεκίνησαν όλα δε θα είναι το ίδιο με το προηγούμενο. Νιώθω στερημένη από ψυχική δύναμη και υπομονή...

Originally posted by weird
γιατι λες πως επεσες εξω? θελεις να γινεις πιο συγκεκριμενη πανω σε αυτο?

Λέω πως έπεσα έξω γιατί πίστευα ότι ήμουν πιο δυνατή από ότι είμαι τελικά. Έπρεπε να οχυρωθώ κι άλλο πριν αρχίσω να σπάω τη φαινομενική ηρεμία και γαλήνη της ζωής μου. Νιώθω θυμό ακόμα και προς τη θεραπεύτριά μου. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να σταματήσω ή να ακυρώσω την συνεδρία. Λες κι εγώ δεν είμαι αυτή που το αποφάσισα όλο το εγχείρημα μόνη μου. Αλλά δεν άντεχα άλλο να περιμένω, είχα κουραστεί. Κι άμα κάνεις την αρχή δεν μπορείς και να θες να κάνεις πίσω. Μάλλον βγήκα στην καταιγίδα χωρίς καν ομπρέλα; Ή είχα την ομπρέλα αλλά τρόμαξα να βγω και να συνεχίσω ως το τέλος; Και επειδή πήγα ενάντια σε μένα ξεκίνησε ο πανικός;

Θυμώνω με μένα...Γιατί να είμαι τόσο ευαίσθητη; Να μην μπορώ να πάρω μια απόφαση ζωής και ο πανικός να χτυπά την πόρτα με κάθε τι δύσκολο που θα συναντώ στη ζωή μου;

Originally posted by weird
Μην βιαζεσαι να κρινεις τον εαυτο σου, να σε κατακρινεις... Ειναι επωδυνο να συνειδητοποιεις κινητρα και ανασφαλειες που οδηγουν την συμπεριφορα αλλα ακρως ωφελιμο για την βαθυτερη γνωση του εαυτου σου. Εισαι σε μια φαση δυσκολη, σιγουρα οχι καταλληλη για να παρεις αποφασεις. Τωρα απλα κοιτα, με ηρεμο βλεμμα και την ψυχη ανοιχτει και θα ερθει η ωρα των αποφασεων και των αλλαγων.. πιο μετα.

Μια ζωή έδινα αναβολές γιατί φοβόμουν να αντιμετωπίσω τους φόβους, τις επιθυμίες μου. Υπήρχαν όμως και στιγμές που ήμουν σίγουρη γι\'αυτά που ήθελα και πραγματικά εκεί δε με σταματούσε τίποτα...
Όταν όμως ο φόβος και η αμφιβολία φωλιάζουν μέσα μου εκεί παραμένω δίνοντας συνεχώς αναβολές...Όπως και τώρα πάλι. Και μισώ να βλέπω την ιστορία των αναβολών να επαναλαμβάνεται... Και μισώ να βλέπω να καταστρέφω με την αρνητικότητά μου αυτόν που είναι δίπλα μου. Έχεις δίκιο weird μου, το επιλέγει. Κι εγώ όμως το συντηρώ. Κι αυτό με κάνει να βλέπω πως δεν αξίζω την αγάπη που μου δίνεται. Και με κάνει ακόμα πιο ένοχη και διστακτική στο να πάρω τις αποφάσεις μου. Με άλλα λόγια συντηρώ έτσι τους πανικούς μου;!

Originally posted by weird
ΔΕΝ εισαι μονη! Το τι νιωθεις δεν ταυτιζεται παντα με το τι ισχυει. Εσυ επιλεγεις να κλειστεις. Εχεις ανθρωπους γυρω σου να τα μοιραστεις ολα,κοιτα το αυτο, μην κλεινεις τα ματια...

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι τελείως μόνη. Πριν πολύ καιρό απομάκρυνα από κοντά μου ανθρώπους που ουσιαστικά δεν ήταν ποτέ κοντά μου. Και αντιμετώπιζα με θάρρος τη μοναξιά μου έχοντας πολύ λίγους φίλους αλλά πραγματικά ουσιαστικούς και μέσα στην καρδιά μου...αλλά δυστυχώς μακριά μου χιλιομετρικά. Γι\'αυτό τωρα έχω κλειστεί μέσα και κάνω το φαύλο κύκλο των σκέψεων πανικού. Οπότε ναι, είμαι μόνη. Είναι επίσης και το άλλο. Δύσκολα μπορεί κάποιος να σε νιώσει με το πρόβλημα των πανικών αν δεν το έχει βιώσει...Ξεκίνησα να μιλάω για υπερβολικό και παθολογικό άγχος σε μία πολύ καλή μου φίλη και δεν με καταλάβαινε...Δεν μπορούσε να με νιώσει...

