Εικόνα σώματος
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 3 123 LastLast
Results 1 to 15 of 32
  1. #1
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2011
    Posts
    1,637

    Εικόνα σώματος

    Code:
    Εικόνα του σώματος Μαΐου 1st, 2009 § Γράψτε ένα σχόλιο Η εικόνα του σώματος είναι το πώς καταλαβαίνουμε εμείς την εξωτερική μας εμφάνιση. Στην ψυχολογία εικόνα του σώματος ορίζεται ως η εντύπωση που έχει ο κάθε ένας για την εξωτερική του εμφάνιση. Συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους, να επηρεάζεται η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας τους από την εικόνα του σώματος. Η αποδοχή της εικόνας του σώματος ή όχι από το κοινωνικό σύνολο και η συμφωνία της με τα κοινωνικά πρότυπα είναι οι αιτίες που δημιουργούν προβλήματα με την εικόνα του σώματος. Όλοι θα έχουμε παρατηρήσει ή θα θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια ότι τα χοντρά παιδάκια ή τα παιδάκια με κάποια ιδιαιτερότητα τα κοροϊδεύουν και δεν τα παίζουν οι συμμαθητές τους. Η αποδοχή λοιπόν από το σύνολο λόγω της εικόνας του σώματος συνοδεύει τον άνθρωπο σε όλη του τη ζωή. Οι ψυχολογικές πιέσεις για την εικόνα του σώματος γίνονται ακόμα ποιο έντονες με τον βομβαρδισμό από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία προβάλλουν μηνύματα για την ομορφιά και καθορίζουν τα πρότυπα. Στις γυναίκες το πρότυπο για την ομορφιά στις μέρες μας είναι το πολύ αδύνατο σώμα ενώ στους άντρες προβάλλεται το πολύ γυμνασμένο και μυώδες σώμα. Η εικόνα του σώματος σχετίζεται με την αυτοπεποίθηση του ατόμου, με διαταραχές διάθεσης όπως είναι η κατάθλιψη, με αγχώδεις διαταραχές και με αισθήματα θυμού προς τον εαυτό αλλά και το κοινωνικό σύνολο. Πολλές φορές συμβαίνει και το αντίθετο. Δηλαδή η διάθεσή μας να επηρεάζει και την εντύπωση που έχουμε για την εικόνα του σώματος
    
    http://psychinfo.gr/2009/05/01/body-image/
    Οσες φορές διαβάζω για "εικόνα σώματος" συνήθως είναι σε κάποια άρθρο σχετικά με την ανορεξία και εκεί νομίζω όλοι αντιλαμβανόμαστε σε τι αναφέρεται

    Θέλω να αναφερθώ σε κάτι που συμβαίνει σε μένα και δε ξέρω αν το παρατηρείτε και άλλοι... όσοι διαβάζετε γενικά τα ποστ μου ίσως και να το έχετε καταλάβει. Από 17-18 χρονών μέχρι πέρσι έφτασα από 90-95 κιλά στα 150 με μερικά σύντομα σκαμπανεβάσματα και το τελευταίο χρόνο ακολούθησα την αντίστροφη πορεία. Ολο αυτό το διάστημα, ανεξαρτήτως των κιλών που είμαι, νιώθω ελαφρά υπέρβαρος και έτσι βλέπω και τον εαυτό μου. Δλδ τώρα βλέπω τη διαφορά με 20-40-60 κιλά πριν αλλά όταν ήμουν σε εκείνο το βάρος ένιωθα ΟΚ, οτι δεν είναι και κάτι τρομερό ενώ ήμουν σε κατάσταση νοσηρής παχυσαρκίας. Αυτό είναι μεν καλό γιατί σε διευκολύνει να συνεχίζεις τη ζωή σου κανονικά αλλά φυσιολογικό δε μου φαίνεται. Φοβάμαι επίσης οτι αν αρχίσω να παίρνω βάρος κάποια στιγμή θα είμαι πάντα ΟΚ και δε θα χτυπήσει κάποιο καμπανάκι πριν να είναι πολύ αργά.

    Εχει αντιμετωπίσει κανείς άλλος τέτοια κατάσταση;

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2010
    Posts
    2,266
    Εγω!!Εχω περασει τα 100 κιλα κ ειμαι στην κοσμαρα μου!!!

