Απώλεια Κατοικίδιου

[vxnv]

Στις 17/6/2008 εχασα την σκυλιτσα μου, και ενω μεχρι τωρα το αντιμετωπιζα ψυχραιμα εδω και λιγες ημερες αρχισε να μου γινεται εμμονη ο θανατος της, την βλεπω στον υπνο μου κτλ. Θα ηθελα να διαβασω εμπειριες.

[Θεοφανία]

Εγώ θα σου έλεγα να πας να πάρεις ένα άλλο σκυλάκι και πολύ σύντομα θα νιώσεις καλύτερα.
Όταν χάσαμε το σκύλο μας από στεναχώρια επειδή έφυγε η μαμά, πήγα και πήρα ακριβώς το ίδιο σκυλάκι και του έβγαλα το ίδιο όνομα.
Πρόσφατα το χάσαμε και αυτό, (με την πραγματική ένοια του χάσαμε), και έχουμε κάνει τα πάντα για να το βρούμε.
Η πληγή θα κλείσει μόνο αν πάρεις άλλο........

[vxnv]

εχω παρει, αλλα νοιωθω οτι οσο περναει ο καιρος χειροτερευει η κατασταση.

[maria...]

vxnv και γω την εχασα την δικια μ τα περασμενα χριστουγεννα (ενας λογος παραπανο π με επιασαν κρισεις πανικου) σε ηλικια 16 χρονων αλλα δεν το πηρα τοσο κατακαρδα.το σκυλακι αυτο ηταν συνδεμενο αμεσα με τα παιδικα μ χρονια πονεσα αφανταστα που πε8ανε απο καρκινο στους μαστους αλλα σκευτομαι οτι αλλα σκιλακια δεν ζουν μεχρι τετια ηλικια κ δεν εχουν την αγαπη που του δωσαμε εμεις.περασε καλα οσα χρονια εζησε.

[Τερέζα]

Απο μικρη ζηταγα στους γονεις μου να μου παρουν δωρο ενα σκυλακι...αλλα συνεχεια μου ελεγαν οχι με διαφορες χαζες δικαιολογιες!!!Μια μερα λοιπον πριν γινω 10 χρονων...επεστρεψε ο μπαμπας μου απο ενα ταξιδι που ειχε παει σε καποιο χωριο...με το που μπηκε σπιτι μου ειπε να παω στο αυτοκινητο και να φερω απο το πορτμπαγκαζ τα ρουχα του....οταν ανοιξα το πορτμπαγκαζ..ειδα δυο υπεροχα μικρα ματακια να με κοιτουν...αυτο ηταν...ερωτευτηκα για πρωτη μου φορα.....ηταν ενα μαυρο κουταβι 4 εβδομαδων με καφε ποδαρακια και ασπρο στερνο...ελληνικος ιχνηλατης,αμεσως του εδωσα το πιο κοινοτυπο ονομα που θα μπορουσα...Μax!!!Tα χρονια περναγαν και αυτος παντα κοντα μου σε οποιδηποτε φαση της ζωης μου...να με καταλαβαινει απολυτα και με ενα απλο του γριλισμα να μου δινει τα παντα!!!!Ηρθε ομως η στιγμη που επρεπε να παμε σε αλλο σπιτι και τον Max θα τον αφηναμε στην γιαγια μου μεχρι να τακτοποιηθουμε...αυτο ηταν....μετα απο 1 εβδομαδα βρηκε την πορτα ανοιχτη και εφυγε......οταν το εμαθα εκανα να παω σπιτι μου 2 μερονυχτα,αφου τον εψαχνα σε ολη την Αθηνα!!!!Απο εκεινη την ημερα εχουν περασει χρονια...ακομα ομως τον ψαχνω παντου και ας μου λενε ολοι οτι δεν παιζει πιθανοτητα να ειναι στην ζωη.,αλλα κατηγορω τον εαυτο μου που τον αφησα πισω,...σταματαω ακομα και με το αυτοκινητο στην μεση του δρομου γιατι νομιζω οτι τον βλεπω και οταν καταλαβω οτι δεν ειναι αυτος τρελενομαι!!!Παντα οταν εχω στεναχωριες και τον δω στον υπνο μου,την επομενη μερα κι ολας ακουω μονο ευχαριστα νεα!!!!Αυτη την στιγμη εχω 2 σκυλακια τα οποια τα λατρευω,το κενο ομως υπαρχει...δεν ειναι η ΄σχεση΄που ειχα με τον Max...........