Γι\'αυτό επιλέγω να ανοιχτώ πλήρως εδώ...για ακόμη μια φορά.

[anwnimi]

Originally posted by Θεοφανία

Originally posted by anwnimi
Κάποτε...πριν πολλά χρόνια είχα φτάσει εκεί, στο σημείο μηδέν. Όταν ξύπνησα τρομαγμένη πριν καλά καλά ο ήλιος να ανατείλει και η κλωστή που κρατούσε το άγχος και τη θλίψη στα \"ανεκτά\" όρια έσπασε. Από εκείνη την ημέρα άρχισε η μάχη κατά των πανικών και της μόνιμης θλίψης. Άρχισε η κόλαση. Έτσι το έζησα.
Έδωσα μεγάλες μάχες. Μόνη μου. Κανένας δεν ήξερε. Κάτι με κρατούσε. Όχι γιατί ήμουν τόσο θαρραλέα. Αλλά ο φόβος της ψυχικής ασθένειας στο οικογενειακό ιστορικό.



Καλή μου, αυτό ήταν το πρώτο λάθος. Πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε τους \"τέλειους\" για να μη φρικάρει ο περίγυρος μας και συγκεκριμένα η οικογένεια μας.
Κι όμως έτσι έμαθα να λειτουργώ από παιδί. Να κρατάω τις ισορροπίες. Νόμιζα πως ότι δε γίνεται θέμα σιγά σιγά μικραίνουν και οι διαστάσεις του! Επίσης ήξερα ότι δε θα βρω κατανόηση και υποστήριξη ουσιαστική γιατί σε μια πρώτη προσπάθεια έγινε χαμός


Πάλευα με νύχια και με δόντια να μην υποκύψω σε καμία κρίση. Άσχετα αν μέσα μου έτρεμα, πέθαινα. Δε μιλούσα σε κανένα. Για μένα το δύσκολο ήταν να μιλήσω, όχι το να τα κρατησω μέσα μου.


Απόρώ που βρήκες τόση δύναμη, αλήθεια.

Κι εγώ τώρα απορώ Θεοφανία μου, γιατί δεν μπορώ να ξαναβρώ το ίδιο κουράγιο. Και παράλληλα αυτή η αλλαγή σε μένα με τρομοκρατεί...

Ούτε στον άνθρωπο που αγαπούσα. Νόμιζα ότι αυτό θα με μείωνε μπροστά του.


Είμαι σίγουρη ότι δεν θα γινόταν τίποτα τέτοιο, αλλά σίγουρα οι φόβοι σου ήταν ένα σκαλί παραπάνω από τη σιγουρια για το συναίσθημα του.
Πιο πολύ φοβόμουν τι θα πίστευε για μένα παρά αν με εγκατέλειπε. Τόσο διαφορετικό πρόσωπο ήθελα να δείχνω στους άλλους γιατί το είχα πραγματικά ανάγκη, νόμιζα ότι αν δείχνω δυνατή, είμαι κιόλας. Νόμιζα ότι αν δείχνω ότι δεν πάσχω από κάτι, δε θα φτάσω στο σημείο να αρρωστήσω στο σημείο όπως κάποιοι από την οικογένειά μου

Νόμιζα ότι έτσι θα κατέστρεφα τη σχέση μας με τα μοιρολόγια μου και τους παράλογους φόβους μου. Από μικρή ήξερα πως είναι να καταστρεφεται μία σχέση από μοιρολόγια και παράλογους φόβους. Η σχέση των γονιών μου...


Οπότε υπήρξε κακό προγούμενο. Δεν θα σου πω εγώ πως είναι λάθος να συγκρίνεις ανόμια πράγματα. Είσαι αρκετά ικανή για να το δεις.

Το ξέρω Θεοφανία μου αλλά οι ομοιότητες υπήρχαν. Άλλωστε τους δικούς μας δεν έχουμε υποσυνείδητο πρότυπο; Εμένα αυτό το πρότυπο με πήγε στο εντελώς αντίθετο άκρο. Να παριστάνω ότι δε συμβαίνει τίποτα.