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2010
    Location
    Στον πλανήτη Happy
    Posts
    455
    Εγω μερικες φορες νιωθω οτι κοιμηθηκα για 10χρονια και ξυπνησα 110κιλα.Ουτε που καταλαβα πως εφτασα εκει.Ημουν στη κοσμαρα μου.Βεβαια τωρα που "ξυπνησα" εφτασα στο αλλο ακρο που οταν ανεβαινει η ζυγαρια 100γρ φρικαρω αλλα προσπαθω να το αποβαλω.

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Location
    Athens
    Posts
    5,663
    Εγώ Φίλλιπε το βίωσα κάπως διαφορετικά το όλο θέμα με το βάρος. Δηλαδή πάντα προσπαθούσα και πάλευα να είμαι αδύνατη είτε με δίαιτες είτε με γυμναστική και διατροφή. Την πρώτη φορά που είχα αδυνατίσει αρκετά είχα φτάσει τα 65 κιλά αλλά με ανορθόδοξο τρόπο δηλαδή με ελάχιστη πρόσληψη τροφής επί 2 μήνες. Τότε θυμάμαι ενώ όλοι μου λέγανε πόσο αδυνάτισα και τι ωραία που είμαι εγώ δεν το πολυκαταλάβαινα και ακόμη έβλεπα ατέλειες και κιλά που έπρεπε να φύγουν. Βέβαια σε εκείνα τα κιλά δεν έμεινα ούτως ή άλλως καιρό μιας και μετά άρχισα να τρώω πάλι κανονικά οπότε και ξαναμπήκαν. Μετά από αυτό και λόγω μίας σχέσης που είχα και δεν με είχε βοηθήσει έβαλα πολλά κιλά. Δηλαδή έφτασα από τα 65 στα 93-94. Τα έβαλα σε διάστημα 2 χρόνων και ήταν πολυ τραυματικό για εμένα. Δηλαδή ενώ ήξερα ότι έπρεπε να σταματήσω να τρώω απλά δεν μπορούσα! Έτρωγα με μανία και με τεράστια όρεξη. Η σχέση μου δεν βοηθούσε μιας και βγαίναμε πολύ έξω για φαγητό αλλά από την άλλη με καταπίεζε και ψυχολογικά επειδή πάχαινα (μεγάλος κάφρος τεσπά). Τα καμπανάκια αρχίσανε να χτυπάνε από πολυ νωρίς πριν φτάσω στα 80 κιλά. Αλλά πραγματικά δεν είχα δύναμη να αντιδράσω!
    Όταν χώρισα τελικά από εκείνη τη σχέση και έμεινα μόνη μου, βρήκα τον χρόνο και την ηρεμία να ασχοληθώ με το πρόβλημα μου πιο μεθοδικά. Δεν ένιωθα καλά με το βάρος μου,για την ακρίβεια ένιωθα άσχημη και δυστυχισμένη και δεν μπορούσα ούτε στον καθρέπτη να με αντικρίσω χωρίς να φρίξω με την κατάντια μου. Ξεκίνησα να πηγαίνω γυμναστήριο και επί 2 χρόνια έκανα γυμναστήριο και διατροφή χωρίς στερήσεις. Είχα γίνει φιλαράκι με τους γυμναστές να φανταστείς μετά την συχνότητα που πήγαινα και με τις ώρες που περνούσα στο γυμναστήριο. Κατάφερα λοιπόν μέσα σε 1 χρόνο να χάσω τα κιλά που είχα βάλει και να φτάσω τα 70. Τότε ήταν ίσως η καλύτερη περίοδος μου ψυχολογικά και σωματικά, ένιωθα το σώμα μου πολύ δυνατό λόγω της γυμναστικής και όμορφο και είχα πολύ καλή εικόνα σώματος που συμβάδιζε με την πραγματικότητα και δεν είχα άγχος για την διατροφή μου. Είχα ισορροπίες. Όταν όμως μετά από καιρό σταμάτησα το γυμναστήριο και σταδιακά χάλασα και την διατροφή μου άρχισα να ξαναβάζω κιλά και αυτή τη φορά δεν καταλάβαινα πως τα έβαζα. Δηλαδή δεν χτύπησε καμπανάκι. Αλλά και να χτυπούσε είχα μπει και πάλι σε μία φάση ζωής με άπειρο στρες και έτσι δεν προλάβαινα ούτε είχα διάθεση για άσκηση αλλά και ούτε για διατροφή. ʼρχισα και πάλι να τρώω ψυχολογικά και να καταπίνω όλα μου τα προβλήματα μαζί με μεγάλες ποσότητες τροφής. Έτσι για χρόνια αργά αλλά σταθερά έβαζα κιλά, μέχρι να χτυπήσει το καμπανάκι είχα φτάσει ήδη στα 90 κιλά! Τότε προσπάθησα να κάνω δίαιτες αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα . Η ανηφόρα συνέχισε μέχρι τα 105.
    Την συνέχεια την ξέρεις, πήγα σε διατροφολόγο ειδικό σε διατροφικές διαταραχές και προσπαθώ σιγά σιγά να ανακτήσω ισορροπίες στην διατροφή μου και να ασκούμαι όσο πιο πολύ μπορώ.
    Μέσα από όλα αυτά τα χρόνια που έχω χάσει και έχω βάλει κιλά διαπίστωσα ότι την καλύτερη εικόνα σώματος την είχα όταν είχα καταφέρει να συνδυάσω παράλληλα την γυμναστική στην ζωή μου μαζί με ισορροπίες στην διατροφή μου. Δηλαδή ακόμη και όταν είμαι υπέρβαρη έχω πιο ξεκάθαρη και καλή εικόνα για τον εαυτό μου μόνο και μόνο επειδή ασκούμαι τακτικά και τρώω ισορροπημένα και με την ποικιλία που με ευχαριστεί. Και σε αυτές τις φάσεις της ζωής μου αντιλαμβάνομαι πολύ καλύτερα τις αλλαγές στο σώμα μου είτε όταν χάνω είτε όταν βάζω βάρος. Αλλά όταν έχω το γυμναστήριο και την καλή διατροφή είναι σπάνιο έως αδύνατο να βάλω κιλά, το πιθανότερο σαφώς και λογικό είναι να χάσω. Γενικά όμως λειτουργώ πιο ψύχραιμα ακόμη και να βάλω 2 κιλά π.χ. μετά από γιορτές και τα χάνω αμέσως τον επόμενο μήνα χωρίς να ζορίζομαι.

