ποτε καταλαβατε οτι δεν παει αλλο

[rena75]

Originally posted by elafaki20
Την επόμενη μέρα που πέρασα τις φωτογραφίες στον υπολογιστή έπαθα σοκ!!
Μα στα αλήθεια ήμουν τόσο τεράστια δίπλα σε έναν φυσιολογικό άνθρωπό??

απαπαπα...κι εγώ το έχω νιώσει αυτό elafaki! όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη λεω "έλα μωρέ, φυσιολογική είμαι". αλλά σε φωτογραφία δίπλα σε άλλους.....! είναι διπλό νομίζω το χτύπημα. (α) άμεση σύγκριση με τους διπλανούς στη φωτό , (β) βλέπεις τον εαυτό σου απ έξω σε μια φωτο

[elafaki20_ed]

Originally posted by rena75

απαπαπα...κι εγώ το έχω νιώσει αυτό elafaki! όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη λεω "έλα μωρέ, φυσιολογική είμαι". αλλά σε φωτογραφία δίπλα σε άλλους.....! είναι διπλό νομίζω το χτύπημα. (α) άμεση σύγκριση με τους διπλανούς στη φωτό , (β) βλέπεις τον εαυτό σου απ έξω σε μια φωτο

είδικά το β είναι πολύ περίεργο..
Θα ήθελα με κάποιον τρόπο να με δω(όχι στον καθρέφτη..)
ας πούμε σαν μία κοπέλα που περπατάει στον δρόμο..
να δώ πως στο καλό φαίνομαι...!!

[rena75]

μμμ ναι...ίσως μόνο από φωτό ή βίντεο

[welldah]

Δεν ήταν μια συγκεκριμένη στιγμή. Επειδή ήμουν ανέκαθεν παχουλό παιδί, υπέρβαρη έφηβη και παχύσαρκη ενήλικας πάντα ήξερα μέσα μου ότι δεν πάει άλλο. Όμως δεν έβρισκα τη δύναμη να απαλλαγώ από τα κιλά μου. Νομίζω ότι η διαδικασία συνειδητοποίησης της κατάστασής μου κράτησε αρκετά χρόνια για να φτάσω στο σημείο που είμαι τώρα. Υποσυνείδητα πάντως πιστεύω πως ίσως έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι μπήκα στην 3η δεκαετία της ζωής μου κι ένιωσα ότι αν δεν το έκανα τώρα θα έχανα πολλά πράγματα από τη ζωή μου.

[Eli_ed]

Είναι πολύ περίεργο πως όλοι μας έχουμε μία άλλη εικόνα για τον εαυτό μας από αυτή που είναι πραγματικά. Και εγώ στις φωτογραφίες έβλεπα τον εαυτό μου και πάθαινα αμόκ γιατί στον καθρέπτη δεν με έβλεπα τόσο άσχημα ενώ στις φωτογραφίες έλεγα πωπω πόσο χάλια είμαι! Αλλά ακόμη και αυτό από ένα σημείο και μετά δεν ήταν αρκετό για να με κινητοποιήσει να χάσω κιλά. Είχα χάσει τόσο πολύ το κουράγιο μου και είχα πέσει για αρκετό καιρό σε μία μελαγχολία που στην κυριολεξία τα είχα παρατήσει και δεν έκανα τίποτα. Η πλάκα είναι ότι ακόμη και όταν ήμουν σχετικά αδύνατη τότε ήταν το αντίθετο. Δηλαδή στον καθρέπτη με έβλεπα ακόμη παχουλή με περιττά κιλά και στις φωτογραφίες με έβλεπα και έλεγα ααα καλή είμαι μου αρέσω! Είναι αυτή η διαστρέβλωση της εικόνας μας που γίνεται μέσα στο μυαλό μας και μας παίζει παιχνίδια. Τελικά την εικόνα που έχω για το σώμα μου την βελτίωσα μόνο όταν έκανα μία ισορροπημένη διατροφή, χωρίς δίαιτες και χωρίς υπαρφαγίες.
Αυτό που τελικά με ταρακούνησε και είπα ότι δεν πάει άλλο είναι ότι πρώτον συνειδητοποίησα ότι αν συνέχιζα να τρώω έτσι όπως έτρωγα δεν θα σταματούσα ποτέ να βάζω κιλά και δεύτερον και το πιο σημαντικό πλέον είχε αρχίσει να έχει εκτός από την ψυχολογία μου σοβαρό αντίκτυπο και στην υγεία μου. Κουραζόμουν πάρα πολύ εύκολα, δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω στις ανάγκες τις καθημερινότητάς μου, πονούσε το σώμα μου, μέση και γόνατα με το παραμικρό, δεν κοιμόμουν καλά και όταν ξυπνούσα ένιωθα εξαντλημένη και πιασμένη και το πεπτικό μου σύστημα είχε βαρέσει κόκκινο. Είχα πολλές καούρες σχεδόν καθημερινές, παλινδρομήσεις και κολίτιδα και με τον καιρό όλα αυτά επιδεινωνόντουσαν οπότε κάπου εκεί διαπίστωσα ότι πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξω τρόπο ζωής άμεσα!