Κάτω απο το πάτωμα του σπιτιού μου είχε διαρροή και εγώ αυτό που έκανα ήταν να βάζω κι άλλο πάτωμα από πάνω κι άλλο κι άλλο...και χαλιά...και κουβέρτες. Όμως απο κάτω σάπιζε. Κι εγώ το αγνοούσα. Έτσι ήθελα να πιστεύω.


Όταν διάβασα αυτό το κομμάτι, βούρκωσα. Έτσι ακριβώς βιώνω το χαμό της μαμάς. Με χιλιάδες μπαλώματα.

Χμμμ, δεν το σκέφτηκα εγώ. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στη θεραπεύτριά μου. Κι εμένα με άγγιξε καλή μου...

Κι εκεί αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο βήμα για μένα. Να αρχίσω ψυχοθεραπεία.
Άρχισα λοιπόν. Άρχισα και να σκαλίζω μέσα μου...Να ψάχνω...Κι αυτό πονούσε...Και πονάει. Ξεκίνησα να αντιμετωπίσω τωρινά προβλήματα.


Δεν ξέρεις πόσο σε ζηλεύω, μακάρι να ήμουν και γω τόσο γενναία.

Δεν πήγαινε άλλο Θεοφανία. Είχα φτάσει σε μια ηλικία και σημείο που έπρεπε να πάρω αποφάσεις στη ζωή μου και να γνωρίσω εμένα γιατί κατάλαβα ότι δε με ήξερα. Όταν κατάλαβα ότι μόνη μου δεν μπορούσα αποφάσισα να πάω

Πάλι όμως έπεσα έξω!
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πάλι ήρθε εκείνο το παράξενο πρωινό, όταν ο ήλιος δεν πρόλαβε καλά καλά να βγει και το πάτωμα είχε πια σαπίσει εντελώς. Ο αέρας του δωματίου έμοιαζε να λιγοστεύει κι εκείνη η κλωστή που είχε δεθεί κόμπο ξανάσπασε. Και ο φόβος ξεχύθηκε. Και τώρα κάνω το ακριβώς αντίθετο με τους πανικούς. Δεν πολεμάω...αφήνομαι, κλείνομαι. Δεν προστατεύω τη σχέση μου ακόμα και τελειώνοντάς την αλλά αντίθετα τη δηλητηριάζω διατηρώντας τη. Τη χρησιμοποιώ σα δεκανίκι
κι αυτό κάνει την ψυχή μου να την αισθάνομαι σάπια σαν το πάτωμά μου.
Φοβάμαι...Νιώθω τελείως μόνη στα προβλήματα που έχω να αντιμετωπίσω. Αισθάνομαι μια μεγάλη απόγνωση που με οδηγεί ...στην κατάθλιψη;




Μη το βάζεις κάτω καλή μου. Είσαι πολύ δυνατή, πέρασες τόσα πολλά και επέζησες. Πάλεψε για όλα όσα έχεις κερδίσει και μη λυγίζεις.....

Νιώθω κουρασμένη περισσότερο από ποτέ. Σαν να χάνεται η ελπίδα μου. Σ\'ευχαριστώ Θεοφανία. Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω αλλά δεν ξέρω πλέον πόσες αντοχές μου απέμειναν

[Θεοφανία]

Να ήξερες πόσο με αγγίζουν τα λόγια σου.
Έχω περάσει κατά διαστήματα από αυτή τη φάση. Εκεί που πιστευω πως κάτι έκανα, πως κάπου πήγα, στο πρώτο στραβοπάτημα τα νιώθω όλα συντρίμια.
Δεν είναι έτσι. Είναι φάσεις. Έχεις κάνει μεγάλο αγώνα και σκέψου πως πάντα ασυνείδητα το θέμα με τον μπαμπά σου θα τρικλοποδιάζει όλες τις νίκες σου. Δυστυχώς πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Στο λέω εγώ που ξέρεις ότι δεν έχω κάνει ούτε ένα βήμα.
Σήμερα είναι έτσι, αύριο πάλι από την αρχή. Πιστεύω, (γιατί εγώ αυτό κάνω), πως μέσα από την πραγματική μας ζωή παίρνουμε ανάσα. Από την οικογένεια, (όση απέμεινε), τη σχέση, τους φίλους μας.
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που θέλουν να σε ακούσουν και να σε νιώσουν πέρα από την ψυχοθεραπεύτρια σου. Πρώτα απ όλους εμείς.
Για μένα είναι πολύ σημαντικο να ξεδιπλωθείς και στον άνθρωπο σου.
Εμένα αυτό με έχει βοηθήσει πολύ. Νιώθω ότι έχω δίπλα μου συνεώς ένα σύμμαχο που χωρίς να μιλήσω καταλαβαίνει τι λέω.
Κάντο. Ανοίξου και \"δες\" όλη τη ΄σχέση από την αρχή μετά από αυτό.
Αν απογοητευτείς, πάλι κερδισμένη θα είσαι.....

