ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΠΙΓΕΙΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ...

[NADINE_ed]

--->ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ : ΤΟ ΓΛΥΠΤΟ

Μουσική : Ευανθία Ρεμπούτσικα
Στίχοι : ʼρης Δαβαράκης


Ένα ελαφρύ βοριαδάκι
που ανατριχιάζει το δέρμα σου το απαλό.
Κι ενώ διστάζω λιγάκι
ερωτευμένη ξανά σε φιλώ.

Δυνατός, σαν του ήλιου το φως
μ' αγκαλιάζεις σφιχτά, με τα μάτια ανοιχτά.
Με κοιτάς, σαν δικό σου γλυπτό
και κρατάει όλο αυτό μόνο ένα λεπτό.

Όμως, αυτή η στιγμή μας
έγινε αστέρι και λάμπει για πάντα εκεί.
Είναι το φως της ψυχής μας
και πλημμυρίζει με μια μουσική.

[Γλαύκη]

Γιατι καποιοι μας εφυγαν..........και μας λειπουν...........

ΑΚΟΜΑ Κ ΑΝ ΛΕΙΠΕΙΣ ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ..........................

[NADINE_ed]

Αφιερωμένο σ'εμένα,την επίγεια απώλεια μου...
Αφιερωμένο στον Δ. ,τη λατρεία μας,τις λειψές μας σάρκες...

--->ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ : Δ

Γέρασα μεσ' στην σιωπή σου ξεχασμένος τόσα χρόνια
σ αυτόν τον τόπο τον λεπρό,κουφάρι θλιβερό.

Πάνω στο βράχο που με σταύρωσε η αγάπη σου αιώνια
και μου έφαγε τις σάρκες και με άφησε λειψό.

[NADINE_ed]

Πόσο μου λείπει η φωτεινή οπτική σου για τον κόσμο και τους ανθρώπους!Ολιγοκατοίκητος ο πλανήτης μας...
Τώρα που όλα τα βλέπω σκοτεινά και σάπια και μου λένε να το πάρω απόφαση πως έτσι είναι,να τελειώνουμε,
πού είσαι εσύ,να μου επισημάνεις τα λαμπερά,που χρειάζομαι να πάρω και πάλι δύναμη να συνεχίσω;

--->ΕΛΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ : ΛΕΥΚΟ ΜΟΥ ΓΙΑΣΕΜΙ

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος


Είναι φορές που χωρίς αφορμή,
κάτι γιορτάζει βαθιά στο κορμί,
και ξαναβλέπεις το φως,
σαν να 'σουν χρόνια τυφλός.
Κι ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.

Είναι φορές που δεν ξέρω γιατί
κάτι νυχτώνει βαθιά και πενθεί
και δε σου κάνει κανείς
κι όπως γυρεύεις να βρεις
λίγο λευκό να πιαστείς
γιασεμί στο σκοτάδι
σαν άστρο ανάβει.
Λευκό μου γιασεμί
μη νυχτώσεις.

Είναι φορές που χωρίς αφορμή,
μέσα μου τρέμει μια ξένη φωνή,
που μου θυμίζει στιγμές
από παλιές μου ζωές
και ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.
Λευκό μου γιασεμί, μη νυχτώσεις.

[lineal]

nadine με συγκινησες...
τι με συγκινησες δηλαδη κλαιω...

[NADINE_ed]

Originally posted by lineal

nadine με συγκινησες...
τι με συγκινησες δηλαδη κλαιω...

Μη με διαβάζεις,lineal,αν σου σκαλίζω οδυνηρές αναμνήσεις...Δε θέλω να σε κάνω να κλαις.Συμπάθα με...