    Πιστεύω ότι ο καθένας μας στην τελική λειτουργεί με τον δικό του τρόπο και ανάλογα με τον χαρακτήρα του. Για εμένα η επίγνωση και η ευαισθητοποίηση καθώς και ο μηχανισμός επαγρύπνησης για το βάρος μου ήρθε με την τακτική άσκηση και με την ισορροπημένη διατροφή γιατί όταν έχω αυτά προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου και ακούω καλύτερα το σώμα μου.

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2011
    Posts
    1,637
    Με έκαναν να σκεφτώ όλα αυτά... αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον είναι οτι ενώ ήσουν ικανοποιημένη από τον εαυτό σου και την εικόνα σου σταμάτησες το γυμναστήριο(να χαλάσεις τη διατροφή σου είναι ίσως πιο "εύκολο" και μπορεί να γίνει σταδιακά και ασυναίσθητα οπότε δε μου κάνει τόσο εντύπωση), μπορείς να εξηγήσεις τους λόγους για τους οποίους έγινε αυτό; Λόγω συγκυριών, αδιαφορίας, υπερβολικής σιγουριάς;

    Στο θέμα της εικόνας σώματος το καλό είναι οτι τα 3 κιλά που έχω πάρει από τα χαμηλότερα που έφτασα τέλος του χρόνου τα έχω καταλάβει(όχι μόνο στη ζυγαριά εννοώ αλλά και στο καθρέπτη, στα ρούχα όχι και τόσο) και με ενοχλούν, πρώτη φορά που παίρνω βάρος, ειδικά τόσο λίγο για τα δεδομένα μου, και δε μου περνάει απαρατήρητο. Τις 2 προηγούμενες φορές που είχα χάσει βάρος, με πιο ανορθόδοξο τρόπο από οτι αυτή τη φορά, με το που ξέφυγα ελάχιστα πήρα το ασανσέρ και ξαναζυγίστηκα 150 κιλά όταν και στένεψε ακόμα και το τελευταίο μου XX...L παντελόνι. Και εβλεπα το νούμερο και δε το πίστευα, πίστευα πραγματικά οτι ήμουν 120-125 κιλά(ενώ είχα φτάσει ως 110 κιλά τη 1η και 120 κιλά τη 2η φορά... δλδ έκανα λάθος στο βάρος μου τουλάχιστον 20 κιλά κάθε φορά).Αν θα χρησιμεύσει σε κάτι δε ξέρω αλλά το λαμβάνω σα θετικό σημάδι.