[Φοίβη]

Originally posted by vxnv
Στις 17/6/2008 εχασα την σκυλιτσα μου, και ενω μεχρι τωρα το αντιμετωπιζα ψυχραιμα εδω και λιγες ημερες αρχισε να μου γινεται εμμονη ο θανατος της, την βλεπω στον υπνο μου κτλ. Θα ηθελα να διαβασω εμπειριες.

Το Μάρτιο του 07 έχασα κι εγώ το γατούλη μου μετά απο 14 χρόνια συμβίωσης. Επέλεξα να βιώσω την απώλειά του σε όλο το μεγαλείο της, ή τουλάχιστον, όσο το άντεχα. Για μένα αυτό σήμαινε να μην αγοράσω άλλο γατάκι και να κλάψω ξανά και ξανά για το χαμένο μου γατούλη. Τον έχω δει πολλές φορές στον ύπνο μου κι ακόμα και τώρα, κάποιες φορές, δακρύζω και πονάω για την απώλεια της συντροφιάς του. Τον τελευταίο μήνα πάντως, όλο και πιο συχνά σκέφτομαι να πάρω ένα άλλο γατάκι. Ξέρω οτι αν το πάρω τώρα δεν θα βλέπω στο προσωπάκι του το φάντασμα του γατούλη μου που έχασα. Θα είναι ένα νέο γατάκι, μια νέα σχέση, που διόλου δεν θα επισκιάσει τις αναμνήσεις μου απο τον γατούλη μου. Ξέρω οτι το γατούλη μου τον έχασα και δεν πρόκειται να τον ξανααγκαλιάσω ποτέ. Αυτή η γνώση στην αρχή πονούσε πολύ και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Τώρα ο πόνος, όταν εμφανίζεται, είναι σίγουρα μικρότερης διάρκειας. Τον τιμώ σαν απόδειξη του πόσο δυνατό δέσιμο είχα με το γατούλη μου και δεν τον βλέπω σαν κάτι \"κακό\" που πρέπει να αποφύγω. Αυτή είναι η δική μου εμπειρία.
Η δική σου όμως ακούγεται τελείως διαφορετική. Θα ήθελες να μιλήσεις λίγο γι\' αυτή την εμμονή που αναφέρεις ή όχι?

[vxnv]

Ίσως να εντάσσεται στην γενικότερη ψυχοπαθολογία μου δέν ξέρω, σήμερα νοιώθω καλύτερα.

[Θεοφανία]

Συγνώμη που το γράφω εδώ, αλλά νομίζω πως είναι το πιο κατάλληλο τόπικ.
Μόλις χτες σας έγραφα πως έχασα το σκυλάκι μου. Έφυγε από δική μας βλακεία, (δεν έκλεισε καλά η πάνω πόρτα), στις 31-7.
Ήμουν σίγουρη πως είτε το έκλεψαν είτε σκοτώθηκε. Η mmaria, νυν mstrumf, ασχολήθηκε πραγματικά και βρήκε την Χριστιάνα Μπεργκ η οποία κάνει καταπλητκική δουλειά μέσα από το himaira.gr. Μου έφτιαξε αφίσσες, έβαλε αγγελίες, με συμβούλεψε, αγχωθηκε πραγματικά.
Το έχασα στην Αθήνα και το βρήκα στην Καλαμάτα!!!!!!
Θέλω μέσα απ την καρδιά μου να πως και στις δύο ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ, αλλά πάνω απ\' όλα στη Μαρία γιατί αν δεν το πίστευε εκείνη, εγώ δεν θα έτρεχα ποτέ.
Μαράκι σε ευχαριστώ!!!!
Εύχομαι πραγματικά να σου χαρίσει το σύμπαν μια τόσο μεγάλη χαρά όση αυτή που πήρα εγώ σήμερα......

