Η δική μου ιστορία

[Eli_ed]

Originally posted by zouzouka
Μπορώ βέβαια να σε βεβαιώσω ότι δε θα τους κάνω δίαιτα!!!!:smilegrin:

:thumbup::thumbup::thumbup::thumbup:

[Eli_ed]

Καίτη όποτε έχεις χρόνο πολύ θα ήθελα να μου πεις και άλλα περί ψυχολογίας και συνειδητοποίησης γιατί με απασχολεί και εμένα πάρα πολύ αυτό το θέμα και είμαι σε φάση εσωτερικής αναζήτησης.

[zouzouka]

Βρε Έλη, δε με κουράζει να διαβάζω για τους γονείς σου, άλλωστε είναι σαν να διαβάζω για τους δικούς μου!!! χαχαχαχχα! Που λες, κι εγώ θέλω να γίνω μητέρα, νομίζω πως έχω πολλή αγάπη να δώσω στα παιδιά μου και ελπίζω να μπορώ να τα θηλάσω.
Όπως εσύ, έτσι κι εγώ δεν είχα τρυφερούς γονείς, η μητέρα μου είναι πολύ νευρική, ποτέ δεν είχε υπομονή στην ανατροφή μας, ποτέ δε με αγκάλιασε όταν έκλαιγα ή όταν χτυπούσα. Μέχρι σήμερα η κύρια προτεραιότητά της είναι να ελέγχει τις ζωές μας, να επιβάλει την άποψή της, να έχει γνώμη για τα πάντα και να την εκφράζει με τον πλέον ερριστικό τρόπο. Θέλει να πιστεύει ότι είμαστε οι καλύτερες φίλες, φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει και της το δείχνω με τη στάση μου, η οποία την στεναχωρεί.
Ο πατέρας μου γενικά....απών. Αδύναμος χαρακτήρας, προτιμάει να ζει στη σφαίρα της φαντασίας του και ποτέ δε θα μπορούσα να τον φανταστώ να αντιμετωπίζει μία σκληρή αλήθεια που θα διάλυε την εικόνα που έχει σχηματίσει για τα παιδιά του.
Δεν τον κατηγορώ όμως, είναι πολύ καλός άνθρωπος, πολύ γλυκός(όταν θέλει). Είχε πάντα πολύ μετριοπαθείς προσδοκίες απ'τη ζωή.

Πιστεύω αλήθεια ότι όταν φύγω απ'το σπίτι θα στεναχωρηθούν πολύ, γιατί θα χάσουν την ασχολία τους. Σκέφτομαι ώρες ώρες να προτίνω σε μία φίλη μου να μείνουμε μαζί.....:wink1:
Ξέρεις όμως δε θα είναι μονό για τους δικούς μου δύσκολο, θα είναι και για μένα. Η ʼννα μου έλεγε ότι αν ήθελα πολύ να φύγω θα το 'χα κάνει, αλλά φοβάμαι να χάσω την ασφάλεια του σπιτιού μου.....άρα πρώτα απ'όλα πρέπει να το πάρω μία γερή απόφαση...ελπίζω να το καταλαβαίνεις αυτό που λέω...

Μιας και μιλάμε για οικογένεια να προσθέσω ότι ο άνθρωπος που επίσης με μεγάλωσε ήταν η γιαγιά μου, ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου(θεέ μου, ακόμα τη σκέφτομαι και με πιάνουν τα κλάματα!!), ήταν η δεύτερη μάνα μου. Στη σκέψη ότι κάποια στιγμή θα πεθαινε τρελαινόμουνα, την αγαπούσα πέρα από τα όρια. Η ʼννα λοιπόν, μου έλεγε ότι αυτή η σχέση που έχω με τη γιαγιά είναι ένδειξη που πόσο φοβάμαι να μεγαλώσω. Ότι δηλαδή η γιαγιά συμβολίζει στο μυαλό μου την παιδική μου ηλικία και φοβάμαι να την χάσω γιατί σημαίνει πως πρέπει να μεγαλώσω...να σπάσω τους δεσμούς με το παρελθόν, με τους γονείς μου, κτλ κτλ...

Τη γιαγιά την έχασα πρόσφατα με πολύ πόνο, στάθηκα πλάι της τους τελευταίους μήνες της ζωής της, τα παράτησα όλα για να είμαι κοντά της και να της προσφέρω λίγη απ'την αγάπη που μου έδινε ανιδιοτελώς τόσα χρόνια. Ακόμα δεν το 'χω πιστέψει ότι δε ζει.

Χαίρομαι πολύ που μου είπες πως το χειρίζομαι σωστά! Να σου πω την αλήθεια ποτέ δεν είχα συμβουλευτεί κανέναν για το πως να αντιμετωπίσω το πρόβλημα πρακτικά, πήγαινα με το ένστικτο. Σε παρακαλώ ,θα μπορούσες να με ενημερώσεις όταν ξαναγίνουν σεμινάρια? θα θελα πολύ να έρθω κι εγώ.
Μα καλά, 50 ευρώ???Τι να πω? Δηλαδή μεροκάματο πόσο βγάζει??? ʼσε, μη μου πείς, θα νιώσω ταπεινή!!!! χαχαχχα

Θα συνεχίσω μετά...έχει πέσει δουλειά! (ω ναι, είμαι στο γραφείο!!! σσσσσσσσ!!!!)

[Eli_ed]

Ναι δυστυχώς οι περισσότεροι ψυχολόγοι τόσα παίρνουν, άντε να βρεις το λιγότερο με 30. Αλλά το θέμα μου ήταν ότι ήθελα ειδικευμένο σε διατροφικές διαταραχές και η συγκεκριμένη είναι καταπληκτική σε αυτό το θέμα, έχει κάνει πολύ καλές σπουδές στο εξωτερικό αλλά "το έχει" κιόλας ;). Τώρα λογικά λόγω κρίσης θα πρέπει να χρεώνει κάτι λιγότερο αλλά και 40 να χρεώνει πάλι για εμένα πολλά είναι στη φάση που βρίσκομαι.
Πάω να κάνω και εγώ δουλίτσες και θα τα πούμε μετά, να σε αφήσω να δουλέψεις κιόλας χεχεχεχε (το χέσ@με λίγο! :lol:)

[zouzouka]

Originally posted by Eli
Καίτη όποτε έχεις χρόνο πολύ θα ήθελα να μου πεις και άλλα περί ψυχολογίας και συνειδητοποίησης γιατί με απασχολεί και εμένα πάρα πολύ αυτό το θέμα και είμαι σε φάση εσωτερικής αναζήτησης.

Η αλήθεια είναι ότι έμαθα πολλά κοντά στην ʼννα και ίσως θα μπορούσα να σε βοηθήσω σε κάποια πράγματα. Για παράδειγμα έχω μάθει κάποια πράγματα για το πως το ασυνείδητο επικοινωνεί μέσω των ονείρων. Αν θέλεις μπορείς να μου περιγράφεις κάποια όνειρά σου και να τα ερμηνεύουμε μαζί. (ακόμα και η ψυχολόγος χρειάζεται τη βοήθειά σου για να τα ερμηνεύσει και όσο περισσότερα ξέρει για σένα τόσο πιο ακριβής είναι η ερμηνεία που σου δίνει)
Η ψυχανάλυση γενικά είναι πολύ δύσκολη, θέλει ψυχικό σθένος. Μάλιστα η ίδια μου έλεγε ότι η ψυχανάλυση από μόνη της δε φτάνει, πρέπει το ίδιο το άτομο να θέλει να θεραπευτεί. Πρέπει να αφιερώνει χρόνο στο να σκέφτεται όσα ακούει σε κάθε συνεδρία. Θυμάμαι ότι πολλές φορές μετά από κάποια συνεδρία ένιωθα λες και βουτούσα περισσότερο στην κατάθλιψη παρά να καλυτερεύω. Αυτό απ'ότι κατάλαβα αργότερα οφειλόταν στο γεγονός ότι σε κάθε συνεδρία έψαχνα στο ασυνείδητό μου, σκέψεις, εικόνες που είχα θάψει καλά. Και στο ασυνείδητό μου υπήρχε καλά κρυμμένη η κατάθλιψή μου.
Η ψυχανάλυση έχει αμφισβητηθεί πολλές φορές ως μέθοδος θεραπείας γιατί τα αποτελέσματα δε φαίνονται άμεσα, χρειάζονται χρόνια και μπορεί ακόμη και να μην φανούν ποτέ.
Συχνά πάντως θα αναφέρομαι στην ʼννα, γιατί υπήρξε ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο της ζωής μου. Τα λόγια της με ακολουθούν ακόμα. Και σίγουρα δεν είναι εύκολο να προχωράω χωρίς αυτήν. Δυστυχώς ο δρόμος της αυτογνωσίας πολλές φορές χρειάζεται καθοδήγηση.
Μου έλεγε πάντα ότι οι άνθρωποι έχουμε την τάση να ξεχνάμε αυτά που μας πλιγώνουν, δυσκολεύουν, όπως μπορεί να είναι η αλήθεια. Είναι θέμα αυτοάμυνας. Έχω προσέξει ότι όντως ορισμένα πολύ τραγικά γεγονότα της ζωής μου σχεδόν τα έχω διαγράψει απ'τη μνήμη μου, ή δεν μπορώ να τα θυμηθώ καλά. Βλέπω ότι όσο περνάει ο καιρός που δεν κάνω ψυχαλάνυση τείνω να ξεχνάω ορισμένα πράγματα που έμαθα κοντά στην ʼννα, και το να τα γράφω εδώ με βοηθάει πολύ. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, τα ξεχνάω για να προστατεύω τον εαυτό μου απ'την αλήθεια, δηλαδή, απ'την κατάθλιψη.

[Eli_ed]

Δυστυχώς έχω την τάση να ξεχνάω τα όνειρά μου...τυχαίο; Πολλές φορές ακόμη και αν θυμάμαι ένα όνειρο για λίγο μόλις ξυπνήσω το ξεχνάω μέσα σε λίγα λεπτά και δυσκολεύομαι να θυμηθώ ακόμη και τα βασικά πόσο μάλλον τις λεπτομέρειες. Το έχω παράπονο αυτό ότι δηλαδή δεν ονειρεύομαι πια ή δεν θυμάμαι τουλάχιστον ότι ονειρεύομαι και ακόμη και όταν θυμάμαι είναι ελάχιστα αυτά που μπορώ να ανασύρω στο συνειδητό μου :(.
Είμαι και εγώ άνθρωπος που προτιμώ να ξεχνάω παρά να βασανίζομαι από το παρελθόν. Γενικά άσχημα περιστατικά του παρελθόντος πρέπει να προσπαθήσω πολύ για να θυμηθώ λεπτομέρειες και κυρίως συναισθήματα που μου δημιουργούσαν. Είναι σαν να τους ρίχνω ένα πέπλο ημιδιάφανο για να μην τα βλέπω πολύ καθαρά και με στρεσάρουν. Με την αδερφή μου όμως το δουλεύουμε πολύ αυτό το κομμάτι του παρελθόντος για να ξεθάψουμε καταστάσεις και συναισθήματα που μπορεί να μας επηρέασαν χωρίς να το συνειδητοποιούσαμε τότε. Αυτό συμβαίνει περισσότερο στα παιδικά μου χρόνια και στα εφηβικά. Στα χρόνια τα φοιτητικά και τα μετέπειτα έχω πιο ζωντανές μνήμες και πιο ξεκάθαρη εικόνα.
Θα σου γράψω και εγώ αν θέλεις ότι μπορώ να ανασύρω από την παιδική μου και εφηβική ηλικία για να τα συζητήσουμε :).

[zouzouka]

Κι εγώ ξεχνάω!!! Ειδικά τώρα τελευταία που έχει κοπεί η επαφή με το ασυνείδητό μου
Η ʼννα μου έλεγε να περιγράφω όσα μπορώ και σιγά σιγά θα θυμάμαι περισσότερα, θέλει προσπάθεια. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο.
Είναι πολύ όμορφο που έχεις την αδερφή σου μαζί σου.....
Θα προσπαθήσω κι εγώ να θυμάμαι περισσότερα και να τα συζητάμε εδώ, θα με βοηθούσε κι εμένα πολύ...

[Eli_ed]

Καλησπέρα Καίτη μου, εύχομαι να περνάς ένα όμορφο ΣΚ!
Πράγματι είμαι τυχερή που έχω την αδερφή μου και στηρίζουμε η μία την άλλη και αυτό έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στις ζωές και των δυο μας.
Όσο για τα όνειρα προχθές το βράδυ θυμήθηκα λίγο από το όνειρο που είδα. Πήγαινα μαζί με άλλους δύο φίλους να βρούμε μία φίλη μας και φτάσαμε κάποια στιγμή σε μία σκάλα ξύλινη ημικατεστραμμένη και ενώ οι φίλοι μου την ανέβηκαν με μεγάλη ευκολία και παρακινούσαν και εμένα να κάνω το ίδιο, εγώ είχα κοκαλώσει και τους έλεγα ότι απλά δεν παίζει! Όταν τελικά προσπάθησα να την ανέβω με φοβερή δυσκολία, έσπασαν κάνα δυο ακόμη σκαλιά και πλέον ήταν αδύνατο να την ανέβω και θύμωσα μάλιστα με τους φίλους μου που μου έλεγαν πόσο εύκολο ήταν! Η πλάκα είναι ότι με αφορμή αυτό το όνειρο θυμήθηκα ότι έχω δει παρόμοια όνειρα και άλλες φορές με ημικατεστραμμένες σκάλες που άλλες φορές τις ανεβαίνω και άλλες φορές όχι :crazy:
Φαντάζομαι ότι οι σκάλες μάλλον δείχνουν τα εμπόδια της ζωής μου που άλλες φορές τα ξεπερνάω και άλλες φορές όχι. Για παράδειγμα τώρα που βρίσκομαι σε μία δύσκολη φάση της ζωής μου λόγω ανεργίας και αναζήτησης νέας δουλειάς και επειδή δεν τα πάω καλά και με την διατροφή μου, ένιωσα ότι δεν τα καταφέρνω και έτσι δεν μπόρεσα να προσπεράσω τα εμπόδια...Περνάω και φάση που είμαι πολύ θυμωμένη και με τους γονείς μου, οι οποίοι παρατηρούν την όλη κατάσταση που ζούμε με τον άντρα μου από μία απόσταση και ναι μεν μου λένε ότι αν χρειαστώ βοήθεια να την ζητήσω, από την άλλη μετά από 33 χρόνια που είμαι κόρη τους θα έπρεπε να ξέρουν ότι είμαι πολύ υπερήφανη για να το κάνω...

Όσο για τα σεμινάρια που με ρώτησες, πράγματι υπάρχουν και συμβαίνουν αυτό το διάστημα και είναι διαδικτυακά. Εμένα προσωπικά με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ και με έχουν βάλει στην διαδικασία να αντιμετωπίσω την αδηφαγική μου διαταραχή και την απώλεια των περιττών κιλών μου με έναν διαφορετικό τρόπο...

Έχουν γίνει ήδη τα πρώτα 4 και αυτή την Τετάρτη θα είναι το 5ο και θα μιλήσουν για την νευρική ανορεξία και πως μπορεί να αντιμετωπιστεί. Θα λάβεις πολύτιμες πληροφορίες και το e-psycology έχει το Live streaming δωρεάν για τα μέλη του μέχρι και το 5ο σεμινάριο. Κάνε μία εγγραφή στο site του http://www.e-psychology.gr και παρακολούθησε το σεμινάριο αυτή την Τετάρτη ζωντανά δωρεάν. Θα ξεκινήσει το βράδυ στις 8.30 και τελειώνει στις 22.00.
Μπες στο παρακάτω link και δες:
http://www.e-psychology.gr/internet-workshops

Πληροφορίες γενικά για τα σεμινάρια θα βρεις εδώ:

http://keadd.gr/wb/pages/diadiktyaka-seminaria.php

και το πρόγραμμα εδώ:

http://keadd.gr/wb/pages/diadiktyaka...naria-gia-to-k...

[zouzouka]

Καλημέρα!!!!!!
ʼργησα να απαντήσω σήμερα γιατί με έχουν τρελάνει στη δουλειά!!

Λοιπόν κάτι ψυχανεμίστηκα, ότι δεν είσαι καλά!!! Θα μπορούσα να σου πω το ίδιο αλλά δε θέλω να το λέω, γιατί νιώθω λες και παγιώνεται μέσα μου αυτομάτως μία κατάσταση.
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ είδα όνειρο την Παρασκευή και το σκεφτόμουνα συνέχεια, ήταν πολύ ζωντανό και ανυπομονούσα να στο γράψω!
Αλλά πρέπει πρώτα να σου κάνω μία εισαγωγή!
Παλιά και όσο πήγαινα στην ʼννα έβλεπα συχνά όνειρα με θάλασσες, μαύρες θάλασσες. Εφιάλτες όπως καταλαβαίνεις!
Μια φορά είχα δει ένα όνειρο ότι ήμουν πάνω σε ένα τετράγωνο κομμάτι ξύλου μέσα σε μία κατάμαυρη θάλασσα, πίσσα όμως, πολύ μαύρη, αλλά ήρεμη, με ένα ανάλαφρο κυματάκι που ίσα που με ταρακούναγε. Προσπαθούσα να κρατηθώ επάνω στο ξύλο με μεγάλη αγωνία και φοβόμουνα πολύ, ενώ έβλεπα ότι δεν υπήρχε άλλη ελπίδα απ'το να πέσω μέσα και να κολυμπήσω σ'αυτή τη μαύρη θάλασσα.
Αυτό το όνειρο όπως και ένα άλλο που είχα δει αλλά δε θα σου το περιγράψω τώρα, μου είχε πει η ʼννα ότι ήταν ιδιαίτερα συμβολικό. Η μαύρη θάλασσα συμβόλιζε το ασυνείδητό μου, άγνωστο (δηλ. μαύρο) και τρομακτικό για μένα. Το ασυνείδητό μου λοιπόν με ταρακουνούσε τόσο ανάλαφρα να το ανακαλύψω, που μπορούσα και έβρισκα τον τρόπο και τα μέσα να μένω μακριά του, να αντιστέκομαι στην αποκάλυψη, δηλαδή στην αλήθεια που με φόβιζε.
Το γεγονός ότι τα πιο μυστηριακά και συμβολικά και έντονα όνειρα τα έβλεπα όσο καιρό επισκεπτόμουν την ʼννα δείχνει ότι εκείνον τον καιρό κρατούσα μία επαφή με το μέσα μου, σκεφτόμουν πάνω στον εαυτό μου και δεν ζούσα απλά τα γεγονότα της καθημερινότητας.
Αυτό μου το είπε και η ʼννα, ότι δηλαδή όσο ψάχνουμε τον εαυτό μας τόσο περισσότερα θα μας αποκαλύψει και ο ίδιος.
Και γι'αυτό μου έκανε εντύπωση που είδα αυτό το όνειρο την Παρασκευή, αφού διαπίστωσα πως ήταν μία μέρα που έγραψα πολύ στο forum για μένα, και θυμήθηκα πολλά.
Λοιπόν, να σου περιγράψω τώρα το όνειρο της Παρασκευής το οποίο βρήκα ιδιαίτερα αισιόδοξο...
Ημουν σε ένα ειδυλλιακό μέρος, με κάποιον άντρα που είχε το ρόλο του συντρόφου μου (το πρόσωπο ήταν απροσδιόριστο φυσικά) και περνούσα πολύ όμορφα, Σκεφτόμουν πόσο ευτυχισμένη ήμουν μακριά απ'την Αθήνα. Είχαμε μπει στη θάλασσα και ήμασταν απομακρυσμένοι από την ακτή, πάνω σε ένα στρώμα φουσκωτό. Κάποια στιγμή ο σύντροφός μου έφυγε από κοντά μου και μπήκε στο βυθό. Τον έχασα και κατάλαβα ότι χρειαζόταν βοήθεια, καθώς με ειδοποίησαν κάποιοι από την παραλία. Τότε με είδαν να μεταμορφώνομαι σε γοργόνα και βούτηξα βαθιά στο νερό και όλα ήταν λουσμένα με φως και ξαφνιάστηκα που μπορούσα και έβλεπα στο νερό και θυμάμαι ότι η γοργόνα και εγώ μπερδευόμασταν ως πρόσωπα και από ένα γίναμε 2 και ήταν λες και μέσα στο νερό κρατιόμουν από την γοργόνα η οποία με οδηγούσε στην ακτή και μου έλεγε "πως μπορείς και βλέπεις φως? θα έπρεπε να έβλεπες μόνο σκοτάδι"

Συνεχίζω...

[zouzouka]

Λοιπόν Έλη μου,
θέλω να σου πω για το δικό σου όνειρο ότι κι εγώ έβλεπα πολλές φορές σκάλες στο παρελθόν. Δεν μπορώ να θυμηθώ όμως ακριβώς ποιά ήταν η ερμηνεία τους (για τον δικό μου ψυχισμό βέβαια). Να δίνεις σημασία στην λεπτομέρειες και στα συναισθήματα των ονείρων. Για παράδειγμα το γεγονός ότι οι φίλοι σου ανέβηκαν τόσο εύκολα αυτα τα σκαλιά ενώ εσένα σου φαινόντουσαν υπερβολικά δύσκολα, το γεγονός ότι όταν έκανες τα πρώτα βήματα έσπασαν, ίσως θέλει να σου δείξει πως (ίσως) μερικές φορές βάζεις τρικλοποδιά στον εαυτό σου, τον σαμποτάρεις δηλαδή με το να μεγαθύνεις πραγματα απλά! Κι εγώ έχω αυτό το συνήθειο....κακό συνήθειο, να φέρνω την καταστροφή ακόμα κι όταν όλα πάνε σχετικά καλά! Φυσικά την καταστροφή αυτή δεν την δείχνω στους άλλους, το άνχος δηλαδή που περνάω ακόμα και όταν όλα είναι καλά. Δεν ξέρω δηλαδή αν κι εσύ έχεις αυτό το συνήθειο, αλλά μήπως βλέπεις προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν και καταλήγεις να νιώθεις ότι κανείς δε σε καταλαβαίνει?
Οι ερμηνείες είναι πολλές....
Μήπως για παράδειγμα θυμώνεις με την κατάσταση που ζεις τελευταία (την επαγγελματική) και νιώθεις ότι για τους άλλους ήταν όλα τόσο εύκολα ενώ για σένα πολύ δύσκολα?
Ακόμα και το αν οι φίλοι σου ήταν άντρες ή γυναίκες μπορεί κάτι να σου λέει.


Πάντως θέλω να σου πω πως αναγνωρίζω την κατάσταση και πως κι εγώ αν ήμουν άνεργη θα είχα πολύ άσχημη ψυχολογία......επίσης κι εγώ είμαι πολύ πολύ πολύ περήφανη για να ζητήσω βοήθεια!!! Και μερικές φορές νιώθω λίγο κορόιδο, γιατί άλλοι στη θέση μου απλά θα ζητούσαν και θα είχαν ενώ εγώ λόγω της περιφάνειας μου δεν ζητάω άρα δεν έχω......

πάνω σε ποιούς τομείς ψάχνεις δουλειά?

[Eli_ed]

Καλημέρα Καίτη μου :),
είμαι πολιτικός μηχανικός τεχνολογικής εκπαίδευσης και δούλευα πάντα σε τεχνικές εταιρείες με ιδιωτικά έργα. Είναι πλέον πολύ δύσκολο να βρω δουλειά στον συγκεκριμένο τομέα λόγω κρίσης και δεν ξέρω αν θέλω κιόλας γιατί έχω ταλαιπωρηθεί πολύ από το επάγγελμά μου. Οι περισσότεροι συνάδελφοι μου είναι επίσης άνεργοι και ψάχνουν και αυτοί μάταια για καμιά δουλειά αλλά που. Και αν βρεθεί καμία είναι με άπειρες ώρες δουλειάς με πολλές ευθύνες και μισθό πενιχρό. Είμαι γενικά σε μία φάση που αναζητώ στροφή επαγγελματική, αλλά όπως καταλαβαίνεις κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο.
Υπέροχο και ελπιδοφόρο το όνειρο σου :).
Σε αφήνω γιατί έχω κάτι δουλίτσες, θα τα πούμε αργότερα ελπίζω ;)

[zouzouka]

Καλημέρα!!!

Έχω τόσα πράγματα που θα θελα να μοιραστώ μαζί σας που δεν ξέρω τι να πρωτογράψω και προσπαθώ να γράφω για θέματα που λίγο - πολύ αφορούν όλες μας.

Λοιπόν ο έρωτας για μένα είναι μια μεγάλη ιστορία!!!
Από τα 17 μου δεν έχω μείνει ούτε μία μέρα μόνη μου, ήμουν πάντα σε μία σχέση, και δε μιλάω για μία συγκεκριμένη σχέση αλλά για διάφορες συνεχόμενες, τη μία μετά την άλλη, χώριζα όταν έβρισκα τον επόμενο και πάει λέγοντας.
Παλιά αυτό δε με ανησυχούσε, θεωρούσα πως απλά τύχαινε! Κι όμως δεν είναι έτσι, πολλές φορές την τύχη μας την προκαλούμε μόνοι μας, ασυνείδητα. Έτσι έκανα κι εγώ και ήταν κάτι που το ανακάλυψα όταν μου το είπε η ʼννα.
Ο έρωτας, αυτό το έντονο συναίσθημα, η μαγεία, με έκανε να καλύπτω τα βαθύτερα ψυχολογικά κενά μου, ώστε να μην τα βλέπω, να νιώθω πλήρης. Η αλήθεια είναι ότι σε περιόδους μεγάλης καψούρας ποτέ δεν έκανα εμετούς, δεν τους είχα ανάγκη. Ένιωθα γεμάτη.
Επίσης οι σχέσεις, μου προσέφεραν την αίσθηση της ασφάλειας, γιατί πάντα μέσα μου ένιωθα εύθραυστη, όσο κι αν δεν το 'δειχνα πουθενά.
Στη ζωή μου πάντα είχα την τάση να χτίζω τοίχους ασφαλείας και οι σχέσεις είναι ένας τοίχος που δυσκολεύομαι πάρα πολύ να γκρεμίσω.
Ίσως για να μην μείνω μόνη μου, με φοβίζει η μοναξιά γιατί αισθάνομαι πως σ'αυτήν θα ανακαλύψω πράγματα που δε θέλω, όπως την καταθλιπτική μου τάση.
Επίσης το γεγονός ότι ο άνθρωπός μου με θαυμάζει, με φροντίζει και με σκέφτεται με κάνει να καλύπτω τις ανασφάλειές μου.
Είναι πολύ περίπλοκο το θέμα των σχέσεων για μένα, ψυχολογικά εννοώ....και ίσως είναι το μόνο θέμα στο οποίο δεν έχω παρουσιάσει ιδιαίτερη πρόοδο (ακόμα δεν έχω μείνει μόνη μου)

[Eli_ed]

Καλημέρα Καίτη :)
να σχολιάσω λίγο τα χθεσινά μας γιατί δεν πρόλαβα :spin:
Σχετικά με το δικό μου όνειρο πράγματι πολλές φορές νιώθω ότι εγώ η ίδια βάζω εμπόδια στον εαυτό μου και θυμάμαι το συζητούσα πολύ έντονα και με την ψυχολόγο μου αυτό. Της εξηγούσα πως όλα μου τα καθημερινά προβλήματα ή και τις πιο μικρές υποχρεώσεις τις έβλεπα σαν να είναι τεράστια βουνά μπροστά μου και θύμωνα με τον εαυτό μου που με υπέβαλα σε μία τέτοια στρεσογόνο διαδικασία και μάλιστα χωρίς λόγο!!! Όταν μάλιστα έκανα τις δουλειές μου μετά έλεγα α καλά αυτό ήταν; Και το κακό είναι ότι το συνεχίζω αυτό το κακό κουσούρι!!! Και θυμώνω τόσο πολύ με τον εαυτό μου! Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι σίγουρα σωστό από την μία να με πιέζω και από την άλλη να με βαράω κιόλας. Ίσως απλά να είμαι τόσο κουρασμένη που γι'αυτό ακόμη και τα πιο απλά πράγματα να μου φαίνονται βουνό. Και τώρα που είμαι άνεργη πάλι βαράω τον εαυτό μου, μου λέω ότι δεν προσπαθώ αρκετά, ότι θα έπρεπε να είμαι πιο ενεργοποιημένη, ότι θα έπρεπε να σηκώνομαι κάθε μέρα και να κάνω πράγματα που έχω στο μυαλό μου, αλλά τελικά νιώθω ότι θέλω χρόνο για τον εαυτό μου, θέλω να χαλαρώσω και να ηρεμήσω, αλλά δεν μπορώ δεν με αφήνω και έτσι διαιωνίζω μία κατάσταση...πως να μην είναι σμπαραλιασμένες οι σκάλες στον ύπνο μου μετά;
Όσο για το δικό σου το όνειρο τι να πω; Μετά από αυτά που έβλεπες μου ακούγεται πολύ λυτρωτικό! Όχι μόνο έκανες τα νερά να είναι διάφανα αλλά και φωτεινά! Και βούτηξες μέσα τους και μάλιστα ένιωσες δυνατή να βοηθήσεις και κάποιον άλλον εκτός από τον εαυτό σου! Πολλά μπράβο λοιπόν και πραγματικά εύχομαι να συνεχίσεις να νιώθεις έτσι δυνατή και ξεκάθαρη με το μέσα σου :grin:

[zouzouka]

Originally posted by Eli
Και τώρα που είμαι άνεργη πάλι βαράω τον εαυτό μου, μου λέω ότι δεν προσπαθώ αρκετά, ότι θα έπρεπε να είμαι πιο ενεργοποιημένη, ότι θα έπρεπε να σηκώνομαι κάθε μέρα και να κάνω πράγματα που έχω στο μυαλό μου, αλλά τελικά νιώθω ότι θέλω χρόνο για τον εαυτό μου, θέλω να χαλαρώσω και να ηρεμήσω, αλλά δεν μπορώ δεν με αφήνω και έτσι διαιωνίζω μία κατάσταση...