    Προς το παρόν είμαι χαρούμενος με τη συντήρηση και τη γυμναστική μου και κάποια στιγμή ελπίζω να βρω τη διάθεση να συνεχίσω. Παραμένω άλλωστε στο χαμηλότερο βάρος την ενήλικης ζωής μου, στη προσωπική μου ζωή τα πράγματα βαίνουν βελτιούμενα και δε νομίζω οτι υπάρχει λόγος πανικού και βιασύνης όσο καταλαβαίνω τι μου γίνεται. Να πεινάσω ή να στερηθώ πάντως δε θα το επιτρέψω στον εαυτό μου σε καμία περίπτωση, είναι προφανές οτι οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές.

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Location
    Athens
    Posts
    5,663
    Μπράβο Φίλλιπε μια χαρά το σκέφτεσαι! Από τη στιγμή που κατανοείς ότι η άσκηση πρέπει να αποτελεί κομμάτι της ζωής σου και επιτρέπεις στον εαυτό σου να κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα συντήρησης χωρίς στερήσεις και πίεση είσαι στον σωστό δρόμο. Είναι σημαντικό να παγιώσεις την μέχρι τώρα επιτυχία σου, ώστε να έχεις και επίγνωση του τι έχεις καταφέρει μεχρι τώρα. Όσο για τις προηγούμενες φορές που είχες προσπαθήσει, προσωπικά διαπιστώνω ότι όσο πιο γρήγορα και ανορθόδοξα χάνουμε κιλά τόσο πιο εύκολα τα βάζουμε πίσω και μάλιστα χωρίς να πάρουμε χαμπάρι. Αν η διαδικασία απώλειας γίνει αργά και συνειδητά τα πράγματα μετά είναι διαφορετικά. Η συντήρηση επίσης είναι πολύ σημαντική και μπορεί να πάρει περισσότερο χρόνο από τον χρόνο της απώλειας, μέχρι ο οργανισμός σου να αρχίζει να συνηθίζει ώστε και με μεγαλύτερη πρόσληψη θερμίδων να παραμένεις σταθερός στο βάρος σου. Εγώ πάντα σε αυτό το κομμάτι τα έχανα .

    Για να μην τρομάζεις με αυτά που έπαθα εγώ να σου εξηγήσω λίγο περισσότερο τι μου συνέβει εκείνα τα χρόνια...Η τελευταία φορά που είχα αδυνατίσει πράγματι ήταν η πιο υγιής και νορμάλ και μοιάζει πολύ με αυτό που έχεις κάνει και εσύ. Δεν είχα στερηθεί και ένιωθα πολύ καλά με τον εαυτό μου. Δυστυχώς ο λόγος που αμέλησα τον εαυτό μου στην πορεία ήταν οι αλλαγές στην ζωή μου. Έπιασα δουλειά σε μία Τεχνική Εταιρεία στην οποία τα ωράρια ήταν πολύ δύσκολα οπότε πλέον δεν προλάβαινα να πάω γυμναστήριο, παράλληλα το κλίμα στην δουλειά ήταν πολύ στρεσογόνο και βάρβαρο και αυτό μου πήδηξε την ψυχολογία μου και ήμουν πιο ευάλωτη στο να ξεσπάσω στο φαγητό. Εκείνο το διάστημα άρχισα να συζώ και με τον σύντροφό μου οπότε ουσιαστικά ο ελεύθερος μου χρόνος ελαχιστοποιήθηκε. ʼρχισα έτσι να βάζω κιλά και ένιωθα ειλικρινά αδύναμη και αβοήθητη, δεν μπορούσα να αντιδράσω. Δεν ήταν ότι δεν καταλάβαινα τι γινόταν απλά οι εξελίξεις στην ζωή μου δεν μου άφηναν περιθώρια να ασχοληθώ, τα παντελόνια στενεύανε με ενοχλούσαν αλλά δεν το έπαιρνα σοβαρά, ήμουν σαν υπνωτισμένη. Τα επόμενα χρόνια της ζωής μου από άποψη επαγγελματικών και προσωπικών ήταν πολύ δύσκολα και όλο αυτό επιβάρυνε τραγικά την κατάσταση. Έτσι λοιπόν μέσα σε λίγα χρόνια όχι απλά ξαναέβαλα όλα τα κιλά που είχα χάσει αλλά και παραπάνω... και το χειρότερο, πλέον δεν είχα καμία δύναμη να κάνω οποιαδήποτε δίαιτα πόσο μάλλον να ασκηθώ. Είχα πλέον εθιστεί σε γλυκά, πατατάκια, αναψυκτικά κτλ και δεν μπορούσα να κάνω κάτι από μόνη μου. Στην προσπάθεια μου να αλλάξω πήγα και αγόρασα ποδήλατο αλλά και πάλι δεν μπορούσα να ελέγξω την διατροφή μου. Γι αυτό τελικά πήγα και ζήτησα βοήθεια. Τώρα ευτυχώς είμαι καλύτερα και έχω αρχίσει να επανακτώ τον έλεγχο στην διατροφή μου και σιγά σιγά εντάσσομαι και στο γυμναστήριο και σε φυσικές δραστηριότητες.