[liberchild]

Αν έχανα το γατάκι μου, θα χανόταν ένα μεγάλο κομμάτι χαράς της ζωής μου αλλά θα ένιωθα το ίδιο καλά αν το χάριζα σε κάποιον που θα το αγαπούσε και θα το είχε περισσότερη ανάγκη από εμένα.

[mstrouf]

vxnv είχα 17 χρόνια την σκύλα μου κ όταν την έχασα δεν ήθελα να πάρω άλλο. τελικά απόκτησα άλλα 2 κ παίζω μαζί τους, τα φροντίζω κ σκέφτομαι μέσα μου ότι ποτέ δεν θα είναι σαν το πρώτο σκυλί μου κ δεν πρόκειται κανένα σκυλί να την αντικαταστήσει.
όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιείς την απώλεια, όμως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παραπάνω απο να το θυμάσαι κ να το δεχτείς.

Θεοφανία κ γω πήρα χαρά που βρήκες το σκυλάκι σου, δεν χρειάζεται να ευχαριστείς για τίποτα, ότι μπορούμε κάνουμε.. κ εσυ το ίδιο θα έκανες! να είσαι καλά κ να προσέχεις το κουκλάκι σου!

[Dalia]

Θεοφανία μου τι ευχάριστο νέο ήταν αυτό!!!Πραγματικά χάρηκα πάρα πολύ που το βρίκες!!!
Καλά,πώς βρέθηκε στην Καλαμάτα?

[Angela]

Σήμερα το πρωί χάσαμε την γάτα μας 13 ετών, ήταν το μωράκι μου η κόρη που ποτέ δε θαχω , ποτέ δεν την είδα σαν ζώω ή σαν κατοικίδιο αλλά σαν άνθρωπο, έτσι την ένοιωσα απο την πρώτη στιγμή που την είδα , έτσι ένοιωσα σήμερα που την είδα νεκρή και την θάψαμε στο κήπο μας για να είναι πάντα κοντά μας.
Δεν μπορώ να συνέλθω, κλαίω τόσο πολύ που έχουν πρηστεί τα μάτια μου και δεν βλέπω πια, ο γιος μου με κοιτά με απορια, δεν καταλαβαίνει γιατί κλαίω...
Σήμερα θρηνώ και δεν ξέρω για πόσο καιρό, αλλά ο πονος μου είναι πιο πολύς απο τον πόνο που ένοιωσα οταν πέθανε ο μπαμπάς μου!!!
Αν δεν έχεις νοιώσει τέτοια αγάπη για ένα ζώο, δεν μπορεί κανείς να σε καταλάβει.
Ηταν ο εαυτός μου σε μορφή γάτας, είμουν εγώ σε αλλο σώμα και τώρα;;;

Αχ ποσο ποναωωω....
Πως να ξεχάσεις μια ζωή; πως να ξεχάσεις 13 ολόκληρα χρόνια ;;;
Εχω παντού φωτογραφίες της στο σπιτι στο πορτοφόλι , πιο πολλές δικές της απο του παιδιού μου ...

Κούτση μου σε αγαπώ και θα σε αγαπώ για πάντα
καλή αντάμωση μπέμπα μου....

[vxnv]

kane kouragio angela, me ton kairo o ponos apalynetai.

[Angela]

Εχω χάσει κατά καιρούς τόσα άτομα της οικογένεια μου και του φιλικού μου κύκλου, νέους ανθρώπους που πονεσα και έκλαψα για τον χαμό τους, ομως το σημερινό ειναι το κάτι άλλο, δεν μπορώ να το περιγράψω, άραγε καταλαβαίνει κανείς;;;
Μακάρι να απαλύνει ο πονος με τον καιρό, που θα απαλύνει δεν μπορεί αλλά... πως παιρνάει αυτος ο καιρός;;;
Και τι δεν θαδινα να ξαναγύριζε στη ζωή το κοριτσάκι μου.........

[Arsi]

κ γω εχασα τη γατουλα μου πριν 2 χρονια...παντα την κραταω στην καρδια μου κ πολλες φορες τη φερνω στο μυαλο μου.Καθε ζωακι εχει ξεχωριστο κομματι μεσα μας..υπομονη θα περασει..