[filipparas]

Originally posted by Eli
Η πλάκα είναι ότι ακόμη και όταν ήμουν σχετικά αδύνατη τότε ήταν το αντίθετο. Δηλαδή στον καθρέπτη με έβλεπα ακόμη παχουλή με περιττά κιλά και στις φωτογραφίες με έβλεπα και έλεγα ααα καλή είμαι μου αρέσω!

Δε βγάζω άκρη βρε Έλλη. Βλέπω τη φωτογραφία και λέω ΟΚ είσαι, φαίνεσαι και λιγότερο απ'ότι είσαι μάγκα μου, οι άλλοι είναι 70 κιλά και φαίνεστε ίδιοι. Πάω 2 μέτρα παραπέρα στο καθρέφτη και βλέπω οτι χρειάζεται να χάσω ακόμα 10-20 κιλά. Γυρίζω στον υπολογιστή και δε πιστεύω στα μάτια μου πάλι.


Σκέτη παράνοια!!!

[gigi23]

Φίλιππε, αυτό με τον καθρέφτη μου συμβαίνει κι εμένα. Όσο χάνω κιλά (όταν χάνω κιλά anyway) τόσο περισσότερο μου φαίνεται στον καθρέφτη ότι είμαι πιο παχιά και πρέπει να χάσω κι άλλα. Μερικές φορές πιστεύω ότι η αίσθηση του ότι είσαι "χοντρός" (όχι εσύ, ο οποιοσδήποτε) δεν φεύγει ποτέ. Πάντα θέλεις να χάσεις 2-3 κιλά ακόμη για να είσαι εντάξει.

[2sweet2b4go10_ed]

αυτό με τον καθρέφτη μου συμβαίνει κι εμένα.
μου φαίνομαι πάντα απο "έτσι κ έτσι" μέχρι "μιά χαρά".
αν χάσω 3-4 κιλά, το καταλαβαίνω αμέσως. αν χάσω όμως 20, μου φαίνομαι όπως στα +20...
στην φωτό μόνο καταλαβαίνω τις διαφορές.

[Eli_ed]