    Από όλα αυτά που έχω περάσει καταλαβαίνω ότι το μεγαλύτερο μου λάθος ήταν ότι σταμάτησα να ασκούμαι. Βλέπω ότι με την συστηματική άσκηση, οποιαδήποτε είναι αυτή (γυμναστήριο, ποδήλατο, περπάτημα κτλ) είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι με την υγεία μας και την διατροφή μας και ακόμη και να κάνουμε καμιά κρεπάλη δεν κοστίζει. Επίσης η άσκηση βοηθάει στο να έχουμε καλύτερη εικόνα σώματος και στο να αντιλαμβανόμαστε τις αλλαγές στο σώμα μας πιο εύκολα, αλλά και συνειδητά, ώστε να αντιδράσουμε πιο έγκαιρα σε κάποια άνοδο του βάρους μας.

    Τώρα πως επέτρεψα να συμβεί όλο αυτό ειλικρινά και εγώ Φίλλιπε απορώ με τον εαυτό μου! Θεωρώ ότι ως ένα σημείο είχα εφησυχαστεί γιατί είχα διατηρήσει το βάρος μου για κάνα χρόνο σταθερό και νόμιζα ότι δεν είχα φόβο να ξαναβάλω βάρος. Ίσως επειδή έχασα και τα κιλά με ευχάριστο τρόπο χωρίς ψυχαναγκασμούς να νόμιζα ότι θα ήταν εύκολο να το ξανακάνω... τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν έτσι τα πράγματα.

    Πάλι την ιστορία της ζωή μου έγραψα . Συγνώμη αν ξέφυγα λίγο από το θέμα...

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2011
    Posts
    202
    Πολύ ωραίο θέμα..Μπορώ να πω, πως παρόμοια κατάσταση αντιμετώπιζα εγώ.Τι εννοώ?Όταν ήμουν στο maximum των κιλών μου, με έβλεπα στον καθρέφτη και μου άρεσα πολύ!Αφού αναρωτιόμουν γιατί κάνει έτσι όλος ο κόσμος?Κοιταζόμουν και έλεγα πόσο όμορφη είμαι.Όταν όμως έκανα το λάθος και έβγαινα φωτογραφίες, σοκαριζόμουν και δεν πίστευα πως αυτό το άτομο που έβλεπα, ήμουν εγώ.Για αυτό και συνήθως κατέληγαν στα σκουπίδια.Τώρα ύστερα από 30 κιλά, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ώρες ώρες με βρίσκω εξίσου όμορφη όπως παλιά.Αλλά χαλάει αυτή η σκέψη και πάλι όταν με βλέπω για δεύτερη φορά και συνειδητοποιώ το δρόμο που έχω ακόμα μπροστά μου.Απλά δε μπορώ να κατανοήσω τη λογική μου, εκείνη την παλιά λογική, που με έβλεπα και απλά χαμογελούσα στον καθρέφτη και με θεωρούσα ποθητή(αν και δεν ήμουν)..Καμιά φορά χαζεύω φωτογραφίες περσινές και λέω''γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου ή εξακολουθώ να σοκάρομαι''....