[Sofia]

Originally posted by anwnimi

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πάλι ήρθε εκείνο το παράξενο πρωινό, όταν ο ήλιος δεν πρόλαβε καλά καλά να βγει και το πάτωμα είχε πια σαπίσει εντελώς. Ο αέρας του δωματίου έμοιαζε να λιγοστεύει κι εκείνη η κλωστή που είχε δεθεί κόμπο ξανάσπασε. Και ο φόβος ξεχύθηκε. Και τώρα κάνω το ακριβώς αντίθετο με τους πανικούς. Δεν πολεμάω...αφήνομαι, κλείνομαι. Δεν προστατεύω τη σχέση μου ακόμα και τελειώνοντάς την αλλά αντίθετα τη δηλητηριάζω διατηρώντας τη. Τη χρησιμοποιώ σα δεκανίκι
κι αυτό κάνει την ψυχή μου να την αισθάνομαι σάπια σαν το πάτωμά μου.

Βλέπεις τους πανικους να εκδηλώνονται, τους φοβους, προσπαθεις να τα παρατηρεις ολα: προσπαθεις να τα καταννοησεις, να σε καταννοησεις. Προσπαθεις επιτελους να τα δεις ολα καταματα, ωστε να τα νικησεις, προσπαθεις να βρεις τον πυρηνα σου κ να μην κουκουλωσεις τπτ άλλο πια...Προσπαθεις να αναγεννηθεις, κ να ανανεωσεις τη σχεση σου επι της ουσιας.Διατηρώντας τη ή θετοντας τη σε νεα βάση...Η ιστορια επαναλαμβάνεται τελικα?

[pikos]

ειναι πολυ ρομαντικο και αθοω να τα θελεις ολα σε αυτη τη ζωη...και να τα θελεις τωρα...

κι εγω μαζι σου ειμαι μη νομιζεις...

κανε ενα διαχωρισμο αναμεσα σε εσενα και τις σχεσεις σου...εσυ οριζεις τις σχεσεις σου με τους ανθρωπους κι οχι οι σχεσεις σου εσενα θελω να πω πως αν κατι δεν σου κανει απλος αφησε το...μην φοβασε για το μετα το μετα παντα θα υπαρχει...

εγινε η απωλεια συνηθεια μας...αυτο δεν σημαινει πως γιναμε αναισθητοι αλλα ποιο σοφοι...

καλη δυναμη...

που απο οτι καταλαβα δεν ειναι αναγκη καν να σου το πω,την εχεις...

[anwnimi]

Θεοφανία μου δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη φάση έχει να κάνει με το θέμα του μπαμπά μου. Η απόγοήτευσή μου και η λιγοψυχία μου σε σχέση με παλαιότερα, ναι, αυτά τα δύο σίγουρα οφείλονται και σε αυτό.

Είναι απλά ένα στραβοπάτημα; Έτσι νόμισα κι εγώ στην αρχή. Όμως περνώντας οι μέρες, το άγχος να με κυριεύει, να σκέφτομαι συνέχεια τα ίδια αρνητικά πράγματα και να βλέπω τους στόχους που είχα βάλει να απομακρύνονται νιώθω να ζω την ίδια κόλαση από την αρχή...

Originally posted by Θεοφανία

Για μένα είναι πολύ σημαντικο να ξεδιπλωθείς και στον άνθρωπο σου.
Εμένα αυτό με έχει βοηθήσει πολύ. Νιώθω ότι έχω δίπλα μου συνεώς ένα σύμμαχο που χωρίς να μιλήσω καταλαβαίνει τι λέω.

Ξεδιπλώθηκα... Ναι νιώθω ότι έχω ένα σύμμαχο που με στηρίζει...Αλλά αυτό με πονά. Γιατί δηλητηριάζω τη σχέση αυτή. Πώς; Δεν αντέχω το να παριστάνω έστω και για λίγο τη χαρούμενη και ότι όλα είναι καλά, είμαι τόσο απαισιόδοξη που τον ρίχνω...όταν εκείνος είναι χαρούμενος και προσπαθεί να μου το μεταδώσει δεν αντέχω, μου βγαίνει θυμός, κάνω ακριβώς το αντίθετο. Και μετά νιώθω τύψεις. Πριν λίγο καιρό συζητούσαμε το ενδεχόμενο ότι μπορεί και να μείνουμε χώρια. Και τώρα νιώθω τύψεις που δεν μπορώ να λειτουργήσω χωρίς την υποστήριξή του. Ακόμα κι αν του είπα ότι εξαιτίας των πανικών μου καλύτερα να μείνουμε χώρια για να είμαστε και οι δύο λιγότερο πιεσμένοι...

Originally posted by Sofia
Η ιστορια επαναλαμβάνεται τελικα?

Σοφία μου όντως τώρα σκέφτομαι διαφορετικά σε σχέση με το τότε. Ξέρεις όμως πόσες στιγμές λιγοψυχώ και λέω μακάρι να μπορούσα να τα κουκουλώσω όλα όπως τότε, έστω και για λίγο, να ανασάνω! Ή σκέφτομαι ότι η ψυχοθεραπεία με οδήγησε σε δρόμους που δεν μπορώ τώρα να αντέξω; Ή λέω να μπορούσα όλα να τα παραβλέψω και να γίνουν όλα όπως παλιά πριν αρχίζω να σκαλίζω πράγματα;

[anwnimi]

Originally posted by pikos
ειναι πολυ ρομαντικο και αθοω να τα θελεις ολα σε αυτη τη ζωη...και να τα θελεις τωρα...

κι εγω μαζι σου ειμαι μη νομιζεις...

κανε ενα διαχωρισμο αναμεσα σε εσενα και τις σχεσεις σου...εσυ οριζεις τις σχεσεις σου με τους ανθρωπους κι οχι οι σχεσεις σου εσενα
Πολύ σωστό αυτό που λες
θελω να πω πως αν κατι δεν σου κανει απλος αφησε το...μην φοβασε για το μετα το μετα παντα θα υπαρχει...
Αυτό ξεκίνησα να κάνω Piko αλλά όταν για μια στιγμή έκανα πίσω για να το σκεφτώ καλύτερα και πιέστηκα, γύρισα στον εφιάλτη. Τώρα πως να μη φοβάμαι;

εγινε η απωλεια συνηθεια μας...αυτο δεν σημαινει πως γιναμε αναισθητοι αλλα ποιο σοφοι...

καλη δυναμη...

που απο οτι καταλαβα δεν ειναι αναγκη καν να σου το πω,την εχεις...

Σ\'ευχαριστώ. Μακάρι να την έχω ακόμα.

[Sofia]

Originally posted by anwnimi
Ή σκέφτομαι ότι η ψυχοθεραπεία με οδήγησε σε δρόμους που δεν μπορώ τώρα να αντέξω; Ή λέω να μπορούσα όλα να τα παραβλέψω και να γίνουν όλα όπως παλιά πριν αρχίζω να σκαλίζω πράγματα;

εσυ οδηγεις κ διαμορφωνεις το πλαισιο της θεραπειας σου....

[anwnimi]

Εγώ την οδήγησα αλλά από ότι φαίνεται δεν είμαι καλή οδηγός...Γκρεμοτσακίστηκα

[Sofia]

νομιζεις?

καταλαβαινω πώς το εννοεις!απο την άλλη αναρωτιεμαι, τί περιμένουμε?

να αλλαξουμε, να απαλλαγουμε απο σκεψεις, τροπο ζωης που συνηθισαμε τοσα χρονια, ανώδυνα, εύκολα, αναιμακτα?

[anwnimi]

Αχ Σοφία...
σκληρές αλλά τόσο εύστοχες οι απαντήσεις σου. Έχεις δίκιο! Δεν ήταν εύκολη μέχρι τώρα η πορεία ανάμεσα στις συνεδρίες. Αλλά το άντεχα...Έλεγα έτσι είναι, αλλιώς δε θα γινόταν δουλειά. Τώρα όμως τα πράγματα δυσκολέψαν τόσο πολύ,γιατί οι κρίσεις πανικού είναι πολύ οδυνηρές. Τόσο που με πανικόβαλλαν ότι γίνομαι χειρότερα και όχι καλύτερα...