[NADINE_ed]

Καλημέρα,Ντουλάκι μου καλό!Χθες ήταν η μέρα του φθαρμένου σου σώματος,σήμερα είναι αυτή της αθάνατης ψυχής σου!
Δεν ξέρω αν με ένιωσες που ήρθα στο χωριό να κάνουμε Επιτάφειο μαζί...εμένα πάντως μου έλειπε η φωνή σου στα εγκώμια...
Η ζωή εν τάφω κατετέθης,Doulie...Η ζωή, πώς θνήσκεις;Πώς και τάφω οικείς;...Aυτό έψελνα εγώ από μέσα μου κι ας πεις πως είναι ύβρις.
Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω πώς γίνεται ο πιο ζωντανός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ,που ρουφούσε τη στιγμή και την ομορφιά
με όλο του το είναι,να μην τη ζει πια...Να του περιορίζει την ελευθερία ένα λευκό μάρμαρο και συντροφιά του να έχει ρίζες από κυπαρίσσια...
Σου έφερα πασχαλιά απ'τον Επιτάφειο,το λουλούδι που μου έδωσες στον ύπνο μου την πρώτη νύχτα χωρίς εσένα,να Του δώσω αντί για χώμα,
που κρατούσα στη χούφτα μου,περιμένοντας τη σειρά μου να προσκυνήσω.Κρατούσα ένα κλαδάκι πασχαλιάς κι εγώ και μου χάιδευα μ'αυτό το πρόσωπο
στην εκκλησία κι ήταν σα να ένιωθα το άγγιγμα το δικό σου...Αχ!Μαμά μου....Μεγάλη Παρασκευή του Χριστού χθες,Μεγάλη Παρασκευή δική σου τρεις μήνες
ακριβώς πριν κι εσύ...Ήδη είμαστε στα μισά μιας 'Ανοιξης,που δεν άνθισε για σένα...Να δω πώς θα βγάλουμε το καλοκαίρι χωρίς τα τραγούδια σου στη θάλασσα!
Θα μου πεις,έχουμε ακόμα ως τότε...Ας εστιάσουμε στο τώρα.Τώρα λοιπόν,σου αφήνω μια φωτογραφία από τον Ναό των Αγίων Αποστόλων της Πέλλας,
αμέσως μόλις σήκωσαν τον Επιτάφειο να ξεκινήσει η περιφορά.Έμειναν τα χνάρια από τα ροδοπέταλα(που έριξαν οι μυροφόρες κοπέλες)μαζί με τους ανήμπορους
ηλικιωμένους,που περίμεναν την ολοκλήρωση της περιφοράς,να περάσουν από κάτω κι εκείνοι,να πάρουν ευλογία...Απόψε δεν ξέρω τι θα κάνω...Λέω να πάω
σε κάποια από της σημαντικές σου εκκλησίες.Είτε στον ʼγιο Δημήτριο,που πήγαινες κοριτσάκι είτε στον ʼγιο Μηνά,που αρραβωνιάστηκες τον μπαμπά...
Έχω και λαμπάδα...Φρόντισες να μου φέρεις...βρήκες πάλι τον μαγικό σου τρόπο να με τακτοποιήσεις...Αναστάσιμη χαρά δεν έχω πάντως,να ξέρεις!"Επικράνθη!"

[angel79]

Ναταλάκι μου γλυκο, πόσο σε νιώθω, πόσο σε σκέφτομαι και πόσο θα ήθελα να είμαι κοντά σου να σου δόσω μια ζεστη αγκαλιά! Δυστυχως ο πόνος είναι εδω ειδικά τετοιες μέρες... γίνεται πιο απαλός με τον καιρό, με τα χρόνια που θα περάσουν. Είναι πολύ πρόσφατος ο χαμός...
Το αδερφάκι μου το έχασα κοντά στα Χριστούγεννα και από τότε τα Χριστουγεννα είναι πάντα αλλιως, περνάνε με μία πικρα στο πίσω μέρος του μυαλού και της καρδιάς μας! Η μανουλίτσα μου περιμένει να κάνει πρώτα το μνημόσυνό του και μετά να στολίσει γιατί του αρεσε τόσο πολυ το δεντρο στο σαλονι μας... (γραφω, δακρίζω και γελάω παραλληλα).
Θα δεις, θα είναι αλλιώς του χρόνου.... το μόνο που θα σου πω είναι ότι όταν θες να ξεσπασεις με οποιο τρόπο, ξεσπασε, το ωφείλεις στην ψυχουλα σου!
Σου εύχομαι ολόψυχα ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ καλή μου! Να ξέρεις ότι κάποιος στην Αθήνα σε σκεφτεται!
σε φιλώ γλυκα!!

[NADINE_ed]

Καλή Ανάσταση και σ'εσένα,Αγγελική ψυχή της Αθήνας,που με σκέφτεσαι....
Είναι τόσο ενάντια στη λογική να φεύγουν παιδιά...Πώς να το χωρέσει ο νους;Πώς να παρηγορηθεί η καρδιά,
να συνεχίσει να χτυπά;Το ξέρω πως με το χρόνο όλα δείχνουν αλλιώς αλλά ούτε αυτή η σκέψη ανακούφιση δε δίνει.
Είναι εχθρός της μνήμης της αίσθησης εκείνου,που δεν ακουμπά πια το χάδι του πάνω μας...Καλύτερα να πάγωνε ο χρόνος
κι εμείς μαζί,παρά να συνεχίζει να προσπερνά αδιάφορος με το ίδιο αγαπημένο του τέμπο...Λες κι αυτό που συνέβη δεν τάραξε τα ύδατα,
λες κι αυτός που έφυγε ήταν κουκίδα ανεπαίσθητη στο γαλαξία του.Τουλάχιστον η μαμά άφησε τρία χνάρια της στη φθορά,εμάς,τα παιδιά της.
Έζησε με αγάπη,ταξίδεψε σχεδόν όλον τον κόσμο,φωτίστηκε ο νους της με τόνους βιβλία και διδαχές,γεύτηκε αισθήσεις,άφησε τη ματιά της στα μάτια μας.
Ένα παιδί,ποιούς κύκλους ολοκλήρωσε και βιάστηκε να φύγει;Δε θέλω να σε τσιμπώ με τα ερωτηματικά μου.Ήδη πέρασες κι εσύ δύσκολη παιδική ηλικία,
στερούμενη χαρούμενους γονείς,προσπαθώντας να γεμίσεις επάξια την άδεια από εκείνον αγκαλιά τους.Να είσαι ένα χαμόγελο στο δάκρυ τους,να μην προβληματίζεις
παρά με χαμηλωμένο το κεφάλι να φροντίζεις τον εαυτό σου απαρατήρητη κι όσο μπορείς ασφαλώς κι εκείνους...Κι ένα δικό σου σημαντικό κομμάτι πέθανε εκείνη τη μέρα,
αυτό που θα μεγάλωνε ανέμελα,αβασάνιστα από αναστεναγμούς κι ηχηρές βαριές απουσίες μέσα στο σπίτι...Αν θυμάμαι καλά,έχεις βρει τον άνθρωπο σου κι είσαι και μανούλα!
Πιστεύω αυτή είναι η ανταμοιβή της ζωής για όσα σου στέρησε...Να περάσεις όμορφα τις μέρες αυτές,Αγγελική μου!Κι η δική μου η σκέψη θα βολτάρει κατά τα μέρη σου...Σε φιλώ!

[angel79]

27 αγκαλιες και 72 φιλια! όλα δικά σου για να νιώσεις έστω μια μικρή ζεστασια στην πονεμενη σου ψυχουλα!

[NADINE_ed]

Originally posted by angel79

27 αγκαλιες και 72 φιλια!

:smilegrin:

[Γλαύκη]

Καρδουλα μου σταματα να κλαις....Ο φυλακας αγγελος σου ειναι παντα κοντα σου κ σε προσεχει.....

[Γλαύκη]

Τώρα μου λέει, θα πάμε μακριά,

μα δε βλέπεις, του λέω, μας ξέχασαν,

γι? αυτό μου λέει?

Τάσος Λειβαδίτης

[NADINE_ed]

Σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια που ήταν παράδοση να περνούμε τη μέρα αυτή στο χωριό,στην Παλιά Πέλλα με τα ξαδέρφια και τους λοιπούς συγγενείς.
Η αυλή,τα ζωντανά,η παιδική χαρά απέναντι απ'το σπίτι,η ολάνθιστη φύση,οι αλλεργίες μου,η επιστροφή με τις ευτυχισμένες εξουθενωμένες φάτσες μας...
Πέρασαν δεκαετίες και να που σήμερα αλλά και κάθε μέρα στο εξής εσύ είσαι εκεί...χωρίς εμάς...Λίγα στενά πιο κάτω,στα ψηλά τα κυπαρίσσια...

Σήμερα δεν πήγα πουθενά πάλι παρά τις συγκινητικές προσκλήσεις των φίλων μου για χαρές στην εξοχή.Επιλέγω να μένω εδώ,μόνη μαζί σου
με τις ανθισμένες μαργαρίτες του Παρισιού και τη μύτη απ΄το παπούτσι σου...Εξάλλου εκεί δεν ξεκίνησαν όλα;A Paris!Καλή Πρωτομαγιά,maman!

--->AΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ : ΠΡΩΤΗ ΜΑΪΟΥ

"Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος
πού ειν' το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ..."

[Γλαύκη]

Σαν σημερα πριν πολλα πολλα χρονια,τοσα που πρεπει να μετραω καθε φορα πια,28 ειναι,κινησες νωρις νωρις για το μεγαλο ταξιδι.Μας αφησες τοτε ακριβως που αρχιζαμε να σε βρισκουμε κ να μιλαμε σαν ισοι.Εγω δηλ γιατι τα αλλα παιδια ηταν ακομη μικροτερα.Εφυγες νωρις...Δεν ειδες τα εγγονια σου,ειδικα αυτο που ειχει ονομα επωνυμο κ πατρωνυμο ιδιο με τα δικα σου.Λιγες οι σκηνες που θυμαμαι απο την κοινη μας ζωη.Να μας παιζεις ξαπλωμενος στο κρεββατι εναν εναν στα γονατα...να με διαβαζεις....αλλα κ πολυ ξυλο...Δεν θυμωνω,ηταν παιδαγωγικη μεθοδος τοτε.Μια κουβεντα σου πισω απο τα καγκελα στο λιμανι....Στο σπιτι μου πια σε εκεινον τον πρωτο κ τελευταιο καφε που ηπιαμε.Η τελευταια εικονα σου στο κρεββατι του νοσοκομειου να μου δειχνεις το κεφαλι σου οταν σε ρωτησα αν πονας.
Μενουν μονο οι φωτογραφιες σου να τονιζουν τη μνημη που κακα τα ψεμματα παει να ξεθωριασει την εικονα σου.Ψηλος στητος ομορφος με τα κουστουμια σου η με τα σπορ καρω η ψαροκοκκαλο σακακκια σου κ τα ζιβαγκο.Πολλες απο τις πορειες,μπροστα μπροστα σαν προεδρος του σωματειου που ησουν.Παρακαλαω καθε φορα που ερχεται ο θειος,ομονος που υπαρχει πια, να μιλαει για σενα.Ευτυχως η μαμα της Εφης μιλουσε πολυ για σενα κ αυτη τωρα μας τα ξανα κ ξαναλεει οποτε βρισκομαστε.Πως βγηκες στο βουνο οταν σκοτωσαν τα διδυμα αδελφια σου,αμουστακο παιδι ακομη,πως μετα προικισες κ παντρεψες τις αδελφες σου μα πανω απο ολα λατρευω να ακουω για το σουσουρο που γινοταν στα σπιτια απο τα κοριτσοπουλα.Περναει ο Μηνας....Περναει ο Μηνας....
Γεμιζω περηφανεια οταν καποιοι με γνωριζουν κ μου λενε:Κορη του Μηνα εισαι?Παντα ακριβοδικαιος.Φωναζες αλλα ησουν αυτος που ελυνε τις διαφορες των γυρω.
Ησουν η μεγαλη μου αγαπη και ημουν το αγαπημενο σου παιδι.Θα ηταν ολα αλλιως στη ζωη μου αν εσυ δεν ειχες φυγει.Το μονο που μου μενει ειναι να ελπιζω οτι υπαρχεις καπου εκει ψηλα.Οτι εχουμε την ευχη σου κ οτι μας σκεπαζεις με τις φτερουγες σου καθε φορα που το εχουμε αναγκη.Μου λειπεις.Ελπιζω να εισαι καλα εκει που εισαι....


--->Ο ΠΑΤΕΡΑΣ