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2009
    Posts
    530
    Πόσο σε νιώθω... Εγώ στα 94 με έβλεπα...γεματούλα. Τώρα στα 85, με βλέπω ίδια με τα 94....Καμία διαφορά....Δεν καταλαβαίνω τί είδους παιχνίδια μας παίζει το μυαλό μέσα από τα μάτια μας...Νιώθω πιό χοντρή απ'ότι πριν κι ας έχασα 9 κιλά σε ένα μήνα και χωρίς τρελές στερήσεις. Ειλικρινά νιώθω πως δε θα καταφέρω ποτέ να δω το 78 μιας και μόλις αρχίζω να με βλέπω πιό αδύνατη κάτι με πιάνει και τρώω ανεξέλεγκτα...Φοβάμαι...Πρώτ η φορά χάνω 9 κιλά και πρώτη φορά κάνω μόνη μου διατροφή.:thumbdown::thumbdown::thumbdown: :thumbdown::thumbdown::thumbdown::thumbdown:

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2011
    Posts
    202
    αυτό ακριβώς...τώρα με βλέπω πιο παχιά από ότι ένιωθα τότε.Τότε είχα φοβερή αυτοπεποίθηση.Τώρα, ακόμα και από τη στάση του σώματος νιώθω ότι δείχνω στον απέναντι το κόμπλεξ που νιώθω. Εγώ πάντως νιώθω καλύτερα χωρίς διατροφολόγο.Όχι ότι μου κάναν κάτι οι άνθρωποι αλλά πέρασα από πολλούς και ίσως δεν ήμουν έτοιμη να συνεργαστώ μαζί τους.Μόνη και πάλι μόνη..

  10. #10
    Member
    Join Date
    Jan 2012
    Posts
    34
    Εγώ πάλι όταν πριν αρκετά χρόνια ίσως και 13 είχα αδυνατίσει και είχα φτάσει από 117 στα 80 κιλά, ήθελα συνεχώς επιβεβαιώσει από τους δικούς μου ανθρώπους και δεν την έβρισκα . Εκείνη την περίοδο έτυχε να χάσει και η μητέρα μου πολλά κιλά και όταν με είδε μου είπε μόνο "εγώ έχασα περισσότερα κιλά από εσένα ". Ο άνδρας μου πάλι μου έλεγε πως δεν βλέπει και μεγάλη διαφορά και εγώ βρήκα την δικαιολογία αφού δεν υπήρχε διαφορά να φάω ότι βρω μπροστά μου και να ρίξω την ευθύνη στους άλλους όταν ξαναπηρα τα χαμένα κιλά μου . Τώρα στα 38 μου καταλαβαίνω πως δεν αδυνάτισα για εμένα ,αλλά για τους άλλους ,είχα τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που δεν πρόλαβα να χαρώ τον εαυτό μου, την εικόνα μου στα κιλά που είχα καταφέρει να φτάσω μόνη μου με πολύ μεγάλη προσπάθεια. Αυτός ήταν και ο λόγος της αποτυχίας μου. Από τότε φυσικά έχουνε αλλάξει πολλά και την προσπάθεια που κάνω τώρα την αφιερώνω σε εμένα και ...ε ίσως και λίγο στην κορούλα μου που έχει το δικό μου ΔΝΑ:saint2: . Γιαυτό θα το χαρώ πάρα πολύ αυτή την φορά όταν αδυνατίσω και μακάρι να είσαστε μάρτυρες στην χαρά μου.