Το μυαλό μας παίζει παιχνίδια παιδιά, όλοι όσοι κάνουν δίαιτα και χάνουν κιλά φτάνουν κάποια στιγμή να έχουν κακή εικόνα σώματος παρόλο που μπορεί να έχουν χάσει και όλα τα κιλά που είχαν ως στόχο ή λίγο λιγότερο, έχει συμβεί και σε εμένα. Δεν ξέρω που ακριβώς οφείλεται αλλά είναι ψυχολογικό και διατροφικό θέμα παράλληλα. Σε τέτοιες περιπτώσεις το μόνο που μπορώ να προτείνω ως λύση, γιατί στην περίπτωση μου έχει δουλέψει καλά, είναι ότι αν έχεις αμφιβολίες για την εικόνα που έχεις για το σώμα σου μπες σε διαδικασία συντήρησης με 5 γεύματα πλήρη την ημέρα, με υγιεινές τροφές, παράλληλα με άσκηση και θα δεις την πραγματικότητα κάποια στιγμή. Για κάποιο λόγο όταν βρίσκεσαι σε φάση απώλειας έχεις και διαστρεβλωμένη εικόνα. Όταν υπάρξει σταθεροποίηση εκεί είναι που βλέπεις τα πράγματα πιο ξεκάθαρα, αλλά πάντα με ισορροπημένη διατροφή και μία κάποια άσκηση.
Εγώ πλέον με την άσκηση και την πιο ισορροπημένη διατροφή έχω κάπως στρώσει, δηλαδή αυτό που βλέπω στον καθρέπτη με αυτό που βλέπω στις φωτογραφίες συμβαδίζει πιο πολύ και παράλληλα νιώθω πολύ καλύτερα με την εικόνα μου, παρόλο που ακόμη έχω αρκετά κιλά να χάσω.

Πάντως δεν είναι τυχαίο που όλοι έχουμε νιώσει το ίδιο...

[anna65]

Το δικό μου το μυαλό με έβλεπε καρακουκλάρα, κι ας είχα ξεχάσει επί δεκαετία το διψήφιο. Όσο έπαιζα κοντά στα 102-105 έλεγα πως είναι μόνο πέντε κιλάκια πάνω από το διψήφιο, και αισθανόμουν ήρεμη! Ξεκινώντας από τα 85 κιλά την πρώτη απόπειρα να χάσω βάρος, όλες οι δίαιτες, γυμναστήρια, ινστιτούτα κατέληγαν πέντε κιλά πιο πάνω από το αρχικό βάρος, οπότε προτίμησα να αφήσω το γιο-γιο και να δεχτώ το τριψήφιο βάρος ως έχει.
Ξαφνικά εφτασα στα 120 μέσα σε λίγες βδομάδες, και δεν είχα το σθένος να σκεφτώ για νέες διαίτες. Εκεί με βρήκε η ανέλπιστη εγκυμοσύνη - έμαθα ότι ήμουν ήδη 13 βδομάδων έγκυος, και η ατονία που είχα ήταν ο διαβήτης κύησης! Δύσκολη εγκυμοσύνη και έξι βδομάδες στο νοσοκομείο περιμένοντας να γεννήσω πρόωρα το μωράκι μου που τελικά έκανε μόλις 10 μέρες θερμοκοιτίδα. Στη συνέχεια ο διαβήτης έμεινε μόνιμος μουσαφίρης, αφήνοντάς με να σέρνω τα 120 κιλά μου και να μην έχω αντοχές να ασχοληθώ με ένα παιδί 3 ετών και ένα νεογέννητο μωρό. Δεν μπορούσα ούτε να θυμηθώ πως είναι να περπατάς κανονικά!
Αυτό ήταν που μου έκανε το κλικ, και από το νοσοκομείο ακόμη έψαχνα να βρω λύση. Είχα καταλήξει πως ήμουν πια ιδανική υποψήφια για επέμβαση, και η απορία μου ήταν πόσο καιρό μετά την καισαρική μπορείς να μπεις για βαριατρική επέμβαση!
Τώρα που έχουν περάσει πάνω από δυο χρόνια, απορώ κι εγώ με την εικόνα που βλέπω στις φωτογραφίες των 120-125 κιλών, ενώ στα 102 κιλά με αναγνωρίζω σαν λίγο πρησμένη. Πάντως η αίσθηση του ότι είμαι εύσωμη με κυνηγάει ακόμη και τώρα, που εξακολουθώ να απορώ για το ότι φοράω το 40 νούμερο αντί για το 76!

[aggeloydaki]

Originally posted by elafaki20

είδικά το β είναι πολύ περίεργο..
Θα ήθελα με κάποιον τρόπο να με δω(όχι στον καθρέφτη..)
ας πούμε σαν μία κοπέλα που περπατάει στον δρόμο..
να δώ πως στο καλό φαίνομαι...!!

ελαφάκι μου προ επέμβασης αλλά και μετά,πολλές φορές που είμαι έξω για καφέ με τον άνδρα μου ,του ζητάω να μου δείξει σε ποιο σωματότυπο μοιάζω από τις κοπέλες που περνάνε μπροστά μας,και συνήθως φρικάρω όταν καταλαβαίνω πως είμαι ή πιο σωστά πως ήμουν,τώρα νιώθω αρκετά φυσιολογικά και χωρίς κόμπλεξ.

Στα 19 μου,που είχα φτάσει 58 κιλά από 95 και αυτό μέσα σε 5 μήνες,εξακολουθούσα να νιώθω και να με βλέπω απίστευτα χοντρή!Για αυτό και έκανα διάφορα προγράμματα στα διάφορα ινστιτούτα της εποχής,αλλά ότι και να έκανα κάτω από 58 δεν έπεφτα με τίποτα,υποθέτω πως είναι το όριο ασφαλείας που έχει το σώμα μου και για αυτό δεν έπεφτε παρακάτω με τίποτα.Τώρα χάνοντας κιλά.....στην αρχή δεν έβλεπα διαφορά παρά μόνο στα ρούχα μου,έπαθα σοκ όταν σύγκρινα φωτογραφία μίας μέρας προ της επέμβασης και φώτο 6 μήνες μετά,αναρωτήθηκα πως σκ@τα είχα γίνει έτσι!Ότι ήμουν χοντρή το ήξερα,απλά δεν είχα πλήρη συναίσθηση της εικόνας που είχα!

πότε έγινε το κλίκ...χμ....στα 19 μου αρκούσε η κουβέντα του ανθρώπου που ήταν τα πάντα για μένα " ή αδυνατίζεις ή με χάνεις" και ναι αδυνάτισα και μείναμε μαζί για 8 χρόνια σχεδόν αλλά στο τέλος χωρίσαμε έχοντας περάσει από 50 θάλασσες!Στο σήμερα....πριν 3.5 χρόνια το κλίκ έγινε όταν άρχισα να μην χωράω στα ρούχα που φόραγα όταν ήμουν 94 (δεν ήξερα πόσα κιλά ήμουν,ποτέ πριν δεν είχα ζυγαριά σπίτι,αλλά πριν 4.5 χρόνια που παντρεύτηκα ήμουν 85 ύστερα από διατροφή που είχα κάνει,επομένως μέσα σε λιγότερο από μισό χρόνο παρά-είχα αφρατέψει!!!) είχα αρχίσει να μην βρίσκω παντελόνια ποτέ,πάντα είχα μικρή μέση και ακόμα και αν μου πήγαιναν στην περιφέρεια στην μέση έπλεαν....φρίκαρα που δεν είχα κάτι να φορέσω,επισκέφτηκα πλαστικό πιστεύοντας ότι μπορούσα με μία λιποαναρρόφηση να γλυτώσω από τον όγκο που κουβάλαγα επάνω μου.στο μυαλό μου είχα ως λύση είτε την λιπο είτε την χειρουργική επέμβαση-ο άνδρας μου φοβόταν το χειρουργείο όμως.Ο πλαστικός με ενημέρωσε πως λόγω μεγάλου όγκου λίπους δεν θα είχα καλά αποτελέσματα,μπορούσε να αφαιρέσει μόνο συγκεκριμένη ποσότητα ,κοινώς θα εξακολουθούσα να είμαι χοντρή,ή άλλη λύση ήταν να φτάσω 80 κιλά για να κάνω λιποαναρρόφηση.... τότε ο άνδρας μου κατάλαβε και μόνος του πως ψυχολογικά όλο αυτό με πίεζε πολύ και "συγκατάθεσε" να επισκεφτώ το νοσοκομείο και να κανόνισα να χειρουργηθώ.
Επομένως συγκεκριμένη στιγμή κλίκ....δεν υπήρχε αλλά όλα όσα ένιωθα για αρκετό καιρό με πίεζαν κ καταπίεζαν