Λοιπόν άκου και το εξής! Μέχρι το 2010 κάθε χρόνο έβρισκα διάφορες ασχολίες για να γεμίζω τη μέρα μου σε σημείο να μην έχω χρόνο για τον εαυτό μου, και να τρέχω και να μη φτάνω! Όλο υποχρεώσεις και δουλειές και καθόλου ευχαριστηση! Λοιπόν η ʼννα μου έλεγε ότι αυτό το πράγμα το κάνω μόνο και μόνο γιατί αν κάθομαι όλη μέρα και ασχολούμαι με βλακείες νιώθω ενοχές, ότι δηλαδή είμαι άχρηστη και δεν κάνω τίποτα! Μάλιστα γέμιζα τη μέρα μου με πράγματα που να είναι αποδεκτά από την οικογένειά μου και σύμφωνα με τα πρότυπα του "καλού κοριτσιού", δηλαδή δε θα δούλευα ποτέ σε μπαρ, δε θα έκανα ποτέ μαθήματα ζωγραφικής ή φωνητικής ή θεάτρου, αλλά θα μάθαινα ξένες γλώσσες, θα δούλευα στη δουλειά του πατέρα μου κτλ κτλ
Με προέτρεπε λοιπόν να κάνω πράγματα που μέχρι τότε δεν έκανα, να κάνω δηλαδή ακριβώς ότι αισθανόμουν κάθε μέρα, με παρόρμηση!
Για παράδειγμα, αν μία μέρα δε πήγαινα καθόλου για μάθημα στο πανεπιστημιο αλλά έλιωνα στις καφετέριες με τους συμφοιτητές μου, πήγαινα και της το λεγα και μου λεγε και μπράβο!!! χαχααχχαχαχα
Όπως βλέπεις οι ενοχές είναι μία απ'τις κυριότερες αιτίες της βουλιμικής μου συμπεριφοράς. Και δυστυχώς η κύρια πηγή των ενοχών μου ήταν οι γονείς μου.....

Λοιπόν, κάτσε άραξε στο σπίτι σου, μην πιέζεσαι άλλο! Και προπαντώς μη νιώθεις άσχημα για ότι σε ευχαριστεί.
Είμαι σίγουρη ότι κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για να φτιάξεις τα πράγματα αλλά από κάποιο σημείο και μετά είναι και θέμα τύχης. Και είμαι σίγουρη για σένα γιατί μοιάζουμε σε πολλά.

Εγώ από πέρισυ έχω ηρεμήσει, το μόνο που κάνω είναι δουλειά, σπίτι, γυμναστήριο, ποδηλατοβόλτες, καφέδες, βιτρίνες, σινεμά, θέατρα, και τηλεόρασηηηηηηηηηηηη!!!!!!!!!! !!!!!!!!!
ωωωωωω, η τηλεόραση για μένα ήταν τόσο μεγάλη ενοχή!!!!!
Λοιπόν, πως με βρίσκεις? Είμαι άχρηστη? Δε νομίζω! Περισσότερο απελευθερωμένη θα έλεγα.....
Σειρά σου τώρα...

[Eli_ed]

Καθόλου άχρηστη θα έλεγα ίσα ίσα :bigsmile:
Πράγματι όπως τα λες είναι, κουβαλάω τις ενοχές από το τι θα έπρεπε να κάνω και δυστυχώς όπως λέει και η δική μου ψυχολόγος κουβαλάμε μέσα μας και τον μπαμπά και την μαμά ως εσωτερικές φωνές που ακόμη και τώρα μας λένε τι είναι σωστό και τι όχι :crazy:
Ειλικρινά προσπαθώ να σιωπήσω αυτές τις φωνούλες μέσα στο μυαλό μου αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα, ευτυχώς έχω την κατανόηση του κοντινού μου περίγυρου και τουλάχιστον δεν με βαράει κανείς άλλος εκτός από τον εαυτό μου :lol:, κάτι είναι και αυτό! Προσπαθώ να γεμίζω την μέρα μου με πράγματα που ευχαριστούν εμένα και με κάνουν να νιώθω καλά, όπως είναι το φόρουμ που με βοηθάει πολύ, το γυμναστήριο, τα σεμινάρια διατροφής, οι βόλτες με την αδερφή μου και με άλλους φίλους, αλλά και πάλι αυτές τις φωνές δυσκολεύομαι να τις σιωπήσω ...
Κάνεις ποδήλατοβόλτες και εσύ χρυσό μου;;; Έχω και εγώ ποδήλατο χεχεχε αν και τώρα μου έχει βγει η αλυσίδα και πρέπει να το μαστορέψω χιχιχιχι. Που πας βόλτες αν επιτρέπεται; Ίσως να συναντηθούμε καμιά μέρα ;)