  11. #11
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2007
    Posts
    881
    Originally posted by silvia74
    Εγώ πάλι όταν πριν αρκετά χρόνια ίσως και 13 είχα αδυνατίσει και είχα φτάσει από 117 στα 80 κιλά, ήθελα συνεχώς επιβεβαιώσει από τους δικούς μου ανθρώπους και δεν την έβρισκα . Εκείνη την περίοδο έτυχε να χάσει και η μητέρα μου πολλά κιλά και όταν με είδε μου είπε μόνο "εγώ έχασα περισσότερα κιλά από εσένα ". Ο άνδρας μου πάλι μου έλεγε πως δεν βλέπει και μεγάλη διαφορά και εγώ βρήκα την δικαιολογία αφού δεν υπήρχε διαφορά να φάω ότι βρω μπροστά μου και να ρίξω την ευθύνη στους άλλους όταν ξαναπηρα τα χαμένα κιλά μου . Τώρα στα 38 μου καταλαβαίνω πως δεν αδυνάτισα για εμένα ,αλλά για τους άλλους ,είχα τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που δεν πρόλαβα να χαρώ τον εαυτό μου, την εικόνα μου στα κιλά που είχα καταφέρει να φτάσω μόνη μου με πολύ μεγάλη προσπάθεια. Αυτός ήταν και ο λόγος της αποτυχίας μου. Από τότε φυσικά έχουνε αλλάξει πολλά και την προσπάθεια που κάνω τώρα την αφιερώνω σε εμένα και ...ε ίσως και λίγο στην κορούλα μου που έχει το δικό μου ΔΝΑ:saint2: . Γιαυτό θα το χαρώ πάρα πολύ αυτή την φορά όταν αδυνατίσω και μακάρι να είσαστε μάρτυρες στην χαρά μου.
    Καλή επιτυχία, πόσο θα ήθελα να ήμουνα μάρτυρας στη χαρά σου , πόσο ωραίο το διατύπωσες!!!! Μακάρι να μας κάνεις αυτή τη χάρη!!!! Μη βλέπεις την εικόνα σου, άκου το σώμα σου το πόσο πιο εύκολα κινήσαι είναι το καλύτερο μέτρο της επιτυχίας σου. Η απόφαση που πήρες είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στη μικρή σου , στη ουσία κάνεις προσπάθεια για να ζήσεις περισσότερα και ποιοτικότερα χρόνια μαζί της για να είσαι δίπλα της , να την αγαπάς, να τη βοηθάς και να της δίνεις δύναμη . Αυτό είναι πολύ ισχυρότερο κίνητρο από την απόλαυση του φαγητού! Καλή επιτυχία!

  12. #12
    Member
    Join Date
    Jan 2012
    Posts
    34
    need2loose Δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω για τα όμορφα λόγια σου . Είναι όντως πολύ δυνατό κίνητρο και πιστεύω πως αυτή την φορά θα τα καταφέρω:smilegrin: !! Καλή επιτυχία σε όλους σας !!

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2011
    Posts
    1,637
    Γενικά δε βγάζω φωτό, δε μου αρέσει να ταυτίζω τις αναμνήσεις με την εικόνα, προτιμώ να έχω "ζωντανές" αναμνήσεις παρά να περιορίζονται από την εικόνα. Ούτε γενικά κόιτάζω φωτογραφίες άλλων π.χ. στο facebook. Τις σπάνιες φορές που με έκαναν tag πάθαινα ένα σοκ είναι η αλήθεια αλλά το ξεπερνούσα γρήγορα παραδόξως.

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Location
    Athens
    Posts
    5,663
    Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω το αντιστρόφως ανάλογο του πράγματος....uzzled:
    Μάλλον θα πρέπει να ρωτήσουμε ψυχολόγο!
    Όταν είμαστε πολλά κιλά, έχουμε καλύτερη σχέση με τον καθρέπτη μας και μας βλέπουμε οκ. Όταν βλέπουμε φωτογραφίες στα κιλά αυτά σοκαριζόμαστε με το χάλι μας! Όταν χάσουμε κιλά αποκτάμε χειρότερη σχέση με τον καθρέπτη, μας βλέπουμε και βλέπουμε ότι είμαστε υπέρβαροι και δεν ευχαριστιόμαστε με την εικόνα μας. Όταν όμως σε εκείνα τα κιλά βλέπουμε φωτογραφίες λέμε ότι είμαστε οκ και ότι διαφαίνεται η βελτίωση. :flaming:
    Παιδιά ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω!!! Και από τι βλέπω λίγο πολύ όλοι το ίδιο βιώνουμε.
    Τελικά πια είναι η πραγματικότητα;;;

  15. #15
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2010
    Posts
    2,266
    Εγω υποψιαζομαι οτι ειναι μια συναφης διαταραχη με την ανορεξια.Ειχα δει ενα ντοκυμανταιρ που μια κοπελλα που ειχε ανορεξια ειδε απο μακρυα τον εαυτο της σε μια βιτρινα.Απο μακρυα σκεφτηκε :Τι αδυνατη που ειναι αυτη η κοπελλα!Οταν ομως πλησιασε τη βιτρινα,ακριβως τη στιγμη που συνειδητοποιησε οτι η ''αγνωστη''ηταν αυτη η ιδια,η εικονα ''φουσκωσε''κ αρχισε να βλεπει τον εαυτο της σαν παχια!!

Page 1 of 3 123 LastLast

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •